เอมิหลับอย่างมีความสุข เธอไม่ได้ฝันเรื่องแปลกๆ อีกคืนนี้ เอมิเริ่มรู้สึกตัวว่าเช้าแล้วแต่เธอก็ยังไม่อยากตื่น แต่พอเธอนึกได้ว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนคนเดียว เอมิก็รีบลุกขึ้นมองทั่วห้องใจเธอคิดว่าอัลอาจจะกลับไปแล้ว แต่เธอก็เห็นอัลกำลังยืนอยู่ที่เครื่องปิ้งขนมปัง เอมิลุกขึ้นเอาผ้าห่มปิดปังร่างกายอันเปลือยเปล่าของเธอ เอมิเดินเข้าไปกอดที่ด้านหลังของอัล

"ตื่นแล้วหรอครับ ไปอาบน้ำซิเดี๋ยวมาทานอาหารเช้ากัน" อัล
"เอมินึกว่าพี่จะกลับไปแล้วซะอีก" เอมิ
"พี่ก็ยังอยู่นี่ไงคับ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ทำงานนะ" อัล
"ค่ะพี่" เอมิ

เอมิรู้สึกมีความสุขมากจนมันแน่นหน้าอกไปหมด ตอนตื่นมาเธอยังกลัวว่าอัลจะออกไปจากห้องแล้ว เค้าคงแค่อยากได้ความสาวของเธอ แต่ตอนนี้เธอหายกังวลแล้ว เอมิอาบน้ำไปสัมผัสเรือนร่างตัวเองไปก็คิดถึงค่ำคืนที่เธอได้ถูกสัมผัสจาก ชายอันเป็นที่รัก เอมิอาบน้ำเสร็จเธอก็ออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอรู้สึกอายที่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยมีชายหนุ่มอยู่ในห้อง ใส่เสื้อผ้าเสร็จเอมิก็เดินมากอดอัลอีก ทั้งคู่จูบกันแล้วอัลก็เอาขนมปังปิ้งกับน้ำผลไม้ให้เอมิทานเป็นอาหารเช้า

"พี่อัลชอบทานน้ำผลไม้หรอค่ะ" เอมิ
"ครับพี่ทานน้ำเปล่าไม่ค่อยเป็นนะ" อัล
"พี่ชอบน้ำอะไรบ้าง เอมิจะได้ซื้อมาเก็บไว้ในตู้เย็น" เอมิ
"อืม ก็แอปเปิ้ล องุ่น มะเขือเทศ นะครับ" อัล
"แปลกนะค่ะ ชอบน้ำมะเขือเทศด้วย เหมือนเอมิเลยค่ะ" เอมิ

ทานอาหารกันเสร็จ อัลก็ขับรถมอเตอร์ไซด์ไปส่งเอมิที่บริษัท จอยกับแจนเดินซื้อขนมอยู่หน้าบริษัทพอดีทั้งสองคนมองเห็นอัลก่อน

"อุ้ยดูซิแก หล่อหวะหุ่นดีด้วยแก" แจน
"ไหนวะ เออ โห แขนน่ากัดจัง กล้ามเป็นมัดๆ แบบนี้ ตรงนั้นมันจะขนาดไหนวะ" จอย
"แค่ไหนไม่รู้ กูขอโดนซะที ต่อให้โดนแล้วมันจะบานกว่าเดิมกูก็ยอม" แจน
"โหย มึงได้กูก็ต้องขอด้วย แบบนี้ให้ทั้งประตูหน้าประตูหลังเลยหวะ" จอย
"บ้ามึงโดนหุ่นแบบนี้ประตูหลังหรอวะ โอ้ยย ไม่อยากจะคิด กูว่าคงเดินไม่ได้ไปหลายวัน" แจน

ทั้งสองหัวเราะกันคิกคัก จนกระทั้งเธอเห็นว่าคนที่ชายหนุ่มจูงมามาด้วยคือเพื่อนรักของพวกเธอ

"ว้ายยัย เอมินี่" จอย
"ไหน ว้ายใช่ด้วยโห ทำหงิมๆ ที่แท้มีผัวทั้งหล่อทั้งใหญ่ ไม่บอกพวกเราเลย" แจน
"โหย ฝันสลายเลยหวะแก" จอย

เอมิยังไม่เห็นทั้งสองสาวอัลดึงตัวเธอมากอด

"ผมต้องไปทำงานแล้วนะครับ ถ้าวันนี้ไม่ติดอะไรผมจะมารับนะครับ" อัล
"แล้วพี่จะค้างอีกหรือเปล่าค่ะ" เอมิ
"อืมพี่อาจจะต้องทำงานดึกนะ เอมิจะรอไหวหรอครับ" อัล
"เอมิรอได้ค่ะ พี่มานะค่ะ เอมิจะรอ" เอมิ
"ครับได้ครับ" อัลดึงตัวเอมิเขามาใกล้แล้วก้มไปจูบ

เอมิตกใจมาก แต่เธอก็ดีใจที่อัลทำตัวเป็นเจ้าของเธอแบบนี้ ทั้งสองแยกจากกันอัลเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซด์ เอมิเดินใจลอยมาที่หน้าบริษัท

"นี่ มากับใครหนะ" จอย
"จูบกันด้วยหรอ มีอะไรกันแล้วหรอ" แจน
"เออ คือ ค่ะ" เอมิ
"ว้ายเพื่อนเราขายออกแล้ว เป็นไงบ้างหละ แล้วนี่มาทำงานทำไมครั้งแรกเค้าก็ต้องซ้ำกันซิ น่าจะหยุดไปเลยวันนี้นะ" จอย
"แก นี่แกกะให้เพื่อนเอากับแฟนจนขาถ่างหรือไง บ้าแค่ซักสองสามครั้งก่อน เค้าจะได้ยังไม่เบื่อคืนนี้จะได้มาซ้ำ" แจน
"ทำบ่อยซิแก ถึงว่ารีบกลับบ้านเร็วบ่อยๆ" จอย

สองสาวก็เริ่มทะเลาะกันเองไม่ได้สนใจเอมิเลย แล้วทั้งสามก็เดินเข้าไปในบริษัท วันนี้เอมิเลยมาเช้าได้ เอมินั่งทำงานอย่างมีความสุข บุญช่วยก็ไม่ได้มายุ่งกับเธอเลย พอเที่ยงเอมิอยากจะไปเจออัลแต่เธอก็กลัวว่าจะเป็นการตื้อเขามากเกินไป เธอเลยตัดใจรอเจอกับเค้าตอนเย็นดีกว่า

อัลนั่งอยู่ในร้านขายหนังสือ เขากำลังอ่านหนังสือเพื่อหาข้อมูลเรื่องความฝันแปลกของเอมิ และฝันที่เขาฝันเหมือนกับเธอเมื่อคืน เขาก็ยังหาข้อมูลเพิ่มเติมไม่ได้ โทรศัพท์มือถือเขาก็ดังขึ้น

"สวัสดีครับ" อัล
"อัล รหัส 3" กัส
"แน่ใจหรอครับ" อัล
"สเก๊าท์เช็คเรียบร้อยแล้ว เป็นไปได้ 90% ว่ามีเป็นฝีมือเพวกเร่ร่อน" กัส
"ไม่น่าเชื่อว่าจะมีพวกเร่ร่อนเข้ามาในประเทศนี้ได้" อัล
"ข้อมูลจะส่งให้ทางมือถืออีกครั้งนะ อ้ออีกอย่างอย่าเพิ่งปะทะกับมัน ตอนนี้แค่ติดตามดูพฤติกรรมมันก่อน รออาวุธชุดใหม่ส่งมาก่อน" กัส
"แวร์วูฟงั้นหรอครับ" อัล
"มีความเป็นไปได้สูงมาก อาวุธที่นายมีไม่พอที่จะสู้กับมันตอนนี้ คำสั่งแค่ให้ติดตามอย่าลืมหละ" กัส
"แต่ว่าต้องมีผู้บริสุทธิ์โดยทำร้ายอีกหลายคนนะครับ" อัล
"คำสั่งคือให้นายติดตาม อย่าทำนอกเหนือคำสั่งแค่นี้ก่อนนะ" กัสวางสาย

รหัสที่ใช้ในหน่วยงานลับของวาติกัน
รหัส 1 – มีเห็นการ์ณที่ไม่ปรกติแต่ยังระบุไม่ได้
รหัส 2 – พบปีศาจในถิ่นฐานปรกติ
รหัส 3 – พบพวกเร่ร่อน (พบปีศาจนอกถิ่นฐานปรกติ)
รหัส 4 – ปีศาจจู่โจมมนุษย์หรือเปิดเผยตัวต่อมนุษย์โดยตรง
รหัส 5 – ???? (ยังไม่เคยมีเหตุการณ์ระดับนี้ มีแค่พวกระดับสูงที่รู้ความหมาย)
*รหัส 2-3 ปีศาจทำร้ายมนุษย์แล้วแต่ยังหลบซ่อนตัวอยู่

ตำแหน่งต่างๆ ในหน่วยงาน
โป๊บ – ต่ำแหน่งใหญ่สุดปรกติจะไม่ได้ออกคำสั่งโดยตรง
บิชชอป – กลุ่มคนระดับบริหารมีหน้าที่คอยออกคำสั่ง
เทรดเดอร์ – จัดหาอาวุธและเอกสารให้กับฮันเตอร์และเป็นคนรับคำส่งจากบิชชอปและส่งต่อให้ กับฮันเตอร์
ฮันเตอร์ – หน่วยล่าและกำจัดปีศาจ (ปรกติจะเอาเด็กกำพร้ามาฝึก)
สเก๊าท์ – หน่วยสอดแนมหาข้อมูล โดยทั่วไปจะไม่ปะทะกับปีศาจ แต่ก็มี สเกาท์บางคนที่เป็นฮันเตอร์ฝึกหัด มีความสามารถในการต่อสู้ด้วย
หน่วยวิจัย – หน่วยที่ทำอาวุธและศึกษาพฤติกรรมของปีศาจเพื่อเป็นขอมูลให้ฮันเตอร์

อัลอัพโหลดข้อมูลที่ถูกส่งมา เกิดเหตุการณ์คนหายสาปศูนย์หลายราย และมีรายงานว่ามีคนพบสัตว์รูปร่างสูงใหญ่ลักษณ์เหมือนสัตว์กินเนื้อขนาดใหญ่ ข้อมูลที่สเก๊าท์เก็บมาได้คือขนสัตว์หลังจากวิเคราะห์แล้วเป็นขนของมาป่าโร มาเนียนขนเงิน สถานที 756-348 B มันแถวๆ ร้านนี้นี่หน่า อัลนึกในใจ

เอมินั่งรออัลอยู่ที่ทำงานจนทุ่มกว่าอัลก็ยังไม่มารับ เธอคิดอัลคงติดธุระสำคัญอยู่ เอมิเลยคิดว่าจะเดินหาซื้อกับข้าวแถวนั้นก่อนจะกลับห้อง เอมิเดินไปเดินมาจนถึงซอยร้านหนังสือของอัล

จะเข้าไปหาเค้าดีไหมนะเอมิคิด เค้าจะคิดว่าเราตามตื้อเค้าหรือเปล่านะ ช่างเถอะยังไงเราก็อยากเจอเค้า เอมิตัดสินใจเดินเข้าไปในซอยมืด มีเสียงประหลาดดังขึ้น

"กรรรรส"
"เออ ใครค่ะ มีใครอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า" เอมิ
"กรรรรรรรรส" เสืยงเหมือนสัตว์ป่าคำราม

เอมิรู้แล้วว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอรีบวิ่งทันที แต่ไม่ทันที่จะไปได้ถึงไหน ร่างขนาดใหญ่ร่างนึงก็กระโดดมาขวางหน้าเธอไว้

"ว้ายยยย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย" เอมิ

เอมิร้องขอความช่วยเหลือแต่ในซอยเปลี่ยวแบบนี้จะมีใครได้ยินเสียงเธอไหมนะ ไม่ทันที่เอมิจะทันได้หันหลังวิ่งหนี ร่างขนาดใหญ่นั้นก็ขยับเข้ามาใกล้เธอ แสงจันทน์ที่ส่งลงมาค่อยๆ กระทบบนร่างของมัน ขนสีเงินส่งประกาย ร่างกายกำยำมีขนาดใหญ่กว่าคนปรกติหลายเท่า ร่างนั้นค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามาจนแสงจันทร์กระทบกับใบหน้า มันไม่ใช่หน้าของคนแต่เป็นหัวของหมาป่าขนาดใหญ่มีเขี้ยวยาวเต็มปาก

เอมิรู้สึกว่าเธอคงจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว เธอเสียดายที่ได้เจอกับอัลช้าไป มีเวลามีความสุขเพียงแค่คืนเดียววันนี้เธอจะต้องตายแล้วงั้นหรือ

มนุษย์หมาป่าค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เอมิ เอมิตกใจจนนั่งลงบนพื้นไม่สามารถลุกขึ้นได้ มนุษย์หมาป่าค่อยๆ ก้มหน้ามาใกล้เธอ เอมิกั้นใจอธิฐานชาติหน้ามีจริงเธอขอเจอกับคนที่เธอรักให้เร็วกว่าชาตินี้ มนุษย์หมาป่าอ้าปากแยกเขี้ยวพร้อมที่จะขย่ำเธอเป็นอาหารค่ำ

"ตูม" มีเสียงดังสนั่นเกิดประกายไฟลุกขึ้นในอากาศ เอมิค่อยๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือแผ่นหลังของชายที่สวมโค๊ทยาวสีดำ ถึงจะไม่คุ้นเคยกับชุดแบบนี้ แต่เธอก็จำได้ว่านี่คือคนที่เธอรัก

"พี่อัลค่ะ" เอมิ
"รีบลุกขึ้นแล้วหนีไปครับ" อัล
"เอมิลุกไม่ไหวค่ะ ขาเอมิไม่มีแรงเลย" เอมิ
"พยายามเข้าครับ พี่ต้านมันไว้ได้ไม่นาน" อัล

มนุษย์หมาป่าที่กระเด็นไปเพราะแรงชกของอัลค่อยๆ ลุกขึ้นมา ใบหน้ามันมีรอยไหม้เป็นรูปไม้กางเขน อัลกำสนับมือแน่น สนับมือแดงฉานเหมือนโดนลนด้วยไฟ

"แกมาที่นี่ทำไม ถ้าตามมาล้างแค้นหละก็จัดการกับฉันนี่ ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป" อัล

มนุษย์หมาป่าคำรามเสียงดัง เมื่อมันแปลงร่างแล้วจะไม่สามารถพูดได้ อัลเองก็รู้เขาเพียงแค่ต่อรองให้เอมิรอดเท่านั้น เพราะอัลเองรู้ว่าด้วยสนับมือและมีดเงินที่พกมาไม่สามารถที่จะทำอะไรสัตว์ ร้ายตัวนี้ได้

"กรรรรรรรรส"

มนุษย์หมาป่าคำรามก่อนจะพุ่งเข้าใส่อัล อัลเองก็ต่อยสวนไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่เพียงมนุษย์หมาป่าจะไม่กระเด็ดออก ไปเหมือนครั้งแรก ตัวเขาเองยังโดนกรงเล็บของมนุษย์หมาป่าซัดกระเด็นไปแทน อัลนอนนิ่ง เขาเริ่มรู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล แต่เขาก็พยายามที่จะลุกขึ้นเพราะตอนนี้เอมิกำลังอยู่ในอันตรายถึงชีวิต

"พี่อัล พี่อัลค่ะ" เอมิร้องด้วยความตกใจสุดเสียง

มนุษย์หมาป่าหันมาทางเธออีกครั้ง มันเดินเข้ามาช้าๆ เพื่อให้เหยื่อกลัวจนสุดขีดก่อนที่มันจะลิ้มรสชาติของเลือดและเนื้อ อัลกัดฟันลุกขึ้น เขาหยิบมีดเงินในเสื้อโค๊ทออกมา

"หันไปไหนไอ้หมาจรจัด คู่ต่อสู้ของแกอยู่นี่ต่างหาก" อัลปากมีดเงินใส่มนุษย์หมาป่าสามเล่ม

มีดเงินปักอยู่ที่หลังของมนุษย์หมาป่า มันร้องด้วยความเจ็บปวด

"เป็นไง ไอ้หมาบ้า" อัลพยายามจะเรียกให้มนุษย์หมาป่าหันมาสนใจเขา

มนุษย์หมาป่ายืนขึ้นมันเกร็งกล้ามเนื้อจนปูดโปนน่ากลัว มีดเงินค่อยหลุดออกมาจากผิวหนังมัน อัลรู้อยู่แล้วว่ามีดแค่นี้คงทำอะไรมันไม่ได้ แต่อย่างน้อยเค้าก็สร้างเวลาให้เอมิหนีได้

"เอมิหนีไปซะ วิ่งไปอย่าหันหลัง" อัล

เอมิพยายามจะยืนขึ้นแต่ขาเธอเหมือนกลายเป็นหินเธอไม่สามารถควบคุมมันได้ มนุษย์หมาป่าหันไปทางอัล ดวงตาสีแดงมันลุกวาวในความมืด จากนั้นมันก็กระโจนใส่อัลอีกครั้ง อัลปามีดอีกสองเล่มสวนไปปักที่หน้าอกมันแต่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้ อัลโดนมันใช้กรงเล็บซัดเข้าอีกครั้ง เขากระเด็นไปไกล

เอมิตกใจจนร้องไม่ออก เธอคิดว่าขอแค่เธอช่วยอัลได้ไม่ว่าจะต้องทำอะไรเธอยอมทำทุกอย่าง

"จริงหรอ" เสียงปริศนาดังขึ้นในหัวเอมิ
"ใครใครกัน" เอมิ
"อยากช่วยเขาหรือเปล่าหละ" เสียงปริศนา
"อยากซิ ทำยังไงถึงจะช่วยได้หละ" เอมิ
"ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่บอกเขาเรื่องนี้เด็ดขาด แล้วก็ห้ามบอกเรื่องการมีตัวตนของฉันด้วย" เสียงปริศนา

มนุษย์หมาป่าค่อยๆ เดินเข้าไปหาร่างอัลที่นอนนิ่งอยู่ เอมิเห็นแล้วก็รีบตอบตกลงกับเงื่อนไขของเสียงปริศนา

"ได้ฉันยอมทุกอย่าง" เอมิ
"ดี ถอดสร้อยนั่นออกซะ" เสียงปริศนา
"สร้อยนี่นะหรอก แต่" เอมิ
"มัวแต่ช้าแฟนเธอตายก่อนนะ แล้วอย่ามาโทษฉันหละ" เสียงปริศนา
เอมิกลั้นใจเธอไม่อยากถอดสร้อยที่เหมือนกับเป็นความผูกพันธ์เธอกับอัลออก แต่เพื่อช่วยชีวิตเค้า
"ได้" เอมิกระชากสร้อยออก

ทันทีที่สร้อยหลุดจากคอเอมิ ก็ปรากฏกลุ่มควันสีดำรวมตัวกันแล้วก็มีหญิงรูปร่างดีในชุดสีดำสวมหน้ากากปีก ค้างคาวปกปิดใบหน้าส่วนบนของเธอเดินออกมาจากลุ่มควันนั้น

"นี่เธอ" เอมิจำได้ว่าคือผู้หญิงในความฝัน
"ฉันชื่อเอริกะ เป็นอีกครึ่งนึงของวิญญาณของเธอ" เอริ

พูดจบเอริก็โบกมือไปทางมนุษย์หมาป่าที่กำลังจะขย้ำคออัล ประกายไฟแหวกอากาศเหมือนแส้ไปฟาดที่หลังของมนุษย์หมาป่า มันร้องครวนครางด้วยความเจ็บปวด แล้วรีบหันหน้ามาดูคนที่ทำร้ายมัน เอริยิ้มแสยะ

"เป็นไงเจ้าทาสชั้นต่ำบังอาจคิดจะมาแย่งเหยื่อของข้างั้นหรอ" เอริ

เอริเคลื่อนตัวเหมือนเป็นกลุ่มควันไม่มีตัวตน มนุษย์ร้องคำรามก่อนจะพุ่งเข้าใส่เธอ แต่มันก็พุ่งทะลุผ่านตัวเธอไปเหมือนเธอไม่มีตัวตน

"ไงสัตว์ชั้นต่ำอย่างแกคิดจะทำร้ายเจ้านายเชียวหรอ แบบนี้ต้องลงโทษจะได้หลาบจำ" เอริ

เอริวาดมือในอากาศหลายครั้ง เกิดประกายไฟในอากาศเป็นเส้นสายหลายอันตรงไปที่มนุษย์หมาป่ามันร้องคำรามดัง ลันก่อนจะกระโดดหนีไป

"หึ ไว้คราวหน้าฉันจะจับแกมาเป็นสัตว์เลี้ยงคอยดู" เอริ

เอมิรู้สึกว่าขาเธอมีแรงขึ้นมาแล้ว เธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่อัลซึ้งนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

"พี่อัล พี่อัลค่ะ ตื่นซิ พี่เป็นไงบ้าง" เอมิร้องเรียกอัลไปร้องไห้ไปด้วย

ร่างชายหนุ่มมีรอยกรเล็บหลายแห่ง โดยเฉพาะที่แผ่นออกมีบาดแผลลึกเลือดไหลออกมามาก สำหรับอัลแล้วถึงอาวุธจะสู้ไม่ได้แต่แค่หนีมนุษย์หมาป่าไม่ใช่เรื่องยาก สำหรับเขา แต่ถ้าต้องปกป้องเอมิแล้วหนีไปด้วยกันคงไม่รอดทั้งคู่เขาเลยยอมเสียสละชีวิต เพื่อให้เธอมีชีวิตรอด

"อืมแผลลึกมากนะแบบนี้คงไม่รอดแล้วหละ" เอริ

เอริเดินมายืนข้างๆ เอมิ เธอถอดหน้ากากที่ปกปิดใบหน้าออกแล้ว ดูไปหน้าตาเธอก็คล้ายเอมิมากเหมือนกัน

"เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาลให้ที" เอมิละลำละรัก
"ไม่ทันหรอกกว่าจะมาคงเสียเลือดตายซะก่อน" เอริ

มนุษย์หมาป่าที่หนีตายไปค่อยๆ คืนร่างเดิมเป็นชายหนุ่มผมยาวรูปร่างใหญ่

"หนอย ดันมาเจอฮันเตอร์ แล้วยังจะเจอยัยซาคิวบัสนั่นอีก" ชายหนุ่ม

เขาเดินไปที่สปอร์ตหรูคันนึงจากนั้นก็เปิดประตูรถหยิบเสื้อผ้ามาใส่ บาดแผลจากการต่อสู้เมื่อครู่ค่อยหายไป

"สงสัยต้องหาเหยื่อตามผับอีกแล้วซินะ มีแต่พวกรสชาติไม่ได้เรื่อง" ชายหนุ่ม