มลทินดอกไม้-ตอนที่31



     แสงแดดสีอ่อน ในตอนเช้าจับผิวพรรณ รูปร่างหน้าตาของหญิงในวัยสาวกับเด็กสาว ในวัยเริ่มสวยด้วยเนื้อในถูกเคลือบฮอร์โมนของเพศตรงข้ามออกมางามสะพรั่ง
     ในความคิดของกําบัง หญิงสาวต่างวัยทั้งสอง สวยด้วย หลอดสีของเขาที่บีบเข้าไปผสมจนเกิด สีสันเบ่งบานหอมกรุ่นติดอยู่ในนาสิก ความกระชับ แน่นทุกองคาพยพอยู่ในความรู้สึกที่ได้ผ่านสัมผัส ธรรมชาติสร้างความงามให้กับหญิงสาว โดยเพศ ตรงข้ามมีส่วนช่วย
     หอมพยอมที่ค้างคามาแต่ราตรี ยังไม่หอมเท่า เนื้อของนายสาวทั้งสอง คนหนึ่งเป็นเมียนาย คนหนึ่ง เป็นลูกนาย หื่นกระหายทําให้เนื้อหน้าขาของเขา ไม่ยอมละพยศ คนอย่างกําบังมันไม่มียางติดที่หน้า ไม่มีมารยาทอยู่ในความคิด มันถือว่าได้ผ่านเข้าไปล้วงลึกอยู่ในตัวของหญิงสาวกับเด็กสาวมาแล้ว มันถือว่าตนเป็นผู้มีชัยชนะ มันจึงยืนเท้าเอวจ้องมองหญิงทั้งสอง ด้วยรอยยิ้มที่มันคิดว่าสวย แต่น่าเกลียดในสายตาของแววรัตน์ ส่วนลูกเนียงนั้นเบือนหน้าไปทางหนึ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะชําเลืองมอง หัวใจพานเต้นไม่เป็นส่ำอยากให้อาแววรัตน์ ออกรถไปเสี่ยให้พ้นๆและรถเจ้ากรรมก็พานเกิดเสียเอาดื้อๆ เป็นด้วยแววรัตน์ควบคุมสติไม่อยู่ จังหวะคลัตช์กับเกียร์ไม่ประสาน พอเหยียบคลัตช์เข้าเกียร์ก็เกิดอาการกระตุกแล้วดับ  ยึกยักๆ อยู่ตรงนั้น ไม่ยอมออกไปให้พ้นจากเจ้ากําบัง จนในที่สุดสตาร์ทเท่าไรก็หวือหายๆ
     แววรัตน์สั่นศีรษะ จนเส้นผมสลวยส่ายพลิ้ว ไปมาด้วยความไม่พอใจ
      เสียงกําบังหัวเราะออกมาเบาๆ แต่แววรัตน์ และลูกเนียงดูจะไม่กล้าหันไปมองหน้ามัน แววรัตน์
พยายามสตาร์ทใหม่ แต่มันก็ไม่ยอมติดอยู่ดี ราวกับมันจะเป็นพวกเดียวกับเจ้าถ่อยคนนี้

"น่ากลัวหัวเทียนไม่ค่อยจะดีนะครับ"

     กําบังเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นตัว เพราะมันไม่ได้สวมเสื้อ นมตั้งเต้าท้องพลุ้ย อกและแขน มีขนดกหนา ในขณะนี้ช่างดูเป็นภาพที่น่าเกลียดที่สุด สําหรับแววรัตน์ เธอจะเปิดประตูรถลงหนี มันไปให้พ้นๆ ก็ไม่ได้ เพราะมันมายืนขวางประตูรถเอาไว้ ส่วนลูกเนียงนั้นดูจะเนื้อตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด แทบจะยกมือไม่ขึ้น

"คุณเลือกใช้หัวเทียนดีๆ หน่อยสิครับ" ถ้าหัวเทียนดีๆ แล้วเครื่องคุณก็จะดีด้วยนะครับ"
     กําบังพูดอย่างมีความหมาย

"ให้ผมเปิดกระโปรงหน้าหม้อจัดการ ไหมครับ"
มันหยาบคายหนักเข้าไปอีก แววรัตน์เข้าใจ แต่ลูกเนียงนั้นเด็กเกินกว่าที่จะรู้ความหมาย

"ให้ผมดูเครื่องของคุณหน่อยนะครับ ผม เก่งนะครับ เรื่องการดูเครื่องการใช้เครื่อง"

      สายตาของกําบังกร้าว ราวกับจะแหวกเสื้อ เข้าไปหาเนื้อตรงหน้าอกที่อูมออกมาทั้งสี่เต้า มันคนละขนาด คนละน้ำหนัก แต่มันผ่องแผ้วอยู่ใน สายตาและดึงเต่งอยู่ในมือของตนมาแล้วทั้งสองเต้าสองคน หน้าท้องและหน้าขาของหญิงสาวกับ เด็กสาว แม้จะมีเสื้อผ้าปกปิด แต่ก็นวลขาวอยู่ ในความรู้สึก ผิวพรรณที่เห็นจากท่อนแขน ปลายเท้า จรดต้นคอ  เหมือนสีตองอ่อนๆ ยังไม่ทันคลี่ใบ เพราะสีของแดดยามเช้าช่วยส่ง

"อนุญาตให้ผมเปิดกระโปรงดูเครื่องให้นะครับ"

     แววรัตน์เม้มริมฝีปากแน่น ด้วยความโกรธแต่ก็ไม่รู้จะโต้ตอบกับมันยังไง อายก็อาย เจ็บก็เจ็บ อักเสบจากเขี้ยวของมันที่ฝังอยู่ตรงต้นคอ ลามปามไปถึงช่วงในหน้าท้อง
กําบังฉวยโอกาสเดินไปเปิดกระโปรงหน้ารถ ยกขึ้น
แววรัตน์เห็นแต่ส่วนก้นหนาของมันยื่นออกมา
โดยใบหน้าก้มลงไปที่เครื่อง และคล้ายกับมันจะเจตนา ก้นของกําบังขยับไปมา
โดยเคลื่อนไปข้างหน้าและถอยออกมาข้างหลังน้อยๆ เป็นการบอกให้รู้ความหมาย
และก็มีเสียงหัวเราะอย่างหื่นกระหายเหมือนเมื่อคืนตอนที่มันโม่แป้ง จนเหลวออกมาเยิ้มไม่มีผิด
แววรัตน์เบือนหน้าหันมาทางลูกเนียง พยายามกลบเกลื่อนสีหน้า มิให้ออกมาคล้อยตามความรู้สึก
อันขยะแขยง และเสียดายเนื้อตัวที่โดนมันยำเสีย จนเละไปหมด

     ส่วนลูกเนียงก็พยายามกลบเกลื่อนความหวาดกลัว มิให้แววรัตน์ได้เห็น แต่ใจนั้นสั่นจนหายใจอกกระเพื่อมขึ้นกระเพื่ยมลงถี่ๆ

"เครื่องฟิตดีเหลือเกินนะครับ" เสียงกําบัง พูดออกมาจากใต้ฝากระโปรงรถ
"แน่นเปรี๊ยะ ไปหมดเลย จานจ่ายก็ใหญ่ก็เสียด้วย แต่ผมว่า คุณต้องหมั่นถ่ายน้ำมันเครื่องออกบ่อยๆ นะครับ มันจะทําให้เครื่องของคุณเดินได้คล่อง ถ้าไม่หมั่นถ่ายเครื่องมันจะเดินไม่สะดวก พานให้ติดขัดไปหมด และคุณต้องเปลี่ยนยี่ห้อน้ำมันเครื่องด้วย อย่าใช้ ยี่ห้อเดิมจําเจ ควรมีสักสองยี่ห้อเอาไว้สับเปลี่ยนกัน มันจะได้ช่วยเครื่องของคุณใหม่สดอยู่เสมอ"

     ลูกเนียงไม่รู้ความหมาย แต่แววรัตน์เข้าใจดี มันหมายถึงอะไร อยากจะติดเครื่องรถแล้วพุ่ง เข้าชนมันให้แบนคาที่ ถ้าเป็นไปได้

"ผมมีน้ำมันเครื่องยี่ห้อใหม่ ดี พลังแรง และช่วยหล่อลื่นเครื่องของคุณ ได้ดีทีเดียว ว่างๆ ผมจะเปลี่ยนให้คุณ นอกจากน้ำมัน เครื่องแล้ว ต้องอัดจาระบีตามข้อต่อต่างๆ กันหลวมด้วย เพื่อกันหลวมและกันฝืดเครื่อง ของคุณจะดีถ้ามีการอัดฉีด ชําระล้าง ถ่าย หม้อน้ำมันเครื่องบ่อยๆ ฝีมือการรักษาเครื่อง การขัดทองขาว บดวาล์ว ล้างหัวเทียนของผมเยี่ยมมากนะครับ"

     ฝากระโปรงรถถูกปิดลง เผยให้เห็นร่างใหญ่ ของกําบัง กะโหลกศีรษะใหญ่ ปากหนา ตาโต ชัดเจนขึ้นมา
กําบังขยับมาที่ประตูรถด้านแววรัตน์ เอื้อมมือผ่านหน้าอกของหล่อนไปจับกุญแจที่สตาร์ท....
ลูกเนียงเบือนหน้าไป ตั้งแต่มันขยับเข้ามา จึงไม่เห็นท่อนแขนขนหนาของมัน ที่เจตนเสียดสีกับหน้าอกของแววรัตน์ ซึ่งเธอก็พยายามจะถอย แต่ติดพนักที่พิงหลังเลยช่วยอะไรตัวเองไม่ได้ จึงได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อปล่อยให้มันเสียดสีถูไถเอา ด้วยความย่ามใจ ที่เห็นเธออยู่ในสภาพจนมุมและ ลูกเนียงก็เบือนหน้าไม่กล้าหันมา แม้แต่จะชําเลือง
     แววรัตน์นั้นมีปมด้อย ที่เจ้ากําบังคนนี้รู้และ กําความลับเอาไว้ กระโตกกระตากโวยออกไป ก็กลัวมันเกิดบ้าระเบิดเปิดเผยความจริงให้คนอื่นรู้ เฉพาะอย่างยิ่งสามีของตน จึงต้องยอมมัน แขนหนักๆ ของมันจึงเสียดสีอยู่กับหน้าอกของเธอ ไปมาก่อนจะบิดกุญแจสตาร์ท
     กว่าเสียงสตาร์ทของเครื่องจะดัง แววรัตน์ อ่อนเปลี้ยไปหมด แม้แต่กระดูกในตัวดูเหมือนจะ อ่อนยวบยาบ กระแสเสียดสีจากท่อนแขนหนา ของมันราวกับงูเห่าตัวเป็นมันขนาดเขื่องมาพาด อยู่บนหน้าอก พิษสงของมันทําให้ตนเองไม่กล้าขยับ เหมือนเคลื่อนไหวตัวเพียงนิดเดียวมันจะ ฉกทันที มีเพียงลมหายใจเท่านั้น ที่เคลื่อนไหวจนเนื้อหน้าอกกระเพื่อมรับท้อนแขนของมัน ทั้งเกลียด ทั้งกลัว ทั้งขยะแขยงแต่ก็ต้องทน
ส่วนลูกเนียงไม่รู้หรอกว่า มันกําลังทําอะไรกับอาแววรัตน์ เพราะไม่กล้าแม้แต่ จะหันไปชําเลืองมอง ในช่องท้องเกิด ความรู้สึกหน่วงๆ จี๊ดจ๊าดขึ้นมาพิลึก อํานาจ ของมันช่างรุนแรงเหลือล้น

     เสียงเครื่องสตาร์ทออกมาดังกระหื่ม กระตุ้นความรู้สึกของแววรัตน์ เธอเหยียบ คลัตช์ตบเกียร์ทันควัน รถทะยานพุ่งพรวดไปข้างหน้า แต่ไม่เร็วไปกว่ามือของกําบัง ที่ขยําหน้าอกของเธอเป็นหนสุดท้ายก่อนรถ จะพาหน้าอกของหล่อนหลุดออกไปจากมือ
กําบังยืนมองสปอร์ตสีแดงของแววรัศน์ที่ วิ่งไปจ่ออยู่ตรงประตูใหญ่หน้าบ้าน พลางค่อยๆ เดินตามไปอย่างช้าๆ
แววรัตน์มองเห็นร่างของกําบัง จากกระจก มองหลังข้างรถ ท่อนทุ่นเนี้อของมันชี้นําออกมาชัด แต่ละก้าวของมันดูช้าเหลือเกินกว่าจะมาเปิดประตูให้

     ลําท่อนในกระจกเงาผ่านสายตาพุ่งเข้าสู่สมอง ช็อตประกายความทรงจําออกมาอีก...นึกไปถึง ตอนที่มันผ่าซีกเข้ามาซอกเนื้อ...ตอนที่มันอัดแน่น และโยกคลอน..ช่วงที่มันเข้ามาขัดลำอยู่ในปาก... และเฮือกสุดท้าย ก่อนจะทุ่มพลังหลั่งสําลักออกมาจนเต็มกระพุ้งกลีบแก้มเนื้อหน้าขาของตน...


     ลูกเนียงเผลอสะดุ้ง เมื่อเสียงแตรรถ จากมือของแววรัตน์ดังกังวานยาวนาน
เป็นการส่งสัญญาณที่ได้ผล เพราะทําให้เจ้ากําบังต้องรีบร้อนมาเปิดประตูหน้าบ้าน เนื่องจากเกรง
นายกองทุนจะโผล่ออกมาดู เดี๋ยวเกิดเห็นเจ้าท่อนเนื้อของตนที่ยังพยศไม่ยอมลงง่ายๆ จะเป็นเรื่องราว โดนเล่นงานเปล่าๆ ถึงไม่เกรงใจแววรัตน์ก็ยัง เกรงใจในอํานาจบารมีของนายกองทุนอยู่ไม่น้อย...

     ลูกเนียงต้องหลับตา เมื่อเห็นเจ้ากําบังเปิดประตู ขณะที่เนื้อพยศของมันยังแผลงโผนออก มาถนัด
พอประตูเปิดกว้างเป็นช่องออกไปได้ แววรัตน์ก็เหยียบคันเร่งเจ้าสปอร์ตพุ่งข้าหา ทําเอาเจ้ากําบัง ต้องกระโดดหลบไปได้อย่างหวุดหวิด พาให้เกิด ความฉุนเฉียว ใจคิดอาฆาต หากมีโอกาสอีกหน จะซัดให้ช้ำเละไปทั้งตัว อีกความคิดหนึ่งก็อด หยามหยันเสียมิได้...โธ่...ซัดเข้าไปจนไม่มีอะไรเหลือแล้ว ยังมาทําวางท่ายโส ทําไมอีตอนที่ตน ปล่อยไม้สุดท้ายอันเป็นไม้เด็ดจนเผลอรัดคอตน เอาไว้แน่นทําไมไม่คิดถึง ปากก็ส่งเสียงครางออก มาแทบไม่เป็นภาษา ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ทั้งสอง คนน่ะแหละ   ลูกเนียงตอนเช้าวันนี้ก็ขาวปลั่งกระจ่าง ตา ฟ้าสีอ่อนๆ อาบผิวสีขาว อกที่อวบอูม สะโพก ที่ผายออก ด้วยมือชายคลําเคล้นออกมาเด่นอยู่ใน ความคิด...
กําบังคิดไปแล้ว ก็ให้อิ่มอกอิ่มใจในบุญวาสนา ของตนเอง ไพร่ในบ้านแท้ๆ แต่อาจเอื้อมขึ้นไป เล่นงานเนื้องามๆ ได้ทั้งลูกสาวและเมียของนาย นึกไปแล้วอดชื่นชอบลายตองเสียมิได้ ช่างเปิดทาง ป้อนลูกให้ตนเข้าไปยิงได้อย่างเฉียบขาด แต่ละ ลูกแต่ละดอกที่ยิงเข้าไป...ยิ่งนึกไปไอ้ทุ่นเนื้อหน้าขาก็ไม่ยอมละพยศลดน้ำหนัก ก้าบังจัดแจงปิดประตูแล้วต้องแกล้งทําลงเป็นนั่งดึงหญ้าที่ขึ้นมาแทรกอยู่ตามแผ่นอิฐ เพราะเห็นส้มเช้ากําลังง่วนอยู่กับเอาผ้าปูที่นอนมาตาก หลังจากซักเสร็จ เรียบร้อยแล้ว


      มันเป็นเช้าที่ค่อนข้างแปลก สําหรับความคิตของส้มเช้า นอกจากเรื่องของบ้านุ่น ที่ขึ้นไปโวยวายบนตึกหาว่านายกองทุน ข่มขืนไอ้อิ่มหลานสาวของแกแล้ว ยังแปลกใจที่นายกองทุนนอนอยู่ข้างล่างทั้งคืนตามคำบอกกล่าวของเขาที่บอกกับป้านุ่น แต่ทําไมผ้าปูที่นอนผืนใหญ่บนเตียงของนายกองทุนกับคุณแววรัตน์ ซึ่งลายตองเก็บ ใส่ตะกร้าเอาลงมาให้ตนซัก มันจึงดูผิดปกติกว่าทุกๆ วัน
     ตามธรรมดา เรืองสามีภรรยาจะไม่ปล่อย ให้ผ้าปูที่นอมเปื้อนเปรอะเป็นที่อุจาดตา หรือรู้เห็นของคนซัก แต่ครั้งนี้... ผ้าปูที่นอน กลับเป็นด่างเป็นดวงเหนียวด้วยเมือกเหมือน เสลดที่ขากออกมามีเลือดติดมาด้วย คนอย่าง ส้มเช้าก็ผ่านเรื่องบนเตียงมามากมาย ทําไม จะไม่รู้ว่าไอ้ที่ปรากฏอยู่บนผ้าปูที่นอน นี่ มันคืออะไร แต่ว่าทำไมมันมากมายขนาดนี้ แม้กระทั่งปลอกหมอมก็พลอยเปรอะเลอะเทอะ ไปด้วย บอกถึงการใช้มันเป็นเครื่องรองรับ นอกจากรอยด่างรอยเมือกที่เห็นแล้ว ยังมีรอยตีนสกปรกขึ้นไปเหยียบจนทั่วไปหมด ส้มเช้าแน่ใจว่าต้องเป็นรอยตีนแม่ๆ เพราะ บางส่วนมันเห็นเป็นรูปนิ้วเท้า ส้นเท้าอย่างชัดเจน ต้องไม่ไช่เป็นรอยเท้าของนายกองทุน แน่ ๆ หรือจะเป็นรอยเท้าของแววรัตน์ก็คง ไม่ใหญ่ขนาดนี้ และคนทั้งสองก็คงจะไม่สกปรก จนปล่อยให้รอยตีนเปื้อนเปรอะถึงเช่นนี้ แล้วมันเป็นรอยตีน รอยเมือกของใคร
     หรือว่าใครมันขึ้นไปทําอะไรบนที่ นอนของนายกองทุนกับแววรัตน์...แต่ จะมีใครขึ้นไปได้อย่างไร เพราะคุณแววรัตน์นอนอยู่ทั้งคน...หรือจะเป็นด้วยการยินยอม พร้อมใจของคุณแววรัตน์เอง...ยิ่งคิดก็ยิ่ง
สงสัย
     ส้นเช้าเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ หากมีโอกาสจะได้หารือเชิงนินทานายกับองุ่นคู่หูให้ หายสงสัยเสียที เพราะมันผิดปกติจริงๆ นายกองทุนกับแววรัตน์ไม่เคยปล่อยให้ผ้าปูที่นอนสกปรก อย่างน่าเกลียดแบบนี้ มันต้องมีเหตุการที่ผิดปกติเสียแล้ว ความคิดของส้มเช้าปะติดปะต่อไปเรื่อยๆ
    ไอ้อิ่มหลานสาวป้านุ่นก็เห็นว่านอนซม เพราะพิษไข้ด้วยมือของนายกองทุน ส้มเช้ารู้นานแล้วว่านายกองทุนชอบเด็กสาวบริสุทธิ์ แม้จะเสียเงิน เสียทองเท่าไรก็ไม่ว่า เมื่อคุณเทียมบัวแม่ของลูกเนียงยังมีชีวิตอยู่ มักจะแอบไปหาความสุข กับเด็กสาวๆ บริสุทธิ์ อยู่เสมอ โดยมีความเชื่อว่า พรหมจารีของเด็กสาวเป็นยาอายุวัฒนะ ทําให้ ชีวิตที่ร่วงโรยสดชื่น แข็งแรง เป็นปุ๋ยให้อารมณ์ทางเพศงอกงามคงทนอยู่เสมอ เท่าที่รู้มาลายตอง ก็โดน มะลิมาลัยสองคนพี่น้องก็โดน แต่รายนี้ พ่อแม่มันจะเอาเรื่องเลยต้องจ่ายเงินและให้ออกไป โดยคุณเทียนบัวเป็นคนจัดการ เพราะเกรงจะ เสียชื่อเสียงมาถึงสามีและครอบครัว ต่อมาเมื่อ คุณเทียมบัวเสียชีวิต พอคุณแววรัตน์เข้ามาเรื่องพรรณนี้ก็ห่างหายไป เพราะสังเกตดูคุณกองทุน จะเกรงใจคุณแววรัตน์ และกลัวเอาเสียด้วย คุณแววรัตน์จัดจ้าน ปราดเปรียว และเปรี้ยวกว่าคุณ เทียมบัวมากมายนัก แต่คราวนี้ทําไมคุณกองทุน ถึงมาพลาดเอากับไอ้อิ่มหลานสาวของป้านุ่นเข้าจนได้
     อย่างไรก็ตามไอ้รอยที่เปรอะเปื้อนบนผ้าปูที่นอนนั้น ไม่ใช่รอยของคุณกองทุนแน่ๆ ส้มเช้า เก็บเรื่องเหล่านี้เอาไว้ในใจเตรียมจะหารือกับองุ่น ให้มันอร่อยปากไปเลย...


     หลังจากตกปากรับคํากับป้านุ่นว่าจะ จัดการให้เป็นที่เรียบร้อยและป้านุ่นก็ออกไปแล้ว กองทุนก็นั่งคิดอยู่คนเดียว ด้วย ความสับสนงุนงง แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก เหมือนคนความทรงจําเสื่อม ประสาทชักจะเสื่อมถอย ซีกหนึ่งของสมองบอกความจริงว่า ตนไม่ได้ล่วงล้ำความเป็นสาวของอิ่มตามข้อกล่าวหา แต่อีกซีกหนึ่งของ สมองมันบอกว่าเด็กสาวๆ อวบอิ่มอย่างมัน ผ่านเข้ามาหยอกเอินในดวงตาต่ำลงไป คว้านลึกในหัวใจให้ระอุไปด้วยราคะ
     กองทุนอยู่ในความเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง สภาพของเขาในตอนนี้เหมือนคนสร่างเมา มารู้ตัวเอา เมื่ออยู่ในห้องขังเจอข้อหาเมาสุราอาละวาดโดย นึกได้แต่เพียงรางๆ ในเหตุการณ์ที่ตนก่อขึ้นเป็น ครั้งสุดท้าย เท่าที่สติปัญญาจะจําได้ แต่ข้อกล่าวหา มันดูออกจะฉกรรจ์ไปสักหน่อย เขาจะต้องหาทางพิสูจน์ความจริงให้ได้ เขาทำมันลงไปหรือเปล่า
     เขาจะต้องหาพยานหลักฐานมา ยืนยันให้แน่ชัดว่า เขาทํากับอิ่มหลานสาวป้านุ่นหรือเปล่า
ดังนั้น เขาต้องใช้เหล้าเป็นเครื่องปลอบใจ และเรียกร้องความคิด
ลายตองเป็นคนจัดการเอามาให้ตามคําสั่ง เขามองดูลายตองด้วยสายตาว่างเปล่า เหมือนไม่มีความหมายอะไรสําหรับเขา ไม่มีพิษมีภัยเหมือนกับอิ่ม เพราะอิ่มมีป่านุ่นเป็นคนเปิดเกมคาดโทษ เรียกร้อง ตรงข้ามกับลายตองไม่มีปาก ไม่มีเสียง เสียแล้วก็แล้วกันไป ไม่เรียกร้องค่าตอบแทนใดๆ

    เขาประมาท สติปัญญาความคิดของผู้หญิง อย่างลายตองเกินไป

เหล้าพร่องแก้วไปเพียงเล็กน้อย...แวบหนึ่ง ของความคิดก็เกิดขึ้น
..พยานเพียงปากเดียวที่จะยืนยันพิสูจน์ความจริง
และอาจจะเป็นทั้งพยานและศาลพิพากษาไปในตัว หากคนๆ นี้ยืนยัน
มันเป็นทางออกที่สวย สําหรับเขาและสมเหตุผลเสียด้วย
เขาเอื้อมมือไปยกหูโทรศัพท์แล้วหมุน... พอมีคนรับสายเขาจึงพูดออกไป
ลายตองยืนอยู่ข้างหลังประตูทําเหมือนจะ รอคอยรับใช้ ซึ่งได้ยินคําพูดของเขาทุกประโยค

"ฮัลโหล...หมออรุณอยู่หรือเปล่า" น้ำเสียง ของเขากระด้างบอกความสําคัญของผู้รับสาย ทางด้านโน้นว่าเป็นใคร "บอกหมอด้วยกองทุน จะขอพูดกับหมอ"
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง อย่างเป็นกันเอง "สวัสดีครับหมอ"
"มีเรื่องอะไร มีคนไข้ส่งมาให้ฉันช่วยอีกรึ" เสียงหมอผู้หญิงพูคมาอย่างชัดเจนและคุ้นเคย
"เปล่าครับหมอ" กองทุนหัวเราะเบาๆ "หมอ ละชอบคิดถึงผมในแง่นั้นเสียเรื่อย เดี๋ยวนี้ไม่มี แล้วครับ คนไข้แบบนั้น"
"แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ" เสียงหมอย้อนกลับ "ผมมีคนไข้จะให้หมอตรวจ"
"อ้าว ไหนว่าไม่มีแล้วไงล่ะ"
"มี แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่ถึงกับต้องนอน อยู่กับหมอถึงสองสามวัน"
"แล้วนี้เป็นไข้อะไร"
"เอาอย่างนี้ดีกว่าหมอว่างหรือเปล่า"
"เมื่อไหร่"
"วันนี้ เดี๋ยวนี้"
หมอนิ่งไปครู่หนึ่ง จึงตอบกลับมา
"ขอโทษนะคะ วันนี้เห็นจะไม่ได้ ไม่ว่างจริงๆ ต้องไปเยี่ยมไข้ถึงเมืองชล เป็นคนไข้ที่นับถือกันเสียด้วยสิ อยากจะปลีกตัวมาพบคุณก่อน แต่ก็ทําไม่ได้ นี่กําลังจะออกเดินทางเสียด้วยสิคะ"
"แล้วเมื่อไหร่หมอจะว่าง"
"คุณรีบร้อนหรือเปล่า"
"ร้อนยังกะไฟเชียวหมอ"
"พรุ่งนี้ได้มั้ย"
"พรุ่งนี้"
"ค่ะพรุ่งนี้ ไม่ช้าเกินไปใช่ไหม หรือจะให้ ฉันแนะนําหมอคนอื่นให้"
"อย่าดีกว่า ผมต้องการหมอของผมคนเดียว"
"อีกแล้ว" เสียงหมอเป็นกันเองอย่างล้ำลึก
"หมอคนไหนก็ไม่เหมือนหมออรุณ ผู้ให้ ความสว่างแก่ผมมาเสมอ" กองทุนวกเข้าหา จริตมายาเอาดื้อๆ
"พูดเรื่องงานเถอะค่ะ คุณเป็นอะไรไปรึ"
"ผมไม่เป็น แต่เด็กมันเป็น"
"อย่างเคย"
"มันไม่อย่างเคยนะครับ หนนี้มันมาแปลก"
"แปลกยังไง"
"คืออย่างงี้นะ เมื่อคืนผมเมามากไปหน่อย เด็กมันเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ผม"
"แล้วคุณก็เลยปล้ำเด็ก" หมอพูดไปตามเรื่องเท่าที่เคยรู้ๆ มาก่อน เพราะหลายหนที่กองทุนส่งเด็กมาให้ตนช่วยรักษา เนื่องจากความคุ้นเคย เป็นเพื่อนเก่าและมีสัมพันธ์ประสาหนุ่มสาวกันมาก่อน
"ผมไม่ได้ปล้ำ ผมจําได้แต่ว่าผมจับเด็กไว้ แล้วก็...แล้วก็แค่ฉีกเสื้อ..."
"ตายจริง"
"แล้วต่อจากนั้น ผมก็จําไม่ได้ "
"ก็คุณเมานี้ จะไปจำอะไรได้เล่า"
"เมื่อเช้านี้ ป้าของเด็กมันขึ้นมาเอาเรื่อง แกหากว่าผมข่มขืนหลานสาวของแก"
"ก็จริงหรือเปล่าล่ะ"
"ผม..ผมไม่แน่ใจ ตอนนั้นผมจําอะไรไม่ได้ แต่ผมว่า...ผมไม่ได้ทํานะ"
"ไม่ได้ทําแล้ว ทําไมป้าของเด็กถึงได้มา โวยวายเอาล่ะ"
"นั่นซี ผมไม่แน่ใจ"
"คุณจะให้ฉันไปทําอะไรล่ะ"
"ผมอยากให้หมอมาพิสูจน์ พิสูจน์ว่าความบริสุทธิ์ของเด็กมันยังมีอยู่หรือเปล่า เด็กมันโดนข่มขืนจริงหรือเปล่า" ตอนนี้กองทุนลดเสียงเบาลงไปมากจนลายตองต้องพยายามเงี่ยหูเข้าไปชิดประตู
"ของพรรณนี้มันพิสูจน์กันได้ใช่มั้ยหมอ"
"ใช่ พิสูจน์กันได้ หมอคนไหนๆ ก็พิสูจน์ได้"
"แต่ผมไม่อยากให้เรื่องไปถึงคนอื่น ผมจึงขอให้เป็นหมอคนเดียว"
"ถ้าผลปรากฏออกมา"
"ถ้าผมข่มขืนเด็กมันจริงๆ ก็ต้องมีการตกลงกัน ถ้าผมไม่ได้ข่มขืน ก็ต้องเฉดหัวมันออกไป ตอนนี้แววรัตน์เขารู้เรื่องหมดแล้ว"
"เธอว่าไง"
"โกรธนะซิครับ"
"ไม่เหมือนเทียมบัวนะ"
"ใช่ครับ ไม่เหมือนเทียมบัว พอเธอรู้เรื่อง เข้าหน้าตาปากคอซีดสั่นหมดเลย ถ้าหากเรื่องราว เรียบร้อย ผมอยากให้หมอช่วยปรับความเข้าใจ ให้เราด้วยเพราะหมอกับแววรัตน์ก็ชอบกัน"
"คุณ ไม่น่ามีปัญหา"
"ผมไม่เจตนา ผมเมาและไม่แน่ใจด้วย"
"ตกลง พรุ่งนี้ฉันจะมาถึงบ้านคุณแต่เช้ามีด คืนนี้ฉันจะตีรถกลับมาจากเมืองชลเลย อาจดึกสักหน่อย แต่ก็จะพยายามถึงบ้านคุณแต่เช้า"
"ขอบคุณมากนะหมอ"
"พอหรือยัง"
"อะไร"
"เด็กๆ น่ะ"
"โธ่  ตั้งแต่มีแววรัตน์ ผมไม่เคยเลย"
"เพิ่งจะรายนี้"
"ก็ยังไม่แน่ไม่ใช่รึ  มันอาจเป็นการขู่เข็ญ เพื่อเรียกร้องเงินทองจากผมก็ได้"
"หวังว่า ถ้าเด็กมันโดนข่มขืนจริงๆ คุณคง ไม่ขอร้องให้ฉันเปลี่ยนความเห็นนะ"
"ไม่ ผมไม่ทํากับหมออย่างงั้นหรอก"
"ตกลง"
"ขอบคุณ พรุ่งนี้เช้าพบกันนะครับ"

พอกองทุนวางสาย ลายตองก็รีบลง จากตึกมาหาบ้านุ่นด้วยหน้าตาตื่นทันที...

หนูอิ่มซวยแล้ว ต้องสร้างหลักฐานปลอมโดยอาศัยกำบังแน่เลย แต่หมอน่าจะเก้งพอดูออกว่า ไซส์ไม่น่าใช่ของกองทุน555 เลยจะซ้อนแผนจับกำยังพิสูจน์เอง อิอิ

เดาได้เก่งจังครับ คุณ peddo รู้มาก่อนหรือเปล่าครับนั้น

ถ้าจะพิสูจน์จรืงๆ มันก็มีได้ ไม่ว่า อิ่มกับป้านิ่ม จะไปให้ใครซ้ำ แทนกองทุน แต่ ทางนิติวิทยาศาสตร์มันไม่ได้  ตรวจแค่ร่องรอย อย่าง เดี่ยวนะ     แต่เรื่แงแววกับเนียง  นี่ดิ  ต่อไปจะยังไง ต้อนนี้ยังกลัวๆกำบัง แต่ถ้าโดนอีกรอบ  เป็นอันติดใจแน่ๆ

ลายตองนี่จอมวางแผน​ แค้นสุดจัด

แผนจะแตกลายตองต้องหาทางแก้เกมส์

เดาได้เก่งจังครับ คุณ peddo รู้มาก่อนหรือเปล่าครับนั้น

เดาครับ คิดว่ายังไงต้องใช้บริการกำบังแน่ แต่อยากรู้ว่าคุณหมอจะเก่งขนาดนั้นไหมครับ
ชอบเรื่องนี้มากครับ ลีลาการเขียนเป็นนักประพันธ์ที่เขียนได้สละสลวยมากครับ ถึงจะโหดแต่กลับรู้สึกว่าไม่ได้เขียนแบบระบายอารมณ์🥰

ความซวยตกอยู่กับอิ่ม ความโชคดีเกิดกับกำบัง คิดว่าลายตองต้องให้กำบังช่วยทำลายความบริสุทธิ์ของอิ่มแน่ ๆ อยูที่ป้าแล้ว ว่ายังมีความเป็นคนหรือไม่ ถ้ายังมี ความรักหลานก็คงไม่ทำตาม แต่ดูแล้วความเห็นแก่ตัวมีมากกว่า คงให้หลานเสียสละซะมากกว่า

ความซวยตกอยู่กับอิ่ม ความโชคดีเกิดกับกำบัง คิดว่าลายตองต้องให้กำบังช่วยทำลายความบริสุทธิ์ของอิ่มแน่ ๆ อยูที่ป้าแล้ว ว่ายังมีความเป็นคนหรือไม่ ถ้ายังมี ความรักหลานก็คงไม่ทำตาม แต่ดูแล้วความเห็นแก่ตัวมีมากกว่า คงให้หลานเสียสละซะมากกว่า

เดาได้เก่งจังครับ คุณ peddo รู้มาก่อนหรือเปล่าครับนั้น

เดาครับ คิดว่ายังไงต้องใช้บริการกำบังแน่ แต่อยากรู้ว่าคุณหมอจะเก่งขนาดนั้นไหมครับ
ชอบเรื่องนี้มากครับ ลีลาการเขียนเป็นนักประพันธ์ที่เขียนได้สละสลวยมากครับ ถึงจะโหดแต่กลับรู้สึกว่าไม่ได้เขียนแบบระบายอารมณ์🥰

จริงครับ คุณ peddo เป็นการประพันธ์เรื่องที่ยอดเยี่ยมมากครับ เป็นนักเขียนจริงๆ ที่ผ่านมานี้เป็น1ใน3 จากจำนวน 85 ตอน
ตอนต่อๆไปจะมีความล่ำลึกมากกว่านี้มากครับ  ที่ผมพยามกลับมาหาเวลาจัดทำต่อ
ส่วนหนึง เพราะผมตั้งใจแปลงข้อมูลจากหน้ากระดาษ มาเก็บไว้เป็น Docไฟล์อยู่แล้ว ซึ่งมันคงเสื่อมสลายไปในวันหนึง และเมื่อมีไฟล์อยู่แล้ว ก็มาลงให้เพื่อนๆอ่านกัน เผื่อเป็นแนวทางหรือเป็นแรงบันดาลใจให้นักเขียนรุ่นใหม่ที่ชอบแนวนี้ไว้ไปใช้บ้างครับ

ขอแบบต่อเนื่องเลยนะครับ อย่าหายไปจนคิดว่าจบซะแล้วล่ะ ขอบคุณครับ

ขอแบบต่อเนื่องเลยนะครับ อย่าหายไปจนคิดว่าจบซะแล้วล่ะ ขอบคุณครับ

รับปากไม่ได้ครับ บางช่วงติดภาระกิจยาวก็อาจจะหายครับ
แต่ผมตั้งใจทำเก็บไว้ส่วนตัวอยู่แล้ว แปลงเป็นไฟล์เสร็จก็มาลงให้ครับ

ขอบคุณที่ช่วยรวบรวมและแบ่งปันครับ
เป็นเนื้อเรื่องที่สนุกมาก แถมใช้ภาษาเขียนได้สละสลวยด้วยครับ

เป็นเรีองที่ชวนติดตาม การใช้ภาษางดงาม