"ไม่ได้รับ 61 สาย" เก่งบอกเมื่อเปิดโทรศัพท์ดู "ส่วนใหญ่ของน้องข้าว"
   "เจ๊โทรหาหนู 72 สาย" โมพึมพำ เธอเดินแทบไม่ไหว ต้องให้เก่งคอยประคอง กามกิจที่โดนจัดตั้งแต่เช้ายันเย็น ตอนที่ถูกปลุกอารมณ์เสียวขึ้นมาเต็มที่มันก็รู้สึกสดชื่นดี แต่มาบัดนี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้
   เก่งกดโทรศัพท์โทรออก เสียงจากระบบดังไม่ถึงครึ่งตู๊ดก็มีเสียงรับสาย "ฮาโหล น้องข้าว"
   เสียงจากปลายสายแทบจะเป็นเสียงสะอื้น "พี่เก่ง หนูนึกว่าพี่..."
   "ยังอยู่" เก่งพูด "โมก็ยังอยู่ แต่บาดเจ็บมาก เพิ่งได้สติเมื่อกี้เอง - ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว" เขารีบเสริมประโยคสุดท้ายเมื่อได้ยินเสียงข้าวหอมร้องมาจากปลายสาย
   "ตอนนี้พี่อยู่ไหนคะ"
   "ในป่าที่ไหนสักแห่ง" เก่งบอก "มองขึ้นไปยังเห็นถนนอยู่"
   "เดี๋ยวหนูจะลองส่องไฟลงไปนะ พี่เห็นหนูรึเปล่า"
   มีแสงแว่บ ๆ จากจุดหนึ่งบนถนนด้านบน
   "เห็นแล้ว เดี๋ยวพี่ฉายไฟบ้างนะ"
   "เห็นพี่แล้วค่ะ แต่จะขึ้นมายังไงอ่า"
   "ไม่รู้สิ"
    "งั้นพี่รอตรงนั้นนะคะ เดี๋ยวหนูลงไปหา"
   สายตัดไป แต่ไม่นาน ข้าวหอมก็สไลด์ลงตามเนินเขามาอย่างคล่องแคล่ว
   "ไปเรียนทำแบบนี้มาจากไหนเนี่ย" เก่งถาม
   "ไม่รู้สิคะ เป็นพลังหนึ่งของชุดเกราะมั้ง"
   เก่งกวาดตามองข้าวหอม นอกจากแผลยาวที่ขาแล้ว ข้าวหอมก็มีรอยช้ำบนแก้มซ้าย เกราะทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน แก้มสองข้างมีรอยน้ำตาเปื้อนเป็นทางยาว แต่สีหน้าของข้าวหอมตอนนี้ดูจะใจชื้นขึ้นบ้างที่ได้เห็นพี่ชายและเพื่อนรักยังมีชีวิตอยู่ดี
   "ปิศาจเป็นไงบ้าง" เก่งถาม
   "ตายหมดแล้วค่ะ" ข้าวหอมตอบ "ตายแล้วโม!"
   เมื่อได้เห็นสภาพเพื่อนรักเต็มตา ข้าวหอมก็ร้องอุทานออกมาดังลั่นและวิ่งไปดูเพื่อน
   "พี่เก่ง ทำไมเสื้อผ้าแตงโมเป็นแบบนี้ล่ะ"
   "เค้าไม่เป็นไรหรอกเจ๊ โอยยยย" โมพูดเสียงแผ่ว
   "ตอนตกลงมาก็โดนต้นไม้ข่วนเป็นธรรมดา" เก่งบอก "แล้ว...เอ่อ ลูกศรนั้นอาบไว้ด้วยพลังของปิศาจ มันทำให้โมควบคุมตัวเองไม่ได้ ตีอกชกหัวฉีกทึ้งเสื้อผ้าตัวเองอยู่พักหนึ่ง พอได้สติพี่ก็ช่วยรวบรวมเศษเสื้อผ้ามาพันตัวให้"
   "พี่เก่งหันหลังไปก่อนนะ"
   "ทำไมอ่ะ"
   "หันหลังไป!"
   "ก็ได้ ๆ"
   เอกหันหลัง แต่ก็แอบได้ยินเสียงชวิ้งเบา ๆ เหมือนเวลาเสกให้วัตถุเวทย์ออกมาหรือหายไป มีเสียงสวบสาบอยู่อีกพักหนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงชวิ้งอีกครั้ง
   "หันหน้ามาได้แล้วค่ะ"
   เก่งหันหน้ากลับมา เห็นแตงโมใส่เสื้อของข้าวหอมอยู่ เนื่องจากแตงโมตัวเตี้ยเล็ก ขณะที่ข้าวหอมนั้นสูงสง่า เสื้อเชิ้ตแขนยาวของข้าวหอมจึงยาวลงไปเกือบถึงเข่าทีเดียว ส่วนข้าวหอมนั้นใส่เกราะอยู่เหมือนเดิม
   "เอ่อ ใต้เกราะนั้นไม่ได้ใส่เสื้อเหรอ"
   "เหลือชั้นในค่ะ แต่ไม่พูดแล้ว หาทางขึ้นดีกว่า แตงโมเดินไม่ไหวใช่ไหม"
   "แล้วถ้าไปเจอคนธรรมดาผ่านไปมาจะทำยังไง"
   "บอกว่าเราจะไปงานคอสเพลย์กันมั้งคะ" ข้าวหอมยักไหล่
   "คอสเพลย์บ้าอะไรกลางป่ากลางเขา"
   ข้าวหอมไม่ตอบ แต่อุ้มตัวแตงโมขึ้นมา
   "พี่อุ้มแตงโมเองดีกว่า" เก่งบอก
   "ขอบคุณค่ะ" ข้าวหอมพูด และส่งตัวแตงโมให้เก่ง เก่งรู้ดีตั้งแต่ตอนมีเซ็กซ์กันแล้ว ว่าร่างของแตงโมเบาแค่ไหน เขาอุ้มเธอได้โดยแทบไม่รู้สึกหนักด้วยซ้ำ
   "ชี้ทางให้หน่อย" ข้าวหอมกระซิบกับดาบเบา ๆ ดาบหมุนและชี้ไปทางซ้ายมือ "ถ้าเดินไปตามนี้ น่าจะออกพ้นป่าได้นะคะ พ้นแล้วจะไปเจออะไรก็อีกเรื่องนึง"

   ข้าวหอมออกเดินนำ โดยไปตามทิศที่ดาบชี้ โดยมีเก่งที่อุ้มร่างแตงโมเดินตาม
   "เอ่อ แล้วน้องข้าวได้โทรหาเบลกับบอยหรือยัง"
   "โทรแล้วค่ะ สองคนนั้นกลับถึงกรุงเทพกันแล้ว เบลรู้สึกผิดที่ปล่อยเราไว้อย่างนี้ แต่หนูบอกไปว่าเบลไปอยู่ปลอดภัยน่ะดีแล้ว เพราะ" เสียงของเธอเริ่มสั่นเครืออีกครั้ง "เพราะหนูปกป้องเพื่อนไม่ได้"
   "น้องข้าวทำดีแล้วครับ" เก่งพูดปลอบใจ
   "ในค่ายฝึกปิดเทอมนี้ หนูจะฝึกให้หนักที่สุดเท่าที่จะฝึกได้เลย" ข้าวหอมพร่ำบอก น้ำตานองหน้า "หนูจะต้องแข็งแกร่งกว่านี้ จะต้องปกป้องทุกคนให้ได้"
   
   ไกลออกไป
   ปิศาจตนหนึ่งคลานต่ำเข้ามาหาเสี่ยต้นและปิศาจหน้ากากขาว มันส่งเสียงร้องแผ่ว ๆ สองสามครั้งเป็นการสื่อสาร ปิศาจหน้ากากขาวคำรามดังลั่น ทำเอาเจ้าปิศาจปลายแถวถอยกรูดด้วยความหวาดกลัว
   "อะไรเหรอขอรับ เจ้านาย" เสี่ยต้นถาม
   ปิศาจหน้ากากขาวไม่ตอบ แต่โบกมือเรียกปิศาจชั้นต่ำเข้ามาใกล้ ๆ มันค่อย ๆ คลานเข้ามาอย่างกลัว ๆ ทันทีที่เข้ามาใกล้พอ ปิศาจหน้ากากขาวก็ยื่นหนวดนับร้อยออกไปดึงร่างของมันเข้ามาดูดกลืนเป็นอาหาร เสี่ยต้นเบือนหน้าหนีด้วยความขยะแขยง เมื่อดูดกลืนปิศาจบริวารเข้าไปแล้ว ปิศาจหน้ากากขาวก็หันมาเสกภาพเล็ก ๆ ขึ้นมา ภาพของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเกราะเงินแวววับ ในมือถือดาบแกว่งไกว เสี่ยต้นมองภาพนั้นตาไม่กระพริบ ตั้งแต่เริ่มทำงานสรรหาหญิงสาวมาสังเวยให้ปิศาจ เขาก็ได้เห็นสาวงามมามากหน้าหลายตา แต่ไม่เคยได้เห็นใครที่งดงามผ่องแผ้วสมบูรณ์แบบเท่ากับผู้พิทักษ์หญิงคนนี้เลย
   "นั่งนี่....ฆ่าปิศาจไปสามตัว" ปิศาจหน้ากากขาวคำราม
   "เจ้านายต้องการให้ทำอะไรกับผู้พิทักษ์คนนี้ขอรับ" เสี่ยต้นถาม "บ่าวคิดว่า หากได้สาวสวยขนาดนี้มาสังเวย...เราต้องปลดปล่อยพญาปิศาจที่ถูกปิดผนึกไว้ออกมาได้แน่"
   "น่าจะ" ปิศาจหน้ากากขาวครางเสียงต่ำ
   "ถ้าเช่นนั้น บ่าวจะไปรวบรวมสมัครพรรคพวกนะขอรับ ปิศาจทุกตัว จากทุกภาคส่วนในลัทธิของเรา ขอเวลาให้บ่าวสักสี่ห้าเดือน บ่าวเชื่อว่าจะรวบรวมปิศาจได้ไม่ต่ำกว่าห้าร้อยตัว และจัดเตรียมโถงพิธีที่ควรค่ากับการปลดปล่อยท่านพญาปิศาจได้"
   ปิศาจหน้ากากขาวพยักหน้า เสี่ยต้นรีบออกไปสั่งงานลูกน้อง เขาคิดไม่ออกเหมือนกัน ว่าจะระดมปิศาจมากขนาดนั้นได้อย่างไร โดยไม่ให้สภาผู้พิทักษ์ทั้งสภาไหวตัว แต่หากสภาอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่อย่างที่เขาได้ข่าวมา บางทีการเปิดสงครามกับสภาผู้พิทักษ์อย่างเปิดเผยอาจจะสะดวกกว่าลอบเร้นอยู่อย่างนี้ก็เป็นได้

ที่ซ่อนอยู๋คือ Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

เสร็จไปอีกหนึ่งคู่ อนาคตจะมีแลกคู่กันไหม

ข้าวหอมตกเป็นเป้าหมายของปีศาจซะแล้วไปฝึกให้เก่งเพื่อต่อสู้กับปีศาจแต่ถ้ามาที่เดียว 400 500 ที่เดียวจะสู้ใหวใหมน้อ

รอติดตามตอนต่อไป

มันต้องมีเกลือเป็นหนอนในสภา ไม่งั้นไม่ย่ำแย่แบบนี้

น้องข้าวหอมคนเดียวจะสู้ไหวหรือ

ให้จะได้เปิดซิงเจ๊ข้าวหอม

เสี่ยต้นหรือเปล่า?

ขอบคุณ​ครับ.. ทั้งสภาผู้พิทักษ์​จะไม่มีผู้ที่มีความสามารถจะช่วยพี่เก่งกับน้องข้าวหอมเลยเหรอ

   เสี่ยต้น กำลังเล็งข้าวหอม มาเป็นเหยื่อกามสังเวย เพื่อปลดปล่อยพญาปีศาจ

2 คนเพลินจนลืมรับสายไปเลย

เสี่ยต้นกะกินสองต่อเข้าฮอสเลย ได้ทั้งข้าวสาวสวยและสร้างผลงาน แต่ต้องระวังนะครับ ปีศาจมันไม่รักษาสัญญาอะไรหนอก ถ้ามันขึ้นมาได้ คงไม่ปล่อยคนที่ไม่มีประโยชน์เอาไว้แน่
อั้ยย่า ต้นเดียวกันไหมนี่ น้องข้าวท่าจะแย่ซะแล้ว

เสี่ยต้นกะกินสองต่อเข้าฮอสเลย ได้ทั้งข้าวสาวสวยและสร้างผลงาน แต่ต้องระวังนะครับ ปีศาจมันไม่รักษาสัญญาอะไรหนอก ถ้ามันขึ้นมาได้ คงไม่ปล่อยคนที่ไม่มีประโยชน์เอาไว้แน่
อั้ยย่า ต้นเดียวกันไหมนี่ น้องข้าวท่าจะแย่ซะแล้ว

ต้นเดียวกันแหล่ะครับ   

รอลุ้นเลย ใครจะได้เปิดน้องข้าวหอมคนแรก 

เสี่ยเริ่มวางแผนการแล้ว...ดังนั้นข้าวหอมกับพรรคพวกก็ต้องวางแผนการต่อสู้แล้วล่ะ

ข้าวหอมตกเป็นเป้าซะแล้ว