ขากลับได้ต่ออีก

 

ชอบ

 

ต่อกันนะ

รำลึกความหลัง

จะมีแรงเหลือจัดการพี่แก๋มมั๊ย

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง 5 พี่ก็ไม่เคยลืม

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย       
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์       
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   

...

    ผมก้มลงไปทาบทับกอดหลังพี่แนน  จับหน้าพี่แนนเอียงมาจูบกัน  พี่แนนตาเยิ้มมากๆ  เหมือนจะร้องไห้ด้วยซ้ำ 
    "เจ็บมากเหรอพี่"
    พี่สาวผมส่ายหน้าช้า  ยิ้มให้ผมแล้วบอกสั้นๆว่า
    "ฟิน"

    บ่ายวันนั้นผมนั่งเรียงหน้าเล่มรายงานให้พี่แนนใหม่  และยังต้องพิมพ์เพิ่มใหม่หลายหน้าเพราะมีทั้งกระดาษขาดและเปรอะน้ำกามของเราสองคน  การที่ได้กลับมาเจอพี่แนนใหม่มันทำให้ผมดีใจเหลือเกิน  ผมได้ขอโทษพี่แนนด้วยการกระทำครั้งนี้ของผมไปแล้ว  แต่คนอื่นที่ผมอยากขอโทษล่ะ

    "แนนครับ  ได้ข่าวพี่โมมั่งมั๊ยครับ  ผมคิดถึงพี่โมเหมือนกันครับ  พี่โมคงโกรธผมมากๆ"
    "เออ...เค้าไม่ได้โกรธแกคนเดียวหรอก  โกรธหมดทั้งแก๊งค์เลย  อีแก๋มแม่งตัวดี  ไอ้โมเลิกคุยกะมันถาวรเลย  มันโมโหมากๆ  พี่ก็ไม่เจอโมเลยเหมือนกัน"
    "ตอนนั้นผมเด็กมากๆเลยพี่  ผมไม่รู้อ่ะ...อาจจะโดนยาพี่แก๋มด้วย  อย่างเดียวคือผมอยากทำเท่านั้น  แต่วันนี้ผมอยากมากกว่าทำ  ผมอยากให้พี่รู้สึกดีด้วย  แล้วพี่แนนโอเคกะวันนี้มั๊ย"
    "อืมม์  ดีกว่าครั้งแรกมากๆ  แต่ว่า...พี่จะไม่มีอะไรกะก้องอีกแล้วนะ  พี่ขอร้องก้องหละ  ไม่ใช่อะไรหรอก  พี่ว่ามันไม่ดี...."

    ผมก้มหน้า  สิ่งที่แนนว่าไม่ดีอ่ะ  ผมทำกะใครมาแล้วมั่งก็ไม่รู้  ผมคงจัดอยู่ในข่าย "คนไม่ดี" ของพี่แนนไปด้วย  การสนทนาเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นๆ เรื่องราวของชีวิตและอนาคต  ผมจัดเรียงรายงานให้พี่แนนใหม่ไปเรื่อยๆ  เราคุยด้วยความคิดถึงกัน  พี่แนนค่อนข้างไม่แปลกใจเท่าไรนักที่ผมกลายเป็นนักรักตัวยง...แฟนเพียบ 

    "ก้อง  พี่เตือนนะ  ทำให้ดี  ทำให้หมดจด  อย่าค้างคา  มีคนตายเพราะเรื่องชู้สาวมาแยะแล้ว  ก้องยังอาจโชคดี  แต่ถ้าเละเทะไปเรื่อย วันนึงอาจโชคร้ายนะ  พี่ไม่อยากให้ก้องเจอเรื่องร้ายๆ"

พี่แนนดีเกินกว่าที่ผมคิดจริงๆ  คนดีน่ารักอย่างพี่แนนทำไมไม่มีแฟน  อันนี้ผมก็งง  ผมช่วยเรียงรายงานจนเสร็จแล้วพอหกโมงเราก็มากินข้าวตามนัดกะเจ้าแม่แก๋ม  พี่สาวสองนางฟ้าทั้งสองคนเหมือนไม่เคยโกรธกัน  คุยเล่นสนุกสนานเหมือนเพื่อนที่คิดถึงกันมานานแสนนาน  พี่แก๋มมองหน้าผมหลายครั้งราวกับจะสาวความจริงออกมาจากผมว่าผมทำอะไรพี่แนนหรือเปล่า  แต่ผมตีสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น  ผมแว้บหนีจากสองสาวลงไปซื้อยาฉุกเฉินให้พี่แนน  และแอบใส่กระเป๋าพี่แนน  และ SMS ไปทิ้งไว้  ส่วนพี่แก๋มสารภาพว่ารู้ว่าพี่แนนเข้ามหาลัยเดียวกัน แต่ไม่รู้อยู่คณะไหน  และตามก็ไม่เจอ  เดินหาก็ไม่เจอ เพราะเรียนกันคนละฝั่งถนน  พี่แก๋มรู้ในเย็นวันนั้นเลยว่าผมติดวิศวะที่มหาลัยเดียวกะพี่ทั้งสอง  พี่แก๋มดีใจลิงโลดมากๆ ที่ผมมาอยู่มหาลัยเดียวกัน  เรานั่งกินกันจนเกือบสองทุ่ม  พี่แนนก็อยากกลับบ้าน

    "อีแนน เดี๋ยวกูไปส่ง  มึงก็เสือกย้ายบ้านด้วย  มันก็หากันไม่เจออยู่เนี่ย"
    "ถ้าไม่เจอก้อง  ก็...ไม่ได้เจอกันแล้ว  กูก็คิดว่าต้องไปทำบุญให้มึงเหมือนกันเนี่ย 55555 คิดว่าตายห่าไปแล้ว"

    พี่แก๋มก็ขับบีเอ็มไปส่งพี่แนนถึงซอย 24 แล้วก็ลงไปถ่ายรูปเซลฟี่กะพี่แนนอีกสักครู่  กว่าสองคนนี้จะแยกจากกันก็กินเวลาไปอีกสิบนาที
   
    "ตอนนี้ไปไหนล่ะจ้ะ  คุณน้องเนื้อหอม..."
    "ไม่มีแล้วครับพี่  กลับได้เลย"
    "เฮ้ย...ยังดิ  ยังไม่กลับ"

    พี่แก๋มเลี้ยวกลับรถที่ใต้สะพานลอยลาดพร้าวอย่างรวดเร็ว  และหันหัวรถกลับมาถนนพหลโยธินอีกครั้ง

กลับมาอ่านอีกรอบ

จะกลับง่ายๆได้ยังไงต้องให้รำลึกความหลังกันก่อน

ก้องไม่รอดพี่แก๋มแน่ๆ

 

ทบทวนความหลังกับพี่แก๋มละวันนี้