ตอนเช้า..อากาศสดชื่น กะทะตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น กะทะเองก็รู้สึกแปลกใจเหลือกำลัง ก็เมื่อคืนรู้สึกว่าจะเป็นไข้นี่นา มื้อค่ำก็
ไม่ได้กินข้าว เค้าน่าจะอ่อนระโหยทั้งจากพิษไข้และไม่กินข้าวเย็น แต่นี่เค้ารู้สึกว่าตัวเค้าเหมือนลอกออกจากเปลือกที่ห่อหุ้ม กะทะ
อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่าง เมื่อเจอพี่พลอยกะทะอยากจะถามถึงเหตุการณ์ประหลาดเมื่อคืน แต่ก็พูดไม่ออก พี่พลอยยิ้มให้
แล้วพูดว่า
"พี่พลอยต้มข้าวต้มกุ้งให้..ไปกินเถอะ..."
กะทะรับรู้ถึงประกายตาแวววาวที่เค้าไม่หาญกล้าจะปะทะสายตาตรง ๆ กะทะเสไปมองถ้วยข้าวต้มที่กำลังส่งกลิ่นและควันกรุ่น กะทะ
รีบเข้าไปนั่งและตักข้าวต้มใส่ปาก กะทะกินอาหารที่พี่พลอยทำได้โดยไม่ต้องแต่งเติมอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่เล็ก ๆ แล้ว อะไรที่พี่
พลอยทำกะทะรู้สึกว่ามันอร่อยที่สุด จนวันนี้ก็เช่นกันไม่นานกะทะก็กินข้าวต้มไปจนหมดถ้วยใหญ่ และขอเติมอีกครึ่งถ้วย ในความ
รู้สึกของกะทะระหว่างเค้ากับพี่พลอยเหมือนมีอะไรก็ไม่รู้ มันเป็นสัมผัสเยื่อไยที่มองไม่เกินเชื่อมกันอยู่ เค้าแอบเหลือบไปมองพี่
พลายหลายครั้ง แต่ก็ไม่กล้าถามตรง
วันนี้พ่อสั่งให้คนขับรถให้ขับไปส่งกะทะที่มหา'ลัย ขณะนั่งรถกะทะคิดถึงเรื่องมือมหัศจรรย์เมื่อคืน แล้วเหมือนว่าเค้าจะเติบโตขึ้น
เป็นผู้ใหญ่ เมื่อถึงมหา'ลัยกะทะลงจากรถเดินไปหาเพื่อนฝูงอย่างคนที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง
"เฮ้ย..ไอ้ทองแดง..วันนี้ทำไมมาช้าจังว๊ะ..."
ไอ้เชษส่งเสียงแหบ ๆ ทักทาย ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้กะทะรู้สึกตัวลีบเล็กค่อย ๆ เดินเลี่ยงไป แต่วันนี้ไม่ใช่ กะทะไม่รู้สึกถึงปมด้อยของ
ตัวเอง ไม่ว่าจะ "จวยมด" หรือ "ทองแดง" อีกแล้ว กะทะยิ้มให้เพื่อนทุกคนแล้วบอกว่า
"เออ..เมื่อคืนรู้สึกไม่สบายว๊ะ..."
กระแสที่กะทะแผ่ออกไปเพื่อน ๆ หลายคนสัมผัสได้ว่ากะทะไม่เหมือนเดิม แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
ตั้งแต่วันที่กะทะฝันประหลาดเป็นต้นมา กะทะก็เป็นคนใหม่ เพื่อน ๆ เริ่มเกรงใจเพราะต้องพึ่งพาการเรียนของกะทะ เพราะกะทะเก่ง
เรื่องเรียนไปทุกวิชา จนช่วงหลัง ๆ มีน้อง ๆ เข้ามาหามาพัวพันกะทะหลายคน หนึ่งในนั้นคือ "หมวย" เด็กปีหนึ่งที่เข้ามาให้กะทะติว
ให้หลายวิชาทีเดียว และผลการเรียนที่ฉิวเฉียดก็กลับมาดีวันดีคืน มันยิ่งทำให้กะทะชื่อดังในกลุ่มน้องใหม่ ไม่เพียงที่ถาปัตย์เท่านั้น
น้อง ๆ คณะอื่นก็ยังมาขอคำแนะนำกะทะเลย