(ความเดิมตอนที่แล้ว)

"ตรงนี้ไง..." ลากปลายหัวหยักผ่านเนื้อผ้าตัวจิ๋ว จนมันแนบกับความเปียกชื้นจนเห็นเป็นรูปร่าง "เปียกหมดแล้วแก้วจ๋า"

...........................................

"ไม่ใช่" เธอไม่อยากยอมรับว่า ร่างกายของตัวเองตอบสนองต่อสัมผัสของเขาจนต้องโป้ปดออกไป กระนั้นความเป็นหญิงก็ฟ้องออกมาด้วย การคัดหลั่งความชุ่มชื่นออกมาไม่หยุดยั้ง

สารสินอยากกัดริมฝีปากสีแดงระเรื่อของคนขี้โกหกยิ่งนัก แต่ยังสำนึกรู้ถึงการขัดขืนของคนใต้ร่าง เขาคงต้องจัดการกับปากล่างของเธอก่อน ฉับพรันก็กระชากกางเกงชั้นในเนื้อบางจนขาดวิ่น

"กรี๊ด! หยุดนะหยุดเดี๋ยวนี้"

แก้วตาพยายามลุกแต่ถูกกังขังเอาไว้ ในกรงแขนทรงพลัง ยิ่งเคลื่อนไหวผิวกายก็เสียดสี เลือดสาวเดือดพล่าน เธอไม่อยากให้ความต้องการตามสัญชาตญาณ มาอยู่เหนือความถูกต้องจำเป็นต้องขัดขืน

"เฮือก" ความคิดและสติเลือนหาย เมื่อปลายนิ้วสากระคายลากไล้ขึ้นลง ตามรอยแยกของพื้นที่ส่วนตัว

"ไม่" ส่ายหน้ากับหมอนและบีบบมือกับต้นแขนแกร่งหวังใช้เป็นหลักยึด ไม่ให้ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามการชักนำ

"เดี๋ยวก็ใช่" กระซิบเหนือริมฝีปากบางและประสานสายตามุ่งมั่นกับดวงตาหวั่นไหวคู่สวย เปิดเผยความปารถนาอันแรงกล้า ขณะเดียวกันก็ใช้ปลายนิ้วแยกกลีบเนื้อชุ่มช่ำของคนเผลอไผล ค้นหาปุ่มประสัน

กายบางสะท้านสะเทือนทันที ที่ถูกความสากระคายแตะต้อง ขนลุกจากสัมผัสร้อนแรง หน้าท้องหดเกร็ง ยิ่งเขาบดบี้ปุ่มสวาทกลางกาย หนักหน่วง ก็ให้ปวดร้าวจนต้องกระตุกรับอากาศเข้าไป ราวกับต้องการหายใจ สะโพกผายสายร่อนขึ้นหาปลายนิ้ว ซึ่งยังเกี่ยวแยง ตรงปุ่มกระสันกาย กลีบอ่อนไหวกระพือพัด คัดหลั่งความชื้นเหนียวเหนอะ ออกมาสู่ศึกอย่างทะลักทลาย

เรียวขาเสลา บีบเข้าหาสะโพกสอบเป็นจังหวะ ราวกับจะให้เขารับรู้ ความทรมานอันแสนสาหัส แต่เมื่อเขายังรังแกไม่ลดละ ก็อ่อนเรี่ยวแรงเปลี่ยนเป็นเปิดอ้า ให้เขาลากลูบขยี้รุนแรง จนตรงนั้นรวดร้าว ช่องท้องร้อนผ่าวหดเกร็ง กลีบบางสะบัดถี่ขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งกระตุกงับอากาศ เข้าสู่ช่องว่างระรัว ลมที่หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย ต้องกับความเปียกชื้นที่เปียกปอน ไม่ได้ทำให้ หญิงสาวผ่อนคลาย จากความต้องการ เมื่อปลายนิ้วสากระคายยังไม่ปล่อย

"อื้อ...อึก" ร่างน้อยไม่ประสา พยายามบิดสะโพกหนีการลากลูบอันดุเดือด แต่ถูกเขาใช้ร่างกายหนาหนัก กดขาเอาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างที่ยังเคลื่อนไหว ก็ถูกลำแขน แข็งแรงกางกั้น ไม่อาจหุบปิด "พอ...พอแล้ว ฮื่อ"

"ยอมไหมละ" เขายังไม่หยุดบี้บด ความอ่อนไหว ที่ถูกกระตุ้นจนบวมเป่ง และเปียกปอนราวกับทำนบแตก เขาอยากจูบปากสั่นระริกที่เผยอหอบน้อยๆ นั้น แต่ตราบใดที่ยังไม่สามารถ เปลี่ยนถ้อยปฎิเสธเป็น เสียงครวญครางเรียกร้อง ก็ตั้งใจจะรังแกคนปากดี จนยอมจำนนด้วยตัวเอง

ดูเอาเถอะว่า ขนาดร่างกายฟ้องออกมาชัดเจนว่าต้องการเสพสวาท แต่แม่คนปากแข็งยังเอาแต่ส่ายหัว แบบนี้ต้องสั่งสอน สารสินกดปลายนิ้วลงกับปุ่มกระสัน ซึ่งยังกระตุกเป็นจังหวะต่อเนื่อง นิ้วใหญ่สากระคายจ้วงเข้าไปหนึ่งข้อ อาการกระตุกรับ ดิ้นพล่าน นิ้วเรียวยาวสลวยนั่น หมัดเกร็งกำผ้าปูแน่น "ยอมหรือยัง"

"ไม่" แก้วตายังปฎิเสธ ทั้งที่ในกายกรีดร้องเรียกหาสัมผัส แนบชิด และร้อนแรงมากกว่าที่เป็น เธออยากให้อีกฝ่าย เข้ามาอย่างลึกซึ้ง ขณะเดียวกันก็อยากให้เขาผละไป เธอเป็นอะไรถึงได้สับสน จนไม่สามารถควบคุมอารมณ์และร่างกาย ให้ไปทิศทางเดียวกันได้

เรียวขาเสลาพยายามบีบเข้าหา เพื่อปกป้องจุดกระสันอันแสนบอบช้ำ แต่เขาก็ยังกางกั้น บี้บดหนักหน่วง จนกลีบบางกระตุกระรัว ฉีดน้ำออกมาราวกับทำนบเขื่อนแตก

สะโพกผายส่ายร่อน อยากแอ่นขึ้นหา แต่ทว่าเขากลับกดเธอไว้ และแทนที่ปลายนิ้วด้วยลิ้นสาก อันแสนพริ้วไหว ดูดความบอบช้ำราวกับต้องการปลอบแระโลม แต่เพียงครู่เดียวก็ดึงขึ้นจนเกิดเสียง ความสากระคายอันเปียกชื้น ลากขึ้น แล้วไล้เลียตรงปุ่มนูนต่ำ ลงไปจนพบกับบ่อน้ำหวาน ซึ่ยังคงประทุไม่สร่างซา

แก้วตาพยายามลุกขึ้น แต่ร่างกายก็อ่อนปวกเปียก เกินกว่าจะฝืนนั่ง ยิ่งเขาเย้าแหย่ เข้ามาในพื้นที่ว่าง ก็ให้หมดเรี่ยวแรงทิ้งกายลงนอนพังพาบ

เขาจุ่มจ้วงเข้ามาและกระดกเลียซ้ำๆ กระตุ้นให้กลีบบางขมิบรัด ความสากระคาย ซึ่งหยอกเอินอยู่กับส่วนอ่อนไหว เล็กแคบ กระตุ้นให้เลือดสาวร้อนฉ่า หนักกว่าเคย มือน้อยจิกทึ้งดึงผม หวังบรรเทาความทรมาน

"ไม่ได้" สะโพกผายส่ายเลื้อยเผยอขึ้น เมื่อเขากำลังจะผละห่าง ร่างบางแอ่นระเน้ราวคันธนู ขาเล็กเกี่ยวกระหวัดบ่าบึกบึนนั่นไว้ เพราะไม่อยากอ้างว่าง ขณะที่กำลังดำเนินไปจนสูงสุดแห่งอารมณ์ ชายหนุ่มถาโถมกอดรัด ระดมจูบลงตรงส่วนยอดที่โผล่ออกมาจากกายสาว

แพร่บๆ! หนุ่มใหญ่อดใจไม่ไหว แลบลิ้นตวัดน้ำซึ่งถะถั่งออกมาจากกายสาวเข้าไปอีก อึกหนึ่ง

"โหย...เฮือก" หญิงสาวสะอึกกายรับ สัมผัสลิ้นสากระคาย คิดว่าเขาคงสานต่อแต่ไม่เลย ดวงตากลมหวาน เปิดปรือขึ้นมองใบหน้า คร้ามคมของพ่อสามีอย่าง อ้อนวอน ถึงตอนนี้เธอไม่สามารถ ควบคุมอารมณ์และร่างกายได้อีกต่อไป ยอมจำนวนต่อความทรมาน ซึ่งยังไม่ได้รับการปลดปล่อย บุรุษตรงหน้าคือผู้เดียว ที่จะทำให้เธอคลายจากความ อึดอัด รวดร้าวนี้ได้ ขอแค่ครั้งนี้ กับคนนี้เท่านั้น!!

"จะเอาอะไร" จับมือน้อยซึ่งป่ายแปะขึ้นมาจ่อปากของตัวเอง และปาดเลียนิ้วทั้งห้าจนชื้นแฉะ "อยากได้อันนี้ไหม" กดฝ่ามือน้อยกับฟูกนอนและโหย่งสะโพกให้ความร้อน นาบฉ่ากับความเปียกปอน เขาใช้ความยาวใหญ่ ถูไถขึ้นลง กลีบเนื้ออ่อนแบะอ้า

แก้วตารับรู้ถึงความขรุขระและอุณหภูมิร้อนผ่าวแสนอันตราย จากอวัยวะแข็งคึก เส้นเอ็นปูดโปนอัน มหึมา แต่กระนั้นกลับไม่นึกกลัว ซ้ำยังอ้าขาขึ้นหาการแนบชิดอันลึกซึ้ง

"อย่าไปไหน! อย่าทิ้งแก้ว! "

สองแขนกอดรัด และจิกปลายเล็บไร้คมกับแผ่นหลังแน่นตึง ส่วนสองขาก็เกี่ยวพันตวัดรัดสะโพกสอบเอาไว้ เพราะกลัวเขาจะห่างหาย

เมื่อถูกดึงรั้งโดยแม่ตัวเล็กสารสินก็ไม่ขืนกาย เขาเองก็ต้องการบดเบียดเสียดสี ความนุ่มนิ่มจึงทิ้งน้ำหนักทั้งหมด กดทับความนวลเนียนและถูไถขึ้นลงตลอดพื้นที่สัมผัส ร่างขาวผ่องนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ยังน้อยกว่าตรงนั้น ที่ฉ่ำแฉะราดรดบนผ้าปูที่นอน จนเปรอะเปื้อนไปหมด

เขาก้มหน้าเลียเหงื่อเม็ดโต ข้างขมับอย่างนึกเอ็นดู ลิ้นสากยังไม่ถอยจากผิวอร่อย ด้วยการลากลงมากัดกินแก้มนวลเข้าไปคำโต จากนั้นก็ถอยห่างเท่าหนึ่งช่วงลมหายใจ

"อยากได้อันนี้หรือยัง" จ่อปลายหัวหยักซึ่งมีน้ำปริ่มตรงรูเล็กแคบ แต่ยังไม่เข้าไป เพียงแต่กดย้ำสลับดีดออกคล้ายเย้าแหย่

"อือ..." แม้อารมณ์จะพวยพุ่ง แต่ความกระดากยังมีอยู่ ทั้งที่ต้องการเขามากมาย แต่ไม่อาจเปล่งออกมาเป็นคำพูด

อาการพยักหน้างึกงัก และตรงนั้นที่พยายามอ้างับ ทำให้สารสินรู้ว่าเธอยินยอมพร้อมใจ เขากำลังจะได้ดำดิ่ง สู่ส่วนสงวนอันแน่นหนึบของสาวบริสุทธิ์

มือหนาเลื่อนลงมา หาอวัยวะแข็งเป็นลำของตัวเอง และรั้นขึ้นลงสองสามครั้ง จากนั้นก็กดปลายหัวบานกับรูแคบ แต่ทว่า...

ตี๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์กรีดร้องออกมาขัดจังหวะ อย่างไม่น่าให้อภัย คราวแรกไม่คิดใส่ใจ แต่เสียงคนตะโกนโหวกเหวกอยู่นอกบ้าน ก็ทำให้เมินเฉยไม่ได้อีกต่อไป

"แก้ว! แก้วอยู่หรือปล่าว" ยามฟ้ามืดในชนบทเงียบสงัด จนเสียงนี้กังวานไปทั่วอาณาบริเวณ มันดังพอจะปลุกสำนึกฝ่ายดีของแก้วตา ให้ตื่นรู้ขึ้นมาอีกครั้ง

นั้นคือเสียงธนพล! มือน้อยติดสั่นเพราะยังไม่สร่างจากอาการตื่นเต้น ผลักอกเปลือยกำยำอย่างแรง จนคนไม่ตั้งตัวหงายหลัง และวิ่งออกไปจากห้องนอนอย่างรวดเร็ว

"แม่งเอ้ย! " หนุ่มใหญ่สบถออกมา อย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งที่อยากรั้งเอาไว้แต่เขาจำต้องปล่อยเธอไป

ธนพลลืมเอกสารสำคัญที่ต้องนำไปเสนอต่อลูกค้าพรุ่งนี้ จึงกลับมาบ้านกลางดึก เขาติดต่อแก้วตาไม่ได้และเหลือบไปเห็นไฟ ในห้องนอนของพ่อเปิดอยู่ จึงโทรศัพท์ไปก่อกวน สลับกับแหกปากเรียกภรรยา

"เป็นอะไรหรือปล่าว" คนเป็นสามีเห็นร่างบางในชุดนอนกระโปรงยาวครึ่งขา วิ่งมาเปิดประตูด้วยอาการตื่นๆ และหลุกหลิกอย่างไรพิกล

"ปละ...ปล่าวหรอก แก้วไม่ได้เป็นอะไร" หลุบตาหนีขณะกระชับสาบเสื้อคลุม ให้แนบแน่นกว่าเดิม จากนั้นก็ชวนเขาคุยเรื่องอื่น "ไหนพี่บอกแก้วว่าอีกสองวันถึงจะกลับ ทำไมถึงมาได้ค่ะ"

"ลืมของนะ"

"อ๋อ" พยักหน้าในเชิงรับรู้

"อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวแก้วไปทำให้" ทำท่าจะเบี่ยงเข้าครัวแต่สามีร้องห้าม

"ไม่เอาละมันดึกแล้วเดี๋ยวอ้วน"

"ค่ะ! " คนฟังมุ่นคิ้ว

"หมายถึงมันดึกแล้วพี่ง่วง" ธนพลเป็นรุ่นพี่ต่างคณะเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับแก้วตา เขาอายุมากกว่าเธอสามปี ชายหนุ่มจบวิศวะกรรมโยธา ส่วนเธอเรียนบัญชี แต่ตอนนี้ยังไม่ได้สมัครงาน เพราะว่าเรียนจบมา เขาก็ขอเธอแต่งงาน

"อ๋อ..." ลากเสียงเชิงรับรู้อีกครั้ง และเดินตามมาเข้าห้องนอนเงียบๆ หญิงสาวเดินไปค้นตู้เสื้อผ้า เตรียมผ้าขนหนู ผืนเล็กและผืนใหญ่ส่งมาให้สามี เดาว่าคนยังอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีน คลุกฝุ่นคงอยากอาบน้ำ "พี่ไปอาบน้ำเถอะมาเหนื่อยๆ "

"ขอบใจ"

แก้วตา มองตามแผ่นหลังกว้างของสามี หายไปหลังบานประตูด้วยความรู้สึกผิด ท่วมท้นหัวใจ อยากจะร้องให้ แต่จำต้องกล้ำกลืนเอาไว้ อย่าให้ความอ่อนแอเปิดเผยความร่านร้อนของตัวเองเป็นอันขาด เหนืออื่นใด คือเธอไม่อยากให้พ่อลูก ต้องหมางใจกับผู้หญิงแพศยาที่ไร้ค่าคนหนึ่ง

ชีวิตของแก้วตาไร้ญาติขาดมิตร แม่ของเธอตกเลือดเสียชีวิตตอนคลอด และไม่มีคนมาแสดงตัวตนว่าเป็นพ่อ จึงเติบโตมาในสถานสงเคราะห์ แม้ไม่ใช่คนเรียนเก่งแต่ก็พยายาม จนสอบชิงทุนเรียนจนจบปริญญาตรี

การได้เรียนในรั้วมหาวิทยาลัย ทำให้แก้วตาได้พบเข้ากับธนพลโดยบังเอิญ ชายหนุ่มช่วยเธอจากการถูกรถชน จนเกิดเป็นความประทับใจ เด็กสาวที่ไม่ทีใครใยดี รู้จักกับหนุ่มหล่อใจดี ดีกรีเดือนมหาวิทยาลัย เขาชอบชวนเธอไปดูหนังและเลี้ยงข้าว

กระทั่งจบออกไป ก็ยังติดต่อหาเรื่อยมา จนกระทั่งวันรับปริญญา เขาก็ขอเธอแต่งงาน ผู้หญิงไร้ญาติคนหนึ่ง ได้รับการเอาใจดูแลมาตลอดเกือบสี่ปี ไม่มีเหตุผลต้องมาปฏิเสธ ความสัมพันธ์ที่ไขว้คว้ามาทั้งชีวิต คือเป็นที่รักที่ต้องการของใครซักคน บนโลกใบนี้

คืนส่งตัวเข้าหอคู่บ่าวสาวอ่อนเพลีย และพากันหลับไหล วันต่อมาชายหนุ่มมีงานด่วน จากสัปดาห์เป็นเดือน จนตอนนี้หกเดือนคู่สามีภรรยา ยังไม่ได้ร่วมหลับนอนตามสมควร แก้วตาจึงยังครองพรหมจรรย์ มาจนถึงวินาทีนี้ แต่ก็เกือบจะเสียความบริสุทธิ์ให้พ่อสามี ด้วยความเร้าร้อนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน

สิ่งที่น่าตกใจคือ เมื่อเวลาผ่านไปกลับเป็นตัวเองที่เรียกร้องต้องการ หากแต่ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นนางพญาเทครัว หรือวันทองสองใจ ก็ควรรีบทำบางอย่างก่อนเรื่องราวจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

แกร้ก! เสียงเปิดประตูดึงหญิงสาวหลุดจากภวังค์ แก้วตาลุกจากปลายเตียง เดินหอบผ้าขนหนูไปเผชิญหน้ากับสามี อารมณ์ชั่ววูบก็นึกเปรียบเทียบ หัวใจของเธอไม่ได้เต้นถี่ระรัว เหมือนตอนอยู่กับอีกคน อาจเป็นตอนนี้ที่เธอไม่ได้ถูกสามีโอ้โลม กึ่งบังคับอย่างที่สารสินกระทำก็เป็นได้

ธนพลพันผ้าขนหนูกับเอว และใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดผมหมาดน้ำ เขาสังเกตเห็นปลายเท้าของภรรยา หยุดอยู่เบื้องหน้านานแล้ว

"แก้วมีอะไรหรือปล่าว"

"อ้อ! เอ้อ! ไม่มีอะไรค่ะพี่มาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะ" คนกำลังหาเหตุผล ให้กับปฏิกิริยาแปลกประหลาด ของตัวเอง กระอึกกายเล็กน้อย เธออยากอาบน้ำล้างคราบราคะ ที่ยังกรุ่นกลิ่นอยู่ทั่วกายเหมือนกัน

"จะอาบน้ำเหรอ" ธนพลทำหน้าฉงนเพราะเข้าใจว่า ภรรยาอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว

"เราหย่ากันไหมค่ะ"!!

..............................................

อ้าวเห้ย แก้ว เกือบแล้ว    จะรอดแล้ว ทำไมมาพูดกับสามีแบบนี้  หรือว่า รู้สึกผิด หรือ  ติดใจในการกระทำของพ่อผัว   แต่อย่างน้อยแก้วต้องโดนผัวเปิดซิงก่อนซิ    ส่วนพ่อผัวเลวโคตร 

ถ้าเปนชีวิตจริงผัวแม่งควายแล้วมึงจะแต่งงานเพื่อ?พ่อผัวก้อชั่วเกิน กล้าๆๆไปบอกเลยขอหย่าเพราะอะไร

แสดงว่ายังรักสามีอยู่ อยากให้สามีเปิดซิง

พี่ธนพลคงยืนงงไปเลย  เกิดอะไรขึ้น .... น้องแก้วพูดอะไรนะ  ตูหูฝาดป่าว???
ขออีกที...

ถ้าอยู่กันมา 5-6 เดือน ไม่เคยจิ้มกันสักครั้ง
หย่า อาจเป็นทางออกที่ดี
หรือไม่ก้ลาออกจากงานเหอะ เสียดายเวลา

สงสารแก้วสามีไม่สนใจแถมจะโดนพ่อสามีรังแกอีก แกวคงอยากหย่าเพราะกลัวโดนแน่ๆ

ยังไม่ทันได้กันจะหย่าแล้วเหรอ หรือแก้วจะหันไปหาพ่อสามีแทน

สับสนใจจนทำอะไรไม่ถูก แก้วจะเลือกพ่อหรือลูก

ดีครับหย่ากันลูกแล้วมาแต่งกับพ่อจะได้ไม่ผิด