ย้ายที่แบ้วมาบ้านแทน

ลื้ฟื้นความทรงจำ

สุดเว้ยยย

 

นายเป็นนินจาเหรอนายก้องไวมากหายตัวได้ในเวลาคับขัน ถ้าหลบฉากไม่ทันนายเละแน่นายก้อง

 

สุดยอดเลย

 

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง ตอน 16 ความในใจ

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย      
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์      
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   
------------------------------------------------------------------

   แพมหลับทันทีที่ผมทำเสร็จ 

แต่นั่นก็ทำผมตกใจมากมาย  คิดว่าเธอตายไปจริงๆ  ดีที่เธอลืมตามาบอกว่าไม่ไหวแล้ว..ขอนอน  ผมเลยอุ้มเธอเข้าไปนอนเตียงกะผมในห้อง  และคืนนั้นผมก็ได้กอดน้องสาวที่น่ารักของผมทั้งคืน  ก่อนจะจัดหนักน้องแพมทั้งเสาร์และอาทิตย์ 

        "พี่เป็นแฟนแพมเหอะนะ"
   "อ้าว  แล้วซาย่าแฟนพี่ทำไง...พี่ยังรักยังชอบเค้าอยู่เลย"
   "พี่ก็ชอบแพมรักแพมอีกคนได้นะ  พอซาย่าเค้ามาแพมก็จะหายตัวไปไง..."

   ผมกอดจูบเด็กสาว  ในใจอยากตอบรับเป็นแฟนเธอ  แต่อีกใจผมก็คิดว่าผมควรจะเลิกผูกพันกะใครได้แล้ว  ผมไม่รู้ว่าแฟนน้องแพมตอนนี้เป็นลูกเจ้าพ่อหรือจอมซ่าที่ไหนอีก  ผมยังจำกรณีพี่แพรได้ดีที่ต้องไปนอนโรงบาลหลายวันอยู่   ดีไม่ดีผมไปแย่งน้องแพมที่น่ารักมา...ผมอาจโดนยิงตาย  และที่สำคัญผมกลัวว่าตัวผมเองนี่แหละที่จะหลงเธอจนกลับตัวไม่ได้และสร้างปัญหาตามมาอีกมากมาย  ผมสงสารซาย่าที่ซื่อสัตย์กะผมตลอดเวลา   ผมเลยบอกแพมว่าดูกันไปก่อน แต่สำหรับแพมแล้ว..เธอคิดว่าผมคือแฟนตัวจริงของเธอ  และผมก็ทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีปิดบังสถานะกิ๊กของผมกะแพม  มันดูน่าจะลงตัวและมีความสุข  แต่แล้วชะตาของผมก็พลิกผันรุนแรงอีกครั้งเมื่อแพมหายไปไม่ติดต่อผมเป็นเดือน  ผมโทรก็ไม่ติด  คราวนี้ผมขอเบอร์โทรเพื่อนป๊าจากป๊าผมและโทรไปถามถึงแพม

   "ก้องเหรอลูก  น้องแพมเหรอ..ย้ายไปเรียนญี่ปุ่นแล้วหละ  ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวเค้า  ไปถาวรเลยสักสี่ห้าปี  คงไม่กลับมาบ่อยๆหรอก  จบปริญญาตรีแล้วคงกลับมาแหละ... น้องเค้าฝากลานะ  เค้าไปกระทันหันมากๆ"
   ...

   นั่นทำให้ผมอกหักรุนแรงมากๆ ทุกอย่างกำลังดีและลงตัวกะแพม  ผมทำใจแล้วว่าจากนี้ผมจะไม่รักกะใครอีกนอกจากซาย่า  แต่สำหรับการเป็นตัวเสือกชาวบ้านแล้ว  ผมยังคงทำหน้าที่นั้นอยู่หลายรายการ   รายการที่สำคัญที่สุดน่าจะเป็นรายการนี้...

   "ไอ้เชี่ยก้อง....  หลบหน้ากู  ไปแดกข้าว  ก็ไม่รอกู..."
   "ไม่ได้หลบ  ทำไมกูต้องหลบ  แม่ง..ก็เลิกไม่ตรงกัน  กูจะรอมึงทำเหี้ยไร  มีคนรอมึงแล้วไม่ใช่เหรอ..."
   "เออ ก็จริง 55555   เฮ้ย...มึง...   ข่าวดี...กูเจอเจน..."

   ผมตาเป็นประกาย  และฟังมันพูดอย่างตั้งใจ
   "แต่..มึงต้องทำใจนะ  เพราะกูเจอเจนกะแฟนใหม่"
   "ห๊า....ไรนะ  ที่ไหนวะ"
   "กูเจอที่รัดสาด  ตรงใกล้ๆ เศรษฐศาสตร์อ่ะ  กะลังขึ้นรถแฟน  ไอ้แฟนแม่ง เดินมาจับมือส่งขึ้นรถ  เชี่ย เหมือนหนังน้ำเน่าเลยอ่ะ   กูอยู่ไกล  ร้องเรียกแล้ว  แต่ไม่ทัน  จดเบอร์รถไว้ให้มึง 5889  "
   "รถใคร รถเจนเหรอ"
   "รถแฟนมัน"
   "แล้วมึงจดให้กูทำเหี้ยไร??"
   "อ่าว...ไม่รู้ดิ  เผื่อมึงอยากไปขูดรถมัน"

   ก็จริงนะ  ไอ้เอ็มแม่งช่วยเก็บหลักฐานให้  อย่างน้อยถ้าผมตามไปรอที่รถคันนี้ก็ยังอาจสืบหาเจนได้  แล้วผมก็ทำแบบเดิม  เริ่มจากไปคณะรัฐศาสตร์และถามหาคนชื่อเจนปี 1  คราวนี้ยากกว่าเดิม เพราะมีชื่อเจน 2 คน  แต่ว่าไม่รู้อยู่ไหน  เดินมาคณะเศรษฐศาสตร์  ก็มีอีก 1 เจน  แต่คงไม่ใช่ เพราะผมเดินไปหาก็เจอเจนอื่นนั่งอยู่กะแฟนเค้า  และผมก็ยังไม่มีเวลาที่จะไปนั่งเฝ้ารถ 5889   มันดูเป็นการกระทำที่โง่มากเกิน  ที่สำคัญ...ผมยังต้องให้เวลากะคนอื่นๆอีกหลายคนอีกด้วย...

   "ไอ้ก้อง  ว่างเป่า...ไปหาหมอกัน"
   ผมหันไป  ไอ้เพื่อนหลังสวนผมเอง  ไอ้โอ๋ยืนเท้าเอวพูดกะผมราวกะผมเป็นทาสมัน
   "ไม่ไปเว้ย  ให้แฟนพาไปเอง..."
   "ไม่มีแฟน  จะไปมั๊ย   ใครไปจะ...ให้เป็นแฟน"

   โอ้ว..ถ้าผมจะไป  ผมไปเพราะประโยคแรกมากกว่า เกิดไรขึ้นกะมันเนี่ย  ผมเดินมาฝั่ง รพ เป็นเพื่อนมัน  หมอนัดตรวจไอ้เส้นเลือดที่ต่อๆไว้   ระหว่างเดิน  ก็ไม่ค่อยได้คุยไรกัน
   "เฮ้ย  คุยมั่งดิ  ทำเป็นคนแปลกหน้า" โอ๋หันมาเอามือตีแขนผม
   "เอ๊า  มึงก็คุยดิ  มึงไม่คุย...จะให้กูคุยไรวะ"

   ผมกับไอ้โอ๋....สรรพนามของเราจะเปลี่ยนตามสถานที่และเวลาเสมอ  ถ้าบนเตียงจะอีกแบบ
   ......จะว่าไป  ผมอยากจับมือมันเดินนะ  ก็คิดถึงมัน  แต่กลัวว่าคนมาเห็นแล้วไปฟ้องไอ้เอ็ม  มันจะวุ่นวายกันอีกเมื่อถึงมือพี่หมอคนนั้น  ผมก็ปล่อยโอ๋เข้าไปตรวจแล้วก็นั่งรอ  ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง จากบ่ายสองตอนนี้บ่ายสามแล้ว  โอ๋ยังไม่ออกมา  ผมเริ่มกระสับกระส่าย เพราะพี่ดอมเรียกซ้อมทีมบอลตอนสี่โมง 
   
   "พี่พยาบาลครับ เห็นเพื่อนผมมั๊ยครับ  ที่มาตรวจแขนอ่ะครับ"
   "อ๋อ  พี่เห็นคุณหมอพาไปนั่นไปนี่หลายอย่างเลยค่ะ  ตอนนี้นั่งคุยกะคุณหมอนะคะ  น้องรอแป๊บนึง"

   แป๊บของพี่พยาบาลคือครึ่งชั่วโมง  โอ๋ออกมากับพี่หมอคนนั้น
   "แฟนน้องโอ๋เหรอ.. เอ่อ... น้องครับ ต้องช่วยโอ๋นะครับ ตอนนี้โอ๋ไม่ควรใช้ข้อมือมากนะครับ เดี๋ยวมันต่อไม่ติด  ตอนนี้พอจะเชื่อมกันได้แล้ว"
   "เอ่ออ....พี่หมอคะ  ไม่ใช่แฟนคะ นี่ไอ้ก้องค่ะ   เพื่อนคนที่พาโอ๋มาส่งไงคะ"
   "เอ่ออออ พี่จำไม่ได้แล้ว  เอาหละ  นัดเจอเดือนหน้านะ..."

   ไอ้โอ๋สวัสดีพี่หมอ  แต่ที่น่าแปลกใจคือพี่หมอเอามือมาจับที่แขนโอ๋  มันไงวะเนี่ย...
...................................................................................

   "เมิง....จะรีบร้อนไรกันนักหนา  กูเมื่อย...."
   "เร็วสิวะ  เดินเร็วๆ  กูต้องไปเปลี่ยนเสื้ออีก เดี๋ยวพี่ดอมแม่งด่ากู...เร็วๆไอ้โอ๋"

   พอมาถึงคณะ  ผมมาส่งมันที่โต๊ะ  แล้วโดยเป้ทิ้งไว้เอาแต่เสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดแล้วรีบกลับออกมา
   "โอ๋... ก้องไปเล่นบอลก่อนนะ...."
   ผมแค่โบกมือให้เพื่อนสนิทคนนี้  จริงๆผมอยากอยู่กะมันนานๆนะ  แต่เกรงใจไอ้เอ็ม  ยิ่งมีคดีกันอยู่   ผมซ้อมบอลจนหกโมง  โคตรเหนื่อยเลย  พี่ดอมชวนไปกินข้าว  แต่ผมไม่ไป  ว่าจะรีบกลับไปทำรายงาน

   "ว่างมั๊ย  เจอกัน 1414 ที่เดิม ตั้งแต่หนึ่งทุ่ม"

   ผมเห็นเศษกระดาษในเป้ผม  จำได้ว่ามันคือลายมือโอ๋  ไอ้โอ๋ต้องมีไรแน่นอน  ผมรีบโทรไป 
   "เออ อยู่โรงแรมแล้ว  กะลังจะเช็คอิน"
   "ไอ้โอ๋...มึงบ้าเหรอวะ  โรงแรมแม่ง...แพงชิบหายมึงยังจะไปอีก"
   "เออน่า มีจ่ายแล้วกัน  จะมามั๊ยล่ะ  ถ้าไม่มา..โอ๋ก็ไม่เช็คอิน"

   ผู้หญิงชวนผมไม่เคยปฏิเสธเลย  ในอีกแค่ 15 นาที ผมก็ปรากฎตัวที่ล้อบบี้โรงแรม  แต่พบว่าโอ๋นั่งรออยู่แล้ว  โอ๋ยืนขึ้นทำท่าดีใจที่ได้เจอผม
   "ไหนจะเจอที่ 1414 ไง"
   "ก็ใครอ่ะบอกแพง  แพงนักก็บอกมาจะให้ไปไหน"
   "บ้านก้องก็ได้  หรือกลัวจะโดนข่มขืน 55555"
   "ถ้าจะโดน อยู่ตรงไหนก็โดนอ่ะ  เอ้า...ขับไป ขี้เกียจ"

   วิออสคันนี้ผมคุ้นเคย  แต่ผมยังอยู่สภาพกึ่งตัวเน่าเพราะรีบมา..ไม่ได้อาบน้ำ
   "โธ่ คิดว่าเจ๋ง...จองห้อง   ไอ้เราก็เลยไม่อาบน้ำเลย กะจะมาแช่อ่างกะโอ๋ซะหน่อย"
   "ไอ้บ้า  ก็เสือกบอกทำไมว่ามันแพง  ก็เลยไม่เอาห้องดิ"
   "เออออ...กูอ่ะ..ไม่เป็นไร  มึงอ่ะ เหม็นหรือเปล่า"
   "นิดนึง  พอทน..."

   แค่ราชเทวีมันน่าจะใกล้ๆ  ถ้าเดินน่าจะถึงในห้านาที  แต่พอเอารถมาก็หมดไปครึ่งชั่วโมง

   "แปลว่าคืนนี้ค้างบ้านกู..."
   "ให้ป่ะหละ  ไม่ให้ก็กลับ...."
   "ห้ายยยยยยย ดิ ... เอ้ามีไรให้ช่วยยกมั๊ย"
   "เนี่ย แค่เนี้ย  เป้อันนึง"
   "ให้ยกคนแขนเจ็บด้วยมั๊ยอ่ะ"
   "เอาดิ  ถ้ากล้านะ..."

   โห...ไอ้พวกท้าทายแบบเนี้ย  เสร็จทุกราย  ผมเดินข้ามไปฝั่งคนนั่งและเอามือรวบไอ้โอ๋ขึ้นมาอุ้มทั้งตัวเลย  แม้โอ๋จะตัวไม่เล็ก  แต่สำหรับผมแล้ว...สบายมาก  ไอ้เพื่อนผมเอามือมาทุบผม  แต่ผมยังแกล้งอุ้มมันเดินมาจนถึงพี่มุ
   "คุณก้อง  เพื่อนเป็นอะไรหรือเปล่าครับ  ผมช่วยพาขึ้นไปให้มั๊ย"
   "โอ๋มันขี้เกียจเดิน  ก็เลยอุ้มมา  ไม่มีไรหรอกพี่มุ  เล่นกัน"

   พี่มุยิ้มให้ผมแบบมีเลศนัย  พี่มุรู้เสมอว่าหากมีผู้หญิงมากะผมแปลว่าไม่ได้กลับในวันนี้แน่ๆ  แต่สำหรับโอ๋แล้ว  อาจเป็นข้อยกเว้น 
   "เอ้า...แกไปอาบน้ำอีกห้องเลย  เดี๋ยวมาเจอกันแล้วลงไปกินข้าว"
   "ไม่เอาอ่ะ  ไม่ลงแล้ว  ก้องซื้อมาเผื่อเรานะ"

   บนโต๊ะข้าวเย็นวันนั้นมีแค่ผมกะโอ๋  ผมอยากมีเวลาแบบนี้กะโอ๋นานๆ แต่อย่างว่าแหละ...โอ๋มันแฟนไอ้เอ็ม ผมจะไปกินข้าวกะโอ๋สองต่อสองมันก็ไม่ค่อยถูกต้องนัก  วันนี้น่าจะปลอดคน  เรามีโอกาสนั่งใกล้กัน  แต่ผมคงไม่กล้าหักหลังไอ้เอ็ม

   "ต้องมีไรที่ไม่ปกติ  เล่ามาเลยโอ๋"
   

dee

มีลับลมคมในอะไรอีกเนี่ย