หลอกฝัน 5

[err]

"ตกลงฉันยอมทุกอย่าง รีบช่วยเขาเร็วเข้าซิ" เอมิ
"ได้ซิ แต่ด้วยร่างนี้ฉันทำไม่ได้หรอก" เอริ
"ทำไมหละไหนว่าเธอช่วยเขาได้" เอมิ
"ด้วยร่างนี้ฉันทำได้แค่ดูดวิญญาณเขาออกมาเท่านั้นแหละ ถ้าจะให้ฉันถ่ายวิญญาณให้เขาฉันต้องต้องใช้ร่างที่เป็นมนุษย์" เอริ
"หมายความว่ายังไง" เอมิ
"หมายความว่าฉันจะต้องควบคุมร่างเธอ แล้วเธอจะต้องเปิดใจยอมให้ฉันควบคุมด้วยไม่งั้นฉันก็ทำไม่ได้" เอริ
"งั้นก็เร็วเขาเถอะ" เอมิร้อนใจ
"ได้แต่ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร เธอจะต้องไม่ขัดขืน ไม่งั้นเขาอาจจะไม่รอด" เอริ
"ได้รีบทำเข้าเถอะ เลือดเค้าไหลออกมามากแล้ว" เอมิ

ร่างเอริหายไป เอมิรู้สึกว่ามีใครอีกคนกำลังขยับร่างกายเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนฝืนมันไว้

"อย่าฝืนซิ เปิดใจให้กว้างปล่อยให้ร่างกายเธอขยับไปตามกระแส" เอริ

เอมิพยายามเปิดใจปล่อยให้ร่างกายขยับไปตามที่เอริต้องการในที่สุดเธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ร่างกายเธอขยับไปโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมได้ เอริได้แต่รับรู้ความรู้สึกที่ได้รับเท่านั้น

เอริควบคุมร่างกายเอมิได้แล้ว เธอก้มลงมาที่กางเกงนของอัลแล้วเริ่มแกะเข็มขัดออก

"เธอทำอะไรหนะ" เอมิ
"ช่วยเขาไงดูเฉยๆ เถอะ เดี๋ยวเธอเองก็จะชอบ" เอริ

เอริถอดกางเกนอัลออกมาไว้ที่หน้าขา เธอจับเอ็นแท่งยาวของอัลตั้งขึ้นแล้วเริ่มรูดเบาๆ
เอมิรู้สึกอายและเสียวอย่างบอกไม่ถูกนี่ตัวเธอกำลังทำอะไรกับอัลในซอยเปลี่ยวแบบนี้ ถ้ามีคนมาเห็นหละถึงนี่จะไม่ใช้ตัวเธอเป็นคนทำก็ตาม

เอริรูดควยอัลจนตั้งเป็นแท่งเธอก็เริ่มเลียไปที่ปลายควย

"ว้ายเธอทำอะไรเนี่ย" เอมิ
"ดูเฉยๆ เถอะน่า เดี๋ยวเธอเองก็จะชอบ" เอริ

เอริเริ่มอมควยอัลเข้าไปในปากแล้วเอาปากรูดอย่างสนุก
เอมิรู้สึกเขิลอายกับการที่ต้องทำแบบนี้ แต่ไม่นานเธอก็เริ่มรู้สึกถึงความตื่นเต้น รู้สึกว่าหัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เอมิค่อยๆ รู้สึกว่าเธอชอบในสิ่งที่เอริกำลังทำ

"อืมมม อืมมม" เอมิเผลอครางออกมาตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งพลาน
"เป็นไงหละ ชอบแล้วหละซิ" เอริ
"ไหนเธอว่าจะช่วยพี่อัล นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่" เอมิเขิลอายจึงรีบทวงถามถึงข้อตกลง
"ใจเย็นซิเอาได้ที่แล้ว การจะถ่ายวิญญาณให้ เอ็นของเขาต้องมาอยู่ในร่องฉันก่อนถึงจะทำได้" เอริ
"อะไรนะนี่เธอ" เอมิทั้งอายทั้งโกรธที่อัลกำลังจะร่วมรักกับเอริ ถึงนี่จะเป็นร่างของเธอ
"หรือว่าจะเลิก งั้นเขาคงไม่รอดแล้วหละ" เอริ
"ทำต่อเร็วๆ เถอะ"  เอมิรู้แล้วว่าสิ่งที่เธอจะต้องไม่พอใจคือเรื่องอะไร

เอริถอนปากออกจากควยอัลที่แข็งเป็นแท่งตั้งโด มันเปียกเยิ้มไปด้วยน้ำลายเธอ เอริถกกระโปรงขึ้นจนเอวแลวรูดกางเกงในออกอย่างรวดเร็ว
เอมิเสียวไปทั้งครึ่งล่าง ทำไมเอริถึงได้ทำอะไรที่มันน่าอายแบบนี้เก่งจัง เธอรู้สึกใจสั่นไม่หยุด ในใจลึกๆ เธอเริ่มจะชอบในสิ่งที่เอริทำอยู่

เอริขึ้นคล่อมอัล เธอเอาควยอัลจ่อที่ร่องสวาทแล้วก็นั่งกดทับมันลงมาจนมิด

"โอ้ยยยยยย " เอมิร้องครางความเสียว
"โอ้วววว ใหญ่ดีจัง ได้ทำเองแบบนี้มันส์กว่าตอนแอบอยู่ในร่างเธอเยอะเลย" เอริ

เอริเริ่มขย่มเอวเธอกระแทกหีใส่ควยอัลจนเกิดเสียงดังพับพับพับ
เอมิรู้สึกใจหวิวควบคมอารมณ์ไม่ได้ เธอเสียวไปทั้งร่องสาว

เลือดบนบาดแผลอัลค่อยหยุดไหล ปากแผลค่อยสมานตัว เอมิเห็นแล้วรู้สึกดีใจ เธออยากจะปลุกอัลดูว่าเขาหายดีแล้วหรือยัง แต่เธอก็ควบคมร่างกายไม่ได้ และเธอเองยังทนต่อรสเสียวที่เอริกำลังทำอยู่ไม่ได้

เอริโน้มตัวไปด้านหน้าเธอประกบปากจูบกับอัล ถึงอัลจะไม่ได้โต้ตอบแต่เธอก็ควานลิ้นไปทั่วปากชายหนุ่ม
เอมิเองก็เสียวซ่านไปกับรสรักที่เอริกำลังทำอยู่เธอร้องครางไม่หยุดเหมือนกัน

เอริเร่งควบเอวจนเกิดเสียง พับพับพับ ดังถี่ขึ้น ปากเธอก็จูบอัลอย่างหื่นกระหาย
เอมิรู้เสียวไปทั้งร่อง ยิ่งเธอรับรู้ความรู้สึกได้ทั้งหมดในร่องสาวที่กำลังโดนเอ็นขนาดใหญ่แหวกเข้าจนชนมดลูดแล้วครูดผนังด้านในตอนครูดออก

เอริควบเอวจนเธอกำลังจะถึงจุดสุดยอด เธอถอนปากออกจากอัลดันตัวขึ้นแหง่นหน้าร้องโอ้ยยยย เกร็งหีขมิบหลายครั้ง
เอมิเองก็ถึงพร้อมๆ เอริเหมือนกัน เธอรู้สึกถึงการขมิบหีและน้ำรักตัวเองที่กำลังไหลล้นออกมา

ในขณะที่เอมิกำลังมีความสุขอยู่นั้น เอริก็เริ่มอ้าปากแยกเขี้ยวขาวออกมาแล้วก้มลงมาที่คออัล ชั่วเสี้ยววินาทีที่เอมิรับรู้ความรู้สึกที่เอริจะทำร้ายอัลทำให้เธอปฏิเสธการควบคุมของเอริในทันที

"ไม่นะอย่า" เอมิ

เอมิกลับมาควบคุมตัวเองได้แล้ว เธอไม่รู้สึกถึงเอริในร่างเลย นี่เอริออกจากร่างเธอไปงั้นหรอ หญิงสาวคิด แต่เธอก็กลับมาสนใจร่างชายหนุ่มที่นอนอยู่ตรงหน้าแทน เอมิค่อยลุกขึ้นจนควยอัลหลุดจากหีเธอ จากนั้นเธอก็ใส่กางเกงกลับให้อัล เธอทั้งอายทั้งเสียว เธอไม่คิดว่าผู้หญิงจะต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย

เอมิใส่เสื้อผ้าให้อัลเสร็จเธอก็เริ่มเขย่าตัวอัลแล้วเรียกเขา

"พี่อัล พี่อัลค่ะ พี่อัลตื่นซิค่ะ พี่อัล พี่หายแล้วใช่ไหมค่ะ" เอมิ

เอมิเขย่าตัวอัลอยู่ซักพักเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองหน้าเธอ

"เอมิ เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมไม่หนีไป" อัลมองดูเอมิทั้งตัวเขาเป็นห่วงว่าเธอจะโดนทำร้ายที่ไหนบ้าง
"เอมิไม่เป็นไรค่ะ พี่อย่าทำแบบนี้อีกนะค่ะ ถ้าจะหนีเราต้องหนีด้วยกัน ถ้าเราจะต้อง..." เอมิ

เอมิไม่ทันพูดจบอัลก็ดึงตัวเธอมากอด

"ไม่เอมิจะต้องอยู่ต่อไป ใช้ชีวิตแทนพี่ด้วย" อัล
เอมิร้องไห้โฮกอดอัลแน่น
"ไม่เอาค่ะ ไม่มีพี่เอมิก็ไม่อยากอยู่เหมือนกัน" เอมิ
"เอมิต้องใช้ชีวิตแทนพี่ซิครับ เอมิคงรู้แล้วนะว่าพี่ทำอะไร แบบนี้พี่ถึงไม่เคยคบกับใคร พี่กลัวคนที่พี่รักจะต้องเสียใจ" อัล
"แต่เอมิ" เอมิ
"สัญญาซิครับพี่จะได้รู้ว่าคนที่พี่รักจะอยู่ต่อไปแทนพี่ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น" อัล
"เอมิ เอมิคง" เอมิ
"เอมิจะต้องอยู่ต่อไปนะไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น" อัล

อัลกอดเอมิไว้แน่น ถึงเขาจะยังไม่ได้คำตอบจากเธอแต่เขาก็มั่นใจว่าเธอจะต้องทำตามที่เขาบอก ทั้งคู่ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ร้านหนังสือของอัล ร่ายกายอัลค่อยกลับมาเป็นปรกติ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าระหว่างพี่สลบไป บาดแผลหายไปไหนหมดแล้วกระดูกที่น่าจะหักก็ไม่รู้สึกเจ็บอีก" อัล
"เออ ไม่รู้ค่ะ เอมิเองก็สลบไปตื่นขึ้นมาเจ้าตัวประหลาดนั่นก็หายไปแล้ว พอมาดูพี่ พี่ก็เป็นแบบนี้แล้ว" เอมิ

เอมิจำต้องโกหกเธอไม่ได้อยากทำตามสัญญาที่ให้กับเอริ แต่เธอรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร แล้วถ้าอัลรู้คงคบกับเธอไม่ได้ แล้วเขาอาจจะต้องเลือกว่าจะฆ่าเธอหรือว่าโดนเอริฆ่า

อัลเห็นเอมิยังตกใจกลัวอยู่เลยไม่ถามอะไรเธอมาก เขาพาเธอขึ้นไปที่ห้องนอนที่ชั้นสองเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย จากนั้นทั้งคู่ก็รวมรักบนเตียงจนหลับไป

เอมิเริ่มฝันถึงเรื่องเจ้าหญิงอีกครั้ง เรื่องราวเหมือนเดิมจนกระทั้งเจ้าหญิงได้รับจดหมายแจ้งว่าเจ้าชายได้เสียชีวิตในสนามรบแล้ว เอมิรู้สึกเศร้าใจสิ่งต่อไปที่เธอจะได้เห็นคือการฆ่าตัวตายตามคนรักของเจ้าหญิง แต่เรื่องราวกลับไม่เป็นอย่างฝันคราวที่แล้ว เจ้าหญิงไม่ได้ฆ่าตัวตายเธอสั่งให้ทหารเตรียมรถม้า ในวันรุ่งขึ้นเธอจะไปดูว่าสามีเธอตายจริงหรือไม่ ถ้าตายจริงเธอก็จะนำศพเขากลับมาฝังที่ปราสาท เอมิรับรู้ได้ถึงจิตใจที่แข็งแกร่งของเจ้าหญิงที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อคนที่เธอรัก แล้วที่เธอฝันครั้งที่แล้วหละ เจ้าหญิงฆ่าตัวตายนี่เอมิคิด

ในขณะที่เจ้าหญิงหลับอยู่ เธอก็ได้ฝันถึงเหตุการณ์ที่เจ้าชายเสียชีวิตในสนามรบ ข้าศึกมีจำนานมากกว่าหลายสิบเท่าแต่เจ้าชายก็ดึงดันที่จะต่อสู้ในขณะที่พันธมิตรต่างๆ เริ่มรักตัวกลัวตายไม่อยากที่จะรบอีกต่อไป เมื่อถึงที่สุดความรักตัวกลัวตายก็ทำให้เหล่าพันธมิตรร่วมมือกันฆ่าเจ้าชายแล้วตัดหัวเอาไปให้ฝังศัตรูเพื่อขอสงบศึก เจ้าหญิงตกใจตื่นกับความฝันที่น่ากลัวนี้ เจ้าหญิงทบทวนความฝันเจ้าชายเป็นคนที่มุทะลุจริงๆ นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่เขาตายจริงๆ ก็ได้ แล้วจู่ๆ ก็ปรากฏร่างหญิงสาวสวยคนนึงที่ปลายเตียงของเจ้าหญิง

"ใครกันนั่นใครหนะ" เจ้าหญิง
"ข้ามีชื่อว่า ลิลิธ" ลิลิธ
"ท่านต้องการอะไร ท่านเข้ามาได้ยังไง" เจ้าหญิง
"ข้าแค่อยากจะมายืนยันว่าสิ่งที่เจ้าเห็นในความฝันนั้นเป็นเรื่องจริง" ลิลิธ
"ไม่จริงฉันไม่เชื่อ ดรากูลเนีย ไม่มีทางโดนฆ่าตายแบบนี้แน่ๆ" เจ้าหญิงเอมิเรีย
"งั้นสิ่งนี้หละ" ลิลิธส่งสร้อยเส้นนึงให้กับเอมิเรีย

ทันทีที่เห็นเอมิเรียถึงกับน้ำตาไหลอาบสองแก้ม นี่คือสร้อยที่เธอให้กับดรากูลเนียก่อนจะไปออกรบ เขาสัญญากับเธอว่าจะไม่ยอมให้มันห่างนอกจากเขาจะสิ้นชีพไปแล้ว

"เชื่อแล้วซินะเจ้าหญิง" ลิลิธ

เอมิเรียเชื่อแล้วหมดหัวใจว่า เจ้าชายดรากูลเนียได้ตายจากไปแล้วจริงๆ เธอรู้สึกแค้นพวกที่ทรยศต่อเขาและแค้นศัตรูที่มารุกราน ลิลิธรับรู้ได้ถึงความแค้นในใจของเอมีเรียเธอเลยเสนอขอตกลงที่จะทำให้เจ้าหญิงสามารถล้างแค้นได้

"แค้นมากซินะเจ้าหญิง แค้นที่สามีต้องโดนหักหลัง แค้นคนทรยศ แค้นพวกที่มารุกราน" ลิลิธ
เอมิเรียได้ฟังคำพูดของลิลิธเธอยิ่งแค้นมากขึ้น
"ข้าสามารถที่จะให้พลังแกเจ้าที่จะล้างแค้น เจ้าต้องการหรือไม่" ลิลิธ
"ฉันยอมทุกอย่างขอแค่ได้แก้แค้น" เอมิเรีย
"ต่อให้ต้องสละชีวิตด้วยงั้นหรือ" ลิลิธ

เอมิเรียนึกถึงสัญญาที่ให้ไว้ต่อดรากูลเนียว่าเธอจะต้องอยู่ต่อไปถึงแม้ว่าเขาจะเสียชีวิตไปก่อน แต่ด้วยความแค้นและแรงยุของลิลิธ เธอยอมที่จะผิดสัญญาเพื่อให้ได้ล้างแค้นให้กับสามี

"ฉันตกลงถึงต้องตายก็ตาม" เอมิเรีย
"ดีงั้นเจ้าต้องฆ่าตัวตายซะคืนนี้หลังจากเจ้าตาย ข้าจะรับวิญญาณเจ้าไว้ เจ้าจะถือกำเนิดใหม่เป็นบุตรของข้า แล้วเจ้าก็จะมีพลังที่จะล้างแค้น"

เอมิเรียยอมตกลง เธอขึ้นไปบนยอดหอคอย ลิลิธตามไปด้วยเพราะกลัวว่าเอมิเรียจะเปลี่ยนใจ เอมิเรียยืนที่ริมหอคอยน้ำตาเธอไหลพราก เอมิรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เพราะเธอกลัวตายหรือเพราะเธอเสียใจที่คนรักเสียชีวิต แต่ที่เอมิเรียร้องไห้เพราะเธอเสียใจที่ต้องยอมทำผิดสัญญากับดรากูลเนียที่จะมีชีวิตต่อไป แล้วเจ้าหญิงก็กระโดดลงมาจากหอคอย

เอมิตกใจตื่นมีใครบ้างคนกำลังหอมแก้มนุ่มๆ ของเธอ

"ตื่นได้แล้วครับสายแล้วนะ" อัล
"สายแล้วหรอค่ะ แย่แล้วเอมิไปทำงานสายแน่เลย" เอมิรีบลุกขึ้น
"อืมงั้นก็หยุดซักวันซิครับ" อัล

เอมิเองก็รู้สึกว่าเธอยังอยากอยู่กับอัลต่อ แล้วไหนจะความฝันของเธออีกทำให้เธอรู้สึกว่าการได้มีโอกาสอยู่กับคนรักแม้เพียงช่วงสั้นๆ มันมีค่ามากแค่ไหน เอมิโทรหาบุญช่วยขอลาหยุด บุญช่วยให้เธอหยุดโดยไม่ได้ว่าเธอหรือถามอะไรซักคำ

ทั้งสองเลยพลอดรักกันจนเที่ยง แล้วท้องเอมิก็ส่งเสียงร้องอัลเลยชวนเธอไปทานข้าวกันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆ ทั้งคู่แต่งตัวออกจากร้านแล้วเดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้ๆ

ทั้งคู่เดินผ่านซอยที่เกิดเรื่องขึ้นเมื่อคืนร่องรอยการต่อสู้ยังมีให้เห็นอยู่ อัลได้แต่สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ตายและแผลหายสนิทแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อยากซักเอมิกลัวจะทำให้เธอไม่สบายใจ ทั้งคู่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันจนอิ่มอัลบอกเธอว่ามีธุระต้องไปทำเอมิอยากไปด้วยหรือเปล่า เอมิรีบตอบทันทีว่าเธออยากไปด้วย อัลขับรถมอเตอร์ไซด์ไปที่หน้าร้านขายของเก่าของกัส

"อืมพี่ขอเข้าไปคุยธุระแป๊บนะครับ" อัล
"อืมธุระสำคัญซินะค่ะ งั้นเอมิไปดูลูกหมาที่ร้านโน้นรอนะ" เอมิ
"ครับเดี๋ยวพี่ตามไปหาที่ร้านนะครับ" อัล
"ค่ะ" เอมิเดินไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงข้างๆ

อัลเปิดประตูเข้าไปในร้าน

"ว่าไงเมื่อคืนได้เรื่องไหม" กัส
"อืมได้ครับเป็นมนุษย์หมาป่าจริงๆ ด้วย" อัลไม่บอกเรื่องทั้งหมดเขากลัวว่าเอมิอาจจะเป็นอันตราย
"งั้นหรอพอดีเลยของล๊อตใหม่มาแล้ว" กัส

กัสหยิบกล่องสีดำขึ้นมาวางบนโต๊ะ อัลเปิดมันออกดู มันคือปืน Desert Eagle สองกระบอกสีดำกับสีทอง อัลหยิบมันขึ้นมาดูอย่างพินิจพิเคราห์

"นี่ส่งรุ่นนี้มาเลยหรอครับผมนึกว่าจะแค่ Beretta เหมือนครั้งก่อนๆ ซะอีก" อัล
"ไม่ใช่แค่นี้นะ เอานี้กระสุน" กัสหยิบก่อนกระสุนขึ้นมาวาง

อัลเปิดกล่องกระสุนออกดูแล้วก็ต้องตกใจ

"เป็นไงกระสุนขนาด  .50 AE บรรจุได้ 7 นัด หัวเป็นเงินบริสุทธิ์ ถึงจะนิ่มไปหน่อยแต่ก็สามารถล้มวันกระทิงได้ในนัดเดียว" กัส
"โหนี่มันไม่ใช่ล่าแล้วหละมั้งครับ มันเรียกว่าล้างเผ่าพันธุ์กันเลยนะแบบนี้" อัล
"อืมมีรายงานว่ากำลังมีพวกเร่ร่อนลักลอบเข้ามาในประเทศนี้จำนวนมาก ยังไงก็เตรียมไว้ก่อน" กัส
"ทำไมหละครับประเทศนี้ภูมิอากาศก็ไม่เหมาะสมกับแวร์วูฟซะหน่อย ทำไมพวกมันถึงได้อยากเข้ามากันนัก" อัล
"อืม คงจะมีเรื่องอะไรซักอย่าง หรือไม่ก็อาจจะโดนเรียกจากจ่าฝูงมันก็ได้" กัส
"จ่าฝูงงั้นหรอครับ" อัล
"ใช่อีกเรื่องตอนนี้มีฮันเตอร์คนอื่นถูกสั่งให้เข้ามาในประเทศนี้ด้วยนะ" กัส
"คนอื่นงั้นหรอครับ" อัล
"ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใครดูเหมือนจะถูกปิดเป็นความลับ" กัส
"งานลับงั้นหรอ" อัล
"อืมยังไม่รู้ตอนนี้ก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน อาจจะต้องเจอกับฝูงหมาป่าก็ได้" กัส
"ครับงั้นผมไปก่อนนะครับ" อัลเก็บกล่องปืนแระกระสุนใส่เป้แล้วเดินออกนอกร้าน

ที่หน้าร้านมีชายรูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อหนังสีดำยืนพิงเสาไฟฟ้าอยู่

"สวัสดี" วินเซนต์
"นายเองหรอที่ถูกส่งมา" อัล
"ตกใจมากงั้นหรอ" วินเซนต์
"นายมาทำอะไรที่นี่กันแน่" อัลน้ำเสียงเหมือนกำลังโกรธ
"ความลับของวาติกันนายเองก็รู้ว่ามันเปิดเผยไม่ได้" วินเซนต์น้ำเสียงเยือกเย็นจนน่ากลัว
"หวังว่านายคงไม่ทำอะไรเหมือนกับที่โรมาเนียอีกนะ" อัล
"เหอๆ ฉันทำตามพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น" วินเซนต์
"การฆ่าคนบริสุทธิ์เนี่ยนะ" อัลโกรธจัดเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อโค๊ทหยิบสนับมือ
"พระผู้เป็นเจ้าทรงมีหนทางที่ไม่เปิดเผย" วินเซนต์

อัลสุดทนแล้วเขาเหวี่ยงหมัดที่ใส่สนับมือไปที่หน้าวินเซนต์ วินเซนต์เอียงหน้าหลบ หมัดอัลกระแทกเข้ากับเสาไฟฟ้าจนเกิดร้อยร้าว อัลกำลังจะชักหมัดกลับเพื่อที่จะจู่โจมอีกครั้ง แต่เขาก็ต้องชะงักเพราะตอนนี้วินเซนต์เอามีดเล่มใหญ่จ่ออยู่ที่ท้องของเขาแล้ว

"พอแค่นี้ดีกว่าฉันไม่ชอบต่อสู้โดยไม่จำเป็น อ้อแล้วอีกอย่าง ผู้หญิงที่มาด้วยนั่นใคร นายรู้กฎดีไม่ใช่หรอว่าฮันเตอร์ห้ามมีความสัมพันธ์" วินเซนต์

อัลไม่ตอบเขาใช้มืออีกข้างจับมือด้านที่วินเซนต์ถือมีดไว้แล้วสะบัดหลังมืออีกข้างใส่หน้าวินเซนต์ วินเซนต์ก้มหลบและสะบัดมืออัลหลุด เขาถอยออกห่างอัล

"แค่นี้แล้วกันสำหรับวันนี้แล้วเราคงได้เจอกันอีก" วินเซนต์ขึ้นคล่อมมอเตอร์คันใหญ่แล้วขับออกไป

เมื่อก่อนอัลกับวินเซนต์เคยเป็นเพื่อนกันและมักจะทำงานด้วยกันเสมอจนกระทั้งครั้งนึง เขาทั้งคู่ได้รับมอบหมายให้ไปกำจัดแวมไพร์ที่กำลังรุกรานหมู่บ้านแห่งนึงและเริ่มเปลี่ยนชาวบ้านเป็นลูกน้อง เขาทั้งคู่ตรงไปกำจัดแวมไพร์ที่ปราสาทแต่พลาดท่าเพราะว่าแวมไพร์ตนนี้มีอายุหลายร้อยปีมีอำนาจมากกว่าที่พวกเขาจะสู้ได้ ทั้งคู่หนีกลับมาที่หมู่บ้านแต่แล้ววินเซนต์ก็เริ่มทำสิ่งที่อัลทนไม่ได้ วินเซนต์เริ่มฆ่าชาวบ้านที่ตกเป็นทาสทั้งๆ ที่ถ้าเราสามารถฆ่าตัวหัวหน้าได้ชาวบ้านเหล่านี้ก็จะกลับมาเป็นปรกติ

อัลพยายามจะห้ามเพื่อนแต่ก็ไม่สามารถทำได้เขาเลยตัดสินใจกลับไปฆ่าแวมไพร์อีกครั้งด้วยตัวคนเดียวเพื่อไม่ให้วินเซนต์ต้องฆ่าชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องเหล่านี้อีก อัลฆ่าแวมไพร์ได้สำเร็จตัวเขาเองได้รับบาดเจ็บมากว่าจะกลับมาที่หมู่บ้านได้ก็ผ่านไปอีกวัน

แต่สิ่งที่เขาได้พบเห็นคือร่างของชาวบ้านที่ถูกฆ่า ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ศพเกลื่อนไปหมด อัลพยายามจะหาคนที่รอดชีวิตแต่ก็ไม่พบซักคน เขาเดินไปจนเจอเข้ากับวินเซนต์ที่นั่งมีเลือดท่วมตัว เขารีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนเพราะคิดว่าเขากำลังบาดเจ็บแต่พอเข้าไปใกล้อัลก็ต้องตกใจ เลือดพวกนั้นไม่ใช่ของวินเซนต์แต่เป็นของชาวบ้านที่ตายต่างหาก

อัลโกรธมากเขาหยิบดาบออกมาฟันไปที่วินเซนต์ วินเซนต์ยกดาบที่ถืออยู่ขึ้นรับ ทั้งคู่สู้กันจนบาดเจ็บทั้งคู่แต่อัลบาดเจ็บมากกว่าเพราะบาดแผลที่เขาสู้กับแวมไพร์ยังไม่หายดี วินเซนต์เลยถือโอกาสหนีไป หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เป็นศัตรูกันมาตลอด

อัลนึกถึงความหลังแล้วก็โกรธมาก เขารอจนใจสงบแล้วค่อยเดินไปหาเอมิ พอเข้าไปในร้านเห็นหน้าเอมิที่กำลังยิ้มแย้มดูลูกหมาอยู่ใจเขาก็สงบแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้น

"พี่อัลดูซิค่ะตัวนี้น่ารักจัง" เอมิ
"ครับน่ารักดีนี่ เอมิไม่เอาไปเลี้ยงหละ" อัล
"ไม่ได้หรอกค่ะ ห้องเอมิเค้าห้ามเลี้ยงสัตว์ แล้วเอมิก็ทำงานด้วยไม่มีเวลาเลี้ยงมันหรอก เอามันไปก็ต้องปล่อยให้มันอยู่ตัวเดียวน่าสงสารมันแย่เลย" เอมิ
"งั้นหรอครับ อืมงั้นไวต่อไปถ้าพี่เลิกทำงานที่ทำอยู่แล้วเปิดแค่ร้านหนังสือ พี่ดูแลมันให้ไหมตอนเอมิไปทำงาน" อัล
"จริงหรอค่ะสัญญานะค่ะ" เอมิยิ้มดีใจ

ทั้งคู่ดูลูกหมาในร้านกันซักพักก็ออกไปซื้อกับข้าวกับของใช้แล้วไปที่ห้องเอมิ เพราะอัลคิดว่าที่ร้านของเขาน่าจะอันตรายพวกหมาป่าอาจจะกลับมาวนเวียนอีกคืนนี้

ย้อนกลับมาตอนเช้าที่คอนโดหรู ริกกำลังนั่งที่หน้าคอมพิวเตอร์เขากำลังติดต่อกับลูกน้องที่อยู่ประเทศอื่นและสั่งให้เข้ามารวมตัวกันที่ประเทศไทย แจนยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง พอติดต่อลูกน้องเสร็จริกก็เดินกลับมาที่เตียง พอเขาเห็นก้นขาวๆ ของแจนที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงเขาก็ก้มลงไปเลียลากลิ้นไปทั่วแคมและหีแจน

แจนรู้สึกตัวเพราะความเสียว เธอรีบแอ่นก้นให้ริกดูดเลียได้ถนัดๆ ริกแหย่ลิ้นเข้าไปในร่องแจน เธอถึงกับร้องซีดลั่นตัวกระตุกไปมาเบาๆ เพราะความเสียว ริกเลียไปทั่วหีแจนอีกรอบก่อนจะเลียสูงขึ้นมาที่รูก้นเธอ แจนเสียวจนต้องขมิบรูก้นสายเอวไปมากซูดปากลั่น แจนรู้ตัวแล้วว่าต่อไปเธอจะโดนประตูหลัง เธอเตรียมกัดฟันแน่นรอควยขนาดใหญ่ของริกที่จะแทรกเข้ามาด้านในรูก้นเธอ

ริกเลียรูก้นแก้มก้นแจนแล้วก็ลุกขึ้นยืน เขาถอดเสื้อคลุมนอนออกควยริกทั้งเป็นแท่งน่ากลัว เข้าจับเอวแจนไว้ แจนรีบกัดฟันแน่น ริกเอาควยไปจ่อที่รูก้นแจนแล้วดันมันเข้าไปทันที แจนถึงกับต้องร้องกรี๊ดออกมาลั่น เธอรู้สึกถึงความอัดแน่นของควยริกที่กำลังพยายามดันเข้าไปในรูก้นเธอ แจนรู้กสึกว่าภายในรูก้นเธอเริ่มฉีกขาด ริกดันควยเข้าไปจนสุด แจนถึงกับอาปากค้างพูดไม่ออก

พอควยเข้าไปสุดริกก็เริ่มสาวเข้าออกอย่างแรงจนไข่ริกกระแทกมาที่ร่องเสียวแจน เธอรู้สึกเสียวแบบแปลกประหลาด แจนกัดฟัดรับความเจ็บและเสียวที่ริกปะเคนให้เธอ ริกซอยเอวซูดปากพอใจในความฟิตของก้นแจน เขาขย้ำก้นแรงๆ หลายครั้ง แจนทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน

ริกซอยควยจนเหงื่อท่วมตัวแล้วเขาก็ร้องโอ้ยยยย ก่อนจะปล่อยน้ำกามใส่รูก้นแจนจนมันล้นกลับออกมาด้านนอก แจนเองเสร็จไปหลายครั้งจนเธอนับไม่ถูกรู้สึกเหมือนมีดาววนรอบหัว ริกค่อยๆ ถอนควยออกจากรูก้นแจน แจนดีใจทีครั้งนี้เข้าไม่เอาไข่ใส่เข้าไปด้วยเหมือนตอนเย็ดหีเธอ ไม่งั้นเธอคงหูรูดฉีกแน่ๆ

ริกนอนลงมาทับตัวแจนไว้ แจนรีบหันมาออดอ้อนริก ในเวลากลางวันริกก็เหมือนคนธรรมดาและแปลงร่างไม่ได้ แต่เขาก็จะไม่ชอบแสงแดดเท่าไหรมันทำให้เขาตาพร่าและแสบร้อนตามผิวหนัง