ชอบ

ดีมากน้ำทรี

หากมีคำผิดช่วยแจ้งผมด้วยนะครับ
ผิดพลาดประการใดแนะนำติชมได้นะครับ ตอนนี้มีซ่อนข้อความเช่นเคยนะครับ

ฝากติดตามทางช่องทางด้านล่างหน่อยครับ เข้าไปติดตามหรือถูกใจให้หน่อยนะครับ ไม่ซื้อไม่ว่าแวะมาเยี่ยวก็ยังดี^^






น้ำสะดุ้งและพูดด้วยเสียงแหบพร่า : พราว...................



ชิบหายแล้วไงตู เอาไงดีวะเนี่ย ผมเค้นสมองคิดอย่างสุดความสามารถ จะแก้ตัวว่าอะไร จะอธิบายพราวยังไง แล้วทำไมพราวถึงมานั่งดูผมกับน้ำอยู่ตรงนี้ ทำไมเธอไม่เรียกหรือด่าว่าพวกผมตั้งแต่ที่ออกมาเจอ มีคำถามที่ไม่มีคำตอบในหัวผมมากมาย แล้วถ้าพราวโว้ยวายแล้วฟ้าได้ยินล่ะ ฟ้าไม่รู้เรื่องผมกับน้ำ ส่วนพราวก็ยังไม่รู้เรื่องผมกับฟ้า โอ๊ยทำไมกลายมาเป็นแบบนี้แล้วตูจะผ่านเรื่องนี้ไปยังไงวะเนี่ย ตอนนี้ในห้องเงียบมากกกก ได้ยินแม้กระทั่งเสียงแอร์ แล้วก็มีคนทำลายความเงียบนี้ลง

พราวพูดนิ่งๆ : นายทำแบบนี้กับน้ำ แล้วฟ้าล่ะนายจะทำยังไง

ถ้าคุณผู้อ่านเห็นตอนนี้คุณคงจะเห็นว่าผมเหวอขนาดไหน ชิบxายแล้วตูพราวรู้เรื่องผมกับฟ้าได้ไงวะ ฟ้าเล่าให้ฟังหรอ เล่าขึ้นขั้นไหนวะ เชี่ยยยยแล้ว ผมได้แต่อุทานในใจ หาทางออกปัญหานี้ไม่เจอ
แต่แล้วน้ำก็ออกตัวปกป้องผม

น้ำพูดตื่นๆ : เอ่ออออ คือว่าน้ำเป็นคนออกมาหาทรีเขาเองแหละพราว อย่าไปว่าทรีเลยนะ



โอ้วแม่สาวแสนดีของผม เธอชั่งน่ารักและดีกับผมจริงๆ แต่ก็หยุดพราวไม่ได้

พราวเริ่มเสียงดัง : เงียบไปเลยยัยน้ำ กับแกต้องคุยกันยาว แกก็รู้ว่าเพื่อนแกคิดยังไงกับมัน

อ้าววว เริ่มแทนตัวผมว่ามันและ สงสัยกำลังเดือด ทำไงดีๆๆๆๆ คิดไม่ออกจะรอดไปยังไง แต่...น้ำเธอสู้

น้ำเริ่มเสียงดังเหมือนกัน : แล้วพวกแกไม่รู้หรอว่าฉันคิดยังไงกับทรี ฉันชอบทรีมาตั้งนานแล้วพวกแกก็รู้

บรรยากาศไม่ดีและพวกเธอเริ่มขึ้นเสียงใส่กันแล้ว ผมต้องหาทางดึงความสนใจมาที่ผมแทนให้ได้ ไม่งั้นเพื่อนตีกันตายแน่ ยิ่งถ้าฟ้าตื่นออกมาจะแย่ไปใหญ่ เอาไงเอากันวะดึงดราม่าแม่มเลยแล้วกัน

ผม : น้ำ.. พราว.. พอเถอะเราผิดเองแหละที่ไม่รู้จักห้ามใจตัวเอง น้ำกับพราวอย่าทะเลาะกันเองเลยนะ
ผม : เดี๋ยวทรีกลับคอนโดตัวเองดีกว่า ตอนนี้ไอ้พวกนั้นคงเลิกตามหาเราแล้วแหละ
ผม : เดี๋ยวเราเก็บกวาดห้องให้ก่อนแล้วกัน ใจเย็นกันนะ(เบรคอารมณ์พวกเธอสักหน่อย)
ผม : เป็นเพื่อนกันค่อยๆคุยกันนะ มันผิดที่เราเอง น้ำกับฟ้าไม่ได้ผิดอะไรเลย พราวอย่าโกรธน้ำนะ


ในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง มีแต่เสียงผมเช็ดพื้นที่เลอะน้ำผมอยู่ บรรยากาศแบบนี้ก็น่าอึดอัดอยู่เหมือนกัน จนน้ำลุกขึ้นมาช่วยผมเช็ดโซฟาที่เลอะ ผมหันไปยิ้มให้กับน้ำ น้ำเธอก็ยิ้มให้กลับผม โถ่แม่แสนดีของผม แต่เหมือนมีคนไม่พอใจกับเหตุการณ์นี้ พราวเธอลุกขึ้นและเดินเสียงดัง ตึ้งๆๆ เข้าห้องน้ำไป และออกมาพร้อมไม้ถูพื้น เธอเดินมาที่ผมกับน้ำแล้วเอาไม่ถูแทรกกลางแล้วก็ถูลงไปอย่างแรง

พราวเสียงแข็ง : รำคาญ~ ลีลาอยู่ได้แค่นี้ ทำไม่เสร็จสักที

ผมเริ่มรู้สึกว่าเธอคงไม่แค่โกรธแทนเพื่อนแล้วมั้ง นี่มันไม่พอใจส่วนตัวหรือเปล่า หรือว่าเธอแอบชอบผมแล้วหึงผม ไม่หรอกมั้งคนแบบผมจะมีอะไรให้เธอมาชอบ แต่อาการเธอมันออกหรือผมคิดไปเอง

พราว : หึ! ก็แค่เนี่ย สะอาดแล้ว ไปได้แล้วไป จะไปไหนก็ไป

แล้วพราวก็เดินกระทืบเท้าเอาไม้ถูเข้าไปล้างเก็บไว้ในห้องน้ำ ผมรีบพุ่งตัวเข้าหาน้ำ
ผมกระซิบ : เวลามีน้อย น้ำฟังเราจบแล้วค่อยตอบนะ ถ้าน้ำไม่โอเคเราจะไม่ทำ เราคิดว่าพราวก็ชอบเราเหมือนกัน ถ้าเราจะขอมีพราวอีกคน จะพอเป็นไปได้ไหม แต่ถ้าพราวไม่เล่นด้วยหรือน้ำไม่โอเคเราจะไม่ทำ แต่ถ้าน้ำโอเคเราจะขอให้น้ำช่วยเราหน่อย

น้ำนิ่งฟังที่ผมพูดไปทั้งหมดและใช้เวลาคิดไม่นานนัก ผมก็ได้คำตอบจากเธอ

น้ำกระซิบ : แค่พวกเรา3คนพอนะ นายคนหลายใจ ถ้ารู้ว่ามีคนอื่นหล่ะก็ โดนตัดทิ้งแน่

เธอพูดจบแล้วก็บิดแขนผมไปหนึ่งที ผมนี่ทั้งเจ็บตัวทั้งเสียวแว่บเลย

ผมกระซิบอ้อน : คร๊าบมีแค่นี้พอแล้วคร๊าบ แต่น้ำช่วยเปิดทางให้ทรีหน่อยน๊า(แล้วผมก็บอกแผนกับน้ำ)

แล้วพราวก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมพุ่งเข้าไปจับมือเธอไว้ทั้งสองข้าง เธอสะดุ้งตกใจจะถอยหนี