บรรดาเมียๆ เพิ่มขึ้นไม่หยุดอย่างนี้ จัดเวลาลำบากแย่เลย

มีเวลาพักแค่สองวันแล้วในหนึ่งอาทิตย์  ไหวเรอะชาคริต  คางเหลืองแน่

บำรเยอะๆน้ำจะไม่เหลือละ

ได้เมียเพิ่มแบบแปลกๆ แต่ก็โอเคจบสวย
ขอบคุณครับ

นางเอกฟื้น พระเอกได้เมียเพียบ

ห้าหนึ่ง...เรื่องเงียบ

ต่อไปสาวๆ5คนมาอยู่ในบ้านจ่ะเป็นอย่างไรบ้าง

น้องญาเจ๋งสุดๆ เข้ามาทั้งห้องหนูก็ไม่กลัว 55555

โลก มันมัวไปหมด.....แล้วมันก็เจ็บ....
    แต่มันก็ต้องมัวสิ เธอไม่ได้ใส่แว่นนี่นา
    มือบางยกขึ้น พยายามเอื้อมไปหาแว่นตาที่โต๊ะหัวเตียง แต่แค่ขยับมันก็เจ็บไปทั่วท้องน้อยแล้ว
    "น้ำฟ้า!!!! น้ำฟ้าฟื้นแล้วเหรอ!!!!!!!!!!!!!"
    "มะ....แม่เหรอ..."
    มือของแม่เอื้อมเข้ามา เสียบแว่นตาให้ที่หน้าของเธอ แล้วโลกจึงกลับมาชัดเจนอีกครั้ง
    เธอนอนอยู่ในห้องขาวสะอาด ไม่มีตกแต่งอะไร
    ห้องโรงพยาบาล
    ใช่สิ เธอถูกยิง เพราะเอาตัวไปบังกระสุนให้ชาคริต
    นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้
    "แม่...หนูหลับไปนานแค่ไหน...."
    "ก็....เกือบ ๆ อาทิตย์" แม่ตอบ
    น้ำฟ้าพยายามขยับหัวไปมาเท่าที่ขยับได้ มองไปรอบตัว ในห้องไม่มีใครนอกจากแม่
    ความคิดแรกคือ ชาคริต....โดนยิงตายไปแล้ว
    ไม่ ไม่จริง ต้องไม่ใช่สิ
    เมื่อไม่เชื่อว่าชาคริตตาย สิ่งที่ตามมาติด ๆ คือความน้อยเนื้อต่ำใจ
    "แม่....แล้ว ชาคริต.........ใช่สินะ หนูไม่มีค่าพอให้เขาเฝ้าไข้หรอก"
    "แล้วกัน!!!!" แม่ร้อง "น้ำฟ้า เรานี่มองโลกในแง่ร้ายตลอดเลยนะ"
    "ก็....."
    "แม่เป็นคนไล่ชาคริตไปเองแหละ" แม่บอก "หนึ่ง โรงพยาบาลมีกฎไม่ให้เพศตรงข้ามนอนเฝ้าตอนกลางคืน แล้วนี่....ก็ตอนกลางคืน ขนาดพ่อแกเค้ายังไม่ให้นอนเฝ้าเลย"
    น้ำฟ้ากระพริบตาปริบ ๆ
    "สอง หลังจากออกจากห้องฉุกเฉินมา ชาคริตก็มาเฝ้าแกตอนกลางวันสามวันติด ไม่ยอมไปมหาลัย จนแม่ต้องไล่ไปเพราะกลัวเขาเสียการเรียน แค่ตื่นมาไม่เห็นกันนี่ต้องน้อยใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
    หัวใจของน้ำฟ้าพองโตขึ้น อย่างน้อยชาคริตก็เป็นห่วงเธอ
    "เป็นห่วงแต่กับผู้ชาย กับแม่นี่ไม่สนใจไยดีเลยนะ ว่าชั้นจะเป็นห่วงแกขนาดไหน" คุณแม่ตัดพ้อ
    "ไม่ใช่อย่างนั้น หนูเห็นแม่หนูก็รู้แล้วว่าแม่เป็นห่วงหนู" น้ำฟ้าพยายามเถียง "อูยยยย ปวดดดด"
    "อย่าเพิ่งพยายามขยับ แผลที่เย็บไว้ยังไม่หายดี" คุณแม่เตือน
    "แล้ว.....แม่รู้เรื่องหนูกับชาคริตแล้วเหรอคะ"
    "เรื่องมาขนาดนี้แล้วยังคิดว่าจะปิดได้อีกเหรอ"
    "......หนูขอโทษนะคะ"
    "เอาเถอะ แม่รู้ว่าหนูชอบชาคริตมาตั้งนานแล้ว" แม่บอก ใจจริงเธออยากจะถามน้ำฟ้าเรื่องผู้หญิงอีกสามสี่คนที่ตามติดสอยห้อยตามชาคริต แต่คิดว่าเวลานี้คงไม่เหมาะ
    "แต่แค่น้ำฟ้าไม่เป็นไร แม่ก็โล่งใจสุด ๆ แล้ว" คุณแม่บอก "ตอนนี้รู้สึกเป็นไงบ้าง"
    "ก็ ปวดค่ะ แล้วก็ มึน ๆ"
    "หมอบอกแม่ไว้ว่า ถ้าหนูฟื้นให้เรียกพยาบาล เดี๋ยวแม่ไปก่อนนะ แล้วจะถือโอกาสโทรหาชาคริตด้วย"

    เช้า
    "น้ำฟ้าาาาาาา" น้ำตาแห่งความปีติไหลเอ่อในดวงตาของชาคริตเมื่อได้เห็นน้ำฟ้าที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงได้แล้ว ในใจจริงอยากจะเข้าไปกอดน้ำฟ้าให้สมรัก แต่ก็ไม่ลืมคำพูดของพยาบาลกับคุณแม่ ที่บอกว่าแผลน้ำฟ้ายังไม่หายสนิทดี และไม่ควรกระทบกระเทือน
    "ชาคริต...." น้ำฟ้าพูดเบา ๆ "ชั้นขอโทษนะ ที่ทำให้นายเป็นห่วง"
    "พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ" ชาคริตปาดน้ำตา "น้ำฟ้าไม่ต้องขอโทษอะไรเราเลย น้ำฟ้าทำให้เราขนาดนี้....เรารู้สึกด้วยซ้ำว่าทำยังไงก็ตอบแทนพระคุณของน้ำฟ้าไม่หมด"
    "งั้น.........นายก็ดูแลชั้นดี ๆ ไปตลอดชีวิตแล้วกัน"
    "ได้ ได้อยู่แล้ว"
    "พี่น้ำฟ้า!!!"   
    "ญา!!! นี่โดดเรียนมาหาพี่เหรอเนี่ย"
    "เปล่า....เอ่อ....ก็โดดแหละค่ะ แต่หนูมีที่เรียนต่อแล้ว จะโดดยังไงก็ได้"
    "ได้แล้วเหรอ"
    "ค่ะ ประกาศผลเมื่อวาน"
    "ยินดีด้วยนะ ญา เดี๋ยวปีหน้ามาอยู่ด้วยกัน"
    "ค่ะ....แล้วพี่น้ำฟ้าต้องรีบหายนะคะ เพราะ....." ราชณิญาลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบ "พี่น้ำฟ้าไม่อยู่แป๊ปเดียว พี่ชาคริตได้เมียเพิ่มอีกสามคนแล้ว"
    "ฮ๊ะ!!!!!!!!!!" ชาคริตร้อง
    "ฮ๊ะ!!! อู๊ยยยยยยยย เจ็บบบบบบบบบบ" น้ำฟ้าสะดุ้งตัวตรงแต่ก็ต้องงอกลับไปใหม่เพราะความเจ็บปวดที่ท้องน้อย
    "ญา พูดอะไรอย่างนี้ เห็นไหม พี่น้ำฟ้าเจ็บเลย" ชาคริตเขกกะโหลกราชณิญาแรง ๆ ทีหนึ่ง
    "ขอโทษค่ะ พี่น้ำฟ้า แค่...หนูก็พูดให้มันตลก ๆ"
    "สามคนเหรอ..."
    "พี่เบญ พี่ไผ่หลิว กับรินค่ะ" ราชณิญารายงาน
    "ไม่ใช่นะ" ชาคริตพยายามเถียง
    "พี่ชาคริต เข้านอนเมื่อคืน เรานอนกันกี่คน"
    "หะ.....ห้า" ชาคริตตอบเสียงอ่อย
    "พี่น้ำฟ้า ตั้งแต่พี่น้ำฟ้าเข้าโรงบาล พี่เบญมานอนเตียงเดียวกันเป็นเพื่อนพี่ชาคริตทุกคืนเลยค่ะ" ราชณิญาฟ้อง "แล้วพอรินจิตตก เพราะถูกพวกหื่นมาคอมเม้นท์ในวิดีโอ พี่ชาคริตพาไปนอนด้วยกันเป็นการปลอบใจอะค่ะ"
    "แล้วญาก็ไม่ว่า?"
    "หนู....ไม่กล้าว่าอ่ะค่ะ"
    "งั้นพี่ก็ไม่ว่าแล้วกัน" น้ำฟ้าบอก
    "อะไรอ่า พี่น้ำฟ้า!!!!!"
    "เย้" เบญกับไผ่หลิวยื่นหน้าเข้ามาในห้อง
    "นี่มากันหมดเลยป่าวเนี่ย"
    "ค่ะ แม่พี่น้ำฟ้ากำลังคุยกับรินอยู่"
    "เดี๋ยว....รินกลับมาทำวิดีโอแล้วเหรอ...ถึงบอกว่าจิตตกเพราะมีพวกหื่นมาเม้นท์"
    "รินทำวิดีโอขอบริจาคเลือดมาช่วยน้ำฟ้านั่นแหละ" ชาคริตบอก
    "หมอบอกว่า....ถ้าไม่ได้เลือด พี่น้ำฟ้าอาจจะตายนะคะ" ราชณิญากระซิบ
    น้ำฟ้าตาโต
    นี่ ที่เธอโดนยิง ร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ
    "พอรินเขารู้....เขาก็เลยทำวิดิโอขอบริจาคเลือด แค่เลือดกรุ๊ปของน้ำฟ้า ก็ได้มาเกือบสิบคนแล้ว ให้คนอื่นได้อีกหลายคนเลย กรุ๊ปอื่นที่ไม่เกี่ยวแต่มาบริจาคเพราะคลิปของรินก็มีอีกเพียบ ล่าสุดสภากาชาดติดต่อขอรินไปเป็นพรีเซ็นเตอร์โฆษณาบริจาคเลือดแล้ว"
    "แล้ว รินว่าไง"
    "ยังไม่ได้ว่าอะไรค่ะ ต้องคิดอีกพักหนึ่ง" รินตอบ และเดินเข้ามาในห้อง เสื้อยับยู่ยี่เหมือนเพิ่งถูกใครสักคน (แม่น้ำฟ้า) ลากไปกอดมา
    "ริน!!! พี่ขอบคุณมากเลยนะ"
    "ไม่เป็นไรค่ะ พี่น้ำฟ้าใจดีกับหนูมาตลอด หนูยินดีมาก ๆ ค่ะ ที่ได้ตอบแทนบ้าง ว่าแล้ว...." รินหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าอย่างเก้ ๆ กัง ๆ "พี่จะว่าไหมคะ ถ้าหนูขอไลฟ์หน่อย"
    "เอ่อ...ก็ได้มั้ง"
    รินทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงของน้ำฟ้า สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเมื่อโทรศัพท์ยกขึ้นมาอยู่ในมุมที่เห็นเธอกับน้ำฟ้าอยู่ในกล้องด้วยกัน "สวัสดีค่ะ มิตรรักมินิรินทุกท่าน นี่มินิรินนะคะ วันนี้ ถ่ายทอดสดจากโรงพยาบาล ที่พี่ที่รินรักเหมือนพี่สาวพักรักษาตัวอยู่ จะเห็นว่า พี่ฟื้นได้สติขึ้นมาแล้วนะคะ และหมอบอกว่าอีกไม่นานก็จะหายดีค่ะ รินต้องกราบขอบพระคุณมิตรรักมินิรินทุกท่าน ที่มาช่วยกันบริจาคเลือดในวันนั้นด้วยนะคะ....เอ้า ยิ้มให้กล้องหน่อยค่ะ"
    น้ำฟ้ายิ้มแหย ๆ

    "รินไม่กลัวกล้องแล้วเหรอ" น้ำฟ้าถามหลังจากไลฟ์จบลง
    "จริง ๆ ก็ยังกลัวนิด ๆ ค่ะ" ริน ที่ตอนนี้กลับไปทำหน้าเคร่งขรึมตามปกติแล้วบอก "แต่ เรื่องพี่น้ำฟ้า ก็สอนหนูว่า คอมเม้นท์หื่นเป็นแค่ส่วนเดียว และวิดิโอของหนูยังเข้าถึงคนอื่น ที่รักหนู พร้อมจะฟังหนู พร้อมจะ....หยิบยื่นมือมาช่วยเหลือเมื่อหนูขอ..."
    "แล้ว เรื่องที่เข้านอนกับพี่ชาคริตล่ะ" น้ำฟ้าถามเสียงแข็ง
    ".............หนูขอโทษค่ะ พี่น้ำฟ้า แต่หนูสาบาน หนูกับพี่ชาคริตไม่ได้ทำอะไรกันมากไปกว่านอนกอดกันจริง ๆ นะ.....................ไม่เชื่อพี่น้ำฟ้าถามพี่เบญ พี่ไผ่หลิว กับญาดูก็ได้ ก็นอนอยู่ด้วยกัน"
    "จริง ๆ ชาคริตไม่ได้กอดน้องรินเยอะขนาดนั้นเลย กอดเรามากกว่า" เบญบอก "คริคริคริคริ"
    รินทำแก้มป่องอย่างงอน ๆ
    "แต่พี่ชาคริตนอนหนุนอกชั้นแทนหมอนนะ" ไผ่หลิวยืดอกแบน ๆ ด้วยความภาคภูมิใจ
    คืนนั้น ชาคริตไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมอนจริงหายไปแล้วไผ่หลิวลงมานอนแทนตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอเขาล้มตัวลงนอนไปก็โดนจิกหัวไม่ให้ลุกแล้ว
    "ชาคริต......นี่ชั้นเข้าโรงบาลนายสำส่อนได้ขนาดนี้เลยเหรอ"
    ชาคริตทำหน้าเบ้
    เขาเป็นห่วงน้ำฟ้าจนแทบไม่มีอันจะกินจะนอนด้วยซ้ำ จริง ๆ คือ เขาได้หลั่งน้ำอสุจิออกจากตัวครั้งสุดท้ายคือวันที่มีอะไรกับน้ำฟ้ามากกว่าสองอาทิตย์ก่อน หลังเกิดเหตุกับน้ำฟ้าเขาก็วิตกจนไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้นด้วยซ้ำ ความใกล้ชิดของสี่สาวรอบตัวก็เป็นเพียงความอบอุ่นที่ช่วยมาประคับประคองไม่ให้หัวใจของเขาแหลกสลาย หาใช่สัมผัสแห่งความร้อนรุ่มรุนแรงไม่
    ราชณิญายืดอก ที่นับได้ว่าใหญ่กว่าใครในห้อง "แล้วพี่น้ำฟ้ารู้ไหม หนูกลับบ้านไปเล่าให้พ่อแม่ฟังเรื่องที่มหาลัย กับที่หนูต้องมาให้กำลังใจพี่ชาคริต หลังจากนั้นทั้งอาทิตย์หนูไม่ได้กลับบ้านอีกเลยเนี่ย"   
    ชาคริตทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
    น้ำฟ้าหัวเราะเสียงใส จนท้องเริ่มเจ็บจึงหยุด
    "ขอเดานะ ชาคริตเสียใจเรื่องชั้นมากจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ พวกเธอก็เลยช่วยกันปลอบตลอดเวลา ไม่ได้ทำเรื่องอย่างนั้นกันหรอกใช่ไหม"
    "........พี่น้ำฟ้ารู้ได้ไงคะ" ราชณิญาถาม
    "เห็นหน้าชาคริตพี่ก็รู้แล้ว" น้ำฟ้าบอก "ใจหนึ่งของชั้นก็กลัวจริง ๆ นะ ว่านายจะมั่วกับพวกนั้นจนลืมชั้น แต่ ได้เห็นสีหน้านาย.....ชั้นก็รู้แล้ว ว่าไม่ใช่ ขอบคุณมากนะ ชาคริต ที่รักชั้น"
    เสียงฟืดฟาดอย่างไม่พอใจดังลั่นห้อง
    "ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ" น้ำฟ้าบอก "ชั้นเชื่อว่า ถ้าใครในที่นี้มีอันตราย ชาคริตก็คงร้อนใจไม่แพ้กันนั่นแหละ.....เพราะเราทุกคน เป็นเมียชาคริต"
    ชาคริตสำลักน้ำลายตัวเอง
    เบญพยักหน้าช้า ๆ ตามด้วยราชณิญา ไผ่หลิว และริน
    .......................
    ............
    .....
    เอาจริงดิ่
    "ชั้นหาผู้หญิงให้นายเพิ่มแล้วนะ" น้ำฟ้าบอก "อย่าลืมขอบใจชั้นด้วย"
    "แต่....จะดีเหรอ" ชาคริตหันมองรอบกาย
    "ใครไม่เห็นด้วย ยกมือขึ้น" น้ำฟ้าบอก ไม่มีใครยก
    "นายยอมซะเถอะ ชาคริต ขัดขืนไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก"
    "เรา....ขอบคุณทุกคนมากนะ" ชาคริตบอก "เรา สัญญา จะทำให้ดีที่สุด ไม่ให้ใครผิดหวัง แล้ว.......สัญญากันก่อน ห้ามใครกระโดดมาบังกระสุนให้เราแล้วนะ เราเป็นผู้ชาย แข็งแรงพอ รับกระสุนเองได้"
    "นายมีแผนจะโดนยิงอีกจริงดิ" น้ำฟ้าถาม
    "........พี่ชาคริตเขารู้แล้วไง ทำแบบนี้จะได้เมีย" ราชณิญาบอก "ตอนหนูโดนจับ เขาไปช่วยจนขาเจ็บ เขาก็ได้หนู หนูกับเขาโดนจับไปด้วยกัน พี่น้ำฟ้ามาช่วย เขาก็ได้พี่น้ำฟ้า พี่น้ำฟ้ากับพี่เบญโดนจับ คราวนี้ พี่ชาคริตได้พี่ไผ่หลิว พี่เบญ กับริน...."
    "จริง ๆ เคยได้รินไปแล้วก่อนหน้านี้" ชาคริตเถียง รินเบะปาก   
    "ถ้ามีเหตุวิกฤติอะไรอีก คิดว่าพี่ชาคริตจะได้เพิ่มอีกกี่คน" ราชณิญาสรุปจบ
    "เพราะฉะนั้น" เบญยกมือขึ้น "เราห้าคนต้องช่วยกันระวัง ไม่ให้ชาคริตไปยุ่งกับเรื่องอันตรายอีก"
    "ให้หนูโดดไปบังกระสุนหนูก็ยอมค่ะ" ไผ่หลิวบอก
    "ตกลงตามนี้" น้ำฟ้าบอก
    "ค่ะ" รินพยักหน้า
    "แต่....."
    "ห้าต่อหนึ่ง นายไม่ต้องเถียงแล้ว" น้ำฟ้าบอก "เถียงชั้นมาก ๆ ชั้นแผลกำเริบตายไป นายรับผิดชอบมั๊ย"
    "........"
    "เพราะฉะนั้น ชั้นสั่ง นายต้องฟัง"
    "เข้าใจแล้ว"
    "แล้ว....นี่ นายมีอะไรมาฝากชั้นหรือเปล่า..." เธอหลิ่วตา
    "อะ...อ๋อ มีสิ นี่ไง" ชาคริตที่เข้าในความหมายที่น้ำฟ้าพยายามสื่อดึงสมุดออกมาจากกระเป๋า "สรุปเนื้อหากับงานวิชาต่าง ๆ ที่เรากับเบญช่วยกันทำมา"
    "เดี๋ยวเราจะทำมาให้เรื่อย ๆ จนกว่าน้ำฟ้าจะหายดีนะ" เบญบอก "แต่วิชาที่เรากับชาคริตไม่ได้เรียนเดี๋ยวน้ำฟ้าต้องไปตามกับอาจารย์เองนะ"
    "ไม่มี เทอมนี้เราลงตามชาคริตทุกวิชา" น้ำฟ้าบอก "ขอบใจนะ"

    "เบญ ไผ่หลิว ริน คิดดีแล้วเหรอ" ชาคริตถาม หลังออกมาจากห้อง ให้น้ำฟ้าได้นอนพักให้เต็มที่ "เรายังไปหาคนใหม่ที่ดีกว่านี้ได้นะ ยังไม่สายเกินไป"
    "สายเกินไปสำหรับหนูแล้วค่ะ" รินบอก "เพราะหนูรักพี่แล้ว"
    "หนูก็เหมือนกัน" ไผ่หลิวบอก
    "ถ้าชาคริตไม่รับรักเราอีกรอบ.........สู้ปล่อยเราไว้ให้ไอ้ตี๋ข่มขืนดีกว่า" เบญบอก
    "ญา....พี่ขอโทษนะ ที่มันเป็นแบบนี้"
    ราชณิญาถอนหายใจ "บางที เรื่องของเรา มันอาจไม่ได้ลิขิตมาให้มีแค่พี่กับหนูสองคนมาตั้งแต่ต้นแล้วก็ได้ค่ะ............."
    "แต่!!!!!!" ราชณิญายืดตัวตรง แล้วหันไปหาสาวอีกสามคน "ทำความเข้าใจกันไว้ตรงนี้เลยนะ.....ในที่นี้ หนูคบกับพี่ชาคริตมาก่อน"
    รินยกมือ อ้าปาก
    "เลิกกันแล้วไม่นับ เงียบ!!!" ราชณิญาบอก "เพราะฉะนั้น หนูเป็นอันดับหนึ่ง และจะไม่ยอมให้ใครชิงพื้นที่ตรงนี้ด้วย"
    "พี่ไม่เคยคิดจะชิงที่ของน้องญาอยู่แล้ว" เบญบอก
    "พี่...เคยคิดจะแย่ง แต่คงแย่งไม่ไหว" ไผ่หลิวบอก "พี่ยอมเป็นรองก็ได้ แต่........จะกินอะไร ระวังตัวไว้แล้วกัน"
    "หนูได้เห็นอุปกรณ์ต่าง ๆ ของพี่แล้ว มีแต่ยาปลุกเซ็กส์ หนูไม่กลัวหรอก" ราชณิญาบอก
    "ระวังนะ ญา" ชาคริตเตือน "ถ้าขวดน้ำที่เอาไปโรงเรียนกลายเป็นยาปลุกกำหนัดมา มันจะซวยเอานะ"
    "เข้ามาทั้งห้องหนูก็ไม่กลัวหรอก หนูโดนพี่ชาคริตคนเดียวหนักกว่าอยู่แล้ว" ราชณิญาบอก

ปล. ตอนหน้ายาวหน่อยนะครับ

ร้องอือหือได้อย่างเดียวอ่านตอนนี้

เอ้ากลายเป็นเมีย5ซะแล้ว

น้ำฟ้าฟื้นแล้วจะทำอะไรก็ทำเลย     

ทั้งห้อง

ชาคริตจะเหลือน้ำไหมหนอโดนแบบนี้

โหเจอน้องญาเมียหลวงข่มแต่แรก คนมาทีหลังต้องฟังเท่านั้นสามัคคึกันดีจัง