"พี่นที หนูถามอะไรหน่อยได้ไหม" ข้าวหอมพูดขึ้น ขณะที่นทีกำลังพยายามตรวจสอบโลกที่จะส่งทั้งคู่ไป
   "ว่ามาสิ"
   "คือ...เรื่อง เรื่องเปิดซิงอ่ะคะ" ข้าวหอมพูด หน้าแดง "มันเจ็บมากอย่างนี้ทุกคนเลยเหรอ หนูเจ็บยังกะจะตัวฉีกออกเป็นเสี่ยง ๆ เกือบลืมแล้วนะว่าเป็นไง แต่เมื่อกี้...."
   "ไม่ ไม่ทุกคนหรอก" นทีบอก "ผู้หญิงแต่ละคนก็เจ็บไม่เท่ากัน แต่พี่เดาว่าเจ๊คงเยื่อพรหมจรรย์หนากว่าผู้หญิงทั่วไปโดยเฉลี่ยมั้ง ถึงได้เจ็บกว่าคนปกติ"
   "ซวยหนูอีก" ข้าวหอมบ่น
   "ถ้าเจ๊ไม่อยาก...."
   "มันไม่มีทางอื่น.... ใช่ไหมคะ"
   "เท่าที่คิดออก ไม่มี" นทีบอก "พี่ก็ไม่ได้อยากจะทำร้ายเจ๊นะ แต่....อ้า...โอเค โลกนี้ไปได้ เจ๊พร้อมรึยัง"
   "ขอถามอีกข้อค่ะ"
   "ว่ามา"
   "เมื่อกี้ ในโลกที่เราแต่งงานกันแล้ว...พี่แตกในใส่หนู"
   "อืมมมม ตัวเราในโลกนั้นคุยกันมานานแล้วว่าแต่งงานกันแล้วจะพยายามมีลูกกันเลย" นทีบอก
   "แต่ในโลกนี้ พี่ก็เอาแต่ทำอย่างหมาที่คอยเยี่ยวใส่ต้นไม้เพื่อแสดงอาณาเขต เย้ ฉันได้ฝากรอยไว้ตรงนี้ แปลว่านี่ของฉัน แหวะ"
   "....." นทีทำตากลม เหมือนจะร้องไห้ปลอม ๆ "เจ๊อยากให้พี่แตกในเหรออออ"
   "ก็....ไม่หรอก ยังไม่อยากท้องค่ะ"
   "แตกนอกก็ท้องได้นะ" นทีบอก "เวลาเสียบเข้าไปมันก็ปล่อยน้ำอสุจิหน่อยนึงอยู่แล้ว โอกาสไม่เท่าแตกในแต่ก็..."
   "หนูรู้ค่ะ ไม่ต้องบอกก็ได้" ข้าวหอมบอก "เอาอย่างนี้ไปก่อนก็ได้ แต่พอแต่งงานกันแล้วพี่ต้องแตกในใส่หนูนะ จะได้มีน้องสายธารกันเร็ว ๆ"
   "โอเค สัญญาเลย" นทีบอก "ว่าแล้วแต่งงานเมื่อไหร่"
   "หลังเรียนจบค่ะ"
   "โอเค ได้" นทียกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวกับเธอ "ตอนนี้...ไปโลกอื่นก่อนนะ"
   วงเวทย์สว่างวาบขึ้นมา ส่งสติของข้าวหอมพุ่งข้ามพหุจักรวาลไปสู่อีกโลกอีกเป็นครั้งที่สอง
   "ว๊ายยยยยยยยยยยยยย" ข้าวหอมร้องออกมาทันทีที่ก้มลงมองตัวเอง เธอสวมชุดว่ายน้ำที่ไม่ควรเรียกว่าเป็นชุดด้วยซ้ำ มันโป๊เสียยิ่งกว่าชุดที่เบลใส่ตอนไปเที่ยวทะเลด้วยซ้ำ สิ่งที่ผูกบิกินี่สีดำท่อนบนสมควรเรียกว่าด้ายมากกว่าเชือก เพราะมันเส้นกระจิ๋วเดียว ส่วนที่เป็นผ้านั้นก็ปิดแค่จุกนมของเธอจริง ๆ ปล่อยให้ลมทะเลพัดไล้ลูบเต้านมขนาดกระทัดรัดของเธอเต็มที่ ช่วงล่างนั้นก็ปิดแค่ร่องเสียว ขนที่ขึ้นด้านบนแม้จะไม่มากแต่ก็แพลมออกมาเต็มที่ ส่วนด้านหลังนั้นเป็นเส้นผ้าบางเส้นเดียวที่ผลุบเข้าไปอยู่ในร่องก้นหมด ทำให้บั้นท้ายของเธอไม่มีอะไรปิดเลย
   นทียืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก เขาหันหลังให้เธอ ยังคงแต่งชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงขายาวอยู่ ข้าง ๆ ตัวเขานั้นมีรถโทรม ๆ ข้าวหอมเอามือปิดร่างกายพลางก็เหลียวมองรอบตัว แผ่นหินที่กำลังเคลื่อนไหว ทะเลใสสุดลูกหูลูกตา สายลมทะเลอ่อน ๆ เธอกำลังเดินทางไปที่เกาะสวรรค์ แก้มที่ร้อนผ่าวของเธอบอกว่าตัวเธอในโลกนี้อับอายแค่ไหนกับชุดที่ใส่
   "พี่นทีคะ" เธอพูดเบา ๆ "ทำไมหนูแต่งชุดนี้อะ"
   "ลองถามตัวเองดูสิ" นทีตอบ "ตัวพี่ในโลกนี้ก็กำลังหงุดหงิดเรื่องนี้อยู่เนี่ย"
   ข้าวหอมหลับตา พยายามแยกแยะความทรงจำของเธอกับความทรงจำของเจ้าของร่าง -------

   ที่ตึกร้าง
   "อะไรคะ" ข้าวหอมถาม
   "ไม่คิดว่ามันจะเป็นกับดักเหรอ" นทีจับมือเธอดึงไว้เพื่อไม่ให้เธอผลีผลามเข้าไปในตึกร้าง
   "มันเป็นกับดักอยู่แล้วหล่ะ แต่เพื่อนหนูอยู่ในนั้นนะ หนูต้องไปช่วยเพื่อน" ข้าวหอมโวย
   "พี่รู้สึกว่ามันแปลก ๆ มากเลย" นทีบอก โดยยังไม่ยอมปล่อยมือข้าวหอม "ผนึกในตึก พลังของมันขึ้น ๆ ลง ๆ แปลก ๆ แล้วก็มีบางอย่างที่พี่บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่มันมีอยู่"
   "ยังไงเราก็ต้องเข้าไป" ข้าวหอมบอก "หนูไม่ปล่อยเพื่อนหนูให้ตายอยู่ในนั้นหรอก"
   "พี่สัมผัสถึงเพื่อนเจ๊ไม่ได้ด้วยซ้ำ" นทีขมวดคิ้ว "แต่ไอ้สิ่งประหลาดนั่นมันปล่อยสัญญาณเวทมนตร์ออกมารบกวนมากเลย พี่สัมผัสอะไรไม่ได้มาก"
   ในใจของข้าวหอมร้อนรุ่ม ถ้าปล่อยนานไปแล้วแตงโมกับเบลต้องเดือดร้อนเพราะเธอล่ะ แต่พี่นทีก็พูดถูก ถ้าเป็นกับดัก เธอกับพี่นทีอาจจะแย่เอาทั้งคู่ "แล้วเราจะตรวจสอบได้ยังไงคะ"
   "ขอพี่เข้าฌานแปป พี่จะพยายามดูว่าพี่จะมองทะลุสัญญาณรบกวนเข้าไปได้ไหม"
   นทีนั่งสมาธิเข้าฌาน ตัวลอยขึ้นจากพื้น ข้าวหอมเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวาย แต่ผ่านไปไม่ถึงสามนาที นทีก็ออกจากฌานและยื่นมือออกมา ปิศาจตนหนึ่งลอยเข้ามาหา เขาบีบคอมันจนเสียงดังกร๊อบ ปิศาจร้องกรี๊ดและสลายร่างไป
   "ในนั้นมีระเบิดลูกยักษ์ ไอ้ตัวนี้จะรอจุดระเบิดทันทีที่เราเข้าไป" นทีบอก "ในนี้ไม่มีคนอยู่ แต่ก่อนจะฆ่าปิศาจพี่ได้อ่านความจำมัน พวกลัทธิมีแหล่งซ่องสุมอีกแห่งอยู่ใกล้ ๆ กันนี่แหละ ลองไปดูกัน"
   เสี่ยต้นกับบอยกำลังหารือกันอยู่
   "เสี่ยสัญญากับผมนะ ว่าเปิดน้องข้าวแล้วจะให้ผมต่อเป็นคนที่สองเนี่ย" บอยทวง "ผมเล็งมาตั้งสองปีแล้ว คนอะไร โคตรสวย"
   "ไม่ต้องห่วง บอย" เสี่ยต้นบอก "เสี่ยรักษาสัญญาเสมอ แต่ ระหว่างนี้ บอยไปเล่นกับน้องเบลก่อนก็ได้นะ เห็นบ่นว่าอยากสด แต่น้องเบลไม่ยอมนี่ ตอนนี้ถูกมัดอยู่ ห้ามไม่ได้แล้ว"
   "ขอบคุณมากครับเสี่ย เสี่ยนี่เป็นคนดีจริง ๆ" บอยยกมือไหว้ ก่อนจะเดินไปหาเบล ที่ถูกจับมัดอยู่ เบลดิ้น น้ำตานองหน้า
   เปรี้ยง!!!!!!
   นทีร่อนลงพื้นที่กลางแหล่งกบดาน ปีกแห่งแสงสยายกว้าง เสี่ยต้นมองตาค้างด้วยความตกใจ
   ตูมมมมมมมมมม!!!!!

   สามเดือนต่อมา
   "เจ๊กะพี่นทียังไม่เคยมีอะไรกันจริงดิ่" เบลถาม
   "เราตกลงกันแล้วว่าจะรอกันจนแต่งงานก่อน" ข้าวหอมบอกเสียงหนักแน่น "พี่นทีเขาก็โอเค"
   "เอ๋ ก็ไปอยู่บ้านเดียวกันแล้วไม่ใช่เหรอ เค้าเห็นเจ๊กะพี่นทีมามหาลัยด้วยกันเกือบทุกวันเลย" แตงโมถาม
   "อยู่บ้านเดียวกัน นอนกอดกันเกือบทุกคืนด้วยซ้ำ" ข้าวหอมบอก "แต่ไม่เคยมีอะไรกัน นี่เราพูดจริง..อย่ามองแบบนั้นนะ!"
   "โห เจ๊" เบลกลอกตา "ไม่รู้นะว่าพี่นทีเซ็กส์เสื่อม หรือเจ๊ไร้เสน่ห์ดึงดูดทางเพศอย่างแรงนะ แต่นี่มันผิดปกติแล้ว"
   "ไม่ใช่อย่างนั้น แต่เราสองคนเป็นคู่รักที่รู้จักรอ รู้จักควบคุมตัวเอง" ข้าวหอมยืนกราน แต่เธอก็แอบหน้าแดงนิด ๆ บางคืนเธอก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรแข็ง ๆ ตำช่วงล่างเธออยู่ แต่นั่นก็ทำให้เธอเคารพความสามารถในการควบคุมตัวเองของพี่นทีมากขึ้น
   "เจ๊นะเจ๊" เบลตบหน้าผากตัวเอง "ทำไมช่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่างนี้"
   "บริสุทธิ์ และภูมิใจด้วย" ข้าวหอมยืดอก ก่อนจะก้มหน้ากลับลงไปอ่านหนังสือ
   "ไม่ต้องอ่านก็ได้ เจ๊ ที่หนึ่งอยู่แล้ว" เบลบอก
   "นั่นดิ เทอมที่แล้วเจ๊ก็ไม่ได้ทุ่มเทขนาดนี้ ยังได้ท็อปคณะเลย" แตงโมบอก "ตั้งใจเป็นพิเศษมีอะไรป่าวเนี่ย"
   "ก็..." ข้าวหอมหน้าแดง "ถ้าเราได้ท็อปคณะ พี่นทีจะพาเราไปเที่ยวเกาะด้วยกันสองต่อสองอาทิตย์นึง"
   เบลกับแตงโมตาลุกวาว "เจ๊จะได้เป็นสาวแล้ววววววววววว"
   "ไม่ ไม่ ไม่ ไปเที่ยวเฉย ๆ ไม่มีอย่างอื่น ชมทะเล ปีนเขา ดูดาว อะไรพวกนี้ พี่นทีบอก" ข้าวหอมรีบบอก "ไม่มีเรื่องเพศ"
   "ไม่เอาน่า เจ๊ ซิงน่ะ เก็บไปก็เท่านั้นแหละ" เบลบอก "เดี๋ยวสอบเสร็จเค้าก็จะไปเปิดซิงน้องมิ่งเนี่ย มันขอมาตั้งหลายอาทิตย์แล้ว หุหุ โม แกก็จะไปสวีทกะพี่เก่งใช่ไหม"
   "อืม สักอาทิตย์ก่อนกลับไปอยู่กับพ่อแม่"
   "ว่าแล้ว เจ๊จะไปเกาะกับพี่นทีนี่มีชุดว่ายน้ำแล้วเหรอ" เบลถาม "ใส่แบบที่ไปทะเลตอนนั้นนี่น่าอายนะ"
   "อะ อืม" ข้าวหอมพยักหน้า เธอก็อยากให้พี่นทีได้เห็นเธอสวย ๆ บ้าง "ยังไม่มีอะ"
   "งั้นเดี๋ยวสอบเสร็จไปหาซื้อกันนะ" เบลชวน
   ในวันที่คะแนนสอบออก สามสาวก็ออกไปช็อปปิ้งหาซื้อชุดว่ายน้ำให้ข้าวหอมกัน ถึงแม้เบลจะพยายามชี้ให้ข้าวหอมดูชุดว่ายน้ำโป๊ ๆ เปิดนู่น โชว์นี่ เว้าตรงนั้น แหว่งตรงนี้ คล้องโซ่แทนคล้องเชือกบ้าง บางจนโดนน้ำแล้วมองทะลุบ้าง แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ไปถูกใจที่ชุดว่ายน้ำสุดน่ารักสีฟ้าขาว เป็นบิกินีผ้าผูกตัวใหญ่ และกระโปรงยาวผ่าขาหนึ่งข้าง
   "น่ารักดี เจ๊" เบลบอก
   "เจ๊ เจ๊ มาช่วยเค้าหน่อยสิ" แตงโมเรียก
   "อะไรเหรอ" ข้าวหอมถาม
   "โมมันจะเลือกชุดว่ายน้ำตัวใหม่ ตัวเก่ามันคับแล้ว นมมันใหญ่ขึ้นจมเลย สงสัยพี่เก่งบีบบ่อย"
   "เบล!!!" แตงโมกับข้าวหอมร้องพร้อมกัน   
   "แหะ ๆ โทษที ป่ะ เจ๊ ไปเลือกเสื้อให้แตงโมหน่อย มันชอบรสนิยมเจ๊นะ เดี๋ยวเค้าเอาชุดนี้ไปจ่ายเงินให้" เบลบอก พลางชูชุดสีฟ้าขาวขึ้นมา
   หลังจากเลือกชุดว่ายน้ำใหม่ให้แตงโมได้แล้ว (ข้าวหอมปฏิเสธไม่ได้ว่าแตงโมนมโตขึ้นจริง ๆ) เบลก็เอาถุงเสื้อผ้าที่ปิดผนึกอย่างดีมาให้ข้าวหอม ก่อนที่จะชวนเพื่อนไปกินข้าว ร้องคาราโอเกะ และเดินเที่ยวเล่นไปเรื่อย ๆ จนดึกดื่น พอกลับมาถึงหอ ข้าวหอมพบว่านทีจัดกระเป๋าเดินทาง ทั้งของเธอและของตัวเขาเองเสร็จแล้ว แถมยังจัดได้ถูกใจเธอเสียอีก เธอจึงแค่นำถุงเสื้อผ้าที่เธอหิ้วมาไปใส่เพิ่มในกระเป๋า ก่อนจะเข้านอนด้วยความเหนื่อยล้า

   วันรุ่งขึ้น เมื่อนทีบอกให้เธอเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ เธอก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ซีลอยู่ในถุงปิดผนึกอย่างดีไม่ใช่บิกินีตัวใหญ่สวยสีฟ้าขาว แต่เป็นเศษผ้าที่เอาให้แมวใส่ยังโป๊เกินไปเลย ติดมาด้วยคือโน้ตเล็ก ๆ แผ่นหนึ่ง  'แล้วเจ๊จะขอบใจเค้า -เบล'
   "ใส่ชุดว่ายน้ำหรือยัง พี่อยากเห็นแล้วนะ ว่าจะน่ารักแค่ไหน" เสียงนทีร้องถามเข้ามาในรถ
   ข้าวหอมตัดสินในใส่ชุดว่ายน้ำทั้งอย่างนั้น แล้วก้าวออกจากรถไปหานที มือสองข้างปิดหน้าอกและของสงวน รู้สึกได้ว่ามือของเธอปกปิดเนื้อตัวได้มากกว่าชุดที่ใส่เสียอีก นทีเบือนหน้าหนีกลับไปเสกให้แผ่นหินเคลื่อนที่ไปโดยไม่ยอมพูดกับเธอเลย เธอรู้สึกได้ว่าเขาไม่พอใจ ยัยหนูคนนี้นี่มันอะไร ปากบอกให้อดทนรอ แต่แต่งตัวยิ่งกว่ากะหรี่มายั่วเขา

   "เบลแกล้งหนูค่ะ" ข้าวหอมบอก "หนูเลือกบิกินีตัวเดียวกับในโลกเรามาอ่ะ แต่เบลแอบเปลี่ยนเป็นตัวนี้"
   "ถึงว่า" นทีบอก "น่าเกลียดที่สุด ใส่แบบนี้แก้ผ้าไปยังจะดีกว่า"
   ข้าวหอมกระชากบิกินี ด้ายเส้นจิ๋วขาดผั๊วะออก เธอโยนเศษผ้าลงน้ำไปอย่างไม่ไยดี "แก้ผ้าแล้วค่ะ"
   นทีใช้เวทมนตร์เรียกเศษผ้ากลับมา "ทิ้งอย่างนี้ไม่ได้ เดี๋ยวไปรัดคอปลา เต่า เดี๋ยวไปถึงเกาะพี่จะเอาไปเผาเป็นเชื้อไฟ" นทีบอก เขาเอาเศษผ้าไปโยนใส่รถก่อนจะเดินมานั่งลงข้าง ๆ ข้าวหอม หัวใจเธอเต้นตึกตักราวกับจะกระเด้งออกจากเบ้า เขาจับมือเธอและวาดตรามาร์คลงเบา ๆ บนฝ่ามือ
   "ฟังพี่นะ เจ๊" นทีกระซิบ ข้าวหอมรู้สึกว่าเขาพูดทั้งกับตัวเธอเอง และกับเจ้าของร่างตัวจริง "พี่รู้ว่านี่ไม่ใช่ที่เราตกลงกัน แต่ เพื่อช่วยโลกอีกโลกหนึ่ง ชีวิตคนเจ็ดพันล้าน พี่ขอร่วมรักกับเจ๊ก่อนถึงเวลาอันสมควรนะ"
   ข้าวหอมพยักหน้า "ค่ะ แน่นอนค่ะ" เธอไม่ค่อยแน่ใจด้วยซ้ำว่าตัวเธอคนไหนเป็นคนตอบไป แต่วินาทีต่อมา เธอก็ลงไปนอนหงายอ้าซ่าอยู่บนพื้นหินแล้ว นทีขึ้นคร่อมเธอ เสกเสื้อผ้าของตนเองให้หายไป แล้วก้มลงจูบปากเธอ มือก็เคล้าคลึงทรวงอกนุ่มหยุ่นไปด้วย  

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ซิงรอบสาม จะเจ็บอีกมั้ยเนี่ยข้าวหอม

ลีลาจังรอบนี้

ซิงแรกผ่านไป ซิงสอง ซิงสามค่อยๆผ่านไป
มันต้องพลิกโผอีกซักอันละวะ 

มันต้องมีแบบอื่นบ้างสิ

กว่าจะครบเก้าครั้งอย่าลืมประตูหลังนะ

มันต้องแบบนี้แระ

ยังเหลืออีกหลายครั้ง

3 รอบแล้วเหลืออีก 6 จะสำเร็จหรือมีอะไรมาคั่นหรือป่าวนะ

น้องข้าวหอมต้องทนเจ็บถึงสิบครั้ง น่าสงสารจัง

ตอนนี้น่ารักจัง แต่ยังไงก็โดนอยู่ดี เสี่ยต้นโลกนี้ยังต้องกินแห้วไปก่อน อีกห้าตอน เคี๊ยกๆ

น้องข้าวหอมจะทนเจ็บอีก9รอบไหวไหม

เร่งหน่อยเดี๋ยวไม่ทัน

ส่งสารคนเขียน กว่าจะได้ครบสิบดอก ไล่มุขแทบไม่ทัน 

เหมือนได้ย้อนเวลาเลย