รับผิดชอบครับ มากน้อยตามที่เอาไหว
อย่าให้คนที่เรารักไปรู้เองทีหลังจะดีกว่าครับ

ไม่ต้องบอกครับ

ถ้าอยากรับผิดชอบ อยากสบายใจ ก็สารภาพบาปครับ

ต้องยอมรับความผิดด้วยใจจริง และต้องเข้าใจว่า ตอนนั้นเรายังเด็ก ผิดพลาดได้เป็นธรรมดา
แต่ที่เหนือจากข้อผิดพลาดคือความรับผิดชอบ

ผมว่าแฟนคุณอาจจะเสียใจ แต่น่าจะเข้าใจ และภูมิใจที่คุณรู้จักรับผิดชอบ และรู้สึกผิดด้วยใจจริง

ความจริงก็คือความจริง ช้าเร็วก็ต้องบอก หาจังหวะและเวลาที่เหมาะสมค่อยบอกก็ได้

บอกตอนนี้อาจจะดีกว่าเซอร์ไพรซ์ลูกตอนโตนะครับ

ถึงที่สุดแล้ววันหนึ่งเขาก็อาจรู้เองครับ ความลับไม่มีในโลก บอกเมื่อลูกสาวอายุพอจะรับเรื่องแบบนี้ได้น่าจะดีที่สุดครับ

ต้องถามว่าฝ่ายหญิงจะรับได้มั้ย ตัวGAเองรู้คำตอบดีที่สุดครับ เราไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่องถ้าสิ่งที่ตามมามันมากเกินไป ส่วนจะจัดการยังไงอันนี้ต้องแล้วแต่ความต้องการเลยครับ

ก่อนจะนึกถึงฝั่งนั้นต้องนึกถึงฝั่งนี้ก่อนนะครับ ว่าจัรับได้หรือเปล่า

ตามนั้นครับเมื่อมีโอกาสที่เหมาะสมควรบอกครับอย่างน้อยก็คือการแสดงความจริงใจดีกว่าที่วันนึงเค้าจะรู้จากบุคคลอื่น..การยอมรับในสิ่งที่ผิดพลาดในอดีตเป็นสิ่งที่ถูกต้องอย่างน้อยก็ลดปมด้อยในจิตใจเด็กที่จะเติบโตขึ้นมาส่วนแฟนคนปัจจุบันอาจจะมองว่าทำให้กระทบจิตใจบ้างแต่การบอกความจริงก็ถือว่าเป็นการแสดงความจริงใจเพราะนั่นเป็นสิ่งที่เกิดในอดีตไม่ใช่สิ่งที่กระทำในปัจจุบันคงพอรับได้..ปัจจุบันคงทำให้คนที่เราอยู่ด้วยมีความสุขและดูแลอดีตให้ดีเป็นสิ่งที่เราควรกระทำ

ขึ้นอยู่กับว่า แฟนปัจจุบัน เป็นคนแบบไหนครับ

ถ้าเป็นคนรับฟัง มีเหตุผล เห็นใจคนอื่น
ผมว่าควรบอก
แต่ตัวเราเองต้องทำให้เธอมั่นใจว่าเราจะรับผิดชอบเรื่องลูกคนเท่านัั้น

แต่ถ้าเป็นคนแข็งกร้าว ไม่ยอมใคร
เก็บเรื่องทั้งหมดไว้เอง เพื่อครอบครัวปัจจุบัน และอนาคตของลูกคนใหม่เถอะครับ

ส่วนลูกคนแรก รับผิดชอบตามที่เห็นสมควรครับ

ลุกก็คือลุกยังไงพ่อแม่ก็ต้องบอกให้ลูกรู้

ถ้าไม่ให้กระทบกับสองครอบครัว ควรดูแลแบบห่างๆ ก็ได้ครับ

ถ้าจะเล่า ต้องแน่ใจริงๆ นะ ว่าแฟนตัวจริงจะรับเรื่องนี้ได้ ..

ภรรยากับลูกไม่ได้ผิดอะไร  เค้าไม่ควรได้รับความเจ็บปวดครับ
ไม่บอกครับ
แต่แอบส่งเสียดูแลบ้าง

เพื่อความสบายใจหลายๆ ฝ่ายเราก็ต้องเป็นคนเก็บความลับไปจนวันสุดท้าย
บางครั้งบอก แฟนไป เขาอาจจะรับไม่ได้
บางครั้งก็ต้องโกหกสีขาว สู้ๆนะ