มีอะไรแน่ๆ

มาอีกแระเด็กๆ

ทุกอาชีพมีความเสี่ยง ถ้าระแวงระวังไว้บ้างก็จะดี

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 2 กลับมายืนที่เดิม

แวะไปอ่านตอนที่แล้ว
ผู้ชายขายน้ำภาค 3

แวะไปอ่านเรื่องอื่น
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   
แฟนกู ภาค 1 

...

   เมื่อเรามีความสุข...วันเวลาผ่านไปเร็วเสมอ

   อีก 15 นาทีเท่านั้นที่เมมโมจะต้องเดินเข้าไปตรวจหนังสือเดินทาง  ผมเหลือเวลากะเธอแค่ 15 นาทีเท่านั้น   เมมโมกอดผมตลอดเวลา  แทบจะเรียกว่าตัวติดกัน  ไม่มีใครมาส่งเธออีกแล้วนอกจากผม  เพื่อนๆเธอก็ไม่มีใครมา   เมมโมใช้เวลาสุดท้ายด้วยการร้องไห้ตามประสาเด็กขี้แย   

   "เมมโมไปแป๊บเดียวแหละ  ว่างก็กลับมาหาพี่ม่อนนะ  พี่คงอยู่ที่เดิม  เมมโมไปหามั่งนะ..."
   "พี่ม่อน  อย่าไปทำอาชีพขายน้ำอีกเลยนะพี่  เมมโมของร้อง  พี่รีบๆเรียน  เมมโมจะหาทางพาพี่ไปอยู่ด้วย"
   ผมรู้ว่ามันไม่จริงสักอย่าง  ภาษาอังกฤษผมไม่รู้สักตัว  แล้วผมจะไปเกาะสาวน้อยของผมกินได้ไง
   "อืมมมม ได้เวลาแล้ว  เมมโมเข้าไปเหอะ  แล้วกลับมาเร็วๆนะ   พี่รอเมมโมเสมอ  แล้วอย่าลืม...พี่รักเมมโมมาก   ขอให้เมมโมเดินทางปลอดภัย  ติดต่อพี่มั่ง..."

   ผมจับเธอมาจูบและลูบหัวน้องสาวขี้แยของผมอย่างเอ็นดู  เธอกอดผมแน่นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนถอยไป และโบกมาบ๊ายบายผมและเดินเข้าไปตรวจเอกสาร....  ผมแปลกใจตัวเองมากๆ  นี่คงเป็นเพราะผมรักเธอมากๆ  ผมถึงอาลัยอาวรณ์   ตอนที่ผมจากพี่แนนและน้องส้มมา  ผมยังไม่อะไรมากมายขนาดนี้   
   ...........................................................................................
   
ผมส่งเธอเสร็จ  ผมก็กลับมาหอพักซึ่งพี่ชาติกลับมาพอดี
   "ค้างคืนมาเหรอพี่..."
   "เชี่ย...ม่อน  นี่..มึงยังไม่ไปไหนเหรอวะ  กูไม่เห็นมึงนานจนคิดว่ามึงย้ายไปแล้ว  ไหนบอกจะย้ายไปไง.... กลับมาทำไมอีกวะ"

   ผมยืนคุยหน้าห้องเรื่องเมมโม   พี่ชาติพยักหน้าฟังผมอย่างตั้งใจ
   "เห็นมะ....กูบอกมึงแล้วไงว่าอย่าไปผูกพัน  เป็นไงหละ...เชื่อกูยัง  เอาเหอะ  มึงอย่าสะเออะตามเค้าไปเมืองนอกกะเค้าหละ  กูได้ยินว่าไปยืนขายน้ำที่โน่น  แม้เงินจะดี  แต่เจ็บตูดนะ... 5555555"

   พี่ชาติไม่คุยต่อด้วย และรีบกลับไปนอน  ส่วนผมก็เข้าห้องของผมไปอาบน้ำ  กลิ่นของเมมโมยังอยู่ที่เสื้อที่ผมใส่นี้เลย    ผมคิดถึงเธอจัง  ป่านนี้เครื่องบินเธอคงบินขึ้นไปแล้ว  ลาก่อนนะเมมโม....
   ..................................................................................
   
   ผมทำตามที่สัญญากะเมมโมที่ว่าจะไม่ออกไปยืนได้แค่สามอาทิตย์...

แต่ผมคิดถึงเมมโมมากๆ  เมมโมถึงแล้วหรือยังก็ไม่รู้  เธอไม่ได้โทรมาหรือติดต่อมาหาผมเลย และผมไม่รู้จะแก้ไขได้ไง   ผมมีเบอร์ของเธอแต่พยายามโทรไปเท่าไหร่ เมมโมก็ไม่รับสายผม  จนหลังๆ  โทรไม่ติดอีกเลย   ไม่ว่าจะโทรวันไหนเวลาไหน ก็โทรไม่ติด   เธอคงลืมผมไปแล้ว  ผมพยายามทำใจหักใจแบบคราวแรกที่เจอกัน  แต่ความหลังสามเดือนที่อยู่ด้วยกันมันทำให้ผมลืมสาวน้อยคนนี้ไม่ได้ 
มีทางเดียวที่อาจจะพอช่วยผมให้ลืมเรื่องพวกนี้ไปได้บ้าง...

   "ไอ้ม่อน  เย็นนี้ไปยืนมั๊ยวะ... หรือมึงเลิกถาวรไปแล้ว"
   ไอ้เตโทรมาถามผม หลังจากที่ผมไม่ติดต่อมันไปเกือบสี่เดือน  ไอ้เตถามถึงเมมโมอีกด้วยหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานมาก   ผมรับปากมันทันทีและหนึ่งทุ่มพอฟ้ามืดเราก็มายืนที่เดิมข้างถนนแถวสวนลุม  ผมคุยเรื่อยเปื่อยกะไอ้เตมีเรื่องให้คุยแยะหลังจากที่ไม่เจอมันมาสามเดือน  แล้วจู่ๆไอ้เตก็หยุดคุย.....

   "เฮ้ย.. แม่ง...นั่นเกิดไรขึ้นวะ"
   ผมมองตามไอ้เตชี้ไปที่หัวถนน  มีรถเบนซ์หรูสีดำสนิทคันนึงวิ่งช้าๆ  ตามมาด้วยรถตู้สองคัน  ผมเห็นรถเบนซ์เปิดกระจกลงและมีมือที่ชี้ออกมานอกรถ   จากนั้น ก็มีผู้ชายเดินเข้าไปหาคนที่โดนชี้  และยื่นอะไรให้เพื่อนร่วมอาชีพผม  ก่อนพวกมันจะเดินขึ้นรถตู้ไปทีละคนอย่างสงบเงียบ

   "เชี่ยไรวะ  นั่นมัน...ไอ้โบ๊ะนี่หว่า  เฮ้ย  แม่งขึ้นรถไปด้วย  เฮ่ย  แม่งหลายคนแล้วนะเว้ย...ท่าทางแม่งแปลกๆว่ะ  เอาไงวะมึง..."
   "ดูไปก่อน  เราไม่ได้ขายตัวนี่หว่า  มึงกะกูยืนคุยกันเฉยๆ  ไม่ต้องกลัว"
   
ขอบคุณครับ

ท่าจะยาว

หรือเสี่ยมาอีก

 

 

เพื่อนเมมโม

ต่อครับบ

โดนเรียกเป็นหมู่

 

มาจุดเดิมสู้ๆๆ  

จะเป็ไงต่อ