พิษสวาทบ่วงบาศกามา ตอน 10“สั่งอะไรดื่มก่อนไหมครับ” เมื่อมนัสนันท์และสุขุมเดินทางมาถึงร้านอาหาร หนุ่มใหญ่ก็รีบเอ่ยปากชักชวนเจ้านายสาวให้สั่งเครื่องดื่มแอลกฮอล์พลางยื่นเมนูให้เธอเลือกเป็นการบังคับอย่างกลาย ๆ“ค่ะ” หากเป็นช่วงเวลาที่จิตใจเป็นปกติ มนัสนันท์คงไม่มีทางที่จะสั่งเครื่องดื่มมึนเมาแบบนี้มากิน เพราะเธอเองจัดได้ว่าเป็นคนคออ่อน ยิ่งต้องมาดื่มกับคนที่ไม่สนิทใจด้วยยิ่งต้องระวังเนื้อตัวเป็นพิเศษ แต่วันนี้เธอกำลังต้องการแอลกอฮอล์ให้มาช่วยเยียวยาแผลใจให้ลืมความเจ็บช้ำไปได้ชั่วขณะก็ยังดี“ช่วงนี้เห็นคุณมายสีหน้าไม่ค่อยดี มีเรื่องกังวลใจอะไรหรอครับ?” ทั้งที่สุขุมก็ไปแอบยืนฟังจนรู้สาเหตุที่ทำให้มนัสนันท์ไม่สบายใจอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังอยากให้เธอเปิดใจเล่าออกมาด้วยตัวเอง หวังให้เธอมองเขาในฐานะที่ปรึกษาคนนึง“อ่อ ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ” มนัสนันท์กลับยังไม่รู้สึกสะดวกใจเท่าไหร่ที่ต้องเปิดเผยเรื่องราวส่วนตัวให้คนอื่นรับรู้ “คงเป็นเรื่องแฟนของคุณมายใช่ไหมครับ?” พอสุขุมเห็นท่าทีอึกอักของมนัสนันท์ก็คิดว่าเธอคงจะไม่เปิดปากพูดออกมาง่าย ๆ เป็นแน่ เขาจึงต้องเป็นฝ่ายยิงคำถามเข้าประเด็นเสียเอง เมื่อเธอถูกถามจี้จุดก็ถึงกับนิ่งเงียบไปโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว แต่ก็ดูเหมือนคำตอบจะถูกเฉลยออกมาผ่านใบหน้าและแววตาที่เศร้าสร้อยของเธออยู่แล้ว“ชีวิตรักมันก็ต้องมีทะเลาะหรือเข้าใจผิดกันเป็นธรรมดาครับ บางทีเรื่องราวมันอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้ถ้าเราเปิดใจคุยกัน” สุขุมเสแสร้งสวมบทเป็นที่ปรึกษาทางใจ ทำทีพูดดีใส่ ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันกลับเป็นเพียงแค่ฉากบังหน้าที่เอาไว้ปิดซ่อนแผนการที่ชั่วร้ายของตน“เพราะความที่ผมกับภรรยามีอะไรก็ต่างเก็บเอาไว้ ไม่พูดจากัน เลยทำให้ปัญหามันยิ่งบานปลาย จนสุดท้ายก็ต้องจบลงด้วยการหย่าร้าง” ในเมื่อมนัสนันท์ยังไม่พร้อมจะพูด สุขุมจึงตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่อไปเพื่อหวังให้เธอเริ่มเปิดใจยอมปริมากพูดเรื่องของตัวเธอเองบ้าง“ปัญหาอะไรหรอคะที่ถึงขั้นต้องเลิกรากัน?” พอมนัสนันท์ได้ยินเรื่องราวของสุขุมก็เริ่มเกิดความอยากรู้มากขึ้นจนต้องถามเขาออกไป สุขุมก็แสร้งทำทีถอนหายใจยาวเหมือนลำบากใจ ก่อนจะค่อย ๆ เล่าให้เธอฟัง“มือที่สามน่ะครับ มันค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาในช่วงเวลาที่เกราะป้องกันทางจิตใจของเราไม่แข็งแรงพอ แล้วก็กัดเซาะเกาะกินความรักของผมกับภรรยาไปเรื่อย ๆ จนกว่าที่จะรู้ตัว มันก็สายเกินไปแล้วครับ” มนัสนันท์นั่งฟังสุขมโม้ไปก็เริ่มยกเครื่องดื่มของเธอจิบไปทีละน้อย ๆ จนพร่อง“เอ่อ... คือ... มายขอเสียมารยาทถามได้ไหมคะ พี่สุขุมมีคนอื่นหรอคะ?” ด้วยความอยากรู้ทำเอามนัสนันท์กล้าละลาบละล้วงถามคำถามที่ถ้าเธอไม่ถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ครอบงำประสาทไว้ คงจะไม่ถามออกไปเป็นแน่ สุขุมได้ยินคำถามก็พยายามแกล้งตีหน้าเศร้า ก่อนกระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว เขาถือโอกาสสั่งเครื่องดื่มเพิ่มให้ตัวเอง แล้วก็ให้กับทางมนัสนันท์ด้วยในคราวเดียวกัน“มายขอโทษค่ะ มายไม่น่าถามเรื่องส่วนตัวของพี่เลย” มนัสนันท์เห็นอาการของสุขุมก็รู้สึกผิดจนต้องขอโทษขอโพยเขาเป็นการใหญ่“ไม่เป็นไรหรอกครับ จริง ๆ แล้ว เป็นทางแฟนของผมที่ไปมีคนอื่น” มนัสนันท์ได้ยินคำตอบของสุขุมก็รู้สึกตกใจปนประหลาดใจ ด้วยไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ถูกนอกใจ ในขณะที่สุขุมก็ปั้นหน้าโศกเศร้าเล่าสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเหตุการณ์จริงไปเรื่อย เพื่อดึงให้เจ้านายสาวเห็นใจ ก่อนจะทำเนียนเชื้อเชิญให้มนัสนันท์ดื่มค็อกเทลของเธอเป็นเพื่อน“มันเริ่มต้นขึ้นจากที่เราต่างคนต่างทำงาน จนแทบไม่มีเวลาให้กัน ช่วงหลัง ๆ แฟนผมก็เริ่มหายออกไปนอกบ้านบ่อยขึ้น แต่เพราะผมเองที่มัวหมกมุ่นทำแต่งานจนไม่ได้ใส่ใจอะไร พอรู้ตัวอีกทีความรักที่มีให้กันมันก็เกิดรอยร้าว จนคนอื่นเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างเราน่ะครับ” มนัสนันท์นั่งฟังสุขุมเล่าไปก็หวนนึกว่ามีความละม้ายคล้ายคลึงกับปัญหาของตนเองในปัจจุบันอยู่ไม่น้อย จนเธอแอบคิดไม่ได้ว่าตอนนี้แฟนหนุ่มของเธออาจกำลังปันใจให้คนอื่น พอยิ่งหลงคิดแบบนั้นจิตใจก็ร้อนรุ่มเลยเผลอดื่มค็อกเทลเข้าไปจนหมดแก้วเพื่อหวังจะดับความร้อนในใจ แล้วสุขุมก็ไม่รอช้ารีบเรียกพนักงานให้มาเติมเพิ่มในทันที“แต่อย่าคิดมากเลยครับ ปัญหาของคุณมายคงไม่ใช่เรื่องมือที่สามหรอกใช่ไหมครับ แฟนสวยแบบนี้จะปันใจไปให้คนอื่นได้ยังไงกัน” คำพูดของสุขุมที่เหมือนอยากจะทำให้มนัสนันท์สบายใจ กลับสร้างความหนักใจให้กับเธอโดยไม่รู้ตัว “มายก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แค่รู้สึกว่าช่วงหลัง เขาเริ่มผิดนัดบ่อยทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ แล้วบางช่วงเขาก็หายเงียบไปโดยไม่มีติดต่อกลับมาเลยค่ะ” ในที่สุดมนัสนันท์ก็ยอมเปิดปากเล่าเรื่องส่วนตัวให้สุขุมรับรู้ เธอเล่าให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนคนจะร้องไห้ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์คงทำให้จิตใจที่กำลังอ่อนไหวยิ่งเปราะบางเข้าไปใหญ่ โดยไม่รู้เลยว่าข้อมูลเหล่านั้นมันยิ่งทำให้สุขุมมองหาจุดอ่อนเพื่อทำลายความรักของเธอและแฟนหนุ่มได้ง่ายขึ้น“ผมว่าเขาคงอาจจะติดงานหรือเปล่าครับ แฟนของคุณมายเป็นนักธุรกิจไม่ใช่หรอ” สุขุมพยายามพูดให้มนัสนันท์สบายใจเพื่อหวังจะให้เธอไว้ใจและมองเขาเป็นผู้ใหญ่ที่ให้คำปรึกษาได้“มายก็หวังให้เป็นแค่ติดงานเหมือนกันค่ะ” มนัสนันท์พูดออกมาด้วยนํ้าเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้าคละเคล้าความเจ็บปวด หลังจากนั้นหยาดน้ำใส ๆ ที่รื้นปริ่มอยู่ในเบ้าตาก็ค่อย ๆ ไหลลงมาเป็นทางสองข้างแก้ม มนัสนันท์ไม่อยากให้คนอื่นเห็นมุมมองที่อ่อนแอของเธอโดยเฉพาะกับคนที่เป็นลูกน้อง จึงรีบขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำจนตัวเองเผลอลืมทิ้งมือถือเอาไว้บนโต๊ะระหว่างที่สุขุมนั่งรออยู่นั้น โทรศัพท์ของมนัสนันท์ก็เกิดดังขึ้นมาพอดิบพอดี เขาเหลือบตามองไปทางห้องน้ำและเมื่อเห็นว่าทางสะดวก จึงถือวิสาสะแอบชะโงกดูจนเห็นใบหน้าของผู้ที่โทรเข้ามา มันเป็นใบหน้าที่เขานั้นรู้สึกคุ้นตาเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออกจึงเลิกสนใจไป เขาเปลี่ยนเป้าหมายหันหน้าปรายตามองไปยังแก้วเครื่องดื่มที่เธอวางทิ้งเอาไว้ ก่อนจะปรากฎรอยยิ้มที่มีเลศนัยอยู่บนใบหน้าของสุขุม ...เป็นเวลากว่าสามทุ่มแล้ว แต่มนัสนันท์ก็ยังคงกลับไม่ถึงบ้านจนชไมพรเกิดรู้สึกสังหรใจแปลก ๆ ปกติถ้าลูกสาวคนโตจะกลับบ้านดึกขนาดนี้ เธอก็มักจะโทรมาบอกก่อนล่วงหน้าเสมอ แต่วันนี้เธอกลับเงียบหายไปโดยไร้ซึ่งการติดต่อ ชไมพรพยายามโทรหาลูกสาวอยู่หลายครั้ง แต่มนัสนันท์ก็ไม่ได้รับสายจนรู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้ และในระหว่างที่รอลูกสาวติดต่อกลับมานั้น เธอจึงพยายามหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตนเองคิดฟุ้งซ่าน แต่แล้วมือเจ้ากรรมก็ดันพลาดไปปัดโดนแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะจนหล่นลงพื้น เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนไปทั่ว จิตใจที่เป็นกังวลอยู่แล้วก็ยิ่งกังวลมากขึ้นไปใหญ่ มันเหมือนเป็นลางบอกเหตุอะไรบางอย่างจนเธอเริ่มใจคอไม่ดีต้องเดินวนไปวนมานั่งไม่ติดเก้าอี้เพื่อรอคอยการติดต่อกลับมาของลูกสาวด้วยใจจดจ่อ...หลังกลับมาจากห้องน้ำ มนัสนันท์และสุขุมก็พูดคุยกันต่ออีกสักพัก เธอยกแก้วขึ้นจิบค็อกเทลที่ยังเหลืออยู่โดยไม่ได้รู้สึกคลางแคลงใจเลยแม้แต่น้อย เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน มนัสนันท์ก็เริ่มรู้สึกว่าหัวหนักอึ้งขึ้นเรื่อย ๆ จึงพยายามที่จะหยุดดื่ม แต่ดูเหมือนอาการเมาจะค่อย ๆ แผลงฤทธิ์หนักข้อทวีคูณขึ้นอีก พอมนัสนันท์เริ่มรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหวแล้วจึงตั้งท่าจะขอตัวกลับบ้าน“มายเริ่มไม่ไหวแล้วค่ะ ยังไงเดี๋ยวขอตัวกลับก่อนนะคะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้” มนัสนันท์พยายามประคองให้ตัวเองยังคงมีสติ พลางรีบบอกลาสุขุมก่อนที่เธอจะมึนหัวมากไปกว่านี้“เมาขนาดนี้คุณมายจะขับกลับไหวหรอครับ ให้ผมไปส่งไหมครับ?” สุขุมจ้องมองอาการของมนัสนันท์ตาเป็นมัน ดูเหมือนเหยื่ออันโอชะกำลังจะติดกับเขาให้แล้ว เขาจึงขออาสาเป็นคนพาเธอไปส่งที่บ้าน“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวมายให้ที่บ้านมารับ” มนัสนันท์รู้สึกว่าอีกไม่นานเธอคงไม่สามารถประคับประคองให้มีสติต่อไปได้อีก จึงไม่อยากปล่อยตัวเองให้ตกอยู่ในสถานการณ์อันล่อแหลมกับชายที่เธอไม่ได้รู้สึกสนิทใจ“ให้ผมไปส่งก็ได้ครับ ที่บ้านคุณมายจะได้ไม่ต้องขับเทียวมาเทียวไป” สุขุมยังคงพยายามคะยั้นคะยอเพราะเขาเองก็ไม่อยากปล่อยให้โอกาสทองแบบนี้หลุดลอยไป“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ มายเกรงใจ” มนัสนันท์ยังคงพยายามปฏิเสธ“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยครับ ผมเต็มใจครับ ยกเว้นแต่ว่า... คุณมายจะไม่ไว้ใจผมมากกว่า” สุขุมยิงคำถามที่แทบจะทำให้เธอไร้ทางเลือก“เอ่อ... คือ... ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ มายแค่ไม่อยากรบกวน” “รบกวนอะไรกันล่ะครับ ไปเถอะ เดี๋ยวผมไปส่ง” สุขุมไม่เปิดโอกาสให้เจ้านายสาวได้บอกปัดอีก เขาหยิบกระเป๋าสะพายของเธอไว้ แล้วนำเธอเดินไปที่รถของเขาอย่างไม่มีทางให้เลือกตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนรถของสุขุม มนัสนันท์พยายามประคับประคองสติที่สุดแสนจะเลือนรางของตนไม่ให้ผล็อยหลับไป เธอรู้สึกวิตกกังวลด้วยกลัวว่าสุขุมจะพาเธอไปที่อื่น สายตาเริ่มจะสะลึมสะลือทำให้เธอมองเห็นเพียงภาพราง ๆ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างดูรถที่นั่งอยู่เคลื่อนตัวไปบนเส้นทางที่รู้สึกไม่ค่อยคุ้นตา ก่อนที่สุดท้ายมนัสนันท์จะเพลี่ยงพล้ำให้กับความมึนเมาและหมดสติหลับใหลไปในที่สุด สุขุมเหลือบมองดูร่างเจ้านายสาวที่นอนไร้สติด้วยแววตาอันหมายมาดพลางแสยะยิ้มที่ช่างน่ากลัวราวกับซาตานออกมา