หลง #26 (จบภาค1) by daona

[tamanสี่]

หลง # 26 (จบภาค1)
daona Posted: Jul 2 2006, 07:51 AM   

"แย่จริง ทำไมถึงดื่มจนเมาแบบนี้นะ" ฉัตรชัยบ่นอย่างไม่เกรงใจขณะประคองกนกวรรณกลับมาที่รถ หญิงสาวอยู่ในภาพที่เมามาก จนทรงตัวไม่อยู่ ฉัตรชัยต้องประคองเดินเอาไว้
"คอไม่แข็ง แล้วยังจะดื่มมาก" เขาบ่นพึมพำไม่หยุด
"บ่นไปได้น่า ก็แค่ลูกจ้างเท่านั้น" กนกวรรณพูดออกมาด้วยความเมา
ฉัตรชัยใจหายวูบ เต็มไปด้วยความหม่นหมอง นี่คงเป็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอดีเพียงใด แต่ในสายตาของกนกวรรณก็มองเขาเป็นแค่ลูกจ้างคนหนึ่งเท่านั้น
ชายหนุ่มประคองหญิงสาวเข้ามานั่งในรถอย่างเงียบๆ แล้วเดินไปที่นั่งประจำที่คนขับ สายตามองไปที่ร่างของหญิงสาวที่นอนคอหลับตาพริ้มอยู่ที่ด้านข้าง
...ผมของเธอหลุดลุ่ยลงมาปรกหน้า แต่นั่นไม่ทำให้ความบริสุทธิ์งดงามของเธอลดลงแม้แต่น้อย ฉัตรชัยถึงจะยังเสียใจกับคำพูดของเธอ แต่ก็อดมองใบหน้างามด้วยความลุ่มหลงไม่ได้ ถึงกนกวรรณจะดูถูกเหยียดหยามเขาเพียงใด แต่เธอก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจของเขาเสมอ และไม่มีวันที่ความรู้สึกนี้จะเปลี่ยนแปลงไป
"ผมไปส่งที่บ้านคุณอ้อนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบา ช่วยปัดเรือนผมของเธอออกจากหน้าผาก หญิงสาวปรือตาขึ้นมอง
"ผมจะไปส่งที่บ้านคุณ" เขาย้ำคำ
"อย่า...ไปที่บ้านฉัตรดีกว่า ขอไปค้างด้วยคน" หญิงสาวพูด
"อะไรนะ" ฉัตรชัยอุทาน
"ขอไปค้างด้วยคน อยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ"
"ไม่ได้หรอกครับ" ฉัตรชัยรีบปฎิเสธ "ขืนทำอย่างนั้นคุณแม่ของคุณต้องเล่นผมตายแน่"
"อย่ากลัวไปหน่อยเลยน่า อ้อไม่บอกหรอก" หญิงสาวพูดตัดบท "รีบไปเหอะ... ถึงแล้วปลุกด้วย" พูดแล้วเธอก็หลับตาไปดื้อๆ
ฉัตรชัยใจเต้นแรง สายตาเหลือบมองไปที่ช่วงขาขาวผ่องของเธอ หัวใจเต็มไปด้วยความปั่นป่วนรัญจวน เกือบจะยื่นมือเข้าไปลูบคลำอยู่แล้ว แต่หักห้ามใจไว้ได้อย่างยากเย็น
"คุณเสนอตัวมาเองนะ" ชายหนุ่มพึมพำตัดสินใจออกรถไปในทันที
.....................................................
"ถึงแล้วครับ คุณอ้อ" ฉัตรชัยปลุกเธอ "ลุกขึ้นเถอะครับ"
"ลุกไม่ไหว" เธอตอบ "ประคองอ้อหน่อยสิฉัตร"
ชายหนุ่มใจเต้นระทึก ช่วยประคองเธอลงจากรถ... ปิดประตู... ร่างของหญิงสาวเอนเข้ามาหา... เขาสอดมือเข้าไปใต้รักแร้เพื่อประคองเธอไว้ กลิ่นเหล้าและกลิ่นน้ำหอมจากร่างเธอโชบเข้ามาในจมูก ทำให้เขาใจเต้นแรง... เขาสูดลมหายใจลึกๆแล้วประคองเธอเดินไป... รู้สึกถึงความอวบอุ่นนุ่มละมุนของทรวงอกที่ปลายนิ้วของเขา
ฉัตรชัยประคองนางฟ้าของเขาเข้าไปในบ้าน... พาไปที่ห้องนอน... ค่อยๆวางร่างบอบบางลงบนเตียง... ยกขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นมา พร้อมกับทรุดตัวนั่งลงบนเตียง
"ที่ไหน" กนกวรรณถามทั้งๆที่ตายังหลับพริ้ม
"ห้องนอนของผมเอง" เขาตอบ "คุณนอนที่นี่เถอะ"
"แล้วฉัตรล่ะ" หญิงสาวถาม
"ผมจะไปนอนอีกห้องนึง ไม่ต้องห่วง" เขาพูด มองใบหน้างาม เมื่อเห็นเปลือกตาของเธอยังคงหลับพริ้ม จึงแอบเลื่อนไปที่ทรวงอก
"มองอะไร"
ฉัตรชัยสะดุ้ง เห็นเธอปรือตามองมา ชายหนุ่มหน้าแดงรีบกลบเกลื่อนตามสัญชาตญาน
"ไม่มีอะไรครับ คุณอ้อพักผ่อนเถอะ ผมไม่กวนแล้ว" ชายหนุ่มลุกขึ้น แต่กนกวรรณดึงแขนเขาไว้
"อย่าเพิ่งไปซิ ฉัตร" หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "กอดอ้อไว้ก่อน"
"คุณอ้อ" ฉัตรชัยพูดอย่างตกใจ
"ได้โปรด... กอดอ้อเถอะ" ดวงตาของเธอฉายแวววิงวอน
สุดที่เขาจะทนได้อีกต่อไป ชายหนุ่มล้มตัวลงกอดร่างที่นุ่มนิ่มของเธอ พร้อมกับระดมจูบไปทั่วใบหน้า ความรักความปรารถนาที่เก็บซ่อนไว้ถูกระบายออกมาอย่างไม่อาจยั้งใจไว้ได้
"คุณอ้อ คุณอ้อของผม" ชายหนุ่มพึมพำระดมจูบอย่างคลุ้มคลั่ง
"ดี..ดีจังเลย อืมมม..." กนกวรรณคราง ผวาเข้าสนองความกระหายในจุมพิต อ้อมแขนของฉัตรชัยโอบรอบตัว รั้งเข้าไปหา... มือของเขาเริ่มเปะปะไปตามเรือนร่าง ความนเข้าไปในอกเสื้อของเธอ กนกวรรณไม่สนใจที่จะปิดป้องใดๆ เธอเสนอสนองเขาอย่างเต็มที่
"คุณสวยที่สุด หอม เหลือเกิน" ชายหนุ่มพึมพำ มือบีบไปที่ทรวงอกกลมกลึงของเธอ รู้สึกถึงความอวบหยุ่นเต่งตึง หญิงสาวแอ่นอกให้เขาจับต้องเต็มที่
ฉัตรชัยเน้นริมฝีปากไปทั่วริมฝีปากงาม โลมไล้ไปตามนวลแก้ม ขบเม้มที่ติ่งหู เร่งเร้าความปรารถนาของเธอขึ้นมา สะโพกของเธอเบนขึ้นหาเมื่อมือของเขาเลื่อนต่ำลงไปตรงจุดนั้น...
"เอาเลยฉัตร อยากทำอะไร ก็เอาเลย อืมมมม" หญิงสาวครวญคราง
ฉัตรชัยหอบหายใจแรง ปลดกระดุมเสื้อของเธอออก...ตามด้วยยกทรงสีขาวสะอาด... เบี่ยงร่างขึ้นเชยชมความงดงามที่ไม่มีชายคนไหนได้เคยเห็นมาก่อน ยอดทรวงของเธอยังคงบริสุทธิ์ มันยังไม่เบ่งบานด้วยซ้ำ เขาขบเม้มด้วยฟัน โลมไล้ด้วยลิ้น
"อืมมมม...." หญิงสาวคราง
ฉัตรชัยระดมจูบไปทั้งซ้ายและขวา จนกระทั่งรู้สึกเหนื่อยอ่อน จึงเงยหน้าขึ้นจากยอดทรวง แต่มือน้อยๆของเธอรั้งร่างของเขาไว้ แรงดึงนั้นทำให้เขาเซกลับลงมาอีกครั้ง
"อย่าเพิ่งหยุดซิ ทำต่อซิฉัตร" หญิงสาวกระซิบด้วยความเร่าร้อน "บอกอ้อซิ ว่าฉัตรรักอ้อ ...บอกอ้อ"
ลมหายใจของเขาหนักหน่วง ในสภาพแบบนี้ทุกสิ่งดูสับสนไปหมด
"ผมรักคุณ"เขาพึมพำ"คุณจะต้องเป็นของผม" เขาคำรามอยู่กับริมฝีปากบาง และดื่มด่ำอย่างหิวกระหาย ไม่มีการขัดขืนใดๆแม้แต่น้อย
มือของเขาเลื่อนไปปลดตะขอกระโปรง รั้งมันลงมาถึงสะโพก.. ซุกเข้าไปในกางเกงในตัวน้อย สัมผัสแรกคือ ความนุ่มละมุนของปุยขน เขาเลื่อนมือลง... สอดนิ้วเข้าไปข้างใน....
กนกวรรณโอบแขนรัดรอบเรือนกายของเขา
"พูดซิ... บอกว่ารักอ้อ" หญิงสาวเพ้อพร่ำด้วยความเมา
"ผมรักคุณ..ผมรักคุณ" ฉัตรชัยพึมพำระดมจูบไปด้วยความรักใคร่ลุ่มหลง
"รู้มั้ยว่าไม่มีใครรักอ้อแล้ว... ไม่มีใคร.. อ้อไม่มีใครเลย" หญิงสาวครวญคราง ในความเลอะเลือน หญิงสาวหวนคิดไปถึง... คนรักของเธอ... แม่ของเธอ... แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย
"แม่ของอ้อคบชู้.. ฉัตรรู้มั้ย... แม่ของอ้อคบชู้กับแฟนของอ้อเอง" หญิงสาวร่ำไห้ ครวญครางออกมาอย่างลืมตัว
ฉัตรชัยใจหายวาบ ความกระสันรัญจวนที่คุโชนอยู่ดับวูบไปในพริบตา
"คุณพูดอะไร... อ้อ"
"แม่มีชู้กับแฟนของอ้อ เอาเลยฉัตร.... ย่ำยีอ้อเลย.... แม่จะต้องเสียใจ... อ้อจะทำให้แม่ต้องเจ็บปวดที่สุดในชีวิต"

ฉัตรชัยตะลึง ปล่อยร่างเธอลงไปบนเตียง คำพูดของเธอปลุกสำนึกแห่งความผิดชอบชั่วดีของเขากลับมา
"คุณเข้าใจผิด.. คุณต้องเข้าใจผิดแน่ๆ" ฉัตรชัยพึมพำ ลุกขึ้นยืน
"ไม่ผิด ชั้นเห็นกับตา มาเถอะฉัตร อยากได้อ้อไม่ใช่หรือ มาซิ ทำอย่างที่อยากทำเลย" กนกวรรณตะโกนทั้งน้ำตา
"คุณเมาแล้ว... นอนเถอะ..." ฉัตรชัยพูดเสียงสั่น....ลุกขึ้นยืน ตัดสินใจเดินผละออกมาในทันที
"อย่าเพิ่งไปซิ กลับมา กลับมาก่อน" หญิงสาวร้องเรียก แต่ฉัตรชัยเดินออกจากห้องแล้วกระชากประตูปิดทันที... เสียงร่ำร้องของเธอดังแว่วมาจากด้านหลัง พร้อมกับเสียงสิ่งของบางอย่างกระทบประตูดังเปรี้ยง
"กลับมาก่อน กลับมา... ไอ้โง่... ผู้ชายบ้า... ผู้ชายโง่... กลับมา ฮือ ฮือ "
เสียงเปรื่องปร่างตามมาอีกชุดใหญ่ ดูเหมือนกนกวรรณจะขว้างทุกอย่างที่เธอหยิบฉวยได้เพื่อเป็นการระบายโทสะ เขาเงี่ยหูฟังที่ประตู เสียงคร่ำครวญกระซิกยังคงดังแว่วมาอย่างแผ่วเบา...
ฉัตรชัยทรุดตัวนั่งลงที่หน้าห้องอย่างหมดแรง ปวดร้าวเกินที่จะบรรยาย เขาไม่สามารถทรยศ เนรคุณ ต่อพ่อแม่ของกนกวรรณได้ ทั้งคู่มีบุญคุณอันล้นเหลือกับตัวเขาและพ่อของเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพ่อจะไม่มีวันให้อภัยแน่ถ้าเขาอกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ และเขาก็ไม่มีวันทำเรื่องเลวร้ายอย่างนั้นด้วย...

จบภาค 1
.....................................................