"หมวยหลิน.....ทำไมเงียบจังเลย" โอ๊คถาม
   "ก็....ก็.............." หมวยหลินกระอักกระอ่วน
   "หลัง ๆ มานี่ เราเห็นหมวยหลินติวหนังสือกับเมธบ่อยมากเลย ไอ้เมธทำอะไรให้หมวยหลินไม่สบายใจหรือเปล่า" โอ๊คซัก "เผื่อเราจะช่วยเตือนมันให้"
   "หมะ.....ไม่ใช่เรื่องเมธหรอก" หมวยหลินพึมพำ "เรื่อง.....ช่างเถอะ"
   "หมวยหลินมีเรื่องอะไรบอกเราก็ได้นะ เผื่อเราช่วยได้" โอ๊คซักต่อ
   "อะ....เอ่อ......โอ๊ค โอ๊ค....จำวันไหว้ครูได้ไหม ที่พี่ชาคริตเค้ากลับมา"
   "จำได้สิ" โอ๊คพูด หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม นี่หมวยหลินยังไม่ลืมพี่ชาคริตอีกเหรอ "ทำไมเหรอ"
   "ก็......โอ๊คว่าพี่คริตชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ"
   "เอ่อ.....แบบพี่ญามั้ง" โอ๊คเกาหัว "เค้าเป็นแฟนกันนี่ รู้กันทั้งโรงเรียนนั่นแหละ พวกผู้ชายเสียดายพี่ญากันใหญ่"
   "แล้ว.......โอ๊คไปถ่ายรูปให้พวกวงรำบ่อย ๆ พี่ญาเค้าเป็นคนยังไงเหรอ"
   "ก็..........คนไม่รู้จักจะคิดว่าเค้าเป็นพวกสวยเริ่ดเชิดหยิ่ง แต่เราว่าพี่เค้าออกจะบ๊องนิด ๆ นะ ขี้เล่น ใจดีด้วย"
   "แล้ว....เอ่อ....ช่างเถอะ" หมวยหลินสั่นหัว เธอจะกล้าถามไปได้ยังไงว่าพี่ญาใช่สาวร่านหรือเปล่า แค่คำตอบที่โอ๊คให้มาก็ตรงข้ามกับที่เธออยากได้ยินแล้ว
   แล้วเธอเองก็รู้คำตอบอยู่แล้วด้วย ลากผู้ชายไปมีอะไรกันในห้องนาฏศิลป์ กลางวันแสก ๆ วันไหว้ครู แบบนี้ไม่เรียกร่านจะเรียกอะไร
   แต่ คำพูดของพี่ชาก็สะท้อนก้องในหัวเธอ
   ใสเกินไป
   พี่คริตเค้าชอบผู้หญิงร่าน ๆ
   ที่เธอเข้าไม่ถึงใจพี่ชาคริตเพราะความใส ๆ งั้นเหรอ
   แล้ว...ต้องร่านแค่ไหนถึงจะถึงใจพี่เค้า
   "แต่...เราว่าหมวยหลินอย่าพยายามไปเทียบกับพี่ญาเค้าเลย เราว่าหมวยหลินก็มีดีในแบบของหมวยหลินนะ" เสียงของโอ๊คดึงหมวยหลินกลับมาจากภวังค์ความคิด "น่ารัก สดใส เราว่าถ้าหมวยหลินมองดี ๆ ต้องมีคนชอบหมวยหลินหลายคนแน่"
   "ใคร ฮึ ใครจะชอบคนอย่างเรา เราไม่ใช่นางรำเต้นโชว์ไหล่โชว์สะดือนี่ ใครจะมอง"
   "เราไง เราตามถ่ายหมวยหลินทุกครั้งที่วงโยแสดงเลยนะ" โอ๊ครีบบอก
   "ก็เป็นหน้าที่โอ๊คต้องถ่ายอยู่แล้วป่ะ พี่ญารำโอ๊คก็ไปถ่าย ใช่ไหม ตอนนั้นก็ไปถ่ายให้พวกนางรำจนไม่ได้เข้าเรียนตั้งหลายคาบ"
   ใช่สิ วงรำของพี่ญาตอนนี้กำลังเริ่มเดินสายประกวด แล้วไปประกวดที่ไหน ถ้าไม่ชนะก็ไม่พ้นที่สองที่สาม โรงเรียนภูมิใจมากที่มีนักเรียนสร้างชื่อเสียงให้แบบนี้ เขาจึงได้รับคำสั่งให้ตามคณะนางรำไปถ่ายรูปหลายครั้ง ขณะที่ทีมบอลที่ผลงานมีแต่ร่วงกับตก ตอนนี้แทบไม่เคยมีครูคนไหนบอกให้เขาไปถ่ายเลย
   ต่างจากสมัยเมื่อปีก่อนลิบลับ ตอนนั้นเขาต้องตามเกาะพี่ชัยไปอยู่ขอบสนามบอลเกือบทุกวัน
    จริง ๆ ถ้าเลือกได้ เขาก็อยากถ่ายวงโยมากกว่าอยู่แล้ว แต่พวกวงโยไม่เคยมีผลงานอะไรโดดเด่นให้ครูต้องเรียกเขาไปถ่ายนี่
   "พี่โอ๊คคะ....." เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง โอ๊คหันไปมอง
   "น้องพรรณ..."
   "หาตัวพี่โอ๊คนี่ไม่ง่ายเลยนะคะ พี่โอ๊ค....พี่โอ๊คจำงานที่ไปแสดงนาฏศิลป์ไทยประยุกต์แข่งมาวันนั้นได้ป่าวคะ ที่เราได้ที่ 1 อ่ะ" น้องพรรณ สมาชิกวงรำถาม 
   "ได้สิครับ พี่เพิ่งเอารูปกับวิดีโอลงคอมพ์เสร็จเอง" โอ๊คตอบ
   "ค่ะ...คือ คือ มีรายการทีวีมาถ่ายวงรำโรงเรียนเราอะค่ะ เห็นเค้าบอกประทับใจจากวันนั้น เค้าขอรูปจากพี่โอ๊คด้วย เอาไปประกอบในรายการ" น้องพรรณบอก
   "อ๋อ โอเคครับ" โอ๊คชำเลืองมองหมวยหลิน "หมวยหลิน เราไปก่อนนะ มีงาน"
   หมวยหลินพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร

   เมื่อโอ๊คมาถึงห้องรับรองของโรงเรียนก็เจอผอ. และรองผู้อำนวยการครบถ้วนหน้า ครูกุ้ง อาจารย์สอนนาฏศิลป์ พี่ญา และสมาชิกหลายคนจากวงรำนั่งคุยอยู่กับพิธีกรแล้ว
   "ครับ อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ โรงเรียนนี้ให้ความสำคัญกับการพัฒนาทักษะของนักเรียนสู่ความเป็นเลิศเสมอ" ผอ.บอก "ผมนี่แหละ เป็นคนจัดสรรงบประมาณให้วงรำ แล้วก็อำนวยการฝึกซ้อมทุกครั้ง..."
   ราชณิญาเบะปาก นอกจากเวลารับรางวัลแล้วเธอไม่เคยเห็นหัวเห็นหางผอ. ด้วยซ้ำ
   "ครับ ขอบคุณสำหรับวิสัยทัศน์ของท่านผอ. มากนะครับ เอ่อ.....ได้ยินมาว่าโรงเรียนนี้เคยได้ถ้วยพระราชทานรางวัลฟุตบอลเยาวชนมาหลายปีซ้อนเลยนี่ครับ นี่ก็คงเป็นเพราะความทุ่มเทของท่านผอ.ใช่ไหมครับ"
   "แน่นอนสิ" ผอ.พยักหน้า "ผมให้ความสำคัญกับกิจกรรมของนักเรียนทุกอย่างเสมอ"
   "แล้วทำไมปีนี้ไม่เห็นมีชื่อลงแข่งชิงถ้วยเลยล่ะครับ"
   ผอ.ทำหน้าเหมือนอยากต่อยปากพิธีกร "ก็ นักเรียนก็มีเข้ามีออก แต่ละรุ่นก็มีพรสวรรค์แตกต่างกันไป หน้าที่ผอ. อย่างผมก็คือผลักดันในด้านไหนที่เห็นว่าผลักดันแล้วรุ่ง"
   "หรือ พูดอีกอย่างก็คือ เอาหน้าจากความสำเร็จของเด็กนั่นเองค่ะ" ราชณิญากระซิบดัง ๆ
   ครูกุ้งเอาศอกกระทุ้งเอวศิษย์เอกแรง ๆ ทีหนึ่ง
   "จากการแข่งขันนาฏศิลป์ไทยสร้างสรรค์เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว พวกผมที่อยู่ที่งานประทับใจกับการแสดงมากเลย ในฐานะที่ท่านผอ. อำนวยการฝึกซ้อมอยู่ อยากทราบว่าแรงบันดาลใจของการแสดงมาจากอะไรครับ"
   "อะ....เอ่อ.......คือ......ผมขอมอบให้ครูกุ้งที่เขาเป็นผู้ฝึกซ้อมนักเรียนตอบแล้วกันนะครับ" ผอ.รีบบอก
   "ค่ะ..." ครูนาฏศิลป์บอก "จริง ๆ แล้ว ครูต้องบอกก่อน ว่าจริง ๆ แล้ว การแสดงชุดนี้ ครูแทบไม่ได้มีส่วนร่วมในการออกแบบเลยนะคะ ราชณิญาคนนี้เค้าคิดเองเกือบหมด ครูแค่รับฟังความคิดของเค้า แล้วให้คำแนะนำเพิ่มเติมบ้างในบางส่วน"
   "ส่วนใหญ่แนะว่า ดีแล้ว เอาเลย ดีมาก อะไรอย่างนี้ค่ะ" น้องพรรณแอบกระซิบบอกโอ๊ค
   "หืม เป็นความคิดน้องหมดเลยเหรอครับ เก่งมาก ๆ เลยนะครับเนี่ย" พิธีกรหันไปหาราชณิญา
   "ค่ะ เมื่อสักครู่ พี่ถามว่า การแสดงมีแรงบันดาลใจมาจากอะไร ใช่ไหมคะ หนูขอตอบว่า มาจากวรรณคดีเรื่องลิลิตพระลอค่ะ จะเห็นได้ว่าตลอดการแสดงจะมีน้องตัวเล็ก ๆ สองคนในชุดที่มีรำแพนหางยาว ๆ...."
   "หนูเองค่ะ" น้องพรรณกระซิบ "กับกอหญ้า"
   "ที่เค้าเคลื่อนที่ไปมาจากฟากหนึ่งของเวทีไปอีกฟาก เปรียบเสมือนเป็นไก่ฟ้าในป่า ขณะที่ตัวหนูเองเคลื่อนที่ตามอย่างช้า ๆ ระแวดระวัง แต่ก็มุ่งมั่น เปรียบเสมือนตัวของพระลอที่ไล่ตามไก่ ก่อนจะไปพบกับพระเพื่อนและพระแพงที่ต่อมาจะได้รักกันค่ะ"
   "เป็นแรงบันดาลใจที่ดีมากครับ ไม่รู้เลยว่าเด็กเดี๋ยวนี้อ่านวรรณคดีกันด้วย"
   "แฟนหนูแนะนำให้อ่านค่ะ เค้าบอกว่าเป็นเรื่องที่พระเอกได้เมียทีเดียวสองคนพร้อมกัน แล้วก็มีฉากที่..... อุ๊กกกกกกก"
   อาจารย์นาฏศิลป์กระทุ้งเอวราชณิญาอีกครั้ง
   "ไม่เป็นไรครับ ไปตัดออกได้" พิธีกรหัวเราะ
   "น้องคนนี้ใช่ไหมครับ ฝ่ายโสตของโรงเรียน" ทีมงานเดินเข้ามาถาม
   "ครับ"
   "เอาไฟล์ภาพมาแล้วใช่ไหมครับ"
   โอ๊คชูแฮนดี้ไดรฟ์ในมือ
   "งั้นตามมาครับ มาดูด้วยกันว่าจะใส่ภาพไหนตรงไหนของรายการ"
   "ครับ งั้น ถ่ายต่อเนอะ" พิธีกรบอก "ครับ ทางฝ่ายของทีมงาน เปิดโลกโรงเรียนไทย ต้องขอบอกว่า เป็นเรื่องน่ายินดีนะครับ ที่ได้เห็นเยาวชนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถและความใส่ใจในศิลปะและวรรณคดีของของไทย แถมยังมีการนำไปต่อยอด สานต่อ ปรับประยุกต์และบูรณาการแบบนี้ ท่านผอ.ครับ............."

   ขณะเดียวกัน ทีมฟุตบอลที่ถูกลืมก็เพิ่งกลับถึงโรงเรียน จากที่เคยมีรถบัสติดแอร์อย่างดีไปรับส่ง วันนี้ทีมบอลต้องอัดไปในรถตู้คันจิ๋วที่ให้อาจารย์สมพงศ์ โค้ชของทีม เป็นคนขับ เพราะผอ. บอกว่ารถบัสของโรงเรียนและคนขับมืออาชีพนั้นเก็บไว้บริการวงรำเท่านั้น
   "พวกเอ็งนี่ เมื่อไหร่จะได้เรื่องสักทีนะ" อาจารย์สมพงศ์ถือโอกาสบ่นเป็นการสั่งลา หลังจากนักฟุตบอลที่เหงื่อโทรมกายเริ่มทยอยลงจากรถกันแล้ว ทำให้อากาศในรถค่อยน่าหายใจขึ้นหน่อย
   "โห่ จารย์ พวกผมก็ซ้อมกันยันดึกทุกคืนแล้วนี่" พี่ชาเถียง
   "ถ้าซ้อมแล้วมันชนะผมก็ไม่ว่าหรอก" อาจารย์สมพงศ์โวย "มีอย่างที่ไหน แค่ส่งลูกให้กันคุณยังพลาดตั้งไม่รู้กี่รอบ"
   ขณะที่พี่ชาเริ่มขึ้นเสียงเถียงอาจารย์ สุเมธก็แทรกตัวออกมาจากรถตู้พลางทอดถอนใจ
   เดินสายแข่งมาไม่รู้กี่ที่แล้วทีมยังไม่เคยชนะสักนัด อย่างมากที่สุดก็ได้แค่เสมอ
   พี่ชายังไม่คิดว่าทีมมีปัญหาอีกเหรอ
   ตัวเขาเองก็แทบไม่มีแรงใจในการแข่งต่อแล้ว
   "น้องเมธธธธธธธ" เสียงใส ๆ เรียกให้สุเมธหันไปหาสาวผิวสีน้ำผึ้งที่วิ่งเข้ามาหา
   "อ้าว พี่เกรซ"
   "เป็นไงบ้างคะ น้องเมธ ไปแข่งมา"
   "เห้อออ แพ้ครับ 2-1 เกือบไปแล้วแท้ ๆ อีกนิดเดียว นี่ขนาดทีมนั้นทีมกระจอกนะ แต่นั้นแหละ ทีมเราตอนนี้คะแนนต่ำกว่าเค้าอีก หมดสภาพอดีตแชมป์แล้ว"
   "ไม่เป็นไรนะคะ กีฬามีแพ้มีชนะ ถ้าน้องเมธกับเพื่อน ๆ ในทีมตั้งใจซ้อม ตั้งใจเล่น สักวันต้องมีชนะบ้างแหละค่ะ"
   "ขอบคุณครับ พี่เกรซ แต่ทางด้านนี้ก็มีปัญหาเหมือนกันครับ น้องเจมส์บ่นกับผมว่าอยากออกจากทีม แล้วมีน้องหลาย ๆ คนที่คิดเหมือนกัน พอทุ่มเทแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้นมันน่าท้อนะครับ"
   พี่เกรซบิดตัวนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยปาก "งั้น....คืนนี้น้องเมธมาค้างบ้านพี่ไหม เผื่อจะมีกำลังใจขึ้นบ้าง วันนี้พ่อแม่พี่ไม่อยู่"
   "ดะ...ได้ครับ"  

พูดคุยกับผู้เขียน
Side Story เรื่องนี้ ผมวางแผนไว้ว่าน่าจะมีประมาณ 15 ตอนจบนะครับ ตอนนี้ยังมีบทอัศจรรย์อยู่บทหนึ่ง ที่คิดมาแล้ว เขียนมาแล้ว ตอนแรกคิดว่าจะให้เป็นตอนที่ 16 แต่มองดูยังไง ก็คิดว่ามันเข้ากับเนื้อเรื่องหลัก ๆ ในภาคนี้ไม่ได้ กำลังคิดว่าจะทำเป็นซีรีส์ตอนเดียวจบชุดใหม่ เรียกว่า 'เสี้ยวหนึ่งของชีวิต' ที่จะรวมฉากแบบตอนเดียวจบ ของตัวละครต่าง ๆ เช่น ตอนแรก จะเป็นบทนั้นจากในเรื่องนี้ (ขอยังไม่บอกแล้วกันนะครับ ว่าใครกับใคร) แล้วค่อยมีตอนต่อ ๆ ไปของตัวละครอื่น ๆ เช่น ชาคริต เจ๊ หรือแม้แต่ทั่นชัยนะครับ รอติดตามกันได้เลย
ท่านผู้อ่านคิดเห็นกันอย่างไรบ้างกับเรื่องนี้ครับ สุดท้าย ใครจะได้คู่กับใคร ใครจะสมหวัง ผิดหวัง ใครจะเป็นพระเอก เป็นผู้รุ้าย ติดตามต่อนะครับ

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

เกรซไม่น่ารอดจากเมท

เมธจะได้เปิดโลกรึเปล่า เผื่อจะปลดล็อคสกิลได้นะครับ

พี่เกรซเปิดโอกาสให้แล้วนะ

พี่เกรซนี่ร้ายไม่เบา

เกรทจะรอดหรือไม่

ตอนนี้จะมีอีโรติกไหมนะ

ชีวิตวัยใสๆครับช่วงนี้

ตามยาวๆครับ ขอบคุณ​ครับ​

น้องเกรททำหน้าที่ผู้จัดการทีมยอดเยี่ยมพานักบอลไปปรับทัศนคติให้มีกำลังใจในการเล่น

ลุ้นกันต่ออ

สงสัย หมวยหลินต้องมาฝึกความร่านจากเกรซซะแล้ว รอเธอหันมา แต่ เธอ ไม่เคยมองหา 55

เกรซไม่น่ารอด

เกรซจะกินเด็กหรอ

เกรทจะหลอกกินเด็ก