บทที่ 5

เรื่องของชัช

"นี่นะหรอหอพักใหม่ของเก่ง" มิ้นลงจากรถยืนมองตึกสูงสีเหลืองครีม ปากทางเข้ามีรถมอเตอร์ไซค์จอเรียงอยู่เกือบสามสิบคัน ตั้งแต่เข้าซอยมากระทั่งถึงหอพักเหมือนที่นี่จะมีแต่นักศึกษา ร้านเกม แล้วก็ร้านอาหารเยอะเป็นพิเศษ

"ใช่ ใกล้วิทยาลัยของเก่งน่ะ แถมยังใกล้ มอ มิ้นด้วยนะ" เก่งถือหมวกกันน็อกเดินตามมา

"แต่บ้านเราก็ไม่ใช่ว่าไกลจากมหาลัยนะเก่ง ทำไมเก่งต้องมาอยู่หอละมิ้นว่า เรานั่งรถไปกลับ ก็ไม่ได้ลำบากอะไรนิ"

"มิ้นขึ้นไปดูห้องเก่งดีกว่า มิ้นจะไม่พูดแบบนี้ อีกอย่างเอากับข้าวพวกนี้ไปกินบนห้องด้วย"

"นี่กำลังชวนมิ้นขึ้นห้องใช่มะ ร้ายนักนะ ที่แท้ก็วางแผนไว้แบบนี้" มิ้นทำแววตาจับผิด เก่งยิ้มแหย่ๆ ถูกรู้ทัน

"เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ ไม่คิดถึงเก่งหรอไง" เก่งทำเสียงอ้อน

"ไม่ต้องมาพูดเลยเก่ง เก่งนั่นแหละไม่คิดถึงมิ้น ติดเกม แถมไม่ค่อยมาหา"

"ไม่เอาน่ามิ้นอย่าหาเรื่องเก่งสิ ก็พามาแล้วนี่ไง เราขึ้นข้างบนเถอะ ไปกินยำกัน"

"ยำ" มิ้นพูดแล้วหันไปมองที่รถเธอลืมถือมา แต่มันว่างเปล่า หันมามองอีกทีอยู่ในมือเก่ง เก่งทาบคีย์การ์ดเปิดประตูรอเรียบร้อย

"ยำประเจ็ด ยำคนเท็ด" เก่งชี้นิ้วใส่ยำปูม้ากับยำหมูยอในถุง

"ทะลึ่ง" มิ้นพูดยิ้มๆ แล้วเดินตามเข้าไป

เก่งจัดแจงเทยำใส่ชามแล้วรีบเอามาบริการบนโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กที่วางอยู่บนพื้น หยิบน้ำจากตู้เย็นออกมาวางเตรียมเอาไว้พร้อม ห้องของเก่งไม่ได้กว้างมากมายเท่าไร จะเรียกว่าแคบก็ไม่ผิดแต่มีข้าวของเครื่องใช้ครบครับ ครบเสียยิ่งกว่าหอพักของนักศึกษาส่วนใหญ่อีก

"เก่งมิ้นถามจริงทำไมถึงย้ายออกมาอยู่หอ"

"ที่จริงก็ไม่อยากมาหรอก แต่พ่อนั่นสิ อยากให้เก่งใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ดูแลตัวเอง ที่จริงจะไม่ให้อะไรมาเลยนะ แต่แม่ไม่ยอม พาไปซื้อมาจนครบเลย แต่ก็ดีไม่ต้องเห็นหน้าพ่อบ่อยๆ อีกอย่างมิ้นจะได้มาหาเก่ง หรือมิ้นจะอยู่กับเก่งเลยก็ได้นะ" เก่งพูดท่าทางอารมณ์ดี

"แล้วหอใกล้แค่นี้ ทำไมไปรับมิ้นช้า"

"หึหึ" เก่งยิ้มแห้งๆ แทนคำตอบ

"ยังเล่นเกมไม่จบ โทษนะมิ้น" เก่งสารภาพ

"งั้นเรื่องมาอยู่ด้วยมิ้นขอคิดก่อนแล้วกัน แต่ว่า มิ้นจะมั่นใจได้ไง เก่งจะไม่พาผู้หญิงที่ไหนมานอน"

"มิ้น เก่งก็มีมิ้นคนเดียวนี่แหละ"

"ผู้ชายก็พูดแบบนี้ตลอด" มิ้นแกล้งสะบัดเชิดหน้าหนี เก่งขยับตัวเข้ามาเบียด

"เก่งรับปากนะ เก่งจะไม่เจ้าชู้ ว่าแต่มิ้นเถอะ ทำไมชอบแต่งตัวยั่วผู้ชายแบบนี้ละ เก่งหึงนะตั้งแต่ตอนซื้อยำแล้ว รู้ไหมว่าคนมองกันเพียบ"

"ซื้อมาผิด นี่มิ้นก็ไม่มีเสื้อผ้าเยอะหรอกนะเก่ง แต่เก่งก็เอาเสื้อมาคลุมให้แล้วนิ"

"ไม่เป็นไรมิ้น เดี๋ยววันไหนหยุดเก่งพาไปซื้อใหม่ มิ้นเอาตังไหมเผื่อไว้ใช้ เก่งว่ามิ้นเก็บไว้เถอะ จะได้ไม่รบกวนป้า" เก่งรีบควักเงินในกระเป๋าออกมาแล้วยักใส่กระเป๋าถือของมิ้นที่วางอยู่ข้างโต๊ะ หยิบออกไปสองพัน ในกระเป๋าตัวเองเหลือแค่เศษตัง

"ทำไมต้องทำแบบนี้ละ"

"เก่ง อยากให้มิ้นแต่งตัวเรียบร้อย มิ้นเป็นเมียเก่งแล้วนะ เก่งจะดูแลมิ้นเอง" ยิ่งเก่งพูดมิ้นก็รู้สึกผิด และรู้สึกผิดมากกับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นก่อนเก่งจะมารับ

"เก่งน่ารักจัง" มิ้นชมแล้วหันไปตักยำเข้าปาก

"วันนี้ที่มอ ทำกิจกรรม มิ้นต้องเปลี่ยนเป็นชุดวอร์ม ชุดนี้แทบไม่ได้ใส่เลย มาใส่อ่อยเก่งก่อนกลับบ้าน"

"อ่อยเก่ง"

"ใช่ ใส่อ่อยเก่ง" พูดแล้วมิ้นก็เอามือเก่งมันลูบตรงสีข้าง พอให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่มีบาร์อยู่ข้างใน

"ไม่ได้ใส่หรอ" เก่งทำตาโต

"จับโดนไหมล่ะ"

"มิ้น!!"

"พอรู้ว่าเก่งจะได้เจอเก่ง มิ้นก็เอาแต่คิดถึงวันนั้น มิ้นว่า เราทำอย่างอื่นก่อนกินยำดีไหม" มิ้นรุกหนัก เก่งขยับเข้ามาใกล้จนแทบจูบกัน

"นึกว่าจะรอกินยำหมดก่อนซะอีก" เก่งพูดจบก็โน้มตัวทับมิ้น ประคองอีกฝ่ายให้เอนตัวนอนลงพร้อมกับจูบไปพร้อมกัน กลิ่นยำคลุกเคล้าอยู่ในปากให้เป็นรสจูบแปลกประหลาด เก่งแกะเสื้อผ้าตัวเล็กของมิ้นออกเหมือนแกะห่อของขวัญ เต้านมอวบขาวผละออกประจักษ์เต็มสองตาทันทีที่กระดุมเสื้อหลุดออกหมด เก่งก้มลงจับยอดถันเลียดูด บีบเคล้น มิ้นบิดตัวเร่า สารพัดน้ำที่คาค้างมาจากศึกที่ห้องน้ำโรงเรียน เริ่มไหลเยิ้มย้อยออกมามากจนลื่นรูสวาทสาวไปหมด มิ้นใจเต้นแรงไม่รู้ว่าเก่งจะจับได้หรือเปล่านะ เธอควรไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนแต่ตอนนี้ก็มีอารมณ์มากจริงๆ

เก่งก้มลงถลกกระโปรงออกจากสะโพก มองเห็นรูสวาทเยิ้มฉ่ำแฉะไปหมดก็โน้มตัวลงดูเลียอย่างไม่รังเกียจ ใช้ลิ้นล้วงลิ้มเอารสน้ำแปลกแปร่งเข้าไปจนหมด นึกอยากถามมิ้นว่า ทำไมวันนี้น้ำเสียวถึงออกมาเยอะจัง แต่ก็กลัวว่าจะเสียอารมณ์กันทั้งสองฝ่าย มิ้นร้องครางจนทนไม่ไหวพยักหน้าส่งสัญญาณบอกเก่ง

"วันนี้มิ้นน้ำเยอะจัง เงี่ยนมาจากมหาลัยหรอ" เก่งขยับตัวถอดเสื้อผ้าออก

"อือ พอรู้ว่าเก่งจะมาก็เงี่ยนมานานแล้ว" มิ้นพูด เธอช่วยพลางเก่งแก้กางเกงออกไปพร้อมกัน หลังจากกางเกงหลุดออกจากขา มิ้นก็รีบโน้มตัวลงดูท่อนเนื้อของเก่งอย่างเร่งร้อน ปลายลิ้นตวัด ปากดูด ไม่เหมือนครั้งแรกที่พบกัน มิ้นพัฒนาไปมากจริงๆ

"มิ้น เก่งเสียว" เก่งหยี่ตาร้องซี๊ด มิ้นผละออกยิ้มอ่อน

"เอามิ้นเถอะ" พูดแล้วก็นอนลงรวบขาไว้ด้วยกันแล้วกอดแน่น ให้หัวเข่ากับถันจบกัน เนินสาวอูมผลิออกมาเก่งรีบจรดปลายหัวหยักเขี่ยกลีบเนื้อแยกช้าๆ

เก่งก็เหมือนพวกชัย เป็นผู้ชายมาตรฐานธรรมดาแต่ที่น่ารักไปกว่านั้นก็คือ เก่งจริงใจทุกครั้งที่จะทำก็มักถามว่าเจ็บหรือเปล่า ให้บอกถ้ามิ้นจะเจ็บและพร้อมที่จะหยุดโดยไม่สนใจความสุขของตัวเอง พอแท่งเนื้อยาวเสียบเข้าร่างหญิงสาวจนหมด เธอก็เด้งสะโพกสวนรับจนเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง

ลืมเปิดแอร์ไปเสียสนิท สองร่างเปลือยเหงื่อท่วมตัว มิ้นเสียวซ่านจนร้องครางไม่ขาดปาก เก่งรีบซอยเอวรวดเร็วรุนแรง

"มิ้นเก่งใกล้ แล้วมิ้น เก่งจะแตกแล้ว" ชายหนุ่ม อัดสะโพกสาวไม่ยอมหยุด

"อย่าพึ่งเก่ง เก่งอย่าพึ่งแตกนะมิ้นยังไม่เสร็จเลย" มิ้นร้อง

"ไม่ไหวแล้วมิ้นเก่งจะแตก ข้างในมิ้นโคตรมัน โคตรลื่น ทำไมมิ้นเงี่ยนขนาดนี้ ถ้ามิ้นเงี่ยนมิ้นมานอนห้องเก่งได้เลยนะเก่งจะช่วยมิ้นเอง" คนที่บอกว่าจะช่วยกำลังจะเสร็จหนีเธอไปอีกแล้ว

"พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ พั่บๆๆๆๆๆ อ่า" เก่งครางลั่นอัดน้ำอุ่นร้อนใส่โพรงสาวทุกหยาดหยด แล้วแช่นิ่งอยู่ มันเป็นอีกครั้งแล้วที่เก่งทิ้งมิ้นไปซะเฉยๆ หลังจากถูกรีดน้ำออกไปหมดกระบอกเก่งก็ลุกไปเข้าห้องน้ำล้างตัว นี่แหละคือข้อเสียเพียงอย่างเดียวที่เก่งมี

มิ้นเอามือบี้ติ่งเนื้อนอนรอ หวังในใจว่าเก่งจะเดินออกมาจัดเธออีกสักรอบ พออีกฝ่ายอาบน้ำเสร็จโทรศัพท์ก็ดังลั่น เก่งรีบวิ่งออกมารับทั้งที่ยังไม่ได้นุ่งผ้าเช็ดตัว มองมิ้นที่กำลังช่วยตัวเองแล้วยิ้มเขินๆ

"มึงทำไรอยู่วะ อย่าลืมนะเว้ย 3 ทุ่ม ไต่แรงค์" เสียงปลายสายดังพอให้มิ้นได้ยิน

"อยู่กับเมีย เออ กูรู้ละ" เก่งตอบแบบรำคาญ วางสายไป มองเวลา 20:35 แล้วเดินมาหามิ้น

"มิ้นไปอาบน้ำกัน" เก่งพูดอ้อนๆ มิ้นลุกตามรู้สึกเบื่อๆ แต่พอจะเข้าใจแล้วว่าเก่งเสียแค่เรื่องนี้

"มิ้นทำไม ข้างในมันไม่รัดเก่งเหมือนครั้งแรกเลย มิ้นทำอะไรมาหรือเปล่า" มิ้นสะดุ้งเฮือก เก่งถามตอนที่กำลังใช้สบู่ถูไปทั่วตัว

"จะให้มิ้นทำอะไรละ" มิ้นแสร้งตอบ

"ไม่รู้สิ มันไม่รัดเหมือนแรกๆ มิ้นช่วยตัวเองบ่อยหรอ"

"อืม มันไม่เสร็จนิ มิ้นเลยต้องทำเอง เก่งไม่ค่อยมีเวลาให้มิ้นเลย"

"งั้นเก่งจะปรับปรุงตัวนะ ถ้าเป็นแตงกวา เก่งว่ามันพอทนนะ แต่ถ้ามิ้นเอามะเขือยาว เก่งว่ามันมากไป มิ้นชอบแบบไหนบอกเก่งเลย เก่งจะพยายาม" เก่งจินตนาการเอาตามใจชอบว่าผู้หญิงเวลาช่วยตัวเองควรเป็นแบบไหน

"ถ้างั้นก็ทำต่อให้มิ้นเสร็จสิ"

"ขอโทษจริงๆ มิ้น เดี๋ยวเรากินยำ แล้วเก่งต้องส่งมิ้นที่บ้าน กว่าจะกลับมา เพื่อนเก่งมันจะรอ"

"เชอะ ไม่ต้องแล้ว มิ้นอาบเองได้"

"มิ้น" เก่งทำเสียงอ้อนหนัก

"เชอะ อาบเสร็จแล้วก็ออกไปเลย" มิ้นพูดเสียงเคือง พอดันตัวเก่งพ้นประตูก็ปิดประตูลงกลอนไล่หลัง

"ถ้าเป็นพวกผัก เก่งไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเป็นคนอื่น เก่งไม่เอาไว้แน่" เก่งทำเสียงเครียด

"พูดบ้าอะไร" มิ้นเปิดประตูออกไปทำเสียงเขียว

"ก็แค่พูดเฉยๆ" เก่งทำหน้าอึนๆ งงๆ มิ้นปิดประตูใส่หน้า รู้สึกหงุดหงิด

หลังจากอาบน้ำเสร็จเก่งก็เอาผ้าขนหนูมาให้ พอเช็ดตัว แต่งตัวกินข้าว เก่งก็พาไปส่งบ้าน ถึงแม้ว่าจะกลับมาคุยดีๆ แต่ลึกๆ ในใจมิ้นมันก็มีรอยร้าวเล็กๆ ที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงหรือมันจะเกิดขึ้นเพราะความไม่พอใจ และความหวาดระแวงที่เก่งมีต่อเธอ

--------------------------------------------------------------------------

บนรถเมล์ชัชเว้นที่เอาไว้ให้มิ้นตามคำพูดที่เขาว่า มิ้นขยับตัวนั่งลงข้างๆ ต่างฝ่ายต่างมองกันแบบแอบๆ มิ้นแต่งตัวเรียบร้อยขึ้นด้วยเสื้อผ้าที่หลวมขึ้นกว่าตัวเมื่อวาน

"มิ้น เราว่าจะย้ายมาอยู่กับพ่อที่หอพักใกล้มอ คงไม่ได้มานั่งรถตอนเช้าแล้วละ" ชัชเปิดประเด็น มิ้นรู้สึกใจหายวาบ

"ใครๆ ก็ย้ายไปอยู่หอใกล้มอกันหมด" มิ้นบ่นเบาๆ

"มิ้นเราเห็นรุ่นพี่ส่งข้อความมาเรื่องเข้าค่ายเฟรสชี่ ค่ายรับน้องน่ะ"

"ค่ายรับน้อง"

"ใช่ รู้สึก ปีหนึ่งทั้งภาคเลย 5 ห้องได้มั้ง นอนที่มหาลัย ตอนเช้ามีวิ่งขึ้นเขา แล้วก็เข้าฐาน"

"น่าสนุกดีนะ"

"ก็ว่างั้น" ชัชยิ้ม รู้สึกเหมือนมิ้นมีเรื่องอะไรบางอย่างในใจที่เธอไม่ปริปาก เธอดูพูดน้อยกว่าวันก่อน หรืออาจจะเป็นเรื่องที่เกิดในห้องน้ำนั้น แต่เธอไม่น่าจะรู้เรื่องว่าเขารู้

"วันนั้นชัชกลับบ้านทำไมไม่บอกละ" มิ้นเข้าเรื่อง

"โทษทีเราออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอมิ้น มิ้นยังไม่ได้กลับงั้นหรอ" ชัชตอบ มิ้นพลันโล่งใจ ใช่เขาต้องกลับไปตอนที่ออกจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นเธอสิถึงได้คลาดกัน

"ยังมิ้นแค่ไปเข้าห้องน้ำ ออกมาก็ไม่เจอชัชแล้วนึกว่าจะรอกัน" มิ้นตอบเสียงเรียบ

"งั้นก็แย่เลย ชัชคิดว่ามิ้นกลับแล้วก็เลยไม่ได้รอต่อ แล้วรอ คนนั้นนานไหมที่บอกว่าจะมารับ"

"ไม่นานหรอก ออกจากห้องน้ำก็เห็นเขามารออยู่แล้ว"

"งั้นก็ดีแล้ว ไม่งั้นชัชรู้สึกผิดแย่เลย" ชัชยิ้มอ่อนๆ มิ้นอมยิ้มเล็กๆ รู้สึกดี

"ชัชจะรู้สึกผิดทำไมละ มิ้นไม่ได้บอกให้ชัชอยู่รอนะ"

"ก็...คงรู้สึกผิด ถ้าต้องทิ้งผู้หญิง...ให้อยู่คนเดียว" ชัชพูดอ้อมแอ้ม มิ้นยิ้มเขินจนหน้าแดง แอบเอามือวางบนขาแล้วกำแน่น

"ที่ชัชบอกว่าจะ ย้ายมาอยู่หอพักพ่อ เมื่อไหร่หรอ"

"คิดว่าคงหลังจากค่ายเฟรสซี่ มิ้นอยากมาอยู่หอไหมเผื่อชัชจะช่วยดูๆ ห้องไว้ให้ เอาที่ไม่แพง"

"ลองดูก็ได้ แต่ถ้าแพงมิ้นไม่เอานะ เดี๋ยวเรื่องนี้มิ้นต้องไปถามป้าอีกที ถ้ามิ้นมาป้าก็ต้องอยู่คนเดียว แอบสงสารป้า"

"ค่อยๆ คิดก็ได้ แต่ชัชว่ามันจะทำให้มิ้นไม่เหนื่อยเวลาไปกลับตอนเรียน แถมชัชจะได้ดูแลมิ้นง่ายๆ ด้วย" ชัช รุกต่อ ค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือมิ้นไว้ อีกฝ่ายไม่ขยับมือหนียอมปล่อยให้เขาจับนิ่งอยู่ ต่างคนต่างเขินอายจนหน้าแดงเหงื่อผุดออกมาเรื่อยๆ เกินกว่าบรรยากาศรอบๆ

-----------------------------------------------------------------

ความสัมพันธ์บนรถก่อตัวขึ้นเหมือนขนมสายไหมแสนหวาน แต่กลับจบลงด้วยรสเปรี้ยวฝาดที่แทรกสอดอยู่ภายใน เมื่อลงจากรถเมล์ กาญก็เดินเข้ามาจูงมือชัชราวกับดักรออยู่ มิ้นเดินตามลงมารู้สึกเหม็นหน้ายัยคนนี้ที่ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการอยากเป็นเจ้าของชัชจนตัวสั่น ขณะที่ชัชไม่ได้ดูสนใจยัยนั้นสักนิด แถมเจ้าตัวยังเปิดทางอยากทำความรู้จักกับเธอซะมากกว่า ยัยนั้นสำคัญตัวผิด

"มันมากับชัชได้ยังไง" กาญถามเสียงดังเกรี้ยวกราด

"ก็บ้านอยู่ทางเดียวกัน มันไม่มีอะไร"

"ไม่มีอะไร ต่อให้ไม่มี...ชัชจะมากับมันไม่ได้ แล้วนี่ตลอดทาง อีนี่มันนั่งตรงไหน" กาญตั้งใจพูดจิกหัว

"ก็นั่งข้างๆ ผัวกูไง" มิ้นตั้งใจเปิดศึก เดินเข้าไปคล้องแขนชัชจากอีกข้าง

"ผัว หน้าอย่างมึง จำผัวได้ด้วยหรอ อีกะหรี่" กาญผลักตัวมิ้นออกไป

"ได้สิ ก็มึง จับแขนผัวกูอยู่" มิ้นทำหน้าหมั่นไส้เต็มประดา

"อีนี่ ปากดี ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง ต้องเที่ยวมาจับผัวชาวบ้าน"

"ก็ไม่รู้นะ ว่าเค้าจะรับเป็นผัวหรือเปล่า แต่ปากก็เที่ยวไปเรียก ไปบังคับ ไปบอกคนโน้นทีคนนั้นทีว่า เขาเป็นผัวแล้ว นี่เค้าเรียกว่าอะไรนะ อยากมีผัวจนตัวสั่น แตดสั่นเลยหรือเปล่า" มิ้นสัพยอก

"อีมิ้น"

"จะทำไมละ แน่จริงมึงก็ตบสิ คนแถวนี้จะได้รู้ว่าใครลงมือใครก่อน ใครเป็นคนหาเรื่องก่อน"

"กาญ ถ้าคุณไม่หยุดผมไปนะ" ชัชขมวดคิ้วเครียด สะบัดมือแล้วรีบเดินไป สายตาผู้คนจับจ้องเป็นทางเดียวกัน คนที่เดินไปเดินมาเริ่มจับกลุ่มคุย บางคนยกโทรศัพท์มาถ่ายรูปเอาไว้

"ชัช ชัชจะไปไหน" กาญตะโกนไล่หลัง จ้องหน้ามิ้นตาเขียว

"ผัวไปแล้วก็ตามไปสิ เดี๋ยวผัวหายนะ" มิ้นแสยะยิ้มหน้าเบ้

"อี#$#$" พูดพึมพำฟังไม่ได้ภาษาเพราะเธอไม่รู้จะพูดอะไรเพราะคิดไม่ทัน พอด่าเสร็จก็รีบวิ่งหนีไปอย่างเจ็บใจ

"ระวังผัวหายนะ จับไว้ดีๆ ละ ถ้าจับไม่ดีก็ระวังจะหลุดนะ" มิ้นตะโกนไล่หลัง พอตัวต้นเหตุหายไปเธอก็กลายเป็นเป้าสายตา มิ้นเลยยิ้มกว้าง เปลี่ยนบุคลิกเป็นคนเรียบร้อย

"ขอโทษนะคะ พอดีเพื่อนมีแฟนที่สติไม่ดี เป็นแบบนี้ประจำค่ะ ชอบคิดว่า คนนั้นคนนี้จะมาแย่งแฟนตัวเอง" พวกคนที่มุงดูพยักหน้ารับแล้วเดินแยกย้าย มิ้นยิ้มสะใจ

-------------------------------------------

ที่โรงอาหารมิ้นนั่งกินข้าวอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิท ชัชเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม มองมิ้นด้วยสีหน้าเครียดวางจานอาหารตัวเองแล้วถอนหายใจยาว พวกเพื่อนมิ้นมองหน้าเหมือนรู้ว่าต้องหลีกไป เพราะเรื่องที่เกิดตรงป้ายรถเมล์เมื่อเช้าครู่เดียวก็ดังสะพัดไปทั้งมหาลัย สร้างความอึดอัดทั้งชัช กับมิ้น และกาญ

มิ้นเล่าสาเหตุให้พวกเพื่อนๆ ฟังแต่ละคนแนะนำว่าให้มิ้นแย่งชัชมาให้ได้ เพราะผู้หญิงคนนั้นประสาท อยู่ด้วยจะเป็นโรคประสาทตามเสียเปล่าๆ

"มิ้นไม่ควรพูดแบบนั้น กับกาญเมื่อเช้ารู้ไหมว่าผมต้องเจออะไรบ้าง" ชัชเข้าเรื่อง

"มิ้นไม่ได้เป็นคนเริ่มนะชัชก็รู้"

"เรื่องนั้นผมรู้"

"รู้แล้ว แต่ก็ยังปล่อยให้ ยัยนั้นมา...." มิ้นพยายามสงวนคำด่าเพราะไม่อยากพูดออกมาต่อหน้าชัช

"คนอย่างกาญผมจะไปบังคับอะไรได้"

"ถ้านายหยุดกาญไม่ได้ นายก็ต้องหยุดตัวเอง ถามจริงเถอะชัช นายจะมายุ่งกับชั้นทำไมละ" มิ้นตั้งใจยั่วเพราะรู้ดีว่า ชัชจะตอบว่าอะไร ทุกครั้งที่เจอตั้งแต่ครั้งแรก สายตาของชัชก็บอกอยู่เสมอว่ารู้สึกยังไง มันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ตอนที่เจอบนรถเมล์ครั้งแรกที่เขาได้ช่วยเธอจากชายแก่ที่มาลวนลาม มาจนถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้น

เฮอ! ชัชถอนหายใจเฮือกใหญ่ ระบายรู้ว่าอึดอัดลำบากใจที่อัดแน่นอยู่เต็มอก

"ไม่รู้จริงๆ หรอ ผมชอบคุณ" คำพูดทำเอามิ้นสะอึกนิ่ง แม้จะรู้ดีอยู่แล้วแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะต้องพูดมันออกมาเร็วขนาดนี้

"นายบ้าไปแล้ว บ้าทั้งนายทั้งแฟนนาย" มิ้นรวบช้อน ในความคิดประโยคนี้เธอคิดเอาไว้ว่าจะตอบไปอีกแบบ แต่พอเอาเข้าจริงเธอก็ทำไม่ลง จากความคิดที่จะแกล้งคนที่มาหาเรื่อง มันเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกดีที่เธอแบ่งปันกับชัชมิ้นตัดสินใจลุกเดินหนีออกจากโต๊ะ

ชัชไม่รั้งเธอเอาไว้ เขากลับรู้สึกเสียดายที่เจอมิ้นช้าไป ถ้ามิ้นกับเขาเป็นแฟนกันก่อนที่จะเจอกาญมันคงไม่มีปัญหาแบบนี้แน่ๆ

------------------------------------------------------------------

ข่าวเกี่ยวผู้หญิงอาละวาดที่โรงอาหารดังไปทั่วมหาลัยไม่ต่างกับข่าวตอนเช้าที่ป้ายรถเมล์ ที่น่าเหลือเชื่อคือผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกัน ข่าวลือกันปากต่อปากในมหาลัยว่า ผู้หญิงคนนั้นถูกบอกเลิก เจ้าตัวก็แสดงบันดาลโทสะออกมาเหมือนพายุกำลังพังทลายทุกอย่าง คลิปผู้ชายคนนั้นโดนตบหน้าฉาดใหญ่ แล้วเอาจานอาหารสาดใส่ตัวแพร่อยู่ในเน็ตส่งต่อผ่านมือต่อมือ

เข้าช่วงรับน้องตอนเย็นมิ้นก็ไม่เจอชัชเหมือนเคย ไม่มีกาญ แต่ละคนรอบตัวก็เอาแต่ซุบซิบเรื่องมิ้นว่าต้นเหตุมาจากเธอ ถ้าทุกคนได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นทำลายตัวเองคงไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมา ความคิดที่เธออยากทำร้ายยัยนั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ได้มาจากเธอสักหน่อย ความหึงหวงนั้นมันเกาะกินใครอยู่กัน ไม่ทันจะรับน้องเสร็จมิ้นก็ขออนุญาตรุ่นพี่กลับบ้านก่อน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรแม้ว่าจะรู้เรื่องเบื้องหลังที่กำลังเกิดขึ้น

มิ้นเดินมานั่งที่โรงอาหาร ทุกอย่างเป็นปกติเรียบร้อย มองเห็นลุงคนเมื่อวานกำลังวาดพื้นอยู่ เพียงแต่ชุดที่ใส่วันนี้กลับดูดีกว่าเมื่อวาน พอเห็นมิ้นนั่งเหม่อมองต้นไม้อยู่คนเดียวก็รีบเดินเข้ามาหา

"หนูนั้นเอง"

"อ่าวลุง"

"ทำไมละ มานั่งเศร้า ให้ลุงช่วยทำเหมือนเมื่อวานไหม"

"ลุงทะลึ่ง" มิ้นหน้าแดง ลุงขยับตัวนั่งลงตรงข้าม

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เล่าให้ลุงฟังได้นะ"

"เล่าไปลุงก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก"

"หนูยังไม่รู้เลยว่า ลุงจะช่วยได้หรือไม่ได้ หนูยังไม่ได้เล่าแท้ๆ"

"เข้าใจพูดนะลุง หนูเล่าก็ได้ ลุงรู้เรื่องที่ป้ายรถเมล์เมื่อเช้า แล้วก็เรื่องที่โรงอาหารตอนกลางวันหรือเปล่า"

"ก็พอรู้นะ มีคนมาเล่าให้ลุงฟังแล้ว"

"ต้นเหตุ หนูคิดว่ามาจากหนู"

"หนูนี่เสน่ห์แรงนะ"

"ลุงไม่ช่วยหนูแก้ปัญหาเลย เอาแต่มองหนูชมหนูอยู่ได้" มิ้นมองหน้าลุงที่จ้องเธอยิ้มตาเป็นประกาย

"ถ้าลุงช่วยแก้ปัญหาได้....หนูจะช่วยลุงเหมือนวันนั้นไหม"

"ลุง....ลุงไปรู้อะไรมา ถึงพูดว่าช่วยได้"

"หนูต้องตอบก่อนสิ"

"หนูว่าลุงต้องรู้อะไรแน่ๆ เดี๋ยวนะ ใครเป็นคนเล่าเรื่องให้ลุงฟัง"

"ลุงจะไม่บอกอะไร ถ้าหนูไม่ตอบ" ลุงเล่นแง่

"โอ๊ย....ก็ได้ หนูยอมลุงก็ได้"

"ดีมาก หนูตกลงแล้วนะ ว่าจะช่วยลุงเหมือนวันนั้น" ลุงยิ้มๆ

"อื้ม ลุงเล่ามาได้แล้วจะแก้ปัญหาให้หนูยังไง"

"ไอ้ปัญหาแบบนี้ ลุงแก้ไม่ได้หรอก"

"อ่าว"

"แต่ลุงมีคนที่น่าจะช่วยได้ ลุงอยากให้หนูลองไปเจอบางที หนูอาจจะรู้ก็ได้ว่าจะแก้ปัญหายังไง"

"ลุงพูดอะไร ดูซับซ้อนซ่อนเงื่อนเนอะ"

"เชื่อลุงไหมล่ะ"

"จะลองเชื่อก็ได้ ทำยังไงล่ะ"

"ไปที่ หอประชุม ที่ห้องเครื่องเสียง หนูน่าจะเจอคนคนนั้นอยู่ที่นั่น ลองดูสิเผื่อเขาช่วยได้" ลุงพูดยิ้มๆ

"นี่มันเย็นแล้วนะลุง ให้ไปตอนนี้หรอ"

"ใช่ไปตอนนี้แหละ"

"พรุ่งนี้ไม่ได้หรอลุง"

"ไม่ได้ เขาอยู่แค่ตอนนี้เดี๋ยวนี้ ลุงว่าหนูรีบไปเถอะ ถ้าหนูไปช้าเขาอาจไม่อยู่ก็ได้" ลุงพูดจบมิ้นก็รีบลุก หยิบกระเป๋า

"อย่าลืมสัญญาลุงนะ" ลุงยิ้มเจ้าเล่ห์

"โอ๊ยลุง หื่นจริงๆ เลย" มิ้นยิ้มตอบ

--------------------------------------------------------------------------

ที่หอประชุมดูเงียบเชียบ แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากรอบๆ เหมือนยังมีใครสักคนอยู่ มิ้นมองตามต้นเสียงมองเห็นเงาเดินไป

"เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวก่อน" มิ้นรีบเรียก ตรงหน้าเป็นผู้หญิงสวมเสื้อสีดำ เธอถือถังน้ำกับไม้ถูพื้น มิ้นนึกเอาว่าบางที่นี่อาจเป็นกูรูความรักอะไรทำนองนั้นที่ลุงแนะนำมาให้พบ คนตรงหน้าดูอายุน้อยเหมือนรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แถมยังดูคุ้นเหลือเกิน

"มีอะไร" น้ำเสียงฟังคุ้นหูเย็นชาหนักแน่น

"พอดีมีเรื่องจะถามว่า......" มิ้นถามเรื่อยๆ ไม่ทันพูดจบผู้หญิงตรงหน้าก็หันหลังมา มิ้นตกตะลึงตาโตอ้าปากค้าง ไม่คิดฝันว่าจะเจอที่นี่ตรงนี้ตอนนี้

"ถึงกับตะลึงตาค้างเลยหรอ อีกะหรี่" กาญพูดเสียงเหยียดแสดงความรังเกียจออกมาเต็มที่ มิ้นนึกเข้าใจทันทีทั้งหมดเป็นแผนของลุง ไอ้ลุงเลว ยังจะมาขอเย็ดกู อีก สายตามิ้นเปลี่ยนเป็นเกลียดชังทันทีเพราะคำด่าเหยียดแหลมเสียดแทงอย่างไม่รู้จักสำนึกผิด

"นึกว่าตายห่าไปแล้วซะอีก" มิ้นตอกกลับ

"กูยังไม่ตายหรอก ถ้าไม่ได้ตบมึง" พูดจบก็ปราดเข้าใส่ ขยุ้มผมจิกหัวกดลงแล้วทึ่งลาก อีกฝ่ายได้เปรียบกว่าเพราะใส่รองเท้าผ้าใบมิ้นเซล้มลงตกจากส้นสูงพยายามปัดมือของอีกฝ่าย กาญลั่นฝ่ามือตบใส่หน้ามิ้นเสียงดังลั่น

"นี่ สำหรับแย่งชัชไปจากกู"

เพี้ย! "นี่สำหรับใส่ไข่กูให้คนด่ากู"

เพี้ย! "นี่สำหรับทำให้กูโดนทัณฑ์บน" มิ้นคว้ามือจิกหัวกาญโน้มลง แล้วตบกลับ

เพี้ย! "นี่สำหรับที่มึงตบกู"

กาญรีบผลักมิ้นให้ล้มลงกับพื้นก่อนที่อีกฝ่ายจะหาทางตบคืน

"คนอย่างมึง อีกะหรี่ เที่ยวแบหีให้ผู้ชายเย็ด มึงต้องโดนน้ำล้างตีน ล้างหน้าให้หายคัน" กาญหยิบน้ำถูพื้นสีดำโสโครก สาดใส่มิ้น จนเปียกไปทั้งตัว ทั้งเหม็นทั้งสกปรก

"อ๊าย......................" มิ้นกรีดร้องเสียงลั่น กาญโยนถังน้ำใส่หน้ามิ้นแล้ววิ่งหนีไป

"อีเลว อีกาญ" มิ้นลุกขึ้นรีบวิ่งตามไป กาญวิ่งหายออกไปจากประตู ไฟทางเดินดับจนมืด มิ้นพยายามเขย่ากลอนแต่มันถูกล็อกจากด้านนอก

"อีสัส อีกาญมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้"

"ปล่อยให้มึงออกมาทำชั่วอีกหรอ คนอย่างมึงควรจะแห้งตายในนั่นแหละ อีดอก" กาญด่าเสียงลั่นได้ยินเสียงถุยน้ำลายใส่ แล้วทุกอย่างก็เริ่มเงียบลงพร้อมกับเสียงรอยเท้าที่เดินไกลออกไป

มิ้นนั่งตัวสั่นหนาวอยู่ในความมืด ร้องไห้ออกมาอย่างคลุ้มคลั่ง "กูยอมแพ้มึงแล้วอีกาญ มึงมาปล่อยกูได้ไหม กูยอมมึงแล้ว ฮือๆ" มิ้นร้องไห้เสียงเครือ เสียงฝีเท้าดังแว่วหนักแน่นอยู่หลังประตู สมองคาดเดาไปต่างๆ นานๆ เลวร้ายที่สุดคือ กาญยังจะกลับมาเอาเรื่องเธออีกครั้ง เสียงกลอนประตูลั่นราวกับมีคนกำลังไข

บานประตูเปิดออก กางเกงขายาวกับผู้ชายคนหนึ่ง มองร่างเปียกชุ่มของมิ้นนั่งกองอยู่กับพื้นในความมืด เสื้อสีขาวเปียกจนมองเห็นบาร์สีดำที่ซ่อนอยู่ข้างใน คราบสีดำของมาสคาร่าที่ไหลเปื้อนแก้มเป็นทางน้ำตา

"มิ้น" ชัชรีบเข้ามาประคองมิ้นเดินออกจากห้อง

"ใครทำอะไรคุณ ใช่กาญไหม" ชัชถามเสียงเครียด มิ้นพยักหน้าก้มหน้างุด

"กาญทำเกินไปแล้ว ที่จริง ผมขอเลิกแล้ว ที่โรงอาหารเขาก็ลงที่ผมแล้ว ยังจะไปทำคุณอีก เขาทำเกินไป เราทั้งคู่โดนทัณฑ์บน ผมก็ยังไม่ได้ว่าเขาเรื่องนี้ แต่นี่...เขายังทำคุณอีก"

"มันไปแล้วใช่ไหม" มิ้นพูดสะอื้นเสียงเครือ

"ไปแล้ว มิ้น รองเท้าคุณอยู่ไหน" ชัชถาม

"ข้างในนั้น"

"คุณรอผมแปปเดี๋ยว เดี๋ยวคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องผมก่อน" ชัชพูดแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไป พร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย มิ้นได้ยินไม่ชัดว่าเขาพูดอะไรกับใคร พอลงมาถึงชั้นล่าง ชัชไปเอาเสื้อของตัวเองที่ใส่ตอนเช้า มันยังชื้นๆ อยู่มาคลุมให้ ขณะที่ตัวเขาใส่เสื้อสีดำทำกิจกรรม ชัชพามิ้นเดินออกทางประตูหลังมหาลัย

 สงสารเก่งนะ ที่โดนมินต์สวมเขาไปไม่รู้ต่อกี่ครั้ง  กี่คน  แต่ปากบอกมินต์ว่าจะปรับปรุง ตัวแรุงsex  แต่ดันเสือกติดเกมติดเพื่อนไม่เข้าใตอารมณ์ความต้องการเลย   แถมแตกไวไม่อึด ไซดมาตรฐาน คือพูดง่ายๆsexห่วย  แล้วอย่างนี้จะไปรั้งมินต?ได้ไง  มินต์มันขาดความอบอุ่นจากผู้ชายเพราะพ่อทิ้งไปตายก่อนแถมแม่อีก  สิ่งที่มินต์ต้องการคือคนตอบสนองมินต?  แต่เก่งไม่ทำเลย มีแต่ความจรืงใจ รักเดี่ยว แต่ ชีวิตวัยรุ่นมันได่อยู่เพราะรักอย่างเดี่ยว โฮโมนมันเยอะต้องระบายออก        น่าสมเพศ กับสงสารพอๆกัน   มินต์ยังมีอีกหลายคน  คงหยุดมินต์ไม่ได้แล้ว vertion นี้แจ่มว้างขึ้นไปอีก มีดราม่า ด้วยชอบๆ

สำหรับผม เนื้อเรื่องอะดีนะ แต่บทบรรยายระหว่างมี sex ยังต้องปรับปรุงอีกเยอะเลย ความที่มินต์ยอมง่ายมากมันทำให้หมดสนุกไปเยอะเลย เหมือนดูหนัง xxx ที่เปิดมาก็ใส่กันเลย อยากดูแบบเรต R มากกว่าที่กว่าจะได้กัน