รักไม่มีขีดจำกัด (ความรักของผม ปี2) ตอนที่ 8 อดีต..ปัจจุบันและอนาคต by  X-SOZE

สวัสดีครับ ได้อ่านต่อสมใจแล้วเป็นยังไงกันบ้างครับ แต่สำหรับคนที่ชอบsexก็คงผิดหวังกันไปตามๆกัน เพราะผมไม่เน้นsexครับ ก็ต้อง
ขอโทษจริงๆครับ แต่ก็ขอให้ท่านอ่านมันเล่นๆ คิดซะว่าเป็นนิยายง่ายๆ ก็แล้วกันครับ แต่สำหรับคนที่ชอบแนวDrama ผมคิดว่า น่าจะถูกใจ
กันนะครับ และสำหรับตอนนี้ ผมคิดว่า....โคตรครับ อ้อเกือบลืม ตอนนี้ผมใช้เวลาทั้งวันนั่งรากงอกหลังแข็งพิมตอนนี้ตอนเดียว เพราะฉะนั้น
 ถ้าทุกท่านช่วยสละเวลาอันมีค่าของท่าน มาเม้น ติชมกันบ้าง ผมจะเป็นปลื้มสุดเลยเลยครับ ผมเช็คมาแล้ว ผลเป็น 1:100 คือ คนอ่าน100คน
แต่มีคนเม้นกลับแค่ 1คน  
รักไม่มีขีดจำกัด (ความรักของผม ปี2) ตอนที่ 8 อดีต..ปัจจุบันและอนาคต
  ขงเบ้งเคยกล่าวว่า...เมื่อวานคืออดีต..พรั้งนี้สุดหยั่งรู้..แต่วันนี้คือปัจจุบัน...!!
"มึงว่าไงนะ!!...อิงบอกเลิกมึง.." ผมถามลากไอ้ต้นเข้ามานั่งในบ้าน พร้อมกับหาผ้าห่มและเครื่องดื่มร้อนๆให้มัน พวกเราทุกคนต่างอยู่กันครบ
ครับ ทั้งพี่พลอย แพท น้องพิมแล้วก็น้องหลิน พวกเรานั่งกันในห้องรับแขกฟังไอ้ต้นอธิบายเรื่องต่างๆที่เกิดขี้น ไอ้ต้นพูดไปพร้อมด้วยสีหน้าที่
เจ็บปวดแสนสาหัส...
"เออ..อิงเค้าบอกเลิกกูตอนเช้า..ตอนกูกำลังไปโรงเรียน อิงโทรมาหากูบอกว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย พอกูไปหา...อิงก็บอกเลิกกู" ไอ้ต้นพูดด้วย
น้ำเสียงสั่นเครือ ปกติแล้วไอ้ต้นไม่ได้ขี้แหงหรอกครับ มันลักเลงด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่าละครับ...ผู้ชายเวลาโดนหักอกน่ะ...มันเจ็บยิ่งกว่าตาย...
ผม เข้าใจมันครับ...ผมเข้าใจมันดีกว่าใครๆ..เพราะผมน่ะ........ช่างมันเถอะ ครับ..ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเล่าเรื่องความหลัง...
"แล้วอิงมันบอกมึงรึป่าว.ว่าบอกเลิกมึงเพราะอะไร?" ผมถามไอ้ต้นด้วยอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น
"อิงบอกกูว่า.......
ณ เหตุการณ์ในขณะนั้น
"ต้น...อิงบอกตรงๆนะ..อิงเบื่อต้นแล้วอ่ะ...แต่ต้นก็ทำให้อิงสนุกนะ..เวลาที่เราคบกัน..มันก็สนุกดี..แต่.."
"ทำไมละอิง..แต่อะไรละ"
"แต่อิงเจอผู้ชายที่อิงต้องการแล้ว..ต้นก็ช่วย...เสียสละเพื่อรักแท้ของอิง แล้วกัน...อิงเจอผู้ชายที่อิงรักแล้ว..เราจบแค่นี้นะ.." หญิงสาววัย17
เดินจากไปอย่างไม่รู้สึกรู้สา เธอไม่ได้แคความรู้สึกของคนที่เธอเคยเรียกว่าแฟนเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวเดินไปขึ้นรถคันหรูอย่างไร้ความ
สำนึกผิด สำหรับเธอแล้ว ต้นก็แค่เป็นผู้ชายที่เธอเผลอกายเผลอใจไปชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น...เธอ ไม่เคยแม้แต่รู้สึกรักเค้าเลยแม้แต่น้อย
แต่...สำหรับต้นแล้ว...เค้าได้มอบทุกอย่างไว้ที่อิง..ทั้งความรัก..ความ หวัง..ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่มาวันนี้ เค้าได้รับรู้ว่าผู้หญิงที่เค้ารัก..ไม่เคย
รักเค้าเลยแม้แต่น้อย เหตุการณ์เมื่อกี้นี้...มันเกินกว่าที่ต้นจะรับไหว...
"อิงเธอนี่มันเลวที่สุด!!" ผมพูดพร้อมทั้งตุบโต๊ะด้วยความแค้นใจแทนเพื่อนรัก
"ใช่!!..เลวที่สุด..ผู้หญิงแบบนี้แพทเกลียดที่สุด" แพทพูดเสริมก่อนจะมานั่งข้างๆต้น
"ต้นอย่าไปเสียใจให้ผู้หญิงแบบนี้เลยนะ...ผู้หญิงแบบนี้มันไม่มีค่าพอให้ต้น เสียน้ำตาหรอก" แพทพูดปลอบต้นอย่างนุ่มนวล เมื่อก่อน..ผมคิด
ว่าอิงเป็นพวกลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงอย่างเอาอกอกใจซะจนเสีย นิสัย ทำให้เธอเย่อหยิ่ง อวดอี แล้วก็เอาแต่ใจ แต่ผมก็คิดว่าเธอก็เป็นผู้หญิงที่
น่ารักมาก คนนึงเพียงแค่ต้องปรับปรุงนิสัย แต่มาวันนี้...ผมได้รู้ธาตุแท้ของเธอ..ผมรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงในตัว เธอ...ผู้หญิงแบบนี้..
ผมเกลียดที่สุด!!
"ต้นใจเย็นๆนะ...พี่เชื่อว่าต้นต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้..ถึงไม่มีเค้า..ต้น ก็ต้องอยู่ได้จ้ะ" พี่พลอยพูดปลอบต้นพร้อมทั้งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ใช่ค่ะๆ..พี่ต้นอย่าไปสนใจเลย...พี่ต้นหล่อจะตาย.." น้องหลินช่วยพูดอีกคนครับ  
"ช่ายๆ..หล่อกว่าพี่เหลียงด้วยแหละ" น้องพิมพูดหยอกล้อกระทบผมครับ ไอ้ต้นยิ้มให้น้องพิมเล็กน้อย แต่สีหน้าของมันก็ไม่ดีขึ้นเลยครับ
จิตใจของมันรู้สึกยังไง..ผมเข้าใจทุกอย่างครับ การถูกหักอกจากผู้หญิงที่ตัวเองรัก...มันเป็นยังไง..ผมเข้าใจดี
"มึงอยากได้แฟนใหม่มั๊ยละ..นี่ไง น้องพิม..มึงสนใจมั๊ยละ" ผมแกล้งพูดเล่นประชดน้องพิมครับ
"นี่พี่เหลียง..เด๋วโดนหรอก!!" น้องพิมพูดขู่ผมซะน่ารักน่า... เห้ยๆ..เวลานี้คิดเรื่องแบบนี้ได้ไงวะ...
"งั้นมึงอยู่นี่แหละ...เด๋วฝนหยุดแล้วกูไปส่ง" ผมพูดกับมันด้วยความเป็นห่วงครับ ผ่านไปสักพัก ฝนก็หยุดครับ ผมก็ไปส่งไอ้ต้นที่หอพักมัน
แล้วก็นั่งคุยกับมันสักพักผมก็กลับครับ ผมเป็นห่วงมันยังไงไม่รู้...กลัวว่ามันจะฆ่าตัวตายจัง..แต่ไม่หรอก..ไอ้ต้น มันกลัวตายครับ มันไม่ทำ
หรอก ผมกลับมาถึงบ้านก็เกือบๆจะ3ทุ่มแล้วครับ ผมกลับมาบ้านก็เห็นพี่พลอยนั่งรอผมอยู่ครับ
"ต้นเป็นไงบ้าง..." พี่พลอยถามเมื่อเห็นผมเดินเข้าบ้านครับ
"ก็ดีขึ้นครับ...เด๋วก็คงทำใจได้" ผมตอบพร้อมกับทรุดตัวนั่งข้างๆพี่พลอย
"หรอจ้ะ..เหลียง..พี่มีเรื่องจะถาม" พี่พลอยพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"อะไรหรอครับ" ผมถาม
"เหลียงอยากแก้แค้นให้ต้นใช่มั๊ย?" พี่พลอยมองตาก่อนจะถามผมตรงๆครับ ผมหันขวับมามองพี่พลอยทันที
"พี่พลอย!!...คือผม..." ผมอึ้งเมื่อได้ยินคำถามจากปากพี่พลอย ผมมองพี่พลอยด้วยความตกใจ
"เหลียง..เราเป็นแฟนกันมา2ปีแล้วนะ..เหลียงคิดอะไร..มีหรอพี่จะไม่รู้.." พี่พลอยพูดอย่างรู้ทันความคิดผมครับ
"ครับ..ผมอยากจะแก้แค้นให้เพื่อน...ผมเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุด.." ผมตอบด้วยความแค้นใจ
"พี่รู้นะ.ว่าเหลียงไม่ได้อยากแก้แค้นให้ต้นเพราะเจ็บแทนเพื่อน แต่เหลียงอยากแก้แค้นเพราะเหลียงนึกถึงเรื่องนั้น...พี่เข้าใจว่าเหลียง รู้สึก
ยังไง..แต่เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้วนะเหลียง..เหลียงลืมมันซะทีได้ มั๊ย?" พี่พลอยพูดกับผมด้วยความเป็นห่วง ท่าทางของพี่พลอยดูไม่สบาย
ใจเมื่อผมคิดถึงเรื่องนั้น...
"ผมไม่มีทางลืมได้หรอกครับ!!...ทุกอย่างมันเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน..ผม ยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้..ผมยังจำชื่อเธอได้..ผมยังจำหน้า
เธอได้..ผม ยังจำความรู้สึกที่ผมมีให้เธอได้..ผมลืมมันไม่ได้หรอกครับ!!" ผมตอบพี่พลอยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนมองออก
ไปนอกหน้าต่าง ผมรุ้สึกหงุดหงิดที่พี่พลอยยุ่งเรื่องในอดีตของผม...
"เหลียง!!...เรื่องนั้นมันผ่านไปแล้วนะ.." พี่พลอยพูดโต้ตอบผม ผมเข้าใจว่าพี่พลอยเป็นห่วงผมครับ แต่ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องนี้...ผม
ไม่อยากให้ใครมารื้อฟื้นเรื่องนี้อีก
"มันไม่เคยผ่านไปครับ...มันยังอยู่ในใจผมตลอด..ไม่ว่าจะตอนไหน...มันอยู่ใน ใจผมตลอด" ผมตอบพี่พลอยด้วยความเจ็บปวดครับ ผมได้
แต่ทอดสายตามองไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าที่มืดคลื้มไม่ต่างจากใจผมที่เจ็บปวดและหม่นหมอง
"เหลียง..พี่ขอร้อง..ทำเพื่อพี่สักครั้งได้มั๊ย?" พี่พลอยพูดกับผมพร้อมกับโอบกอดผมไว้จากด้านหลัง พี่พลอยซุกหน้าซบหลังผม ผมรู้สึกได้
ถึงหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่งามของเธอ พี่พลอยโอบกอดผมและร้องไห้ แต่แทนที่ผมจะหันไปปลอบโยนเธอ...แต่ผมกลับ
ยืนเฉย..ปล่อยให้คนที่ผมรัก ร้องไห้อย่างเดียวดาย
"พี่พลอยไปนอนเถอะครับ...ผมอยากอยู่คนเดียว" ผมตอบอย่างไร้ความสึก พี่พลอยกอดผมแน่นขึ้น ผมได้ยินเสียงสะอื้นของเธออย่างชัดเจน
"เมื่อไหร่เหลียงจะลืมผู้หญิงคนนั้นซะที...มันผ่านมา3ปีแล้วนะ..พี่...."
"อย่ายุ่งกับเรื่องของผมได้มั๊ย!!...ผมไม่อยากให้ใครรื้อฟื้นมันอีก.."  พี่ พลอยพูดไม่จบผมก็หันกลับไปตะวาดเสียงแข็งใส่พี่พลอยทันทีครับ
ผมเหมือนมีพลังอะไรบางอย่างที่มาบังตาผม ผมใช้อารมณ์ชั่ววูบพูดกับผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดอย่างไม่ใยดี ผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมทำอะไรลง
ไป ผมทำร้ายผู้หญิงที่ผมรักอีกครั้งนึงแล้ว
"เหลียง..." พี่พลอยเอ่ยชื่ผมเบาๆ...เธอค่อยๆถอยหลังออกห่างจากผม แววตาของเธอแสดงถึงความหวาดกลัว น้ำตาของพี่พลอยไหลพราก
อาบแก้ม สายตาของเธอมันบอกผมว่า...เธอไม่รู้จักผมอีกต่อไปแล้ว...ตลอด2ปีที่เราคบกัน เธอคิดว่าเธอรู้จักผมมากพอ..แต่มาวันนี้ สายตา
ของเธอมันบอกว่า..เธอไม่เคยรู้จักผมเลย
"มีอะไรกันน่ะ!!..." เสียงแพทถามพวกเราจากตรงบรรไดครับ แพทรีบเดินลงมาหาผมกับพี่พลอยด้วยความเป็นห่วง
"มีอะไรกัน..เหลียง...พี่..." แพทถามเราทั้งสองคนด้วยความสงสัย เพราะเมื่อกี้ผมตะวาดใส่พี่พลอยเสียงดังมากครับ แต่ตอนนี้อารมณ์ผมมัน
บอกผมว่า..อย่าไปใส่ใจ ผมรีบเดินออกจากบ้านสตาทรถออกไปทันที ทิ้งให้ผู้หญิงที่ผมรักร้องไห้อย่างเดียวดายและทรมาน ระหว่างเดินออก
จากบ้าน ผมหันไปมองพี่พลอย ผมเห็นเธอทรุดตัวลงนั่งเอามือทั้งสองข้างปิดหน้าร้องไห้ไม่ยอมหยุด แม้ว่าแพทจะช่วยปลอบแล้ว..พี่พลอย
ก็ยังคงร้องไห้... ผมขี่รถไปเรื่อยๆ ผมก็ไม่รู้ว่าไปไหนหรอกครับ แค่ขี่ไปเรื่อยๆ รู้แค่ว่าผมอยากหาที่เงียบๆนั่งคิดอะไรบางอย่างเท่านั้น ผมขี่
มาจอดที่หน้าร้านนมสดครับ ร้านนี้ดูเงียบแล้วก็สงบพอสมควร ผมเข้าไปนั่งสั่งนมสดดื่ม ผมอยากนั่งคิดอะไรสักพัก ผมก็บอกไม่ถูกครับว่า
ผมรู้สึกยังไง ตอนนี้ผมทั้งสับสน ทั้งเคียดแค้น ทั้งเสียใจ ผมทำกับคนที่ผมรักถึงขนาดนั้น...ผมทำลงไปได้ยังไงนะ...
"เหลียงหรอ...น้องเหลียงจริงๆด้วย...!!" เสียงผู้หญิงคนนึงซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นหูเรียกผมครับ ผมเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียง ผมก็เห็น...
"พี่โย!!.." ผมเรียกชื่อเธอด้วยความตกใจครับ
"น้องเหลียงมาทำอะไรคนเดียวเนี่ย...แล้วพลอยไปไหนละ" พี่โยถามด้วยความสงสัย
"ก..ก็อยู่บ้านครับ..ผมมาคนเดียว..แล้วพี่โยมากับใครอ่ะครับ" ผมตอบพร้อมทั้งเปลี่ยนเรื่องถามเธอแทน
"อ๋อ...พี่มารอ.."
"โย...ทำไรอ่ะ.." พี่โยพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงหญิงสาวอีกคนเรียกพี่โยจากด้านหลังครับ ผมหันไปเห็น ผมถึงกับตาโตเลยครับ...
"พี่พร..!!"
"อ้าว..นึกว่าใคร..พ่อหนุ่มน้อยของเรานี่เอง" พี่พรยังเรียกผมไม่เปลี่ยนครับ ตั้งแต่ไปเที่ยวทะเลคราวนั้น พี่พรก็ยังคงเรียกผมแบบนี้มา
ตลอดเวลาที่เจอกัน
"สวัสดีครับ..พวกพี่มาทำไรกันอ่ะคับ" ผมถาม
"เที่ยวกลางคืนจ้ะ.." พี่พรโน้มตัวมากระซิบผมที่ข้างหูเบาๆ ลมหายใจของเธอรดต้นคอผมจนผมเสียววูบ
"ร..หรอครับ..น่าสนุกนะครับ.." ผมตอบแบบเออๆออๆครับ
"หรอ..งั้นเหลียงก็ไปเที่ยวกับพี่สิ" พี่พรมาลงมานั่งข้างผมพร้อมกับควงแขนผม จนผมรู้สึกว่า หน้าอกหน้าใจอันใหญ่โตของเธอเบียดกับ
แขนของผม ผมรู้สึกขนลุกซู่ พี่พรใส่กางเกงขาสั้นตามแฟชั่น เสื้อกล้ามสีขมพูดูแล้วน่ารักมากครับ น่ารักกว่าตอนไปทะเลตั้งเยอะ
"ค..คือ.ผมต้องรีบกลับบ้านครับ..เด๋วพี่พลอย.." ผมกะจะเอาชื่อแฟนมาอ้างแต่ก็โดนพี่พรดัก...
"เรื่องยัยพลอยไม่ต้องห่วง..เด๋วพี่เคลียให้..ไปเที่ยวเป็นเพื่อนพี่นะ" พี่พรพูดกับผมอย่างออดอ้อนดูแล้วก็น่ารักไปอีกแบบครับ แต่..
พี่พลอยเคลียได้ก็จริง..แต่ถ้าเป็นยัยแพทละ... ใครจะเคลียให้ผมละ...ตายลูกเดียวเลยนะนั่น!!
"ค.คือผม..ผมว่า..มันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่" ผมตอบแบบเกรงใจครับ ผมน่ะไม่ชอบเที่ยวกลางคืนหรอกครับ แต่ก็เกรงใจพี่พร
"พี่เข้าใจและ...เหลียงไม่อยากไปกับพี่ใช่มั๊ยละ...เหลียงคงรำคาญพี่ใช่มั๊ย ละ" พี่พรพูดกับผมอย่างอนๆแล้วเธอก็ลุกออกจากโต๊ะเดิน
ออกไปนอกร้านด้วยท่าทาง น้อยใจครับ ผมได้แต่มองตามเธอ
"โถ่ยัยพร..น้อยใจเป็นเด็กๆไปได้" พี่โยพูดขณะอยู่กับผมในร้าน
"ไม่เป็นไรครับ...เด๋วผมเคลียเอง.." ผมบอกพี่โยก่อนที่จะลุกเดินออกมาหาพี่พรนอกร้าน ผมเห็นพี่พรยืนกอดอกทำหน้าบึ้งหันหลังให้ผม
"พี่พรครับ...ผมขอโทษ..แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ.." ผมพูดกับเธอจากด้านหลัง
"เหลียงจะไปเที่ยวกับพี่มั๊ย?..." พี่พรถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้ว...น้อยใจแหงๆแบบนี้
"คือ..มันไม่ค่อยเหมาะนะครับ." ผมพยายามตอบแบบเลี่ยงๆไม่ตอบปฏิเสธตรงๆ
"งั้นก็ลืมมันไปเหอะ...ไม่ต้องสนใจพี่หรอก" พี่พรพูดอย่างน้อยใจ ผมหันไปดูนาฬิกาที่ร้าน ตอนนี้ราวๆ5ทุ่มแล้วครับ ถ้าเกิดผมยอมตามใจ
ไปเที่ยวต่อกับพี่พร แค่ไปพอเป็นพิธีซักชั่วโมงนึง แล้วค่อยขอตัวกลับ ก็น่าจะไม่มีปัญหานะครับ เอาวะ...ไปเป็นเพื่อนพี่พรก็ได้
"งั้นก็ได้ครับ..ผมไปเป็นเพื่อนก็ได้" ผมตอบอย่างจนใจ
"จริงนะ!!...เหลียงจะไปเที่ยวกับพี่นะ" พี่พูดพร้อมทั้งหันมาโถมกอดผมครับ ผมได้แต่อึ้งยืนตัวแข็งเป็นหิน พี่พรกอดผมแน่นด้วยความดีใจ
ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจาก..กอดเธอตอบ
หลังจากนั้นผมไปเที่ยวเป็นเพื่อนพี่พรครับ พี่พรพาผมไปเข้าผับครับ ที่จริงอายุผมไม่ถึง แต่พี่พรเธอก็ทำให้ผมเข้าได้ครับ พอเข้าไป ผมก็
ได้แต่นั่งมองพี่พรครับ ผมน่ะกินเหล้าไม่เป็น ก็เลยได้แต่นั่งเฉยๆ นั่งไปก็มองพี่พรไป เธอก็...น่ารักดีครับ...
"เหลียงมองพี่ทำไมจ้ะ...หรือว่า..คิดอะไรกับพี่" พี่พรกระซิบที่ข้างหูผม ผมนี้ขนลุกเลยครับ
"ป.ป่าวนะครับ..ผมไม่ได้คิดอะไร" ผมตอบ
"คิกๆ..หรอจ้ะ.." พี่พรหัวเราะเบาๆ  ผมกับพี่พรแล้วก็พี่โยนั่งดื่มกันสักพัก พี่พรก็ลากผมออกมาเต้นครับ ผมได้แต่ปฏิเสธเพราะไม่เคยเต้น
แต่พี่พรก็งอนผมอีก ผมก็เลยไม่มีทางเลือก พี่พรดื่มไปหลายแก้วแล้ว...อาการของเธอเริ่มจะมึนๆแล้วครับ ผมเห็นพี่พรเต้นแล้วอดคิดลึก
ไม่ได้ครับ เธอดูเซ็กมากครับ พี่พรส่งสายตาที่แสนจะยั่วยวนให้ผมตลอดเวลา เธอเต้นคลอเคลียผมกับอย่างเชิญชวนผมเห็นแล้วก็อดหลง
ไหลไปกับการยั่วยวนของ เธอไม่ได้จริงๆครับ ผมหลงไหลไปกับแสงสีและการยั่วนวนของหญิงสาวจนกระทั่งเวลาผ่านไป...เร็วกว่า ที่ผมคิด...
"น้องเหลียงจะกลับเลยรึป่าว์?" พี่โยถามผมขณะที่พวกเรากำลังเดินออกจากผับ
"ครับ..ตี2แล้ว...ผมต้องรีบกลับ" ผมตอบอย่างร้อนรน ตอนแรกผมกะว่าแค่เที่ยงคืนก็จะกลับ....แต่นี่ผมมัวแต่เผลอใจจนลืมดูเวลาซะนี่..
"หรอ...แล้วแกละยัยพร.จะกลับยังไง" พี่โยหันมาถามพี่พร
"ไม่รุ้สิ...สงสัยต้องกลับแท็กซี่ พี่พรตอบ ท่าทางของเธอดูเมาอยู่พอสมควร
"กลับแท็กซี่หรอ?...อย่าเลยพร...อันตรายนะ." พี่โยพูดด้วยความเป็นห่วง
"งั้นเด๋วผมไปส่งก็ได้ครับ...บ้านพี่พรก็ทางกลับบ้านผมเหมือนกัน" ผมตอบ ผมคิดว่าพี่โยพูดถูกเลยครับ สภาพพี่พรเมาๆเคลิ้มแบบนี้ เขินปล่อย
ให้กลับคนเดียว มีหวังโดนฉุดเข้าข้างทางแหง ไหนๆก็ทางเดียวกันแล้ว ก็แวะไปส่งเธอก่อนก็ได้ เพราะถึงตอนนี้จะกลับเร็วกลับช้าก็ไม่สำคัญ
แล้ว..ในเมื่อ.กลับไปก็ตายลูก เดียว แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันกลับครับ พี่โยเธอจะไปต่อกับเพื่อนคนอื่นๆ ส่วนผมก็ขี่รถไปส่งพี่พรที่บ้าน  
ตลอดทาง พี่พรจะซบหลังผมครับ..เธอคงจะง่วงแล้วก็เมาพอสมควร แต่..ผมรู้สึกได้ถึงดอกบัวคู่คู่ใหญ่ของเธอที่จะชนกับหลังผมตลอดเวลา
 ไอ้น้องชายผมแข็งขึ้นมาทันทีเลยครับ ผมรีบขี่มาให้ถึงที่หมายโดยไว พอมาถึงบ้านพี่พลอย ผมก็กดกริ่งเรียกครับ
"ไม่ต้องกดหรอก..บ้านพี่ไม่มีใครอยู่.." พี่พรตอบ
"หรอครับ..งั้นเด๋วผมพาเข้าบ้าน.." ผมประคองพี่พรพาเข้าบ้านครับ บ้านเธอเป็นบ้านเดี่ยวดูน่าอยู่ครับ ผมประคองพี่พลอยขึ้นมาที่ห้องนอนของ
เธอและให้เธอนอนลงกับเตียง ที่จริงพี่พรไม่เมาขนาดไม่รู้ตัวหรอกครับ...แต่เธอก็มึนจนเดินไม่ตรงทางละ ครับ พี่พรนอนแผ่กับเตียง เสื้อกล้าม
ของเธอร่นขึ้นมาเผยให้เห็นหน้าท้องเรียบเนี่ยนและผิวที่ขาวใสน่า สัมผัส ผมเห็นแล้วก็ต้องรีบหันไปมองทางอื่นครับ
"งั้นผมกลับแล้วนะครับ.." ผมพูด แต่ก่อนที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้อง พี่พรก็ลุกขั้นมาโอบคอผมหน้าอกเธอบดเบียดกับหน้าอกผมอย่างจัง
"จะรีบกลับไปไหนละ...พี่รู้นะ..ว่าเหลียงคิดอะไรกับพี่.ทั้งตอนที่อยู่ในผับ ตอนที่ขี่รถ แล้วก็เมื่อกี้นี้" พี่พรพูดกับผมเบาๆเหมือนกระซิบ แต่ผม
ก็ได้ยินเธอชัดเจน ผมรู้สึกถึงลมหายใจของเธอที่สัมผัสกับใบหน้าของผม พี่พรโอบคอผม แขนของเธอโอบคอผมอย่างเซ็กซี่
"เอ่อ..ผมว่าพี่พรเมามากแล้วะครับ..เด๋วผมพาไปนอนนะ" ผมตอบพร้อมกับพยายามดึงเธอออกจาร่างผม
"เหลียงไม่ต้องการพี่แล้วหรอ...เหลียงไม่อยาก..มีอะไรกับพี่หรอ?" พี่พรพูดก่อนที่เธอจะดึงผมให้ลงไปนอนที่เตียงกับเธอ  พี่พรลุกขึ้นนั่ง
คร่อม เอวผมไว้
"พี่รู้นะว่าเหลียงอยากเอาพี่...พี่รู้นะว่าเหลียงต้องการพี่" พี่พรพูดพร้อมทั้งถอดเสื้อกล้ามสีชมพูของเธอออก ผมเห็นหน้าอกคู่งามถูกปกปิด
ไว้ด้วยบราเซียร์สีขาวขอบสีฟ้าดูแล้วเซ็กมากครับ พี่พรสบตาผมเหมือนกับจะบอกอะไรบางอย่าง เธอค่อยๆปลอตะขอบราตัวนั้นออก เผย
ให้เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้บราตัวนั้น ผมถึงกับตาโตอ้าปากค้าง ผมมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนตาไม่กระพริบ หน้าอกคู่งามของเธอเด้งออกมา
หลังจากที่มันถูกกักขังไว้ภายใต้บราเสียนาน หน้าอกของพี่พรช่างสวยงามอะไรเช่นนี้  เต้าคู่งามของพี่พรช่างขาวนวลเนียน น่าสมพัสจริงๆ
ครับ ผมได้แต่ตะลึงกับสิ่งที่เห็นจนตาข้าง พี่พรจับมือผมทั้งสองข้างมาเกาะกุมหน้าอกของเธอ มือของผมทั้งสองข้างกุม2เต้าของเธอ ผมรู้
สึกได้ถึงความนุ่มนวลและความเนียนน่าดูดน่ากิน พี่พรยิ้มอย่างชอบใจ ตอนนี้ท่อนเอ็นของผมแข็งโด่จนมันทิ่มขึ้นมาโดนก้นของพี่พร พี่
พลอยก้มลงดูก่อนจะเงยหน้ามาอมยิ้ม ผมเองก็อายจนไม่กล้าสบตาเธอ พี่พรสบตาผมเหมือนจะบอกผมว่า...แข็งโด่ขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามา
ปฏิเสธอีก พี่พรค่อยๆถอดกางเกงและดึงกางเกงในของผมออก ทำให้ท่อนเอ็นใหญ่ของผมดีดขึ้นมาชี้หน้าพี่พรอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พี่พร
จ้องมองดูท่อนควยของผมอย่างตื่นตะลึง ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมามองผม
"ใหญ่เหมือนกันนิเรา..มิน่าละ..ยัยพลอยถึงหลงรักขนาดนั้น" พี่พรพูดก่อนที่เธอจะค่อยๆใช้มืออันนุ่มนวลของเธอกำรอบท่อนควยของผม
พี่พรค่อยๆชักมันขึ้นลงอย่างชำนาญ
"อุ๊ย!!..พี่พร" ผมสะดุ้งเล็กน้อย ผมรู้สึกได้ว่า มือของเธอนั้นช่างนุ่มนวลเหลือเกิน นุ่มอย่างกับมือเด็ก พี่พรใช้มือชักว่าวให้ผมอย่างชำนาญ
จนหัวบานใหญ่ของผมโผล่ออกมาให้เห็น พี่พรเงยหน้าสบตาผม เธอส่งสายตาที่แสนจะยั่วยวนและเซ็กซี่
"พี่ขอลองหน่อยนะ...ใหญ่คับปากที่แน่ๆเลย" พี่พรพูดจบก็ก้มหน้าลง พี่พรค่อยๆแลบลิ้นสัมผัสกับหัวบานของผม ผมรู้สึกเสียววูบวาบตรง
หัวควย

ขอบคุณครับ โอ๊ยหน่อ ไปไงมาไงดันไปกะพี่พรได้นิ เดี่ยวก็งานงอกขนานใหญ่หรอก

ขอบคุณมากสำหรับเรื่องที่น่าติดตาม..
ขอบอกเลยเป็นเรื่องที่อ่านแล้วสนุกสุดๆ ชวนให้ต้องติดตามมากเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว..
อ่านแล้วเพลิดเพลินมาก..ลีลาอ่านใช้สำนวนก็ขั้นนักประพันธ์หัวแถวเลย...
ใครถ้าได้ลองเข้ามาอ่านแล้วต้องติดตามไปจนตลอดแน่นอน..
สุดยอดมากกก..
ขอบคุณ

ผมว่าเริ่มไม่น่าสนุกแหละท่านพระยา ท่านเล่นแบบนี้เหมือนตอนท่านเมาเหล้าเลยนะ

จัสส ยาวยานว่าง

อ้าว...ตกลงเป็นแค่ตัวอุบาทว์อีกตัวนึงรึ