คิดถึงก็มาเลยน้องญา
จัดหัวหน้าคณะทั้ง2คนในห้องนี้เนี่ยนะ
หัวหน้าคนต่อไปจะโดนในห้องนี้ด้วยหรือเปล่า

กลับถิ่นนี่ ย้ำรอยรักเลยนะน้องญา นายคริต

ชุดนางรำฟินมาก

นักรบไม่หวั่นทุกสนามรบ ต้องพร้อม 555

ชาคริตยอดนักเสียบ

ในที่สุดก้อกลับมาได้

สงสารน้อง ญา เลย

แค่2 จะพอหรอ

"ต่อไปนะครับ เชิญรับชม การแสดงชุด บูชาพระคุณครู ได้เลยค่ะ" เสียงประกาศจากโฆษกบนเวทีจบ ร่างอรชรอ้อนแอ้นสิบเอ็ดร่างในชุดไทยสวยงามก็เยื้องย่างกรุยกรายขึ้นบนเวที ด้วยก้าวย่างที่อ่อนช้อยเป็นจังหวะพร้อมเพรียง เรียกเสียงฮือฮาจากนักเรียนในเครื่องแบบที่นั่งเรียงรายเป็นแถวอยู่แน่นสนาม ทุกสายตาจับจ้องไปที่ความงดงามหมดจดของรูปลักษณ์และท่วงท่า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่สาวร่างสูงเพรียว ที่ยืนอยู่ตรงกลาง ขนาบข้างด้วยสาวงามฝั่งละห้าคนในชุดไทยสีเขียว ที่แม้จะสวยหมดจดกันทุกคน แต่ก็ไม่อาจเทียบรัศมีของหัวหน้าวงในชุดไทยสีทองกรุยกราย ประดับด้วยชฎาหรูได้ แต่ไม่ใช่แค่หน้าตารูปร่างเท่านั้น ที่จะงดงามเกินหน้าเกินตาสมาชิกร่วมวงคนอื่น ๆ แต่จริตกริยายังดูมีความงดงามน่าหลงใหล และท่วงท่าในการร่ายรำก็ละเอียดประณีต อ่อนช้อยพลิ้วไหวยิ่งกว่าใคร ๆ ในวง

   ในที่สุด การแสดงที่สวยงามก็จบลงด้วยการที่คณะนางรำค่อย ๆ ย่อตัวลงไปกราบที่พื้น หันหน้าไปทางแนวเก้าอี้ที่คณะครูนั่งอยู่ ตามด้วยเสียงปรบมือที่ดังสนั่นหวั่นไหวกรูเกรียวไปทั้งโรงเรียน

   "เก่งมากค่ะ น้องพรรณ" นางรำดาวเด่นในชุดชฎาทองเอ่ยกับน้องเล็กม.4 ที่รำอยู่ริมซ้ายมือสุด
   "ขอบคุณมากค่ะ พี่ญา" น้องเล็กสมาชิกใหม่ยิ้มร่าที่ได้รับคำชมจากหัวหน้าวงรำแสนสวย "แต่พี่ญาสวยสุดแล้ว"
   "เอ้า เค้าเรียกแล้ว ถ่ายรูป ถ่ายรูป" วรัญญาร้องเรียก คณะนางรำรีบถลกชายกระโปรงวิ่งไปรวมกันกับคณะครูที่ฝึกสอนที่ใต้ป้ายไวนิลงานวันไหว้ครู
   "เอ้า ยิ้มนะครับ...." น้องโอ๊ค ยกกล้องขึ้น "เอ่อ....พี่พรรณเขยิบขวาหน่อยครับ พี่ญา กระเถิบขึ้นหน้ามาอีกนิดนึง นั่นแหละ โอเคครับ นึง ส่อง ซั่ม"
   แชะ
   "อีกรูปนะครับ กดไลค์หน่อย"
   แชะ
   
   โอ๊คเดินถ่ายรูปไปทั่วงาน เก็บบรรยากาศในวันไหว้ครูของโรงเรียน ที่มีนักเรียนทั้งเก่าและปัจจุบันเอาพวงมาลัยดอกไม้มาไหว้แสดงความซาบซึ้งในพระคุณของครูที่ได้สอนสั่งมา จนกระทั่งไปเจอหนุ่มหล่อในชุดนักศึกษามหาลัยปี 1 เรียบกริ๊บ กำลังคุยกับอาจารย์ธิดา อาจารย์สอนภาษาอังกฤษอยู่
   "สวัสดีครับ พี่ชาคริต" โอ๊คยกมือขึ้นไหว้
   "เอ๊า น้องโอ๊ค" ชาคริตเรียก "เป็นไงบ้าง.....เอ่อ อาจารย์ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"
   "จ๊ะ ชาคริต"
   "เป็นไงบ้างน้องโอ๊ค" ชาคริตถาม "เป็นหัวหน้าฝ่ายโสตของโรงเรียนแล้วเนอะ"
   "งานเยอะครับ" น้องโอ๊คส่ายหน้า "ผมนึกว่าตอนนั้นพี่ชัยแจกงานให้ผมเยอะแล้วนะ....ก็เยอะแหละ แต่พอทำหมดคนเดียวก็เยอะกว่า....ผมยังหาผู้ช่วยไม่ได้เลย"
   ได้ยินชื่อพี่ชัยทำพี่ชาคริตหน้าตึงขึ้น 80%
   "เอ่อ...พี่ชาคริตครับ.....ผมขอถามได้ไหม"
   "ว่า?"
   "เรื่องพี่ชัย...." น้องโอ๊คเอ่ยขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ "พี่เค้าหายไปเลยตอนจะจบเทอมที่แล้ว โอ๊คถามครูก็ไม่มีใครยอมตอบ แต่....มีข่าวลือ......ว่าพี่ชัย.....พี่ชัยติดคุก เพราะ...เพราะพยายามข่มขืนพี่ญาเหรอครับ"
   ริมฝีปากชาคริตกระตุกด้วยความชิงชัง
   "เอ่อ....โอ๊คขอโทษครับ..." น้องโอ๊ครีบพูด "แต่....มันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม โอ๊คไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนที่สอนโอ๊คทำงานมา จะทำอะไรอย่างนั้นได้"
   "มันทำได้ เพราะพี่เห็นมากับตาตัวเอง" ชาคริตตอบเสียงกร้าว "ตัวโอ๊คเองก็อย่าเอาเยี่ยงอย่างแล้วกัน"
   "ข่ะ...ครับ โอ๊คไม่คิดจะทำอะไรอย่างนั้นอยู่แล้ว....ขอโทษที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาถามนะครับ"
   ทั้งคู่เงียบไปครู่ใหญ่
   "เอ่อ....เมื่อกี้พี่ชาคริตมาทันเห็นพี่ญารำไหมครับ" น้องโอ๊คถามขึ้นทำลายความเงียบ
   "ทัน สวยมาก" พี่ชาคริตพูด แต่เสียงยังแข็งกร้าวอยู่
   "เอ่อ....ให้โอ๊คพาไปหาพี่ญาไหมครับ"
   "เอาสิ"


   "พี่ชาคริต!!!!!!!!!!!!!"
   ทันทีที่เห็นชาคริต ราชณิญาที่กำลังถ่ายรูปกับน้อง ๆ อยู่ก็รีบผละจากกลุ่มแล้ววิ่งสไบปลิวมาหา
   "คนนั้นใครเหรอคะ" น้องพรรณ ที่เพิ่งเข้าใหม่ ม.4 ถามพี่ ๆ ในคณะนางรำ
   ราชณิญากอดชาคริตจนแทบรวมร่างกัน
   "อ๋อ....แฟนพี่ญา" น้องพรรณตอบคำถามให้ตัวเอง "งื๊อออออออออ แฟนพี่ญาหล่อมากกกกกกกกก อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา"
   
   เท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนหญ้าเขียวในสวนหย่อม เคียงคู่กับรองเท้าหนังขัดจนขึ้นมัน
   "สวัสดีครับ ลุงเต่า" ชาคริตยกมือไหว้ลุงภารโรงที่เดินผ่านไป
   "เอ้า หวัดดี หนุ่ม" ลุงเต่ายกมือรับไหว้ ก่อนจะเดินจากไป
   "พี่น้ำฟ้าไม่ได้มาด้วยเหรอคะ" ราชณิญาถามชาคริตเมื่อลุงเต่าเดินลับตาไปแล้ว
   "ไม่มา" ชาคริตส่ายหน้า "พี่น้ำฟ้ามีเรียนคาบเช้าวันนี้ พี่พยายามชวนแล้วแต่เค้าไม่อยากโดด พี่เลยมาโรงเรียนคนเดียว"
   แม้ว่าชาคริตกับน้ำฟ้าจะเรียนปีเดียวกัน คณะเดียวกัน วิชาเอกเดียวกัน แต่ก็ยังมีหน่วยกิตว่างให้เลือกลงวิชาตามที่สนใจได้อยู่ แต่แม้จะมาหารือร่วมกันแล้ว สุดท้ายทั้งคู่ก็ยังสนใจเรียนวิชาเลือกคนละวิชาอยู่ดี จึงยังมีสัปดาห์ละสี่ห้าชั่วโมง ที่มีเวลาเรียนไม่ตรงกันบ้าง เช่นตอนนี้
   "พี่เองก็มีคาบบ่ายนะ คงอยู่ได้ไม่นานหรอก อีกเดี๋ยวต้องไปแล้ว"
   "โห อะไรอ่า เพิ่งมาเจอกันนิดเดียว จะไปแล้วเหรอ" ราชณิญาบ่น "ไม่คิดถึงหนูเลยเหรอ"
   "คิดถึงสิ ไม่คิดถึงพี่ไม่มาหรอก" ชาคริตรีบบอก "นี่ไหว้ครูยังไม่ครบก็รีบมาหาญาแล้วเนี่ย"
   "อือ" ราชณิญากอดชาคริตอีกรอบ "หนูก็คิดถึงพี่"
   "อยู่มหาลัยได้เจอสาวสวย ๆ บ้างไหมคะ"
   "โห ทำไมอยู่ ๆ ถามอย่างงี้ล่ะ"
   "ก็...หนูก็หวงของหนูนะ"
   "ก็ มีคนหน้าตาดีหลายคนแหละ แต่พี่ก็ไม่ได้สนใจอะไร" ชาคริตตอบตามความ(เกือบ)จริง
   "แล้ว...คนที่ชื่อเบญที่พี่น้ำฟ้าเล่าให้หนูฟังหละค่ะ"
   ชาคริตคิดในใจว่าไปถึงมหาลัยต้องเขกกะโหลกน้ำฟ้าแรง ๆ สักที
   "เบญเค้าสนิทกับทั้งพี่ ทั้งน้ำฟ้านั่นแหละ" ชาคริตอธิบาย "ก็คุยเล่นกันแบบเพื่อนบ้าง แต่พี่ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ นะ พี่น้ำฟ้าเห็นอาจจะหึง แต่ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ".....มั้ง
   "โอเค หนูไว้ใจพี่ค่ะ"...จะดีเหรอ
   "เห้อ....คิดถึงโรงเรียนเหมือนกันนะ" ชาคริตบอก และมองไปรอบตัว
   "งั้น..." ราชณิญากระซิบเบา ๆ "เรามารื้อฟื้นความหลังกันหน่อยไหมคะ"
   
   กริ๊ก
   ประตูห้องนาฏศิลป์ล็อคปิดตายลง
   "แบบนี้จะดีเหรอ ญา" ชาคริตถาม "ญาเคยบอกพี่ว่าห้องนี้ของมีครูไม่ใช่เหรอ"
   "ครูท่านไม่ถือสาความรักของเขาหรอกค่ะ" ราชณิญาบอก และตรงเข้ามาจูบชาคริต
   "อืมมม แล้วว" จ๊วบบบบบบบบบบบ "ไม่มีใครมาใช้ห้องใช่ไหม"
   "ไม่ต้องกลัวค่ะ หนูมีกุญแจคนเดียว....กับอาจารย์ อาจารย์ไม่ขึ้นมาอยู่แล้ว"
   ได้ยินดังนั้น ชาคริตก็หยุดตัวเองไม่อยู่ เริ่มซุกไซ้ทั่วแก้มเนียนที่ประทินแป้งจนได้ที่
   อา นี่สิ สุดยอด
   ชาคริตเคยใช้บริการห้องนี้แล้วครั้งหนึ่งในวันที่เขาเปิดซิงมิ๊งค์ ไม่คิดว่าจะได้มาใช้เป็นครั้งที่สองแม้จะเรียนจบไปแล้วแบบนี้
   อาาาาา ทั้งความมืด ทั้งหัวโขน ของศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ ที่ตั้งรายล้อม
   เห็นแล้วมันได้อารมณ์!!!!!!!!!!!
   "อิอิ อุ๊ยยยย จั๊กจี๋" ราชณิญาร้อง "ว๊ายยยยยย ชฎาหล่น"
   แต่ชาคริตรีบคว้าชฎาเอาไว้แล้วดันกลับเข้าที่บนหัวราชฎิญาตามเดิม
   "รู้ไหม" ชาคริตกระซิบ "พี่อยากจัดญาคาชุดนางรำตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว"
   "ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย พูดมาได้!!!!"
   อื๊อหืออออออ ไอ้ชุดนางรำนี่ก็สากใช้ได้นะเนี่ย ลูบไปตรงไหนก็ติดก็ขัดไปหมด
   แต่ก็ได้อารมณ์ดี!!!!!
   ชาคริตดึงตัวราชณิญาเข้ามาชิดใกล้และจูบปากกันเต็มรักอีกครั้ง มือหนาประคองใบหน้าสวยคมลูบไล้อย่างไม่มีเบื่อหน่าย ก่อนที่ชาคริตจะเลื่อนตัวลงพรมจูบที่ไหล่ข้างที่ไม่มีสไบเฉียงมาปกปิด
   "จะไม่ถอดจริงดิ่"
   "จริง"
   "ไม่คิดว่าเหมือนเย็ดเจ้าในศาลบ้างเหรอ"
   "อย่างงั้นก็ยิ่งสะใจ ลงไปเลย!!!"
   ราชณิญาทำท่าง๊องแง๊งนิดหน่อย อาจเพราะไม่ได้โดนดูดนม แต่ก็ยอมลงไปคลานสี่ขากับพื้น ชฎาบนหัวยังตั้งโด่เด่
   ภาพนี้แหละ ที่รอคอยมานาน
   ชาคริตรูดซิบออก และเอาถุงยางใส่ให้เจ้าตัวเล็กที่โผล่ออกมาดูโลก มันร้องงอแงนิดหน่อยเพราะอยากสำรวจถ้ำด้วยตัวเปล่ามากกว่า แต่ยังไงความปลอดภัยของน้องญาก็ต้องมาก่อน
   เมื่อสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันเสร็จ ชาคริตก็คุกเข่าลง และเริ่มลูบไล้ไปบนกระโปรงผ้าไทยตัวสวย อืมมมมมม น่าจะแพงนะ ตัวนี้ ใส่ใจทุกรายละเอียดจริง ๆ สวยกว่าชุดที่น้องญาใส่รำเมื่อปีที่แล้วเสียอีก
   ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามริ้วลายผ้า แรงพอให้ส่งแรงสยิวผ่านเจ้าไปถึงเนื้อนุ่มด้านใน ราชณิญาครางเบา ๆ เมื่อกระโปรงผ้าซิ่นถูกถลกขึ้นไปช้า ๆ ด้วยสองมือที่ลูบคลำไปทั่วเนินขาอ่อนเรียวนุ่ม ตามด้วยกางเกงในที่ถูกแหวกออกข้าง
   "ถามอะไรนิดหนึ่งได้ไหม" ชาคริตถาม เมื่อเจ้าตัวเล็กจดจ่ออยู่ที่ร่องรักแล้ว
   "อะไรคะ"
   "ญาโนบราป่ะ" ไหล่ข้างนึงของเธอเปลือยเปล่าจริง ๆ เวลากอดเข้าไปก็ไม่รู้สึกถึงอะไรนูน ๆ อยู่ในชุดเลย
   "ใส่บราปีกนกค่ะ...อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย" ตอบยังไม่ทันจบประโยคชาคริตก็เสียบน้องน้อยเข้ามาจนสุด
   มือหนาคว้าเอวบางจับให้ขยับตามแรงกระแทก แต่ถึงไม่ทำ สัญชาตญาณแห่งความเสียวก็เรียกร้องให้เอวบางร่อนเข้าหาเจ้าแท่งร้อนอยู่แล้ว
   "อูยยยย พี่คริต มันใหญ่กว่าแต่ก่อนหรือเปล่าเนี่ย"
   "ไม่หรอก ญาแค่ไม่ได้โดนมานานน่ะ"
   "อะ อื๊ออออ" ราชณิญากัดฟันแน่นเมื่อความคับแน่นในช่องท้องขยับกระทุ้งเข้าออกรัวถี่ขึ้นอีกครั้ง
   ไม่นาน ร่างบางที่ชุ่มเหงื่ออยู่แล้วจากตอนรำก็เปลี่ยนเป็นเปียกโชกด้วยเหงื่อจากกามกิจ มือของชาคริตปาดป่ายไปทั่วทุกส่วนที่สัมผัสได้ ทั้งยังกอดรัดร่างในชุดนางรำจนแทบจะแหลกเหลวไปคามือ ขณะที่บั้นเอวก็ไม่หยุดเคลื่อนไหว กระทุ้งแล้วกระแทกอีกกับร่างบางที่ร่อนสู้อย่างไม่ยอมแพ้กัน
   "อูย ซี๊ดดดดด สุดยอดด.....โอ๊ยยยยยย ชฎากระแทกหน้า"
   "สมน้ำหน้า เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   ชาคริตแก้แค้นด้วยการกระทุ้งแรงขึ้นไปอีก ทำเอาราชณิญาจุกจนพูดไม่ออก ได้แต่ร้องครางเสียวจนลั่นห้อง
   ก๊อก ๆๆ
   ตับๆๆๆๆๆ
   ราชณิญารีบยกมือขึ้นอุดปาก แต่ชาคริตยังไม่ยอมหยุดการเคลื่อนไหวที่เร่าร้อนรุนแรง
   ก๊อก ๆๆ
   ตับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
   อู้อี้ อื๊ออออออออออ ราชณิญาน้ำตาไหลแล้วด้วยความกลัวผสมเสียว
   "เอ๊ะ พี่ญายังไม่ขึ้นมาเหรอ.....หายไปไหนของเค้า" เสียงน้องพรรณดังมาจากข้างนอก "พี่ฝน มีกุญแจไหมคะ"
   "ไม่มี พี่ญามีคนเดียว"
   "ลองโทรหาพี่ญาซิคะ"
   เสียงเพลงรอสายดังขึ้นในห้อง ราชณิญาแทบจะยัดทั้งกำปั้นเข้าปากเพื่ออุดเสียงครางอยู่แล้ว....ส่วนชาคริตน่ะเหรอ
   ตับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   
   "อื๊อออออออออออออออออ"
   "เอ๋ เสียงดังมาจากในห้องนี่"
   "ก็ถูกแล้ว....ตอนเปลี่ยนชุดพี่เค้าไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย พี่ก็ลืมไป" ฝนบอกน้องพรรณและกดวางสาย "ไปเถอะ ยังเข้าห้องไม่ได้ ลงไปหาอาจารย์ศักดาก่อนแล้วกัน"
   "ค่ะ พี่ฝน"
   พอเสียงจากหน้าห้องหายไปแล้ว ราชณิญาก็หันไปตีแขนชาคริต
   "อูยยย พี่คริตอ่า ไม่รู้จัก....อ๊ายยยยยยยยยย อู๊ยยยยยยยย" ชาคริตควงเอวแทนคำตอบข้อกล่าวหาของเธอ ท่อนเนื้อในร่างดุนดันผนังร่องเสียวจนราชณิญาสะดุ้งเฮือก
   "ก็ญาสุดยอดขนาดนี้ จะให้พี่หยุดได้ไง"
   "บ๊าาาาาา อ๊ายยยยยยยยยยย แตกแล้ววววววววววววววววววววว"
   "อึ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบ" ชาคริตซอยอีกสองสามทีก็รู้สึกได้ว่าน้องญากระตุกในอ้อมแขนอย่างแรงก่อนจะทรุดลงไปกองกับพื้น
   "แตกไม่รอเลยนะ ญา ต้องเจอนี่" ชาคริตเร่งซอยเอวเร็วเต็มสปีด จนความรวดเร็วรุนแรงผสมกับความตอดรัดของร่องหลืบที่แสนคับแน่นก็หลั่งเอาน้ำรักจากเจ้าตัวน้อยออกไปเต็มถุงยาง
   "แฮ่ก ๆๆๆ" ชาคริตดึงร่างออกจากร่องรัก และทิ้งตัวลงนอนข้างราชณิญา "พี่รักญามากเลย คิดถึงเหลือเกิน"
   "ฮืออออ หนูก็คิดถึงพี่ค่ะ" ราชณิญาคราง และพยายามปัดชายกระโปรงที่กองอยู่ที่เอวลง ชาคริตมองหน้าแฟนสาวอย่างรักใคร่ ราชณิญาช่างสวยจริง ๆ ยิ่งในชุดนางรำที่หลุดลุ่ยแบบนี้ ในสภาพที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เหงื่อโทรมกาย ชฎาเอียงกะเท่เร่
   "อีกยกได้ป่ะ"
   "ไม่ได๊!!!!!!!"
   "น๊า"
   "เมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอ รุ่นน้องตามหาหนูแล้ว ถ้ารู้ว่าเรามามีอะไรกันแบบนี้หนูตายแน่"
   "ห่วงน้อง ไม่ห่วงแฟนเลยนะ" ชาคริตบ่น
   "ก็แฟนมันเฮงซวย คิดแต่จะเอาอ่า" ราชณิญาบ่น "น้อง ๆ ในวงรำไม่เห็นมีใครหื่นใส่หนูแบบพี่เลย"
   ".........."
   ชาคริตหยิบซองถุงยางอีกถุงขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้

พูดคุยกับผู้เขียน
เป็นไงบ้างครับ หายคิดถึงน้องญากันบ้างไหม
เรื่องนักเปิดซิงนี่ นับว่าเป็นเรื่องที่ดิ้นเก่งมากนะครับ
โดยปกติ ผมมีกฎเวลาเขียนเกี่ยวกับโครงเรื่องคือ
1. อย่าเขียนโดยไม่มีโครงเรื่อง เพราะเรื่องจะออกมาสะเปะสะปะ
2. อย่ายึดกับโครงเรื่องมากเกินไป เพราะเรื่องจะแข็งทื่อ ไม่เป็นธรรมชาติ คือ ถ้ามีไอเดียอะไรผุดขึ้นมาระหว่างเขียน ผมมักจะเกาะตามไปเลย แม้จะไม่สอดคล้องกับโครงเรื่องที่วางไว้ก่อน
ในเรื่องอื่น ๆ ที่เคยเขียน รวมถึง มนตรา สงคราม ความรัก (ที่มีเจ๊ข้าวหอม แขกรักเชิญตอนที่แล้ว เป็นนางเอก) ก็เขียนออกมาได้ โดยที่ผลลัพธ์ไม่ได้ต่างจากโครงเรื่องที่วางไว้แต่แรกมากนัก
จนมาถึงเรื่องนักเปิดซิงนี่แหละ
ภาค 1 ท่านคงจะจำกันได้ ว่าผมเล่าให้ฟังในตอนจบ ว่าโครงเรื่องเดิมที่วางไว้ คือ ชาคริตตบะแตก กลับไปเป็นนักล่า ราชณิญาก็เป็นได้แค่เหยื่อ หนึ่งในหลาย ๆ คน
เขียนจริง ๆ กลายเป็นเรื่อง รักกุ๊กกิ๊กของสองคนนี้ซะงั้น
ในภาคสองนี้ มั่วรัก นักเปิดซิง ก็ดิ้นหลุดจากโครงเรื่องเดิมที่วางไว้อย่างสมบูรณ์ในตอนที่ 7
ตอนนี้ เริ่มเขียนด้วยโครงเรื่องใหม่ 100% แต่รับรองว่า ไม่ขัดกับที่ปูไว้ใน 6 ตอนแรกแน่ครับ
โครงเรื่องแรก จะเป็นอย่างไร ขออุบไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะเป็นการสปอยล์ (ว่าอะไรจะไม่เกิดขึ้น) แต่จะทยอยค่อย ๆ เล่าให้ฟังต่อไปครับ
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอีกครั้งนะครับ

   

ชาคริตนี่ขุนแผนแท้

ห้องซ้อมก็ไม่เว่น

ลีลาเด็ด

ตำนานกลับมาแล้ว

ชุดนางรำยังไม่เว้น

จัดเต็มได้ทุกที่

กลับมาโรงเรียนเก่า จะมีเพิ่มน้องพรรณในชมรมด้วยไหมเนี่ย