ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 1 คืนสุดท้าย

แวะไปอ่านตอนที่แล้ว
ผู้ชายขายน้ำภาค 3

แวะไปอ่านเรื่องอื่น
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   
แฟนกู ภาค 1 

................................................................................................


   ผมยิ้มให้เมมโม...และก้มลงจูบปากและหอมแก้มเธออีกครั้ง

   "ดีจัง  ได้ไปเมืองนอกด้วย  จะซื้ออะไรมาฝากพี่ม่อนหรือเปล่า"
   เธอพยักหน้า  แต่ไม่ยิ้ม....  หน้าตากลับเคร่งขรึมขึ้นก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นร้องไห้ออกมา   
   "พี่ม่อน  เมมโมไม่ได้ไปเที่ยว  เมมโมจะไปอยู่อเมริกาเลย...."
   "เฮ้ย...."

   ผมช้อคสุดขีด  งงไปหมด  ผมงงมาก  งงจนของผมหดวูบลง  สีหน้าผมคงไม่ดีมากๆ  เมมโมดึงผมมากอดและออกแรงกอดผมแน่นราวกับอยากให้ตัวเธอกะผมผนึกติดกัน   ผมเอามือไปเช็ดน้ำตาให้เมมโม
   "คืออะไรอ่ะ  เมมโมหมายถึงอะไร  พี่งง"
   "หมายความว่า เมมโมกำลังจะจากพี่ม่อนไปแล้ว   ไปตลอดกาล...."

   จากนั้นคือร้องไห้ถล่มทลาย  ผมช้อคจริงๆ  ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไง   ผมเคยจากน้องนุ่น  เคยจากน้องส้ม  จากพี่แนน  แต่ทั้งสามคน  ผมไม่ได้รู้สึกรักมากมายแบบเมมโม และที่สำคัญ สำหรับทั้งสามคนผมยังคงอาจมีโอกาสกลับไปเจอกันได้อีก  แต่สำหรับเมมโม  เธอจะจากผมไปไกลมากๆ  มันเหมือนเธอหายไปจากชีวิตของผม

ผมยกมือเช็ดปาดน้ำตาให้อีกครั้ง 
   "ทำไมอ่ะ....ทำไมต้องไปอ่ะ   ไม่ไปไม่ได้เหรอเมมโม"
   เธอส่ายหน้า พูดทั้งน้ำตา
   "พ่อกะแม่จะย้ายไปเปิดสาขาที่อเมริกา  พ่อก็เลยจะให้เมมโมไปด้วย  เมมโมบอกแล้วว่าไม่อยากไป  แต่พ่อเค้าก็ไม่ยอม  จะให้ย้ายไปเรียนที่โน่น..."
   "มันเร็วมากอ่ะ  พี่  เอ่ออออ พี่  ไม่ได้เตรียมใจเลย"
   "เมมโมก็ไม่ได้เตรียมใจ  เมมโมรู้ก่อนสอบนี่แหละ  พ่อกะแม่ไปก่อนนานแล้ว  แต่จะให้เมมโมเก็บของบินตามไปหลังสอบเสร็จ  ก็....อาทิตย์หน้านี่แล้วพี่ม่อน  ฮืออออ...."
   ................................................................................

   ให้ตายเหอะ  ชีวิตผมพลิกผันอีกครั้ง...

ผมผ่านความเปลี่ยนแปลงมาเยอะ  ตั้งแต่พ่อมาจากผมไป  ผมอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด  แต่การจากไปของเมมโมครั้งนี้น่าจะเป็นอะไรที่สะเทือนใจผมมากๆ   จากคืนนั้น...ผมเรียกว่าแทบจะตัวติดเมมโม   ผมไม่ทำอะไรอีกเลยนอกจากอยู่กะสาวน้อยคนนี้  ผมดูแลเธอช่วงสุดท้ายก่อนเธอจะเดินทาง  ผมช่วยสาวน้อยจัดของซื้อของ   ส่วนเรื่องนั้น...ผมยิ่งทำเธอหนักทุกวัน  ไม่ต่ำกว่าสามสี่ครั้ง ชนิดที่เรียกว่า ผลิตน้ำไม่ทัน   ทำไงได้..ผมคงไม่ได้เจอเธออีก
   
   "พี่ม่อน วันอาทิตย์เครื่องบินออกตอนเช้านะคะ  ตอน 9 โมง  คืนนี้คือ..คืนสุดท้ายแล้วนะ..."
   เธอบอกผมตั้งแต่เช้าตรู่วันเสาร์  ผมยังทำใจไม่ได้อยู่ดี   ผมไม่ห่วงชีวิตอันสุขสบายเมื่ออยู่กะเธอ  ผมไม่ห่วงเรื่องเงิน  ผมกลัวแค่ว่าผมจะไม่ได้เจอเมมโมอีก...  ผมพยายามตัดใจไม่ให้เสียใจไปมากกว่านี้โดยคิดว่า ยังไงผมกะเมมโมก็ไม่เหมาะสมกันอยู่แล้ว    ถึงผมจะรักเธอมากขนาดไหน..เราก็คงเป็นได้มากสุดแค่แฟนกันเท่านั้น  แต่การคิดแบบนั้น..มันยากที่สุดๆในตอนนี้  ผมรักเมมโมหมดหัวใจไปแล้ว

   "แล้วเมมโม..จะกลับมามั่งมั๊ย  แวะมาหาพี่มั่งนะ  พี่จะไม่เปลี่ยนเบอร์โทร"
   เธอพยักหน้า 
   "มาสิพี่ มาบ่อยๆด้วย... เมมโมขอร้องนะ  พี่อย่าไปทำอาชีพนั้นอีก  เมมโมจะคอยส่งเงินมาให้พี่ม่อน"
   "เฮ้ย..อย่าเลย  พี่พอมีเงิน เดี๋ยวปีหน้าพี่เรียนจบก็จะไปทำงานเป็นเรื่องเป็นราว  เมมโมไม่ต้องห่วงหรอก"
   ผมจบบทสนทนาโดยการเข้าไปจูบเธอ  และตามด้วยการร่วมรักกับเธออีกครั้ง ทั้งที่เมื่อคืนเราผ่านกันมาสามครั้งแล้ว   วันเสาร์นั้นทั้งวัน  เราแทบไม่ได้เอามือออกจากกัน   ไม่ว่าเดินทางไหน  เวลาที่อยู่ด้วยกันมันลดลงเรื่อยๆ  และเย็นวันนั้น  ผมเป็นฝ่ายพาเธอไปเลี้ยงอาหาร  และร้านนั้นคือร้านพิซซ่าที่เธอพาผมไปกิน  ผมกินไม่เป็นและไม่ชอบ  แต่ผมรู้ว่าสาวน้อยของผมชอบ  เมื่อเสร็จแล้วผมพาเธอกลับทันที

   "เมมโม  พรุ่งนี้พี่ว่า...เราต้องตื่นตี 4   กว่าจะอาบน้ำแต่งตัว  ไปสนามบินอีก  พี่จะไปส่งนะ..."
   "พี่...พี่ม่อน  เมมโมไม่อยากไป  ทำไงดี  ไม่อยากไปเลยอ่ะ..."
   "อืมม์  พี่..ก็ไม่อยากให้ไป  แต่ เมื่อพ่อแม่เค้าอยากให้ไป  ก็น่าจะดีกะเมมโม  เอาน่า  พี่ไม่หนีไปไหนหรอก  กลับมาก็เจอกันนะ"

   สาวน้อยเดินมากอดผมแน่น  เหมือนเด็กๆเลย  ผมรักเมมโมเพราะแบบนี้แหละ  เธอไม่เคยมีจริตใดๆกะผม  ใสๆซื่อๆ ไม่มีพิษภัย  ผมก้มลงจูบปากสาวน้อย  และค่อยถอดเสื้อยืดเธอออก  ความสวยงามที่ผมจะได้เห็นเป็นครั้งสุดท้ายก็อยู่หน้าผมแล้ว  ผมเอามือจับมันบีบเค้นเบาๆ  เมมโมน้ำตาไหล  เธอขี้แยจัง  แต่ผมรู้ดีว่าใจเธอคิดอะไรอยู่.... 

   "พี่ยังอยู่กะเมมโม  อย่าร้องไห้สิ  ไว้ค่อยร้องไห้ตอนไม่มีพี่นะ..."
   ผมใช้เวลากอดจูบเธอเนิ่นนาน  กะเมมโมแล้ว ผมอยากใช้เวลาแบบนี้มากกว่าที่จะเสียบเข้าไปแล้วซอยให้เสร็จๆ   วันนี้ผมคงทำแบบนี้  แต่การที่ผมทำแบบนี้กลับกลายเป็นปลุกอารมณ์ให้สาวน้อยมากกว่าเดิม  และคนที่เร่งเร้าให้ผมสอดใส่กลายเป็นเมมโมเอง   เธอดึงกางเกงในผมออกก่อนที่จะใช้ปากดูดควยผม  เมมโมเก่งแล้ว  ผมสอนเธอไปหมดแล้วว่าควรทำไง  กี่ท่าๆผมก็สอนให้ทุกอย่าง 

   "โอ๊ย  เบาๆ  หูย  ดูดแรงเลยอ่ะ  พี่เสียวแล้วนะ"
   "ยังหรอกพี่  เดี๋ยวเมมโมยังมีวิธีที่ทำให้พี่เสียวมากกว่านี้อีก"

  ภาคใหม่แล้ว

ต้อชเป็นหนุ่มโสดอีกแล้ว

กลับไปขายน้ำเหมือนเดิม

เย่ๆ ภาคใหม่
เมมโมไม่น่าไปเลย

น่าเสียดายสาวน้อยคนนี้จริงๆ เลย

ผู้ชายขายน้ำภาค 3

แวะไปอ่านเรื่องอื่น
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   
แฟนกู ภาค 1 

................................................................................................


   ผมยิ้มให้เมมโม...และก้มลงจูบปากและหอมแก้มเธออีกครั้ง

   "ดีจัง  ได้ไปเมืองนอกด้วย  จะซื้ออะไรมาฝากพี่ม่อนหรือเปล่า"
   เธอพยักหน้า  แต่ไม่ยิ้ม....  หน้าตากลับเคร่งขรึมขึ้นก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นร้องไห้ออกมา   
   "พี่ม่อน  เมมโมไม่ได้ไปเที่ยว  เมมโมจะไปอยู่อเมริกาเลย...."
   "เฮ้ย...."

   ผมช้อคสุดขีด  งงไปหมด  ผมงงมาก  งงจนของผมหดวูบลง  สีหน้าผมคงไม่ดีมากๆ  เมมโมดึงผมมากอดและออกแรงกอดผมแน่นราวกับอยากให้ตัวเธอกะผมผนึกติดกัน   ผมเอามือไปเช็ดน้ำตาให้เมมโม
   "คืออะไรอ่ะ  เมมโมหมายถึงอะไร  พี่งง"
   "หมายความว่า เมมโมกำลังจะจากพี่ม่อนไปแล้ว   ไปตลอดกาล...."

   จากนั้นคือร้องไห้ถล่มทลาย  ผมช้อคจริงๆ  ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไง   ผมเคยจากน้องนุ่น  เคยจากน้องส้ม  จากพี่แนน  แต่ทั้งสามคน  ผมไม่ได้รู้สึกรักมากมายแบบเมมโม และที่สำคัญ สำหรับทั้งสามคนผมยังคงอาจมีโอกาสกลับไปเจอกันได้อีก  แต่สำหรับเมมโม  เธอจะจากผมไปไกลมากๆ  มันเหมือนเธอหายไปจากชีวิตของผม

ผมยกมือเช็ดปาดน้ำตาให้อีกครั้ง 
   "ทำไมอ่ะ....ทำไมต้องไปอ่ะ   ไม่ไปไม่ได้เหรอเมมโม"
   เธอส่ายหน้า พูดทั้งน้ำตา
   "พ่อกะแม่จะย้ายไปเปิดสาขาที่อเมริกา  พ่อก็เลยจะให้เมมโมไปด้วย  เมมโมบอกแล้วว่าไม่อยากไป  แต่พ่อเค้าก็ไม่ยอม  จะให้ย้ายไปเรียนที่โน่น..."
   "มันเร็วมากอ่ะ  พี่  เอ่ออออ พี่  ไม่ได้เตรียมใจเลย"
   "เมมโมก็ไม่ได้เตรียมใจ  เมมโมรู้ก่อนสอบนี่แหละ  พ่อกะแม่ไปก่อนนานแล้ว  แต่จะให้เมมโมเก็บของบินตามไปหลังสอบเสร็จ  ก็....อาทิตย์หน้านี่แล้วพี่ม่อน  ฮืออออ...."
   ................................................................................

   ให้ตายเหอะ  ชีวิตผมพลิกผันอีกครั้ง...

ผมผ่านความเปลี่ยนแปลงมาเยอะ  ตั้งแต่พ่อมาจากผมไป  ผมอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด  แต่การจากไปของเมมโมครั้งนี้น่าจะเป็นอะไรที่สะเทือนใจผมมากๆ   จากคืนนั้น...ผมเรียกว่าแทบจะตัวติดเมมโม   ผมไม่ทำอะไรอีกเลยนอกจากอยู่กะสาวน้อยคนนี้  ผมดูแลเธอช่วงสุดท้ายก่อนเธอจะเดินทาง  ผมช่วยสาวน้อยจัดของซื้อของ   ส่วนเรื่องนั้น...ผมยิ่งทำเธอหนักทุกวัน  ไม่ต่ำกว่าสามสี่ครั้ง ชนิดที่เรียกว่า ผลิตน้ำไม่ทัน   ทำไงได้..ผมคงไม่ได้เจอเธออีก
   
   "พี่ม่อน วันอาทิตย์เครื่องบินออกตอนเช้านะคะ  ตอน 9 โมง  คืนนี้คือ..คืนสุดท้ายแล้วนะ..."
   เธอบอกผมตั้งแต่เช้าตรู่วันเสาร์  ผมยังทำใจไม่ได้อยู่ดี   ผมไม่ห่วงชีวิตอันสุขสบายเมื่ออยู่กะเธอ  ผมไม่ห่วงเรื่องเงิน  ผมกลัวแค่ว่าผมจะไม่ได้เจอเมมโมอีก...  ผมพยายามตัดใจไม่ให้เสียใจไปมากกว่านี้โดยคิดว่า ยังไงผมกะเมมโมก็ไม่เหมาะสมกันอยู่แล้ว    ถึงผมจะรักเธอมากขนาดไหน..เราก็คงเป็นได้มากสุดแค่แฟนกันเท่านั้น  แต่การคิดแบบนั้น..มันยากที่สุดๆในตอนนี้  ผมรักเมมโมหมดหัวใจไปแล้ว

   "แล้วเมมโม..จะกลับมามั่งมั๊ย  แวะมาหาพี่มั่งนะ  พี่จะไม่เปลี่ยนเบอร์โทร"
   เธอพยักหน้า 
   "มาสิพี่ มาบ่อยๆด้วย... เมมโมขอร้องนะ  พี่อย่าไปทำอาชีพนั้นอีก  เมมโมจะคอยส่งเงินมาให้พี่ม่อน"
   "เฮ้ย..อย่าเลย  พี่พอมีเงิน เดี๋ยวปีหน้าพี่เรียนจบก็จะไปทำงานเป็นเรื่องเป็นราว  เมมโมไม่ต้องห่วงหรอก"
   ผมจบบทสนทนาโดยการเข้าไปจูบเธอ  และตามด้วยการร่วมรักกับเธออีกครั้ง ทั้งที่เมื่อคืนเราผ่านกันมาสามครั้งแล้ว   วันเสาร์นั้นทั้งวัน  เราแทบไม่ได้เอามือออกจากกัน   ไม่ว่าเดินทางไหน  เวลาที่อยู่ด้วยกันมันลดลงเรื่อยๆ  และเย็นวันนั้น  ผมเป็นฝ่ายพาเธอไปเลี้ยงอาหาร  และร้านนั้นคือร้านพิซซ่าที่เธอพาผมไปกิน  ผมกินไม่เป็นและไม่ชอบ  แต่ผมรู้ว่าสาวน้อยของผมชอบ  เมื่อเสร็จแล้วผมพาเธอกลับทันที

   "เมมโม  พ

[/quote]

สั่งลาเลยแล้วกัน

เสียดายอะ อุตส่าห์ได้เมมโมแล้วก็จะจากกันอีก แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกัน หรือไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ก่อนจาก ก็จัดให้หนักก่อนจากกันเหอะ

จัดหนัก จัดเต็มไปเลย

 

คืนสุดท้ายแล้วมีอะไรจัดกันให้หมดเปลือก

โทรตามแบบนี้คงไม่ไปถึงไหน

good story