พรหมลิขิต ผิดคิว ตอนที่ 3
November 25 2009 at 6:10 PM 
--------------------------------------------------------------------------------
        ฝ่ายวีรพล ก็ขับรถไปส่งวิภาวรรณ ตลอดทางที่ไปส่ง ต้องวิ่งจากตัวเมืองออกไปประมาณ 30 กิโลเมตร เนื่องจากสองข้างทาง เป็นบ้านสวน เป็นป่าเขา ทำให้เขาขับรถไม่เร็วนัก อีกทั้งไม่ชำนาญทาง เขาจึงพอมีเวลาพูดคุยกับวิภาวรรณ ซึ่งโดยส่วนมากก็เกี่ยวกับความเป็นมาของแต่ละคน
"มิน่าละครับ ผมยังคิดว่าพี่วิภา ไม่ใช่คนภาคตะวันออกแน่ๆ ดูผิวพรรณน่าจะเป็นคนเมืองกรุง"
"คะ พี่เป็นคนกรุงเทพฯ แต่ว่าย้ายมาอยู่ที่จันทบุรีนี่ ก็ประมาณ 15 16 ปีแล้วละคะ"
"ทำไมละครับ "
"เอ่อ !! พี่แยกทางกับครอบครัวค่ะ" ตอบแล้วก็ทำสีหน้าเศร้า ถึงแม้จะมืด แต่วีรพลก็พอจับได้ เพราะน้ำเสียงเริ่มเบาและสั่นเครือ
"ขอ โทษครับพี่ ผมเสียใจด้วย เฮ้อ ใครช่างใจร้ายน้า ทิ้งพี่ภาได้ สวยออกขนาดนี้" พยายามพูดเพื่อให้เธอรู้สึกดี อีกอย่างกึ่งเล่นกึ่งจริง เขาไม่อยากให้บรรยากาศระหว่างทางอึมครึมเหมือนบริเวณข้างถนนเลย
"แม้แต่ ลูกชายพี่ เค้ายังไม่ให้พี่ได้เห็นหน้าเลย ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างไม่รู้ แต่ช่างเถอะคะ พูดไปก็เท่านั้น พี่มาอยู่ที่นี่ก็สุขสบายดีนะคะ ไม่มีเรื่องเดือดร้อนอะไร งานการก็ถือว่าพออยู่ได้สบายๆ" น้ำเสียงเริ่มจะพยายามปรับให้แจ่มใสขึ้น หล่อนคงกลัวเค้าเครียดไปด้วย
"แล้ว คุณหมอละคะ ทำไมย้ายมาที่จันทบุรีคะ ที่โรงพยาบาลเมืองกรุงออกเยอะแยะไป พี่ภาว่านะ อย่างคุณหมอเนี่ย เค้าแย่งจองตัวกันให้ควั่กละคะ"
"หึ หึ ผมก็คล้ายกับพี่นะครับ ไม่ค่อยลงรอยกับแม่เลี้ยงสักเท่าไหร่ ผมเลยอยากมาสร้างตัว ด้วยตัวของผมเอง ไม่ต้องพึ่งพาใคร อาศัยความรู้ความสามารถตัวเอง"
"อ่าว เป็นงั้นไป ว่าแต่คุณหมอ อายุเท่าไหร่นะคะ ขอโทษเถอะคะ อย่าว่างั้นงี้เลย"
" 26 ครับ แล้วพี่ละครับ"
"45 คะ" "หาาาาาาาาาา" เอี้ยดดดดด...... เสียงเบรกรถดังลั่น วีรพลตกใจ ถึงกับเหยียบเบรก ทันควัน "อุ้ยยยย คุณหมอ ทำไมคะ ตกใจอะไร มีอะไรตัดหน้ารถเหรอคะ"
"ป่าวครับ ไม่น่าเชื่อนะ ผมนึกว่าพี่ประมาณสัก 30-35 เสียอีก ถ้าพี่ไม่บอก ผมไม่เชื่อนะนี่ บอกตามตรงพี่สวยมาก"
"คิคิคิคิ นี่ คุณหมอคะ อย่ามาปากหวานกับคนแก่เลยค่าาาาาาา คิคิคิคิ" เหมือนเธอเริ่มอารมดี ขำเขาใหญ่เลย
"ผม พูดจริงครับ บอกตามตรง ผมไม่เคยมองหญิงคนไหนแล้วผมตะลึง เหมือนพี่เลยครับ" วิภาวรรณนิ่งสนิท เจอคำนี้เข้า เธอรู้เลย ว่าเค้าไม่พูดเล่นแน่ๆ อะไรกันนี่ เพิ่งเจอกัน เค้าแสดงอาการจะจีบเธอแล้วเหรอนี่ วิภาวรรณมีความรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่เคยเจอผู้ชายมาก้อร้อก้อติก พูดจาเลียบเคียงก็เยอะ เธอเองก็ผ่านการมีสามีมาแล้ว เรื่องอย่างนี้ทำไมจะไม่รู้ แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกอะไร มีแต่ขำ แล้วก็พูดดักคอ หรือไม่ก็รับมุขสนุกๆ ไป แต่คราวนี้ทำไม เธอกลับจะพูดอะไรไม่ออกเสียเลย
"ไปเถอะคะ เด๋วจะดึก อีกไม่ไกลแล้วคะ จะถึงบ้านพี่แล้ว" รีบตัดบท
เมื่อ ถึงบ้านวิภาวรรณ วีรพลก็ได้เห็นบ้านเรือนไทยขนาดย่อม ดูมีฐานะ แต่เป็นแบบบ้านสวน ตกแต่งได้สวยงาม ดูเรียบง่าย วิภาวรรณบอกว่า เธอจะมาบ้านหลังเฉพาะวันหยุด ปกติแล้วจะพักอยู่ที่ร้านขายของฝาก ที่ตัวเมือง เพราะทำงานที่ธนาคารด้วย เป็นเจ้าของร้านของฝากด้วย เมื่อส่งถึงบ้าน พูดคุยกันนิดหน่อย วีรพล ก็ขอตัวกลับ เพราะต้องขับรถอีกนาน เพราะยังไม่คุ้นทาง
"ผมกลับก่อนครับ พี่ภา ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ให้เกียรติผม บ้านพี่นี่ น่าอยู่มากๆ เลยครับ ถ้าผมจะหาที่ดินสักแปลง ก็กะว่าจะสร้างบ้านประมาณแบบพี่นี่แหละ"
"คะ แม๋ ไม่น่าเชื่อ วัยรุ่นอย่างคุณหมอ ชอบแนวโอเรี่ยน โบราณๆ กับเค้าด้วย คุณหมอ พี่ก็ขอบคุณด้วยเช่นกันที่อุตส่าห์มาส่ง มีโอกาสก็แวะที่ร้านได้นะคะ จะถือว่าเป็นลูกค้าพิเศษคะ ขับรถดีๆ นะคะ ราตรีสวัสดิ์คะ" เธอพูดส่งยิ้มหวาน อย่างเป็นกันเอง
ตลอดระยะทางที่กลับ วีรพล คิดไม่ออกว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมรูปหน้าไข่ขาวนวล ตาคมเข้ม ผมดำสลวย เกล้ารวมไว้ มีปอยผมบางพริ้ว ยังลอยติดเหมือนยังกับหน้ากระจกรถ เป็นจอทีวี แล้วมีรูปหน้าเธอลอยเด่น อย่างนั้น ทุกอย่างที่เป็นเธอ ดูเหมือนจะฝังลึกอยู่ในภวังค์ของวีรพล ตั้งแต่โตมา เขาก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ก็หญิงคนใดเลย นี่เขากลับมาชอบสาวแก่คราวแม่เลยเหรอนี่ พยาเย็ดจนหนำใจฺสี่ร้อยเก้าสิบเจ็ดครั้งยามสะบัดศีรษะหลายที ก็ยังอาการเดิม
ตื่น เช้ามา เป็นวันเสาร์ วีรพล ลุกอาบน้ำแบบลวกๆ ตามประสาหนุ่มโสด ไม่ค่อยพิถีพิถัน วันนี้เขามีนัดที่จะซื้อบ้านที่ดิน หลังจากตัดสินใจที่จะมาปักหลักอยู่ที่นี่ ทิ้งความสับสนวุ่นวาย และชีวิตที่คับแคบไว้ที่กรุงเทพฯ คนที่จะพาไปดูที่ดินก็เป็นคนที่ธนธรณ์แนะนำมา วันนี้ถ้าไปดูที่ดินแล้วถูกใจ ก็จะจัดการทำสัญญาซื้อขาย เขาเองก็ได้รับมรดกที่ได้จากพ่อหลังจากที่พ่อตัดสินใจ จะอยู่กับภรรยาใหม่ ซึ่งเขาเองไม่ค่อยมีความสุข เพราะเป็นลูกติด พ่อเขาก็ไม่ใช่ว่ารังเกียจเขาหรอกแต่ก็ต้องทำใจ จึงตัดสินใจ มอบทรัพย์สินมูลค่ามากพอสมควร พอที่เขาจะสามารถตั้งตัวได้ไม่ลำบากนัก หากเขาตัดสินใจจะซื้อบ้านที่ดิน ก็จะโอนเงินให้เลย เมื่อไปพบนายหน้าที่ได้นัดไว้ ก็ออกรถไปนอกเมือง ประมาณ 30 กม. ได้ แต่ที่ทำให้แปลกใจก็คือ มันเป็นทางที่เขา เพิ่งขับผ่านมาเมื่อคืนนี่เอง แล้วที่ทำให้วีรพลใจเต้นแรงขึ้นก็คือ เมื่อถึงที่หมายนั้น เขามองเห็นบ้านเรือนไทย ที่คุ้นตา อยู่ถัดจากรั้วอีกแปลงหนึ่งไป
คราว นี้วีรพลได้เห็นชัดๆ เต็มตาว่าบ้านเรือนไทยที่ว่านั้น เป็นบ้านที่สวย สงบ ร่มรื่นน่าอยู่มากทีเดียว เขามองเหม่อจนไม่รู้ว่านายหน้าและเจ้าของที่ดินพูดอะไรไปบ้าง
"ทำไมเหรอ พ่อหนุ่ม อยากได้บ้านหลังนั้นเหรอ อย่าเลย เค้าไม่ขายหรอก เจ้าของก็เป็นคนกรุงเหมือนพ่อหนุ่มนี่แหละ เป็นแม่ม่าย วันนี้ท่าทางจะอยู่บ้านนะเพราะเป็นวันหยุด" เสียงเจ้าของที่ดินพูดขึ้นมา
"อ่อ ปล่าวหรอกครับลุง ไม่มีอะไร แต่ผมชอบเรือนไทย ถ้าผมจะซื้อที่ดินปลูกบ้าน ก็อยากได้แบบนั้นบ้าง เป็นบ้านสวนอย่างที่ผมฝันอยากได้พอดี เอาเป็นว่า ผมชอบที่ดินผืนนี้ ยังไงลุงก็อย่าคิดราคาผมแพงมาก ก็พอรับไหวนะครับ ส่วนเรื่องเงิน เดี๋ยวอาทิตย์หน้า ผมจะจัดการโอน และทำสัญญาซื้อขายให้เรียบร้อยละกัน"
"อืมมม แม๊ วัยรุ่นนี่ใจร้อนนะ จะไม่มีอะไรติบ้างเลยหรือ ยังไงก็ลองเดินสำรวจให้ทั่วก่อนก็ดีนะพ่อหนุ่ม เรามีเวลาทั้งวันน่ะ วันนี้ หรือว่าถ้าตกลงละก้อ ลุงว่าเราน่าจะไปทำความรู้จักเพื่อนบ้านไว้บ้างก็ดี คนกรุงด้วยกัน น่าจะเข้ากันได้นะ ประเดี๋ยวลุงจะลองไปเรียกดู เผื่อคุณวิภาวรรณจะอยู่" เจ้าของที่ดินบอกพลาง เดินไปที่ประตูรั้วบ้านเรือนไทยหลังนั้น ชื่อนี้ รู้สึกปล้าบเข้าหัวใจวีรพล ถึงกับแสดงอาการตื่นเต้น แต่ว่านายหน้า กับเจ้าของที่ดินไม่ทันสังเกต
"เอ่อ ครับ ก็น่าจะดีครับ"
ผลปรากฏว่า วิภาวรรณแสดงสีหน้าแปลกใจนิดหน่อยที่รู้ว่าวีรพลจะมาซื้อที่ดินแปลงติดกันกับหล่อน
"แหม เพิ่งคุยกันมะคืนเอง ไม่น่าเชื่อคุณหมอจะมาซื้อที่ดินแปลงนี้ ถ้าหากว่าจะย้ายมาสร้างบ้านที่นี่จริงๆ ก็ดีเลยคะ พี่จะได้มีเพื่อนบ้านเพิ่มอีก อบอุ่นดี"
"เอ่อ พี่ครับ พี่ทำงานธนาคารใช่มั้ย งั้นถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมอยากให้พี่ช่วยเหลือเรื่องบัญชีการเงินให้ผมด้วยนะครับ ผมเองไม่ค่อยถนัดเรื่องเงินทองเท่าไหร่ ถือว่าได้ลูกค้าใหม่นะครับ" แหม อะไรจะหัวไวขนาดน้านนน มีช่องโอกาสหน่อยไม่ได้ วีรพลรีบคะยั้นคะยอให้วิภาวรรณรับหน้าที่ผู้จัดการบัญชีธนาคาร
"เอางั้นเลยเหรอคะ เอ่อ...."
"อ่าว ทำไมละครับ หรือว่าผมรบกวนพี่เกินไป"
"ไม่ ใช่คะ พี่เป็นผู้จัดการ จะรับเองตรงๆ ก็ยังไงๆ อยู่น๊า พี่จะให้แพรวาเค้าจัดการให้ละกัน โอเคมั้ย" เธอเลี่ยงๆ เพราะเธอดูตาวีรพลออกว่าคิดอะไร
"ผมว่า ผมเชื่อใจพี่นะ ให้พี่รับหน้าที่เถอะ นะครับ เงินไม่น้อยนะครับพี่ ตอนนี้ผมก็เห็นพี่นี่แหละ เหมาะสมแล้ว"
"ก็ได้คะ พี่จะจัดการให้ละกัน ขอบคุณนะคะที่เชื่อใจ ไว้ใจพี่"
วิภา วรรณพาวีรพลเดินดูรอบๆ บ้าน และก็สวนของเธอบางส่วน ทีแรกเค้าก็สงสัยเหมือนกันว่าบ้านใหญ่โตมาก ถ้าเทียบว่าเธออยู่คนเดียว ทำไมถึงดูแลบ้านได้สะอาด เป็นระเบียบ มาได้รับคำเฉลยว่า เธอจ้างคนสวนกับแม่บ้านให้มาดูแล ทุกสัปดาห์ๆละ 2-3 วัน ยกเว้นวันหยุดที่เธออยู่บ้าน เธอจะดูแลเอง วันนี้วิภาวรรณแต่งตัวเรียบๆ แต่ดูหวานไปซะหมดสำหรับวีรพล เสื้อแพรเนื้อนิ่ม แขนกุดสีเหลืองอ่อน คอกว้างนิด เผยต้นแขน หน้าอกนิดหน่อย ต้นคอขาวสะอาด กระโปรงกลีบยาวปิดเข่าสีขาว เวลาเดินนวยนาดเหมือนนางแบบ เพราะหุ่นเธอก็ถือว่าสูงเพรียวกว่าบรรดาหญิงท้องถิ่น ทำให้วีรพลนึกถึงกิริยานี้ เหมือนเค้าเคยเห็น แต่จำไม่ได้ว่าจากไหน เธอดูผิดไปจากตอนงานกินเลี้ยงซึ่งดูขรึม เนี๊ยบ เป็นทางการกว่า ตอนนี้รู้สึกเธอจะมีแววสดใส กว่าเดิม ช่างยิ้ม ช่างพูดกว่าตอนแรก

_______________________________________________________________________________________
พรหมลิขิต ผิดคิว ตอนที่ 4
November 25 2009 at 6:10 PM 
--------------------------------------------------------------------------------

       นานหลายเดือนที่วีรพลเทียวไปเทียวมาระหว่างตัวเมือง และบ้านสวนที่เค้ากำลังสร้าง เขามีโอกาสได้เข้าไปหาวิภาวรรณบ่อยครั้ง ทั้งที่ทำงานที่ธนาคารเกี่ยวกับเรื่องบัญชีเงินฝาก สินเชื่อ ที่ร้านขายของฝาก ทุกวันศุกร์ก็จะขออาสาขับรถพาวิภาวรรณมาส่งที่บ้านสวนเป็นประจำ ความรู้สึกที่เขามีก็ทยอยปลดปล่อยออกมาเรื่อยๆ จนวิภาวรรณรู้สึกได้ว่าวีรพล คิดอย่างไรกับเธอ
"พี่ภาครับ ผมอยากรู้ อย่าหาว่าผมจุ้นจ้านนะครับ พี่อยู่มาได้ยังไงคนเดียว ผมหมายถึง เอ่อ ทำไมพี่ไม่ยอมมีครอบครัวใหม่ จะได้มีคนคอยดูแล"
"ไม่รู้สิคะ อาจเพราะว่าเป็นอย่างนี้สบายใจกว่า ไม่ต้องทุกข์ใจเพราะใคร และอีกอย่างพี่เคยเจ็บกับการต้องอยู่กับใครสักคนแล้วทำให้เราเสียใจมั้ง พลไม่รู้หรอกว่าเรารักใครสักคนแล้วกลายเป็นคนที่เค้าไม่ไว้ใจ มันปวดใจแค่ไหน พี่น่ะ ถูกสามีกล่าวหาว่ามีชู้ แล้วก็หย่าร้าง แม้แต่ลูก พี่ก็ไม่มีโอกาสได้ดูแลเค้า ไม่ได้เห็นหน้าด้วยซ้ำ" พูดไปพลาง ตาเหม่อ บ่อน้ำตาเริ่มเอ่อริน
"ขอโทษครับ ที่ทำให้พี่ไม่สบายใจ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่อย่างน้อยพี่ก็มีผมเป็นเพื่อน ขอให้พี่วางใจผม ผมจะไม่มีทางทำให้พี่เป็นอย่างนั้นอีกเด็ดขาด ถ้าพี่ไม่รังเกียจผม นะครับ" วีรพลพูดปลอบใจ พลางคว้าหมับที่มือนิ่มขาวนวลขึ้นมากุม จ้องหน้าวิภาวรรณเหมือนเป็นเครื่องยืนยันเพื่อสื่ออะไรสักอย่าง
"พล!! เอ่อ พี่ พี่รู้นะ ว่าพลคิดอะไร แต่พี่ว่าพลคิดให้รอบคอบกว่านี้จะดีมั้ย" วิภาวรรณรู้สึกประหม่า หวั่นไหวไม่น้อย
"พี่รังเกียจผมเหรอ เพราะผมอายุน้อยกว่าพี่ แทบเป็นแม่เป็นลูกงั้นเหรอ"
"เอ่อ พลก็น่าจะรู้นะ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เรายังต้องอยู่ในสังคมมากมายนะ แล้วพลทำได้เหรอ อุ้ยย พล!!! ทำอะไรนะ" อย่างไม่ทันตั้งตัว วีรพลคว้ากอดร่างอรชรของวิภาวรรณเต็มอ้อมแขน วิภาวรรณดิ้นรน แต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยรูปร่างที่ใหญ่ กำยำ หนากว่าเธอมาก แต่วีรพลก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้น เขากอดเธอแน่น สักพัก ก็เปลี่ยนเป็นมากระชับไหล่ จ้องตาวิภาวรรณซึ่งยามนี้เธอยังตระหนก ตั้งตัวไม่ถูก
"พี่ภา ผมก็ไม่รู้เพราะอะไร แต่ผมรู้อย่างเดียวว่าผมต้องการพี่ อยากเป็นคนที่คอยดูแลพี่ ผมไม่สนว่ามันจะเป็นอย่างไร พี่รู้มั้ย วันแรกที่ผมเจอพี่ ผมนอนไม่หลับ ได้แต่มองเห็นหน้าพี่เต็มไปหมด มัน... มันบรรยายไม่ถูก ที่ผมอยากบอก คือ เอ่อ... คือ.. ผมรักพี่ภา" วิภาวรรณตะลึงงัน ทั้งๆที่ พอจะเดาออกแต่แรกว่าเค้าคิดอย่างไรกับหล่อน แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าพูด
"พล!!! พูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า"
"ผมไม่ได้บังคับพี่หรอกครับ เพียงแต่ผมอยากบอกความรู้สึกผมที่มีต่อพี่ เท่านั้น รู้หรือเปล่าที่ผมตัดสินใจซื้อที่ดินแปลงนั้น เพราะพี่ อย่างน้อยผมได้อยู่ใกล้ ได้เจอพี่ ผมก็มีความสุขใจแล้วครับ มันอาจจะดูบ้าไปสักหน่อย แต่ผมก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับหญิงคนไหนมาก่อน" พูดจบ เขาก็รวบกอดวิภาวรรณซึ่งยังคงทำอะไรไม่ถูก กับคำพูดที่เขาพรั่งพรูออกมา เพราะที่รู้จักกันมาเป็นเดือน ไม่เคยเห็นเขาพูดประโยคยาวๆ และจริงจังขนาดนี้มาก่อน
"พล อย่า.. พอเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก อุ้บบบบ!!" ยังพูดไม่จบดี วีรพลรวบรวมความกล้า ประกบปากจูบวิภาวรรณ อย่างดูดดื่ม วิภาวรรณตั้งตัวไม่ติด วีรพลลูบแผ่นหลังหล่อนด้วยมือข้างหนึ่งอีกข้างก็กระชับอ้อมแขนเข้าไป วิภาวรรณตั้งสติได้ ผลักเขาออกห่าง สีหน้ายังบ่งบอกถึงอาการตระหนก ปากแดงระเรื่อสั่นไหว
"เอ่อ.. พี่ภา ผมขอโทษ ผมไม่น่าทำอย่างนี้ ไม่น่าทำแบบเห็นแก่ตัว ผมยอมรับผมห้ามใจ ห้ามความรู้สึกไม่ได้จริงๆ " วีรพลก้มหน้างุดพูดเสียงต่ำ เหมือนว่าสำนึกผิดที่ทำลงไป
"พี่กลับเข้าบ้านล่ะ" แล้ววิภาวรรณก็รีบผลุนผลันเดินจากไป วีรพลยังคงนั่งที่เดิม ครุ่นคิดสิ่งที่ตนทำ จนเกือบมืดจึงเดินไปขับรถกลับที่พักในเมือง ตลอดทางความคิดเขาสับสนวุ่นวาย จนต้องแวะเข้าหาที่ดับความสับสน จะมีอะไรดีไปกว่าการดื่ม.. ดื่ม..

ภายในบ้านเรือนไทย วิภาวรรณยังคงนั่งเหม่อ บางครั้งเผลอลูบริมฝีปากตัวเอง นี่เธอเป็นอะไรไปเหรอ ทำไมรู้สึกหวั่นไหวไปกับสิ่งที่วีรพลทำ ทั้งๆ ที่ก่อนนี้ ก็มีผู้ชายเข้ามาเกี่ยวพันมากมาย แต่ก็ไม่เคยโอนอ่อนสักครั้ง แค่จับมือหล่อนก็สะบัด หรือก็ดุด่าว่าเขาไปแล้ว แต่ทำไมเธอกลับไม่ต่อต้านอะไรเลยที่วีรพลทำกับเธอ แล้วความรู้สึกเก่าๆ ก็วูบเข้ามา ความรูสึกนี้ครั้งแรกที่เธอเคยเป็น
"พี่วัฒน์ อย่าคะ พอแล้ววว อื้มมมมม อย่าคะ"
"โธ่ เป็นอะไรไปภา แค่หอมแก้มแค่นี้ เป็นผัวเมียกัน ทำมากกว่านี้ยังได้เลย น่านะ ที่รัก"
"พี่วัฒน์อ่ะ รังแกเค้า รู้อยู่หรอก แค่หอมแก้มไม่พอหรอกสำหรับพี่ ดูสิ ยิ่งห้ามยิ่งยุ เอาไว้ให้มืดกว่านี้ไม่ได้เหรอคะ พี่วัฒน์ขาาาาาาา"
"ทำไมเล่า นี่มันบ้านเรานะ จะตอนไหนก็ช่าง ผัวเมียเค้าจะเย็ดกัน ใครเค้าจะมาขัด ใครจะว่า"
"อึ้ยยยย ดูพูดเข้า หยาบคาย ลามกที่สุด ว้ายยยยยยยยยยยย"
"ไม่ต้องเล่นตัวเลย เมียจ๋า มะ ผัวขอดูดนมทีเถอะ อู้ววววว ดูสิ อวบนุ่มมือดีจัง อ่ะ จ้วบบบบ"
"อูยยยยย พี่วัฒน์ขาาาา มันเสียวคะ อึ๋ยยยย มืออย่าซนสิคะ อ๊าาาา ไหนว่าจะดูดอย่างเดียว พอแล้วพี่วัฒน์"
"หอมไปทั้งตัวอย่างงี้ ใครจะอดใจไหวล่ะ ที่รัก อืมมมม ดูสิ ขาวเนียนทั้งตัว พี่นี่โชคดีที่สุดเลย ภารู้มั้ย"
"ทำไมคะ" "ก็ ได้เมียสวยอ่อนหวานอย่างงี้อ่ะ ใครได้ภาเป็นเมียละก็ รับรองต้องหลงกอด จูบ เย็ดทุกวันแน่ๆ"
"โอยยยย พี่วัฒน์ จับตรงนั้นภาทำไม เสียวนะ วันเข้าหอก็เสียวจะขาดใจแล้ว ยังจะมาจับลูบอีก อ๊าาาาาาา พี่วัฒน์ขาาาาาาา ภา ภา อ่ะๆๆ" หล่อนเบ้หน้า สั่นสะท้านไปทั้งร่าง เมื่อวีรวัฒน์แยงนิ้วเข้าหลืบหี ปากก็อมดูดปลายถัน มืออีกข้างก็บี้เม็ดติ่งหัวนม สาวหุ่นอรชร สุดกลั้นกับบทสวาทที่สามีข้าวใหม่ปลามันมอบให้ เพียงไม่นาน เสียงครางเธอก็ขาดเป็นห้วงๆ ร่างกระตุกเฮือก หลั่งน้ำเมือกออกมาอย่างพร่างพรู
"อาาาาาาา พอแล้ว พี่วัฒน์ขาาา ภาเสียวจะขาดใจอยู่แล้ว อูยยยย.."
"ยังหรอกเมียจ๋าา ภาต้องเสียวกว่านี้ แต่ภาต้องช่วยพี่นะ"
"ทำไงคะ" หล่อนถามเสียงหอบ หน้าอกยังกระเพื่อมถี่ๆ
"ก็ อมควย ให้พี่ก่อนไง เวลาเราเย็ดกัน เราต้องพูดกันหยาบๆ เข้าใจมั้ยจ๊ะ จะได้เงี่ยนมากๆ"
ถึงแม้จะเคยเย็ดกันมาแล้ว เมื่อวันเข้าหอ แต่หล่อนก็ยังเอียงอาย กระดากอยู่พอควร ทำอะไรก็ดูเหมือนยังเก้ๆ กังๆ เมื่อวีรวัฒน์ถอดกางเกงออก ท่อนลึงค์กึ่งอ่อนกึ่งแข็ง ก็โชว์ต่อหน้า เขาจับมันจ่อที่ปาก
"ทำเหมือนดูดไอศครีมไงจ๊ะ วันเข้าหอพี่ก็ให้ทำให้พี่แล้วนี่ ลืมแล้วเหรอ อู้วววว อย่างง้านน เมียจ๋าาาา ค่อยๆ ก่อนนะจ๊ะ อย่าให้ฟันมันขบเงี่ยงของพี่ล่ะ อืมมมม..."
พอเริ่มเข้าที่เธอก็รู้สึกเพลิดเพลิน มันปาก จึงเร่งจังหวะดูดเร็วและแรง วีรวัฒน์ก็ไม่ปล่อยมือว่าง คว้าหมับเข้าที่หน้าอก บีบ คลึง เคล้นนน และก็บี้ปลายหัวนม ทำให้วิภาวรรณสยิวไปด้วย
"เอาล่ะ พอแล้ว เมียจ๋า มานอนหงาย ถ่างขาออกกว้างๆ นะจ๊ะ อูวววว รูสีแดง น่าเย็ดที่สุดเลย อาาาาาาา"
"อ่า พี่วัฒน์ ภายังเจ็บอยู่เลยนะ ไม่เอาเข้าได้มั้ยค่ะ"
"ฮื้อ เด๋วก็หายเจ็บล่ะจ่ะ พี่รับรอง ทนหน่อยนะ พี่จะค่อยๆ ทำ"
"อูยยย เจ็บค่ะ เบาๆ ก่อน อู้วววว แน่นไปหมดเลย อ๊าาาา อุ้บบบ!!" วีรวัฒน์ประกบปากจูบหล่อน สอดลิ้นประสานลิ้น ตวัดปลายลิ้นวนไปมาไปโพรงปาก เมียสาวก็ตอบโต้ เพราะการจูบนี้ หล่อนกับวีรวัฒน์ทำกันบ่อยตั้งแต่หมั้นหมายกัน ทำให้คลายความรู้สึกเจ็บ กลับเพิ่มความสยิวกระสันขึ้นมาแทน เมื่อเห็นว่าหล่อนเริ่มตอบสนองแล้ว วีรวัฒน์ก็ค่อยๆ ขยับบั้นเอว เป็นจังหวะช้าๆ ทุกครั้งที่เขาส่ายบั้นเอว หล่อนก็สะท้าน แรกๆ ก็กระถดกายถอย แต่ก็ทำได้ไม่มากเพราะตัวเองอยู่เบื้องล่าง เมื่อเข้าที่แล้ว วีรวัฒน์ก็ห่มกายกระเด้าทีเดียว คราวควยมิดลำ
"โอยยยย พี่วัฒน์ขา เริ่มเสียวแล้วพี่ อืมมมม แต่ค่อยๆ ไปก่อนนะคะ ภายังไม่ค่อยมั่นใจ"
"จ๊ะ เด๋วก็ค่อยๆ เสียว ทีนี้รับรอง เมียจ๋า เราจะได้มีความสุขกัน อึ้บๆๆ อ๊า"
"อูยย ลำของพี่มิดรูภาแล้ว อึ๋ยยยย มันลึกมากเลยคะ พี่วัฒน์"
"ไม่เอา เรียกพี่วัฒน์ เราเป็นอะไรกันคะ หืมมม ถ้าเรียกไม่ถูกละก้อ....."
"ว้ายยยยยยยยยยย เราเป็น ผะ ผัว... เมีย กันคะ พี่วัฒน์ ผัวขาาาาาาาาาา"
"อย่างงี้สิ เค้าถึงจะเรียกว่าเย็ดกัน อาาาา หีเมียนี่สุดยอด ทั้งรัด ทั้งแน่น อู้ววววว"
"ก็ภายังเคยนิค่ะ มีผัวคนแรกที่แหละ จะไม่แน่นได้ไง อ๊าาาา ภาเสียวจังเลย พี่ขาาาา อูยยย ผัวเมียเค้าทำกันอย่างงี้เหรอคะ ผัวจ๋า"
"ก็ช่ายสิจ๊ะ เป็นผัวเมียกัน ก็ต้องเย็ดกัน มีหี มีควย ก็ต้องเย็ดกัน จะได้มีความสุขด้วย รักกันมากๆ ไงจ๊ะ"
"อ่าคะ ภารักพี่วัฒน์ที่สุดเลย ค่ะ อื้ออออ ยะ. ยะ.. เย็ดเมีย เร็วๆ ได้แล้วคะ ที่รัก ภาเสียวมากเลย เหมือนๆ. เหมือนภาจะปวดฉี่คะ อู้ยยยยยยย เร็วๆ คะ พี่วัฒน์จ๋าาาา เมียเสียวจะขาดใจอยู่แล้ว โอวววว ซี้ดดดดดดดด"
"เดี๋ยว อย่าเพิ่งสิจ๊ะ ต้องขอหลายๆ ท่าหน่อย จะได้เสียวมากๆ"
"อูยยย ยังจะมีเสียวหลายท่าด้วยเหรอคะ ทำไงละคะ บอกเมียเลย เมียยอมแล้วคะ เมียรักพี่วัฒน์ ขอให้พี่บอกมาเถอะ อูยยย"
"เอางี้จ๊ะ ภานอนตะแคง พี่จะเย็ดจากข้างหลัง เด๋ววันหลัง พี่จะพาเย็ดท่าอื่นอีก อ๊า อย่างน้านนน"
"โอยยย ยังมีอีกหลายท่าเหรอค่ะ แค่นี้ภาก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว เอาสิคะ แล้วไงต่อ อาาาา พี่ยกขาเมียขึ้นแล้ว อ่ะๆๆ เอาลำพี่เข้ารูน้องข้างหลังเหรอ อูวววว เสียวเหมือนกัน"
"เค้าเรียกว่าควย แล้วรูน่ะ เค้าเรียกว่าหี พูดสิจ๊ะ จะได้มีอารมณ์เงี่ยนมากๆ นี่แน่ะๆ ไม่ต้องเขินอายหรอก ผัวเมียกันแล้ว"
"อ่าคะ เมียจะพยายาม อูยยย เสียวรูหีมากเลยคะ ผัวขาาาาาาา กระแทกแรงๆ ได้เลยคะ อ่ะๆๆ อะ โอ้ยยย ภา ไม่ไหวแล้ว พี่วัฒน์ อ๊ายยยยยยยยย อ่ะ......." เสียงเมียสาวขาดเป็นห้วง ใบหน้าบิดเบี้ยว เกร็ง กระตุกเป็นจังหวะ วีรวัฒน์ ก็สุดทน โหมกระเด้า กระแทกกระทั้นสุดกำลัง จนในที่สุดทำนบแห่งความกระสันได้พุ่งปรี้ดดเข้าสู่โพรงสวาทของเมียสาว จนเธอรู้สึกถึงความอุ่นวาบที่ท้องน้อย ทำเอาเสียวสะท้านอีกรอบ วีรวัฒน์ก็ยังคงแช่ท่อนรักของเขาไว้ อ้อมแขนก็โอบรัดภรรยาสาวหุ่นอรชน คลึงเต้าอวบขาวไปมา ลมหายใจหอบกระเส่าปานวิ่งร้อยเมตรมาสักสองสามรอบ รินรดซอกคอหล่อน ซึ่งตอนนี้มีความรู้หวิวๆ บอกไม่ถูก ต่างจากครั้งแรกที่เข้าหอ หล่อนรู้สึกเจ็บมากว่าเสียว สักพักวีรวัฒน์ก็ดึงภรรยาหันกลับมาแลกปากประกบจูบกันอย่างดูดดื่ม ช่างเป็นความรักร้อนแรง แห่งรักแรกของวัลวิภา
วิภาวรรณสะดุ้งรู้สึกตัว ในห้องนอน มือเรียวยังคงอยู่ที่ซอกหีปลายนิ้วชุ่มไปด้วยเมือกความกระสันต์ อาาาา ความรู้สึกนั้น มันเมื่อเกือบ 20 ปีก่อน แต่ยังคงตราตรึงในความรู้สึกหล่อน ตั้งแต่แยกทางกับวีรวัฒน์แล้ว วิภาวรรณยังไม่เคยรู้วาบหวามกับเพศตรงข้ามอีกเลย อาจเป็นเพราะเธอรักมากจับใจ เมื่อเกิดความเสียใจ จึงเข็ดขยาดต่อความรู้สึกแบบนั้นอีก แต่ครั้งนี้ทำไม วีรพลถึงได้ทำหล่อนควบคุมความรู้สึกเฉยชาไม่ได้อีกแล้ว สักพัก ก็ต้องสะดุ้ง จากเสียงริงโทนโทรศัพท์ ดูที่หน้าจอ วีรพล หล่อนลังเลอยู่พักนึงก่อนจะกดรับสาย
"พี่ภา พี่ภาครับ ผมขอโทษ พี่ยกโทษให้ผมนะครับ" วิภาวรรณนิ่งเงียบ...
"โธ่ พี่ภาครับ ผมขอสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก นะครับ" เสียงเค้ายังคงเว้าวอนน่าสงสาร แต่เหมือนเค้าพูดลิ้นไก่สั้น เหมือนว่าสติสตังค์ไม่สมบูรณ์
"พลเมาหรอ ถ้าพลยังไม่มีสติ พูดไม่รู้เรื่อง หมดเรื่องแล้ว ก็แค่นี้ก่อนนะ พี่ขอตัวอาบน้ำ จะนอนแล้วคะ" แล้วก็กดวางสาย
วีรพลกดโทรอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีการตอบรับอีก เขากุมขมับ กลัดกลุ้ม มานึกสภาพตัวเอง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมหล่อนถึงมีอิทธิพลต่อเขานัก เหมือนว่าหล่อนคือสิ่งที่ขาดหายไป กลับมาเติมเต็มให้เขา เขาถึงได้แคร์ขนาดนี้ ทั้งที่เขาเองก็หน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ มีสาวหลายคนวางตัวให้ท่า ให้ความสนใจ เขากลับเฉย กลับต้องมาแคร์ความรู้สึกกับสาวใหญ่วัย 45
"เฮ่ย พล ไปเมามาจากไหนว่ะ ดูท่าทางเครียดพิกล หรือว่าโดนโกงที่ดินวะ"
"เปล่าหรอก ธร แต่ว่า... เฮ้อ จะพูดไงดีฟะ"
"มีไรก็บอกกันมาน่า พักนี้เราไม่ค่อยได้เที่ยวกันเลยนะเพื่อน เห็นแกเทียวไปเทียวมาที่บ้านสวน ไปถึงไหนแล้ว ใกล้เสร็จรึยัง จะได้ฉลองบ้านใหม่"
"ก็เกือบแล้วล่ะ" "แล้วท่าทางเครียดนี่ เรื่องอะไรฟะ บอกกันได้น่า"
"ไม่มีไรหรอก ว่าแต่แก กับน้องแพร เป็นไงมั่งเห็นตามรับตามส่งทุกวัน คนนี้รักจริงหวังแต่งหรือป่าว"
"อือ ก็กำลังไปได้ดี แต่รู้สึกไม่กล้าผลีผลามหม่ำเร็วว่ะ ยอมรับว่ะ คนนี้ขอยอมว่ารักจริง เหอะๆ ตลกนะ ไอ้คนอย่างฉันต้องมาง้อ เอาใจผู้หญิง เหอๆๆๆ"
"ก็ดีแล้ว ฟัดไม่เลือกเดี๋ยวกรรมตามทันนะเว้ยย ดีใจด้วย ที่แกจะจริงจังซะที"
"อืออ ขอบจายยยย ว่าแต่เอ็งยังไม่บอกเลยว่าเครียดเรื่องอะไร"
ในที่สุด วีรพลก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ธนธรณ์ฟัง
"ฮ่าๆๆๆๆ ขำวุ้ย โทดทีเพื่อน แต่ขำจริงๆ ลูกชายเศรษฐีอสังหาริมทรัพย์ กลับมาตกหลุมรักแม่ม่ายวัยรุ่นแม่"
"เหอะๆ เอาๆ จะเยาะเย้ยยังไงก็ช่าง แต่หาทางช่วยหน่อยไม่ได้เหรอวะ แพรวา ก็ลูกน้องพี่ภา อยากให้เขาพูดเกลี้ยกล่อมนายเค้าบ้างสิ"
"นี่ๆๆ พล แกจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ไม่รู้สิ มันเหมือนเธอคือส่วนที่ชั้นอยากมีมาโดยตลอด บอกไม่ถูกว่ะ ว่าเคยเห็นลักษณะนี้ตอนไหน เมื่อไหร่" วีรพลพูดพลางเหม่อ นึกถึงหน้าวิภาวรรณ
"ชั้นว่านะ พี่ภาเค้าก็คงผ่านอะไรมาเยอะกว่าเรา คนรุ่นพ่อรุ่นแม่เราชั้นว่าเค้าอยู่กันมาได้ก็ด้วยความจริงใจ ซื่อสัตย์ต่อกัน เอางี้ละกัน คาดคะเนเอานะ ชั้นว่าพี่ภาเค้าอาจจะมีใจให้แกบ้างแหละ ไม่ง้านไม่ยอมไปไหนมาไหนกับแกหรอก แต่แกควรจะสร้างความเชื่อมั่นให้พี่เค้าเห็นว่าแกจริงใจ พี่เค้าคงคิดมากเหมือนกันนะเว้ยย จะรักกับหนุ่มรุ่นลูก เค้าก็ออกมีฐานะ การงานกิจการเค้าก็พอตัว ถ้าจะลงเอยกับแก ก็เสียเครดิตไม่ช่ายน้อย นอกจากเค้าจะมั่นใจแกจริงๆ"
"ข้อนั้นรับรอง ชั้นพอทำได้ แต่ช่วยวิธีอื่นด้วยสิ แบบนี้ชั้นอกแตกตายแน่ๆ"
"เออๆ จะคุยกับน้องแพรอีกที เผื่อช่วยได้ ยังไงก็อย่าเครียดจนเสียการงานนะ เป็นห่วง ยิ่งหมอหนุ่มไฟแรง ขยันการงาน ก็มีน้อยด้วย ไม่ช่วยเพื่อนจะช่วยใครว่ะ เอาล่ะ แกพักผ่อนเหอะ ชั้นจะไปล่ะ บายเพื่อน"

ธนธรณ์เดินออกจากอพาร์ทเม้นท์ของวีรพล ก็เดินเตร่บริเวณสวนสาธารณะ สงสารเพื่อนคิดหาวิธีที่จะช่วย แต่จะทำอย่างไร จะให้แพรวาช่วย ตอนนี้ก็หล่อนก็คงยังโกรธเขาอยู่ อันที่จริงก็กะจะไปชวนวีรพลหาเหล้าดื่มเหมือนกัน แต่เห็นอาการเพื่อนหนักกว่าตน จึงไม่บอก ตั้งแต่รู้จักกันมา เขากับแพรวา ก็คบหากันได้เร็ว เพราะต่างคนต่างช่างพูด จึงเข้ากันได้เร็ว ธนธรณ์ก็คิดว่าจะง่าย เคยทำเลียบๆ เคียงๆ ตอดนิดตอดหน่อย เพื่อที่จะกระตุ้นอารมณ์สวาทกับแพรวาแต่อย่างมาก ก็ได้แค่หอมแก้ม หรือมากสุดก็แค่จูบ ครั้นนานเข้าเลยคิดจะรวบหัวหาง เหมือนที่เคยทำกับสาวๆ คนอื่น กลับกลายเป็นว่า เธอโกรธจนไม่อยากพูดกับ เฝ้าเพียรโทร. ไปง้องอนก็บ่อยครั้ง จนธนธรณ์ชักอ่อนใจ เพราะเขาไม่เคยที่จะง้อสาวเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้รู้สึกต้องมาแคร์ ธนธรณ์เดินไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้จะคิดเรื่องอะไรดี
"เดินเล่นคนเดียว ไม่อยากมีเพื่อนเดินคุยด้วยเหรอคะ พี่หมอ" !!!!! เอ๊ะ เสียงนี้ ทำเอาธนธรณ์สะดุดกึก หันไปตามทิศทางของเจ้าของเสียง ก็เห็นใบหน้าสวยตาโต ขี้เล่น ยิ้มเขินๆ ธนธรณ์แทบจะกระโดดตัวลอย
"แพร!!! แพรมาทำอะไรที่นี่?" ทีแรกทำท่าทางดีใจ แต่แล้วกลับตีหน้าเศร้า หลบตาต่ำ พูดเสียงต่ำ
"พี่รู้ ว่าพี่มันเห็นแก่ตัว ก็สมควรที่แพรจะโกรธพี่" ทำท่าจะเดินจาก แต่แล้ว ร่างอวบๆ น้อยๆ ก็ถลาเข้ากอดทางด้านหลัง
"พี่หมอ แพรไม่โกรธพี่แล้ว แพรไม่เคยโกรธ รู้มั้ยคิดถึงพี่หมอมากๆ เลย"
"แพร แพรว่าไงนะ แพรไม่โกรธพี่ใช่มั้ย"
"คะ ตอนนั้นแพรตกใจนี่คะ ทำอะไรไม่ถูก แพรเข้าใจความต้องการของพี่หมอ ขอเพียงพี่หมอสัญญาสิคะ ว่ารักแพรจริงๆ" หัวใจธนธรณ์แทบจะระเบิดออกมาด้วยความลิงโลด
"พี่สัญญา พี่ไม่เคยรักจริงจังกับผู้หญิงคนไหน เท่าน้องแพรเลย" พูดจบก็รวบร่างอวบๆ เข้ากอดเต็มรัก ซึ่งเจ้าของร่างเองก็ผวาเข้าสวมกอดอย่างที่เต็มรักเช่น ธนธรณ์กลั้นความรู้สึกไว้ไม่อยู่ ประคองหน้าสวยๆ ประกบปากแลกจูบกับแพรวา แต่แพรวา ใช้ฝ่ามือยั้งไว้
"บ้า พี่หมอ ที่สาธารณะยังจะไม่เว้น ฮื้อออ" ธนธรณ์จึงรู้สึกตัว สีหน้าเจื่อนลงไปนิด
"ไปห้องพี่หมอสิคะ ถ้าพี่ต้องการ!!!" ขาดคำเท่านั้น ธนธรณ์ลิงโลดรีบคว้าแขนแพรวาแทบจะฉุดวิ่ง กลับไปที่ห้องพักตัวเอง แพรวารู้สึกสองจิตสองใจ นี่เธอตัดสินใจดีแล้วเหรอ ที่จะทำแบบนี้ แต่แล้ว ก็ทนต่อความต้องการไม่ไหว เพราะบ่อยครั้งที่เธอกลับไปบ้าน จะได้เห็นบทรักอันสุดแสนวาบหวามของพ่อกับแม่ ทำเอาสาวเปลี่ยนสุดทนต้องหาสิ่งที่จะมาเติมเต็ม
"อื้อออ พี่หมออ่า ไม่ต้องใจร้อนก็ได้คะ แพรไม่หนีไปไหนหรอกคะ"
"โธ่ พี่รอวันนี้มานานนะแพร ขอพี่ได้ชื่นใจหน่อยเถอะ น่านะ"
"อุ้บบบ พี่หมอ ล้อกห้องก่อนคะ เด๋วใครเปิดห้องเข้ามา"
"อื้อออ ห้องส่วนตัวใครเค้าเสียมารยาทกันจ๊ะ อาาาา รูปร่างแพรสวยเหลือเกิน ขอพี่ชื่นใจก่อนเถอะ อื้อออ"
"อูวววว พี่หมอ ค่อยก็ได้ ดูสิทั้งลูบคลำ แพรสยิวๆ ยังไงบอกไม่ถูก"
"แพรจ๋า นี่แค่เริ่มต้นนิดหน่อยเอง อีกหน่อย แพรจะรู้สึกดีกว่านี้"
"ทำไงบ้าง สอนแพรด้วนนะคะ แพรรักพี่หมอ แพรยอมพี่หมอทุกอย่างคะ อี้ยยยย"
ธนธรณ์ปลดเปลื้องอาภรณ์แพรวาออกหมด เหลือแค่ชั้นในจิ๋ว สีขาวตัวเดียว ก็เริ่มบรรเลงความเป็นเสือผู้หญิงให้แฟนสาวทันที แพรวาเองก็โอนอ่อนตามแต่โดยดี เพราะเธออดกลั้นต่อภาพที่เห็นที่บ้าน ทั้งตั้งใจแอบดู และไม่ได้ตั้งใจ มาบัดนี้ เธอจะได้รับรสนั้นเสียเองแล้ว
"แหม หน้าอกแพรนี่ อวบใหญ่ถูกใจพี่มากเลย ขอดูดให้สมใจหน่อยเถอะ"
"อ้าาาา พี่หมอจ๋าาาา แพร มะ มันเหมือนขาสั่นๆ จะยืนไม่อยู่คะ"
"ไปที่เตียงนอนกันเถอะ แพรนอนลง พี่จะทำให้แพรมีความสุขอย่างที่สุดเลยจ๊ะ"
"อะ โอยยย ทั้งดูดหน้าอก ทั้งแยงรู อ๋ายยยย พี่หมออออออออ แพร มะ มะ เหมือนจะฉี่ราดแล้วพี่หมอ"
"ไม่เปนรายจ๊ะ ปล่อยตัวตามสบายนะ จะเป็นอะไรก็ปล่อยให้มันเปนไป เด๋ว จะรู้สึกดี"
ธนธรณ์ดูดเลียหัวนมป้านสีชมพู เต้ากลมอล่องฉ่องขาวอวบ อีกมือข้างหนึ่งก็ฟ้อนเฟ้น แล้วก็ขยับขึ้นจูบไซร้ซอกคอ ติ่งหู พรมจูบตามพวงแก้มงาม แล้วก็มาหยุดปากประกบที่ริมฝีปากน้อยๆ บางๆ ชมพูระเรื่อ ดุนลิ้นเข้าโพรงปาก สลับดูด ควานลิ้น เสียงดังจ้วบจ้าบ อย่างน่าฟัง มืออีกข้างก็คลึงเคล้นที่เนินสวรรค์น้อยๆ แต่ยังอยู่นอกกางเกงในอยู่ ถึงกระนั้น ธนธรณ์ก็รู้ถึงความเงี่ยนง่านของแฟนสาว เพราะกางเกงเปียกแฉะไปด้วยเมือก ที่ถูกขมิบออกมาจากความเสียวกระสัน เพราะแพรวาก็ไม่เคยมีชายใดถูกเนื้อต้องตัวเธอได้มากเท่าธนธรณ์ผู้เป็นเสือผู้หญิงคนนี้เลย ความเงี่ยนของธนธรณ์เองตอนนี้ก็ไม่ต้องให้ใครมาปลุกปั้นเล้าโลมอีกแล้ว เพราะเป็นความต้องการของเขาที่มีต่อแฟนสาว มันแข็งแทบจะระเบิดออกมานอกกางเกง เล้าโลมแพรวาสักพัก ก็ขยับลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมด เหลือร่างล้อนจ้อน แต่กำยำตามลักษณะชายหนุ่มกลัดมัน
"แพรจ๋า พี่จะเริ่มแล้วนะ แพรพร้อมจะเป็นของพี่หรือยัง พี่อยากให้แพรแน่ใจ"
"คะ พี่หมอ แพรต้องการพี่ พร้อมเป็นของพี่หมอแล้วคะ"
"อ่ะ ๆ อูวววว ดูสิ หีน้องแพร น่าเย็ดมากเลย ขอพี่เย็ดน้องแพรละนะ"
"หยาบคายจัง อืยยย จะทำอะไรก็ทำเลยจ๊ะ พี่จ๋า โอะ โอ้ยย พี่หมอ แพรเจ็บอ่า "
"อ่า พี่ขอโทษ นี่แพรยังเวอร์จิ้นอยู่เหรอนี่ โอววว ที่รักจ๋า พี่เป็นคนแรกช่ายมั้ยนี่
"ก็คนแรกสิคะ อู้ยยยยย พี่หมอ แพรเจ็บคะ อ๊ายยยยยยยย เบาสิคะ แพรยังไม่เคยกับใครเลยนี่คะ โอยยย ยังเจ็บอยู่เลย ถ้าไม่รักพี่หมอ แพรไม่ยอมพี่หมอหรอก อึ้ยยยย อาาาาาาา ทำไมมันเจ็บอย่างงี้ ออยยยย"
"อดทนหน่อยนะจ๊ะ ที่รัก เด๋วก็ดีขึ้นเอง อึ้บ อื้อ"
ธนธรณ์ทาบร่างประกบจูบกับแพรวาอีกหน เพราะต้องปลุกอารมณ์เธอให้คล้อยตามเสียก่อน เค้าเองก็ลืมไปว่า ธรรมดาสาวต่างจังหวัดยังยึดถือการรักษาพรหมจรรย์จนกว่าจะได้เข้าพิธีแต่งงาน แต่ไม่นึกว่าแพรวาเองก็เป็นสาวที่ผ่านการศึกษาใน กรุงเทพฯ มาแล้ว ยังถือคตินี้อยู่อีก ในใจก็กระหยิ่มที่ได้เป็นคนแรกที่เบิกพรหมจรรย์แฟนสาว ซึ่งคนนี้เค้าคิดว่าจะเป็นคนที่เค้ารัก และจะจริงใจที่สุด ท่อนเอ็นเขายังคาอยู่ครึ่งลำ ส่วนท่อนบนก็พรมจูบ เล้าโลม ทำเอาแพรวาเสียวสยิวไปกับกับการระดมจูบนั้น การโดนจูบเล้าโลม เป็นอย่างนี้นี่เอง ในใจสาวน้อยคิด มิน่า ภาพที่เห็นที่บ้านเธอจำได้ติดตา คุณเอกภพกับพราวตา จะมีการกอดรัดฟัดเหวี่ยงเล้าโลม พรมจูบ เลีย ดูดกันพัลวัน ทุกครั้งที่ธนธรณ์ลูบ จูบ ดูดติ่งไต บนหน้า แพรวาถึงกับสะท้าน แอ่นอกร่า ครางซี้ดปาก เหมือนได้รับรสอร่อย จนลืมความเจ็บที่หว่างขา
"พี่หมอขาาาา แพรเสียวจะขาดใจแล้ววว อ้อยยยยยยยยยย"
"ไม่เจ็บแล้วใช่มั้ย งั้นพี่จะค่อยๆ กระเด้านะ"
"อะไรนะคะ เด้าๆ"
"ก็คือ แบบนี้ไง อ้าาาาาาา ฝืดมากเลย นี่ขนาดน้ำเงี่ยนหลั่งออกมาเยอะแล้วนะนี่"
"น้ำอะไรนะคะ อูยยย พี่หมอ แพรเจ็บ คันๆ บอกไม่ถูก ค่อยๆ ก่อนนะคะ"
"น้ำที่ออกมาจากรูหีแพรไง ถ้ามีความเงี่ยนมากๆ มันจะไหลออกมา แสดงว่า พร้อมจะให้เย็ดแล้ว"
"อูยยยย คะ นี่เค้าเรียกว่าเย็ดกันเหรอคะ ออยยยยยยยยยย"
"จ๊ะ เป็นไง เมียจ๋าาาาาาา ดีขึ้นมั้ย" ธนธรณ์เปลี่ยนสรรพนาม เรียกเมียเสียแล้ว ทำให้แพรวารู้สึกแปลก ๆ แต่ก็ชอบ รูหีตอดตุบๆ จนธนธรณ์ผู้ผ่านเวทีมาพอควรยังต้องขมิบตูดกลั้นความเสียว ความคับแน่นของหีแพรวาไม่ได้
"อูยยย หีตอดดีเหลือเกิน แบบนี้พี่ขอเย็ดหลายๆ ทีเลย แพรจ๋า"
"ถ้าแพรไม่เจ็บ ก็แล้วแต่พี่หมอสิคะ ออยยยยย แพรยอมพี่หมอทุกอย่าง ขอให้พี่หมอรักแพรคนเดียวก็พอใจแล้ว อาาาาาาาาาา เสียยวววเหลือเกิน พี่หมอขาาาาาาา"
"ถึงขั้นนี้แล้ว จะเรียกพี่หมออีกเหรอ แพรจ๋าาาา เราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ ต้องเรียกพี่ให้ถูกสิ"
"อ๊ายยยยย พี่หมอเบาๆ สิคะ ก็แพรยังไม่ค่อยพร้อมนี่ อูยยยย แพรๆ มะ เมีย อ่อ อ้อยยยยยยยยย"
"ทำไมเหรอ เป็นยังไง บอกผัวมาสิจ๊ะ เมียจ๋าาาา"
"แพรเสียวคะ เมียเสียว อี้ยยยย ซี้ดดดดดดดด"
"ตรงไหน?"
" ตะ ๆ ตรงนั้น ตรง หี อ๊ายยยยยยยยย เมียบอกแล้วนี่ แล้วกระเด้าแรงทำไม อูยยยย พี่เนี่ย ไม่รักเมียหรือคะ ผัวขาาาา ถึงรุนแรงอย่างงี้ อูยยยย"
"โอยยยยยย ทำไมหีแพร ฟิต และตอดพี่แรงแบบนี้ล่ะ แพรเสียวมากช่ายมั้ย พี่จะกลั้นไม่ไหวแล้วนะ เมียจ๋า"
"สะ เสียวววววว มากเลย พี่จ๋า ผัวจ๋า กระเด้ามาเลย แพรรู้สึกเหมือนปวดฉี่ เหมือนมันจะไหลอยู่แล้ว โอยยยยยยย พี่หมอ เร็วๆๆ พะ แพร ไม่ไหวแล้วววววววววว ผัวขาาาาาาาาาา มะ มะ เมียย อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยย" แพรวาส่งเสียงกรี๊ดลั่นห้อง พร้อมแอ่นกายขึ้นจนก้นไม่ติดเตียงนอน ร่องหีขมิบแน่น จนธนธรณ์ผู้เจนจัดเองก็สุดจะกลั้น ทั้งๆ ที่เพิ่งเย็ดไปท่ากบดานเบสิคท่าเดียวเอง แต่หมอหนุ่มก็ได้สุขสมอารมณ์หมายไล่หลังจากที่แพรวาหลั่งน้ำกามของตน ของธนธรณ์ก็กลั้นต่อไม่ไหว สะโพกเกร็งบดหนอกควยเข้ากับเนินหีแพรวาแน่น ปล่อยสเปิร์มกระฉูดเข้าโพรงหีแฟนสาว เต็มกลั้น จนแพรวารู้สึกอุ่นในช่องหี กายยังสั่นสะท้าน ลมหายใจระรวยประหนึ่งว่าไปหอบหิ้วของหนักมาจากไหน ธนธรณ์ตวัดร่างแฟนสาวขึ้นทับร่างตัวเอง โอบกอดอย่างรักใครแทบจะให้กลืนร่างเป็นร่างเดียว ประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม แพรวาถึงแม้จะไม่เคย แต่ด้วยสัญชาตญาณการสืบพันธุ์ก็โต้ตอบการจูบของแฟนหมอ อย่างดูดดื่ม จนกายคลายความเกร็งเครียดแล้ว จึงผละร่างจากกัน มานอนข้างๆ
"แพรจ๋า พี่รักแพรจริงๆ นะ รู้ไหม แพรเป็นหญิงคนเดียวที่พี่เย็ดด้วยความรัก และจริงใจ"
"จ๊ะ พี่หมอ ต้องรักแพรคนเดียวนะ ถ้าไปรักคนอื่น แพรกลั้นใจตายจริงๆด้วย" แพรวาพูดเสียงเว้าวอน ก่ายกอดคู่รักอย่างรักใคร่ นิ้วมือก็ลูบหน้าอกหมอหนุ่ม เสียงหมอหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็นอนก่ายหน้าผาก
"เฮ้อ" "เป็นอะไรคะ ดูสิ พอบอกว่ารักแพร ก็ทำหน้าหนักใจ ฮึ" มีเสียงทิ้งท้ายแบบงอนๆ ธนธรณ์เลยเอี้ยวตัวมากอดจูบแฟนสาว
"ม่ายช่ายอย่างง้านน ที่รัก เราสองคนสุขสมปรารถนาแล้ว พี่ห่วงเพื่อนพี่นะ วีรพลอ่ะ"
"ทำไมเหรอคะ"
"ไอ่พลมันก็มีความรักเหมือนกันจ๊ะ แต่ยังไม่สมหวัง พี่เลยคิดว่า เราสองคนน่าจะหาทางช่วยมันน่ะ"
"เอ๋ พี่พลเหรอคะ แล้วเค้ารักใครล่ะคะ แพรยังไม่เคยเห็นพี่พลชอบใครนิคะ พักหลังๆ เห็นทำแต่งาน กับ ไปดูบ้านใหม่ที่กำลังสร้าง"
"เมียจ๋า รู้มั้ยจ๊ะ ว่าพลมันชอบใคร ??"
"ฮึ ครายยยอ๋ออ" เสียงยานคาง น่าจับจูบสักจ้วบ "เอ่อ พี่ภาน่ะ ผู้จัดการของแพรวาไง"
"ฮ้า" "จริงๆ ก่อนที่พี่จะมาเจอแพร พี่ไปเห็นมันซึม ๆ กินเหล้ามาด้วย ไปเซ้าซี้ถามมัน ถึงได้ยอมบอก"
"คิคิคิคิ ตายล่ะ พี่พลรูปหล่อ ไปชอบพี่ภา พี่ภาไม่เล่นด้วยเหรอคะ แต่แพรอ่ะ อยากเห็นพี่ภามีแฟนเหมือนกัน ทำงานมาด้วยกันตั้ง 3 ปีแล้วนะ แพรไม่เคยเห็นพี่ภาแสดงอาการชอบผู้ชายคนไหนสักคน ทั้งๆ ที่พี่เค้ายังดูไม่แก่เลย พี่หมอไม่เชื่อแน่ๆ ว่าพี่ภาน่ะ อายุ 45 ใครๆ ก็คิดว่า ประมาณ 30-35"
"อืมม นั่นสิ แต่เท่าที่เห็นนะ แพรสังเกตดูนะ พี่ภาไปไหนมาไหนกับเจ้าพลมันบ่อยมาก เวลาคุยกันนี่ พี่ยังคิดเลยว่าพี่ภาอายเจ้าพลมัน พี่เลยอยากให้แพร ช่วยเป็นแม่สื่อให้เพื่อนพี่อีกคน พี่ไม่เคยเห็นพลมันเป็นทุกข์ กระวนกระวายได้ขนาดนี้เลย นะจ๊ะ แพรจ๋า"
"ค่ะ แพรจะช่วย ถ้ามีทาง"
"ต้องอย่างงี้สิ เมียพี่ ต้องน่ารักอย่างงี้ แบบนี้ต้องให้รางวัลท่อน เอ้ย ก้อนใหญ่ๆ" ธรธรณ์ทำตามีเลศนัย แล้วก็คว้าร่างแฟนสาวมากอดจูบ
"อุ้ย พี่หมอพี่ แพรยังเหนื่อยอยู่เลย อู้ยยยย อย่าเพิ่งค่ะ"
"หื้มมมม ขอพี่เย็ดเมียพี่คนนี้ให้หายเงี่ยนหน่อยสิ ดูสิ ควยพี่ยังแข็งอยู่เลย นะ น้าาาาาาา"
"อี๋ยยย พี่เนี่ย ก็ได้คะ เพื่อพี่หมอ แพรยอมให้ได้ อึ้มมมมม ผัวขาาาาาาา อูยยย"
และแล้วเกมรัก ยกสอง สาม ก็บรรเลงภายในห้องพักของหมอธนธรณ์ อย่างหวานชื่นและสุดเสียวซ่าน

เพลินนเลย เรื่องนี้น่าติดตามมากครับ
ขอบคุณแบ่งปันครับ

อ่านเพลินเลย

อ่านกันเพลินสองตอนควบ 

หมอพลต้องเป็นลูกภาแน่ๆ เลยโหแม่ลูกจะได้เยดกันรึนิ