เอาแล้ว โบ๊ตจะได้แปมเป็นแฟนแก้ชงของจริงแล้ว

แฟนกู ภาค 3 ตอน 15 แทนคำขอบคุณ

แฟนกู ภาค 1
แฟนกู ภาค 2
-----------------------------------------------------------------------------------

คืนนั้นผมไปอาบน้ำสระผมให้บีท

เป็นครั้งแรกของบีทเหมือนกันที่ได้อาบน้ำกะผู้ชาย  และการอาบน้ำระหว่างพี่น้องนี้....ผมก็ไม่ทำให้เธอผิดหวัง  ผมกะบีทนอนชิดกันบนเตียง  แม้มันจะเบียดบ้าง  แต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจน้องสาวผมเลย  ผมกอดเธอนอนทั้งคืน

"พี่โบ๊ต  บีทจะกลับบ้านวันศุกร์  พี่จะทำไงกะพี่แปม..."
"เออ ไม่รู้สิ  เดี๋ยวเช้าวันนี้ป๊าแม่มา ยังไม่รู้เลยจะพูดว่าไง  พี่ว่าต้องดูก่อนว่าจะหายดีหรือเปล่า  ถ้าหายก็จะถามเค้าว่าจะกลับหอมั๊ย   มาอยู่กะเราพี่ก็ไม่ว่าไรนะ  แต่ว่า...เอ่อ คนอื่นรู้มันจะไม่ดีอ่ะดิ"
"ใช่พี่...พรุ่งนี้เข้าพี่แวะไปดูก่อนนะ"

แต่ไม่ถึงเช้าหรอกครับ  สักประมาณตีสอง  แปมก็มาเคาะประตู
"ปวดท้อง  ช่วยด้วยปวดท้องมากๆเลยโบ๊ต"

แปมนั่งลงกะพื้น  แล้วกุมท้อง  ทำท่าปวดมากมายสาหัส  เจ้าบีทก็ตื่นขึ้นมาช่วยกันดู  และวิ่งไปหยิบยามาให้  ผมอ่านหน้าซอง เอาเม็ดที่แก้ปวดมาก ให้ไปกิน 1 เม็ด   ผมเริ่มไม่สบายใจ  เธอจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า  สุดท้ายผมตัดสินใจลากยัยบีทไปกระซิบนอกห้อง

"บีท  แกจะว่าไรมั๊ยถ้าพี่ขอย้ายพี่แปมมาห้องพี่"
"ห๊า ... พี่จะย้ายพี่แปมมานอนห้องพี่  พี่อย่าลืมนะ  พี่โมโนเคยสลบไปแล้ว เพราะป่วยอ่ะ"  เจ้าบีทพูดเสร็จก็ยิ้มทำหน้าทะเล้น
"เฮ้ย ไม่มีหรอก....ไม่มีเรื่องนั้นดิ  พี่ว่าอาจต้องอยู่ใกล้ๆพี่แปมก่อนนะ"

แล้วผมก็พาแปมเข้าห้อง  เอาน้ำอุ่นมาให้กิน  ยาพี่โบ้นี่เทพมาก  สัก 10 นาทีอาการทุกอย่างของแปมก็ทุเลาลง 
"ขอบใจมากนะโบ๊ต  จริงๆ  เรา..เอ่อ  นอนห้องบีทก็ได้"
"เออ นอนนี่หละ  มีไรจะได้รู้"

เธอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย  ผมก็หลับไปจากความเหนื่อยที่สู้รบกะเจ้าบีท
............................................................................

เช้าขึ้นผมพาแปมลงไปไหว้ป๊ากะแม่  แม่มองหน้าแบบสงสัยมาก  เพราะว่าเธอไม่ใช่โมโน
"เพื่อนพี่โบ๊ตค่ะแม่  ไม่ใช่พี่โมโน  คนละคน  คนนี้ไม่ใช่แฟน  พี่แปมเค้าป่วยและที่หอไม่มีใครดูแล พี่โบ๊ตเลยพามาดูแล"
"อ๋อ  เอาสิลูก  เอื้อเฟื้อกันก็ดี  พักที่นี่ก็ได้ นอนห้องบีทนะ  บีทลงมานอนห้องแม่ได้นะ  ส่วนอาหารเดี๋ยวให้แม่บ้านทำเพิ่มให้  เอาเลยอยู่นานๆก็ได้"
"ขอบคุณคุณแม่ค่ะ  แต่เดี๋ยวหนูว่าวันนี้ค่อยยังชั่วแล้ว  จะกลับหอค่ะ"
"เออ แม่รู้  เอาหละ  ถ้าไม่ไหว ก็นอนนี่แหละ"

วันนั้นผมไม่ได้ไปไหน...อยู่บ้าน  ส่วนยัยบีทก็ไปดูหนัง ฟังเพลง เที่ยวกะเพื่อนๆตามประสาเด็กสอบเสร็จ  ส่วนแปมก็นอนเป็นส่วนใหญ่  เธอยังคงปวดท้องเป็นระยะ  แต่มันไม่มากแล้ว ระยะการปวดก็ห่างไปด้วย

"นี่พี่โบ้นะคะ....น้องโบ๊ต  พี่โทรมาคุยเรื่องน้องแปมค่า  คืองี้นะ  มีหลายเรื่องที่น้องแปมต้องมาเช็คอัพครั้งใหญ่นะคะ  พี่ว่าตอนนี้แปมน่าจะม้ามโต  เมื่อวานคลำๆดูก็รู้สึกค่ะ  พี่ดูค่าเลือดแล้ว  ก็เลือดจางนิดหน่อยนะคะ  แล้วก็มีเม็ดเลือดขาวหน้าตาประหลาดอยู่ค่ะ  ม้ามโตมันมีหลายสาเหตุหลายเรื่องอ่ะนะ  พาแปมมาตรวจได้มั๊ย"
"ได้ครับพี่ พี่อยู่ที่ไหนครับ"
"มาฉุกเฉินจ้า  พี่รออยู่นะ  เดี๋ยวให้พี่พยาบาลเอาแฟ้มมารอ  มาเร็วๆนะ"

ผมพาแปมไปหาพี่หมอโบ้  พี่จัมโบ้บรรยายราวกับถอดออกมาจากเลคเชอร์อาจารย์  แต่สามารถทำให้เด็กปี 1 อย่างผมฟังรู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไร  โคตรเก่งเลย 

"สรุปคือ พี่จะตรวจหลายเรื่องค่ะ  อันแรกคือติดเชื้ออะไรมามั๊ย  อีกอันคือ เป็นโรคอะไรแฝงอยู่มั๊ย  อันที่สามไม่ต้องตกใจนะ..จะตรวจมะเร็งค่ะ  เดี๋ยวเราเริ่มบ่ายวันนี้เลยนะ  ทำอะไรได้พี่ก็จะทำเลย..มันหลายอย่าง"
"แพงมั๊ยค่ะพี่  หนูไม่มีเงินจ่ายค่ะ"
"ว๊าย...น้องแปม  เธอเป็นนิสิตคณะแพทย์นะคะ  เค้าไม่เก็บเงินเธอหรอกค่ะ  มิหนำซ้ำ  พี่โบ้จะเลี้ยงข้าวกลางวันด้วย..."

วันนี้ผมโดนพี่โบ้ลากไปจนได้ แปมกินข้าวน้อยอย่างชัดเจน  พี่โบ้บอกว่านี่เป็นผลนึงจากม้ามโต มันไปเบียดกระเพาะเลยกินข้าวน้อย  เดี๋ยวต้องหาสาเหตุก่อน
"ม่ายๆๆๆๆ อย่ากลับค่า  กลับไม่ได้ค่า  บอกคุณแม่ได้มั๊ย  ขอไม่กลับนะคะ  เดินทางไปสกลนครไกลมากขนาดนี้  เป็นไรมาหมอช่วยไม่ทันนะคะ  พี่โบ้ขอเคลียร์เรื่องป่วยให้ก่อนนะ  กลับไปตอนนี้...เดี๋ยวมันตรวจแล้วไม่ต่อเนื่อง"

....................................................................

แปมก็เลยพักอยู่กะผมมาหลายวันแล้ว  วันไหนดีขึ้นบ้าง  ผมก็พาเธอไปดูหนัง  กินข้าวข้างนอกบ้าง  เดินห้างบ้าง  แก้เบื่อ 
"โบ๊ต  โมโนเป็นแฟนโบ๊ตหรือเปล่า"
"อืมม์...ใช่สิ ทำไมเหรอ..."
"โมโนโชคดีอ่ะ  ได้คนดีอย่างโบ๊ตเป็นแฟน"
"เราเนี่ยนะ 5555"
"ดีสิ  โบ๊ตให้เราไปอยู่บ้าน ดูแลเราอย่างดี พาไปหาพี่โบ้  อยู่เป็นเพื่อนเรามา 5 วันแล้ว  ไม่เห็นเธอรังเกียจเราเลย"
"เฮ้ย  ไม่ดิ  ก็เพื่อนกันอ่ะ  แล้วนี่ปวดท้องเป็นไง"
"ดีขึ้นมาก  เราจะกลับหอแล้วนะ  โมโนจะกลับมาหรือยัง  เราไม่อยากให้โมโนมาเห็นเราอยู่กะโบ๊ต  เดี๋ยวมีเรื่องกันอีก  คราวพี่ป้องเราก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว"

บ่ายวันนั้นผมดูแปมมีความสุขมากขึ้น  ผมพาเธอไปเดิน MBK แปมได้แต่ดูนั่นนี่ แต่เธอไม่ซื้อของ  เธอบอกว่าไม่ค่อยมีเงินมากมายนัก  น่าสงสารจัง...
"เออ อยากซื้อไรอ่ะ....ถ้าไม่แพงเราจะซื้อให้"
"ไม่เป็นไรหรอก  ไม่อยากได้อะไร  กลับกันเหอะนะ"

ผมพาแปมกลับมากินข้าวที่บ้าน  แม่บ้านทำไว้ให้ก่อนที่เธอจะกลับไป และวันนี้ยัยบีทตัวแสบก็หายตัวไป ทิ้งโน๊ตสั้นๆว่า กลับบ้านกะป๊าแม่
"แปม  อาบน้ำก่อนเลย  เดี๋ยวเราดูทีวีแล้วขึ้นไป  อย่าลืมกินยานะ..."
"อืมม์....."

ผมดูทีวีจนหลับไป  นอนราบบนโซฟา วันนี้ออกนอกบ้านทั้งวัน  ผมรู้สึกตัวอีกทีคือแปมกำลังกอดผมอยู่ 
"แปม.. มีไรหรือเปล่า"
"ไปนอนข้างบนเหอะ.."
"อืมม์ๆ  ง่วงจัง  แปมอาบน้ำแล้วเหรอ"

ผมเดินตามแปมขึ้นมาข้างบน  แปมยังนอนห้องผมอยู่  ผมซื้อฟูกแล้วหลังจากโมโนมานอนบ่อย  ผมก็นอนข้างล่างเช่นเคย  ทั้งที่ยังไม่อาบน้ำ
"อาบน้ำก่อนสิ...โบ๊ต"
"ไม่เอาหละ  นอนเลย  เจอกันพรุ่งนี้นะ อย่าลืมกินยานะแปม..."

แล้วผมก็หลับไปนานทีเดียว  ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีคนมานอนข้างผม  และกอดผมอยู่ ผมลืมตาดู  เธอคือแปมนั่นเอง
"เฮ้ย...แปม  ทำไมไม่นอนบนเตียงอ่ะ"
"แปมขอนอนใกล้โบ๊ตนะ  คิดถึงพี่ปัน"
"ใครอะพี่ปัน"

แปมเล่าให้ฟังว่า พี่ปันคือพี่ชายแท้ๆของเธอเอง  เธอนอนข้างๆพี่ปันมาตั้งแต่จำความได้  พี่ปันอายุแก่กว่าแปม 2 ปี  ที่บ้านเธอจน  พ่อแม่นอนมุ้งนึง  ส่วนเธอกะพี่ปันนอนอีกมุ้งนึง  จนกระทั่งพี่ปันเริ่มเป็นวัยรุ่น เรียน ม 3  ธรรมชาติก็ทำให้พี่ปันมากอดจูบแปมซึ่งเรียน ม 1 และก็เริ่มมีอะไรกันตั้งแต่ครั้งนั้นเป็นต้นมา  พี่ปันก็มีแปมเป็นเมียมาตลอด  พี่ปันทั้งรักทั้งหวงแปมมาก  จนเมื่อตอนแปมต้องมาเรียนมัธยมในเมือง  พี่ปันถึงกะมีเรื่องชกต่อยกะคนที่มาจีบแปม  จากนั้นแปมก็ไม่เคยมีแฟนเลย  แต่แปมก็คิดถึงพี่ปันมาโดยตลอด 

"อบอุ่นดีอ่ะ โบ๊ต  ไม่รู้สิ  แม้มันไม่ถูกต้อง  แต่รู้สึกว่าพี่ปันรักแปมมากๆนะ  ทุกวันนี้ก็พยายามโทรมาหา  แต่เงินก็ไม่ค่อยมีโทรกันมากนัก.."
"กอดเราแล้วเหมือนกอดพี่ปันเหรอ"
"อืมม์  พี่ปันจะตัวแข็งๆกว่าโบ๊ต  แต่ก็ดีเหมือนกัน  เรารู้สึกดีนะ"
"อืมม์..เอาสิ  กอดไปเหอะ"

ผมพูดอนุญาตก็คิดแค่ว่าแปมเองจะกอดผมเฉยๆ  แต่ไม่นานนักแปมก็เริ่มเอามือมาจับส่วนล่างของผม  ผมสะดุ้งทันที
"แปม  ไม่ต้องหรอกนะ"
"โบ๊ต  แปมทำให้แทนคำขอบคุณนะ  ไม่เป็นไรหรอก  เราไม่ต้องมีไรกัน  แต่แปมจะทำให้"
"เฮ้ย  ไม่ดีหรอก  อย่าเลยนะ  ตอนนั้นแปมทำให้พี่ป้องด้วยหรือเปล่า"
"เปล่า  เราไม่เคยทำให้คนอื่นเลยนอกจากพี่ปัน แต่ยินดีทำให้โบ๊ต  เรารู้ว่าโบ๊ตไม่โอเค  แต่ขอเราทำให้เถอะนะ"
"เออ  ที่เราทำให้แปมอ่ะ ไม่คิดเป็นบุญคุณอะไรหรอก  เราเพื่อนกัน"

แต่เหมือนเธอไม่สนใจคำพูดผม  มือของเธอยังลูบคลำลำควยของผมอยู่  แม้ว่ามันจะอยู่ข้างนอก  แต่มันก็เริ่มมีอาการแล้ว  ผมจับข้อมือของแปมไว้  แปมเอามืออีกมือมาค่อยๆแกะออก  ก่อนจะลูบคลำมันต่อไป
"โบ๊ต อย่ารังเกียจแปมนะ  แปมพอจะรู้แล้วว่าชีวิตแปมเหลืออีกไม่นานนัก"
"เฮ้ย  เป็นอะไร..."

ผมลุกขึ้นนั่งทันที  จับแปมลุกขึ้นนั่งและคุยกัน   แปมเล่าว่าพี่โบ้โทรมาคุยกะเธอแล้ว  พี่โบ้กำลังสงสัยว่าแปมจะเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว  เพราะอื่นๆเธอปกติ  แต่ว่ามีเม็ดเลือดขาวหน้าตาแปลกๆอยู่ในเลือดค่อนข้างมาก  เลยทำให้ม้ามทำงานหนัก  และเริ่มมีอาการเจ็บม้ามเป็นระยะ  แต่ยังไงพี่โบ้จะปรึกษาอาจารย์อีกที  พูดเสร็จแปมก็ร้องไห้ออกมา... 

ผมช้อค....โอ๊ย ทำไมแปมน่าสงสารขนาดนี้ 

"ไม่เป็นไรหรอกโบ๊ต  แปมมีความสุขมากๆ  ห้าวันนี้แปมมีความสุขมากๆ  มีเพื่อนผู้ชายที่ใจดีน่ารัก  ดูแลเรามาตลอด  แปมไม่เคยเจอผู้ชายอื่นเลยนอกจากพี่ปัน   โบ๊ตเป็นคนละแบบกะพี่ปันเลย  โบ๊ตไม่ต้องรักแปมหรอก"

พูดเสร็จ ไอ้เพื่อนผมก็เอาแต่ร้องไห้  ผมยังอึ้งไม่หาย คนเราจะซวยมากมายอะไรจะขนาดนี้  ชีวิตแปมอีก 6 ปีเท่านั้นเธอก็จะเป็นหมอแล้ว  โอกาสแบบนี้ไม่ใช่ทุกคนที่มี  แต่ทำไม...แปมต้องมาเจอแบบนี้

"แปมอย่าเพิ่งคิดมาก  พี่โบ้ยังต้องปรึกษา อาจารย์อีก  อาจจะไม่ใช่หรอก"
"โบ๊ต  ระดับพี่โบ้...เก่งมหาเก่งขนาดนี้ แปมว่าไม่พลาดหรอก  แปมกลัวเหมือนกันนะ  แต่รู้ก็ดีแล้ว...แปมได้ทำอะไรที่อยากทำก่อนตาย"
"แปม  ให้เราเป็นเพื่อนเธอนะ  อยากทำอะไรก็บอกมา"

ผมหลุดปากไปแล้วด้วยความสงสาร  และแปมก็ใช้โอกาสนั้นทันที
"คืนนี้ ขอให้โบ๊ตคิดว่า แปมเป็นแฟนของโบ๊ตนะ  ทำแปมยังไงก็ได้...ขอนะโบ๊ต"

ทำไปทำมา สงสารแปมอีก จนไม่พอ ยังป่วยอีก โอ๊ยยย

หรือนี่อาจจะแก้ชงสำเร็จ

อ่าน

อิจฉาโบ๊ตนิดๆแฮะ

มาครบทุกรสชาติจริงๆเรื่องนี้

เป็น​กำลัง​ใจ​ให้​นะครับ​สู้ๆ​ครับผม​

น่าสงสารแบม

อยากมีคนทำแบบนี้บ้างจัง

น่าสงสารมากเลย ฮืออออ

วุ่นมากเลย..

วุ่นวายแท้ น้องแปมน่าสงสาร

น่าสงสารจริงๆ น้องแปม

ก็ปลอบๆไปซิโบ๊ต