เอมิมาทำงานสายเหมือนเดิมเพราะเธอต้องแวะถอดกางเกงในที่เปียกไปด้วยน้ำรัก และน้ำกามออก

"มาสายอีกแล้ว แบบนี้สงสัยคงต้องออกใบเตือนหน่อยหละมั้งจะได้ไม่กล้ามาสายอีก" บุญช่วยเสียงดัง
"ขอโทษค่ะ พรุ่งนี้เอมิจะมาให้ทันเวลาค่ะ" เอมิ
"ขอให้จริงเถอะ พรุ่งนี้มาสายอีกเตรียมโดนจดหมายเตือนได้ ไปทำงานได้แล้ว" บุญช่วยส่งเสียงดัง
"ค่ะผู้จัดการ" เอมิรีบมานั่งที่โต๊ะทำงาน

จอยกับแจนเดินเข้ามาหาเธอ

"แหมวันนี้ใส่สั้นนะยะ อ่อยใครมาหละ" แจน
"สั้นแบบนี้เกือบเห็นกางเกงนในเลยนะไหนมาดูซิว่าใส่สีอะไร" จอยแกล้งดึงกระโปรงเอมิ
เอมิหน้าแดงรีบจับกระโปรงไว้เธอกลัวว่าจอยจะรู้ว่าเธอไม่ได้ใส่กางเกงนใน
"เปล่าๆ พอดีเอาชุดไปซักแล้วเค้าไม่มาส่งเลยต้องใส่นะ" เอมิ
"ก็ดีแล้วใส่แบบนี้บ้างผู้ชายจะได้หันมองบ้าง ใส่เชยๆ ใครมันจะมามองจริงไหมแจน" จอย
"ใช่จอยเราต้องโชว์เข้าไว้เดี๋ยวก็มีหนุ่มๆ เดินตามเอง" แจน

สองสาวเหมือนคุยกันเองให้เอมิฟัง เสร็จแล้วทั้งสองก็เดินกลับไปโต๊ะของตัวเอง เอมิรูสึกว่ามันโล่งๆ ช่วงล่างบอกไม่ถูก เธอไม่รู้จะทำไงดี เอมิได้แต่นั่งบิดไปบิดมาจนเธอปัดเอาเอกสารหล่น บุญช่วยเห็นพอดีกำลังจะเข้ามาว่าเอมิ เอมิหันเก้าอีกไปด้านข้างเธอลืมตัวว่าใส่กระโปรงสั้นและไม่ได้ใส่กางเกงใน อยู่ เธอถ่างขาแล้วก้มไปเก็บเอกสาร บุญช่วยเห็นโคกขาวมีขนรำไรของเอมิ บุญช่วยยืนดูกลืนน้ำลาย เอมิเองพอหยิบเอกสารขึ้นมาก็ยังนั่งท่าเดิม ทำให้บุญช่วยยืดจ้องเธอทุกซอกทุกมุม พอเรียงเอกสารเสร็จเอมิก็หันกลับไปทำงานต่อ บุญช่วยรีบเดินมาหาเธอ

"นี่เดี๋ยวมาหาผมที่ห้องหน่อย" บุญช่วย
"ค่ะผู้จัดการ" เอมิตกใจคิดว่าเธอจะโดนว่าเรื่องอะไรอีก

บุญช่วยเดินกลับไปรอที่ห้อง แจน จอย เข้ามาหาเอมิ

"อย่าไปกลัวเอมิสู้มัน มันด่ามาก็ด่ามันกลับ" แจน
"บ้าเปล่าแก อย่าไปสนใจมันฟังๆ ไปมันไม่กล้าไล่ออกหลอก" จอย

เอมิทำใจสู้แล้วเดินไปที่ห้องของบุญช่วย เธอเคาะประตูแล้วเข้าไปยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะบุญช่วย

"มาแล้วหรอ เธอนี่สายประจำเลยนะ" บุญช่วยลุกขึ้นเดินมาที่เอมิ
"ขอโทษค่ะ พรุ่งนี้หนูจะมาให้ทันค่ะ" เอมิ

บุญช่วยเดินมาที่ด้านหลังเธอแล้วลูบไปที่ก้น เอมิสะดุ้งสุดตัวเพราะเธอไม่ได้ใส่กางเกงใน

"ถ้าไม่อยากมีปัญหาผมก็ช่วยได้นะ" บุญช่วยเดินไปมาป้วนเปี้ยนที่ด้านหลังเอมิ

เอมิเอามือไปจับกันที่ด้านหลังเพื่อกันไม่ให้โดนจับก้นอีก

"แค่แลกเปลี่ยนิดหน่อยต่อไปมาสายก็ไม่มีใครว่าแล้ว หรือเธออยากจะโดนไล่ออกหละ" บุญช่วย
"ไม่อยากค่ะ เออแล้วจะแลกเปลี่ยนอะไรหรอค่ะ" เอมิไม่รู้ว่าบุญช่วยกำลังต้องการตัวเธอ
"ก็แค่ แหมเธอก็น่าจะรู้นะ เด็กสาวที่ไม่ใส่กางเกงในมาทำงานอย่างเธอน่าจะรู้นะว่าผมต้องการอะไร" บุญช่วย

เอมิรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงนั่น บุญช่วยยังคงจับก้นเธออีก เอมิก็พยายามปัดป้อง

"ฉันให้เวลาเธอตัดสินใจนะ ถ้าเธอไม่ยอมเธอคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่างเธอไม่มีวันมาทำงานทันแน่ๆ" บุญช่วย

เอมิรีบหนีออกมาจากห้องบุญช่วย เธอร้องไห้สะอืน ไม่คิดว่าจะโดนคนมาขอเอาแบบนี้ ทั้งยังโดนรู้ว่าเธอไม่ใส่กางเกงใน เอมิรีบเดินไปห้องน้ำแล้วร้องไห้ ใจก็คิดว่าอยากให้ไอ้บุญช่วยๆ ตายๆ ไปซะ แล้วภาพใบหน้าที่ไม่ใช่เธอค่อยๆ ปรากฎขึ้นบนกระจก เอมิตกใจแล้วก็คิดว่าทำไมเธอถึงคิดอยากจะให้บุญช่วยตายนะ ทำไมสองวันนี้เธอถึงได้รู้สึกหรือคิดอะไรร้ายๆ แบบนี้ได้ เอมิรีบล้างหน้าแล้วออกมาทำงานต่อ

จอยกับแจนเห็นเพื่อนไม่สบายใจเลยชวนออกไปพบลูกค้าด้วยกัน บุญช่วยยอมให้ไปแต่ยังคงบอกเอมิว่ารอคำตอบอยู่ พอออกพ้นบริษัทแจนกับจอยก็บอกให้เอมิกลับบ้านไม่ต้องไปกับพวกเธอ พวกเธอเห็นว่าเอมิร้องไห้เลยอยากให้กลับบ้านไปพักผ่อน เอมิแยกจากเพื่อนๆ เธอเดินไปแบบไม่มีจุดหมาย เธอเอาแต่คิดเรื่องข้อเสนอที่บุญช่วยเสนอให้เธอแล้วก็ความฝันแปลกๆ กับอารมณ์รุนแรงของเธอ

เอมิเดินไปเรื่อยๆ เธอเดินเข้าไปในซอยร้างๆ ซอยนึง ร้านส่วนใหญ่จะปิดกิจการแล้ว เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเดินไปเรื่อยๆ จนเจอเข้ากับร้านหนังสือร้านนึง ร้านนี้เป็นร้านหนังสือเก่ามีแต่หนังสือต่างประเทศเก่าๆ หน้าปกแปลกๆ อยู่ๆ เธอก็คิดว่าที่นี่อาจจะมีคำตอบสำหรับความฝันแปลกๆ ของเธอก็ได้

เอมิเปิดประตูเข้าไปในร้านมีเสียงระฆังที่แขวนไว้ดังขึ้นแต่ไม่มีใครมาต้อน รับเธอ เอมิเดินดูหนังสือในร้านเธอเห็นหนังสือเล่มนึงน่าสนใจ เธอรู้สึกว่าต้องเปิดดูให้ได้แต่หนังสือมันอยู่ชั้นที่สูงเกินที่เธอจะหยิบ ได้ เอมิพยายามเขย่งเพื่อดึงหนังสือออกจากชั้นวาง เอมิดึงเท่าไรก็ดึงมันมไออก แล้วเธอก็ตัดสินใจว่าจะต้องดึงสุดแรง เอมิดึงหนังสือจนสุดแรง หนังสือไม่หลุดออกมาแต่ตัวเธอเสียหลักเอนมาด้านหลัง มีร่างหนึ่งเข้ามารับเธอไว้ เอมิอยู่ในอ้อมกอดเค้าเธอรู้สึกเหมือนกำลังฝันเคลิ้ม

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ นี่คุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" ชายปริศนา
"เออไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะค่ะ" เอมิ
"ครับ ผม อัลการ์ด ครับ เรียก อัล ก็ได้" อัล
"ค่ะ ฉัน เอมิค่ะ" เอมิ
"คุณมาหาหนังสืออะไรหรอครับผมจะได้ช่วยหา" อัล

เอมิเล่าถึงความฝันให้อัลฟัง เธอเล่าไปก็แอบมองหน้าเค้าไป อัลตัวสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหล่าไว้ผมยาวสีดับคลับ

"ฝันแปลกดีนะครับ สำหรับผู้หญิงน่ารักอย่างคุณ" อัล
"ขอบคุณค่ะ" เอมิอายหน้าแดง
"เดี๋ยวผมหยิบหนังสือมาให้นะครับ" อัล
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" เอมิ

อัลไปหยิบหนังสือ เอมิได้แต่คิดว่านี่คงเป็นพรหมลิขิตให้เธอมาเจออัล ผู้ชายคนแรกที่ชมเธอว่าน่ารัก เอมิเอาแต่ฝันกลางวันจนอัลกลับมา

"นี่ครับเล่มนี้น่าจะมีเรื่องที่เอมิสนใจนะ" อัล
"ค่ะ เออมันเป็นภาษา" เอมิอ่านไม่ออก
"อ้อมันเป็นภาษารูนโบราณหนะครับ มาผมอ่านให้ฟังนะ" อัล