"เสื้อเจ๊ไปโดนอะไรมาเหรอ" แตงโมถาม เมื่อเห็นรอยรองเท้าบนหลังของเพื่อน
   "เราหกล้มบนรถไฟฟ้า แล้วคนเดินตามหลังมาเหยียบเอาอ่ะ" ข้าวหอมรีบโกหก
   "ไม่มีเบลแล้วเหงาเนอะ" แตงโมสะอื้นอีกครั้ง "ถ้าเบลยังอยู่ ต้องพยายามตีความรอยรองเท้าเป็นอะไรหื่น ๆ แน่"
   ข้าวหอมสะอึก แต่แตงโมก็พูดถูกอยู่ ทั้งสองคนกอดกันกลม

   หลังเลิกเรียน สองสาวก็ไปหาพี่เก่ง ที่พาทั้งคู่ขึ้นรถไปวัดที่ศพของเบลตั้งอยู่
   "พี่นทีไม่มาด้วยเหรอ" เก่งถามข้าวหอม
   "พี่นทีบอกว่า ไม่รู้จักเบล ไม่เคยคุยกัน ถ้ามา ก็เหมือนเข้ามาเป็นส่วนเกินของงาน" ข้าวหอมอธิบาย
   "ฮึ่มมม" เก่งส่งเสียงในคอ "จริง ๆ น่าจะมาเป็นเพื่อนเจ๊สักหน่อยนะ งานศพเพื่อนเจ๊ทั้งที"
   "นั่นดิ" แตงโมบอก
   "แต่จำไว้นะ" เก่งหันมาบอกแตงโมกับข้าวหอม "พวกเราไม่รู้ว่าเบลตายยังไงนะ แผนกปกปิดสร้างเรื่องอะไรออกมาพี่ยังไม่รู้เลย"
   สองสาวหยักหน้าอย่างเศร้า ๆ
   "เจ๊ เจ๊ว่าถ้าพวกเราไม่ตามเจ๊ไปวันนั้น เบลจะ...."
   ข้าวหอมรีบเอานิ้วจ่อที่ปากแตงโม เพื่อไม่ให้เพื่อนตัวเล็กพูดอะไรต่อ "คิดไปก็เท่านั้นแหละ ไม่มีประโยชน์หรอก เรื่องเกิดไปแล้ว เสียใจกับมันก็พอ ไม่ต้องคิดว่าถ้าอย่างโน้น ถ้าอย่างนี้หรอก คิดไปเราก็เปลี่ยนอดีตไม่ได้"
   "ก็จริง เจ๊"

   ไม่ช้า ก็มาถึงวัด บรรยากาศในงานนั้นโศกเศร้า คนในงานส่วนใหญ่เป็นญาติเบล มีบ้างที่เป็นเพื่อนสมัยมัธยม หรือมหาวิทยาลัย พ่อแม่ของเบลกอดกันร้องไห้ ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าอยู่ ๆ เด็กสาวสุขภาพแข็งแรงอย่างเบลจะมาตายลงแบบนี้
   "หนูข้าวกับหนูโมใช่ไหมคะ" แม่ของเบลถาม ตายังคงแดงฉ่ำอยู่
   "ค่ะ"
   "เบลเล่าเรื่องพวกหนูสองคนบ่อยมากเลย ทุกครั้งที่ได้เจอกับแม่เลยแหละ หนูข้าวสวยเหมือนที่เบลเขาเคยบอกจริง ๆ" คุณแม่สะอื้น
   แตงโมกับข้าวหอมมองหน้ากัน เบลไม่ค่อยเล่าเรื่องของครอบครัวเธอบ่อยนัก
   คุณแม่สะอื้นอีก จนเริ่มสงบลงได้จึงพูดต่อ "พวกเรา แม่กับพ่อของเบลเขาน่ะ เสียใจมากที่ไม่มีเวลาให้เบลมากกว่านี้ เราทำงานหาเงินก็เพื่อเบล อยากให้เบลได้อยู่สบาย ไม่คิดเลยว่าเบลจะโชคร้ายมาอายุสั้นแบบนี้"
   แตงโมปล่อยโฮออกมาตามคุณแม่ ข้าวหอมน้ำตาคลอเบ้า
   "โธ่ ยัยหนูเอ๊ยย" พ่อของเบลรำพึง น้ำตาคลอเบ้าเหมือนกัน "ไปเดินทำอะไรในเขตก่อสร้างแบบนั้น"
   "เบลเป็นอะไรเหรอคะ พอหนูได้ยินที่มหาลัยว่าเบลไปแล้ว หนูตกใจมากเลย" ข้าวหอมถาม
   คุณพ่อส่ายหน้า คุณแม่ร้องไห้อีกครั้ง "ไปทำอะไรที่ไซต์ก่อสร้างไม่รู้ เหล็กหล่นใส่ตัว"
   "เวรกรรม" ข้าวหอมเอามือปิดปาก
   คุณแม่หยิบนาฬิกาข้อมือสีแดงบุบบู้บี้ออกมา "นี่นาฬิกาที่หนูข้าวซื้อให้เบลในวันเกิดเขาปีที่แล้วใช่ไหม เบลใส่นาฬิกาเรือนนี้ติดตัวตลอดเลย"
   ข้าวหอมรับนาฬิกามา คราวนี้น้ำตาไหลรินมาตามแก้มของเธอจริง ๆ คุณแม่ของเบลคว้าตัวของเธอและแตงโมเข้าไปกอด
   "ขอบคุณหนูสองคนนะ ที่คอยเป็นเพื่อนเบลอยู่ตลอด"
   หลังจากนั้นไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก มีแต่เพียงน้ำตาที่หลั่งด้วยความอาลัยให้เพื่อนและลูกรักที่จากไป หลังจากได้ฟังพระสวดแล้ว ข้าวหอมกับแตงโมก็พากันไปเคาะโลงบอกอำลาเบลเป็นครั้งสุดท้าย
   "ลาก่อนนะเบล" ข้าวหอมบอก "และขอบคุณนะ"

ที่ซ่อนอยู่คือตัวอย่างของตอนต่อไปนะครับ
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

จะมีเบลของอีกจักรวาลมาร่วมด้วยไหมนะ น่าสงสารจัง เลือกแฟนผิด ไม่ทันคิดก็มาตายซะก่อน
นทีสายหื่นมาแล้ว น่าสงสัยว่าถูกปีศาจราคะเข้าสิงรึเปล่า

เบลไม่น่าจากไปเร็วเลย

นทีนี่ ยังไง ได้แล้ว หายตัวเลย 

เมื่อไรจะถึงฉากประตูหลังที่รอคอยนะเนี่ย

เรื่องราวดูสงบเงียบเรียบร้อยดีจัง
มันต้องมีอะไรให้สดุดบ้างซะละม้าง
ขอบคุณครับ

เอาละ รอลุ้นตอนต่อไปยาวๆ

เบลไม่น่าจะจากไปเร็วเกิน...รู้สึกใจคอหดหู่มากๆ

สงสารเบลเลยไม่น่าเลย

จะมีปีศาจออกมาอีกหรือเปล่า

ดูแล้วจะจบแน่เลย

ไปสู่สุคตินะน้องเบล

ร่ำลาเพื่อนนะข้าวหอม

เพื่อนๆไปส่งน้องเบล สงสารแทนเลยย

สงสารเบลส์ แต่เหมือนไม่มีอะไรจะเดินเรื่องเลยอะ