"งือออออออ สุขใจจริง ๆ" ข้าวหอมคราง ทิ้งร่างเอนหลังลงกับต้นไม้ ที่เมื่อครู่เธอเพิ่งเอามือเท้าเหนี่ยวไว้เป็นที่รองรับแรงรัก "พรุ่งนี้เราต้องกลับกันแล้วจริงเหรอคะ"
   "อืม กลับไปนอนพักที่คอนโดพรุ่งนี้สักวันนึง มะรืนก็เปิดเทอมสอง" นทีบอก "ตัวพี่เองก็มีงานต้องทำเหมือนกัน"
   "งานของมหาลัยเหรอคะ"
   "ก็มีส่วน วิทยานิพนธ์ของพี่ต้องเสร็จเทอมหน้า ตอนนี้ยังไปไม่ถึงไหนเลย" นทีบอก "แต่ก็มีเรื่องอื่นด้วย"
   "เรื่องปิศาจ?"
   "ไม่เชิง" นทีทำหน้าปั้นยาก "เจ๊ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนไหม พี่ว่าเรื่องนี้เราใส่เสื้อผ้าคุยกันจะดีกว่า"
   "เอ่อ.....ค่ะ"

   "เดานะ....พี่รู้สึกถึงอะไรแปลก ๆ อีกแล้วสิ" ข้าวหอมถามเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเดินกลับลงมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วเจอพี่นทีรอเธออยู่แล้ว
   "ก็....ทำนองนั้น"
   "แล้วทำไมไม่รีบบอกหนู พี่ก็รู้ เรื่องปกป้องโลกสำคัญที่สุด พี่ว่าพวกปิศาจมีแผนอะไรอีกคะ"
   "พี่ว่า....เรื่องนี้ อาจไม่เกี่ยวกับปิศาจ"
   "เอ๋"
   "เจ๊ นั่ง..."
   ตุบ
   "มัน....เป็นเรื่องที่พี่ไม่แน่ใจจริง ๆ ด้วยซ้ำ ว่ามันเป็นอันตรายหรือเปล่า เพราะฉะนั้น พี่ถึงยังไม่ได้พูดอะไร จน.....เมื่อครู่นี้เอง.......คือพี่ก็ยังไม่แน่ใจนะ ว่ามันใช่อันตรายไหม แต่ก็ตัดสินใจได้ว่าจะลองสืบหาดูจะดีกว่า"
   "ค่ะ ว่ามาเถอะค่ะ ว่าเรื่องอะไร"
   "เจ๊โตมาในครอบครัวผู้พิทักษ์.....พ่อแม่เคยเล่าตำนานเรื่องการกำเนิดเวทมนตร์ให้ฟังไหม"
   ข้าวหอมคิดอยู่พักหนึ่ง "เรื่อง.....กำเนิดเวทมนตร์....บทเพลงทั้งห้าเหรอคะ"
   นทีพยักหน้า "ไหน ลองบอกพี่มาซิ พ่อแม่เล่าว่าอะไร"
   ข้าวหอมหลับตา พยายามนึกทบทวนสิ่งที่พ่อเล่าตอนเธออายุประมาณห้าขวบแล้วถามพ่อว่าเวทมนตร์ในวัตถุเวทย์มาจากไหน
   "ก็....หนูจำไม่ค่อยได้......แต่.......ตอนแรก พวกปิศาจล่ามนุษย์เป็นเหยื่อ แล้วเราก็ไม่มีทางสู้ จน.....บทเพลงทั้งห้าร่วงหล่นลงมาจากฟ้า........แล้วก็.......แล้วก็เกิดเป็นวัตถุเวทย์ห้าชิ้นเหรอคะ......ใช่ไหม แล้ววัตถุเวทย์รุ่นหลัง ๆ ก็เป็นก๊อปปี้จากวัตถุเวทย์ห้าชิ้นแรก"
   นทีส่ายหน้า "เรื่องมันเพี้ยนไปบ้างตามการเล่า พี่เข้าใจ เดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังว่าจริง ๆ เป็นยังไง แต่ ก่อนอื่น ทำไมต้องมีห้า"
   "เอ่อ....ไม่รู้ค่ะ"
   "นึกซิ ในหนังสือที่พี่เคยเอาให้เจ๊อ่าน"
   "อ๋อ.....เวทมนตร์หลักห้าประเภท"
   "ถูกต้อง" นทียิ้ม "ใช่ ผู้พิทักษ์ยุคนี้ใช้เวทมนตร์ผ่านวัตถุเวทย์จนแทบจะลืมหลักการการใช้เวทมนตร์จริง ๆ ไปหมดแล้ว เวทมนตร์จริง ๆ แล้วแบ่งออกได้เป็นห้าประเภท มนตราแห่งพลัง มนตราแห่งจิตใจ มนตราแห่งวิญญาณ มนตราแห่งมิติ แล้วก็มนตราแห่งความสัมพันธ์ พวกอักขระกับคำต่าง ๆ ที่ใช้ในการร่ายเวทย์ จริง ๆ แล้ว มันก็คือ เสียงสะท้อนที่เรียกหาบทเพลงทั้งห้าดั้งเดิมนั่นแหละ"
   "แล้ว...."
   "อืมมมม" นทีทำเสียงครุ่นคิด เหมือนกำลังเรียบเรียง ว่าจะพูดอะไรต่อดี "ก่อนอื่น จริง ๆ แล้ว เวทมนตร์ประเภทเดียวทำอะไรไม่ได้เลย เช่น ลูกไฟธรรมดา ๆ อันนี้"
   เขาโบกมือขึ้น เสกลูกไฟเล็ก ๆ ออกมาลูกหนึ่ง
   "สิ่งที่ทำให้เกิดลูกไฟขึ้นมาได้ คือมนตราแห่งพลัง แต่ที่มันเคลื่อนที่ไปตรงนั้น" เขาเสกให้ลูกไฟขยับไปมา "คือมนตราแห่งมิติ แต่ที่พี่ควบคุมมันได้ ก็เพราะมนตราแห่งจิตใจ และสามอย่างนี้ประสานรวมกันด้วยมนตราแห่งความสัมพันธ์ เข้าใจไหม ว่าทำไมการร่ายเวทย์โดยปกติถึงต้องใช้วงเวทย์กับอักขระเป็นชุด ๆ เลย"
   "ค่ะ แล้ว.....มันมีความสำคัญยังไงคะ"
   นทีดับลูกไฟ "บอกตามตรง ได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรก พี่ไม่เชื่อ ตอนนั้น การร่ายเวทย์ก็ทำกันผ่านอักขระกับวงเวทย์แล้ว พี่คิดว่า คงมีใครคิดระบบพวกนี้ออกมา แล้วก็แต่งเรื่องเพลงจากสวรรค์อะไรนี่มาเป็นข้ออ้าง"
   "ตอนนั้น แปลว่าตอนนี้....."
   "พี่เคยไปเจอมนตราแห่งจิตใจตัวต้นฉบับมาแล้ว" นทีบอก "บทเพลงทั้งห้ามีอยู่จริง และมันยังอยู่บนโลกนี้ เด้งไป เด้งมา ผูกพันธะกับวัตถุต่าง ๆ ที่พวกมันไปเจอ มีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่มีก้อนหินก้อนหนึ่งที่ผูกพันธะกับมนตราแห่งจิตใจ ตอนนั้นพี่ไปลองตรวจดูด้วยตัวเอง มัน.................ไม่น่าเชื่อ แต่พี่หาทางปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ เวทมนตร์ที่ทรงพลังเหลือล้นมหาศาลไหลเวียนรอบหินก้อนนั้น พอเข้าใกล้ก็รู้สึก.......ขออนุญาตใช้คำว่าได้ยินแล้วกัน ถึงมันจะไม่ได้มีเสียงจริง ๆ ก็เถอะ ได้ยินเสียงกระซิบต่าง ๆ ถ้อยคำเวทมนตร์ที่ทำให้เกิดเป็นอักขระที่เราใช้กันได้ พี่เข้าใจการกำเนิดของเวทมนตร์ขึ้นเยอะเลย...."
   "แล้ว............"
   "วันหนึ่ง บทเพลงแห่งจิตใจก็จากไป ก้อนหินก้อนนั้นก็กลับเป็นหินธรรมดา หลังจากนั้น ก็มีอีกครั้ง ที่พี่ได้เจอกับกระต่ายที่น่าจะได้รับพลังจากบทเพลงแห่งพลัง พี่เชื่ออย่างนั้นนะ ไม่มีโอกาสได้ตรวจมันจริง ๆ เพราะมันถูกหมาคาบไปกินก่อน"
   "ฮ๊ะ!!!"
   "จะแปลกใจอะไร"
   "ก็.....กระต่าย....มีมนตราแห่งพลัง.....แล้วถูกหมาเอาไปกิน...."
   "อย่าลืมสิ กับคาถาง่าย ๆ เมื่อกี้ ต้องใช้มนตราถึงสี่ประเภทประสานกันถึงเกิดขึ้นมาได้ ตัวของบทเพลงแห่งเวทมนตร์เองมันใช้อะไรไม่ได้เลย นอกจากศึกษาเพื่อหาความรู้ กระต่ายมันมีพลังของมนตราแห่งพลังก็จริง มั้ง....อย่างที่บอก พี่ไม่ทันได้ศึกษาอย่างละเอียด....แต่ถึงมันมีพลัง มันก็ไม่มีช่องทางจะเอาพลังนั้นมาใช้ได้ สุดท้ายก็เป็นแค่กระต่ายธรรมดาตัวหนึ่ง"
   "โอเค หนูพอเข้าใจแล้ว แต่ ที่ยังไม่เข้าใจคือ บทเพลงทั้งห้าเกี่ยวอะไรกับเราตอนนี้คะ ทำไมพี่ต้องบอกว่าจะไปสืบหาดู"
   "พี่เชื่อว่า ตอนนี้.......บทเพลงทั้งห้าผูกพันธะอยู่กับมนุษย์คนเดียว"
   "หือ?"
   "พี่.....เหมือนได้ยินเสียงสะท้อนแผ่ว ๆ ของบทเพลงทั้งห้าดังขึ้นมาพร้อมกันมาหลายครั้งแล้วในช่วงประมาณสิบปีที่ผ่านมา มันแผ่วจนพี่คิดว่าคงจะไม่จริงหรอก หรือพี่ก็คิดไปเอง แล้วก็ไม่ใช่บ่อย ๆ นะ อาจจะครั้งนึง แล้วเว้นไปปีสองปี อะไรงี้ แต่.....มันเหมือนจะมาด้วยกันพร้อมกันห้าบท นี่แหละ ที่น่ากลัว เพราะถ้าอยู่กันพร้อมหน้าจริง อันนี้ส่งผลได้แน่ แล้วยิ่งมาหลายครั้งเท่าไหร่ พี่ก็ยิ่งแน่ใจเท่านั้น จน....เมื่อวานนี้เอง ช่วงบ่าย ๆ พี่สัมผัสถึงบทเพลงทั้งห้าได้อีกครั้งนึง รุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา แฝงมาด้วยอารมณ์ที่รุนแรง อารมณ์ของมนุษย์......พี่ถึงเชื่อว่า ตอนนี้ บทเพลงทั้งห้าบท น่าจะผูกพันธะอยู่กับมนุษย์คนหนึ่ง.......มนุษย์ที่น่าจะยังไม่รู้จักวิธีการควบคุมมัน แต่ลองนึกซิ มนุษย์ที่มีพลังเวทมนตร์ทุกอย่างรวมอยู่ในตัว สามารถควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง พลังงาน จิตใจ วิญญาณ มิติและความสัมพันธ์ของสิ่งต่าง ๆ ได้.......โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว......จะมีอันตรายได้แค่ไหน พี่ก็เลยคิดว่าต้องออกตามหาให้พบ ก่อนจะเกิดปัญหาอะไรขึ้นจะดีกว่า"
   "ถ้าเจอแล้ว พี่จะทำยังไงคะ"
   นทียักไหล่ "ก็ต้องดูว่าจะทำอะไรได้บ้างนั่นแหละ...............ศึกษา ดูว่าจะแยกบทเพลงทั้งห้าออกมาจากตัวของมนุษย์คนนั้นได้ไหม สอนให้ควบคุม หรือ.......ถ้าเป็นคนเลวก็อาจจำเป็นต้องฆ่าทิ้ง ไม่ให้เป็นอันตรายต่อสังคม"
   "หนูหวังว่าคงไม่ต้องขึ้นขั้นนั้นนะคะ"
   "พี่ก็หวังอย่างนี้นแหละ" นทีบอก "แต่ถ้ายังหาตัวคนคนนั้นไม่เจอ ก็ยากจะบอกว่าทำอะไรได้ หรือควรทำอะไร แต่.....อย่างน้อย ๆ สิ่งนี้ก็แค่อาจจะเป็นภัย เรื่องปิศาจที่เป็นภัยแน่นอน ไม่มี"
   "ก็ดีแล้วค่ะ" ข้าวหอมบอก "ถ้ามีอะไรให้หนูช่วยก็บอกนะคะ วันนี้เราเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับบ้านกันเถอะค่ะ"
   "อืม"
   ระหว่างเก็บของ นทีก็อดมี่ได้ คิดทบทวนถึงสิ่งที่เขาสัมผัสได้เมื่อวานนี้
   มันอาจจะช่วยให้เขาตามหาที่มาของบทเพลงทั้งห้าได้
   สิ่งที่เขารู้สึกพร้อม ๆ กับที่สัมผัสได้ถึงคลื่นเวทมนตร์อันทรงพลังที่ประสานพลังของบทเพลงทั้งห้าหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวสนิทแนบแน่น
   ความรู้สึก ของคนที่มีพลังเวทมนตร์มหาศาลนั้นแผงอยู่ในตัว
   ความรักวาบหวาม
   และเสียงเปียโน....

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

นี่น่าจะหมายถึงน้องเบลแน่เลยครับ ไม่น่าใช่ชาคริต แม้ชาคริตจะทรงพลังในหลายๆ ด้าน 555

แค่อย่างเดียวก็สุดยอดแล้ว ถ้าคุมได้พร้อมกันหมด นี่คงเป็นสุดยอดบอสเลยละมั้ง

นึกว่าคนนั้นจะเป็นเจ๊ข้าวหอมเสียอีก

เชื่อมกับนักเปิดซิงมั้ยนะ

ชาคริตเหรอคับ

คุมให้ได้หมดเลย ยอดไปเลย

บทเพลงทั้งห้า ล้ำลึกมากครับ ไม่อยากนึดเลยถ้ามาเชื่อมจักรวาลชาคริต แล้วคนๆนั้นคือเบญ ที่ยังควบคุมอะไรไม่ได้

ภารกิจบทใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ภาคนี้ภารกิจคงจะไม่ยากเท่ากำจัดปีศาจที่จะทำลายล้างโลกหรอกมั้งครับ

ถ้าเป็นผู้หญิง แล้วหึง โกรธ น่าจะอันตรายกว่าเจอปีศาจอีก

แล้วคนๆนั้นจะเป็นใครหนอ
ถ้าเป็นเบญก็ไม่รู้จะยังไง
แต่ถ้าเป็นชาคริตละก้อ...มันส์แน่นอน
ขอบคุณครับ

ทำไมไมชวนน้องข้าวหอมอยู่ต่ออีกสองอาทิตย์

หรือว่าเบญ

มีเชื่อมต่อข้ามภพด้วย จะเป็นใครล่ะ

น่าจะเป็นน้องเบ็ญที่เล่นเปียนโนกับชาคริต