น้ำฟ้าจะดีอะไรแบบนี้

ไม่คิดว่าเบญจะตัดใจได้นะ แต่เบญแค่แสดงละครได้

ถ้าแก๊งมหาลัยทำอะไรเบ็ญ ตอนนั้นความรู้สึกจริง ๆ น่าจะเผยออก

น้องน้ำฟ้าใจดีที่สุดเลย หาใครไม่ได้เท่านี้แล้ว

ไผ่หลิวน่ารำคาญสุดๆอ่ะ

ตอนแรกอ่านเป็น "เพื่อน" บ้าน
นี่ก็นึกว่าใครน้าผู้โชคดี 5555

พระเอกเราหงอยเชียว

เห็ตสาวๆในบ้านสาม้คคีกัน ผมเป็นชาคริตคงดีใจชะละ

ภารกิจเปลี่ยนบ้านเป็นฮาเร็ม

สวิงหมู่เลย

เคลมจบครบทุกคน

เพื่อความสงบสุขต้องจัดไผ่หลิวตัวแสบให้เข้าฮาเร็มจะได้เลิกป่วนซักที

"ไม่เป็นไรนะคะ คุณไผ่หลิว" รินพยายามปลอบไผ่หลิวที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่ที่โต๊ะกินข้าว รอเปิดใจเคลียร์กับชาคริตที่ไปสงบสติอารมณ์อยู่ "พี่ชาคริตไม่ได้ตั้งใจตะโกนใส่คุณหรอก"
   "แกจะไปรู้อะไรล่ะ ยัยคนใช้หน้าบาก" ไผ่หลิวแว๊ด
   "รู้ไหม เพราะทำตัวแบบนี้ไง พี่ชาคริตถึงไม่ชอบ" รินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตรงข้ามกับน้ำเสียงที่สุภาพอ่อนโยนเห็นอกเห็นใจเมื่อกี้ลิบลับ
   "กะ....แกว่ายังไงนะ ยัยคนใช้ กล้าดียังไงพูดอย่างนี้กับชั้น"
   "ก่อนอื่นนะคะ ดิฉันเป็นแม่บ้าน ไม่ใช่คนใช้ กรุณาเรียกตำแหน่งให้ถูกด้วยนะคะ ประการที่สอง ที่คอยตามติดพี่ชาคริตตลอด ได้สังเกตบ้างหรือเปล่า พี่ชาคริตเคยไม่สุภาพกับใครไหม คิดว่าพี่เขาจะมาชอบคนที่ไม่มีความเคารพให้คนอื่นอย่างคุณเหรอ"
   ไผ่หลิวผงะ
   "กะ.....แก แก.....แก ยัยคนใช้" ไผ่หลิวตะกุกตะกัก "แก.....แกไม่เข้าใจชั้นหรอก........"
   "ไม่เข้าใจว่าคุณไผ่หลิวเป็นเด็กเอาแต่ใจ ที่จะเอาพี่ชาคริตให้ได้ โดยไม่เห็นอย่างอื่น คนอื่นอยู่ในสายตาน่ะเหรอคะ ดิฉันเข้าใจค่ะ"
   "ชั้นจะเอาแต่ใจบ้าง มันจะผิดตรงไหน ฮึ วัยเด็กชั้นไม่เคยมีความสุขเลย ชั้นไม่ผิดหรอกถ้าชั้นจะหาอะไรดี ๆ ให้ตัวเองบ้าง"   
   "อะ อ๋อออออ" รินร้อง "งั้น คุณไผ่หลิวคิดว่า แค่เพราะตัวเองเจอเรื่องไม่ดีมา จะทำตัวไม่ดีกับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ"
   "ชะ....ชั้นไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น แต่ก็....ฮึ อย่างแกจะรู้อะไรเรื่องประสบการณ์ที่ไม่ดีล่ะ เป็นแค่คนใช้เงินเดือนเดือบสามหมื่น...วัน ๆ หากินกับความใจดีของคนรวยแค่นั้นแหละ!!!" ไผ่หลิวที่พยายามแก้ตัวเต็มที่รู้ว่าที่ตัวเองพูดมันไม่ถูก แต่ ณ จุดนี้จะให้ยอมถอยไม่ได้หรอก ต้องหาเรื่องอะไรมาเล่นงานยัยคนใช้หน้าบากให้ได้สักหน่อย จะให้ยอมโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียวไผ่หลิวไม่ยอมหรอก
   รินหัวเราะอย่างขมขื่น "พี่ชาคริตกับคุณแม่ก็แค่สงสารดิฉันแค่นั้นแหละค่ะ.............คิดว่ารอยแผลบนใบหน้าดิฉันมีมาแต่เกิดเหรอคะ....."
   ไผ่หลิวไม่ตอบ
   "ใช่ ดิฉันรู้ว่าเงินที่ได้ มันเยอะเกินกว่าที่ความรู้ความสามารถอย่างดิฉันควรได้ และดิฉันก็พยายามเต็มที่ ที่จะทำงานให้ดีที่สุดตอบแทน แต่รู้ไหม.....ในบางมุม พี่ชาคริตเป็นคนทำให้ดิฉันได้แผลนี้" เธอชี้ไปที่ใบหน้า กับที่แขน "กับแผลนี้ มานะคะ....แล้วก็.................."
   เธอกลั้นใจ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเสิร์ชหาสิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีวันต้องเสิร์ชหา
   มินิริน พรชัยดอทพอร์น
   คลิปแห่งความอัปยศของเธอโผล่ขึ้นมาเต็มไปหมด เธอกดคลิปแรก ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ไผ่หลิว
   "ผู้หญิงในคลิปคือตัวดิฉันเอง ส่วนผู้ชาย คือเพื่อนสนิทของพี่ชาคริต ที่อาศัยความสนิทจับตัวดิฉันไปวางยาแล้วทำแบบนี้......."
   ไผ่หลิวตาโต ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
   "ฉะ.....ฉัน............ฉัน..............."
   รินกดปิดคลิป ก่อนที่ตัวเธอเองจะสติแตก "เพราะฉะนั้น อย่ามาบอกว่าดิฉันไม่รู้จักเรื่องไม่ดีค่ะ"
   อยู่ด้วยกันมาเกือบสามเดือน ไผ่หลิวไม่เคยสนใจจะถามด้วยซ้ำ ว่ายัยคนใช้หน้าบาก..............ไม่สิ.......แม่บ้านริน คนนี้ เป็นใคร มาจากไหน และมีดีอะไร คุณหนิงถึงได้จ้างไว้ด้วยเงินเดือนนึงถึงสองหมื่นห้าพันบาท เธอทำอาหารอร่อยอยู่ แถมยังขยันขันแข็งใช้ได้ แต่แม่บ้านมืออาชีพที่บ้านพ่อของเธอฝีมือดีกว่านี้เยอะยังได้รับเงินไม่มากเท่านี้เลย
   ตอนแรก เธอนึกว่าแม่บ้านคนนี้อาจเป็นโสเภณีส่วนตัวของพี่ชาคริตด้วยซ้ำ แต่เท่าที่เธอแอบดู ไม่เคยเห็นทั้งสองแสดงความรักใคร่ใกล้ชิดกันเลย
   แต่เธอไม่เคยคิดจริง ๆ ว่าความหลังของรินจะสะเทือนใจได้ถึงขนาดนี้
   เทียบกับรินแล้ว เรื่องของเธอ....ถูกบังคับให้เรียน ไม่ให้ออกนอกบ้านนอกเหนือจากไปเรียน เคี่ยวเข็ญให้มีกริยามารยาทที่พึงประสงค์ (ซึ่งเธอโยนทิ้งไปทันทีที่ออกจากบ้านมาได้) ถือว่ากระจอกไปเลย
   รินส่ายหน้า เหมือนเข้าใจว่าเธอต้องการจะพูดอะไร "คนทุกคนมีเรื่องทุกข์ใจของตัวเองนะคะ คุณไผ่หลิวมี ดิฉันมี พี่ชาคริตมี เพราะฉะนั้น...พยายามเข้าใจพี่ชาคริตหน่อยนะคะ"
   ไผ่หลิวไม่ทันได้ตอบอะไร ชาคริตก็เข้ามา โดยมียัยแว่น.....ชื่ออะไรนะ.....น้ำฟ้า ใช่ไหม เดินตามมาติด ๆ
   "ไผ่หลิว" ชาคริตบอก "พี่ขอโทษนะ...."
   "ไม่ค่ะ หนูต่างหาก ที่ต้องขอโทษพี่" ไผ่หลิวร้องไห้ "ตั้งแต่มาอยู่นี่ หนูก่อความเดือนร้อนรำคาญให้พี่มากเลยใช่ไหมคะ"
   ถ้าให้ตอบตามความจริงก็ใช่แหละ ต้องคอยระวังตัวอยู่ทุกสถานการณ์ เดี๋ยว ๆ ก็มีอุปกรณ์วิตถารอะไรสักอย่างโผล่เข้ามา
   แถมยังมีอะไรกับน้ำฟ้าไม่ได้ด้วย
   "ก็.....นิดหน่อย..." ชาคริตบอก "แต่ ตอนนี้ พี่เริ่มเข้าใจแล้ว เราอยากให้พี่สนใจใช่ไหม พี่ผิดเอง ที่ตลอดมาไม่เคยสนใจเราเลย"
   "แล้วก็ผิดเรื่องที่ไม่ยอมบอกว่าเป็นแฟนกับน้ำฟ้าด้วย" ไผ่หลิวบอก   
   "ไม่ใช่แฟนสักหน่อย..........."
   "เคยมีอะไรกันไหม ตอบหนูมาตามจริง"
   "เคย"
   "ชาคริต!!!"
   "ก็จริงนี่...."
   "แล้วหนูก็ตรวจดูแล้ว.....บ้านมีร่องรอยว่ามีคนรักอยู่กันสองคนมานานมากแล้ว หนูดูออกนะ"
   "เอ่อ...."
   "ตอนนี้พี่ชาคริตมีสองแล้ว จะเพิ่มเป็นสามไม่ได้เลยน่ะเหรอคะ" ไผ่หลิวถาม
   "แล้วเราจะมีความสุขเหรอ ที่ต้องเป็นสามรองจากคนอื่นอีกสองคนน่ะ" ชาคริตถาม "เรายังเป็นเด็ก เป็นสาวเป็นแส้ สวยน่ารัก จะไปหาใครก็ได้ ทำไมต้องมายึดติดกับพี่ที่เจอกันแค่สามวันตอนนั้น"
   "อะแฮ่ม..."
   "พี่ชาคริตว่าหนูสวยน่ารักเหรอ" ตาของไผ่หลิวเป็นประกาย
   "โธ่ แล้วกัน ว่าไปยาวเฟื้อย ไปจับเอาแค่ตรงนั้นน่ะเหรอ"
   "ตรงอื่นหนูก็ฟังค่ะ แต่สำหรับหนู...." ไผ่หลิวยืดอกแบน ๆ สูดลมหายใจเข้าเต็มที่ "ขอแค่เป็นพี่ ให้หนูเป็นคนสุดท้าย รองจากอีกกี่คนหนูก็ยอมค่ะ"
   ชาคริตตบกบาลตัวเอง "นี่กูมีอะไรดีขนาดนั้นว๊ะ"
   "ไม่หรอก ถ้านายดีจริง เบญไม่ลืมนายง่ายขนาดนั้นหรอก" น้ำฟ้าบอก
   ชาคริตกระอักเลือดแล้วล้มฟุบลงไปด้วยหัวใจที่แหลกสลายจากแดเมจที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว
   
   "เท่ากับว่าตอนนี้....." ไผ่หลิวนับนิ้ว หลังจากช่วยกันปลุกชาคริตขึ้นมาแล้ว "พี่ชาคริตก็มี.....น้องญา น้ำฟ้า เบญ แล้วก็หนู สี่คนสินะ..... "      
   "ไม่ใช่ แค่สาม เบญเขาไม่เอาชาคริตแล้ว...." น้ำฟ้าบอก
   ชาคริตกระอักเลือดแล้วล้มฟุบลงไปด้วยหัวใจที่แหลกสลายอีกรอบ
   "แล้ว.....จริง ๆ แค่สองด้วย" น้ำฟ้าบอก "จนกว่าน้องญาจะอนุญาต ชั้นจะไม่มีวันยอมให้เธอได้เป็นเมียชาคริต"
   "น้องญา............" ไผ่หลิวพูดเบา ๆ "งั้น คนที่ชั้นก็ต้อง......จัดการ...เอ๊ยยยยยยยย หว่านล้อมให้ได้คือน้องญาคนนี้สินะ"
   "ใช่" น้ำฟ้าพยักหน้า "แต่ชั้นบอกไว้ก่อน น้องญาหวงชาคริตมาก คงจะไม่......นั่นอะไรน่ะ?"
   "น้ำยาหลอนประสาทค่ะ ถ้าสูดดมเข้าไปจะทำให้จิตหลอน ไปถามว่าอะไรก็ตอบว่าได้หมด" ไผ่หลิวยกขวดแก้วบางใสขึ้นมาด้วยท่าทางภูมิใจ



   "ริน" น้ำฟ้าสั่ง
   "รับทราบค่ะ!!!!" รินกระโจนเข้ามา แย่งขวดน้ำยาหลอนประสาทไปจากมือไผ่หลิว
   ฮึ ยังเหลืออีกสองโหล เอาไปเถอะ
   "ฟังนะ ไผ่หลิว" น้ำฟ้าบอก "ไอ้อุปกรณ์พวกเนี้ย มันช่วยเรื่องความรักไม่ได้หรอก มันต้องอาศัยความจริงใจ"
   เหมือนที่ความจริงใจของเธอช่วยให้เธอได้มาเป็นที่สองรองจากน้องญาได้
   "แต่ว่า....."
   "จำเพื่อนสนิทพี่ชาคริต ที่ดิฉันเล่าให้ฟังได้ไหม" รินถาม "นั่นแหละ คนที่คิดว่าจะ.............."
   คำแรกที่เธอคิดจะพูดคือ หาความรัก แต่มันไม่ใช่สิ ไม่ใช่อย่างร้ายแรงด้วย
   "....สนองความต้องการของตัวเอง ด้วยอุปกรณ์พวกนี้"
   "สุดท้าย มันก็ยังอยู่ในคุก" น้ำฟ้าต่อให้
   "แต่.....ชั้นไม่ได้ต้องการแบบนั้น...." ไผ่หลิวเถียง
   "ถ้าทำสำเร็จ ผลจะออกมาต่างกันไหม" น้ำฟ้าถาม
   ไผ่หลิวก้มมองพื้น
   คลิปเมื่อกี้....
   ถ้าเป็นเธอกับพี่ชาคริต....
   โดยที่พี่ชาคริตไม่ได้เต็มใจ.....
   ก็ไม่ต่างจากที่ไอ้อ้วนอัปลักษณ์ในคลิปนั่นทำกับริน
   เธอเกือบจะกลายเป็นคนเลวอย่างนั้นไปแล้วเหรอ.....
   "เดี๋ยวชั้นจะนัดโอกาส ให้เธอได้คุยกับน้องญา" น้ำฟ้าบอก
   "ขะ ขอบคุณนะ"
   "อือ แต่.....จะกล่อมน้องได้หรือเปล่า อันนี้ขึ้นอยู่กับเธอเองแล้วนะ"
   ได้ ไผ่หลิว ต้องทำให้ได้สิ
   จะไปยากอะไร
   น้ำยาหลอนประสาทเหลือตั้งสองโหล
   ไม่ ไม่เอา ต้องไม่ใช้
   เราต้องใช้ความดีของเรา เอาชนะใจพี่ชาคริตกับน้องญาให้ได้

   "อย่างนี้จะดีเหรอคะ" รินถามน้ำฟ้า หลังจากไผ่หลิวกลับเข้าห้องไปแล้ว
   "อะไรดี หือ ริน" น้ำฟ้าถาม
   "ก็....สนับสนุนให้พี่ชาคริตมีไผ่หลิวอีกคนนึง พี่น้ำฟ้าไม่หึงเลยเหรอคะ"
   "ชั้นเป็นแค่ที่สอง จะมีสิทธิ์หึงอะไรได้ล่ะ" น้ำฟ้าถอนหายใจ "แล้ว ก็..........รินรู้ไหม ว่าชาคริตเสียใจแค่ไหน ที่เบญทิ้ง"
   "เอ๋.....?" รินส่งเสียงอย่างงง ๆ "ที่พี่น้ำฟ้าบอกว่าชาคริตเสียใจจากงาน.......เรื่องพี่เบญเหรอคะ....หนูก็นึกว่างานนำเสนอล่ม.........พี่เบญ......วันนั้น ที่พี่เบญมาทำงานที่นี่........หนูว่าพี่เบญรักพี่ชาคริตนะคะ"
   "รัก" น้ำฟ้าบอก
   "แล้ว.......หนูก็.............ก็คิดว่าพี่ชาคริตรักพี่เบญ ดูสายตาที่มองกันวันนั้นสิ"
   "ใช่ ชั้นก็เห็น ตั้งแต่วันนั้นแล้ว ชั้นก็รู้ว่าชั้นได้เป็นที่สามแน่" น้ำฟ้าถอนหายใจ
   "แล้ว.....ทำไม......."
   "น้องญาไม่ยอม" น้ำฟ้าบอก "และ....ชาคริตก็ไม่อยากขัดน้องญา เบญก็ไม่อยากให้สองคนนั้นมีปัญหากัน"
   สาวแว่นยกมือขึ้นเกาหัว "แต่ที่ชั้นงงคือต่อจากนั้น....."
   "ต่อจากนั้นยังไงคะ"
   "ชาคริตอาลัยอาวรณ์เบญมาก แต่...............เหมือนเบญจะตัดใจได้ทันทีเลย ชั้น...........งง........ไม่เคยเห็นใครที่รักกันปานจะกลืนกินในคืนเดียวเฉยได้ขนาดนั้น.....แล้วชั้นหมายถึงเฉยนะ ยิ้มแย้ม แจ่มใส เป็นปกติ ไม่มีวี่แววจะเศร้าโศกเสียใจอะไรสักนิด....คุยก็ชวนคุยเรื่องงานเป็นปกติเลย.....เป็นปกติจนชั้นงงอ่ะ แล้วยิ่งเจอแบบนั้น ชาคริตยิ่งเสียใจ"
   น้ำฟ้าถอนหายใจยาว ๆ อีกครั้ง "ชั้นอยู่กับชาคริตมาตั้งแต่อนุบาล ไม่เคยเห็นนายนี่เสียใจขนาดนี้เลย จะว่ากรรมตามทันก็โหดร้ายไปหน่อย แต่ปกติอาการแบบนี้ ผู้หญิงที่โดนชาคริตหลอกเปิดซิงจะเป็นมากกว่า"
   รินเบือนหน้าหนี
   "แล้ว.......ที่พี่น้ำฟ้าพยายามช่วยเรื่องไผ่หลิว......."
   "รินคงรู้ใช่ไหม ว่าชาคริต......เคย....ชอบเปิดซิงสาวแค่ไหน ชั้นแค่คิดว่า ถ้าได้กลับไปทำแบบนั้น อาจจะเสียใจเรื่องเบญน้อยลงบ้าง..."
   "พี่น้ำฟ้ารักพี่ชาคริตจริง ๆ สินะคะ...."
   "แล้วรินไม่รักเหรอ........"
   "รักค่ะ..."
   "ทั้งที่เคยถูกทำร้ายขนาดนั้น..."
   "หนูเชื่อว่า พี่ชาคริตในวันนี้ ไม่ใช่พี่ชาคริตคนที่เคยทำร้ายหนูแล้วค่ะ"
   น้ำฟ้าเอื้อมไปจับมือริน "งั้น เรามาช่วยกัน ทำให้บ้านนี้เป็นบ้านที่มีความสุขที่สุดให้ชาคริตนะ"

 

สามัคคีเพื่อบ้านและเพื่อคนที่เรารัก

  ถ้าเข้ากันได้ และน้องญายอม ก็ฮาเร็มสิเนี่ย

อิจฉาชาคริตมากๆ