จะโดนขมขืนหรอ

 

 

ขอบคุณครับ

เอี้ยมาก

ยอด

 

แฟนกู ภาค 4 ตอน 18 ช่วยด้วย

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
...................................................................................

   คืนนั้น ผมยังคงนอนกะบีทอีกครั้ง  และวันอาทิตย์ทั้งวัน...เราอยู่กันแบบคู่รัก  และมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ  ตอนนี้ผมรักบีทหมดหัวใจ   ในหัวของผมไม่เหลือโมโนอีกต่อไปแล้ว  พี่แอมยิ่งไม่อยู่ในหัวของผมอีกเลย  แต่สิ่งที่ผมทำอยู่...ผมลืมถามและลืมขออนุญาตคนนี้ไป

   "ไอ้เหี้ยปั้น   มึงอยู่ไหน  มึงส่งน้องกูกลับเรียบร้อยดีหรือเปล่าวะ  แม่งเงียบหายไปเลย"
   "โหววววว....  ไอ้โบ๊ต  นี่มันสองอาทิตย์แล้วนะ  ถ้ากูฆ่าไอ้บีทตาย  ป่านนี้ศพแม่งสลายไปแล้วอ่ะ   นี่กูมาประชุมกรุงเทพ"
   "กูโทรหาไอ้บีทไม่เห็นมันรับสายเลย  เออ ช่างมันเหอะ  คงไปเที่ยวตามประสามันแหละ   กูจะบอกมึงว่า  กูตัดสินใจแล้วว่าจะไปหาโมโนวันศุกร์นี้  แวะหามึงกินข้าวเย็นด้วยนะ"
   "เชี่ย  เพิ่งกล้าเหรอ  เอาสิวะ  โทรมาแล้วกัน"
.......................................................

   ผมโบ๊ตเองครับ

ผมตัดสินใจแล้วหลังจากที่ยัยบีทและไอ้ปั้นต่างก็บอกให้ผมไปหาโมโน  แล้วเหตุการณ์คืนที่ไอ้ปั้นมาค้างแล้วละเมอจนถึงขั้นที่ทำให้ผมคิดว่ามันอาจจะมีสัมพันธ์กะโมโนแล้ว  ผมเลยคิดว่าผมต้องแสดงให้โมโนเห็นว่าผมยังรักและเป็นห่วงเธอ  ส่วนเธอจะคิดกะผมยังไงก็คงต้องแล้วแต่โมโนแล้ว... ผมตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน  ให้ผมรู้ชัดๆไปว่าโมโนไม่รักผมอีกต่อไปแล้ว  ผมขับรถออกจากโรงพยาบาลส่องดาวตอนเที่ยงตรง  และมาถึงนครไทยเกือบๆหกโมง  ไอ้ปั้นรอกินข้าวกะผมอยู่  และวันนี้คือผู้ชายที่เป็นเพื่อนรักกันสองคนกินข้าวด้วยกัน

   "มึง...เชี่ยปั้น... กูถามตามตรง   มึงก็ตอบกูมาตามตรง   มึงมีไรกะโมโนหรือยัง..."
   
   ไอ้ปั้นหยุดชะงัก  ลูกชิ้นที่กำลังจะเข้าปากหล่นกลับลงมาที่ชามทันที
"อืมม์  กูขอโทษนะ..."
"เอ่อ  กูก็ว่าแล้วหละ  กูเองแหละที่ไม่ดีเอง  ปล่อยให้โมโนมันไม่เข้าใจอยู่นาน  กูควรจะต้องมางอนง้อนานแล้ว"
"มึงอย่าเข้าใจกูผิดนะ   กูจะบอกให้...โมโนมันรักมึงมาก  ถึงโมโนมันชอบกูอ่ะ  ช่วงเป็นแฟนสั้นๆ...กูรู้สึกว่ามันก็ชอบกูไม่เกินเพื่อน  แม้เป็นแฟนกันก็ช่วงสั้นๆแค่เดือนเดียว..กูให้แหวนมันแล้วด้วยนะ  แต่โมโนก็คืนกูมาแล้ว  กูเป็นได้มากที่สุดแค่เพื่อนมัน   มึงเชื่อกูสิ   มันรอมึงจริงๆ"

สิ่งที่ไอ้ปั้นพูดก็เป็นกำลังใจให้ผม  แต่ว่าผมเองยังไม่รู้จะเริ่มพูดกะโมโนยังไงเลย  ผมออกจากไอ้ปั้นเกือบสองทุ่ม  และขับรถออกจากนครไทย  ปลายทางของผมคือโมโน

................................................................................

"แม่คะ  โมโนถามอะไรหน่อยนะคะ  ระหว่างปั้นกะโบ๊ต  แม่ชอบใครมากกว่ากัน"
"อ๋อ...สองหนุ่มนั่นเหรอ  แม่ชอบทั้งสองคนแหละ  ทำไมล่ะลูก  ตอนนี้ใครเป็นแฟนลูกล่ะ"
"โบ๊ตค่ะแม่... แต่เอ่อ....ตอนนี้ไม่มีใครเลยค่ะ"
"อ้าว...ทำไมล่ะ"
"หมายถึงไม่มีใครที่เป็นแฟนโมโนค่ะ"
"อ้าว ถ้าลูกตอบโบ๊ตก็ดีนะ  ถ้าเลือกโบ๊ตก็เหมาะสมแล้ว  รักษาปั้นไว้เป็นเพื่อนกันไป  ปั้นมันก็ดีนะ"
"โบ๊ตมันไม่ยอมมาใช้ทุนที่แถวบ้านเราอ่ะแม่  หนูโกรธมัน"
"โธ่ ลูกเอ๊ย  แม่คิดว่าเรื่องอะไร  โบ๊ตเค้าก็มีสิทธิเลือกใช้ทุนที่ไหนก็ได้นะลูก  เราเป็นแค่เพื่อนแค่แฟนกัน  แต่งงานกันไปอยู่ไกลๆกันก็ได้  หากรักกัน..มันไม่ไกลหรอก  ไกลแค่ไหนมันไปได้ทั้งนั้นแหละ   แล้วโบ๊ตเค้าพูดเหรอว่าจะไม่มาหาลูกแล้ว"
"ไม่ค่ะแม่  ไม่เคยพูดค่ะ  แต่หนูงอนไอ้โบ๊ตมัน  ไม่ได้คุยมาสามสี่เดือนแล้ว  แล้วไอ้โบ๊ตก็ไม่ยอมมาหา"
"ลูกเอ๊ย  เพิ่งทำงานกันสามสี่เดือน  ขีวิตเพิ่งจะเริ่ม  อะไรมันก็วุ่นวายมากมายไม่ลงตัวแหละ  ใจเย็นๆสิลูก...ให้เวลาเค้าหน่อย  ลูกรักเค้ามั๊ยล่ะ  ถ้ารัก...ก็ต้องรอได้"

โมโนนึกถึงไอ้ปั้นทันที  มันรอโมโนได้เกือบ 6 ปี..มันรักโมโนจริงๆสิเนี่ย  แต่โมโนก็ตัดปั้นอย่างเป็นทางการเรียบร้อยไปแล้ว  ไอ้โบ๊ตเองก็ยังคงโทรมาหาโมโนวันละสองครั้ง  ตอนนี้มีเป็นสองร้อยกว่ามิสคอลแล้ว  โมโนไม่ต้องการโทรศัพท์...ถ้ารักโมโนก็มาหากันมั่ง

   วันศุกร์โมโนมากินข้าวกะแม่เสมอ  แต่วันนี้มีเวร..โมโนเลยต้องออกจากบ้านแม่ขี่รถกลับไป รพ ก็เกือบสามทุ่มแล้ว  โมโนรู้สึกเหมือนมีรถเครื่องขี่ตามมาหลายคัน  โมโนไม่ใช่คนขี่รถเร็ว  ก็เลยหลบข้างทางให้แก๊งค์นี้แซงไปก่อน   แต่พอมันแซงขึ้นมาเท่านั้น  รถโมโนก็เสียหลักพุ่งลงตกข้างทาง  โมโนรู้สึกตัวครั้งสุดท้าย ได้ยินแค่ว่า

   "เฮ้ย...สลบไปแล้ว...."

   ...

   ผม (โบ๊ต) ขับรถไม่เร็วมาก   

ผมขับมาเรื่อยๆ ถนนมืดมาก  มีแต่รถผมเพียงคันเดียว  และผมไม่ลืมที่จะเติมน้ำมันเต็มถังจากนครไทยก่อนขึ้นมาชาติตระการ  ผมใกล้จะถึงแล้ว  อ่ะ...ผมจำได้ ตรงนี้มีต้นไม้ใหญ่ที่มีหลักกิโลบอกว่า 20 กิโลถึงชาติตระการ  ครั้งที่แล้วผมมาน้ำมันหมดตรงนี้   ผมขับมาได้อีกสักสิบกิโล  แสงไฟสูงจากรถผมส่องให้เห็นมอไซด์จอดริมถนนสี่คัน  ผมชะลอรถลง  จากไฟรถที่ส่องเข้าไป   แวบนึงผมก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งถอดกางเกงอยู่  ในขณะที่คนที่เหลือยืนล้อมอะไรบางอย่างอยู่  ผมคิดวูบนึง...มันผิดปกติ  ถนนแถวนี้เปลี่ยวมากๆ  คนพวกนี้ทำอะไรกันอยู่   ผมหยุดรถและรีบกลับรถมาจอดรถท้ายมอไซด์คันหนึ่ง   ผมลงจากรถทันทีและเดินเข้าไป

   "เฮ้ย มีคนมาเว้ย..."

   แล้วพวกนั้นก็แตกฮือ  ไอ้คนที่เห็นว่าถอดกางเกงมันดึงกางเกงขึ้นและวิ่งหนีมาทางผม
   "เอ้ย ทำไรกันวะพวกมึง"
   พวกมันพอได้ยินเสียงผม  ก็วิ่งหลบหนี   ผมเห็นวัยรุ่นแปดคน วิ่งแตกฮือ..แยกย้ายขึ้นรถ  และขี่รถไปทางอำเภออย่างรวดเร็ว  ผมเดินเข้าไปจนถึงเนินเล็กๆ  ไฟรถผมที่ส่องมาทำให้ผมเห็นลางๆเป็นคนนอนเปลือยกายอยู่..น่าจะเป็นผู้หญิง

   ผมเข้าไปทันทีตามสัญชาตญาณหมอ  ไอ้เด็กเหี้ยพวกนั้น  คงพาผู้หญิงมาข่มขืน   ผู้หญิงที่นอนอยู่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลย  ผมวิ่งเข้าไป  เธอบาดเจ็บแน่นอนเพราะไม่ขยับตัวอะไรทั้งสิ้น   ผมพลิกตัวเธอแล้วผมก็ช้อคสุดชีวิต

   "โมโน......"


 

ลุ้นมากเลย จะเป็นยังไงต่อ

 

กลับมาคืนดีกันนะ

👍

  สนุก​มาก​ๆ

 

 

โดนรุมโทรมซะแล้ว