แฟนกู ภาค 3 ตอน 14 รักที่แสนซับซ้อน

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

   ไอ้ปั้นกอดโมโนแน่น 

มันหอมซอกคอของโมโน  และอยู่อย่างนั้นจนของมันเริ่มอ่อนตัวลง  น้ำที่มันใส่ให้โมโนไหลออกมาจนถึงพื้นเป็นกองใหญ่ 
   "ไอ้ปั้นนะ  โมโนท้องแล้วจะทำไง"
   "ก็แต่งงานกะปั้นสิ  ปั้นจะแข่งกะไอ้โบ๊ต  ใครทำโมโนท้องก่อน  ได้แต่งงานกะโมโน"
   "ไอ้บ้า  ทำงั้นไม่ได้นะ"
   "ล้อเล่นน่า  เดี๋ยวพรุ่งนี้ซื้อยาให้  เออ นี่ ยังไม่อยากให้โมโนกลับบ้านเลยอ่ะ  อยู่กะเราสักหลายวันก่อนนะ  เอ้า  แต่งตัว..มานั่งตรงนี้กัน"

   ไอ้ปั้นโยนเสื้อผ้าให้โมโน  ส่วนตัวมันก็แต่งตัวก่อนไปจัดการปูพื้นด้วยลังกระดาษ แต่เอาผ้าปูมาปิดไว้อีกที  แล้วมันก็มาจูงโมโนมา  มันหอมแก้มโมโน
   "รักโมเมนะ ตัวแสบ จอมยุ่ง..."
   "ไม่โรแมนติกเลยว่ะ..."
   "ก็งี้แหละ  เป็นไอ้ปั้น..จะเอาอะไรมากมาย  ดิบๆเถื่อนๆ  แต่ต้องเป็นทาสไอ้โมเม..."
   "แต่เมื่อกี้ไม่ใช่นะ  ไม่ดิบไม่เถื่อน  ดีมาก มีความสุขมาก  ถามจริงเหอะ  นอกจากโมโนแล้ว  มีใครอีก"

   ไอ้ปั้นมองหน้า  ก่อนเอามือมาขยี้ผมโมโนอีกครั้ง
   "ทำไมน๊า  พวกผู้หญิงถึงอยากรู้ว่าผู้ชายมีอะไรกะใครมามั่ง  ผู้ชายไม่เห็นอยากจะรู้เลย  เราไม่เคยถามโมโนเลยสักคำว่ามีไรกะไอ้โบ๊ตหรือยัง"
"แหมมมม  ก็อยากรู้  ผู้หญิงเค้าอยากเป็นคนเดียวของผู้ชาย"
"เคยดิ  แฟนตอนเรียนมัธยม  แต่....เอ่อ ช่างมันเหอะ  เลิกไปนานแล้ว... เค้าหนีไปมีคนอื่น"
"อืมม์  แล้วมาอยู่นี่...เอ่อ...ไม่มีใครเลยเหรอ"
"โมเม สงสัยใครพูดมาเลยดีกว่า..."
"ไอ้พลอยไง...  แกชอบมัน..."
"เฮ้ย บ้าเหรอ...แลปเมต  มีใครในโลกชอบแลปเมตมั่งวะ  เห็นหน้าในแลปก็เบื่อแล้ว"
"แกไม่ชอบมัน  แต่มันชอบแกหรือเปล่า..."

ไอ้ปั้นเงียบไป 
"ไม่หรอก  กูไม่ชอบมันเลยจริงๆ  โมโน..."

......................................................................................
คืนนั้นเรานอนด้วยกัน  แต่ไม่ได้มีอะไรกันอีก  การคุยกันในคืนนั้น มันเหมือนการเปิดประตูของกันและกัน  ไม่รู้สิ...ห่างโบ๊ตมากเกินไปมั๊ง  โมโนเลยกำลังเปิดใจให้ปั้นมันอยู่หรือเปล่า  ทำไมเวลามันอยากมีอะไรโมโน..เรายอมมันทั้งสองครั้งเลย 

"งั้น  โบ๊ตไปรับนะ  มาแวะบ้านก่อนแล้วกัน"
"อืมม์  พรุ่งนี้กลับพิษณุโลกเลยนะ.."
"ได้ๆ  เดี๋ยวไปส่ง"

คนที่นั่งฟังโทรศัพท์ใจคอไม่ค่อยดี  และในที่สุดมันก็ทำหน้าผิดหวัง
"โมเม ไปหาไอ้โบ๊ตจริงๆ  ไม่อยู่กะเราเหรอ"
"อย่าเลยปั้น  ไอ้โบ๊ตมันจะสงสัยอ่ะสิ  ปั้น...โมโนชอบเมื่อคืนนะ  มันดีมาก  ชีวิตนี้คงไม่ลืมปั้นหรอก"
"อืมม์  แล้วจะกลับบ้านเมื่อไหร่อ่ะ  กลับกี่โมง  ให้ไปส่งมั๊ย"
"วันอาทิตย์แหละ  พรุ่งนี้...เย็นๆ  เดี๋ยวโทรมาบอกเวลาแล้วกันนะ"

โบ๊ตมารับที่ใต้หอ  ไอ้ปั้นยืนรอส่ง  อยากไปกอดปั้นเหมือนกัน  แต่คงไม่ใช่เวลานี้
"เมื่อวานขอโทษนะ  เราว่าเรานัดโมโนมารับวันนี้นี่นา"
"เออ ไม่เป็นไรหรอก  ก็รอกินข้าวนิดนึง"
"อ่ะๆๆๆ วันนี้อยู่ด้วยกันแล้ว  กินข้าวหมูแดงอีกหละสิ 5555 อย่าเพิ่งเลย ไปดูหนังก่อนนะ"

บ่ายวันเสาร์โมโนกะโบ๊ตก็ไปดูหนังด้วยกันและจบด้วยข้าวหมูแดงในศูนย์อาหารจริงๆ 
"ทำไมกลับเร็วจัง  อยู่กะโบ๊ตคืนเดียวเอง"
"พอแล้วโบ๊ต  พรุ่งนี้ป๊ากะแม่ก็กลับมาแล้ว  มันไม่ดีหรอก เราเป็นผู้หญิง  จะดูไม่ดีนะ  เอ่อ แล้ววันนี้น้องบีทอยู่มั๊ย"
"บีทกลับไปตั้งแต่วานนี้แล้ว ไปกะป๊าแม่เลย"

เรากลับไปที่ร้านทองก็เกือบสามทุ่มแล้ว  โบ๊ตให้โมโนไปอาบน้ำก่อน  พออาบน้ำเสร็จทั้งสองคน ก็ลงมาดูทีวีด้วยกัน 
"โบ๊ต...  โบ๊ตยังรักโมโนมั๊ย"

ไอ้โบ๊ตหันมามองหน้า แล้วยิ้ม

"อะไรทำให้โมโนคิดว่า  โบ๊ตไม่รักโมโนหละ   โบ๊ตก็ทำให้โมโนทุกอย่างแหละ"
"เรื่องที่เราชงกันอ่ะ  โบ๊ตว่าไง  โมโนไม่ค่อยสบายใจ แต่ละครั้งเราบาดเจ็บทุกทีเลยนะ"
"อืมม์...ก็หาทางอยู่  ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน"
"โบ๊ต...โมโนจะบอกให้นะ  เมื่อวานอ่ะ โมโนมารอโบ๊ตที่แลปหละ  แล้วเห็นโบ๊ตออกมากะไอ้แปม  จับมือกันด้วย...."

ไม่รู้สิ  โมโนว่าจะไม่ร้องไห้นะ  แต่น้ำตามันไหลออกมา  เสียงสั่นเครือราวกับจะสูญเสียไอ้โบ๊ตไป

"แปม  อ๋อ แปม... เรื่องยาวมาก  เอาเป็นว่า โมโนทำใจให้สบายแล้วกัน เรากะแปมไม่มีอะไรกัน  ไว้เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง"
"ถ้าโมโนอยากฟังวันนี้อ่ะ"
"อ๋อ  ไม่มีไร แปมมาปรึกษาเรื่องนึงที่เค้าไม่อยากเล่าให้ใครฟัง  เราว่ามันเรื่องซีเรียสนะ  ก็แนะนำให้ไปหาพี่จัมโบ้  เพื่อลองแก้ปัญหา  แปมเค้าก็ไม่ยอมไป  เค้าบอกอยากมีเพื่อนใกล้ชิดสักคน  เค้าเข้ากะเพื่อนที่กรุงเทพไม่ค่อยได้  เห็นโบ๊ตเป็นน้องรหัสพี่ป้อง  ก็เลยกล้าเข้ามาคุย  ไม่มีอะไรนะ  ไม่มีจริงๆ  ก็อยู่เป็นเพื่อนเค้าไป"

โบ๊ตมองหน้าโมโน  โมโนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

"เฮ้ย  อย่าร้องไห้สิ  ไม่มีไรจริงๆ"
"ไม่รู้เลย..  ไม่รู้สิ  เราร้องไห้ทำไม  เรารักโบ๊ตมากๆนะ  เราไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ  ถ้าเราต้องตายเพราะรักกันแล้วชงกัน...ก็โอเค  พูดบ่อยแล้วอ่ะ"
"เออ ไม่แหละ คงมีทางออกแหละโมโน  มา  มาให้โบ๊ตกอดเร็ว คิดถึงนะ  โอ๋ๆๆๆ คนดีของโบ๊ต  อย่าคิดมากนะ  โบ๊ตรักโมโนเสมอ"

................................................................

คืนนั้นคนที่เป็นฝ่ายขอไม่มีอะไรด้วย...กลายเป็นโบ๊ต   โบ๊ตบอกโมโนว่า ไม่อยากให้ใครสักคนเจ็บตอนนี้  ถ้าโบ๊ตเจ็บคงไม่เป็นไร  แต่กลัวว่าโมโนเจ็บแล้วจะกลับบ้านพิษณุโลกไม่ได้  โมโนแทบไม่เชื่อตัวเอง   ธรรมดาผู้ชายต้องการที่จะมีอะไรอยู่แล้ว  ยิ่งโบ๊ตไม่มีอะไรกะโมโนช่วงสอบ  ห่างกันตั้งสองสามอาทิตย์  โบ๊ตน่าจะต้องการ  แต่ก็เข้าใจในเหตุผล

"โบ๊ต...ส่งโมโนลงแล้วกลับเหอะนะ  ไม่ต้องหาที่จอดหรอก  หมอชิตหายาก  เดี๋ยวกว่ารถจะออกอีกตั้งนานด้วย"
"นั่นแหละ  เลยเป็นห่วงไง  อยากไปอยู่รอจนมั่นใจว่าไปแน่ๆ 55555 ล้อเล่น.....  แต่ท่าทางโมโนจะพูดถูกแฮะ  นี่มันวันอะไรวะเนี่ย วนตั้งหลายรอบแล้ว  มันจะอยู่ค้างกันที่นี่หรือไงวะ  กลับบ้านไปมั่งสิ...."
"เออ ไปเหอะ  โมโนไปถูกน่า เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็กลับมาแล้ว"

แล้วโมโนก็กอดโบ๊ตในรถร่ำลากันแป๊บนึง  โมโนก็เดินเอากระเป๋าลงมา  และเดินเข้าไปในสถานีหมอชิต 

"แฮ่... ตกใจมั๊ย"
"เฮ้ย  ไอ้ปั้น  ไปไหนเนี่ย...  มานี่ได้ไง"
"ก็ไปพิษณุโลกกะโมเมไง...."
"เฮ้ย  บ้าไปแล้ว  ไปได้ไง  แล้วไมไม่กลับบ้าน  นี่โมโนไปตั้งอาทิตย์นึงนะ"
"ปั้นก็ไปอาทิตย์นึงเหมือนกัน  ทำไมอ่ะ  เพื่อนไปเที่ยวด้วย...ไม่เลี้ยงเหรอ... น้า น้า น้า  ขอไปด้วยอยากไปเที่ยว..."
...........................................................

ข้างฝ่ายนายโบ๊ต

หลังจากที่ผมไปส่งโมโนขึ้นรถแล้วกำลังขับรถกลับบ้าน
"โบ๊ต  แปมเอง..."
"อ้าวแปม  มีไรเหรอ"
"มาหาหน่อยได้มั๊ย  อยากอ้วก  ปวดท้อง...."
"เฮ้ย เป็นอะไรอ่ะ.. เออ อยู่หอใช่มะ เดี๋ยวไป"

ผมไปหาแปมครับ  แปมไม่ค่อยสบาย  แปมไม่ค่อยสบายมาเดือนกว่าแล้วด้วย  เป็นอาการที่แปลกๆ  ผมก็ไม่รู้แปมเป็นอะไร  แต่ด้วยความที่แปมเองเป็นเด็กต่างจังหวัด  และก็เป็นเด็กเรียน  อีกอย่าง เมื่อตอนเริ่มเป็นน้องใหม่  แปมเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องที่แทบทุกคนรู้ว่า...พี่ป้องอุปการะขนาดให้ไปนอนในห้อง  หลายคนก็เลยตั้งแง่กะแปม ไม่คุยไม่สุงสิง  แปมเลยค่อนข้างน่าสงสารที่ไม่มีเพื่อน  กลุ่มของแปมทำแลปต่อจากผมไป 1 กลุ่ม เราเลยใกล้ๆกัน   วันนึงแปมเดินเข้ามาหาผม และบอกว่า ขอให้ผมช่วยเป็นเพื่อนได้มั๊ย   ผมงงในคำถามมากๆ  เลยนั่งคุยอยู่นานถึงรู้ความเศร้ามากมายในชีวิตนิสิต  เรื่องนี้ผมไม่ได้เล่าให้โมโนฟัง  เพราะว่าผมไม่เคยคิดอะไรกะแปมเลยจริงๆ  แปมก็เป็นเพื่อนเหมือนทุกคน  แต่เหมือนเธอจะมีเพื่อนที่น้อยมากๆ  เธอถึงกับมาขอผมเป็นเพื่อน...

"เป็นไงมั่ง ปวดท้องหายดีหรือยัง  แล้วได้ไปหาพี่โบ้มั๊ย"
"ยังเลยโบ๊ต... มันปวดๆหายๆ  บางทีก็หายไปเลย บางทีก็ปวด  บางทีก็ปวดมาก  นี่ค่อยยังชั่วหละ"
"กินข้าวยังเนี่ย  ทำไมดูหน้าซีดจัง  ไปๆ กินข้าวกัน"

ผมพาแปมเดินไปโรงอาหาร  จริงๆโรงอาหารหอนิสิตนี่เป็นอะไรที่มันไม่อร่อยเลย  ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบ  แต่วันนี้คงไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะแปมป่วย 
"แปม  แล้วเธอจะกลับสกลหรือเปล่า  จะไปไหวหรือเปล่าเนี่ย"
"ตอนนี้ไม่ไหวอ่ะ  เดี๋ยวรอสบายดีกว่านี้ก่อน  อาจเป็นอาทิตย์หน้านะ  หรืออาจไม่กลับเลย ดูก่อน  แต่แม่อยากให้กลับ"
"อืมม์  ง้าน เราไปหาพี่โบ้กัน พรุ่งนี้นะ  โบ๊ตไปเป็นเพื่อน"

วันรุ่งขึ้นเป็นวันจันทร์พอดี  ผมโทรไปหาพี่โบ้เพื่อพาแปมไป
"ว้าย... คุณน้องรหัสปี 1 คะ  แหม  ลมไรพัดมาหาพี่คะเนี่ย  อ้าวแล้วเธอเปลี่ยนแฟนอีกแล้วเหรอยะ  นี่ใครกันล่ะ"
"ไอ้โมโนมันกลับบ้านไปแล้วพี่  ส่วนนี้ก็แปมไงครับ  ไม่ใช่แฟนผม  เพื่อนผม...  เออ พี่ครับ แปมบ่นปวดท้องมาเดือนนึงแล้วพี่  พี่ช่วยตรวจให้แปมนะครับ"
"อ้อ  น้องแปม คู่กรณีนายปกป้องอ่ะเหรอ  เป็นไงคะน้อง  ปวดท้องนี่เป็นสาเหตุของหมื่นโรคเลยค่า  ตั้งแต่เมนส์มายันมะเร็ง  เอางี้นะคะ  พี่ขอเจาะเลือดไปตรวจก่อน  แล้วเดี๋ยวพี่ขอตรวจๆฟังๆนิดนึงก่อนนะคะ  ไหนๆ  ปวดตรงไหนคะ..."
พี่โบ้ก็ตรวจอย่างเชี่ยวชาญ  เอาหูฟังท้องตรงโน้น จับท้องตรงนี้ กดท้องตรงนั้นของแปม  แล้วแกก็ส่ายหัว  ระดับเทพอย่างพี่โบ้ ส่ายหัวนี่แปลว่าไรวะเนี่ย
"โบ๊ตคะ  คือพี่ยังมึนนะคะ  ที่น้องแปมเค้าเป็นอ่ะ  เดี๋ยวพี่ว่ารอผลแลปนิสนึงนะคะ  พี่รู้แล้วจะโทรไปบอกนะ  ส่วนนู๋แปมสังเกตตัวเองให้พี่แพรบนะคะ  ปวดก่อนกินข้าวหรือหลังกินข้าว  หรือปวดตอนคะแนนสอบออก  ปวดตอนมีข่าว  ตอนเช้า ตอนเย็น  ตอนเอากัน  เอ๊ย...ตอนมีประจำเดือนหรือตอนไหน เอาชัดๆนะคะ  หรือปวดไม่เลือกเวลา  แล้วเดี๋ยวโทรคุยกันเนอะ  ตอนนี้พี่ให้ยาไปสองตัวก่อน ปวดแล้วกินนะคะ  อ้อ โบ๊ต เอ่อ  แปมเค้าอยู่ไหนอ่ะ  น้องโบ๊ตอยู่ใกล้มั๊ยคะ  ถ้าใกล้ก็ดี เดี๋ยวเผื่อมันปวดมาก มาฉุกเฉินได้เลยนะคะ   ถ้านู๋แปมอยู่หอ เรียกรถพยาบาลเลยนะคะ  แล้วบอกว่าพี่โบ้เป็นเจ้าของไข้ค่ะ"

เราสองคนลาพี่โบ้ออกมา  พี่โบ้ยังน่ารักเหมือนเดิมครับ  ชวนเราสองคนไปกินข้าวด้วย แต่เหมือนแปมอยากกลับบ้านมากกว่า  ผมเลยสัญญาว่าจะพาโมโนมาหาพี่โบ้อีก

"แปม ตอนนี้รูมเมตแปมกลับบ้านไปยัง"
"ตอนนี้เหลือแปมคนเดียวใน 5 ห้องที่ติดกันแล้วค่ะ"
"โอ๊ย แย่แล้ว  แล้วถ้าเป็นไร ทำไงอ่ะ  แปมจะว่าไรมั๊ย...ถ้าโบ๊ตจะพาไปนอนบ้าน"
"โบ๊ตอย่าเลย  เราเข็ดแล้วอ่ะ   ตอนพี่ป้อง เราเป็นสาเหตุให้พี่โบนัสเข้าใจพี่ป้องผิด  เราเข็ดแล้ว"
"นี่ไม่มีใครเข้าใจผิดหรอก  ที่บ้านโบ๊ตอยู่กะน้อง  แปมนอนห้องไอ้บีทมันได้"

ไม่ว่าจะชวนยังไง  แปมก็ไม่ยอมไป  เธอกลัวจะเกิดเรื่องซ้ำรอย  ผมเลยจำต้องกลับบ้านไป   พออาบน้ำอาบท่าเสร็จโมโนก็โทรเข้ามา  บอกว่าตอนนี้อยู่พิษณุโลกแล้ว  ผมคิดถึงโมโนจัง  ไม่มีคนมาคอยดุ  แต่พอวางหูจากโมโน  แปมก็โทรเข้ามา
"โบ๊ต  ปวดท้องมาก  ปวดท้องมากกก  โอ๊ย...ช่วยด้วย"
"เฮ้ย  ไหวมั๊ยอ่ะ  รอเดี๋ยวนะ 10 นาทีไปถึง"

แล้วผมก็ออกจากเยาวราชไปถึงหอภายใน 10 นาทีจริงๆ  แต่ผมขึ้นไปไม่ได้...
"แปม  จัดกระเป๋าลงมาเลย  ไปนอนบ้านโบ๊ต"

 

วันนี้แถมให้ 1 ตอนครับ
เหตุคือโพสผิด เอาตอน 14 มาก่อน เมาไปหน่อย 55555
ดีที่รีดอ่านแล้วติดขัดทักทายมา

ก้เลยให้อ่านทั้ง 13 14 เลยครับ 

ตับจะได้พังแบบสมบูรณ์

กลายเป็นโบ๊ตกับแปม โมโนกับปั้นไปซะเเล้ว กลับบ้านพร้อมปั้น สงสัยพี่ป้องจะแอบเห็นความลับโมโน

ขอบคุณมากครับ รักของโบ๊ทกับโมโนซับซ้อนจังไม่รู้จะลงเอยแบบไหนล่ะครับ เอาใจช่วยทั้งสองนะครับ

ซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆๆๆเป็นโบ๊ตกับแปม โมโนกับปั้น

โมโนดูเหมือนมีใจให้ปั้นอีกคนแล้วส่วนโบ๊ตนอกจากโมโนกับบีทที่เย็ดกันแล้วจะมีแปมอีกคนมั๊ย

วันนีสุดยอดมา2ตอนเลย

ซับซ้อนจริงหวะ
แปมนี่ปวดท้อง หรือปวดอยากท้อง

ผมง่ามันซับซ้อนจริงๆ เริ่มงง ว่าจะจบแบบไหน เดาไม่ถุกเลยครับ แต่สนุกมาก กนะตุ้นต่อมเสียวมากๆๆ

ดูเหมือนว่าเรื่องมันจะซับซ้อนจริงๆ ตอนนี้โบ๊ตอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับแปม แค่ดูแลในฐานะเพื่อนและสงสารที่แปมไม่ค่อยจะมีเพื่อน แต่ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็อาจจะ.....ก็ได้นะ

น้องแปมนี้เอง แล้วมันจะมีเรื่องให้วุ่นวายเพิ่มขึ้นอีกไหมเนี้ย

ไอ้พวกนี้ชักจะไปกันใหญ่แล้ว

ชับซ้อน น่าติดตามจริงๆๆ

แปมมาบ้านนอนบ้านโบ๊ต ปั้นกลับบ้านกับโมโน คงไม่ต้องแก้ชงแล้วได้เปลี่่ยนแฟนกันลงต้วแล้ว

ปั้นมันอยู่ใกล้ชิดกว่า โอ๊ต โดนปั้นแตกในบ่อย ๆมันก็จะรู้สึกดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้วปั้นมันอ้อนเก่งด้วย ลูล่อลูกชนมันเยอะ โมโนเลือกปั้นแน่ ๆ