ตำนานเทพวายุ [ season 3 ] ตอนที่ 49 : พยัคฆ์ มังกร

[Sopun Jeekkee]

แม้ว่า ติดตามใกล้ชิด แต่นานมากเลย ไม่มีปัญหาเลย มีบริการทางด่วนกลับไปฟื้นฟูความจำได้เร็วมาก ขอบคุณ

[0890082185]

หายไปนานมากเลยครับ รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอมาเลย เนิ้อหายังเข้มข้นอ่านแล้วสนุกมากครับ

นายริวจะโชว์ของอีกแล้ว แค่ชื่อก็หน้าซีดละ พวกเล่นต่อยกระสอบทรายขาดครึ่ง แถมทิ้งท้ายอีกว่าซ้อมกันให้สนุก ดูท่าจะสนุกจนสยอง

ตอนต่อไปอย่าให้รอนานนะครับ กดเจอถึงขนาดต้องลุกมาอ่านเลยตอนนี้

[mapigclub]

ขอขอบพระคุณมากๆๆเลยขอรับ
ระหว่างนายริวกะกับเทพโทนจะสร้างฮาเลมแข่งกันหรือขอรับ อิอิอิ

[Thanongsak]

 

สวัสดีครับ ตำนานเทพวายุมาแล้วครับ

ตำนานเทพวายุเป็นนิยาย ที่ผมแต่งขึ้นและลงที่นี่ที่แรกและที่เดียว

จะออกแนวชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย แฟนตาซี

พระเอกโอพี ฮาเร็ม ผมเขียนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก

เลยอาจจะอวยพระเอกสุดๆเลยล่ะครับ พระเอก

มีพลังเหนือธรรมชาติอย่างเช่นการควบคุมวายุ

แต่ก็ยังมีฝีมือในการต่อสู้ด้วยมือเปล่าระดับเทพด้วยช่วยกัน



สำหรับความเดิมตอนที่แล้ว ผมแนะนำกลับไปอ่านน่าจะดีกว่าครับ


ตอนที่ 45

ตอนที่ 46

ตอนที่ 47

ตอนที่ 48



ความเดิมแบบคร่าวๆ


กระแตกลับมาหาริวกะที่คอนโดอีกครั้งดูเหมือนว่าเป็นแผนของพลอยด้วย

ริวกะเองก็ต้อนรับตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือหัวใจของริวกะเต้นแรงมาก

อารมณ์ทางเพศก็พุ่งสูงแบบกะทันหัน เขารู้ตัวดีว่านี่คือคำสาบราคะ

เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมพอใกล้คุณกระแต คำสาบมันถึงทำงานล่ะ

แล้วริวกะก็ไม่มีทางอดทนอดกลั้นได้แน่ๆ เขารู้ดีว่าคำสาบนี้มันแรงแค่ไหน

แต่กลับกลายเป็นว่ากระแตเป็นฝ่ายโผเข้าหาริวกะ และสารภาพความในใจออกไป

และเรื่องราวก็กินเวลาไปเกือบ 2 ชั่วโมง และทั้งคู่ก็หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

จนริวกะตื่นมาอีกทีจึงได้รู้ว่า ตัวเองได้นอนหลับข้ามวันข้ามคืนจนมาถึงวันจันทร์

หลังจากจัดการธุระส่วนตัว กินข้าวอะไรเรียบร้อยเขาก็ไปที่โรงเก็บรถทันที

และบิดคาเสะมารุไปราวกับพายุ เพราะวันนี้เขามีเรียนตอนเช้าและต้อง

ไปพบท่านรัฐมนตรี เรื่องโทรศัพท์เครื่องใหม่ด้วย


.............................


ตำนานเทพวายุ 49




บรึ้มมม !!!!!!  เสียงเครื่องยนต์ของคาเสะมารุดังผ่านท่อ  Yoshimura Exhaust อย่างนุ่มนวลชวนให้คนมอง ริวกะบิดมาเส้นทางลัดตัดใหม่ เพราะว่าต้องการเลี่ยงรถติดและอยากลองทดสอบมอเตอร์ไซค์นี้เพิ่มเติมด้วย แต่ว่าระหว่างนั้น เสียงเรียก เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าก็ดังขึ้นมา ตอนนั้นริวกะก็ตกใจเพราะว่ามือถือของเขามันพังไปแล้วนี่


แต่ว่าหน้าจอที่เดิมที เป็นหน้าปัดของรถมอเตอร์ไซค์ตอนนี้มันขึ้นเป็นชื่อคนที่โทรมา ริวกะถึงกับโพร่งออกมาเอ้าเฮ้ย พี่โทนโทรมาไงวะ แล้วจะรับสายยังไง แล้วตอนนั้นก็มีเสียงดังเข้าในจากหมวกกันน็อคว่ากรุณาระบุตัวตน เพื่อยืนยันการเปิดใช้งาน ริวกะจึงเอ่ยชื่อตัวเองเพื่อเป็นการเปิดระบบ

" ริวกะ "

[ เสียงจากระบบ ]  :  authorize

ริวกะรับรู้ได้ทันทีว่าต้องทำยังไง เขาใช้นิ้วรูดปื้ดด ที่หน้าจอแล้วเสียงจากพี่ชายก็ดังก้องเข้าในลำโพงของหมวกกันน็อคทันที ริวกะคิดในใจคุณกระแตนี่สุดยอดไปเลย


[ โทน ]  :  เอ้าว่าไงเฮ้ย ตื่นหรือยัง เมื่อวานอั้มบอกว่านอนข้ามวันข้ามคืนเลย

[ ริวกะ ]  :  หลับยาวเลยพี่ ว่าแต่พี่โทนโทรมามีไรเนี่ย ปกติไม่เคยโทรมาเช้าขนาดนี้ มีเรื่องไรเปล่า

[ โทน ]  :  อ้อ จะเช็คนั่นแหละว่าเป็นไงมั่ง เพราะเมื่อวานท่านรัฐมนตรีบอกว่าติดต่อเอ็งไม่ได้

[ ริวกะ ]  :  ก็มือถือผมพังอ่ะครับ แหลกไปแล้วววว

จากนั้นโทนก็ได้รับฟังเรื่องราวจากริวกะ ซึ่งนี่แหละคือเหตุผลที่เขาโทรมา โทนบอกว่าเฮ้ยไอ้พวกแก๊งจีนนั่นน่ะ โดนเก็บหมดแล้วนะ ริวกะถึงกับต้องเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันข้างๆทันที เฮ้ยพี่โทนว่าไรนะ พี่โทนบอกก็ไอ้แก๊งจีนที่จะไปอาละวาดที่โดโม่น่ะ โดนเก็บเรียบเลย ริวกะบอกเฮ้ยๆผมไม่ได้ทำนะพี่โทน โทนก็ตอบกลับไปว่าเออรู้ ก็เอ็งเล่นหลับเป็นตายแบบนั้นคงไม่ได้ไปทำหรอก


แล้วอีกอย่างสภาพที่เกิดเหตุมันก็เละเทะเกินไป คงไม่ใช่รสนิยมของเอ็งหรอกมั้ง ริวกะก็นิ่งเลย เขาพูดออกมาว่าไอ้พวกนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีฝีมืออะไรนะ โดนฆ่าเรียบเลยเหรอพี่ โทนบอกเออก็แบบนั้นแหละ เอ็งไปตามข่าวเอาละกัน พี่โทรมาเช็คเฉยๆว่าตื่นแล้วหรือเปล่า โทนบอกผมกำลังจะไปเรียนแล้ว วันนี้จะไปพบท่านรัฐมนตรีด้วย โทนก็บอกเออๆ เดี๋ยวพี่ทำธุระก่อน โทนก็บอกครับ ๆ ๆ เดี๋ยวๆพี่โทน ขาพี่เป็นไงมั่งอ่ะหลังจากใช้ เด็นโค เซกกะไปอ่ะ ซึ่งโทนก็ตอบไปว่า


ง่อยสิ่ครับไอ้น้อง ร่างกายพี่ไม่ได้ทนทานแบบเอ็งนะเว้ย แค่ลำพังฮิไรชินยังขาเปรี้ยเลย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว เออๆรีบๆไปเรียนไป จะได้ไม่ไปหาท่านรัฐมนตรีสาย เอ็งนี่นะอย่าเอาพี่ไปวุ่นวายกับพวกราชการสิ่วะเฮ้ย นี่ลูกชาวสวนธรรมดาขอทำงานแบบสงบๆได้ป่ะ ริวกะก็บอกแหม่ ชาวสวนธรรมดาๆเรอะ โทนก็บอกเอ้าก็พ่อพี่เป็นชาวสวน พี่ก็ลูกชาวาสวนเด้ ทำไม มีปัญหาเปล่าต่อยได้นะ


ริวกะก็บอกโอ้ยพอเถอะ ต่อยไปผมก็แพ้อยู่ดี โทนก็หัวเราะแล้วบอกไปๆไปเรียนไป ริวกะก็ครับ ๆ ๆ แล้วก็บิดมอเตอร์ไซค์ออกไปทันที ซึ่งริวกะไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กปั๊ม รวมถึงลูกค้าทุกคนในปั๊มน้ำมันมองที่รถของเขาเป็นสายตาเดียวเลย ส่วนด้านโทนนั้น พอวางสายแล้วก็ยืนแหงนหน้ามองประตูบ้านพิทักษ์เทวาอีกครั้ง แล้วคิดในใจวันนี้จะโดนน้าเวตาลเฉ่งอะไรอีกเปล่าว๊า


•• ย้อนกลับไปวันก่อน ณ คอนโดของริวกะ ••




หลังจากคืนนั้นผ่านวันเสาร์ มาเช้าวันอาทิตย์ สิ่งที่แปลกๆกับกระแตคือ พอลืมตาตื่นขึ้นมาเธอไม่มึนหัว ไม่ปวดหัวตุบๆ เลย เธอแปลกใจมาก แต่พอขยับตัวแล้วพบว่า ข้างๆเธอคือชายหนุ่มคนที่เธอหลงรัก บทรักเมื่อคืนมันก็เข้ามาในหัวทันที กระแตมุดผ้าห่มเลย เง้ออ จะทำยังไง ทำหน้ายังไงเวลาจะคุยกับเขาล่ะ


นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมี sex แล้วหลังจากนี้ควรทำหน้ายังไงดีล่ะ ควรจะคุยกับเขาแบบไหน เธอค่อยๆโผล่ออกมาจากผ้าห่ม แล้วมองที่ชายหนุ่มอีกครั้ง การตื่นขึ้นมาแล้วได้เจอกับคนที่รักมันเป็นความรู้สึกแบบนี้เองสิ่นะ ถ้าริวกะตื่นมาเธอจะคุย จะพูดยังไงกับเขาดีล่ะ หัวใจมันเต้นรัวๆจนไปแทบไม่เป็นเลย กระแตคิดในใจ ยะ แย่แล้ว สายแล้ว คุณริวกะจะหิวมั้ยนะ เธอปลุกริวกะ เพื่อจะหาอะไรให้ทาน



ความเป็นห่วงที่มี มันทำให้เธอลืมความเขินอายไปหมดเลย แต่ว่าปลุกเท่าไรก็ไม่ตื่น จนกระแตตกใจรีบก้มไปฟังเสียงหัวใจ ก็เต้นตามปกติ เสียงหายใจก็สม่ำเสมอเป็นปกติ ลมหายใจจากจมูกก็สม่ำเสมอ แต่ว่าปลุกไม่ตื่น ทำไงดีควรทำยังไงดี  กระแตหวั่นๆใจรีบโทรหาอั้มเลย เมื่อรับสายและได้พูดคุยกัน อั้มก็บอกไม่เป็นไรๆ มันเป็นเรื่องปกติของนายริวนั่นแหละ


ให้นายริวนอนพักผ่อนแบบนั้นแหละค่ะคุณกระแต เดี๋ยวอั้มจะกลับแล้ว กระแตเองถึงจะรู้ว่าอั้มคงไม่โกหก แถมน้ำเสียงก็ดูไม่ได้ร้อนรนอะไร แต่ยังไงก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เธอรีบไปอาบน้ำ อาบท่า พอกลับออกมาจากห้องน้ำ พื้นห้องนี่นึกว่าแผนที่ของโลก เพราะเสื้อผ้าของเธอกับริวกะนั้นกองเป็นแผนที่เลย เธอก็เขินตัวม้วนไปเลย เมื่อคืนเราทำบ้าอะไรไปเนี่ยย มันอายนะไปแหกขาให้ผู้ชายเห็นแบบนั้น ถึงจะเป็นผู้ชายที่เธอรักก็เถอะ




กระแตรีบแต่งตัว ๆ ๆ พออั้มกับคิราระกลับมาถึงบ้าน ก็เข้ามาดูริวกะทันที แต่ว่ากระแตเองก็รอบคอบเธอจัดการเช็ดตัวให้ริวกะ และใส่เสื้อผ้าให้เขาเรียบร้อย พอคิราระมาเห็นก็อมยิ้มเล็กๆ เพราะรู้ว่ากระแตเองนั่นแหละที่เป็นคนจัดการให้ พอเห็นทั้งสองกลับมา ด้วยความที่เขินเหลือเกิน กระแตก็ขอตัวกลับทันที



ทางด้านอั้มและคิราระ ก็เกาหัวแกร่กๆ แล้วบอกว่าเฮ้อออ ครอบครัวของเราเริ่มใหญ่แล้วนะคะพี่อั้ม แล้วตอนนั้นแม่การะเกดก็แว๊ปมาทันที พอทั้งสองเห็นก็นั่งลงจะไหว้ แต่ว่าแม่การะเกดบอก แอ้ะ !!!  ถึงข้าจะเป็นเจ้าเป็นนายของอีกโลกนึง แต่สำหรับข้าพวกเจ้าสองคนเป็นลูกสะใภ้นะ เพราะงั้นไม่ต้องทำอะไรแบบนั้น แค่มากอดแม่ก็พอมา พอสองสาวได้ยินแบบนั้น



ก็ลุกขึ้นไปกอดเจ้านางการะเกดทันที แม่การะเกดบอกว่า ไม่เจอกันหลายวันสบายดีนะ ทั้งสองบอกสบายดีค่ะ พี่อั้มก็บอกว่าคุณกระแตพึ่งกลับไปเองค่ะ ท่าทางประหม่าๆ เขินๆยังไงก็ไม่รู้ แม่การะเกดก็บอกว่าก็ธรรมดานะ ใช่มั้ยคิราระ คิราระก็ยืนฟังแบบงงๆ คะ ???



เจ้านางบอกว่า ครั้งแรกของเจ้ากับริว ที่ทะเล เจ้ารู้สึกประหม่ายังไง กระแตก็แบบนั้นแหละ คิราระได้ฟังแล้วหน้าแดงแปร๊ดดดด นี่เจ้านางการะเกดรุ้เรื่องที่ทะเลได้ไง คิราระโดนแม่สามีแซวแบบนี้มีเหรอจะไม่เขิน เอ่อะ เอ่อออ ขอตัวไปจัดการเสื้อผ้าก่อนนะคะ แล้วคิราระก็เดินไปเลย



อั้มก็งงๆ แต่แค่แปปเดียวคนฉลาดแบบเธอก็เข้าใจทันที เมื่อคืนเป็นครั้งแรกของคุณกระแตสิ่นะ อั้มก็ถามว่าแล้วทางนั้นจะไม่เป็นอะไรเหรอคะ การะเกดก็บอกว่าถ้าทางนั้น เดี๋ยวแม่จัดการเอง เดี๋ยวแม่ต้องกลับแล้วนะ อั้มก็ตอบค่ะดูแลริวให้แม่ด้วยนะ ถึงริวจะเก่งขนาดไหน แต่ความอบอุ่น ความใส่ใจมันก็จำเป็นกับเขานะ แม่การะเกดพูดด้วยแววตาเศร้าเหลือเกิน



นางมองไปที่ลูกชาย 20 ปีที่ผ่านมานางแทบไม่ได้ดูแล หรือ เลี้ยงดูอะไรเขาเลย ไม่ใช่แค่ริวกะหรอกที่รู้สึกโดดเดี่ยว แต่นางเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน นางอาจจะแย่กว่าริวกะด้วยซ้ำ ริวกะคิดว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่เจ้านางการะเกดเห็นลูกชายตัวเองทุกวัน แต่เข้าไปหาไม่ได้ อั้มเองก็คิดแบบนั้น แม่การะเกดคงเจ็บปวดไม่น้อยเลย



อั้มตอบไปว่าค่ะ อั้มจะดูแลนายริวให้ดีที่สุดเลยค่ะ เจ้านางการะเกดได้ยินแบบนั้นก็พอยิ้มได้บ้าง จากนั้นนางก็หายไปทันที ส่วนกระแตนั้น ก็ขับรถกลับบ้านมาด้วยหัวใจที่ตุ๊ปๆต่อมๆ กลับมาถึงบ้านก็ขึ้นไปพักผ่อนทันที Sex ครั้งแรกของเธอมันช่างเกินฝันจริงๆ เจ็บแต่ก็สุขใจเหลือเกิน แต่ถึงอย่างงั้นก็กินพลังงานไม่น้อยเลย เธอกลับมาก็หลับไปอีกทั้งแบบนั้น แทบทั้งวันเช่นกัน




•• ณ บ้านพิทักษ์เทวา ณ ปัจจุบันวันจันทร์ ••


หลังจากโดนเจ้านางการะเกดสับคอจนหมดสติไป 1 วันเต็มๆ เมื่อวานกระแตกลับมาบ้านด้วยความสดใส แต่พอเห็นว่าพ่อนอนหลับอยู่เธอก็ไม่ได้มาปลุกเขา จนเวลาผ่านมาเช้าวันจันทร์ เขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เขามองไปรอบๆ มันคือห้องนอนของเขาที่บ้าน สิ่งแรกที่เวตาลอุทานขึ้นคือ กระแตลูกพ่อ !!! เขาจำได้ทันที ว่าก่อนเขาจะหมดสติ เขาพยายามห้ามไม่ให้เกิดบทรักสวาทของท่านริวกะกับลูกสาวบุญธรรม ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าริวกะเป็นคนดี แต่ยังไงในสายตาเวตาล ลูกสาวคนนี้ก็คือแก้วตาดวงใจ



ถึงจะรู้ว่าลูกสาวเก่งแค่ไหน มีความสามารถเพียงใด แต่ในสายตาพ่อแม่ ลูกก็ยังเป็นลูกสาวตัวน้อยๆ น่าทะนุถนอมเหมือนเดิม เวตาลลุกขึ้นและเนรมิตชุดปกติเพื่อสวมใส่และรีบลงมาจ้างบ้างทันที  กระแตลูกก  กระแตลูกก



เวตาลเรียกหาลูกสาวทันทีที่ลงมาข้างล่าง สิ่งที่เห็นคือกระแตกำลังอยู่ในชุดเตรียมไปทำงาน เธอยี๊มมมม ไม่หุบ วิ่งมากอดแขน คุณพ่อลงมาพอดีเลย มาทานข้าวกันค่ะ  เวตาลจากตอนแรกที่ร้อนรน แต่พอเจอแบบนี้ถึงกับนิ่งและรู้สึกแปลกประหลาด ปฏิกิริยาของลูกสาวแบบนี้คืออะไร


[ เวตาล ]  : อาการปวดท้องเป็นไงบ้างกระแต


ที่เวตาลถามแบบนี้ เพราะช่วงปี สองปีมานี้ กระแตมีอาการปวดท้องบ้าง สลับปวดหัวบ้าง ยิ่งตอนเช้าช่วงเตรียมไปทำงานก็จะดูตื้อๆ สมองไม่ค่อยแล่นเท่าไร แต่กระแสกลับบอกว่าหัวโล่งมากกกก เลยค่ะคุณพ่อ หลับสบายมากเลย เธอก็บอกอีกว่า ตอนนี้หนูไม่ปวดท้องเลยค่ะสบายสุดๆเลย คุณพ่อมานั่งก่อน ๆ ๆ  นี่กระแตทำซุบให้ทาน นี่ยิ่งแปลกสำหรับเวตาลเข้าไปใหญ่ ปกติกระแตจะอึนๆหัวในตอนเช้าๆ


อาการที่กระแตทำก็มีบ้างช่วงวันหยุดยาวๆที่กระแตทำให้ทาน แต่ว่าช่วงเช้าในวันปกติคือแทบนับครั้งได้เลย อาจจะเพราะด้วยอาการปวดหัวตุ้บๆของเธอด้วย เลยทำให้กระแตตื่นเช้าไม่ค่อยไหว และไม่อยากทำอะไรเลย แต่นี่กระแตบอกทำซุบมาให้เหรอ เวตาลยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ แต่สิ่งที่รับรู้ได้ทันทีคือลูกสาวของตนดูสดชื่น สดใสขึ้นจนผิดหูผิดตา



แม่บ้านเองก็เข้ามาช่วยจัดแจงอาหารก็ยิ้มไม่หุบเลย สองพ่อลูกนั่งทานข้าวไปก็คุยกันไป วิศวกรสาวคงไม่รู้ตัวว่าปฏิกิริยาตอนนี้ ทำให้พ่อบุญธรรมของตน เหมือนได้เห็นเด็กน้อยที่แสนสดใสอีกครั้ง สิ่งที่เวตาลสัมผัสได้อย่างชัดเจนที่สุดคือ วิญญาณของกระแตเองก็ดูแกร่งขึ้น รวมไปถึงอนูของจิตใจก็เติบโตสอดคล้องด้วยเช่นกัน แล้วตอนนั้นแม่บ้านก็เดินมาแจ้งว่า คุณโทนมาขอพบค่ะ  เวตาลก็บอกอ้อ มาแล้วเหรอ



กระแตก็ถามอ้าวนัดพี่โทนไว้เหรอคะคุณพ่อ เวตาลตอบอื้มใช่ แต่นัดไว้สายๆน่ะ กระแตตักซุบทานๆ แล้วบอกแปลกคนมาทำไมแต่เช้า นายโทนเดินเข้ามาก็ยกมือไว้ปีศาจอารักษ์ก่อนเลย น้าเว.. จะบอกเวตาลก็เดี๋ยวงานเข้า แล้วกระแตก็อยู่ด้วย โทนจึงดริฟท์ไปว่าสวัสดีครับน้าเวโรจน์ กระแตก็บอกราย อาราย เรียกเต็มยศเลยอาราย โทนก็บอกฮึ๊ !!! ไม่ปวดหัวตอนเช้าๆแล้วเหรอเนี่ย เสียงแจ๋วแหววเชียว น้องกระรอกกก


[ กระแต ]  :  กระแตเหอะ

[ โทน ]  :  อ้าวเหรออออ เห็นหน้ามุ่ยๆประจำนึกว่ากระรอก

[ กระแต ]  :  อ้าว อยากโดนต่อยเหรอ

[ โทน ]  :  อั้ยจย๋า โหดจริงๆเลยยยยย



กระแตเถียงกับโทน ซะจนเวตาลแปลกใจ กระแตบอกทำงานดีกว่า เธอลุกหยิบกระเป๋ามาคล้องไหล่แล้วบอกหนูไปทำงานนะคะพ่อ เธอเดินมากอดและหอมเวตาลผู้เป็นพ่อบุญธรรมแล้วก็ออกไปเลย โทนก็มองๆแล้วบอกฮึ๊ไปคึกอะไรมา แล้วตอนนั้นกระแตก็ยื่นหน้ามาจากประตู แล้วพูดว่า นินทากระแตเหรอพี่โทน โทนก็บอกเปล๊า !!! ใคร ใครนินทาไม่มี๊


กระแต ก็ชึ๊ จับได้คาหนังคาเขาเลย เสียงสูงแบบนี้ ไม่นินทาเลยเน๊อะ !!! ฝากไว้ก่อนเถอะวันนี่ รมณ์ดี แล้วกระแตก็เดินไปขึ้นรถ ขับไปทำงาน  พอกระแตไปโทนก็ถามน้า น้า นี่กระแตไปได้ยาดี หรืออะไรที่ไหนมาเนี่ย ดูดีดแปลกๆ เวตาลถามว่ารู้สึกแบบนั้นเหมือนกันรึ โทนก็บอกครับ ปกติตอนเช้าจะอึนๆ กว่านี้ ไม่เล่นอะไรแบบนี้อ่ะ แต่นี่ดูอารมณ์ดีแปลกๆ ไม่ใช่ว่าไปสารภาพรักกับไอ้ริวแล้วเหรอครับ



เวตาลนี่หน้านิ่งเลย โทนเองก็สัมผัสได้ มันเป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่ฝึกต่อสู้แล้วเวตาลเอาจริงๆ แต่แปปเดียวเวตาลก็เก็บออร่าพวกนั้นกลับไปแล้วกลับมาพูดคุยด้วยเสียงปกติ แล้วถามว่าคิดว่าเป็นแบบนั้นเหรอโทน โทนถามเรื่องอะไรครับ เวตาลบอกเรื่องกระแตกับท่านริวกะน่ะ โทนก็เลยบอกไปว่า



สำหรับมนุษย์ช่วงอายุแบบกระแต หรือ แบบผม ไม่มีอะไรจะทุกข์ใจไปมากกว่าการเก็บงำความรู้สึกแล้วครับน้าเวตาล ก็จริงที่กระแตเก่ง ทำงานเก่ง ถึงจะไม่ได้น้าช่วยความสามารถก็เป็นที่ยอมรับ แต่เรื่องที่ทุกข์ใจจนทำให้ร่างกายมันมันไม่สดชื่น ส่วนนึงก็เพราะเรื่องไอ้ริวนั่นแหละครับ ผมก็เลยสงสัยไง ว่าทำไมอยู่ดีๆถึงสดใสแบบนั้น



แล้วตอนนั้นโทนก็ขนลุกซู่ !!! เพราะสัมผัสได้ถึงใครบางตน แล้วอยู่ดีๆเจ้านางการะเกดก็ปรากฎกายขึ้นมาทันที พร้อมกับหัวเราะ 5555 ก่อนจะพูดว่าเห็นมั้ยล่ะเวตาล ลูกสาวเจ้าสุขภาพกาย สุขภาพใจ แจ่มใสกว่าที่ผ่านๆมาอย่างเห็นได้ชัดเลย โทนรีบผละตัวออกมายืนรักษาระยะห่างเลยตอนนั้น  เจ้านางก็บอกว่าไม่ต้องหนีหรอกเจ้าโทน



แล้วตอนนั้นการะเกดก็ทำอะไรบางอย่าง เจ้านางใช้มือทั้งสองข้างประกบกันวางไว้ที่หน้าท้อง ท่าทางดูสง่ามากๆ นางโค้งหัวให้เบาๆแล้วบอกว่า อภัยให้ข้าด้วยเวตาล ถ้าไม่ทำเช่นนั้นลูกสาวเจ้าคงจะเจ็บป่วย ออดๆ แอดๆ แบบนี้ไปเรื่อยนั่นแหละ เวตาลเห็นแบบนั้นก็รีบนั่งชันเข่าลงทันที


เวตาลรีบพูดว่าเจ้านางอย่าทำแบบนี้เลยครับ โทนนี่หนักเข้าไปใหญ่เขาก็นั่งชันเข่าก้มหัวยิ่งกว่าเวตาลอีก เพราะยังไงเวตาลก็เป็นถึงอาจารย์เขา การที่อาจารย์ก้มหัวแบบนี้เขาคงยืนตัวตรงไม่ได้ ต้องก้มให้ต่ำกว่าที่เวตาลทำ เจ้านางการะเกดพูดอีกว่า อาการเจ็บป่วยของนางจริงๆไม่ต้องใช้ยาจากที่ไหน หรือเวทย์มนต์วิเศษบทใดเลยเวตาล แต่การที่ข้าจะพูดไปตรงๆมันก็เป็นการไม่ดีกับเจ้า เพราะยังไงซะกระแตก็คงเป็นลูกสาวตัวน้อยในสายตาเจ้าเสมอ เพราะงั้นข้าจึงต้องขอนางมาเป็นสะใภ้ข้ายังไงล่ะ



โทนฟังปร๊าดเดียวก็รู้ทันทีว่า เกิดอะไรขึ้นกับกระแตและข้อสงสัยต่างๆก็กระจ่างทันที เหตุผลที่น้าการะเกด ต้องมาขอโทษเวตาลแบบนี้ ...  เอ่อ ด้วยนิสัยน้าการะเกดคงมัดมือชกสิ่นะ  เพราะถ้าพูดตรงๆ เวตาลหวงกระแตมาก เหตุผลนึงก็เพราะเขาสูญเสียคุณหนูรุ้งพลอยไป พอได้กระแตมาเป็นลูกบุญธรรมจึงได้หวงและรักมากๆ เจ้านางการะเกดเองก็รู้เหตุนี้ดี  เพราะงั้นนางจึงได้ขอกับเวตาลตรงๆว่าอยากได้กระแตเป็นลูกสะใภ้ เพราะถ้าจะบอกว่า เวตาล ลูกสาวเจ้าจำเป็นต้องมีเพศสัมพันธ์เพราะงั้นมาเป็นสะใภ้ มันก็ยังไงอยู่จริงๆ แล้ววันเสาร์ที่ผ่านมามันก็เป็นฤกษ์งามยามดีเหลือเกิน เพราะงั้นเจ้านางจึงต้องทุบให้เวตาลสลบไป แล้วจึงมาขอโทษทีหลังแบบนี้



เวตาลก็อึกๆอักๆ ไม่กล้าพูดต่อ เขาเองก็ยังสงสัยว่าลูกของเขาป่วยอะไรกันแน่ มันไม่ได้ร้ายแรงถึงชีวิตแต่ก็ดูจะทำให้ใช้ชีวิตประจำวันไม่สุขเท่าที่ควร ตอนนั้นนายโทนก็ได้พูดว่า น้าเวตาล  sex มันไม่ใช่เรื่องของราคะเสมอไปครับ เจ้านางได้ฟังแบบนั้นก็บอกดีงั้นเจ้าโทนอธิบายหน่อย เวตาลเงยหน้าและลุกขึ้นเถิด เมื่อเจ้านางพูดมาเวตาลก็ลุกอย่างว่าง่าย โทนก็ลุกเช่นกัน โทนพยายามใช้วาทศิลป์ที่ตัวอาริน เคยสอนไว้เพื่อใช้ในการทำงาน โทนพูดว่า ก็ว่าแปลกจังน๊า ปกติกระแตตื่นมาจะมึนๆหัวบ่นปวดทองบ่อยๆ แต่วันนี้ดูสดใจแปลกๆ เวตาลฟังแล้วคล้อยตามทันที เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาคิดเช่นกัน



เวตาลถามว่าทำไมล่ะโทนไหนว่ามาหน่อย ทำไมกระแตถึงดูดีขึ้นแบบนั้นทั้งๆที่แค่... 24 ชั่วโมงผ่านมาเอง โทนอธิบายต่อว่า ในสมองคนเรามันจะมีสารเคมีตามธรรมชาติครับตัวนึงครับน้าเวตาล มันคือเอนโดรฟีน เอนโดรฟีนเป็นสารสื่อประสาทที่จะหลั่งออกมาแล้วทำให้รู้สึกมีความสุขครับ จริงๆแล้วเอนโดรฟีนมันหลั่งออกมาตลอดเวลาครับ เล่นดนตรี หรือทำงานที่ชอบ เอนโดรฟีนมันก็หลั่งออกมาอยู่ดีครับ



แต่กรณีกระแต  น้าก็รู้นี่ครับว่ากระแตแอบปลื้ม แอบรักไอ้ริวมาตั้งน๊านนนนน   เพราะงั้น... เอ่อ...  โทนชะงักนิดนึงเพราะรู้เวตาลอาจารย์ของตนนั้นรักลูกสาวมาก การจะพูดอะไรแบบนี้มันก็อาจจะทำให้ปีศาจค้างคาวตนนี้ไม่พอใจ เพราะก็ขออนุญาตไว้ก่อนดีที่สุด



ผมขออนุญาตนะน้าเวตาล การที่กระแตมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับไอ้ริวน่ะ มันเป็นเรื่องดีนะกับทั้งจิตใจและสุขภาพนะครับ เอนโดรฟีนที่หลั่งออกมาเพราะความสุข ยิ่งเกิดกับคนที่ตัวเองรักมันก็ยิ่งมีความสุขมากกว่าเดิม เวตาลมองโทนอีกครั้ง โทนก็พูดต่อว่าถ้ามองในเชิงวิทยาศาสตร์ทั้ง ไหนจะโพรแลคตินที่หลั่งออกมาช่วยให้หลับสบายหลับสนิท แล้วไหนจะฮอร์โมนสำคัญๆอย่างเอสโตรเจน อีกล่ะครับ นี่ฮอร์โมนความงามแบบธรรมชาติเลยนะ



แล้วเชื่อผมสิ่พวกอาการปวดท้อง อีกไม่นานก็คงหายไม่ต้องทนปวด ไม่ต้องไปหาหมอด้วย เพราะตอนที่... โทนเข้ามิติควอนตั้มแล้วคิดว่าชิบหายแล้วจะพูดยังไงล่ะ ตอนที่แตก ไม่น่าเวิร์ค  ตอนนี้ถึงจุดสุดยอด อันนี้ก็ไม่ดี  งั้นเอาภาษาอังกฤษแล้วกัน โทนบอกว่าอย่างเช่นตอนที่ orgasm มันจะช่วยเรื่องการขยับของอวัยวะบางส่วนนะครับ ที่กระแตปวดท้องส่วนนั้นมันก็มีเอี่ยวด้วยนะ 



ส่วนเรื่องจิตใจผมว่ามันเหมือนการที่กระแตได้กล้าพูดกล้าบอกกับคนที่ชอบนะครับน้าเวตาล ให้เก็บไปก็มีแต่ทรมาน น้าก็ดูอย่างเมื่อกี้ดิ่ ไม่ได้เห็นกระแต ดีดแบบเมื่อเช้านานแค่ไหนแล้วล่ะน่ะ ถ้าให้พูดตรงๆก็ตั้งแต่ไอ้ริวมันมาเรียนที่ไทยนี่แหละครับ กระแตก็ซึมๆไปเลย จะมียิ้มก็แค่ตอนประกอบรถให้ไอ้ริวมัน แต่เนี่ยเมื่อเช้าเนี่ย ผมพูดตรงๆไม่ได้เข้าข้างไอ้ริวเลยนะ ผมเหมือนเห็นกระแต ตอนช่วงมหาวิทยาลัยอีกครั้งเลยล่ะครับ ผมว่าน้าเองก็คงรู้สึกแบบผม โทนพูดจบแล้วก็เงียบไปเลย



การะเกดเสริมว่า เชื่อเจ้าโทนเถอะ เพราะเจ้าโทนเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับน้องชายหรอก โทนสะดุ้งเฮือกกกกก แล้วบอกว่าเดี๋ยวสิ่ครับน้าการะเกด ไหงเรื่องมันวกมาที่ผมล่ะ การะเกดก็บอกเอ้าา ก็เรื่องพวกนี้เจ้าเชี่ยวชาญไม่ใช่เหรอ กี่นางล่ะแม่หญิงของเจ้าน่ะ  โทนก็เฮือกก สะดุ้งข้ามจักรวาลกันเลยล่ะ เวตาลก็ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ การะเกดก็บอกว่าเจ้าไม่ต้องห่วงว่าจะเสียลูกสาวไปหรอกเวตาล ขนาดรุ้งพลอยยังอาศัยอยู่กับพิกุลเลย ยังไงกระแตก็จะอยู่กับเจ้าที่นี่แหละ เจ้าควรดีใจที่ความขุ่นมัวในใจของนางถูกปัดเป่าไปจนสิ้นแล้ว ไม่ใช่เหรอ



แล้วอีกอย่างเจ้าคงปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ย ว่าดวงของกระแตกับริวก็ผูกพัน ไม่ต่างกับรุ้งพลอยนายของเจ้า การะเกดเดินเข้ามาตบไหล่ปั้ปๆแล้วบอกว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นหรอก แค่ลูกสาวของเจ้ายิ้มได้แบบเมื่อเช้า มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เวตาลน่ะเข้าใจอยู่แล้ว รอยยิ้มแบบนั้นของลูกสาว เขาเองก็ไม่ได้เห็นมานานมากๆ มาเห็นอีกครั้งก็ตอนรินติดต่อมาว่าอยากให้ช่วยทำมอเตอร์ไซค์ให้ริวกะอย่างที่โทนบอก



ดึกแค่ไหน กระแตก็ทำงานด้วยรอยยิ้ม น็อตทุกตัวนางก็ขันด้วยความเต็มใจ ระบบต่างๆ นางก็ทำสุดความสามารถ จนช่างฝีมือดีในทีมก็พากันแปลกใจว่า เจ้าของมอเตอร์ไซค์คันนี้เป็นใครนะ หัวหน้าของพวกเขาถึงได้ยิ้มแบบนี้ เวตาลเองพอเข้ามาถามว่ามอเตอร์ไซค์เป็นไงบ้าง ช่างหลายคนก็บอกว่า ทำงานกันสนุกมากครับหัวหน้ากระแต ยิ้มไม่หยุดเลย นั่นแหละจึงทำให้เวตาลรับรู้ได้ว่าลูกสาวของตนดีใจมากแค่ไหนกับการได้ทำมัน



ตอนนี้สิ่งที่โทนรู้สึกเอะใจมาสักครู่แล้วทำไมบรรยากาศรอบๆตั้งแต่น้าการะเกดออกมา มันดูเงียบผิดปกติ แม้แต่เสียงคนเดินยังไม่มี ทั้งๆที่คนในบ้านพิทักษ์เทวาก็ไม่ใช่น้อยๆ เขาถึงกับกุมขมับ เอาอีกแล้วว น้าการะเกดสร้างมิติทับซ้อนอีกแล้ว ที่บ้านสวนก็เล่นสร้างมิติสนธยาเอาไว้ด้วย นี่ใช้พลังกับเรื่องพวกนี้บ่อยเกินไปแล้วมั้ง แค่เรียกไปคุยที่ลับตาคนมันจะเป็นอะไรป๊ายยยย ชอบดึงเข้ามิติทับซ้อนตลอด ไม่แปลกใจเลยว่าไอ้ริวได้นิสัยห่ามๆแบบนี้มาจากใคร ทั้งๆที่อารินก็ไม่ได้ห่ามแบบนี้ ได้มาจากแม่เต็มๆเลยน้องชายตู



ส่วนเวตาลเอาจริงๆตอนนี้เวตาลก็เข้าใจเหตุผลทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังมีนิดๆที่ยังคิดว่ากระแตยังเด็กไปกับเรื่องพวกนี้ ซึ่งลึกๆแล้วตัวเขานั้นรู้จักมนุษย์ดีว่า เวลาไหนเหมาะกับอะไร แต่พอมาเกิดขึ้นกับลูกตัวเองเขาก็จะลืมมันไปชั่วขณะเลย แต่ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นกับกระแตตอนนี้ ก็ยังพอช่วยให้เวตาลทำใจได้ เพราะยังไงรอยยิ้มของลูกสาวก็คือคำตอบทุกอย่าง




แว๊ปปป !!!  เผี๊ยะ !!!  เจ้านางการะเกดประกบมือแล้วทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิมเสียง กลิ่น ต่างๆ โทนเองก็รู้ตัวทันทีว่ากลับมาภพปกติแล้ว เจ้านางการะเกดบอกเอาล่ะข้ากลับวังของข้าก่อนล่ะ เดี๋ยวจะมาใหม่ พอเจ้านางหายตัวแว๊ปไปแม่บ้านก็มาทันที เหมือนถือถาดใส่น้ำดื่มมาให้แล้วถามว่าคุณโทนรับน้ำอะไรดีคะ




โทนบอกขอน้ำเปล่าพอครับ พอแม่บ้านเดินออกไป โทนก็นึกขึ้นได้ เอ้อน้าเว.. เวโรจร์ครับ เอกสารประกอบการที่ให้ผมทำสำเนามาให้อยู่นี่นะครับ โทนเอาเอกสารมาวางๆ แล้วบอกว่าฉบับไหนเป็นอันไหน นู่น นี่นั่น เวตาลหยิบมามองผ่านๆ แล้วบอกอื้มทำงานดีขึ้นนะ แต่ก็ชอบพลาดจุดง่ายๆอยู่ดี จำไว้หน่อยว่า คนระดับบนๆ สายตาเขาจะจับผิดที่จุดเล็กๆเสมอ โทนก็ปาดเหงื่อแล้วบอกคร๊าบบบบ เวตาลถามว่าแล้วนี่มีธุระไปไหนหรือเปล่า จำได้ว่านัดไว้ตอนเที่ยงๆนะ



โทนบอกอ้อก็มีเอ่อ มีธุระ เออ พามิ้นต์ไปเดินเล่นครับ เวตาลก็บอกอ้อมัจฉาเรอะ ยังไงก็ระวังๆวารีกุญชรไว้หน่อยล่ะ ตอนนี้นางยังอยู่บ้านท่านพิกุล อาจจะยังไม่ได้เรียกหานางมัจฉาเท่าไร แต่ถ้าเรียกเมื่อไรถ้าไม่ไปให้เร็ว ระวังนางจะบุกไปถึงบ้าน รู้แล้วใช่มั้ยว่าขนาดร่วมมือกับท่านริวกะ ก็ยังเอาชนะนางไม่ได้ โทนก็ซื๊ดดด อ่าส์ เท้าเอวแหงนหน้ามองเพดาน นึกถึงวันนั้นแล้วบอกว่ากระเด็นไปคนละทางเลยล่ะครับ เวตาลบอกอื้มรู้แบบนั้นไว้ก็ดี คงไม่ลืมใช่มั้ยว่าต่อให้จะฝึกร่างกายหนักเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถรับพลังของท่านริวกะมาได้ทั้งหมด



การที่ไปฝืนใช้ เด็นโค เซ็กกะ ที่ท่านเท็นงูสอนให้ ขาของเจ้าเองก็เลยได้รับความเสียดายไปแบบนั้น น้าเคยกำชับไว้แล้วใช่มั้ย โทนฟังก็นิ่งเลยทีนี้ แต่เวตาลก็พูดว่า แต่เอาเถอะ ที่ฝืนใช้วิชานั้น เพราะคงรับรู้ได้ถึงตัวตนของนางวารีกุญชรนั่นแหละ น่าจะไปว่าอะไรก็แล้วกัน โทนก็บอกขอบคุณครับน้าเวตาล นี่ก็เดินไม่ได้ไปเกือบวันเลยครับ



ฮิไรชินยังชาๆนิดหน่อย แต่เด็นโค เซกกะ นี่คนละเรื่องเลย เวตาลก็บอกว่ารับรู้ด้วยร่างกายตัวเองไว้ซะว่าสิ่งไหนทำได้ และสิ่งไหนทำไม่ได้ ถึงเวลาจริงๆจะได้ใช้อย่างถูกวิธี โทนก็ตอบครับน้าเวตาล เวลาตาลบอกงั้นไม่มีอะไรแล้ว ไปทำธุระเถอะ โทนบอกครับๆ แล้วยกมือไหว้ก่อนจะขอตัวกลับออกไป แต่แว๊ปนึงโทนก็เดินกลับมา แล้วบอกว่าเอ่อออ น้าเวโรจน์ครับ พอดีผมว่าจะไปเที่ยวเหนือ . . . . . . . สักหน่อย เดี๋ยวว่าจะไปรบกวนน้าสมิงหน่อยนะครับ



เวตาลบอกอื้มเอาสิ่ยังไง ก็ต้องไปเรียนงานกับบริหารกับสมิงอยู่แล้วนี่ ลองไปดูงานก็แล้วกัน โทนยกมือไหว้บอกขอบคุณครับแล้วเดินออกไป  เวตาลก็ถอนหายใจเฮ้อ... ถึงเวลาที่เขาต้องยอมรับแล้วว่าลูกสาวของเขา ต้องถึงเวลาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวซักทีงั้นสิ่นะ เวตาลนึกอะไรออกบางอย่างก็เลยรีบเดินตามโทนออกมานอกบ้าน


สิ่งที่เวตาลเห็นคือโทนกำลังคุยกับพวกแม่บ้าน คนสวน และคนงานในบ้านด้วยความเป็นกันเองอยู่ เอาจริงๆเวตาบเองก็ไม่คิดว่าในช่วงชีวิตนี้ตั้งแต่อุบัติขึ้นมานั้น ตัวตนของเขาจะต้องรับมนุษย์มาเป็นลูกศิษย์ของตน แต่ก็ต้องยอมรับว่าลูกชายของเพื่อนนายท่านรินนั้น ว่านอนสอนง่าย ถึงจะบ่นออดๆแอดๆทุกครั้งแต่ก็ทำตามแต่โดยดี


[ เวตาล ]  : เดี๋ยวโทน


เวตาลเอ่ยเรียก ทำให้โทนหันมามอง พวกคนงานในบ้านพิทักษ์เทวาพากันถอยหลบออกมา โทนก็เอ่ย ครับน้า เวตาลก็บอกอีกว่าถ้าจะไปเที่ยวที่ภาคเหนือก็มีงานจะไหว้วานหน่อย โทนก็ตอบครับทันที เวตาลเดินนำไปอีกทาง โทนก็เดอนตามไปทันที


มาหลังบ้านก็เป็นที่โล่งๆ ราวกับสวนสาธารณะ เวตาลก็บอกว่า งานที่จะให้ไปทำคือ พยายามคิดต่อมอมให้หน่อย โทนถึงกับยืนเหม่อเลยทีเดียว เขาบอกว่า น้ามอมนี่หนักเลยนะครับ แอบอยู่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ขนาดน้าสมิงเอง นานน๊านนน จะเจอสักครั้ง  แต่เวตาลก็บอกว่าช่วงนี้แหละที่ต้องรีบ


เพราะตอนนี้ท่านริวกะเองยังอยู่ที่ไทย การที่ยังสามารถใช้พลังอีกครึ่งของท่านริวกะได้ มันจะทำให้สะดวกในหลายๆเรื่องด้วย ตอนนั้นโทนร้อง ฮึ๊ !!! ขึ้นมาทันทียิ่งกว่าเพลง 704 ของ พี่หนึ่ง ดาจิม เขารู้ตัวละว่าไอ้การบอกว่าไปตามหามอม หรือน้ามอมนี่ไม่ใช่การไปหาตามปกติละ เพราะพูดถึงพลังของไอ้น้องตัวแสบอย่างริวกะด้วย



โทนถามไปตรงๆว่า นี่น้าจะให้ผมเข้าไปตามหาน้ามอมในมิตินั้นเลยใช่มั้ยครับ แล้วเวตาลก็ตอบแบบหน้าตาเฉยว่าใช่ เด๋กหนุ่มลูกชาวสวนถึงกับกุมขมับเลย จะให้คนธรรมดาๆ แบบเขาไปตะลุยรังที่ซ่อนของน้ามอมเนี่ยนะ


แล้วตอนนั้นอยู่ดีๆก็มีบางสิ่งบางอย่างปรากฏตัวขึ้นมานับ 10 อยู่ล้อมรอบตัวโทน รูปร่างมันคือมนุษย์ รูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อบึกบึน นุ่งโจงกะเบน ถือดาบโค้งแบบไทย ยังไม่ทันที่ตะพูดอะไร ร่างทั้ง 10 ต้นก็คำรามลั่น และวิ่งใส่โทนทันที่ โทนพูดเลยว่า เอาจริงดิ้ !!! แล้วก้าวถอยหลับทันที


วู่บ !!! ดาบแรกฟันขนานหมายบั่นคอ แต่โทนก็ก้มหลบได้อย่างรวดเร็ว และหมุนตัวเตะซัมเมอร์ซอลล์ใส่ทันที แต่จังหวะที่หมุนตัวจะลงมานั้น คมดาบเงาวับก็ฟาดเข้ามา โทนเกร็งมือขวาแบบกรงเล็บเสือและกระแทกไขว้ไปทางซ้าย ด้วยแรกกระแทกของลมจึงทำให้ตัวโทนนั้นหมุนหลบดาบได้อย่างฉิวเฉียด เขาคิดในใจว่าถ้าเมื่อกี้ไม่มีลมพัดมาล่ะก็สงสัยได้เจ็บตัวแน่ๆ จริงอยู่ว่าในตัวโทนนั้นมีพลังครึ่งนึงของริวกะผนึกอยู่ในตัว แต่เขาไม่สามารถแบบริวกะได้ทั้งหมด



ริวกะสร้างลมพายุได้ ควบแน่นลมพายุได้ ควบคุมสายลมได้ บัญชาการสายลมได้เพียงแค่กระดิกนิ้วเบาๆ แต่โทนนั้นทำไม่ได้ สิ่งที่โทนทำได้คือแค่ควบคุมเพียงอย่างเดียว เขาต้องอาศัยลมที่พัดมาตามธรรมชาติเพื่อเอามาใช้เท่านั้น ส่วนวิชาการต่อสู้ กระบวนท่าการต่อสู้นั้นก็ได้หลากหลายอาจารย์ประสิทธิ์ประสาทมาให้ทั้งนั้น แต่ครูคนแรกของเขาก็คือพ่อของเขานั่นแหละ พ่อที่ตอนนี้พาแม่ไปเที่ยวแล้วปล่อยให้ลูกชายดูสวนอยู่คนเดียวเนี่ย ปั๊ดโธ่ววว



เขาตั้งการ์ดด้วยมวยไทย ที่ทั้งพ่อ แม่ อารินและน้าการะเกดช่วยกันสั่งสอน อย่างมั่นคงและแข็งแกร่ง คมดาบเงาวับถูกฟันสะพายแรงบนซ้ายลงล่างขวาอย่างรวดเร็ว แต่โทนเองก็ฉากหลบ จับมือที่ถือดาบกดลง พร้อมกดคอของมันลงและตีเข่าใส่ซี่โครงเต็มแรง พรางศัตรู


แต่ว่าระหว่างนั้นเองสิ่งที่โทนรู้สึกได้คือ.... หัวเข่าของเขาเจาะชายโครงไม่เข้า โทนรีบถอยออกมาทันที เพราะรู้แล้วว่าไอ้ตัวที่น้าเวตาลเสกออกมานั้นมันยิ่งกว่า ใส่ def +999  โทนถอยมาตั้งรับแต่ก็ไม่ทันจะได้ตั้งตัว มีดดาบยาวฟันตวัดล่างขึ้นบน จนโทนเอี้ยวตัวหลบ ปลายดาบที่รวดเร็วนั้นฟันมาห่างจากตัวเขาไม่ถึงครึ่งเซนติเมตร ถ้าถอยช้ากว่านี้สงสัยจะเจ็บแต่แน่ๆ แต่ว่าเพราะฟันด้วยความเร็วและแรง พอมันวืดไปแล้วนั้นก็เป็นช่องว่างของเขาทันที โทนถีบเข้าที่แขนของไอตัวถือมีดจนถลำตัวไปข้างหน้า ซึ่งดัดแปลงมาจากท่าวิรุฬหกกลับที่ถีบหน้าขา



จากนั้นโทนก็หวดใส่หลังเต็มๆ คราวนี้โดนใส่แรงเต็มที่จนร่างนั้นกระอักสีเหลวสีแดงออกมา แต่ว่ามือที่ถือดาบก็ยังเหวี่ยงเข้าใส่ จนโทนต้องถอย ๆ ๆ ๆ เป็นจังหวะเดียวกับอีกตนนึง แทงดาบเข้ามาโทนก็ใช้จังหวะ ปัดมือที่ถือดาบจนวิธีแทงนั่นเบียงออก แล้วถอยหมุนตัวอีก 1 จังหวะเข้าใส่แล้วฟาดศอกกลับเข้าใส่ขมับอย่างจัง จนหัวนั้นยุบไปเลย



หิรัญม้วนแผ่นดิน ใช้เป็นไม้รับจังหวะที่คู่ต่อสู้จู่โจมเข้ามาก่อน เพราะงั้นสถานการณ์นี้จึงเป็นตัวเลือกที่ดี แล้วอีก 3-4 ตัวก็เข้ามารุมอีก โทนต้องถอยหลบ ๆ ๆ เป็นพัลวัลเลยทีเดียว เวตาลที่ยืนมองอยู่นั้นก็คิดในใจว่า สิ่งเดียวที่ทั้งท่านริน นางการะเกด และตัวเวตาลจะทำได้นั่นคือ พัฒนาให้ความสามารถของโทนนั้นมันเกินขีดจำกัดของมนุษย์ ซึ่งเดิมทีแล้ว ด้วยความเป็นลูกชาวสวน อยู่ในสวนทำสวนช่วยพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กๆ จึงทำให้มีร่างกายที่แข็งแรงมากอยู่แล้ว แต่นั่นมันก็ยังไม่มากพอที่จะสามารถรับพลังของท่านริวกะไว้ได้ ถึงจะแค่ครึ่งเดียวก็ตามที



เพราะงั้นสิ่งที่ต้องทำคือฝึก ๆ ๆ และฝึกพัฒนาร่างกายให้ก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์ปกติทั่วไป แต่สิ่งนึงที่เวตาลลืมคิดไปว่า สิ่งนึงที่ทำให้รินและการะเกด เลือกแล้วว่าต้องเป็นโทน ทั้งๆที่รินก็มีเพื่อนมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้รินและการะเกดเลือกที่จะให้ลูกชายเพื่อนคนนี้ช่วยดูแลริวกะ ไม่ใช่ว่าเพราะความสนิทกันของผู้เป็นพ่อเพียงอย่างเดียว และเหตุผลนั้นคือ


เคร้ง !!!!!!!  เสียงเหล็กที่แตกละเอียดดังขึ้นมาทันที ภาพที่เวตาลเห็นคือโทนกำลังรับมือกับตัวตนทั้ง 4 แต่ก็มีอีกตัวตนนึงปรากฎมาฟันเข้าที่กลางหลัง แต่ว่าดาบนั้นกลับแตกละเอียดไปทันที เวตาลถึงกับฉงนและมองด้วยความตกใจ

[ เวตาล ]  : ยันต์เกราะเพชร


ภาพที่เวตาลเห็นมันคืออักขระที่เรืองแสงออกมาท่ามกลางแสงตะวัน แต่แสงของอักขระยันต์นั้นกลับเข้มจนมองได้ด้วยตาเปล่า โทนถีบด้วยท่ากวางเหลียวหลังใส่ไอ้ตัวที่ถือดาบอยู่นั้น จังหวะที่ลมพัดมาพอดี โทนจคงสะบัดมือ กระแทก 4คนข้างหน้าจนลอยขึ้น


[ โทน ]  :  โสภะคะวา อะทิสะมานิ อุเทยยัง คัจฉันตัพพัง สังสารัง ปะระมัง สุขัง นะลัพภะติ มหาสูญโญ จะสัมภะโต สังสาเร อานังคัจฉันติ ฯ


โทนท่องด้วยความรวดเร็วและซัดเปรี้ยงไปทีเดียว ร่าง 4 ร่างนั้นกระเด็นไปทันที และไม่จบแค่นั้น เพราะร่างทั้ง 4 ถึงจะโดนต่อยจนตัวหัก แต่แค่แปปเดียวก็คืนร่างกลับมาได้ โทนมองไปที่น้าเวตาลอีกครั้ง และคิดในใจนี่กะจะให้ฝึกก่อนไปหาน้ามอมจริงๆใช่มั้ยเนี่ย เอาเถอะไม่ได้ไปไหนด้วยวันนี้คงไม่เหนื่อยเท่าไรมั่ง โทนถางขาออกทันที สิ่งที่เวตาลสัมผัสได้คือ กลิ่นของสัตว์ร้าย ถ้าน้องชายคือมังกร พี่ชายก็เป็นพยัคฆ์สิ่นะ และตอนนั้นเองโทนก็ได้บริกรรมคาถาบางอย่างขึ้น


" โอม พยัคโฆ พยัคฆา สุญญา ภัพพะติ อิติ  ฮึ้ม !!! "


คำว่า ฮึ้มนั้นไม่ใช่เสียงคน แต่เป็นเสียงของสัตว์ร้ายแผดกังวาลออกมาอีกทั้งท่าทางของโทนก็เปลี่ยนไป ดูเกรี้ยวกราด จนเหล่าวิญญาณถึงกับสั่นเทา แล้วจากนั้นโศกนาฏกรรมของเหล่านักรบที่เวตาลเสกขึ้นมาก็จบลงด้วยความโหดร้าย เพราะแต่ละตนนั้น.... แหลกไม่เหลือซาก เวตาลถึงกับกระหยิ่มยิ้มในใจตามสัญชาตญาณของปีศาจร้าย และคิดในใจว่าเป็นไปได้แน่ ถ้าจะให้เจ้าโทนฝ่าเข้าไปในมิติของมอม



กลับมมาที่บ้านสวน หลังจากที่อาละเวดจนนักรบของน้าเวตาลผู้เป็นอาจารย์นั้นตายแล้วตายอีก ตายจนไม่เหลือซาก จนเวตาลพอใจ เขาก็ได้กลับมาที่บ้านสวนเพื่อพักผ่อนก่อนที่จะมามัชฉาไปเดินเล่น แต่ว่าก็ต้องหืมม เขาก็เจอกับสาวสวยคนเดียวกับที่คอยต้อนรับพวกริวที่ผับ Hiso  พอเธอเห็นโทนกลับมาเธอก็โดดมากอดเลย แล้วถามว่าไปไหนมาเนี่ยยย โทนก็ยิ้มแล้วบอกว่าไปธุระมาน่ะ แล้วนี่มานานยัง


ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้น มัจฉาก็เดินออกมาจากในบ้านและพูดว่า มาแต่ละครั้งก็เสียงดังเหลือเกิน สาวสวยคนนั้นก็บอกว่าแหม ๆ ๆ น้องปลา นานๆจะเจอกันทีดูดิ่ปากร้ายอีกแล้ว มัจฉาจึงตอบสวนไปว่า ข้าเองก็มีชื่อดังเช่นมนุษย์เช่นพวกเจ้านะ สาวสวยคนนั้นก็บอกจ้า ๆ ๆ น้องมิ้นต์ใช่ม๊าที่พี่โทนตั้งให้ ว่าแต่พี่โทนเถอะคิดว่าตัวเองเป็นหนุมานหรือไง ถึงไปจับนางมัจฉามาเนี่ย สาวสวยพูดแล้วก็ขำ ๆ ๆ โทนก็ถามหืมม นี่ว่าพี่เป็นลิงเหรอ สาวสวยก็บอกก็คิดเอาเองซิ้



ว่าแต่วันก่อนน้องชายพี่ที่ชื่อริว พาเพื่อนไปเที่ยวที่ club อ่ะ เปย์ยับเลย โทนก็หืมไปริวเนี่ยนะไปเที่ยวผับ อ๋อพาเพื่อนไป พวกไอ้เวย์ใช่มะ สาวสวยบอกใช่ ๆ ๆ ๆ แต่ว่าน้องชายพี่อ่ะพาน้องออกไปคนนึง โทนถึงกับสะดุ้งเลยฮึ๊ !!!  เดี๋ยวๆไอ้ริวเนี่ยนะพาเด็กออกไป ชื่ออะไรละนั่น ไอ้ริวเอ๊ย หาเรื่องหัวแตกแล้วมั้ยล่ะนั่น พลอยรู้เขาล่ะงานหยาบแน่นอน แต่สาวสวยคนนั้นก็บอกน้องใบเฟิร์นน่ะพี่โทน โทนก็หยุดทันที.. ใบเฟิร์น ใบเฟิร์น อ่ออ โอเคแล้วไป



สาวสวยคนนั้นก็บอกแหม เปลี่ยนไวเชียวนะ โทนก็บอกว่าถ้าเรื่องใบเฟิร์นไอ้ริวมันบ่นๆมาสักพักแล้วล่ะว่าอยากหาทางช่วยเหลือ แบบนั้นก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ แล้วโทนก็บิดตัวกร๊อบแกร๊บ แล้วบอกโอ้ยย นอนสักหน่อยดีกว่าค่อยไปเดินห้างแล้วโทนก็เดินเข้าบ้านไป สาวสวยคนนั้นก็ยืนมองไปยิ้มไป จนมัจฉาถามขึ้นมาว่า จะเข้ามามั้ยประดับดาว

[Morman]

...รอมานานมากเลย...

[zeedchild]

อุ้ย ประดับดาว นี่มัจฉาพามาช่วยรุมโทนรึป่าวนะ อิอิ

[มดแดงตะกายตึก]

ต้องกลับไปอ่านตอนเก่าก่อน..เพื่อนึกถึงเนื้อหาก่อน

[wehwhwhw shgsh]

อ่านเพลินเลยครับ

[ssaa3112]

รอมานาน จนเกือบลืมเลย ต้องย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ

[PL5037]

ยังมาไม่ครบ....ขาดน้องแก้มมม..

[พจน์ ปัญญานวล]

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

[Xonmagic]

รออ่านตอนใหม่อยู่นะครับ อย่าเพิ่งทิ้งเรื่องนี้ไปนะคิดถึง

[Pneumo]

ลุ้นๆ

[nort]

หายไปนานเลยครับ เมื่อไหร่จะถึงคิวน้องใบเฟิร์น

[creed]

กระแตดูมีความสุขมาก