7 วันต่อมา... ขณะที่บลูนั่งอยู่ในออฟฟิศ ที่ร้านวัสดุก่อสร้าง ซึ่งเป็นกิจการของคุณพ่อ
อยู่ๆก็เจอเด็กนักเรียนหน้าตาคุ้นเคย สะพานเป้นักเรียน มานั่งที่เกาอี้ไม้หินอ่อนหน้าร้าน
ขณะที่กำลังหย่อนก้มนั่ง เด็กนักเรียน ก็มองเข้ามาในร้าน สบสายตากับบลูเข้าพอดี
นั้นก็คือ...อาคม! เด็กอ้วนในคืนอัปยศวันนั้น!
-----------------------------------
แต่ไม่รุ้เพราะเค้าไม่เห็นบลู หรือว่าจำไม่ได้กันแน่
บลูจำเด็กที่ค่อนข้างอ้วนได้ ที่เพื่อนเรียกชื่อ อาคม
อาคมนั่งลงที่เก้าอี้หน้าร้าน มองซ้ายที ขวาที
บลูเห็นท่าไม่ดีแล้ว
“ป๊า เด่วหนูจะเข้าไปที่โรงบาลหน่อยนะ”
(บลูโชดดีที่ได้กลับมาฝึกงานเป็นหมออินเทิร์น เป็นโรงบาลประจำอำเภอบ้านเกิด)
แล้วบลูก็รีบขับรถเบนซ์สีขาว ที่เพิ่งซ่อมเสร็จหมาดๆออกไป เพื่อหลบเจ้าเด็กนั่น
คืนนั้น บลูนอนคิดทั้งคืน ไม่สบายใจเลย รู้สึกังวล
ว่าเด็กที่เห็นนั่น อาจจะแค่คนหน้าคล้ายหรือป่าว
แต่ถ้าเกิดเป็นอาคมจริงล่ะ ทำไมเค้าถึงมาอยู่แถวนี้ หรือบ้านมันอยู่แถวนี้??
แต่วันต่อมา บลูก็ไปทำงานที่โรงบาลบ้าง บางวันไม่มีเวรก็นั่งเฝ้าร้านอยู่เป็นเพื่อนกับคุณพ่อ
ก็ไม่เจอเด็กคนนั้นอีก ทำให้บลูคลายความกังวลไปได้
แต่แล้ว หลังจากผ่านไป 2 เดือน
“ก๊อกๆๆ” บลูเงยหน้าขึ้น หลังจากได้ยินเสียงเคาะห้องกระจก
“หนะ นะ นี่ พะ พวก น า ย!!!” บลูลืมตัวอุทานออกมา จนป๊าที่นั่งอยุ่เก้าอี้ข้างหน้าหันมา
“ลูกบลู มีไรเหรอ” ป๊าที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้า หันมาถาม
“เออะ เอ่อ เออ ไม่มี ไม่มีอะไรคะ”
ป๊าทำหน้างงๆ แต่ก็ก้มหน้าทำบัญชีต่อไป
สิ่งที่ทำให้บลูตกใจขนาดนั้นก็คือ...เด็กนักเรียน ใส่ชุดเสื้อขาว กางเกงสีกากี สะพายเป้สีแดง
ยื่นยิ้มแฉ่ง เคาะกระจก อยู่ตรงหน้า และไม่ใช่แค่อาคมที่บลูเคยเห็น แต่นี่...ทั้งสามคน!
บลูเหงื่อไหล ตัวร้อนรุม
มือที่กำลังพิมพ์ไลน์ตอบเรื่องการดูแลคนไข้ให้พยาบาลอยู่ ก็สั่นระริก
จิ้มตัวหนังสือผิดๆถูกๆ พยายามไม่เงยหน้ามอง
ทั้ง3คน เดินหลบสายป๊า มาที่ด้านข้างของห้องกระจก ใกล้ๆตรงที่บลูนั่งอยู่
“ก๊อกๆๆ”
บลูค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง เห็นพวกนั้นทั้ง 3 คน ยืนยิ้มยิงฟันขาว
ทั้งสุชาติ คนที่ตัวสูงใหญ่กว่าเพื่อน อาคมเด็กอ้วน และ เลิศที่ผอมแห้ง
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
หลังจากเคาะกระจก พวกนั้นก็พยายามส่งภาษามือ อะไรก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ๆเด็กพวกนั้นทำท่าทำทาง เหมือนเป้นการถ่ายรูป ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะคิกคักกันทั้ง 3 คน
ซึ่งตรงกับข้ามกับความรู้สึกบลูตอนนี้ ทั้งกลัว ทั้งหวั่น เครียด กังวัล สับสน จะทำยังไงดี
“ก๊อกๆๆ” พวกเด็กนักเรียนทั้ง 3 คนเคาะเสียงดังมากขึ้น จนป๊าหันมามอง
บลูตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปแล้วพูดกับพวกนั้น
“ซื้ออะไรคะ? ถ้าไม่ซื้ออะไรก็ออกไป”
“เชิญค่ะ!” พวกนั้นพอเห็นบลูเดินขึงขังพูดต่อหน้า ก็เงียบไป แต่ไม่ยอมไปไหน เดินวนเวียนที่เดิม
บลูกลับมานั่งที่เดิม
“ทำไมหนูไปตะโกนไล่ เด็กพวกแบบนั้นทำไม ไม่ใช่ลูกลยนะแบบนี้น่ะ?”
“เอ้าา...ก็ มาเกะ..” บลูโดนป๊าเอ๊ะ
“มันมารอพ่อมันเลิกงาน เสียงดังโวยวายหน่อย แต่เด่วมันก็ไปแล้ว”
“พ่อ?…พ่อใครคะ?”
“ไอ้เด็กอ้วนๆนั่นลูกไอ้ศร” ว่าแล้วป๊าก็นั่งจิ้มเครื่องคิดเลขต่อ
“หือออ...ลูก?”
นายศร ก็คือคนงานเก่าแก่ของที่ร้าน ทำงานมากว่า10ปีแล้ว
….อาคมคือลูกนายศร หรอกหรือนี่ โลกมันจะกลมเกินไปแล้ว
ขนะเดียวกัน นายศรเลิกงานออกมารับพวกเด็กทั้ง3คนพอดี
ทั้ง 4 คน ขึ้นรถปิคอัพแล้วกลับบ้านไป
วันนั้นจึงผ่านไปได้ บลูโล่งไป แต่ก็เริ่มคิดแล้วว่าแบบนี้ท่าจะไม่ดีแล้ว ลางร้ายมาเยือน
และแล้วก็เป้นอย่างนั้นจริงๆ แค่วันต่อมา พวกนั้นก็มาอีกแล้ว เวลาบ่าย 4 โมงตรงเช่นเดิม
แต่คราวนี้ป๊าไม่อยู่ มีแต่บลูนั่งอยู่ในออฟฟิศคนเดียว
“ก๊อกๆ” ยืนยิ้มแฉ่งให้บลู
คราวนี้ล่ะ ป๊าไม่อยู่ บลูเลยได้จังหวะที่จะออกไปเคลียร์กับพวกนั้น
“ชั้นมีเรื่องต้องเคลียร์กับพวกนายอยู่ดี”
“จะกลับดีๆ หรือจะให้ชั้นโทรแจ้งตำรวจ โรงพักอยู่ตรงข้ามนี่เอง เอาไง”
บลูรู้สึกเป็นต่อ เพราะที่นี่เป็นถิ่นตัวเอง และ โรงพักอยู่ตรงกันข้าม ต่างจากสถานการณ์วันนั้นลิบลับ
พวกเด็กทั้ง 3 คน ทำหน้าเจือน
แต่สุชาติ ชูกล้องของพี่วีขึ้นมา
“เห้ยยย นั้น” บลูคว้าจะเอากล้อง แต่พวกนั้นดึงกลับไว้ได้ทัน
...เห้ยบลูพูดกับตัวเอง วันนั้นลืมกล้องเหรอเนี่ย มัวแต่คิดจะรีบออกมาจากตรงนั้น
จนไม่รู้เลยว่ากล้องอยู่กับพวกเนี่ย บลูโกธรมากๆ
ไม่พอ เจ้าสุชาติหัวโจก ยังเปิดกล้อง กดปุ่มดูรูป แล้วหันจอให้บลูดู
ถึงบลูจะเห็นไม่ชัด แต่ก็รู้ว่านั้นคือรูปที่….ถ่ายในคืนนั้น
“นี่ หยุด….พวกแก หยุดนะ!” บลูปริ๊ด โกธรจัด หน้าแดงเข้ม
“พวกนายต้องการอะไร นี่ชั้นแจ้งตำรวจจับได้เลยนะ” บลูพูดน้ำเสียงดุๆตะหวาด
“นี่มันกล้องของชั้น เอาคืนมานะ”
“ฮ่าๆ ได้ครับ ได้ครับ”
“อิอิ ได้ๆ ได้สิฮิ”
“พวกเราก็จะเอามาคืนนี่ละครับพี่สาว ไม่ต้องแจ้งตำรวจหรอก”
อาคมเป็นคนยืนกล้องให้ แต่แล้วก็ดึงกลับ ทั้งคน3ต่างคนต่างยิ้ม
“เอ๊ะๆ เด่ววว...แต่โผมขอ...ทำแบบคืนนั้นอีกนะ” สุชาติพูด
“เนอะ” เลิศเสริม
“ฝันไปเถอะ ไม่มีทางซะหรอก” บลูสบัดผม เชิดหน้า กำมือแน่น
บลูปากเก่งไปอย่างนั้นเอง แต่ในใจตุ้บๆต่อมๆ หวั่นไหว
“อ้ายเดชชชชชช” อาคมพูดขึ้น พร้อมทั้งชูกล้องขึ้นสูง
“เห้ยย นี่ พวกนาย” บลูตกใจ รู้ในทันทีว่าพวกนั้นคิดจะทำอไะร
“แม่นหยังอี๊กกก สุ่มนี่” (มีอะไรอีกวะ เจ้าพวกนี้)
นายเดช(ลูกจ้างในร้านอีกคน)ที่กำลังแบกเหล็กเส้นขึ้นรถกระบะลูกค้าอยู่ ตะโกนกลับมา
“พอๆ ชั้ะ ชั้น น่ะ...เออ พะ พี่...ทำให้ก็ได้”
บลูหน้าแดง เหงื่อไหลเต้มหน้า ตอบกลับพวกเด็กไป
บลูก้มหน้า ไม่กล้ามองนายเดช ที่กำลังเดินเข้ามาและหันมามองบลูอยู่
นายเดชหันกลับไปคุยกับกลุ่มเด็กทั้ง 3
“แม่นหยังละ”
บลูใจเต้นตุ๊บๆไปถึงตาตุ่ม ทั้งหน้าแดงอายและหน้าชา
กลัวว่าพวกเด็กแสบทั้งสามจะเอาภาพให้นายเดชดู
“ข่อยกลับล่ะเด้อ ฝากบอกพ่อข่อยนำ” (ผมกลับแล้วนะ ฝากบอกพ่อด้วย)
“บักห่าหนิ แล้วสิเอิ่นกูเฮ็ดหยัง เอ่อๆๆสิบอกไห้ดอก” (เด็กเวรนี่ แล้วจะเรียกทำไม เอ่อๆเด่วบอกให้)
จากนั้น พวกนั้นขี่มอไซค์ซ้อนสาม ให้บลูขับรถเบนซ์ตามมันไปยังม่านรูดแห่งนึงนอกตัวอำเภอ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
โชดดีพอถึงห้อง บลูก็ลงจากรถแล้วเข้าห้องไปเลย คนเฝ้าม่านรูดคงไม่มีใครได้เห็นหน้าบลู
เพราะถ้าเห็น ต้องจำได้แน่ ในอำเภอเล็กๆคนมักจะรู้จักกันหมด
โดยเฉพาะยิ่งบูลเป็นหมอ สวยเด่นระดับต้นๆของอำเภอ และเป็นลูกสาวเจ้าของร้านวัสดุก่อสร้างใหญ่สุดในอำเภอซะด้วย
ม่านรูด….ที่เกิดมาบลูไม่เคยเข้ามาก่อนในชีวิต
(บลูไม่เคยแม้แต่จะคิดเรื่องอย่างว่าเลย มีแฟนคนแรกก็คือพี่วี และไม่เคยมีอะไรกัน พี่วีก็ไม่เคยเรียกร้อง)
พอเข้ามาอยู่ในห้อง..ยืนอยู่คนละมุมห้อง
ฝ่ายนึงคือ บลู ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนต์ขาสั้น
กับอีกฝ่าย เด็กนักเรียน 3 คน ใส่ชุดนักเรียน กางเกงกีกา รองเท้ากากี เป้สีดำ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
มีซ่อนข้อความนะครับ เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน