แม่ลูกอ่อน หุ่นกำลังได้เลยนะ

เรียบร้อย เสรจพ่อแกำนันแน่นวล

พ่อลูกชอบเหมือนกัน

ต้องจัดรับขวัญลูกสะใภ้

ไหว้พะร พะรจะไม่ไหวเอานะ 555

ดี

ดี

ขอบคุณครับ  

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเลย สายเดียวกันแบบนี้บรรเทิงแต่นอน

ท่ามกลางหมู่เรือนไทยหลังใหญ่ ตระหง่านอยู่ บนเนื้อที่หลายร้อยไร่

"เอ็งแน่ใจแล้วหรือวะ... ที่จะรับผู้หญิง คนนั้นมาอยู่ที่บ้าน"

กำนันเสือ ชายร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มคล้ำ ใบหน้าหล่อคมต่างจากสันต์ที่มีผิวขาวและ บอบบางติดไปทางแม่

กำนันเสือเอ่ยถามลูกชายด้วยสีหน้า กังวลเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าสันต์จะพาผู้หญิงเข้ามา ในบ้าน
"คนนี้ข้าชอบจริงๆ จะพ่อ... ผู้หญิงคน นี้ข้าเอาจริง"

สันต์ยืนยันกับบิดาถึงความรู้สึกที่มีต่อ แม่ลูกอ่อนที่ชื่อแย้ม

"โห... ขนาดนั้นเลยหรือวะไอ้สันต์"

กำนันเสือรู้สึกตกใจกับสีหน้าจริงจัง

ของลูกชาย

"ใช่พ่อ... เอาจริง"

สันต์เขาไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ

"อันที่จริงข้าก็ไม่ได้รังเกียจแม่ม่ายหรอกนะ"

แถมยังมีลูกติด แต่จะว่าไปเอ็งก็เป็น หนุ่มทั้งแท่ง หน้าตาก็หล่อ
เหลาสาวๆ ติดตรึม แล้วทำไมเอ็งไม่หาสาวๆ ที่ยังไม่เคยมีลูกมีผัว มาก่อนว่ะ"

กำนันเสือสงสัยในรสนิยมทางเพศ
"ก็... ข้า... ชอบแม่ลูกอ่อนน่ะพ่อ"

สันต์เขาตอบไม่อ้อมค้อม คำตอบของ ลูกชายไม่ได้ทำให้กำนันเสือรู้สึกตกใจ ก็เพราะว่าตัวแกเองก็ชอบแม่ลูกอ่อนอยู่ เช่นกัน เรื่องแบบนี้เป็นรสนิยายทางเพศ เฉพาะบุคคลที่ฝืนใจกันไม่ได้ เหมือนบางคนที่ นิยมชมชอบแม่ม่าย

"สวยมากหรือยังไงวะนังบัวคนนี้"

กำนันเสือหรี่ตาครุ่นคิดถึงผู้หญิงที่ สามารถทำให้ลูกชายของตนหลงใหลถึงกับร่ำ ร้องขอพามาอยู่ร่วมบ้าน

"สวยมาก"

สันต์ยืนยัน เพราะมันได้ลิ้มลองรสสวาท ของบัวมาแล้ว

"งั้นก็ตามใจ... ข้าอนุญาตให้เอ็งพา มาอยู่ที่นี่ได้... แต่เรื่องแต่งงานคงเอาไว้ก่อน

คำพูดของบิดาทำให้สันต์ต้องชะงัก

"อ้าว... ทำไมล่ะพ่อ"

"มึงห่วงชื่อเสียงกูบ้างสิวะไอ้สันต์... กู เป็นกำนันที่ผู้คนนับหน้าถือตา เรื่องนี้รู้ไป ถึงไหนอายไปถึงนั่น... ถ้าลูกชายกำนันเสือ แต่งงานกับแม่ม่ายลูกติด มึงไม่คิดหรอว่ะ ว่ากูจะเอาหน้าไปใว้ที่ไหน"

"ไม่รู้บัวมันจะว่ายังไง"

สันต์ก็กังวลใจอยู่เหมือนกัน

"ถ้ามันรักเอ็งจริงมันต้องยอมสิวะ"

กำนันเสือไม่ไว้วางใจสะใภ้ ทั้งที่ก็ยัง ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้จักนิสัยใจคอ แต่ก็กลัวไป ล่วงหน้าว่าแม่ม่ายลูกติดอย่างบัวจะเข้ามา ปอกลอกลูกชายของตน

เพราะเท่าที่ได้รู้จากปากของสันต์...  บัวเธอก็เป็นผู้หญิงจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น เป็นแม่ม่าย ที่มีแต่ตัว และก็เพิ่งรู้จักกับสันต์ได้ไม่กี่วันก็ล่อ

เพราะเท่าที่ได้รู้จากปากของสันต์... บัวก็เป็นผู้หญิงจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น เป็นแม่ม่าย ที่มีแต่ตัว และก็เพิ่งรู้จักกับรื่นได้ไม่กี่วันก็ล่อ กันเสียแล้ว

"เอ็งลองอยู่กันไปก่อนดีไหม"

กำนันเสืออาบน้ำร้อนมากก่อน จึงรู้ว่า โอกาสที่สันต์กับเดือนจะไปไม่รอดนั้นเป็นไปได้

สูง

"ก็ได้... งั้นข้าไปรับเดือนวันนี้เลยนะพ่อ"

สันต์ดีใจจนออกนอกหน้า

"ตามใจเอ็ง... เดี๋ยวข้าจะให้คนเตรียม ห้องเอาไว้ให้ อยู่ด้วยกันบนเรือนใหญ่เลย ก็แล้วกัน... แต่อยู่ห้องท้ายเรือนไปก่อนนะ"

กำนันเสือใจดีเพราะรักลูกชายมาก ทุกวันนี้แกเป็นพ่อม่ายเมียตาย มีลูกคนเดียว

"งั้นข้าไปก่อนนะพ่อ"

สันต์ดีใจ อยากไปรับบัว กำนันเสือ มองตามร่างสูงโปร่งของลูกชายที่รีบร้อนก้าว ยาวๆ ออกไปขึ้นรถกระบะคันใหญ่แล้วขับ ออกไปด้วยอาการเริงร่า เมื่อรู้ว่าตนอนุญาต ให้พาบัวเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน

เย็นวันเดียวกันนั้น

สันต์กลับมาถึงสุพรรณบุรีพร้อมด้วย บัวแย้มและลูกชายของหล่อน บัวแย้มเธอทอดสายตา มองดูเรือนไทยหลังใหญ่ด้วยความรู้สึก ตื่นเต้นตกใจในความใหญ่โต ไม่คิดว่า ครอบครัวของรื่นจะมีฐานะร่ำรวยถึงเพียงนี้

"นี่กำนันเสือพ่อข้าบัว"

สันต์แนะนำชายร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มคล้ำ กำนันเสือไม่ชอบใส่เสื้อ จึงแลเห็นเนื้อตัว ท่อนบนกำยำไปด้วยมัดกล้าม แผงอกกว้างทำให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม แผงหนวดดกหนาเหนือริมฝีปากทำให้แลดูดุ

กำนันเสือตกตะลึงมองว่าที่สะใภ้ ความสะสวยของหล่อนทำให้มวนยาเส้นที่ถือ อยู่ในมือล่วงหล่นลงกับพื้น

"แหม... ตะลึงเลยนะพ่อ"

สันต์ก้มลงเก็บมวนยาเส้นขึ้นมาให้บิดา กำนันเสือ
กระแอมแก้เขิน

"สวัสดีจ้ะพ่อกำนัน"

บัวเธอยกมือไหว้ ตอนนั้นสายตาของกำนันเสือยังไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่แม่ลูกอ่อนที่ขยับขวบยาบสั่นไหวตอนบัวแย้ม ค้อมกายกระพุ่มมือไหว้อ่อนหวาน

"ไหว้พระเถอะ"

สุดยอด

ชื่อบัว หรือชื่อเดือน

 

วันแรกก็ตะบึงความงาม กะเล่นลูกสะใภ้ซะแล้ว

พ่อกำนันถึงกับตะลึง

ท่ามกลางหมู่เรือนไทยหลังใหญ่ ตระหง่านอยู่ บนเนื้อที่หลายร้อยไร่

"เอ็งแน่ใจแล้วหรือวะ... ที่จะรับผู้หญิง คนนั้นมาอยู่ที่บ้าน"

กำนันเสือ ชายร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มคล้ำ ใบหน้าหล่อคมต่างจากสันต์ที่มีผิวขาวและ บอบบางติดไปทางแม่

กำนันเสือเอ่ยถามลูกชายด้วยสีหน้า กังวลเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าสันต์จะพาผู้หญิงเข้ามา ในบ้าน
"คนนี้ข้าชอบจริงๆ จะพ่อ... ผู้หญิงคน นี้ข้าเอาจริง"

สันต์ยืนยันกับบิดาถึงความรู้สึกที่มีต่อ แม่ลูกอ่อนที่ชื่อแย้ม

"โห... ขนาดนั้นเลยหรือวะไอ้สันต์"

กำนันเสือรู้สึกตกใจกับสีหน้าจริงจัง

ของลูกชาย

"ใช่พ่อ... เอาจริง"

สันต์เขาไม่เปลี่ยนใจแน่ๆ

"อันที่จริงข้าก็ไม่ได้รังเกียจแม่ม่ายหรอกนะ"

แถมยังมีลูกติด แต่จะว่าไปเอ็งก็เป็น หนุ่มทั้งแท่ง หน้าตาก็หล่อ
เหลาสาวๆ ติดตรึม แล้วทำไมเอ็งไม่หาสาวๆ ที่ยังไม่เคยมีลูกมีผัว มาก่อนว่ะ"

กำนันเสือสงสัยในรสนิยมทางเพศ
"ก็... ข้า... ชอบแม่ลูกอ่อนน่ะพ่อ"

สันต์เขาตอบไม่อ้อมค้อม คำตอบของ ลูกชายไม่ได้ทำให้กำนันเสือรู้สึกตกใจ ก็เพราะว่าตัวแกเองก็ชอบแม่ลูกอ่อนอยู่ เช่นกัน เรื่องแบบนี้เป็นรสนิยายทางเพศ เฉพาะบุคคลที่ฝืนใจกันไม่ได้ เหมือนบางคนที่ นิยมชมชอบแม่ม่าย

"สวยมากหรือยังไงวะนังบัวคนนี้"

กำนันเสือหรี่ตาครุ่นคิดถึงผู้หญิงที่ สามารถทำให้ลูกชายของตนหลงใหลถึงกับร่ำ ร้องขอพามาอยู่ร่วมบ้าน

"สวยมาก"

สันต์ยืนยัน เพราะมันได้ลิ้มลองรสสวาท ของบัวมาแล้ว

"งั้นก็ตามใจ... ข้าอนุญาตให้เอ็งพา มาอยู่ที่นี่ได้... แต่เรื่องแต่งงานคงเอาไว้ก่อน

คำพูดของบิดาทำให้สันต์ต้องชะงัก

"อ้าว... ทำไมล่ะพ่อ"

"มึงห่วงชื่อเสียงกูบ้างสิวะไอ้สันต์... กู เป็นกำนันที่ผู้คนนับหน้าถือตา เรื่องนี้รู้ไป ถึงไหนอายไปถึงนั่น... ถ้าลูกชายกำนันเสือ แต่งงานกับแม่ม่ายลูกติด มึงไม่คิดหรอว่ะ ว่ากูจะเอาหน้าไปใว้ที่ไหน"

"ไม่รู้บัวมันจะว่ายังไง"

สันต์ก็กังวลใจอยู่เหมือนกัน

"ถ้ามันรักเอ็งจริงมันต้องยอมสิวะ"

กำนันเสือไม่ไว้วางใจสะใภ้ ทั้งที่ก็ยัง ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้จักนิสัยใจคอ แต่ก็กลัวไป ล่วงหน้าว่าแม่ม่ายลูกติดอย่างบัวจะเข้ามา ปอกลอกลูกชายของตน

เพราะเท่าที่ได้รู้จากปากของสันต์...  บัวเธอก็เป็นผู้หญิงจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น เป็นแม่ม่าย ที่มีแต่ตัว และก็เพิ่งรู้จักกับสันต์ได้ไม่กี่วันก็ล่อ

เพราะเท่าที่ได้รู้จากปากของสันต์... บัวก็เป็นผู้หญิงจนๆ คนหนึ่งเท่านั้น เป็นแม่ม่าย ที่มีแต่ตัว และก็เพิ่งรู้จักกับรื่นได้ไม่กี่วันก็ล่อ กันเสียแล้ว

"เอ็งลองอยู่กันไปก่อนดีไหม"

กำนันเสืออาบน้ำร้อนมากก่อน จึงรู้ว่า โอกาสที่สันต์กับเดือนจะไปไม่รอดนั้นเป็นไปได้

สูง

"ก็ได้... งั้นข้าไปรับเดือนวันนี้เลยนะพ่อ"

สันต์ดีใจจนออกนอกหน้า

"ตามใจเอ็ง... เดี๋ยวข้าจะให้คนเตรียม ห้องเอาไว้ให้ อยู่ด้วยกันบนเรือนใหญ่เลย ก็แล้วกัน... แต่อยู่ห้องท้ายเรือนไปก่อนนะ"

กำนันเสือใจดีเพราะรักลูกชายมาก ทุกวันนี้แกเป็นพ่อม่ายเมียตาย มีลูกคนเดียว

"งั้นข้าไปก่อนนะพ่อ"

สันต์ดีใจ อยากไปรับบัว กำนันเสือ มองตามร่างสูงโปร่งของลูกชายที่รีบร้อนก้าว ยาวๆ ออกไปขึ้นรถกระบะคันใหญ่แล้วขับ ออกไปด้วยอาการเริงร่า เมื่อรู้ว่าตนอนุญาต ให้พาบัวเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน

เย็นวันเดียวกันนั้น

สันต์กลับมาถึงสุพรรณบุรีพร้อมด้วย บัวแย้มและลูกชายของหล่อน บัวแย้มเธอทอดสายตา มองดูเรือนไทยหลังใหญ่ด้วยความรู้สึก ตื่นเต้นตกใจในความใหญ่โต ไม่คิดว่า ครอบครัวของรื่นจะมีฐานะร่ำรวยถึงเพียงนี้

"นี่กำนันเสือพ่อข้าบัว"

สันต์แนะนำชายร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มคล้ำ กำนันเสือไม่ชอบใส่เสื้อ จึงแลเห็นเนื้อตัว ท่อนบนกำยำไปด้วยมัดกล้าม แผงอกกว้างทำให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม แผงหนวดดกหนาเหนือริมฝีปากทำให้แลดูดุ

กำนันเสือตกตะลึงมองว่าที่สะใภ้ ความสะสวยของหล่อนทำให้มวนยาเส้นที่ถือ อยู่ในมือล่วงหล่นลงกับพื้น

"แหม... ตะลึงเลยนะพ่อ"

สันต์ก้มลงเก็บมวนยาเส้นขึ้นมาให้บิดา กำนันเสือ
กระแอมแก้เขิน

"สวัสดีจ้ะพ่อกำนัน"

บัวเธอยกมือไหว้ ตอนนั้นสายตาของกำนันเสือยังไม่ละจากทรวงอกอวบใหญ่แม่ลูกอ่อนที่ขยับขวบยาบสั่นไหวตอนบัวแย้ม ค้อมกายกระพุ่มมือไหว้อ่อนหวาน

"ไหว้พระเถอะ"

กำนันอยากเอาบัวแล้ว