....เย็น อะไร ก็ไม่เย็นจิต เท่าเย็นผูกมิตร ไม่เบื่อ ระอา เย็นร่มธงไทยปรกไปทั่วหล้า....
   บูธของชมรมนาฎศิลป์เนืองแน่นไปด้วยผู้คน ที่ส่วนใหญ่เป็นเด็ก ป.5 ป.6 ที่มาเข้าเยี่ยมชมงานเปิดบ้านกิจกรรม แต่ก็มีไม่น้อย ที่เป็นนักเรียนมัธยมในโรงเรียน ที่กำลังหาชมรมจะเข้า หรือแค่มาเพื่อดูเพื่อเปิดหูเปิดตา ทั้งหมดล้วนแล้วแต่จับจ้องอยู่ที่หนุ่มสาวสิบสองคู่ ที่ยืนเคียงล้อมวงกันอยู่ที่ลานโล่งที่กลางบูธ แต่ละคู่ก็แตกต่างกันออกไปทั้งวัย และการแต่งกาย แต่คู่ที่เห็นได้ชัดว่าเป็นเป้าสายตามากที่สุด คือของหนุ่มสาวร่างสูง ที่ฝ่ายชายแต่งชุดสูทสากลแบบราชนิยมพร้อมหมวกมาลานำไทยแบบสมัยคณะราษฎร ขณะที่ฝ่ายหญิงแต่งชุดไทยเปิดไหล่ข้างหนึ่ง ปล่อยผมยาวสยายปรกไปทั่วทั้งแผ่นหลังลงไปเกือบถึงก้นงอน ชุดของฝ่ายชายกับฝ่ายหญิงไม่เข้ากันเท่าไหร่นัก อย่างที่คงต้องถูกหักคะแนนหมดตัวแน่หากเป็นการแข่งขันจริง ๆ แต่สี่งที่ชมรมนาฏศิลป์ต้องการมานำเสนอในวันนี้ไม่ใช่การรำแบบถูกต้องตามมาตรฐานแบบเป๊ะ ๆ แต่เป็นคอนเซ็ปต์ ที่ว่าใครก็สามารถมีความสุขกับการรำได้ ซึ่งคู่หนุ่มสาวนี้ก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน แม้ว่าฝ่ายชายจะรำอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ผิดบ้าง เพี้ยนบ้าง ยกมือไม่ได้อ่อนช้อยสวยงามอย่างฝ่ายหญิงที่รำคู่ แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มและดวงตาเป็นประกายที่มองหญิงสาวก็สื่อให้เห็นได้ชัดเจนว่าเขามีความสุขแค่ไหน ส่วนฝ่ายหญิงนั้นแช่มช้อยสวยงามสมบูรณ์แบบไปเสียทุกกระบวนท่า แต่ที่งามจับใจกว่าท่วงท่าลีลา คือใบหน้า ที่ชม้อยชำเลืองไปหาหนุ่มหล่อข้างกายตามจังหวะเพลง พร้อมส่งสายตาหวานซึ้งและรอยยิ้มพิมพ์ใจ ที่ทำเอาผู้คนโดยรอบใจละลายไปตาม ๆ กัน
   เสียงเพลงจบลง คู่รำหันหน้าเข้าหาและยกมือไหว้กัน เสียงปรบมือดังกระหึ่ม
   "เห็นมะ ใครบอกเด็กเดี๋ยวนี้เต้นแต่เคป๊อป นาฏศิลป์ก็ยังมีดีอยู่นะ" ราชณิญากระซิบบอกชาคริตเมื่อเห็นเสียงตอบรับ
   "อืม ก็จริง" ชาคริตยอมรับ
   "พี่ ๆ รำสวยกันไหมค๊ะะะะะะ" มิ๊งค์ถามใส่ไมโครโฟน เสียงร้องตอบรับดังสนั่น "อยากมารำกับพวกพี่ ๆ ไหมค๊ะะะะะะะ"
   "เอา ๆ"
   "หนูจองพี่ผู้ชายคนนั้นนะ"
   "พี่สาวค๊าบบบบ รำกับผมน๊ะะะะ"
   "รับบัตรคิวกับพี่ไอหมอกคนนี้เลยนะคะ" มิ๊งค์บอก "คิวที่ 1- 12 เตรียมตัวเลยนะคะ เดี๋ยวเข้าไปคู่ กับพี่ ๆ เขาได้เลย"
   เด็ก ๆ (รวมถึงคนที่ไม่เด็ก) ที่มีบัตรคิววิ่งเข้ามาในวงรำ ต่างก็พยายามเข้าจับคู่กับพี่ ๆ ที่ตนเองถูกใจที่สุด ชาคริตถูกเด็ก ม.3 คนหนึ่งลากไปคู่ด้วยได้สำเร็จ ขณะที่ราชณิญาเจอกับน้องประถมตัวกะเปี๊ยก ที่สูงเกือบไม่ถึงเอวเธอ ทั้งคู่มองตากันขำ ๆ วูบหนึ่ง ก่อนที่เสียงเพลงจะดังขึ้นอีกครั้ง และทั้งคู่หันไปหาคู่รำคนใหม่ของตน

   ขณะเดียวกัน
   โอ๊คกำลังปวดหัวกับการพยายามตัดต่อวิดีโอที่ถ่ายในพิธีเปิดงานเปิดบ้านกิจกรรเมื่อเช้านี้ เมื่อประตูห้องโสตฯเปิดผั๊วะออก และพี่ชัยรัตน์เดินอาด ๆ เข้ามา โอบเอวสาวหมวยคนหนึ่งเข้ามาด้วย
   "ไอ้น้องโอ๊ค ออกไป" ชัยรัตน์สั่ง
   "อะไรเนี่ย พี่ชัย โอ๊คตัดต่อวิดีโออยู่นะ"   
   ไอ้ชัยยัดกล้องใส่มือน้องโอ๊ค "ไปถ่ายงานทดลองที่บูธชมรมวิทยาศาสตร์นะ เสร็จแล้วเก็บภาพบรรยากาศรอบ ๆ งาน แล้วไม่ต้องรีบกลับมาล่ะ" มันถีบน้องโอ๊คออกจากห้องโสตฯไป แล้วล็อคประตู ก่อนจะหันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงแป้งฝุ่นทันที
   "เดี๋ยวก่อน พี่ชัย" แป้งฝุ่นร้อง "ถ้าน้องโอ๊คบอกครูล่ะ"
   ไอ้ชัยหอมแก้มแป้งฝุ่นฟอดใหญ่ "ไอ้โอ๊คมันหงอจะตาย มันไม่กล้าทำอะไรหรอก ซู๊ดดดด ขอพี่ชมความสวยของแป้งให้เต็มตานะ"
   ไอ้ชัยดึงตัวแป้งฝุ่นเข้ามาชิดใกล้แล้วกกกอดอย่างแนบแน่น มือก็ดึงชายเสื้อแป้งฝุ่นออกจากกระโปรง 
   หลังจากปลอบโยนแป้งฝุ่นลงแล้ว ไอ้ชัยก็ลุกขึ้น ลบทำลายร่องรอยสังเวียนรักต่าง ๆ ในห้องโสต จัดลำโพงให้เข้าที่ ก่อนจะกลับมาหาแป้งฝุ่น ทันใดนั้น สายตามันก็เหลือบไปเห็นจอคอมพิวเตอร์ ที่น้องโอ๊คเปิดทิ้งไว้ ดูเหมือนว่าไอ้น้องโอ๊คกำลังตัดต่อวิดีโอการเปิดงานเปิดบ้านกิจกรรมเมื่อเช้าอยู่ บนเวทีใหญ่ โรงเรียนได้จัดให้มีการแสดงกิจกรรมที่โดดเด่น หนึ่งในนั้น คือละครภาษาอังกฤษ ที่ได้ผ่านเข้ารอบสุดท้าย ไปชิงแชมป์ระดับประเทศ
   และไอ้น้องโอ๊คตัดต่อภาพถึงตอนนั้นอยู่พอดี บนหน้าจอมีภาพแป้งฝุ่น ที่ยืนอยู่ในฉากหลัง ทำท่าทำทางสมบทบาทกับตัวประกอบ
   แต่ที่หน้าเวที คือหนุ่มหล่อ สาวสวย ชาคริต และราชณิญา ในชุดแสดงละครสุดหรู ที่จ้องมองกันด้วยสายตาที่หวานซึ้ง บ่งบอกชัดเจนถึงความรักที่เปี่ยมล้นทั้งในและนอกเวที
   ไอ้ชาคริตมันบอกว่ามันเปลี่ยนแล้ว จะจริงหรือเปล่านะ ที่มันบอกว่ามันไม่เคยได้กับราชณิญา
   แล้วถ้าจริง มันจะว่ายังไงนะ ถ้ากูจะเปิดซิงผู้หญิงของมันบ้าง

   ขณะเดียวกัน
   "ถ้าหนูมาเรียนที่นี่ แล้วเข้าชมรมนาฏศิลป์ หนูจะได้รำคู่กับพี่ไหมคะ" เด็กหญิงป.6 คนหนึ่งถามชาคริต หลังจากเสียงเพลงรอบสุดท้ายจบลง
   "เอ่อ ไม่ครับ พี่อยู่ ม.6 แล้ว เดี๋ยวปีหน้าก็เข้ามหาลัยแล้วครับ"
   "อ๋อ ค่ะ" เด็กหญิงเดินคอตกจากไป
   "เสน่ห์แรงนะ" มิ๊งค์เดินเข้ามาต่อยแขนชาคริตแรง ๆ ทีหนึ่ง "น้อง ๆ แย่งจะมารำกับนายเยอะสุดเลย"
   "มิ๊งค์ไม่ว่าใช่ไหม"
   "ไม่ ไม่ ดีแล้ว ที่น้องมาสนใจเยอะขนาดนี้ บัตรคิวหมดเกลี้ยงเลย" มิ๊งค์บอก "ถึงชั้นจะคิดว่าน้องน่าจะสนใจตัวนายมากกว่าสนใจนาฏศิลป์ก็เถอะ"
   "น้องอยากจะรำกับญาก็เยอะนะ" ชาคริตบอก พลางก็ชี้ไปที่ราชณิญา ที่ยังถูกน้องประถมผู้ชายสี่ห้าคนรุมล้อมอยู่
   "หึงละสิ" มิ๊งค์แหย่
   "เปล่านะ ไม่ใช่ซะหน่อย"
   มิ๊งค์หัวเราะหึ ๆ "รู้ไหม ชั้นไม่เคยเห็นนายมองใครแบบที่มองญาเลย"
   ชาคริตไม่ตอบ หันไปมองหน้ามิ๊งค์เงียบ ๆ นางรำส่ายหัวช้า ๆ
   "ชั้นไม่เห็นด้วยเลย ตอนที่ญาบอกจะลากนายมาช่วย เพื่อน ๆ ชั้นก็ไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ไอเดียของน้องญาก็ดีอยู่ เรื่องให้น้องมาร่วมรำวงด้วยกันเนี่ย แล้วสุดท้ายยังไงญาก็เลือกนายมาเป็นคู่......แล้วผลมันก็ออกมาดีด้วย..."
   ทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่ จ้องมองราชณิญาที่ยังโดนเด็กประถมรุมทึ้งอยู่
   "นายคงรักน้องญาจริง ๆ สินะ"
   "เราไม่รู้ แต่...เราก็อยากจะเปลี่ยนตัวเอง"
   "อืออ พยายามเข้าหล่ะ" มิ๊งค์ตบแขนชาคริต "ทำไมไม่เปลี่ยนตัวเองให้ชั้นบ้างนะ เห้ออออ"
   ชาคริตหันไปจ้องมองมิ๊งค์ จนสาวเจ้าต้องเบือนหน้าหนี แก้มแดง "ขอโทษที แต่....ชั้น...ช่างเถอะ เหมือนที่ชั้นเคยพูดนะ ห้ามนายทำร้ายน้องญา เด็ดขาด เข้าใจนะ"
   "จะพยายาม"
   "ถ้าญาต้องเสียใจเพราะนาย ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยนาย" มิ๊งค์บอก
   "พี่มิ๊งค์กับพี่คริตคุยอะไรกันเหรอคะ" เสียงใส ๆ ถาม
   "อ้าว ญา!" ราชณิญาหลุดจากเงื้อมมือเด็กประถมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มายืนอยู่ข้าง ๆ มิ๊งค์แล้ว
   "ไม่มีอะไรหรอก" มิ๊งค์รีบบอก
   "พี่มิ๊งค์จะแย่งพี่ชาคริตจากหนูเหรอ"
   "นังญา!!! เธอก็รู้นี่ว่านายนี่มันเคยทำอะไรกับชั้น!"
   "หุหุ หนูล้อเล่นเฉย ๆ พี่มิ๊งค์อย่าโกรธน๊าาาา"
   "เชอะ จะไปล่อกันที่ไหนก็เชิญเถอะ ชั้นไม่สนแล้ว" มิ๊งค์สะบัดตัวเดินจากไป
   "พี่เขาเป็นห่วงเรานะ" ชาคริตบอกราชณิญา
   "หนูรู้ค่ะ" ราชณิญาบอก "แต่ตอนนี้ หนูอยากอยู่กับพี่สองต่อสองนี่นา ไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ"
   "โอเค"
   "เดี๋ยวต้นเดือนหน้าก็สอบปลายภาคแล้วใช่ไหมคะ" ราชณิญาถามขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปโรงอาหาร
   "อืม"
   "ช่วงปิดเทอม เราก็มาซ้อมละคร แล้วแข่งรอบสุดท้ายต้นเทอมหน้า"
   "อืม"
   "โอเคค่ะ"
   "สะดวกใช่ไหม ไม่ได้กลับต่างจังหวัดหรืออะไรนะ"
   "กลับไม่ได้ค่ะ 5555" ราชณิญาหัวเราะ ใช่ ถ้าเธอกลับไปเหยียบจังหวัดบ้านเกิดครอบครัวไอ้โฮมเล่นเธอแน่
   "โอเค จะได้มาเจอกันบ่อย ๆ" ชาคริตบอก และไล้ผมยาวของเธอเล่น
   "ว่าแล้ว พี่คริต เดี๋ยววันสุดท้ายที่สอบ เป็นวันเกิดหนูด้วยนะ ไปฉลองกับหนูหน่อยมะ"
   "ได้เลย"
   "แต่หกโมงหนูต้องไปกินข้าวกะพ่อแม่นะ พี่ไปด้วยกันไหมล่ะ หนูจะได้พาแฟนไปเปิดตัว"
   ชาคริตหันไปจ้องแฟนสาว เห็นชัด ๆ ว่านี่เป็นอีกครั้ง ที่เธอพยายามผูกสัมพันธ์แบบยั่งยืน ถาวร ไม่ฉาบฉวยกับเขา
   เขาควรจะยอมดีไหม ถ้าไปหาพ่อแม่เธออย่างเปิดเผยแล้ว โอกาสฟันแล้วทิ้งคงน้อยลง
   แต่เขาก็ไม่คิดจะฟันเธอแล้วทิ้งอยู่แล้วนี่
   "โอเคครับ"

   เมื่อกลับถึงบ้าน ชาคริตก็ตรงไปแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดหน้าคอมพ์
   เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
    เปิดรูปภาพที่ถ่ายมาตลอดวัน
   หลาย ๆ ภาพเป็นภาพที่เขาถ่ายคู่กับราชณิญา
   เธอสวยเหลือเกินในชุดนางรำ
   ตลอดวัน เขาได้แต่คิดว่าจะขยำขยี้เธอยังไงดี
   ถ้าได้เปิดซิงเธอทั้งชุดนางรำคงสุดยอดไปเลย
   นิ้วของชาคริตหยุดที่รูปรูปหนึ่ง ที่เขายืนอยู่ข้างราชณิญา ในรูปนั้น ชุดเปลือยไหล่ของเธอเลื่อนลงไปต่ำกว่าในภาพอื่นเล็กน้อย เผยให้เห็นความนูนของเนินอกเธอนิดหนึ่ง
   นิดหนึ่ง แต่ก็มากพอจะสนองความเงี่ยนของชาคริต
   "ญา พี่ขอนะ" ชาคริตกระซิบเบา ๆ กับรูป ก่อนจะรูดซิบกางเกงลง แล้วเริ่มสำเร็จความใคร่

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

รอหลังฉลองน่าจะมีอะไรสนุก

อดทนได้ดีมาก พ่อชาคริต

ทำดีแล้วชาคริต แต่ระวังไอ้เพื่อนชัยหน่อยก็ดี

ดูท่าชาคริตจะทนไม่ไหว

อดทนไว้ก่อนนะชาคริต งวดนี้เอารูป งวดหน้าเอาตัวจริงเลย

ทนไม่ไหวแล้วสินะ ชาคริต

น้องญาจะโดนใครก่อนแต่ที่แน่ๆแป้งฝุ่นนำไปก่อนล่ะ

นั่นไงว่าแล้ว เดี๋ยวไอ้ชัยต้องเล่นน้องญาแน่

แบบนี้ก็เท่ากับว่า  พระเอกเยใครก็ครั้งเดียวตลอดสิเนี่ย

ชาคริตมันมีเพื่อนชั่วจริงๆ

จะทนอดได้นานแค่ไหนชาคริต

ชัยรัตไกเ ญาก่อนก้ดีนะ

รอนางเอกโดนมานานแล้ว

ชาคริต​พ่อ​คนดี​ ว่าวกับรูปภาพ​ยัง​ขออนุญาต​ก่อน​ ยอดชายในฝันของญา