เคยได้ยินไหมครับว่า นักเขียนที่ดี ที่สามารถเขียนให้คนอ่านรู้สึกชอบและอินตามเนี่ย นักเขียนต้องพยายามบิ้วอารมณ์ให้มากกว่า 100 เปอร์เซ็นต์ขึ้นไป ถ้าคนอ่านอินยังไง คนเขียนต้องอินกว่า เพราะต้องสวมบทเป็นตัวละครตัวนั้น แบกรับกับความรู้สึกนึกคิดต่าง ๆ ที่ตัวละครตัวนั้นกำลังคิดหรือเป็นอยู่ พอเขียนนาน ๆ ไปก็รู้สึกผูกพันธ์ พอรู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนว่าตัวเองชักหลงรักตัวละครที่เราเขียนขึ้นมาซะงั้น
อย่างในเกมรักภารโรงเฒ่า ผู้อ่านส่วนใหญ่รักและชอบ "หมอพลอย" มาก ๆ ด้วยคาแร็คเตอร์หมอสาวแสนสวยที่เพรียบพร้อมไปทั้งหน้าตาและการศึกษา ที่มีทั้งมุมอ่อนโยน เข้มแข็งและเย็นชา ผมเองก็เคยพูดเหมือนกันว่า ผมรักตัวละครตัวนี้มาก อาจจะมากกว่าพวกคุณด้วยซ้ำ รักเหมือนเมีย ถ้าได้หมอพลอยเป็นเมีย ผมคงจะรักผู้หญิงคนนี้จนไม่อาจมองผู้หญิงคนอื่นได้อีก และจะดูแลผู้หญิงคนนี้อย่างสุดความสามารถจนตายจากกันไปข้าง
ผมเคยรู้สึกแบบนี้กับ โดนัทและใบเฟิร์น แต่มันไม่รุนแรงเท่าหมอพลอย ส่วน พิมมี่ น้องนาถ และยัยอุ๊ ผมเฉย ๆ นะ เพราะยังคุมสติได้อยู่ ตอนนี้ที่ผมกลัวที่สุดก็คือ 'ครูเบสท์' กลัวเหมือนกันว่าผมจะรักเธออีกคนที่เป็นแค่ตัวละครสมมุติที่ผมสร้างขึ้นมาจริง ๆ
ช่วงนึงผมอินมาก ๆ จนแบบรู้สึกหดหู่ไปด้วย เวลาเขียนฉากของหมอพลอย มันเป็นความรู้สึกหน่วง ๆ และหดหู่ในใจ ราวกับว่าผมซึมซับความรู้สึกนึกคิดของตัวละครตัวนี้มามากเกินไป มันเหมือนกับว่าผมสัมผัสได้ถึงหัวใจที่แตกสลายของตัวละครที่ชื่อหมอพลอย เธอต้องปั้นหน้านิ่งเข้มแข็งเวลาอยู่ต่อหน้าใครต่อใคร แต่ใครจะไปคิดว่าภายใต้หน้ากากที่แสดงความเข้มแข็งนั้นกลับแฝงไปด้วยเสียงกรีดร้องและความเจ็บปวด
โอเค ถ้ามองในแง่ดี ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นเลยทำให้ผมสามารถเขียนตัวละครหมอพลอยได้สมจริง เพราะผมได้ซึมซับความรู้สึกนึกคิดของเธอ ราวกับว่าเธอมีตัวตนอยู่ในตัวของผม แต่ข้อเสียคือ มันทำให้ผมจิตตกดีพิลึก เพราะรู้สึกสงสารชะตากรรมของเธออย่างบอกไม่ถูก จนบางครั้งผมก็คิดว่า ผมเป็นนักเขียนที่ใจร้ายไปหรือเปล่าวะ ที่ย่ำยีตัวละครที่หากเป็นมนุษย์จริง ๆ ก็น่าจะเป็นคนที่ดีมาก ๆ อย่างหมอพลอย
ฟังดูอาจจะเวอร์นะครับ แต่มันเกิดขึ้นจริง ๆ มีช่วงนึงที่ทำเอาผมหดหู่และรู้สึกหน่วง ๆ ในอกไปพักใหญ่ มันปนเประหว่างความรู้สึก 'สงสาร' และ 'ตกหลุมรัก' ตัวละครตัวนี้ขึ้นมา จนอยากให้เธอมีตัวตนอยู่จริง ๆ เพื่อที่ผมจะได้รักเธอดูแลเธอได้ อย่างต้นแบบของหมอพลอยเนี่ย เป็นอดีตไอด้อลชื่อดังของญี่ปุ่น ผมมองภาพแล้วผมไม่เคยคิดว่านั่นเป็นไอด้อลญี่ปุ่นเลย แต่กลับคิดว่าเป็นหมอพลอย เพราะหน้าตาของหมอพลอยที่ผมอยากให้เป็นมันใกล้เคียงในหัวของผมมากที่สุด เคยถึงขนาดเก็บไปฝันไปเพ้อเหมือนกัน 5555
ตอนนี้ผมเริ่มดีขึ้นแล้วล่ะ เพราะได้ทำโน่นทำนี้มากขึ้น เลยช่วยให้ผ่อนคลายขึ้นมากแล้ว ก็พยายามจัดสรรความรู้สึกของตัวเองให้ดีขึ้นว่าอันไหนคือจินตนาการหรือชีวิตจริง
ลองมาแชร์ความเห็นกันครับ ผมอยากรู้ว่านักประพันธ์ท่านใดเคยรู้สึกแบบผมบ้างไหม เขียนไปเขียนมาตกหลุมรักตัวละครที่ตัวเองเขียนขึ้นมาซะงั้น
อ้อ เป็นซิครับ แน่นอนอยู่แล้ว เพราะเวลาเราคิดตัวละคร ทุกอย่างเราต้องจินตนาการเองหมด เพียงแค่แต่ละท่านอาจใช้วิธีไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง
ผมเองเวลาต้องสร้างตัวละครขึ้นมาตัวหนึ่ง จะเริ่มจากปั้นลักษณะนิสัยคร่าวๆขึ้นมาก่อน จากนั้นตามด้วยชื่อ ชื่อที่ส่วนตัวคิดว่ามีความหมายหรือให้ความรู้สึกใกล้เคียงกับตัวละครนั้นๆมากที่สุด
จากนั้นถึงจะเป็นรูปร่างหน้าตา และพอทั้งหมดได้ภาพรวมคร่าวๆแล้ว ก็นำมาใส่บท ตอนใส่บทเราก็ต้องเอาตัวละครนั้นมาครอบทับ เค้าจะคิดยังไง ควรพูดยังไง รู้สึกยังไง กิริยาอาการต่างเป็นแบบไหน
ถ้าถามว่ามีหลงรักตัวละครไหน ก็คงมีนะครับ แน่นอนว่าไม่ใช่ตัวเอก (เพราะส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย) ตัวละครนี้คือ "เหมย" ในซี่รี่ย์ 7sin ถึงปัจจุบันนี้เธอจะโผล่มาแค่ไม่กี่ตอนแล้วก็ตาย
แต่ผมก็ชอบตัวละครนี้มาก เอาง่ายๆเลยคือเป็นสาวที่ผมฝันเลย ตอนที่เขียนให้เธอตาย ผมใช้เวลาแบบว่าโคตรนานสำหรับฉากนั้น ลบเขียนใหม่เยอะมากๆ ตอนที่เขียนเสร็จ อ่านทวนจบ น้ำตาไหลเองเลย
ถึงขนาดเกือบจะเขียนใหม่ให้เธอไม่ตายเพราะคนอ่านหลายคนก็ทักท้วงไม่อยากให้เธอตาย ซึ่งผมก็ถือว่าตัวเองทำสำเร็จในระดับหนึ่งนะครับ ที่ทำให้คนอ่านมีอารมณ์ร่วมได้
ยังไงรออ่านของท่านอื่นนะครับ ฮ่าๆ
ก็มีครับ คือแบบแค่ร่างภาพฉากนั้นในหัวน้ำตาก็ไหลแล้ว เศร้าจริงไรจริง
สำหรับจิ๋วเพิ่งหัดเขียนได้ไม่นานนัก ถ้าเทียบประสบการณ์กัน
คงจะยังห่างไกลท่านนักเขียนทุกท่าน ณ ที่นี้ แถม ยังมีเวลาไม่เยอะ
ปั้นงานมาเป็นตอนสั้น ๆ ดังนั้น สำหรับการอินกับตัวละคร ก็มีเป็นระยะสั้นๆ(ตามไปด้วย)
เท่าที่ฟังท่าน nato87 เล่าเข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จิ๋วยังไปไม่ถึงตรงนั้น
แค่เฉียด ๆ อ่ะค่ะ คงเพราะยังใช้เวลากับเรื่องของตัวเองน้อยไป
แต่เรื่องรักตัวละครนี่ จิ๋วแอบรักทุกตัว (^ ^ อิอิ) รักเหมือนลูก
เหมือนเราให้ตัวตน ให้เขาเกิดมาโลดแล่นในจินตนาการของคนอ่าน
ซึ่งจิ๋วอยากให้ตัวละครเหล่านี้เป็นอะไรที่ใกล้ตัวคนอ่านและคนอ่านคุ้นเคย
จนเอะใจว่า เอ้อออ มันมีโอกาสเป็นไปได้จริง ๆ ด้วย หรือเห้ยมีงี้ด้วยเหรอ
จนกระทั่งรู้สึกว่า เออ !!! กูก็เคยเป็น เคยเจอ หรือเคยอยู่ในสถานการณ์คล้าย ๆ อย่างนี้
เหมือนกัน แต่ว่า มันไม่ 18+ อิอิ
::DookDig::
ปล. ยังเบสิคเลยอินกะเรื่องอื่นมากกว่า ::Ahh::
ผมไม่ค่อยรัก มีแต่สะใจ เสียมากกว่า -*- ก็นะ เขียนแต่แนวฮาร์ดคอร์ NTR ::Sobad::
ผมสายเมะ แอบจิ้นกับตัวละครในเมะ ถ้าอ่านนิยายจริงจังก็คงไม่พ้นเหมือนกัน
ผมเป็นอยู่ครับ ตอนนี้ผมหลงรักหนูนา ตัวละครที่เติมไม่เต็มของผม
::Snap::
เคยแต่เขียนแล้วจินตนาการว่าเป็นตัวละครฝ่ายชาย พวกแนวแม่เย็ดกับลูกชาย น้าสาวเย็ดกับหลานชาย ครูสาวกับนักเรียนชาย กับมาอ่านอีกครั้งต้องชักว่าวไปด้วย