มลทินดอกไม้-ตอนที่40



พอนายกองทุนได้รับโทรศัพท์รู้ว่าเป็นใครก็เกิดความฉุนเฉียวขึ้นมาทันที
"แกเรอะ ลายตอง แกไปอยู่ที่ไหนมา"
"คุณจําเสียงตองได้เหรอคะ" เสียงของลายตองเย้ยหยันกลายๆ
ดูมันขาดความพินอบพิเทาอย่างเคยจนผิดสังเกต

"ฉันถามว่าแกอยู่ที่ไหน กองทุนยังไม่หายฉุนเฉียวเนื่องจากจนป่านนี้แล้ว
ลายตองกับกําบังยังไม่พาลูกเนียงมาถึงบ้าน เมื่อตอนบ่ายโทรไปหาพัดชา
ก็บอกว่าเพิ่งออกมาจากบ้านเมื่อครู่นี้เอง จนมืดค่ำป่านนี้เพิ่งจะได้รับ
โทรศัพท์ มันในเรื่องที่น่าสงสัย แต่ก็อดโมโหไม่ได้
"ใจเย็นๆ สิคะคุณ อย่าเพิ่งโมโหไทโส คุณโมโหไปก็ไม่ได้ประโยชน์
อะไรขึ้นมาหรอก"
คําพูดของลายตองทําให้กองทุนได้คิด แต่เป็นได้คิดในแง่ลบเสียมากกว่า
"ลูกเนียงล่ะ" กองทุนเพลาเสียงของตนเองลงไป
"ลูกเนียงอยู่กับฉันค่ะ"
"แล้วทําไมไม่พาลูกเนียงกลับมาบ้าน จนป่านนี้แล้ว"
"ฉันจะต้องพาไปหาคุณแน่ค่ะ แต่ว่าเราควรมาตกลงกันก่อน"
กองทุนเข้าใจคําพูดของลายตองทันที่มันหมายถึงอะไร
เป็นเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อน เสียงของลายตองเหมือนกับบาดลึกเข้าไปในหัวใจ
เนื่องจากไม่ได้เตรียมตัวรับมาก่อน
"แกหมายความว่าไง" กองทุนกำโทรศัพท์แนบกับหูแน่นราวกับกลัว
มันจะหลุดไปจากมือพลอยทําให้ลูกสาวของตัวหลุดตามไปด้วย
"ลูกเนียงอยู่กับฉัน คุณไม่ต้องเป็นห่วง"
เสียงของลายตองหายไปทําเอากองทุนใจหายไปด้วย
"ทําไมแกทำอย่างนี้"  กองทุนพยายามควบคุมอารมณ์ถึงตอนนี้
ก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร หากรุนแรงออกไปอาจจะทําให้ลูกสาวของตน
มีอันตราย
"ฉันก็อยากจะถามคุณอยู่เหมือนกัน ทําไมคุณถึงได้ทํากับฉันอย่างนั้น
ลายตองย้อนกลับ
"ทําอะไร"
"คุณควรรู้เอาไว้ด้วย ไม่ว่าทําอะไรลงไป มันต้องเกิดผลตอบแทนกลับมา
ไม่ว่าดีหรีอเลว"   ลายตองแม้จะไม่ได้ตอบคําถาม แต่การพูดของหล่อน
ก็เหมือนกับตอบอยู่แล้ว เพราะกองทุนรู้ดีว่าตนทําอะไรกับลายตองเอาไว้
"นี่ลายตอง แกพาลูกเนียงกล้บมาบ้านเสียเถอะ"
เป็นถ้อยคําที่แสดงอํานาจและซุ่มเสียงเชิงบังคับ ซึ่งเขาเคยใช้มันเสมอ
กับคนที่อยู่ในใต้บังคับบัญชาของเขา แต่ลายตองดูจะไม่ใส่ใจกับ
ซุ่มเสียงแบบนี้ หล่อนคงพูดไปเรื่อยๆเหมือนจะเล่าเรื่องราวอัน
น่าเศร้าให้กับเขาฟัง
"ลูกเนียงของคุณแกกําลังเป็นเด็กน่ารักนะคะ แกบริสุทธิ์ทั้งกายและใจ
ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ยังอดรักเธอไม่ได้ แกบริสุทธิ์และไร้เดียงสาจริงๆ
ไม่รู้อะไรเสียเลย แม้แต่เรื่องของผู้หญิงกับผู้ชายเขา ทําอะไรกันแกยังไม่รู้"

"นี่แก..." กองทุนตวาด
"คุณต้องฟังนะคะ ฟังไปเรื่อยๆ ถ้าอยากให้ลูกเนียงของคุณปลอดภัย"
ลายตองขู่และก็ได้ผล มันทําให้กองทุนต้องยอมรับฟังลายตองสาธยายต่อ

"แต่เดี๋ยวนี้แกรู้แล้วแหละค่ะ แกรู้หมดแล้วรู้เหมือนที่วันแรกคุณทํากับฉัน
ทํากับลูกสาวของคนอื่นๆ น่ะแหละ มันช่างเจ็บปวดทรมานขนาดไหมกว่า
จะเสร็จสิ้น กว่าจะปล่อยอะไรในตัวของผู้ขายออกมาใส่ในตัวของแก
แกเจ็บปวดเหมือนกับฉันที่ทนทรมานจนกว่าคุณจะปล่อยอะไรต่ออะไร
ในตัวของคุณใส่เข้ามาในตัวของฉันนั่นแหละ หลังจากนั้นคุณรู้มั้ยคะ
มันเป็นยังไง...เลือด...เลือดค่ะ"
กองทุนตกตะลึงเหมือนกับจะช็อคต้องใช้ความพยายามควบคุม
ตนเองอยู่ไม่น้อย
"เลือดมันออกมาสดๆ เลยค่ะ

สีแดงของเลือดทะลักออกมาปรากฏในมในภาพของนายกองทุน
มันเคยเป็นเลือดที่ทะลักออกมาจากเด็กสาว ซึ่งทําให้เขามันสะใจ...
แต่เดี๋ยวนี้... เพียงเอ่ยถึงมันก็ทําให้เขาเจ็บปวดทางใจไม่น้อย เพราะมัน
เป็นเลือดของลูกเนียงลูกสาวของเขาเอง

"ลูกเนียงของคุณแกเป็นคนขาวนะคะ มันเหมือนกับน้ำหวานสีแดงลาดบน
นมสดสีขาวยังไงยังงั้นเลยค่ะ เฉพาะตรงนั้นนะคะ เนื้อตรงที่คุณทํากับ
ฉันน่ะแหละ มันฉีกขาดออกมาเหวอะเว่อเลยค่ะ"

เสียงของลายตองหัวเราะราวกับได้เห็นกิริยาของนายกองทุนตลอดจน
ใบหน้าของเขา มันราวกับเป็นภาพปั้นหรือภาพเขียนที่ขรุขระเลอะเทอะ
ด้วยงานแบบศิลป์ที่ไม่ใช่ภาพปั้นหรือภาพเขียนอันเหมือนจริง

เสียงของลายตองทูตต่อมันมีหนักมีเบาไม่ผิดอะไรกับการบรรยาย
ของละครวิทยุ

"น่าเสียดายจริงๆ หน้าอกลูกสาวของคุณสวยมาก มันสมบูรณ์เพราะ
คุณเลี้ยงดูแกมาด้วยโภชนาการอย่างดี มันอิ่มไปหมดทั้งสองเต้า
แต่มันโดนขยี้ขยำจนแหลกเหลว ใครเล่าคะที่เจอของแน่นๆอย่างนั้น
มันจะทนได้ คุณรู้มั้ย มันกัด มันฟัด เหมือนตอนที่คุณทํากับฉันหรือ
ทํากับเด็กสาวๆ คนอื่นๆ ที่คุณเสียเงินซื้อความบริสุทธิ์นั่นแหละค่ะ
แต่  ไอ้คนๆนี้ มันโชคดีที่ไม่เสียเงินซื้อแม้แต่สลึงเดียว
ลูกสาวคุณไม่มีค่าของความเป็นสาวแม้แต่สักสลึง"
ลายตองหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
"คุณจําได้มั้ยคะ ตอนที่ฉันดิ้นรน เจ็บปวด ทรมาน ตอนคุณสอด
เข้ามาโขยกในตัวของฉัน นั่นแหละค่ะ บทบาทอย่างงั้นแหละ
ที่ลูกสาวของคุณเจอเข้าไปแล้วเหมือนๆ กัน"

ลายตองแกล้งหัวเราะออกมาดังๆ เจตนาจะให้เกิดความรู้สึกเจ็บปวด
ในหัวใจของนายกองทุนมากขึ้น และมันก็ได้ผล...

ส้มเช้าเดินผ่านมาทางประตูหลัง เห็นนายกองทุนนั่งถือโทรศัพท์
ฟังอยู่ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวปากคอซีดเซียวไม่มีสีเลือด
ดวงตาเบิกค้าง คล้ายกับไม่มีความรู้สึกหรือหมดลมหายใจ
ส้มเช้าหลบร่างของตนเข้าแอบข้างประตูด้วยความแปลกใจ
และอยากรู้เห็น
"คุณอยากรู้มั้ย ใครเป็นคนทํากับดอกไม้แรกแย้ม
เนื้อสาวเริ่มจะเยิ้มของลูกสาวคุณ"
ลายตองนิ่งเงียบจนนายกองทุนอดรนทนไม่ได้ ต้องเอ่ยถามด้วย
เสียงแหบแห้งเหมือนเสลดพันคอ
"ใคร"
"ของพรรณนี้นะคะ ถ้ามันสมน้ำสมเนื้อกัน อย่างที่เขาเรียกกันว่า
กิ่งทองใบหยกมันก็จะเป็นความสุขอันยอดเยี่ยม หารสชาติใดเท่า
แต่ถ้ามันผิดขนาด ผิดสัดส่วน ผิดความประสงค์ ความไม่พร้อม
ที่จะให้กันมันก็ไม่ค่อยจะน่าดูนัก มันทรมานเสียด้วยซ้ำ แต่ลูกสาว
ของคุณจะว่าแกไม่พร้อมก็ไม่เชิง  แกพร้อมนะคะ แต่เป็นความพร้อม
ที่ไม่รู้เท่าทัน...คุณฟังไปเรื่อยๆ ก่อนนะ อย่าเพิ่งวางสายแต่คุณคง
ไม่ทําอย่างงั้นหรอก เพราะคุณต้องฟังจนกระทั่งถึงตอนจบของเรื่อง
ว่าฉันต้องการอะไรจากคุณ และคุณก็รู้เอาไว้ด้วย หากคุณเล่นตลก
ถ้ามีการเช็คเบอร์โทรกันละก็ ฉันไม่กลับไปตามเวลา ลูกเนียงของคุณ
ตายทันที..."

เสียงของลายตองเหี้ยมเกรียบน่ากลัว
กองทุนก็เชื่อว่าลายตองทําเช่นนั้นได้จริงๆ เพราะการทํางานขนาดนี้
มันไม่ใช่ลายตองลําพังคนเดียวเสียแล้ว มันต้องเป็นทีมและต้อง
มีมืออาชีพร่วมงานด้วย

แม้มันจะเคยมีมาแล้วแต่ก็หายไปนานจนกลายเป็นอาชญากรรม
ค่อนข้างใหม่ในปีนั้น...

"คุณฟังมันให้ละเอียดซักหน่อยดีไหมคะ"

ไม่มีเสียงตอบจากกองทุน เขารู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรเข้ามาอัดแน่น
อยู่ในอก คอและลิ้นแข็งจนแม้จะอ้าปากก็ยังไม่ขึ้น เขาตกอยู่ในสภาพ
ต้องจำยอมทุกๆ อย่าง มันอึดอัดราวกับเก้าอี้นวมที่เขานั่ง มันบีบรัด
เข้ามา เหงื่อออกมาชุ่มมือและใบหน้า มันย้อยลงมาเข้าตาจนแสบ
พร่าพราย เสื้อคอกลมผ้าขาวบางโชกเหงื่อออกมาชัด เส้นผมของเขา
รู้สึกมันจะลุกชันขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความหวาดหวั่นส่อความหมายว่าเริ่ม
จะเปลี่ยนสี ใบหน้าเอิบอิ่มประสาคนมีบุญ เรื่องลดความอิ่ม เนื้อของแก้ม
ลีบลงเล็กน้อย เลือดลมในตัวเหมือนจะถูกดูดเอาออกไปทําให้เริ่มซูบ
แม้แต่อวัยวะภายในก็ปั่นป่วนระส่ำระสาย เกิดเจ็บปวดขึ้นมาโดย
ไม่มีเค้า เหลือเพียงประสาทหูเท่านั้นที่ยังทําหน้าที่รับฟังได้ชัดเจน

"เรื่องมันเริ่มมาจากลูกเนียงของคุณแกมีประจําเดือน"
เสียงของลายตองฟังเยือกเย็นวังเวงชอบกล
"ถ้าเป็นตอนที่คุณเทียมบัวแม่ของแกยังอยู่ก็คงไม่เกิดปัญหา
ที่นี้เมื่อไม่มีใครจะบอกให้แกรู้ แกก็เลยไม่เข้าใจว่าไอ้เลือด
ที่มันออกมาจากซอกเนื้อหน้าขามันเป็นเลือดอะไร แกรู้แต่ว่ามัน
ออกมามากผิดกว่าปกติ ทีแรกความไร้เดียงสาทําให้แกคิดว่ามีตัวอะไร
หลุดเข้าไปกัดตับไตไส้พุงของแก แกจะไปบอกกับคุณ คุณก็กําลัง
หลงใหลอยู่กับคุณแววรัตน์ จนเกือบจะลืมว่ายังมีลูกสาว
อยู่ในบ้านอีกทั้งคน แกก็เลยมาบอกฉัน คุณรู้มั้ยฉันให้คําปรึกษาแกว่าไง"

เสียงลายตองหัวเราะเข้ามาสั่นระบบประสาทของกองทุน
ร่างของเขาเบาเหมือนจะโดนสูบเอาเลือดลมออกไปอีก

"ฉันบอกแกว่าถ้าหากเลือดเสียมันจะทําเอาจนกลายเป็นบ้า
เพราะเช่นนั้นแกจะต้องจัดการสูบ เอาเสือดเสียออก และคนที่จะสูบ
เอาออกได้ก็ต้องเป็น...เป็นผู้ชาย...คุณจําได้ใช่มั้ย วันที่คุณจะออกจาก
บ้านไปในเช้าวันนั้น ลูกเนียงแกเข้ามาหาคุณและคุณแววรัตน์
ยืนรออยู่ที่รถสปอร์ตของเธอนั้นแหละ ลูกเนียงแกจะมาขอความเห็น
จากคุณ แต่คุณไม่มีเวลาให้แก เพราะคุณแววรัตน์เร่งเร้า แกก็เลยต้องไป
ให้คนอื่นเขาช่วยเอาเลือดเสียออกจากตัวตามคําแนะนำของฉัน
ถึงตอนนี้คุณควรรู้ได้แล้วสินะว่าใคร เป็นคนจัดการเอาเลือดเสีย
เลือดสาวออกจากตัวลูกเนียง"

ลายตองทิ้งระยะเป็นไคลแม็กซ์ชวนให้ติดตาม ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า

"ในบ้านของคุณจะมีผู้ชายคนไหนอีกล่ะคะ... กําบังคะ เจ้าหมีควาย
คนใช้เก่าแก่ของคุณเทียมบัว ยังไงล่ะคะ"

เนื้อตัวของกองทุนสั่นเทิ่มขึ้นมาราวกับจะจับไข้ เขายกมืออีกข้างหนึ่ง
ขึ้นมาช่วยจับกระบอกโทรศัพท์เอาไว้ เพราะมันทําท่าจะหลุดลงไปจากมือ

"คุณไปดูสิคะ" เสียงของลายตองพูดอย่าง ผู้ประสบชัยชนะ
"คุณไปดูในห้องของกําบัง ดูที่ผ้าปูเตียง มันยังมีคราบเลือดอยู่
เป็นคราบเลือดสาวของลูกเนียง ฉันสั่งให้เขาเก็บเอาไว้ไม่ให้เขาซัก
เพื่อจะได้เอาไว้ให้คุณดูว่าลูกสาวคนอื่นๆ ก็มีเลือดแบบนี้
เหมือนกับลูกสาวคุณ ความจริงกําบังก็หักโหมรุนแรงไปหน่อย
ไม่อย่างนั้นเลือดคงไม่ทะลักออกมามากมายขนาดนั้นหรอก"
ลายตองเอยกลั้วหัวเราะ ในประโยคท้ายอย่างสาแก่ใจ

ส้มเช้ารีบหดตัวออกมาจากหลังบานประตู เมื่อได้ยินเสียงนายกองทุน
ตะโกนออกมาลั่นราวกับได้อัดอั้นเอาไว้และรวบรวมมันตะเบ็ง
ออกมาจนถึงที่สุด

"แก...แกจะเอายังไง"
"ค่อยๆ พูดซีคะ คุณอย่าทําเป็นว่างอํานาจบาทใหญ่
คุณทำกับลูกสาวคนอื่นเขายังไง ทําไมคุณไม่คิดดูบ้าง"
"บอกมาเถอะ แกจะเอายังไง" กองทุนเพลาเสียงลงเล็กน้อย
"คุณลองคิดดูซิคะ ลูกสาวของคุณมีราคาเท่าไร"
กองทุนนิ่งอึ้งครู่หนึ่งจึงพูดออกมา
"ห้าแสน"
"ตายจริง ลูกสาวของคุณมีค่าตัวแค่นี้เองเหรอคะ"
เสียงของลายตองเหมือนนึกขำที่กองทุนปล่อยไก่ออกมา
"แค่ล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเท่านั้นเอง"
"แล้วแกจะเอาเท่าไร
"ห้าล้าน"
"ห้าล้าน" กองทุนทวนคําพูดของลายตอง เหมือนได้รู้การบอกราคาสินค้า
ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะมีราคาขนาดนี้
"มากไปเหรอคะ"
"ฉัน...ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น"
"คุณนึกว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ เงินน่ะคุณมีทางหาได้ กี่สิบล้านคุณก็หาได้
คุณมีธุรกิจ คุณมีที่ดิน ของเหล่านี้คุณหาให้ แต่ลูกสาวของคุณ
คุณจะหาไม่ได้อีกแล้ว แม้แกจะไม่มีความเป็นสาวเหลืออยู่ แต่ก็
ยังมีชีวิต ชีวิตนะคะ คุณยังเอาแกไปใส่ตะกร้าล้างน้ำขายได้
ฉับรับรองไม่ให้แกบุบสลายหรอกค่ะ เนื้อหนังของแก
ถ้าไม่ใช่ตาเซียนจริงๆ แล้วไม่มีทางรู้ ขนาดรองพลยังไม่รู้เลยใช่ไหมคะ
เด็กสมบูรณ์อย่างลูกเนียงแกฟื้นตัวเร็วจะตายไป"
"ไอ้บังอยู่กับแกด้วยใช่มั้ย" กองทุนถาม
"ไม่ได้อยู่กับฉันหรอก"
"มันอยู่ที่ไหน"
"อ้าว...ก็เขาเป็นผัวลูกสาวคุณ ไม่อยู่กับเมีย แล้วจะไปอยู่ที่ไหน"
ลายตองหัวเราะที่หลอก ให้กองทุบหัวหมุนได้
"อีดอก" กองทุนเผลอค่าออกมา แต่ก่อนที่จะด่าต่อไปหรือเปลี่ยนใจ
เปลี่ยนคําพูด ก็ไม่ทันเสียแล้ว มีเสียงวางสายของลายตองดังเข้ามา

มันยืดเวลาความกระวนกระวายให้กองทุนออกไปอีก ไม่รู้ตอนนี้
ลูกเนียงลูกสาวของตัวจะอยู่ในสภาพอย่างไร

ทุกนาทีทุกชั่วโมงทุกลมหายใจคงอยู่กับความทรมานเพราะมีหรือ
คนอย่างไอ้กําบังมันจะละเว้น

นึกไปถึงความเจ็บปวด ใบหน้าดวงตาแสดงออกถึงความหวาดกลัว
ดิ้นรนร้องทุรน ทุราย หวีดผวาด้วยความเจ็บปวดสุดทน
แต่ละเฮือกที่เลือกสอดของเด็กสาวๆ ที่ตนเคยเสียเงินซื้อ
ใช้อํานาจบังคับ กิริยาของเด็กสาวเหล่านั้นมันเป็นตัวเร่ง
ยั่วยุให้เขาเกิดแรงกระหน่ำ

แต่บทบาทเหล่านั้น สิ่งที่ตนทํากับลูกสาวคนอื่น ตอนนี้มัน
ได้เกิดขึ้นแล้วกับลูกสาวของตัว

เกิดขึ้นด้วยน้ำมือของเจ้ากําบัง ไอ้ถ่อยสกุล

เขานึกไปถึงรองพลซึ่งหมายหมั้นลูกเนียงเอาไว้ และกําลังจะพาลูกเนียง
ไปเรียนต่อที่อังกฤษ กองทุนคิดอยู่หลายตลบว่าจะทําอย่างไร
จึงจะไม่ให้รองพลรู้...ลูกเนียงจะต้องบริสุทธิ์ไร้มลทินสําหรับความ
รู้สึกของรองพล

เขาหาทางออกได้อย่างง่ายๆ เมื่อรองพลโทรมาหาในวันรุ่งขึ้น
เพื่อจะรับตัวลูกเนียงโดยอ้างว่าเขาได้ส่งลูกเนียงขึ้นไปหาย่า
ที่ลําปางเพื่อจะได้ล่ำลาก่อนเดินทางไปอังกฤษ

จากนั้นเขาก็นั่งเฝ้าอยู่หน้าเครื่องโทรศัพท์ เพื่อรอให้ลายตอง
ติดต่อเข้ามา เป็นการรอคอยอันจะทรมาน

เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์ดังกังวานขึ้น มือขาวเรียวของแววรัตน์
ยกขึ้นมาแนบหู หล่อนรอให้ทางโน้นพูดมาก่อน แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียง
หล่อนจึงเป็นฝ่ายพูด

"ฮัลโหลว"
"นึกแล้วที่เดียวว่าต้องเป็นคุณ"

แวรรัตน์จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของกําบัง หล่อนขยับจะวางสาย
แต่ก็ต้องยับยั้งเอาไว้ด้วยคําพูดของมันราวกับว่ามันจะเห็นเหตุการณ์
ของหล่อนโดยตลอค
"ถ้าคุณวางสาย ผมจะไม่ให้โอกาสคุณได้รอดพ้นไปจากการรู้เห็น
ของสามีคุณ"

มือของหล่อนที่จับกระบอกโทรศัพท์แนบกับหู เหมือนถูกล็อก
ให้ติดกันไว้ด้วยกุญแจ
"แกมีเรื่องอะไร" แววรัตน์พูดเสียงกระด้าง
"อย่าเรียกผมว่าแกสิที่รัก" เสียงกําบังพยายามดัดให้อ่อนหวาน
แต่ฟังแล้วมันน่าคลื่นไส้มากกว่า

ไม่มีเสียงตอบจากแววรัตน์มีแต่น้ำตาเท่านั้นที่ เริ่มซึมออกมาอีก
ไม่รู้กี่หนต่อกี่หนที่นึกถึงเรื่องนี้ ต้องมีน้ำตาออกมาทุกครั้ง
"ผมยอมรับว่าผมขาดความยับยั้งชั่งใจไปหน่อย แต่ในคืนนั้น
ผมไม่เคยเจอใครที่เหมือนกับคุณเลย ไม่มีใครเคยตอบสนอง
ให้ผมเหมือนกับคุณจริงๆ คุณต้องสนองด้วยความรุนแรงพอๆกับผม
จนผมเองก็รู้สึกบอบช้ำ ที่บ่าของผมยังมีรอยเขี้ยวของคุณอยู่
แม้มันจะเล็กน้อย แต่ก็เป็นรอยฝังที่ทําให้ผมไม่ลืมคุณ
และผมเชื่อว่าไม่มีใครทําให้คุณได้แสดงออกเหมือนกับผม
ผมไม่ลืมคุณเลยจริงๆ"

เสียงของกําบังแผ่วลงเหมือนจะกระซิบเบาๆ อยู่ที่หูของแววรัตน์

"โดยเฉพาะเครื่องเคราของคุณ คุณบีบรัดผม กระตุกผม กระชากผม
คุณส่งภาษาของเครื่องออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมมาก
ไม่มีใครทําได้อย่างคุณ"

น้ำตาของแววรัตน์ไหลลงมาอาบแก้มเป็นทาง

"คุณอย่าวางสายเชียวนะ เรารู้กันเฉพาะสองคนเท่านั้น
เราต่างฝ่ายต่างอ่านกันออก คุณไม่ใช่เป็นสาวก็จริง แต่พับผ่านเถอะ..."

เสียงของกําบังเหมือนขบฟันพูด

"เนื้อคุณมันแน่นน่าเจี๋ยนยิ่งกว่าสาวๆ เป็น ไหนๆ
เครื่องเคราของคุณมันแน่นราวกับโดนหนังยางบีบรัด
คุณไม่เชื่อลองเอาหนังยางเส้นเล็กๆ มารัตที่ข้อมือคุณไว้สิ
มันรัดแน่นแบบนั้นแหละครับ แล้วยิ่งหน้าอกของคุณด้วย
มันยังหวานติดปลายลิ้น ของผมไม่หาย"

ประโยคต่อไปแววรัตน์แทบจะขว้างโทรศัพท์ ออกไปเต็มแรง...
แต่ยังมีสติยับยั้ง หากทําเช่นนั้นเจ้ากําบังเอาเรื่องนี้ไปบอกกับกองทุน
สามีของตนเข้าก็พังกันเท่านั้นเอง จึงต้องทนฟังอย่างกลืนไม่เข้า
คายไม่ออก ความรู้สึกกล้ายกับจะอาเจียน แต่อาเจียนไม่ออก
เมื่อได้ยินกําบังมันพูด
"โดยเฉพาะปากและลิ้นของคุณ..."
เสียงของกําบังดังราวกับจะสําลัก
"คุณเดินเข้าไปได้ลึกมาก...ลึกจริงๆ"
"พอทีเถอะ โปรดอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกได้มั้ย" แววรัตน์ร่ำไห้
ยอมจํานนโดยไม่มีทางเลี่ยงต้องทนฟังมันสํารอกความหยาบคายออกมา
"พอเหรอครับ คุณคิดว่าพอแน่หรือ"
"เราไม่มีอะไรกัน"
"ทําไมจะไม่มี"
"เรื่องมันแล้วไปแล้ว"
"มันไม่ใช่หนังสือประเภทอ่านครั้งเดียวก็พอ ไม่ใช่ภาพยนตร์ดู
หนเดียวก็เลิกกัน มันเป็นหนังสือที่ต้องอ่านกันหลายๆเที่ยว
เป็นหนังที่ต้องดูกันหลายๆ รอบ มันเป็นอาหารที่กินเพียงมื้อเดียว
แล้วจะเบื่อไปได้นะคุณ"
"โธ่...สําหรับเธอน่ะซี" แวรรัตน์ถูกความหวาดกลัวเข้าครอบงํา
จนไม่กล้าเรียกกําบังว่าแกเหมือนเดิม
"คุณไม่พอใจมันหรอกรึ"
"มัน...มันเป็นเหมือนฝันร้ายที่สุดสําหรับฉัน" แววรัตน์คร่ำครวญเคล้าสะอื่น
"เธอก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน... มันเป็นความพลาดพลั้ง  ซึ่งฉันก็ได้ยอม
ตกลงจ่ายให้ตามที่เธอเรียกร้องแล้ว"
"พี่สาวคุณจ่ายเช็คมาให้ผมก่อนห้าหมื่น และให้ผมมาติดตามเอาอีก
ทุกเดือนๆ ละห้าหมื่นจนครบห้าแสน"
"ก็สมควรแล้ว"
"คุณนึกว่าผมจะหลงกลเหรอ ไม่วันใดก็วันหนึ่งผมต้องโดนเล่นงาน
หรือโดนจับ
"เขาจะไม่ทําอย่างงั้น"
"ใช่ ผมคงไม่โดนจับหรอก เพราะถ้าโดนจับเรื่องมันก็จะระเบิด
ออกมาจนหมด แต่ผมกลัวว่าจะโดนเก็บน่ะสิ"
"ฉันรับรอง"
"เชื่อได้เรอะ"
"เธอจะให้ฉันทํายังไงถึงจะเชื่อเล่า"

กําบังนึ่งไปครู่หนึ่งคล้ายกับรีรอที่จะตัดสินใจพูดออกมา
แววรัตน์ที่รอคําพูดของเขาด้วยใจระทึก
"ผมไม่ต้องการเงินจากคุณอีกแล้ว"
"ทําไมล่ะ"
"ผมไม่อยากเทียวไปเทียวมา"
"แล้วเธอจะเอายังไง"
"ผมต้องการเพียงงวดเดียว"
"งวดเดียวอีกสี่แสนห้าเลยรึ"

"ไม่ใช่...ผมไม่ต้องการเงินงวดเดียว  แต่ผมต้องการ...

ต้องการตัวคุณ...

อีกงวดเดียว...อีกคืนเดียว อีกคืนเดียวเท่านั้น...
แล้วผมจะไม่เอาอะไรอีกเลย"


จบจากตอนนี้ ต้นฉบับจะไม่มีตอนที่ 41-42-43
ตอนต่อไปจะเป็นตอนที่ 44 ครับ

เสียดายตอนที่หายไป น่าจะเป็นตอนสำคัญด้วย

เรื่องนี้ไม่เคยอ่านเลย ลอง search หาก็ไม่มี น่าจะนานแล้วมั้งครับ

เสียดายตอนที่หายไป น่าจะเป็นตอนสำคัญด้วย

เรื่องนี้ไม่เคยอ่านเลย ลอง search หาก็ไม่มี น่าจะนานแล้วมั้งครับ

เรื่องนี้นานมากครับ ผมต้องไปตระเวนหาต้นฉบับที่ตกค้างตามโซนหนังสือจัตุจักร
อยู่นานครับ แต่ก็ได้มาไม่ครบ

แต่ก็จะบอกเพื่อนๆให้เบาใจอยากเสียดายมากครับ ด้วยสปีดการเดินเรื่อง ของท่านผู้ประพันธ์
และที่ผมอ่านตอนต่อไป โชคดีที่3ตอนที่ขาดหายยังไม่ใช้จุดสำคัญมาก (ท่านผู้เขียนท่านนี้
เวลาเดินเรื่องไป ก็จะเท้าความเดิมก่อนหน้ากลับมาให้อ่านบ้างทำให้เราประติดประต่อพอได้บ้าง
ในตอนที่ขาดหาย)  ต้องตอนที่44ขึ้นไป คราวนี้ฟินยาวครับ แล้วจะบอกให้อุ่นใจ
ถึงแม้ตอนจะขาดหายไปบ้างเป็นช่วงๆ แต่ช่วงหัวใจสำคัญๆ 3ช่วง มีให้อ่านได้ครบครับ

ตอนนี้บีบหัวใจมาก ทั้งลูกเนียงและแววรัตน์น่าจะโดนหนักอีก ถ้าเจอถ่ายภาพไว้เหมือนกันน่าจะไม่หลุดพ้นง่ายๆ นอกจากจะเก็บได้ทั้งแก๊ง โดยเฉพาะลายตอง ส่วนจ่าเฉยจะไม่มีบทบ้างเหรอครับ พลิกมาเป็นพระเอกบ้างก็ได้นะครับ

เสียดายตอนที่หายไป น่าจะเป็นตอนสำคัญด้วย

เรื่องนี้ไม่เคยอ่านเลย ลอง search หาก็ไม่มี น่าจะนานแล้วมั้งครับ

เรื่องนี้นานมากครับ ผมต้องไปตระเวนหาต้นฉบับที่ตกค้างตามโซนหนังสือจัตุจักร
อยู่นานครับ แต่ก็ได้มาไม่ครบ

แต่ก็จะบอกเพื่อนๆให้เบาใจอยากเสียดายมากครับ ด้วยสปีดการเดินเรื่อง ของท่านผู้ประพันธ์
และที่ผมอ่านตอนต่อไป โชคดีที่3ตอนที่ขาดหายยังไม่ใช้จุดสำคัญมาก (ท่านผู้เขียนท่านนี้
เวลาเดินเรื่องไป ก็จะเท้าความเดิมก่อนหน้ากลับมาให้อ่านบ้างทำให้เราประติดประต่อพอได้บ้าง
ในตอนที่ขาดหาย)  ต้องตอนที่44ขึ้นไป คราวนี้ฟินยาวครับ แล้วจะบอกให้อุ่นใจ
ถึงแม้ตอนจะขาดหายไปบ้างเป็นช่วงๆ แต่ช่วงหัวใจสำคัญๆ 3ช่วง มีให้อ่านได้ครบครับ

ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ รออ่านเลยครับ เนื้อเรื่องมีที่มาที่ไป มีเหตุผลการกระทำ สำนวนแบบนี้ หายากมาก สมัยนี้น่าจะไม่มีแนวนี้แล้ว

ปัจจุบันเอะอะ ก็พาผู้หญิงมารุมโทรม เอาไปขาย เอาไปโชว์ เอาไปให้คนอื่นรุม แบบไม่มีที่มาที่ไป แข่งกันโชว์ความดาร์ค ความวิปริตมากกว่า

เสียดายตอนที่หายไป น่าจะเป็นตอนสำคัญด้วย

เรื่องนี้ไม่เคยอ่านเลย ลอง search หาก็ไม่มี น่าจะนานแล้วมั้งครับ

เรื่องนี้นานมากครับ ผมต้องไปตระเวนหาต้นฉบับที่ตกค้างตามโซนหนังสือจัตุจักร
อยู่นานครับ แต่ก็ได้มาไม่ครบ

แต่ก็จะบอกเพื่อนๆให้เบาใจอยากเสียดายมากครับ ด้วยสปีดการเดินเรื่อง ของท่านผู้ประพันธ์
และที่ผมอ่านตอนต่อไป โชคดีที่3ตอนที่ขาดหายยังไม่ใช้จุดสำคัญมาก (ท่านผู้เขียนท่านนี้
เวลาเดินเรื่องไป ก็จะเท้าความเดิมก่อนหน้ากลับมาให้อ่านบ้างทำให้เราประติดประต่อพอได้บ้าง
ในตอนที่ขาดหาย)  ต้องตอนที่44ขึ้นไป คราวนี้ฟินยาวครับ แล้วจะบอกให้อุ่นใจ
ถึงแม้ตอนจะขาดหายไปบ้างเป็นช่วงๆ แต่ช่วงหัวใจสำคัญๆ 3ช่วง มีให้อ่านได้ครบครับ

ได้ทราบที่มาของเรื่องนี้แล้ว กว่าจะมาเป็นเนื้อเรื่องให้ทุกคนได้อ่าน
ขอขอบคุณในความเสียสละเป็นอย่างสูงด้วยครับ

ขาดไปหลายตอนเลย​ เสียดายมากครับ

 เป็นต้อนที่ทุกอย่างบีบคั่น    จริงๆ     กรรมที่กองทุนก่อ  ทำไมไม่ตกที่ตัวเอง แต่ดันไปตก ที่ลูก และเมีย  นี่ซินะ  กรรมที่กระทำมันส่งผลไปถึงคนรอบข้าง เจ็บปวดกว่า โดนด้วยตัวเอง หวังว่า จะผ่านเรื่องร้ายไไปได้   แต่ดูท่าแล้ว แวว รัตน์ต้องไปให้กำบัง กะหน่ำ อีกแน่ๆ เสีย อีก3ต้อนข้างหน้าจะไม่มี

เหตจากพ่อแท้ๆ ที่ไปข่มขืนลายตอง เรื่องราวถึงได้เป็นแบบนี้

แผนของลายตองจะสำเร็จจริงหรือ

ใช่ครับเรื่องนี้เก่ามากเกือบ30ปีแล้ว​เคยตามหาอ่าน​ หาไม่เจอ​ เท่าที่จำได้เหมือนตาเฉยก็มีบทบาทเหมือนกัน​ น่าติดตามมาก​ ขอบคุณ​อีกครั้งสำหรับความพยายามจัดหามาให้อ่าน