Normal 0 false false false EN-US X-NONE TH
จิตอิสระ ตอนที่ 17 โดย อิสระ fallenversa
จิตอิสระตอนที่ 17
-กลับมาที่ คฤหาสน์ริชมอนต์-
อลิสสิตานอนทอดกายอยู่บนที่นอนหนานุ่มท่ามกลางห้องนอนอันสวยหรูวิจิตรอยู่คนเดียว สายตาจ้องมองไปที่ความมืดอันว่างเปล่าอย่างเลื่อนลอย พลางครุ่นคิดไปมาอย่างว้าวุ่นจนนอนไม่หลับเพราะเธอกำลังสับสนกับสิ่งที่เธอเป็นและกระทำอยู่ในปัจจุบัน และยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันได้อย่างเต็มที่เพราะสิ่งต่างๆนั้นได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วภายใน24ชั่วโมงที่ผ่านมาจนดูเหมือนกับว่าเธอตื่นมาอีกครั้งบนฝันร้ายที่ซ้ำซ้อนความฝัน แต่ก็ยังรู้สึกดีอยู่เล็กๆที่มีผู้คอยบำบัดอาการเศร้าและเครียดด้วยการกระตุ้นต่อมเสียว... แต่มันก็ทำให้เธอคิดมากไปอีก เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เธอไม่เคยถูกล่วงล้ำทางเพศถึงขนาดนั้นมาก่อนเลยอีกนิดเดียวเธอก็จะถูกกระทำภายในอยู่แล้ว ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แสงประหลาดนั่นเสียก่อนนะ
'อย่าคิดมากเลยแม่สาว ข้าเพียงแค่ชั่ววูบเท่านั้น นอนเสียเถิด'เจนนู ซึ่งบัดนี้เปรียบเสมือนชุดที่เธอสวมใส่ตลอดเวลาไปแล้วกล่าว หลังจากที่รับรู้ความคิดของอลิสสิตาได้
"อลิส สับสนไปหมดแล้ว... อลิสไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไรดีอลิส...ไม่รู้สิ..." เธอกล่าวสั้นๆแล้วเงียบไปอีกอึดใจ
ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากน้อยๆนั้นอีก เหลือไว้แต่เสียงลมจากเครื่องปรับอากาศกระทบผ้าม่านจนไหวไปมาราวกับเต้นรำเพลงจังหวะช้าๆอย่างแผ่วเบา แสงจันทร์หลังคืนเดือนมืดเริ่มฉายแสงออกมาบ้างแล้วถึงแม้จะน้อยนิดแต่ก็พอเห็นใบหน้านวลผ่องของอลิสสิตาที่นอนมองเพดานต่อไปเรื่อยๆ
...
"ทำไม..."
.....
"ทำไมเราถึงมาเจอกัน?" อลิสสิตาถามขณะดวงตายังมองอยู่ที่เดิม
'...ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด...' เจนนูพูดอย่างสงสัยเพราะฟังดูคำพูดนั้นไม่มั่นใจเหลือเกิน
"ก็... ทำไมเมื่อคืนเจนนูต้องตกลงมาใส่อลิส แล้วทำไมเรื่องราวต่างๆถึงต้องเป็นแบบนี้...มันยังกับ...ฝันเลย"เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย
'ข้าไม่อาจรู้ได้... ข้าเดินทางมายังโลก เพราะข้าเจอภาพในความฝันปรากฏอยู่บนข้อมูลที่ข้ารับใช้มอบให้ข้าแต่ข้าไม่สามารถเกิดใหม่เพื่อปรับให้เข้ากับโลกเจ้าได้ ข้าเลยต้องอาศัยตัวเจ้าอยู่เช่นนี้'เจนนูอธิบายอย่างละเอียด แต่อลิสสิตาก็ยังคงอยู่เช่นเดิม
"แล้วเจนนูจะมาอยู่ถึงเมื่อไหร่กัน?"
"จนกว่าร่างหยาบจะเสร็จสมบูรณ์ ข้าคาดการณ์ล่วงหน้าแล้วในอีก 1อาทิตย์ ร่างของข้ากับเจ้าจะแยกออกจากกัน เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะไม่รบกวนเจ้าอีก" เจนนูตอบด้วยน้ำเสียงเรียบผิดปกติจนคล้ายกับว่าไม่พอใจในคำถามนั้น และจากนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาเลยจนถึงเช้า
-/-/-/-/-/-/-/-
"อึ๊ อึ๊..อ๊า..." ร่างเปลือยของหญิงสาวสะบัดเกร็งไปตามจังหวะอารมณ์ขณะถูกชายแปลกหน้ายัดเยียดความเป็นชายให้ อย่างต่อเนื่องจนกระทั่งเขาระเบิดน้ำรักเข้าใส่อีกครั้งเต้านมอวบใหญ่สองข้างกระเทือนตามแรงอัดกระแทกนั้นแดงเป็นจ้ำเพราะถูก บีบอย่างหนัก ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำกามแห้งเกรอะกรังไปทั่วเส้นผมสีแดงเข้มปนน้ำตาลยาวสลวยตอนนี้กระเซอะกระเซิงไปทั่วและย้อมไปด้วยน้ำ กามจะติดกันดูยุ่งเหยิงแต่ถึงกระนั้น ดวงตาของเธอยังสดใสร่าเริงอยู่แม้จะผ่านพ้นค่ำคืนที่ยาวนานและชุ่มโชกไปด้วยเพลิงราคะนับร้อย
เจ้าชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนหอบข้างๆหลังถอนท่อนเนื้อของตนที่อ่อนตัวออกจากหลืบสวาท ขณะที่จีเซลล่ายันแขนตนลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตาไปรอบๆมองร่างของชายนับสิบนอนหลับอย่างไร้เรี่ยวแรง ในขณะที่เธอกลับดูสดชื่นมากกว่าเก่า ราวกับการเสพกามนั้นสามารถทำให้เธอมีพละกำลังวังชาได้จีเซลล่าลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว คว้าเสื้อคลุมมาปิดร่างกายของตนไว้อย่างมิดชิดก่อนเดินออกจากห้องพักที่เธอแสวงหากามกิจตั้งแค่เมื่อคืน
-/-/-/-/-/-
"เอก ตื่นๆๆ" เสียงดังข้างหูชายหนุ่ม เอกพันธ์งัวเงียลืมตาขึ้นมาก็พบเจ้าเพชรยืนเขย่าตัวเขาอยู่เขาจึงยันตัวลุกขึ้นมาอย่างหมดแรง พอมองไปรอบๆก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงในโรงแรมม่านรูดข้างๆพบหญิงสาวสองคนนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ สถาพร่างกายนั้นทรุดโทรมต่างจากเมื่อคืนลิบลับร่างเปลือยขาวนั้นฟกช้ำไปทั่วด้วยแรงบีบเค้น เอกพันธ์รีบสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆคว้านาฬิกาข้อมือมาสวมและดูหน้าปัดบอกเวลาหกโมงเช้า ซึ่งใกล้เวลาเข้าทำงานของเขา จึงรีบจัดแจงตนเองให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปพร้อมเพชร
กรุงเทพ ณ เวลา 7.30 น.
หลังจากที่เอกไปส่งเพชรที่คอนโดหรูของเขาก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะตรงเข้าคฤหาสน์ริชมอนด์เพื่อเข้าทำงานตามปกติ แต่ก็ต้องมาเจอรถติดกลางเมืองซึ่งเป็นเรื่องปกติและจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยถ้าเขาไม่ต้องรีบเร่งขนาดนี้
"ติดอะไรเยอะแยะวะ คนยิ่งรีบๆ"เอกพันธ์บ่นคนเดียวอยู่ในรถ ทั้งๆที่แอร์ก็เปิดเย็นฉ่ำแต่กลับมีเหงื่อตกเพราะกลัวจะเข้างานไม่ทัน ตั้งแต่เขาได้รับการชุบเลี้ยงจากนายริชมอนต์ซึ่งเก็บเขามาจากข้างถนนเขาก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ส่งเข้าโรงเรียนเพื่อไปเรียนหนังสือจนจบชั้นอุดมศึกษา(มหาวิทยาลัย)และให้เขารับตำแหน่งเป็นผู้ดูแลคุณหนูอลิสสิตาบุตรสาวของนายริชมอนต์ รับเงินเดือนเพื่ออยู่กินสบายๆพร้อมปลูกบ้านให้อยู่ส่วนตัวหลังคฤหาสน์ ซึ่งเขาไม่เคยทำให้ริชมอนต์ผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียวเห็นทีคราวนี้คงจะลำบากแล้วกระมัง?
"ตายห่า เวรแล้วกู" เอกพันธ์สบถออกมาอีกครั้งเพราะเพิ่งรู้ว่าตนมาผิดเลนแทนที่จะขับรถในเลยวิ่งทางตรง แต่กลับเข้าชิดซ้ายซะเฉยๆ ซึ่งเป็นเลนวิ่งผ่านตลอด ครั้นจะหยุดรอไปเขียวเลนตรงก็ไม่ได้เพราะมีรถคันหลังจ่อติดอยู่ซ้ำยังตำรวจจราจรยืนอยู่ตรงไฟจราจรพอดิบพอดี จำเป็นต้องเลี้ยวซ้ายตามระเบียบอย่างขัดไม่ได้เอกพันธ์หมุนพวงมาลัยเลี้ยวตามช่องทางสัญจรอย่างเบื่อหน่ายในอารมณ์ แล้วก็รู้สึกแทบบ้าเมื่อพบว่าเขาต้องมาต่อหลังรถนับร้อยนับพันหลังจากเลี้ยวเข้ามาได้ไม่ถึง10เมตร
"โว้ยยย อะไรนักหนาวะ" เอกพันธ์ตะโกนร้องเสียงดัง ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำด้วยความโมโห อยากจะทุบ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้าทิ้งไปให้หมด... ซึ่งแน่นอนว่าทำไม่ได้อยู่แล้ว น่าสงสารยิ่งนักนายเอกพันธ์...
จบตอนที่ 17 อ่านต่อ 18 ครับ
(ขออภัยอย่างสูงที่ไม่ได้มาตามต่อผลงานตนเอง เนื่องจากช่วง2อาทิตย์ที่ผ่านมาเจอมรสุมชีวิต จะรีบเร่งเขียนให้ต่อเนื่องนะครับ ขอบคุณ ผมแต่งเองและจะโพสลงใน />
*ก๊อปไปอ่านได้ แต่ ห้าม ! นำไปเผยแพร่นะคะ เพราะ คุณ flame619 หรืออีกนาม คุณ fallenversa ฝากให้นำมาลงแบ่งปันกันอ่านเท่านั้นจ๊ะ*