มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 22: ปั่นป่วน

[KaohomLM]

   เบื้องหลังเป็นภูผาใหญ่ เบื้องล่างเป็นสายน้ำที่ใสราวกระจก และรอบตัวเป็นกอไผ่เขียวดูสบายตา นทีหลับตานั่งขัดสมาธิลอยตัวอยู่เหนือผืนน้ำราวสองคืบได้ แต่ทว่าบรรยากาศอันสงบสุขในห้องทำสมาธินี้ก็ไม่อาจจะดับความปั่นป่วนในจิตใจได้ ไม่ช้าสายลมที่เคยพัดเรื่อยเฉื่อยให้เย็นใจก็สะท้อนอารมณ์ภายในของชายหนุ่มกลายเป็นลมสลาตัน ที่พัดพาเอาใบไผ่ปลิวหวือหวาไปทั่วและรบกวนผืนน้ำใสกระจ่างจนแตกไหวเป็นระลอก คิ้วของชายหนุ่มยังคงขมวดขึง เมื่อพยายามกำจัดความคิดที่ปั่นป่วนอยู่ในจิตใจ แต่ก็เปล่าประโยชน์
   แล้วความคิดใดกันเล่า ที่ทำให้นทีผู้ยิ่งใหญ่รู้สึกปั่นป่วนได้ถึงเพียงนี้
   ภาพภาพหนึ่ง
   ภาพของรอยยิ้มพิมพ์ใจ สดใส สวยงาม รอยยิ้มที่เจ้าของคนสวยส่งมอบให้เขาด้วยความเต็มใจยิ่ง
   เธอแค่ดีใจที่ได้ดาบใหม่ กับอัพเกรดชุดเกราะหรอก ใจด้านหนึ่งของนทีบอกตนเอง แต่เขาก็รู้ดี ว่าไม่ใช่ เขาเคยเห็นรอยยิ้มเช่นนี้มาก่อน รอยยิ้มที่ประทับไปด้วยจิตปฏิพัทธ์ ที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ถึงความหมายลึก ๆ ที่ซ่อนอยู่
   แล้วตัวเขาเองล่ะ จะทำอย่างไรดี
   เขาจะปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับศึกครั้งนี้เพียงคนเดียวเหรอ เมื่อสภาที่เหลือไร้สมรรถภาพถึงขนาดนี้
   นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาไม่ได้ต่อสู้กับใครเลย
   นาน นานมาก นานจนเขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ายังสู้เป็นอยู่หรือเปล่า คาถา มนตรา วงเวทย์ ท่วงท่าร่ายรำแห่งเพลงดาบชั้นสูงยังคงลอยล่องวนเวียนอยู่ในสมอง แต่นิ้วมือนุ่ม ๆ ที่หลัง ๆ มานี่ได้แต่จับแป้นคีย์บอร์ดกับเมาส์จะสามารถนำมันกลับไปใช้ได้อีกหรือเปล่า
   ตอนนี้ เขามีความสุข
   มีความสุขที่ได้ถอนตัวออกจากโลกแห่งเวทมนตร์ โลกแห่งการต่อสู้ โลกแห่งปิศาจ มีความสุขที่ไม่ต้องไปจบชีวิตของใครหรือตัวอะไรอีก
   มีความสุขที่ไม่ต้องช่วยชีวิตใครด้วย
   มีความสุข กับชีวิตจอมปลอม
   จอมปลอม แต่แสนเบาหวิว สุขสบาย ไม่มีเรื่องให้ต้องกังวล
   แล้วจะให้เอาบ่ากลับไปแบกภาระให้คนทั้งโลกอีกรอบหนึ่งเหรอ
   แล้วโยนภาระให้เป็นของคนอื่นไปนี่ดีแล้วเหรอ ไม่สิ ตอนนี้ภาระอยู่กับเธอเกือบทั้งหมด เขาแทบจะสำลักเมื่อสัมผัสได้ถึงความเสียใจ สิ้นหวังของเธอเมื่อครั้งที่ตรามาร์คประทับอยู่ที่ข้อมือ ก่อนที่จะทันจะรู้ตัว เขาก็เสนอตัวช่วยเหลือเธอไปแล้ว แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เมื่อไหร่เขาจะได้กลับไปใช้ชีวิตแบบที่ต้องการล่ะ
   แล้วจริง ๆ แล้วชีวิตแบบที่เขาต้องการเป็นอย่างไร
   เป็นแบบนี้จริง ๆ น่ะเหรอ แบบที่เขานั่งอยู่สบาย กิน ดื่ม เที่ยว เล่น ขณะที่คนอื่นสู้รบล้มตาย
   ก็ดีกว่าตอนที่เขาต้องสู้ขณะที่คนอื่นอยู่สบายนั่นแหละ
   ดีกว่าจริงเหรอ
   ก็ คงจะดีกว่า ถ้าเธอคนนั้นไม่ต้องเดือดร้อนไปด้วย
   เมื่อความคิดวนกลับมาที่เรื่องของเธอคนนั้น ก็อดคิดถึงรอยยิ้มนั้นไม่ได้
   ถ้าความรู้สึกเบื้องหลังรอยยิ้มนั้น เป็นเหมือนที่เขารู้ว่ามันเป็น เรื่องระหว่างเขาและเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป ในเมื่อเขามีคำสัญญาเมื่อครั้งอดีตอยู่แล้ว เขาจะต้องละทิ้งจากคำมั่นเมื่อครั้งเก่าก่อน หรือละทิ้งแสงสว่างแห่งยุคสมัยใหม่ แสงที่เขารู้สึกดี ว่าเพียงยื่นมือไปหา ก็พร้อมจะมาอยู่เคียงข้างเขา
   ชีวิตเขาอยู่ในความมืดมานานเกินไปแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเฝ้าแลหาแต่แสงสว่างที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง แสงสว่างที่ดับวูบไปแล้ว
   ชีวิตในปัจจุบันของเขานั้นดำมืด
   แต่ในความดำมืดนั้น เขาก็ได้เรียนรู้ที่จะยินดีกับสิ่งละอันพันละน้อยรอบตัว สุขที่ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกไปวัน ๆ หนึ่ง สุขที่ได้ทำงานไร้สาระ ให้คำแนะนำคนอื่น เก็บงาน ตรวจงาน สุขที่ได้เห็นเงินในบัญชีไหลเข้า ไหลออก สุข แบบที่คนธรรมดาคนหนึ่งสุขได้
   ถ้าก้าวกลับไปสู่แสงสว่างอีกจะเป็นอย่างไรหนอ
   ถ้าเปิดใจรับเธอคนนั้นเข้ามาในชีวิตเขามากกว่าที่เป็นอยู่นี้จะเป็นอย่างไรหนอ
   ก็เท่ากับเขาทรยศต่อคำสัตย์
   ก็เท่ากับเขาได้ช่วยคนดีดีอีกคนหนึ่งให้สมหวัง
   แล้วตัวเขาเองล่ะ เขาชอบเจ้าของใบหน้าแสนงามนั้นจริงไหม หรือแค่หลงไปวูบหนึ่งกับความงามสุดแสนจับขั้วหัวใจ ในแบบที่ไม่ได้เห็นมาหลายปี ใช่ เขาไม่ได้เห็นสาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัยมานานพอสมควรแล้ว แล้วจะไม่ให้หวั่นไหวได้ไงเมื่ออยู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งมาส่งยิ้มแบบนั้นให้เขา
   แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับสาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัยคนอื่นไม่ใช่หรือ
   หรือว่าใช่
   ไม่ ไม่ใช่แน่นอน
   เธอรู้สึกดี ๆ กับเขาอย่างที่เขาคิดจริง ๆ ใช่ไหม แล้วความรู้สึกของตัวเขาเองล่ะเป็นอย่างไร
   เขาอยากได้อะไร
   สมควรได้อะไร
   สมควรทำอะไร
   สิ่งที่ถูกต้องที่ควรทำคืออะไร
   ยิ่งคิด จิตใจของนทียิ่งปั่นป่วนมากยิ่งขึ้น จนไม่ช้าก็ดูราวกับเขานั่งลอยอยู่ท่ามกลางกระแสแห่งมหาวายุที่ซัดกรรโชกราวกับจะฉีกทึ้งทุกอย่างในห้องทำสมาธิให้พังภินท์ไป ภูเขาที่เบื้องหลังสะเทือนเลื่อนลั่น กอไผ่งามล้มระเนระนาด สายน้ำปั่นป่วนไปด้วยแรงแห่งลมพายุ

   หลายวันหลังจากนั้น
   "นังนั่นยังไม่มาอีกเหรอ" เสี่ยต้นถามยามที่เฝ้าตึก
   "ยังเลยครับ เสี่ย" ยามตอบ
   "ใจแม่งแข็งฉิบ" เสี่ยต้นสบถ
   "เอาเถอะ" ปิศาจหน้ากากขาววูบมาอยู่ข้างตัวเสี่ยต้น ทั้งเสี่ยและยามสะดุ้งโหยง "ของยิ่งได้มายาก ค่าก็ยิ่งสูง จริงไหม" มันหัวเราะ
   "จริงขอรับ เจ้านาย" เสี่ยต้นบอก "ให้บ่าวไปล่าตัวมันมาเลยไหม"
   ปิศาจหน้ากากขาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "เอาเลย"
   เสี่ยต้นเรียกขวานออกมากวัดแกว่ง ก่อนจะกระแทกลงพื้นเสียงดังสนั่น ปิศาจหน้ากากขาวซ่อมขวานให้กลับไปสมบูรณ์ดังเดิมแล้ว "ไปเรียกระดมพวกปิศาจมา เราจะไปเอาตัวนังข้าวหอมกัน"

ที่ซ่อนอยู่คือ Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[cd13579]

ไม่ว่าเก่งแค่ไหน ความรักก็เป็นเรื่องใหญ่เสมอ หักอะไรก็หักได้ แต่หักใจไม่ขาด มันน่าประหลาดใจ

[วสันต์ ชาญวิทย์]

ได้อาวุธใหม่ วงเวทย์ใหม่ น่าจะพอปราบปีศาจได้นะ

[dawdom]

โดนนทีเล่นก่อนเสี่ยต้นทีนะ

[Cb400f]

ตอนหน้า น่าจะมันส์ พระเอกตัวจริง ต้องมาช่วยละ 

[biggiggog]

งานนี้น้องข้าวหอมได้ลองของใหม่แล้ว
ขอบคุณครับ

[××Mon××]

นทีต่อหน้าก็วางท่าดี พอลับหลังก็แอบใหวหวั่นกับขเาวหอมเหมือนกันรึ

[จรัญ บุญชู]

งานนี้น่าจะถึงพริกถึงขิงแน่ๆเลย

[Manoptana]

นทีน่าจะเป็นพระเอกของเรื่องคู่กับข้าวหอม สู้กับพวกปีศาจ เสี่ยต้นน่าจะถูกสังเวยอาวุธใหม่ของข้าวหอม

[Taizen]

ข้างหอมจะโดนจับตัวอีกแล้ว

[aaa01]

นทีจัช่วยข้าวหอมไม่นะ

[เอเค]

แล้วนทีคนธรรมดาไม่นะ

[peddo]

ความจริงไม่อยากเชียร์นที อยากได้คนที่เป็นกลางๆ กึ่งเทพกึ่งมาร แต่พออ่านคำบรรยาย นทีนี่เกือบใช่เลย ต้องดูภูมิหลังอีกนิดว่าเป็นไง อาจจะใช่ก็ได้ครับ แต่ถ้าข้าวหอมไม่ถูกนำไปสังเวย ตัวร้ายสุดก็จะไม่โผล่มา มันก็จะยังไม่สุดอีก เอาไงดีน้อ

[เฉลิมพล พรมจันทร์]

น้องข้าวหอมจะรักพี่นทีมั้ยเนี่ย

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. การศึกของน้องข้าวหอมครั้งนี้คงจะเป็นการวัดใจพี่นทีด้วยว่าจะทำตัวเช่นไร