"เอาไงกันต่อ" บอยถามสองสาว "เจ๊ต้องเข้าไปในตึกแน่ ตามไหม"
"ตามสิ" เบลบอก "มาถึงนี่แล้วจะกลับได้ไง"
"นี่มันบุกรุกแล้วนะเบล" แตงโมเตือนด้วยเสียงสั่น ๆ "จะดีเหรอ"
"ดูสภาพตึกสิโม ป่านนี้เจ้าของไปที่ชอบ ๆ สักชาติหนึ่งได้แล้ว ไม่มีใครมาว่าอะไรเราหรอก" เบลพูด พลางก็ก้มตัวก้าวผ่านบานประตูกระจกที่แตกไปเกือบหมดทั้งบาน เหลือไว้เพียงชิ้นส่วนแหลม ๆ ที่ด้านล่างที่สูงขึ้นมาเกือบถึงเอว "ก้าวระวังด้วยล่ะโม ขืนล้มไปนี่กระจกบาดจิ๋มแหกแน่"
แตงโมหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะก้าวเท้าตามเบลเข้าไป บอยส่งเสียงฮึดอัดนิดหน่อย แต่ก็ตามสองสาวเข้าไป

เบลหยิบมือถือขึ้นมาเปิดไฟฉายแล้วเดินนำเพื่อนและแฟนไปตามทางเดินมืด ๆ ตลอดสองข้างทาง มีเศษสิ่งของและเฟอร์นิเจอร์วางกองระเกะระกะไปหมด ประตูทุกบานสองข้างทางเดินยาวล้วนแล้วแต่ล็อคปิดตาย บางบานมีกุญแจแขวนล็อค บางบานก็ล่ามด้วยโซ่หนาเท่าข้อมือ เปิดให้ทั้งสามทำได้แต่เดินตรงไปเรื่อย ๆ ตามทางเดิน ที่ไม่รู้ว่าจะไปยุติที่ใด

"เบล เค้าว่าเจ๊ไม่ได้มาทางนี้นะ" แตงโมกระซิบเบา ๆ เมื่อทั้งสามเดินไปได้ไกลพอสมควร แต่ในความเงียบสนิทนั้น เสียงกระซิบก็ดังจนสะท้อนก้องไปทั่วโถงทางเดินเลยทีเดียว
"ทำไมล่ะโม แล้วเจ๊จะไปทางไหนได้ มุดรูเล็ก ๆ นั้นเข้าไปเหรอ"
"เบลดูพื้นสิ"
เบลก้มลงส่องไฟมองที่พื้นตามที่แตงโมบอก บนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเตอะนั้นมีรอยเท้าอยู่สามคู่
"ไม่มีใครมาทางนี้ก่อนเรานี่นา"
"เราถอยออกไปก่อนเถอะ" แตงโมกระซิบ
"นั่น ดูนั่น" บอยกระซิบดัง ๆ และชี้ไปข้างหน้า สองสาวรีบมองตาม
ตรงหน้าไปไม่ถึงสิบเมตร มีประตูบานหนึ่งที่เปิดอ้าอยู่ไม่ได้ปิดตายเหมือนบานอื่น ๆ ตลอดสองข้างทาง จากในประตูบานนั้นมีแสงเรือง ๆ ส่องออกมา
"ไปดูกันหน่อยเถอะ" เบลบอก "ถึงเจ๊ไม่ได้มาตรงนี้ แต่ก็อาจมีอะไรที่ช่วยให้เราเข้าใจได้ ว่าเจ๊กับพี่เก่งมาทำอะไรที่ตึกนี้"

ทั้งสามจึงปิดไฟมือถือและค่อย ๆ ย่องเข้าไปตามแสงไฟอย่างช้า ๆ หยุดยืนที่ขอบประตู และชะโงกหน้าเข้าไปดู เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านใน เบลก็แทบเอื้อมมือไปอุดปากแตงโมแทบไม่ทัน
ผู้หญิงสองคน คนหนึ่งดูเหมือนจะอายุราวสามสิบเศษ ๆ ส่วนอีกคนดูจากทรงผมแล้วน่าจะยังเป็นเด็กมัธยม ทั้งสองคนร่างกายเปลือยเปล่า หมดสติ ถูกมัดติดไว้กับเสาไม้ที่ปักยึดอยู่กลางห้อง สภาพในห้องนั้นสะอาดและเรียบร้อยกว่าสภาพภายนอกมาก พื้นกระเบื้องสีขาวถูกขัดจนขึ้นเงา เก้าอี้นวมตัวใหญ่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องหลังเหยื่อที่ถูกมัด หันหน้าเข้าหาทีวีจอแบนเครื่องใหญ่
"อะไรว๊ะ" บอยถามเสียงดัง "นี่มันที่ซ่องสุมแก๊งค์ค้ามนุษย์เหรอวะ!"
"เบาหน่อยค่ะ" เบลพยายามเตือนพี่บอย แต่ไม่ทันเสียแล้ว ชายฉกรรจ์สองคนวิ่งพรวดออกมาจากประตูอีกฝั่งหนึ่งของห้อง พวกมันมองมาที่สองสาว หนึ่งหนุ่ม ที่แอบมองอยู่ที่ขอบประตูอย่างงง ๆ วูบหนึ่ง ก่อนจะชักปืนออกมา
"ยกมือขึ้นแล้วก้าวออกมา ไม่งั้นกูยิง"
ปั้ง!
"ว๊ายยยย"
ลูกปืนวิ่งเฉียดหูเบลไปนิดเดียว
"มึงรอกูสั่งก่อนค่อยยิงสิวะ!"
เบล แตงโม และบอยฉวยโอกาสที่พวกผู้ร้ายหันไปด่ากันเองถอยกรูดออกมาจากช่องประตูและโกยสุดฝีเท้ากลับไปตามทางเดิม แต่แตงโมสะดุดขาเก้าอี้ที่ล้มขวางทางอยู่จนหน้าทิ่ม
"โม!!!" เบลร้อง และวิ่งกลับมาพยายามฉุดแตงโมให้ลุกขึ้น
"หยุดนะ!" ปืนสองกระบอกจ่อตรงมาที่หน้าเบลกับแตงโม ทั้งสองไม่มีทางเลือกนอกจากจะยกมือขึ้นยอมแพ้
"เมื่อกี้กูว่ากูเห็นอีกคนนะ"
"ป่านนี้แม่งไปไหนแล้วมั้ง"
ชายคนแรกเดินตรงเข้ามาหาสองสาว "พวกมึงเป็นใคร เข้ามาทำอะไรในนี้"
"หนูจะไปเดินห้าง แล้วมาเห็นตึกนี้ หนูก็เลยสงสัยเลยเข้ามาดูอะค่ะ พี่ปล่อยหนูไปเถอะ หนูจะไม่บอกใครนะคะ" เบลรีบบอก
"ช้าไปแล้วอีหนู" ชายคนที่สองหัวเราะ "ของดีมาหาถึงที่ ปล่อยหลุดมือก็ควายแล้ว"

คุณบอยนะคุณบอย ไปหายไปไม่รอใครเลย

บอยน่าจะแอบมาตลบหลังพวกผู้ร้าย แต่น่าจะเอาไม่อยู่ น่าจะถึงเวลาของมนตราละ
ทุกทีที่ข้าวหอมหายไป เป็นเวลาแค่แว๊บเดียว น่าจะมาช่วยทันนะครับ

สำรวจจนเจอดี

ตามกันยังงัยน้อ โดนจับได้เลย

บอยช่วยไรได้มั้ยเนี่ย

นั้นไง ภาระหมายเลข1กะ2 ทำหน้าที่ลุล่วง ขอบคุณ​ครับ​

ขอบคุณครับ