ลุงพลต้องไปปลอบใจลูกขวัญแล้วล่ะ

น้อยใจพี่ชายกับพ่อหนีไปมจแตกแน่นๆๆ

ฟามทุกข์ของคนรวย ?????

โดกดดันขนาดนี้  ถ้าได้ลุงพลปลอบคงติดแจแน่ๆ

ใสเกินไป ต้องให้ลุงพลช่วยผสมสี

ยังเดาไม่ออกลูกขวัญจะเจอลุงพลแบบไหน

ใส่เกียหมา

อยากรู้ว่าลูกขวัญจะเสียท่าแบบไหน

 

พูดคุยก่อนอ่าน : ก็...หายไปเกือบสามเดือนครับ ต้องขอโทษจริง ๆ

ช่วงที่ผ่านมา ผมติดธุระ ต้องเดินทางไป ตจว เพื่อเคลียร์ปัญหาส่วนตัว แล้วก็ปั่นนิยายบนดินจนเพลินด้วยละ วันนี้เป็นโอกาสอันดี ที่ผมจะมาสานต่อตำนานรักของลุงพลกันต่อ แต่ตอนนี้ ลุงพลไม่มีบทครับ บทส่วนใหญ่จะเป็นของ สุนันทา และตัวละครใหม่อย่างน้องตาล ทิพยศิลป์ สาวพาณิชย์คนสวยนั่นเอง

แล้วก็บทของลูกขวัญ ภาสินี ช่วงนี้เธอจะเป็นตัวเดินเรื่องอีกสักระยะนะครับ สำหรับน้องเล็กของเราคนนี้ ที่ทุกคนรอคอยมานานเหลือเกิน

นอกจากนี้ เราก็จะได้พบกับตัวละครใหม่อย่างน้อง โซเฟีย พริตตี้สาวลูกครึ่งไทยอเมริกัน กิ๊กของไอ้บอย ภูวนาท พี่ชายของน้องลูกขวัญด้วยครับ

ก็ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะเขียนเรื่องลุงพลให้จบให้ได้ อุตส่าห์ลากยาวให้ลุงพลได้เชยชมนางเอกมา 11 คนละ เหลือน้องลูกขวัญคนเดียว มันค้างคาใจทั้งผมในฐานะคนเขียน และรีดเดอร์ด้วยเช่นกัน

#################

ความเดิมจากตอนที่แล้ว...




ณ วิทยาลัยพาณิชยการแห่งหนึ่ง ใน กรุงเทพ

สุนันทา ตัดสินใจโบกรถแท็กซี่กลับไปที่บ้าน เรียกได้ว่าวัดใจกันเลยว่าจะออกหมู่หรือจ่า ผลปรากฏว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเธอกลับไปถึงบ้าน สิ่งแรกที่เธอโดนก็คือโดนแม่ด่า แต่สุดท้าย ทอมสาวร้านสะดวกซื้อ ก็อ้างว่าต้องอยู่ทำ OT เลยทำให้เมื่อคืนไม่ได้กลับมา

พอกลับมาถึง ทอมสาวก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบ และไม่ลืมที่จะหยิบแว่นกันแดดเอาไว้เสริมหล่อติดตัวไปด้วย เรียกได้ว่าแต่งตัวสไตล์สาวเท่ห์ตามแบบฉบับ ก่อนที่เธอจะควบรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจรุ่น Yamaha Fino ไปหาแฟนสาวอย่างน้องน้ำตาล ทิพยศิลป์ เด็กพาณิชย์ที่ได้นัดหมายกันไว้ก่อนหน้า

"วันนี้ฝนตกแหะ" สุนันทาไม่ลืมที่จะสวมชุดกันฝน พร้อมกับพกร่มไปด้วยระหว่างการเดินทางและ เมื่อมาถึงหน้าวิทยาลัยพาณิชยการ สุนันทาก็หยิบเอาแว่นกันแดดขึ้นมาสวม และยืนถือร่มเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์เก๊กหล่อหน้าสถาบันการศึกษาของแฟนสาวในช่วงเย็น

"น้องตาล!! น้องตาล!!" พอยืนรอไปได้สักพัก ทอมสาวร้านสะดวกซื้อ ก็เหลือบไปเห็นแฟนสาวของตัวเองในชุดนักเรียนพาณิชยการเดินออกมาหน้าประตู และกำลังจะโทรหาตน "พี่อยู่นี่!!"

"พี่นัน" น้องตาล ทิพยศิลป์ ในชุกเสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเน็คไทสีดำ กระโปรงแสล็คสีดำขาวถึงเข่า สะพายกระเป๋าเป้ใส่หนังสือเรียนและสัมภาระ เดินเข้ามาหาแฟนทอมของตัวเองด้วยรอยยิ้ม "มาถึงนานหรือยังคะพี่นัน?"



"เพิ่งมาถึงได้สักพักแล้วละจ๊ะ" สุนันทายิ้มหวาน "กินข้าวยัง? เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว"

"ไปค่ะพี่นัน เข้าห้างกันนะ" ทิพยศิลป์คนสวยตอบ "รีบไปเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกละ"

แล้วทอมร้านสะดวกซื้อ ก็ขับรถพาแฟนดี้คนสวยซ้อนท้าย เพื่อไปกินข้าวที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เพื่อกินข้าว เดินเที่ยวย่อยอาหาร และหลบพายุฝนที่ใกล้จะเทกระหน่ำลงมาในอีกไม่กี่อึดใจ

............................

ร้านอาหารญี่ปุ่นภายในห้าง

"พี่นัน!! อย่าเพิ่งกินซิ!! ถ่ายรูปก่อน!!!" ดี้สาวพาณิชย์เอ่ยปากทักท้วง เมื่อเห็นแฟนทอมกำลังใช้ตะเกียบคีบปลาหมึกทอดกระเทียมสไตล์ญี่ปุ่น

"ก็พี่หิวแล้วนิตาล" ทอมสาวบ่น ก่อนค่อย ๆ คีบชิ้นปลาหมึกวางกลับไปบนจาน

"ขอถ่ายรูปลงเฟส ให้เพื่อนอิจฉาเล่นก่อน" น้องน้ำตาลถือสมาร์ทโฟนถ่ายภาพอาหารที่สั่งมา พร้อมกับโพสต์ลงบนโลกโซเชียล ให้เพื่อน ๆ ในโรงเรียนได้อิจฉากันเล่น "อือ สวยจัง!!"

สุนันทานั่งเอามือชันคางมองแฟนสาวด้วยรอยยิ้มและภูมิใจ เพราะก่อนหน้านี้ ก็มีหนุ่ม ๆ มาขายขนมจีบทิพย์ศิลป์เป็นจำนวนไม่น้อย แต่สุดท้าย ก็เป็นทอมหล่ออย่างสุนันทา ที่คว้าใจทิพย์ศิลป์คนสวยมาครองได้สำเร็จ

และที่สำคัญ สุนันทา ยังได้ความสาวจากทิพย์ศิลป์เป็นคนแรก มันเลยทำให้ทอมร้านสะดวกซื้อคนนี้ภูมิใจในเสน่ห์ของตัวเอง ที่สามารถเอาชนะพวกผู้ชายสกปรกพวกนั้นได้

แน่นอนละ พอพวกผู้ชายพวกนั้นรู้ว่า น้องน้ำตาล ทิพย์ศิลป์ เด็กพาณิชย์คนสวยมีแฟนเป็นทอม ก็ต่างบ่นอุบว่าเสียดาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะน้องน้ำตาลเธอรักพี่นัน แฟนทอมของเธอจริง ๆ



"เอาละ!!! กินได้แล้วคะพี่นัน!!" แล้วน้องน้ำตาลก็วางสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะ ระหว่างที่ลง ก็ยังมีเสียงเตือนจากการคอมเมนต์ของเพื่อน ๆ ในโลกโซเชียลอยู่เป็นระยะ

"พี่ก็รอคำนี้อยู่พอดี" สุนันทาคว้าตะเกียบขึ้นมาคีบปลาหมึกทอดสไตล์ญี่ปุ่นขึ้นมากิน

"เออ...พี่นัน" แล้วทิพย์ศิลป์ก็นึกอะไรออก "เมื่อคืนพี่ไปไหนมาคะ? แล้วใครที่รับสาย เป็นญาติกันเหรอ?"

"ผลุ๊บ!!" พอเจอคำถามนี้เข้า ทอมสาวร้านสะดวกซื้อถึงกับพุ่ง จนแฟนดี้สาวร่นคิ้วด้วยความสงสัย

"อะไรคะพี่นัน?" ทิพยศิลป์เอ่ยปากถาม "เป็นอะไรมากหรือเปล่า? น่าเกลียดอ่ะ"

"เปล่าจ๊ะ ไม่มีอะไร" สุนันทารีบคว้าทิชชู่ขึ้นมาเช็ดคราบอาหารที่เลอะอยู่บนโต๊ะ"

"ตกลงเมื่อคืน พี่หายไปไหน? แล้วใครรับโทรศัพท์ คนที่ชื่อพี่ลอยน่ะคะ" สาวพาณิชย์คนสวยถามคำถามเดิม "ตกลงเป็นญาติของพี่ใช่ไหมคะ"

"ใช่จ๊ะตาล" ทอมสาวร้านสะดวกซื้อตอบ "พี่ลอยเป็นญาติของพี่เองจ๊ะตาล"

"พอดีพี่ลอยแวะมาเยี่ยมพี่ที่บ้านน่ะจ๊ะตาล" นั่นไงละ เพราะไม่ได้เตี้ยมกับไอ้ลอยมาก่อน เลยทำให้ไอ้นันเผลอปล่อยไก่ตัวโตให้น้องตาลจับพิรุธได้

"เหรอคะ?" แล้วทิพยศิลป์ก็วางตะเกียบลง ก่อนประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน และมองหน้าแฟนทอมด้วยความไม่พอใจ "แล้วไงต่อ?"

"ก็ไม่มีอะไรจ๊ะ" สุนันทายังไม่รู้ว่าความซวยกำลังจะมาเยือน เพราะสิ่งที่เธอพูดมา มันไม่ตรงกับที่ลอยศักดิ์ได้บอกกับทิพยศิลป์เลยแม้แต่น้อย "พี่ลอยแค่แวะมาเยี่ยมพี่กับแม่ที่บ้าน แล้วพอดีพี่ไม่อยู่ ก็เท่านั้นเอง"

"เฮ้อ..." สาวพาณิชย์คนสวยถอนหายใจ "พี่นัน จำวันแรกที่ตาลตกลงคบกับพี่ได้ไหมคะ?"

"จำได้ซิ" แล้วทอมสาวร้านสะดวกซื้อ ก็นึกถึงคำพูดของแฟนดี้คนสวย ที่บอกกับตนในวันนั้น

"ตาลพูดกับพี่ว่าอะไรคะ?" ทิพยศิลป์ถาม "พูดมาซิ ทบทวนความจำกันหน่อย"

"มีอะไรให้พูดกันตรง ๆ อย่าโกหก..." สุนันทาตอบ ก่อนที่จะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ เมื่อแฟนดี้คนสวยทำหน้าไม่พอใจ

"พี่นันโกหกตาล..." สาวพาณิชย์ตอบ "ตกลงคนที่ชื่อพี่ลอย เป็นอะไรกับพี่กันแน่คะ?"

"ก็เป็นญาติกันไงจ๊ะตาล" ทอมสาวร้านสะดวกซื้อก็ยังทำซื่อตอบไปตามนั้น "ทำไมเหรอ? พี่ลอยบอกกับตาลว่าอะไร?"

"เห้อ!! เสียความรู้สึกว่ะ!!!" แล้วในที่สุดทิพย์ศิลป์ก็หยิบเอาเงินจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาวาง "ตาลไม่ชอบคนโกหกค่ะพี่นัน ตาลว่าตาลพอละกับพี่"

"ตาล!! ตาล!!! เดี๋ยวซิ!!" เมื่อเห็นแฟนสาวเด็กพาณิชย์ลุกขึ้นจากร้าน ทอมสาวร้านสะดวกซื้อก็รีบลุกขึ้นตามไปเพื่อหวังจะตามง้อ ก่อนจะโดนพนักงานของร้านยืนขวางทางเอาไว้

"คุณคะ!! ถ้าจะออกไป จ่ายเงินก่อนค่ะ!!"

"ตาล!! ตาล!!! โถเว้ย!!" สุนันทาถึงกับฉุน "ไอ้ลอย!!! มึงนะมึง!! มึงไปพูดอะไรให้ตาลฟังวะ!!! ตาลเลยเป็นแบบนี้!!!"

สุดท้าย สุนันทาก็หมดอารมณ์ที่จะกินอาหารญี่ปุ่นแสนอร่อย เลยตัดสินใจชำระเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ ก่อนรีบเดินออกมาจากร้าน แล้วรีบโทรศัพท์หาแฟนดี้คนสวยที่กำลังงอนอยู่

แต่ไม่ว่าจะโทรหาโดยตรง หรือไลน์คอลไป ก็ไม่มีการตอบรับจากปลายสาย สุนันทาถึงกับเครียดหนัก จะยังไงกันต่อละชีวิตกู ไอ้ลอย!! มึงนะมึง!!! อย่าให้กูเจอนะ!!! ทอมสาวอาฆาตแค้นใส่ทรชนที่ชื่อลอยศักดิ์ ชนิดที่เรียกได้ว่าอย่าให้เจอนะมึงนะ กูเอามึงตายแน่!!!

....................................

ณ คฤหาสน์ตระกูลถิ่นทวีพัฒนา ณ ภูเก็ต

"กลับมาแล้วค่ะ" หลังจากเรียนพิเศษเสร็จ ลูกขวัญในชุดเสื้อพละ ที่เธอได้เตรียมไปเปลี่ยนแทนเสื้อนักเรียนตัวเก่า ที่ให้เพื่อน ๆ ร่วมสถาบันเซ็นต์เป็นที่ระลึกพร้อมกับติดสติ๊กเกอร์ในงานปัจฉิมนิเทศ เด็กสาวเดินเข้ามาภายในห้องโถงของบ้านด้วยท่าทางอิดโรยในช่วงหัวค่ำ



"ทานข้าวมาหรือยังลูก?" นายหัวภูชิต ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่เอ่ยปากถามลูกสาว

"เรียบร้อยแล้วค่ะคุณพ่อ" ภาสินีตอบด้วยท่าทางเหนื่อยล้า "หนูขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ วันนี้เหนื่อยมากจริง ๆ"

"ดีแล้วลูก" นายหัวภูชิตพยักหน้า ก่อนหันกลับไปดูโทรทัศน์ต่อ "รีบนอนเร็ว ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ เราจะได้ไปเรียนพิเศษต่อช่วงเช้า"

ภาสินีไม่ได้ตอบอะไร เธอรู้สึกอึดอัดเหลือเกินกับชีวิตแบบนี้ ชีวิตที่ต้องถูกกดดันและคาดหวังอย่างหนักจากผู้เป็นพ่ออย่างนายหัวภูชิต ที่บังคับเคี่ยวเข็ญให้เธอมีผลการเรียนที่ดี

ตั้งแต่จำความได้ ภาสินีไม่เคยมีเกรดเฉลี่ยต่ำกว่า 3.90 ตั้งแต่เข้าสู่ระบบการศึกษาภาคบังคับตั้งแต่ชั้นอนุบาลชนถึงระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ผลการเรียนของเธอเป็นเลิศ ถึงแม้จะไม่ได้ที่หนึ่งของห้อง แต่อย่างน้อยที่สุด ก็ต้องมีชื่อติดอันดับเด็กที่มีผลการเรียนดีอยู่เสมอ

"กลับมาแล้วเหรอลูกขวัญ?" พอเดินขึ้นไปชั้นสองได้ไม่นาน ภูวนาทในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ ก็เปิดประตูออกมาจากห้อง พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมที่ลอยโชยออกมาติดจมูกของเด็กสาว

"จะออกไปไหนคะพี่บอย?" ลูกขวัญถามพี่ชาย "แต่งตัวแบบนี้ จะไปหาพี่พลอยเหรอคะ?"

"เหอะ!!" พอได้ยินชื่อหมอพลอย ภูวนาทก็เค้นหัวเราะออกมา "พูดเป็นเล่นไปลูกขวัญ หมอพลอยคงไม่อยากจะเจอหน้าคนอย่างพี่อีกแล้ว ให้เธอไปที่ชอบ ๆ เถอะ พี่เบื่อที่จะมาตามตื้อผู้หญิงหัวแข็งแบบนี้เต็มทน"

ภูวนาทยักไหล่ ไม่ยินดียินร้ายกับผู้หญิงที่ชื่อพลอยพรรณอีกต่อไป ก็แน่ละ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว คาสโนว่าหนุ่มไม่มีเหตุผลอะไร ที่จะต้องไปตามตื้อตามตอแยผู้หญิงที่คิดจะทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของตัวเองอย่างเด็ดขาด

"พี่บอย..." ภาสินียังคงพยายามหาหนทางเพื่อทำให้สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้น ถึงแม้ว่าจะรู้ดีว่ามันไม่มีทางก็ตาม "ตกลงที่ผ่านมา พี่ไม่ได้รักพี่พลอยจริง ๆ เหรอคะ?"

"รักเหรอ!!??" คาสโนว่าหนุ่มหยุดนิ่ง ก่อนถอนหายใจยาวและหันกลับมามองหน้าน้องสาวคนเล็ก "ก็เคยรัก แต่ผู้หญิงแบบนั้นหยิ่งเกินไป พี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจะต้องพยายามอีกสักเท่าไร ถึงจะเอาชนะใจผู้หญิงแบบนั้น หยิ่ง อีโก้จัด เรื่องมาก ขึ้นคานแบบนั้นน่ะดีแล้ว"

"พี่บอย!!" ลูกสาวคนเล็กของนายหัวภูชิตร่นคิ้วด้วยความไม่พอใจ "ทำไมพูดจาแบบนั้นคะพี่ ยังไงพี่บอยก็ควรให้เกียรติพี่พลอยบ้างนะคะ นั่นเพศแม่นะ!!??"

"เพศแม่เหรอ!!?? เห๊อะ!!!" ภูวนาทส่ายหน้า "ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่พี่สักหน่อยลูกขวัญ!! พี่ไม่อยากจะอะไรกับผู้หญิงที่คิดจะทำลายชีวิตครอบครัวเราอีกแล้ว เราก็เหมือนกัน เลิกทำตัวเป็นทูตสันติภาพอะไรได้แล้ว ผู้หญิงคนนั้นคิดจะทำลายครอบครัวเรา เรายังจะไปสนใจใยดีอะไรกับผู้หญิงแบบนั้นอีก พอได้แล้ว!!"



ภาสินีเองก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย กับคำพูดของพี่ชายอย่างภูวนาท ใช่ ทุกอย่างที่ภูวนาทพูดมันจริงทุกอย่าง เธอเองก็เข้าใจความรู้สึกของทั้งสองครอบครัว ทั่งฝ่ายถิ่นทวีพัฒนาของเธอ และฝ่ายจารุศิริการกุลของหมอพลอย

ถ้าจะถามว่าใครผิด ภาสินีก็ยอมรับตามตรงว่าคุณพ่อและพี่ชายขอบเธอ บีบบังคับหมอพลอยมากเกินไป แต่สาวน้อยก็คิดเหมือนกันว่า หมอพลอยเองก็ทำรุนแรงเกินไปเหมือนกัน

"พี่ไม่อยากได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว..." แล้วภูวนาทก็หันหลังให้น้องสาว "พี่เสียเวลากับผู้หญิงคนนี้มามากพอละ พอกันที!!! เดี๋ยวนะ ใครโทรมาเนี่ย!!??"

คาสโนว่าหนุ่ม รีบล้วงกระเป๋าหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา เมื่อเห็นเบอร์จากปลายสาย ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที

"พี่บอย? ออกมาหรือยังคะ?" ที่แท้ ก็เป็นน้องโซเฟีย พริตตี้สาวลูกครึ่งไทย-อเมริกัน ที่ภูวนาทแอบซุกไว้ระหว่างขายขนมจีบให้หมอพลอยที่ทางบ้านเล็งเอาไว้เป็นสะใภ้ แต่ถูกปฎิเสธกลับไป



"โซเฟียเหรอ?" ภูวนาทเปลี่ยนโหมดแบบฉับพลัน จากเกรี้ยวกราดเป็นอ่อนหวาน "พี่บอยกำลังจะไปหาแล้วจ๊ะ รอแป๊ปนะ พี่กำลังจะออกจากบ้าน"

"ใครกันคะโซเฟีย?" พอพี่ชายจอมเจ้าชู้กดวางสาย ภาสินีเลยเอ่ยปากถามภูวนาทด้วยความสงสัย

"เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่ารู้เลย" ภูวนาทตอบบ่ายเบี่ยง "พี่ต้องไปละ"

"เดี๋ยวนะคะพี่บอย!!" ลูกสาวคนเล็กของนายหัวภูชิตร่นคิ้ว "นี่พี่บอยอย่าบอกนะคะว่า ตลอดเวลาที่พี่คุยกับพี่พลอย พี่บอยยังแอบมีผู้หญิงคนอื่นอีก!!??"

"ก็แล้วยังไงละลูกขวัญ?" คาสโนว่าหนุ่มเริ่มแผลงฤทธิ์ "พี่เป็นผู้ชาย เรื่องแบบนี้มันเรื่องธรรมดา อีกอย่าง พี่ตั้งใจว่าถ้าพลอยปฏิเสธพี่ พี่ก็ยังมีคนอื่นอีก มันผิดหรือไง?"

"คนเจ้าชู้..." ภาสินีบ่นถึงพี่ชายตัวเอง

"แล้วจะให้พี่ทำยังไงละลูกขวัญ?" ภูวนาทถาม "ก็ในเมื่อพลอยเค้าปฏิเสธ เค้าทำกับพวกเราแบบนี้ เรายังจะให้พี่รักผู้หญิงแบบนี้ได้ลงอีกเหรอ? พี่ไม่เอาด้วยหรอก!!"

ภาสินี ที่ยืนนิ่งถือกระเป๋า ก็หันหลังไปมองพี่ชายที่กำลังเดินลงบันไดชั้นล่าง โดยมีผู้เป็นพ่ออย่างนายหัวภูชิตนั่งตรงโซฟาห้องรับแขก

"จะไปไหนหลาวไอ้หัวเกียง?" นายหัวภูชิตถามลูกชายคนโต "มึงนีนะ วัน ๆ คิดแต่เรื่องตีหม้อ เย็ดแหมม!!"

"ไปแฮงค์เอ้าท์กับเพื่อนเฉย ๆ ครับพ่อ" ภูวนาทตอบ "ก็แค่เบื่อ ๆ อยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำน่ะครับ"

"เออ ดี!!" นักการเมืองใหญ่ส่ายหน้า "อยู่หยบ ๆ หน่อยก็ไม่ได้นะมึงนะ หัวดอ เออ!! มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป!! อย่ามีเรื่องให้กูปวดหัวอีกละ!!"

"ไม่ต้องกลัวหรอกครับพ่อ" ภูวนาทตอบ "ผมไม่ทำเรื่องให้พ่อปวดหัวแน่นอน"

ภาสินีที่ยืนดูพ่อกับพี่ชายพูดคุยกัน ก็ได้แต่ถอนหายใจ เธอรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์แบบนี้จนทนไม่ไหว เลยรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน โยนกระเป๋าทิ้งกับพื้น แล้วทิ้งตัวนอนคว่ำกับเตียงพร้อมกับปล่อยโฮออกมาด้วยความอึดอัดใจ

ใช่ว่าการเกิดเป็นลูกคนรวย มันจะมีความสุขเสมอไป ไหนจะต้องโดนกดดันบีบบังคับต่าง ๆ นา ๆ ไหนจะสารพัดปัญหาทั้งภายนอกและภายใน ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไม ภาสินีตัดพ้อกับชีวิต

โปรดติดตามตอนต่อไป...

เมื่อไหร่โดน

จะทำยังไงต่อดีลุงพล

จะหนีออกจากบ้านมั้ย

ต้องหาที่ระบายความเครียดซะแล้ว

ถึงคิวน้องลูกขวัญแล้ว วัยขบเผาะเลย

เสร็จลุงแน่นอน