แฟนกู ภาค 4 ตอน 20 รักเธอเสมอ (อวสาน)

[tuktong21]

ความรักเอย

[Hunter111]

  สนุก​มาก​ๆแต่จบล่ะ

[xiuxiu1234]

 

[Pakpoom Supinna]

 

[phithan]

ชอบเลยจบด้วยความสุขสมหวัง

[Poowsa1]

ต่อ

[akerue]

จบแบบสมหวังทุกคน ก็ดีแล้ว

[suktua]

รับไม้ต่อกันไม่ทันเลยวู้

[somc217]

Happy ending กันซะที

[noxz]

 

[a yunma]

แฟนกู ภาค 4 ตอน 20 รักเธอเสมอ (อวสาน)

แฟนกู ภาค 1  //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2  //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3  //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=244070.0

.........................................................................................

   "เฮ้ย... เกิดขึ้นได้ไง..."
   
   ยัยบีทเท้าความไปจนเรื่องชงเมื่อหกปีที่แล้ว  เธอรักพี่โบ๊ตและรักพี่โมโนเหมือนพี่สาวจริงๆ  จึงยอมเสียสละตัวเองให้พี่โบ๊ตเพื่อแก้ชง  แต่ทุกอย่างมันเป็นเรื่องโอละพ่อ  ทุกคนมารู้ว่า แม่จดวันเกิดพี่โมโนผิด  และไปดูดวงมาผิด 

   "นี่น่ะเหรอคือเรื่องที่บีทไม่สบายใจ"
   "อืมม์  พี่เกลียดบีทแล้วสินะที่ incest กะพี่ตัวเอง"
   
   ผมกอดน้องบีทแทนคำตอบ  ความคิดเธอยังเด็กๆจริง  เธอกลัวในสิ่งที่ทำผิดไป  และคงอยู่ในใจเธอมาตลอด
   "พี่ถามคำเดียว  บีทรักพี่โบ๊ตแบบแฟนหรือเปล่า"
   "พี่โบ๊ตคือพี่บีทเสมอ  เราจะยังไงก็พี่น้องกันอ่ะ"
   "แล้วบีทจะรักพี่ปั้นแบบแฟนหรือเปล่า"
   "บีทชอบพี่นะ  พี่มีอะไรดีๆแยะมากเลย  รู้ตัวมั่งหรือเปล่า  อย่างน้อยก็ชอบดูแลคนอื่น..."
   "งั้น...เป็นแฟนพี่นะ  พี่จะรักบีทตลอด  เรื่องนั้นไม่เกี่ยวกะพี่หรอก  ไอ้โบ๊ตก็เพื่อนพี่..."
   
   น้องบีทเป็นฝ่ายกอดผมแน่น  เธอน้ำตาไหลก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำขอของผม  เราเริ่มแสดงความรักกันอีกครั้ง  และกว่าจะถึงวันศุกร์  ผมบอกรักบีทไปอีกไม่รู้กี่ครั้ง

..................................................

   ผมโบ๊ตครับ 

วันอังคารนั้น  พอได้คุยโทรศัพท์กับไอ้ปั้น ผมก็สบายใจขึ้น  ผมโทรไปหาโมโนทันที  แต่ก็คงเป็นเหมือนเดิมคือเธอไม่รับสายผม  ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าพรุ่งนี้โมโนยังจะอยากคุยกะผมมั๊ย  ผมลางาน ผอ จนถึงวันอาทิตย์   ผอ. ผมเข้าใจดีและอนุญาตผม  ผมออกจากส่องดาวตั้งแต่หกโมงเช้า  จะว่าไปแล้ว...เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ  ใจผมคิดถึงโมโนตลอดเวลา  ผมเป็นห่วงเธอมากๆ  เรื่องชงของผมแม้มันจะผ่านไปแล้ว  แต่ผมกลับมานึกถึงคำที่แม่พูดว่า "โบ๊ตเป็นคนดวงดี..ดวงแข็ง  ไอ้เรื่องจะตายง่ายๆคงไม่มี  แต่คนใกล้ชิดอ่ะไม่แน่"  ผมไม่สบายใจ   ผมขับรถค่อนข้างเร็ว ด้วยว่าใจอยากไปอยู่กะโมโนแล้ว   ผมผ่านอำเภอนครไทยโดยไม่แวะเข้าไปหาไอ้ปั้น  ผมแวะกินข้าวผัดกะเพราข้างทางใช้เวลาไม่เกิน 10 นาทีก่อนเดินทางต่อ  และผมก็แวะที่ตลาดชาติตระการ  ซื้อของสองสามอย่างไปฝากโมโน

   "อ้าว คุณหมอเอง..." ยามยกมือไหว้ผม
   "พี่ ไม่ต้องไหว้ครับ  ผมแวะมาเยี่ยมไข้หมอโมโน"
"คุณหมอโมโน  กลับบ้านไปแล้วครับ  เห็นว่าวันนี้จะนอนพักที่บ้านนะครับ  ผมขอบคุณคุณหมอมากๆนะครับ หมอโมโนเป็นคนดีมากครับ  ผมเสียดายวันที่เค้าไปทำแผน  ผมน่าจะอยู่ด้วย.. จะได้กระทืบพวกเหี้ยนี่สักหน่อย"
   
   แล้วยามก็เปิดประตูให้ผมเข้าไปอย่างดี  ผิดกะที่ไอ้ปั้นเล่าว่าดุมาก...ไม่ยอมให้เข้าทุกกรณี...

   บ้านพักโมโนปิดเงียบ  ผมใจเต้น  คนที่ผมจะเจอนั้นคือคนที่ผมรักมากและรักเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง  แต่ช่วง 4 เดือนที่ผ่านมานี้  เราบึ้งตึงกัน  แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมเห็นว่า ผมขาดโมโนไม่ได้จริงๆ  ผมจะทำไงดีนะ  ผมตัดสินใจโทรอีกครั้ง  ผมได้ยินโทรศัพท์ของโมโนดังขึ้นในบ้าน เธออยู่บ้านจริงๆ  แต่แล้วไม่นานนัก...โมโนก็กดสายทิ้ง   ผมชักใจไม่ค่อยดี  เธอคงโกรธผมอยู่..  ผมจะทำไงให้เธอหายโกรธเนี่ย
   
   ผมโทรอีกครั้ง แต่ก็เป็นเหมือนเดิม  บ้านพักโมโนไม่มีกริ่งแบบบ้านไอ้โบ๊ต   ผมจนปัญญา...เดินกลับออกมาที่พี่ยาม  และขอพี่ยามช่วยโทรเข้าไปหาโมโนแทนผม
   "คุณหมอโมโนครับ...มีคนมาหาครับ  ช่วยลงมาเปิดประตูหน่อยนะครับ"
   
ผมวิ่งกลับไปยืนที่หน้าบ้าน  โมโนลงมาแล้ว ผมได้ยินเสียงเปิดประตูมุ้งลวดและประตูไม้ก็เปิดออก  พอโมโนเห็นหน้าผม  เธอก็สะดุ้งนิดนึง  แล้วหันเดินกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่พูดอะไรสักคำ

"โมโน...."

เธอยังเงียบ และไม่หันหน้ามามองผม
"โมโน  โบ๊ตขอโทษนะ..."

ผมเดินตามโมโนเข้าไปและจับมือเธอไว้  ยื่นดอกกุหลาบสีแดงใส่มือคนที่ผมรัก 1 ดอก  โมโนหันกลับมาน้ำตานองหน้า
"ไอ้บ้าโบ๊ต  ทำไมเพิ่งมา...ทำไมเพิ่งมา  ฮือออออออๆๆ"

เธอร้องไห้น้ำตาไหลเต็มทั้งสองตา โมโนหันกลับมาหาผมแล้วเอามือมาทุบหน้าอกผมหลายครั้ง  ผมดึงโมโนมากอดแน่น  และลูบหัวเธอ
"โมโน  โบ๊ตขอโทษ  โบ๊ตรักโมโนมากนะ  ให้อภัยโบ๊ตนะ..."
"โกรธแล้ว...จะมาหาทำไม  โกรธแล้วววว  กลับไปเลย   ฮืออออๆๆๆ"
"ไม่โกรธแล้วน่า  โบ๊ตมาขอโทษแล้วนี่ไง  โกรธกันมาตั้งสี่เดือนแล้ว  พอเหอะนะ  โบ๊ตรักโมโนมากๆ..."

จอมดุของผมไม่ยอมง่ายๆ เอามือมาหยิกแขนผมหลายครั้ง  เจ็บนะ..แต่นั้นยังไม่พอ เธอตีแขนผม ทุบหลังผมอีกหลายที  แต่ผมไม่ขยับตัว  เธออยากทำโทษผมยังไงก็ได้

"โบ๊ตอ่ะ...เกลียดเธอ  เกลียดโบ๊ต  ฮือๆๆๆๆๆ  ทำไมไม่มาง้อเรา  ทำไมถึงไม่มาง้อเรา  โบ๊ต...ตอบสิ....ทำไมถึงไม่มาง้อเรา  ปล่อยให้เราอยู่คนเดียว" โมโนไม่ได้พูดอย่างเดียว  แต่เอาสองมือน้อยๆมาเขย่าตัวผมรุนแรง
"ก็นี่ไงมาแล้ว.."

ผมดันโมโนออกมานิดนึงก่อนก้มลงไปจูบโมโน  เธอยอมให้ผมจูบ  ผมให้จูบของผมตอบทุกอย่างกับโมโน  มันเป็นความรักความคิดถึงทั้งหมดตลอด 4 เดือน  โมโนคงเข้าใจแล้วและเธอหยุดราวีผม
"นั่งก่อนนะ  ไม่โกรธแล้วนะ  คนดีของโบ๊ต นะๆๆ ..."

ผมดึงโมโนมานั่งลง  ผมเดินไปตู้เย็น เทน้ำส้มมาให้โมโนแก้วนึง  ความหวานช่วยให้คนมีความสุข  ผมป้อนให้โมโนดื่ม
"มาทำไมอ่ะ  ทำไมไม่อยู่ส่องดาวไปให้พอเลย.."
"น่า...โมโน อย่างอนอย่าโกรธเราเลยนะ  โบ๊ตมีสี่เดือนที่ไม่มีความสุขเลยนะโมโน  ตอนนี้โบ๊ตก็อยู่ใกล้โมโนแล้วไง"

ผมดึงมือคนขี้งอนขึ้นมา 
"การที่เราอยู่ห่างๆกัน  ก็ทำให้เรารู้ดีนะว่าเรารู้สึกยังไงกัน  โมโนคงไม่เหงาเท่าโบ๊ตหรอก  อยู่นั่นโบ๊ตคิดถึงโมโนตลอดแหละ  แต่ที่นี่โมโนมีทั้งพ่อทั้งแม่"
"รู้ได้ไง...เราก็คิดถึง  แต่คนที่เราคิดถึงไม่อยากอยู่กะเรา  อยากไปอยู่ไกลๆ"

ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงโมโน  เรากอดกันอย่างนั้นครึ่งชั่วโมง  ผมมีความสุขมากๆ  แม้ไม่ต้องพูดอะไรกันเลย
"หายเพลียหรือยังล่ะ"
"นิดหน่อย..."
"มา... วันนี้เราจะทำกับข้าวให้กิน..."

ยิ้มแรกของแฟนผมก็ปรากฎขึ้น  พร้อมกับการพยักหน้าตอบรับ  ผมลุกขึ้นและจูงโมโนขึ้นไปนอนพักผ่อนก่อน  แต่เธอไม่ไปและอยากนั่งข้างล่าง
"นอนมาทั้งวันแล้ว"
"งั้นรอเดี๋ยวนะ"

ผมเดินไปรถ และเอากระเป๋าลงมา  พร้อมกับกุหลาบอีกช่อนึง ซึ่งหน้าตาเริ่มเหี่ยวลงเนื่องจากอยู่ในรถมานาน
"ขอโทษนะ มันเหี่ยวไปนิดนึงแล้ว  โบ๊ตรักโมโนเสมอนะ"
ผมยื่นให้โมโน  เธอยิ้มและพยักหน้ารับคำขอโทษ  ความห่วงกังวลของผมหมดสิ้นแล้ว  ผมจะต้องดูแลหัวใจของโมโนให้ดีกว่านี้  และมันจะไม่ผิดพลาดอีก  เย็นวันนั้นผมโชว์ฟอร์มผัดกะเพราเนื้อให้คนป่วยกิน  ในขณะที่โมโนก็จัดกุหลาบสีแดงใส่แจกัน

"เก่งแล้วอ่ะ  ทำอาหารได้ด้วย"
"อยู่นั่นต้องทำเองแหละ  วันแรกก็เค็ม  เททิ้งไปรอบนึง  ก็ทำเป็นอย่างเดียวแหละ 55555  เอ่อ คืนนี้ให้โบ๊ตนอนที่ไหน"
"โบ๊ตอยากนอนที่ไหนล่ะ"
"โมโนให้นอนที่ไหน...ก็นอนได้"
"นอนข้างบนกะโมโนแหละ  ข้างล่างยุงแยะ  เดี๋ยวเป็นไข้เลือดออกอีก..."

   แค่สองทุ่มเท่านั้น  ผมก็พาโมโนขึ้นมาบนห้อง  ผมอยากให้เธอนอนพักฟื้นเร็วๆ  ผมเลยให้เธออาบน้ำก่อน  พอผมอาบน้ำออกมา  ก็เห็นว่าโมโนนอนเบียดไปข้างนึงของเตียง  หันหลังมาทางผม  ผมเดินอ้อมเตียงไปอีกข้างก่อนหอมแก้มคนดุของผม 
   "นอนเต็มๆไปเลยโมโน  โบ๊ตนอนพื้นได้"
   "ไม่อยากนอนกอดโมโนเหรอ..."

   คำพูดนี้ทำให้ผมปฏิเสธไม่ได้  ผมเลยขึ้นมานอนบนเตียงด้วยแต่ไม่ได้กอดโมโน  ผมอยากให้เธอพักผ่อน  แต่เหมือนคนป่วยอยากกอดผมมากกว่า  โมโนหันมาหาผมก่อนเอามือมาพาดบนตัวผมและออกแรงดึงให้ผมนอนตะแคงหันหน้าไปหา

   "รู้มั๊ยทำไมเรางอนโบ๊ต"
   

 

[a yunma]

แฮป ปี้ ^^

[Pp]

 

[Nongyim]

 

[jackal2516]

ลุ้น