กิ๊ฟๆไหนอีกหมอหรือพยาบาล

 

ใครอีกล่ะ

 

 

ไม่จบที่สี่สาวแน่ๆแบบนี้

  อุ้ยอะไรหล่น

มิ้มมามั้ยตอนนี้

พยาบาลแน่ๆ

เยี่ยม

 

มีตัวละครใหม่รึ

เรื่องนี้กำลังจะเข้าสู่ช่วงคลายแม็กแล้วนะครับ ปัจจุบันมีถึงตอนที่22แล้ว เดี๋ยวจะมาถยอยลงให้อ่านต่อนะครับ แต่ถ้าต้องการอ่านก่อนใครฝากอุดหนุนที่ช่องทางด้านล่างด้วยนะครับ

ฝากติดตามทางช่องทางด้านล่างหน่อยครับ
อัพเดตตอนใหม่ได้ก่อนใคร^^








มีซ่อนข้อความนะครับ
อย่าลืม comment แล้วกลับมาอ่านเพิ่มนะครับ



ในที่สุดก็ถึงวันที่ผมได้ออกจากโรงพยาบาลสักที ซึ่งวันที่ผมออกจากโรงพยาบาลก็จะดีเป็นวันที่ค่อนข้างวุ่นวายไปสักหน่อย เพราะว่าคนที่มารับผมนั้นมีทั้ง พ่อแม่ กลุ่มเพื่อนสนิท แก๊งค์นางฟ้า และไอริน ทั้งหมดสิบคนที่มารอรับผม ทีนี้ก็วุ่นวายกันน่าดู ระหว่างรอพบหมอเพื่อดูอาการก่อนกลับ หรือตอนรอชำระเงิน มีแต่เสียงคุยกันอื้ออึงไปหมด ไอ้พวกเพื่อนผมก็เอาแต่แซวว่าทำไมแก๊งค์นางฟ้ากับน้องไอรินถึงมารอรับผม พวกมันเอาแต่ถามว่าใครคือเด็กของผมกันแน่ว่ะเนี่ย พวกมันผลัดกันเข้ามาแซวผมแทบจะทุกสิบนาที แม้แต่พ่อผมเองก็ยังคอยหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับผมอยู่เรื่อย เพราะทั้งสี่สาวต่างทำตัวนอบน้อมเรียกพ่อคะแม่คะกันทุกคน ผมนี่รู้สึกอายแทบจะไม่กล้ามองหน้าใครเลยในตอนนี้

พ่อเดินมาพูดคุยกับผมเบาๆ
พ่อ : ร้ายจริงๆนะไอ้ลูกคนนี้ แกควบทีเดียวสี่คนเลยหรอเนี่ย
ผมทำหน้าตกใจ : พ่อรู้ได้ยังไง!
พ่อหัวเราะ : แกนี่มันดูง่ายจริงๆ แค่ลองแหย่ดูก็บอกซะแล้ว ฮ่าๆๆ
ผมทำหน้าไม่พอใจ : โถ่พ่อ อย่ามาหลอกถามกันสิ แค่นี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว
พ่อหยุดหัวเราะแล้วทำท่าจริงจัง : เอาล่ะๆ พ่อไม่แกล้งแกแล้ว แต่จะทำอะไรก็ระวังด้วย เล่นกับความรู้สึกของคนมันไม่จบง่ายๆหรอกนะ
ผมได้ฟังก็หน้าหงอย : ผมรู้ครับ แต่ถ้าจะให้ผมเลือกใคร ผมก็เลือกไม่ได้จริงๆ
พ่อเอามือบีบไหล่ผม : ยังไงพ่อเคารพการตัดสินใจของแก แต่เพื่อนแกคนนั้นก็คงเป็นห่วงแกมากเหมือนกันนะ พ่อเห็นหันมามองแกบ่อยมากเลย

พ่อยิ้มแล้วหันไปมองทางกลุ่มเพื่อนสนิทของผม ผมหันมองตามสายตาพ่อไปทันที ทำให้ตาผมไปสบตากับอีมิ้มอย่างจัง อีมิ้มรีบหันหน้าหนีอย่างไว ผมมองค้างอยู่สักพักอีมิ้มก็หันมามองผมอีกแล้ว แต่รอบนี้มันพูดกับผมแบบไม่ออกเสียง



อีมิ้มพูดแบบไม่ออกเสียง : มองทำควeอะไรห๊ะ

ผมหัวเราะ พ่อผมที่เห็นก็หัวเราด้วย อีมิ้มที่ลืมว่าพ่ออยู่ด้วยก็ก้มหน้าแบบเขินๆกลับไป

พ่อกระซิบบอกผมต่อ : ก็นั้นแหละ ก่อนจะทำอะไรก็คิดให้ดีๆ พ่อฝากไว้ให้คิดเท่านี้

หลังจากที่พ่อเดินกลับไปนั่งกับแม่ ผมก็แอบสังเกตอีมิ้มก็เห็นว่าเธอหันมามองผมบ่อยจริงๆ ก่อนที่สุดท้ายหมอกับพยาบาลคนสวยจะเข้ามาแจ้งอาการและอธิบายการทานยาให้ผมทราบและให้กลับบ้านได้ ทุกคนก็มาส่งผมถึงคอนโดโดยที่ผมมากับพ่อแม่ คนอื่นๆก็ตามๆกันมา เมื่อมาถึงพ่อแม่ก็จัดแจงเก็บของให้ผมก่อนจะถามผมว่าจะเอายังไงต่อ

แม่ : ให้พ่อกับแม่พักอยู่กับแกสักสองสามวันไหม
ผมรีบปฏิเสธ : ไม่เป็นไรแม่ แม่กับพ่อกลับไปพักผ่อนเถอะผมหายดีแล้ว
พ่อก็เสริมทันที : ไม่ต้องไปห่วงมันหรอกแม่ มันมีสาวๆดูแลมันตั้งหลายคน นั้นไงมากันแล้ว

พ่อพูดไปก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวอยู่ที่หน้าห้อง แล้วพวกแก๊งค์นางฟ้าบวกไอรินก็เข้ามาในห้อง แม่ก็ถอนหายใจก่อนจะฝากผมไว้กับพวกสาวๆ พวกเธอก็บอกจะดูแลผมเป็นอย่างดี พ่อกับแม่ผมก็เลยกลับไป

สักพักไอ้พวกเพื่อนๆผมก็มาถึง ก็ว่าแล้วทำไมพวกมันมาช้า ก็เพราะพวกมันไปซื้อของมาปาร์ตี้กันนี่เอง

ผม : กูว่าแล้วพวกมึงมาช้า คิดไว้ไม่ผิด มึงจะมาปาร์ตี้ห้องกูไม่บอกกูเลยสักคำนะ
ไอ้ปาล์ม : เห้ย! เจ้าของห้องไม่อนุญาตวะ เอาไงดีวะ
ไอ้กิต : ก็แช่งมันดิวะ จะไปสนอะไร (แล้วคนในห้องก็หัวเราะกันใหญ่)
ผม : พวกมึงนี่นะ แผลกูยังไม่หายสนิทเลย
ไอ้แอล : แล้วมึงจะไม่กิน?
ผม : ก็ต้องกินสิวะ ฮ่าๆๆ
อีมิ้มโพล่งออกมาทันที : แดกไม่ดูสังขารตัวเองเลย
พวกสี่สาวก็รีบเสริมเลย : ใช่ๆ ไม่ดูตัวเองเลย

สรุปก็แซะผมกันไปงั้น สุดท้ายทุกคนก็เตรียมอาหารแล้วก็มานั่งสังสรรกันทั้งหมดอยู่ดี ผมก็นั่งมองทุกคนอย่างรู้สึกสุขใจ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็รอดชีวิตแล้วก็มีเพื่อนๆและสาวๆคอยห่วงใย แต่อย่างที่เขาว่าลมมักจะสงบก่อนที่พายุลูกใหญ่จะโหมกระหน่ำ

*ย้อนกลับไปถึงเรื่องที่ผมถามฟ้ากับพราวว่าคืนนั้นนัดกันไปคุยเรื่องอะไร พวกเธอก็เล่าให้ผมฟังว่า*

พราว : ฟ้าได้ยินข่าวซุบซิบมาว่าทรีกำลังซุ่มคบอยู่กับไอรินรุ่นน้องดาวคณะอยู่ พราวก็เห็นว่าฟ้าร้อนใจก็เลยไปนัดคุยกับน้องมันให้
ฟ้ามองค้อน : ไม่ใช่สักหน่อย พราวอย่านอกเรื่องสิ
พราวหัวเราะ : อะไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แล้วพวกเราก็เลยนัดกับน้องมันไปเจอที่ร้าน
พราวเล่าต่อ : แรกๆเราก็คุยกันเรื่องทั่วไป พอเริ่มเมาได้ที ยัยฟ้าก็เปิดประเด็นทันที
ฟ้า : ฉันไม่ได้เปิดประเด็นสักหน่อย แกก็พูดเวอร์ไป
พราว : อืออออ แกไม่ได้เปิดประเด็นเล๊ยยย อยู่ๆแกก็ถามน้องมันไปว่า 'ไอริน ไอรินคบกับพี่ทรีหรอ' แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเลย

ฟ้าไม่เถียงแล้ว แต่เธอยิ้มเขินๆแทน พราวเลยพูดต่อ



พราว : ไม่พอ แกยังไปบอกน้องมันอีกว่า 'ไอรินไม่รู้หรอว่าพี่กับพี่ทรีกำลังคบกันอยู่อะ' ตอนนั้นแกนี่อย่างแซ่บเลย
ฟ้าหน้าแดง : โอ๊ยยย ฉันเมา มันเลยหลุดปากไปน่ะ ไม่น่าเล๊ยยยย
พราว : ต่อๆ แต่ไอรินน้องมันใช่ย่อยที่ไหน คงเมาพอสมควรน้องมันเลยไอรินสวนกับมาทันที 'เรื่องของพรี๊ฟ้ากับพรี๊ทรีหรอ รู้สิเล่นเย็ดกันไม่เกรงใจหนูที่อยู่ห้องข้างๆเลย' พวกเรานี่ตะลึงกับคำตอบของไอรินไปเลย แต่ไอรินยังพูดต่ออีก 'แรกสุดมันทำให้หนูอยากรู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นจะเด็ดขนาดไหน พรี๊ทรีเค้าก็ใช้ได้ หนูก็กำลังโสดล๊าาพรี๊ทรีก็โสด เพราะพรี๊ฟ้าก็ไม่ได้คบกับพรี๊ทรี จบปิ๊ง!'



พราวพูดแล้วก็มองมาที่ผมแล้วก็มองไปที่ฟ้า ผมก็นิ่งฟังไม่แสดงอาการอะไร แต่ฟ้าทำหน้าเศร้านิดๆแล้วมองกลับมาที่ผม

ฟ้า : ก็จริงของไอรินแหละ เราไม่ได้มีสถานะกันแล้วจะกั๊กอะไรน้องมัน
ผมรีบจับมือฟ้า : ไม่ใช่แบบนั้นสิ ยังไงทรีก็รักฟ้านะ
พราว : แหวะ! จะอ้วก เหม็นน้ำเน่า
ผมใช้มืออีกข้างไปจับพราว : ทรีก็รักพราวด้วย เห้อออ ทรีดูเป็นคนเห็นแก่ตัวเนอะ แต่ทรีก็รักทั้งสี่คนจริงๆ

ผมพูดตามที่คิดจริงๆ พร้อมมองไปที่ทั้งสองสาวแบบจริงจัง ฟ้าหลบหน้า ส่วนพราวจองผมกลับ

พราวตัดบท : เอาเหอะๆ เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกัน จะฟังต่อมั้ย(ผมพยักหน้า)
พราวเล่าต่อ : หลังจากนั้นด้วยความหมั่นไส้ในความั่นหน้าของไอริน ฉันก็เลยกะจะมอมให้สิ้นสภาพสาวสวยสักหน่อย แต่ก็เหมือนมอมตัวเองไปด้วย แต่พอเมากันมากๆเข้ายัยไอรินก็เริ่มถามพวกเราบ้าง 'แล้วพวกพี่เสร็จพี่ทรีกันหมดแล้วหรือยัง ฮิฮิ' ยัยไอรินมันพูดเหมือนอยากรู้ ฉันเลยบอกไปว่างั้นมาเล่นเกมถาม-ตอบกัน ใครตอบผิดต้องดื่มหมดแก้ว ยัยไอรินก็รับคำท้า หลังจากนั้นพวกเราก็จัดกันไปหลายแก้วเลย มารู้ตัวอีกทีก็กอดคอเต้นกันแล้ว
พราวพักหายใจแล้วพูดต่อ : และพอเต้นๆกันอยู่ไอ้พวกชั่วนั่นก็เริ่มเข้ามาเต้นกับเรา ฉันก็เอามือกันๆไว้แหละ แต่ก็ด้วยความเมาๆและตอนนั้นพวกมันก็ไม่ได้ลวนลามก็เลยไม่ได้ว่าอะไร จนฉันได้ยินคนที่เต้นข้างๆยัยไอรินมันบอกว่าร้านปิดเราไปต่อที่ห้องกันไหม แต่ฉันประทับใจยัยไอรินตอนนี้แหละ ยัยไอรินตอบไปว่า 'อ่อ พอดีไปไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้พวกเราแอบผัวมาปรับความเข้าใจกันค่ะ เดี๋ยวร้านปิดพวกเราก็ต้องไปหาผัวเราด้วยกัน ขอโทษนะคะ ฮิฮิ' โอ้โห พวกฉันหันไปมองยัยไอรินกันหมดเลย เธอใจกว้างสุดๆ

พราวหยุดพูดพร้อมหันไปยิ้มกับฟ้า แล้วหันมามองหน้าผมแล้วบีบมือผมไว้

พราวพูดต่อ : หลังจากนั้นเราก็เลยเข้าไปกอดกันเต้นจนร้านปิดนั้นแหละ พวกเราสี่คนก็เดินกอดคอกันจะไปขึ้นแท็กซี่ ไอ้พวกนั้นก็มาดักรอหน้าทางออกร้านแล้วก็คะยั้นคะยอให้พวกเราไปด้วยกับมัน แต่พวกเราก็ไม่ยอมไปสุดท้าย พราวรำคาญก็เลยด่าพวกมันไปนิดหน่อยเพื่อให้เลิกยุ่งกับพวกเรา
ฟ้าแทรกมาทันที : ห๊ะ! นิดหน่อยหรอ แกเล่นด่ากราดใส่พวกมัน แล้วพวกมันก็มากระชากพวกเราขึ้นรถไป แล้วพวกมันก็จับน้ำอะไรก็ไม่รู้มากรอกปากพวกเราแล้วพวกเราก็หมดเรี่ยวแรงไปเลย

พูดจบแล้วพวกเธอก็มองหน้าผมเหมือนกับว่าซาบซึ้งที่ผมเป็นคนช่วยพวกเธอไว้

ฟ้าน้ำตาคลอ : ขอบคุณทรีมากเลยนะ ที่มาช่วยพวกเราไม่งั้นเราไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง
พราวก็พยักหน้าตามที่ฟ้าพูด : อือออ ขอบคุณนายมากๆเลยนะ
ผม : ก็ต้องขอบคุณไอรินด้วยแหละ เพราะเธอส่งข้อความมาทรีเลยตามมาได้ ยังไงก็ฝากเอ็นดูน้องไอรินด้วยนะ

ผมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง พวกเธอไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้ารับเบาๆ แต่อย่างน้อยเหตุการณืนั้นมันก็ทำให้พวกเธอสี่คนเปิดใจกันมากขึ้น และอานิสงส์ในความดีที่ผมทำนี้ก็ทำให้สาวๆเหมือนติดหนี้บุญคุณไปโดยปริยาย

ตัดกลับมาที่ปัจจุบันดูเหมือนพวกสาวๆและเพื่อนๆจะเตรียมอาหารกันเสร็จแล้ว ผมก็เลยเดินไปเอายามากินก่อนอาหาร และในขณะที่ล้วงลงไปหยิบยาในถุงขึ้นมานั้นก็มีกระดาษโน๊ตใบหนึ่งตกลงไปที่พื้น ผมหยิมขึ้นมาดู ก็เห็นข้อความว่า..."แอด ig : gift... มานะ อยากจะรู้จักด้วย"