แฟนกู ภาค 4 ตอน 1 คิดถึงสุดๆแฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=244070.0
....................................................................
"เฮ้ย...มาได้ไง"
"ไอ้โมเมเอ๊ย... หอนี่...กูเป็นคนหา มึงก็ไม่เคยย้ายไปไหน แล้วทำไมกูจะมาไม่ถูก"
"ม่าย โมโนหมายถึงไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย ถ้าไม่เจอจะทำไงเนี่ย"
"ก็นั่งรอข้างล่างดิ ทำไมอ่ะ..กลัวเจอทำอะไรอยู่กะไอ้โบ๊ตเหรอ 55555 ดีดิ จะได้ผสมโรงเลย มา..จอมยุ่ง...กอดทีนึง"
ไอ้ปั้นถือโอกาสเดินเข้าห้องและกอดโมโนแน่นตามแบบของมัน ไอ้ปั้นมาหาโมโนบ่อย แต่เชื่อมั๊ย ผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี ปั้นไม่เคยขอมีอะไรกะโมโนอีกเลย..ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ศาลายา เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก จนเราทั้งสองคนขึ้นปี 5 แล้ว เราทั้งสองคนมีภาระกิจมากมายของการเตรียมตัวเป็นหมอ แต่ไอ้ปั้นยังเจียดเวลาแวะมาหาโมโนเสมอ มันก็ยังเป็นไอ้ปั้นคนเดิมที่เอาใจใส่โมโนราวกับเป็นแฟนของมัน
"ออกปายยยย ม่ายอาวววว ออกก่อน แกอ่ะ..มาก็กอดตลอด แฟนแกมาเห็นคงตบชั้นเละแน่"
"แฟนปั้น????....ก็เห็นอยู่นี่ไง ก็ที่กอดอยู่เนี่ย แฟนหรือเปล่าอ่ะ"
"ไอ้บ้า.. เลิกแล้ว เลิกเป็นแฟนตั้งนานแล้วเว้ย แกเป็นเพื่อนชั้น"
"แกเลิกก็เลิกไง...แต่แกเป็นแฟนชั้น"
เป็นเรื่องประจำที่เถียงกันไปมาแบบนี้ ไอ้ปั้นยังทำตามที่มันเคยพูดตลอด ปั้นคิดเสมอว่าโมโนเป็นแฟน ส่วนโมโนคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อน.... วันนี้ไอ้ปั้นมาเย็นทีเดียว มันอยากข้ามไปกินฝั่งท่าพระจันทร์หรือท่ามหาราช...แต่คงจะไม่ทันแล้ว เราเลยตัดสินใจกินกันที่ร้านพี่พรเจ้าของหอที่ขายอาหารตามสั่งข้างล่างนี่หละ
"เฮ้ย โมเม ถามจริง ซีเรียส แกคิดยังว่าจะใช้ทุนยังไง"
"กลับบ้านไง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก ก็ยังตามเดิมไม่เปลี่ยนนะ ถามทำไม..ไม่ต้องตามมานะ เบื่อแล้ว เอาแต่ถามคนอื่น แล้วแกจะไปราชบุรีหรือเปล่า"
"ก็คงตามนั้น เราไกลกันมากเลยนะคราวนี้ แกคงสบายใจไม่มีใครมากวน ว่าแต่...ไอ้โบ๊ตอ่ะ ตั้งใจจะไปใช้ทุนที่ไหน อำเภอเยาวราชไม่มีนะเว้ย 5555 มันต้องเลือกแล้วเนี่ย เออ พูดถึงมัน ช่วงนี้เป็นไงมั่ง ไม่ได้ติดต่อมันเลยอ่ะ"
"สบายดี ก็ไม่ค่อยเจอ เห็นมันบอกว่า...แปมไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางไม่สบายใจ ไม่ค่อยมารับโมโนกลับบ้านเยาวราชด้วยนะ"
"แปม???? ใครวะ แฟนมันอีกคนเหรอ 5555555"
"ไม่ใช่อ่ะ...เพื่อนไอ้โบ๊ต ไม่ใช่แฟน เพราะชั้นเป็นแฟนมัน แต่ว่า...มันก็ดูแลมากนะ แปมมันขี้โรคอ่ะ"
ยังไม่ทันที่จะคุยอะไรมากมายเพิ่มเติม โบ๊ตก็โทรศัพท์เข้ามา
"โมโนเหรอ พรุ่งนี้ไม่ได้เข้าไปหานะ สงสัยต้องไปเฝ้าแปม อาการไม่ค่อยดีนัก"
"ไม่เป็นไร เอางี้สิ โมโนไปหาก็ได้ ไปเยี่ยมแปมด้วย"
"เออ ถ้างั้นดีเลย มาเลย ตึก ภปร นะ มาแล้วโทรมา"
ไอ้ปั้นถามถึงแปม โมโนเลยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ว่าแปมป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่ปี 1 ด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ไอ้ปั้นทำท่าตกใจ เราเรียนกันมาจนจะจบหมอปี 5 ต่างคนต่างรู้ดีว่าถึงตอนนี้ก็นับเป็นระยะสุดท้ายของมะเร็งเม็ดเลือดขาวของแปมแล้ว
"โอ้ว สงสารว่ะ กว่าจะเข้ามาเรียนก็ยาก เรียนก็ยังยาก แล้วจะรีบมาด่วนตาย สงสารแปมจัง"
"เออ ไม่ใช่แค่แปมด้วย บ้านเค้ายากจน ม่ายสิ...หมู่บ้านเค้ายากจน ทุกคนฝากความหวังไว้กะหมอแปม แต่ว่า....มันไปไม่ถึงฝัน"
"เออ...ฝากเยี่ยมด้วยนะ"
...............................................................................
วันรุ่งขึ้น กว่าโมโนจะเรียนเสร็จ ก็เกือบ 5 โมง กว่าจะฝ่าการจราจรเข้าไปถึงตึก ภปร ก็เกือบหกโมงครึ่ง
"เดี๋ยวลงไปหา โมโนรอข้างล่างนะ นี่พอดี...แม่แปมเค้ามา"
"โมโนรอหน้าห้องจ่ายยาชั้น 1 นะ"
หมอโบ๊ตลงมาแล้ว ไอ้โบ๊ตยังคงดีใจเสมอที่ได้เจอหน้าโมโน มันเดินเข้ามาจับมือและก็ลูบหัวโมโนทีนึงเป็นการทักทาย ก่อนจะชวนโมโนไปกินข้าว
"ไม่เห็นเคยพาโมโนมากินที่ฝั่งนี้เลยอ่ะ"
"เออ เนอะ กินแต่ในตึกไผ่ กลัวโมโนขี้เกียจเดินอ่ะ....
เราสองคนกินอะไรง่ายๆเสมอ โบ๊ตเป็นเจ้าประจำข้าวกระเพราอยู่แล้ว และโมโนก็ข้าวหมูแดง ร้านป้าฝั่งนี้อาหารอร่อยมาก แล้วที่สำคัญก็...เยอะด้วย
"เฮ้ย ไอ้โบ๊ต... อ้าว โมโน...มาด้วย... นี่เลย มานั่งนี่ กินข้าวกัน"
โลกมันกลมหรือไงไม่รู้ คนที่ร้องตะโกนทักคือพี่ป้อง โมโนวิ่งแซงหน้าไอ้โบ๊ตเข้าไปหาพี่ป้องก่อนยกมือหวัดดี พี่ป้องลูบหัวน้องรัก ไอ้โบ๊ตตามเข้ามาทักทาย
"กำลังว่าจะโทรไปหาเลย มึงเป็นไง....เงียบหายไป"
"ครับพี่ ดูแปมอยู่ครับ อาการไม่ค่อยดี"
"เออ... ก็กูจะโทรหามึงเรื่องนี้แหละ โมโน...แป๊บนะ พี่คุยเรื่องแปมกะโบ๊ตนิดนึง วันนี้เช้า กูขึ้นมาดูแปมเค้า ไอ้โบ๊ต..มึง แปมเค้า...ท่าจะไม่ไหวนะ"
"ครับพี่...อาจารย์เทพท่านก็ว่าอีกไม่เกินเดือน"
"อาจารย์ใจดีนะ...ให้ตั้งเดือน... กูให้อีกอาทิตย์เดียวแหละ เอาตรงๆคือตอนนี้แปมพร้อมไปทุกเมื่อแล้ว"
ไอ้โบ๊ตก้มหน้านิ่ง เงียบขรึมลงถนัดตา
"กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเดียวในรุ่นที่สนิทสนมกะเค้ามากหน่อย มึงต้องเข้าใจและทำใจ อาชีพพวกเราทำให้เห็นสัจธรรมแทบทุกวัน เกิด แก่ เจ็บ ตาย พวกเรานี่แหละ...เห็นกันทุกวี่ทุกวัน"
"ครับ..พี่"
"อาจารย์เคยสอนพี่ว่า ตอนนี้คุยกะเค้าไปเหอะ ให้เค้าได้ยิน และรู้สึกว่าไม่อยู่คนเดียว เค้าพูดคงจะยากมากแล้ว เรี่ยวแรงจะหายใจยังลำบาก"
โมโนนั่งฟังสองหนุ่มคุยกัน คนนึงคือพี่ที่รัก อีกคนก็คือแฟนที่รัก โมโนมีความสุขเมื่ออยู่กับสองคนนี้ แต่เรื่องที่คุยกลับหนักอึ้ง มันคือความเป็นความตายของเพื่อนร่วมอาชีพเราคนหนึ่ง บางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม
"พี่โบนัสล่ะครับ"
"สบายดี พี่เค้าก็พูดถึงโบ๊ตบ่อยๆ โบนัสขึ้นไปดูคนไข้ เดี๋ยวพี่อิ่มแล้วจะไปรับเนี่ย"
สองคนยังพูดอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับอาการของโรคมะเร็งของแปม พี่ป้องบอกว่าจะพยายามขึ้นมาดูให้ทุกวัน
"พี่ป้องคะ ปีหน้าพี่จบแล้ว พี่จะไปใช้ทุนที่ไหนคะ"
"พิษณุโลกนี่หละ แต่คงไม่ใช่ในอำเภอเมืองนะ พี่ว่าจะไปวังทอง โมโนไปมั๊ยหรือจะไปชาติตระการ"
"ตั้งใจจะกลับไปชาติตระการค่ะพี่ป้อง ไว้...โมโนไปเยี่ยมนะ"
ข้าวเย็นมื้อนั้นพี่ป้องเลี้ยง และเราใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะพี่ป้องรีบกลับไปหาพี่โบนัส
"โมโน วันนี้เอาไง กลับศิริราชหรือกลับบ้านโบ๊ต"
"ไงก็ได้ ถ้าโบ๊ตไม่สะดวกก็จะกลับหอศิริราช"
"สะดวกแล้ว แม่แปมเค้ามาก็คงไม่ต้องเฝ้าหละ เดี๋ยวขึ้นไปดูอีกที"
เราสองคนขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยของแปม แปมยังคงหลับสนิทเหมือนปกติ พอเจอพ่อแม่แปม โมโนยกมือไหว้
"คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่โมโนครับ แฟนผม"
พ่อแม่แปมรับไหว้ แต่แม่แปมสีหน้าแปลกใจมากๆ เมื่อโบ๊ตแนะนำว่าโมโนเป็นแฟน
"แปมรู้จักโมโนมั๊ย คุณหมอโบ๊ต..."
"โมโนรู้จักแปมค่ะ โบ๊ตเล่าให้ฟังเสมอๆ แต่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันค่ะ" โมโนตอบแทนโบ๊ต
"แม่ขอโทษนะ ที่แปมแย่งเวลาของลูกโบ๊ตไป"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ"
เรานั่งคุยกะแม่แปมอีกสักพัก โมโนก็รู้ได้ว่าทุกคนฝากความหวังไว้ที่แปม แต่ตอนนี้ แค่ให้หายเป็นปกติก็น่าจะดีแล้ว เราลาแม่แปมออกมาจากห้องก็เกือบสามทุ่ม วันนี้วันศุกร์ โบ๊ตขับรถกลับบ้านที่เยาวราช หน้าตาเคร่งขรึม ไม่พูดหยอกอะไรโมโนเหมือนเมื่อก่อน
"โมโนอาบน้ำก่อนนะ ขอนั่งพักแป๊บ วันนี้อยู่กะแปมทั้งบ่าย ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเนี่ย"
"เออ...ไม่เป็นไร โบ๊ตอย่าโดดบ่อยนะ อาจารย์หมอที่ศิริราชไม่ยอมเลย..."
หลังจากอาบน้ำ โบ๊ตก็เข้ามาไดร์ผมให้เหมือนเดิม โมโนชอบมากที่โบ๊ตมาหวีผมไดร์ผมให้ โบ๊ตมันทำตามที่โมโนเคยสอนไว้คือค่อยๆหวี ไม่แรง สักครู่พอผมแห้ง โบ๊ตก็เอื้อมมือมากอดโมโนแน่นก่อนเอาหน้ามาเกยที่ไหล่โมโน
"โมโน โบ๊ตจะเล่าเรื่องแปมให้ฟังนะ โบ๊ตสารภาพว่ามีอะไรกะแปมแล้ว"
โมโนราวกับโดนน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยังไง...เมื่อไหร่ ทำไมโมโนถึงไม่รู้....
"แต่ว่า มันนานมากแล้ว ตั้งแต่เราปี 1 จำเรื่องที่เราชงกันได้มั๊ย แล้วแปมป่วย ตอนนั้นโบ๊ตเผลอตัวไป ใจนึงก็อยากจะแก้ชงๆตามที่ซินแสเค้าบอก เพื่อเป็นแฟนกับโมโนได้สบายอีกครั้ง แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้น ไม่รู้สิ ไม่คลิก ไม่ได้เลย รู้สึกว่าไม่ชอบ..ไม่รักแปมเลย แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น อีกครั้งเป็นการตอบแทนของแปมที่โบ๊ตช่วยดูแลเค้า จากนั้นมา ก็ไม่มีอะไรกันอีก...."
โมโนเงียบไป นั่งนิ่งเฉย ไม่ได้พูดอะไร เหตุการณ์เมื่อปี 1 นั้น ไม่ใช่แค่โบ๊ตที่มีแปมเท่านั้น โมโนเองก็มีปั้นเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องชง จนถึงวันนี้ ไอ้ปั้นยังคงรักโมโนอยู่ แล้วแปมล่ะ ยังคงรักโบ๊ตหรือเปล่า...
"โมโนรู้เนอะ ว่าตอนนี้แปมระยะสี่แล้วนะ อาจารย์เทพคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้ ความจริงโบ๊ตคิดถึงพี่โบ้นะ รายนั้นหมอเทวดามากๆ น่าจะมีทีเด็ดในการช่วยแปม ไม่รู้สิ อย่างน้อยพี่โบ้ก็มีวิธีทำให้แปมสบายใจ แต่ตอนนี้พี่โบ้ไปเมืองนอกแล้ว อาจารย์เทพก็ดูให้เต็มที่ แต่คงหมดหวังแล้วหละ โบ๊ตเล่าเรื่องนี้เพื่อขอโทษโมโนนะ และขอให้โมโนอย่าถือโทษโกรธแปม ให้เค้าไปอย่างเป็นสุข"
"อืมม์ เรารักกันในวันนี้ก็พอแล้วหละ โมโนไม่เคยถือโทษแปมนะ ถ้าจะโกรธก็โบ๊ตนี่หละ"
โบ๊ตพยักหน้า สายตาดูเศร้ามาก โมโนเองก็พอรู้ว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อปี 1 แม้โบ๊ตจะดูแลแปมมาโดยตลอด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่โบ๊ตจะเอาใจออกห่างโมโน ทุกครั้งโบ๊ตจะเล่าเรื่องแปม โรคมะเร็งของแปมสงบไปสามปี และพอเริ่มปี 5 ก็เริ่มกลับมามีอาการใหม่ซึ่งรุนแรงมากกว่าเดิม แรงมาจนจะเอาชีวิตของเด็กนักเรียนหมอไปคนนึง โมโนเข้าใจดีและเอื้อมมือไปจับมือโบ๊ต
"อ่ะๆ ไม่โกรธหรอก ไหนลองซิ ทำไงไม่ให้โมโนโกรธ..."
ไอ้โบ๊ตกอดแน่นอีกครั้ง และเข้ามาหอมแก้มโมโน เรายังรักกันเหมือนเมื่อปี 1 โมโนไม่เคยหึงหวงหรือระแวงแปมเลย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าโบ๊ตเคยคิดหึงหวงโมโนจากไอ้ปั้นหรือเปล่า อย่างน้อยเรื่องของโมโนกะปั้น โบ๊ตไม่เคยรับรู้ความสัมพันธ์ของโมโนกะปั้นเลย
"โบ๊ตขอโทษนะ ช่วงหลังนี่...โบ๊ตห่างจากโมโนมากๆ เพราะมัวแต่ดูแปม"
"อืมม์...เข้าใจ วันนี้คงไม่ห่างแล้วนะ"
โบ๊ตจับหน้าโมโนหันกลับมาก่อนประกบจูบลงที่ปากโมโน นี่เกือบสองเดือนแล้วที่โมโนไม่ได้รับความรักจากโบ๊ตเลย แค่ปากที่ประกบลงมาที่โมโนเท่านั้น ความคิดโกรธเคืองหรือน้อยใจต่างๆก็พังทะลายลงหมดสิ้น โบ๊ตคือคนที่โมโนรักเสมอ มันเป็นคนดี คิดถึงคนอื่น ลิ้นของโบ๊ตเข้ามาซอกซอนในปากของโมโนแล้ว โมโนตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน มันเพียงพอที่จะทำให้โบ๊ตกอดรัดโมโนแน่นมากขึ้น
"คืนนี้อยู่ด้วยกันนะ เรารักโมโนเสมอ"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโบ๊ต ก่อนที่มันจะซอกซอนลงมาที่ลำคอของโมโน โอว...ขนลุกเลยอ่ะ เราห่างกันไปนานมากจริงๆ การเข้ามาครั้งนี้ของโบ๊ต ทำให้โมโนตื่นตัวทุกขุมขน ไม่ว่าโบ๊ตมันจะจับตรงส่วนไหนของโมโน มันราวกับไฟฟ้าช้อต ขนลุกด้วยความเสียว โบ๊ตรู้จักโมโนทุกส่วนแล้ว ยังรู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้โมโนเสียวจนขาดใจ จมูกของโบ๊ตพ่นลมหายใจเป็นระยะ บนผิวหนังของโมโนแทบทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นหัวนม หน้าท้อง สะดือ ท้องแขน ขาอ่อน ยกเว้นส่วนนั้นของโมโนเท่านั้นที่โบ๊ตไม่ลงไปหามัน
"เสียวมากมั๊ย คนตัวนิ่ม"
"โอ๊ย เสียว สบายดีจังอ่ะ"
ยังไม่ทันที่โบ๊ตจะรุกคืบหน้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
::Confident::
::Ahoo::
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
สวัสดีปีใหม่ 2022
แฟนคลับหมอป้องทุกคน
ยินดีต้อนรับกลับเข้าที่ทำงาน
ขอโทษทีทำให้รอนานหน่อยนะ
แต่มาแน่นอน
ภาคนี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน ต้องติดตามกัน
แต่สัญญาว่าจบ
ปลอดภัยไร้โอไมครอนนะครับ
ผ่านกันมาตั้งสามสี่ปี แล้ว ทุกคนยังรักกันดีอยู่ไม่ล้ำเส้นกันสักเท่าไหร่ แต่ก็แปลกนะบางที่อรู้จักรู้ใจกันนาน ๆ
ก็อาจมีสิ่งเล็ก ๆทีทับถมกันจนเป็นก้อนใหญ่ให้หงุดหงิดกันได้ แล้วพอจะจบก็แตกระเบิดไป เข้าหน้ากันไม่ติด..ตอนที่ออกไปทำงาน
หูว หายไปนานมาก สวัสดีปีใหม่ครับ
สวัสดีปีไหม่ครับ มาแล้วๆรออ่านตลอดครับ
รออ่านมานานสวัสดีปีใหม่ มีความสุขเช่นกันครับ
สวัสดีปีใหม่ ดีใจที่กลับมาแล้ว
ในที่สุดก็กลับมา คิดถึงหมอป้องกับโบนัสจังครับ
ในที่สุดก็มาซํกที ภาคที่ 4
โทรศัพท์ขัดจังหวะซ๊ะงั้นเห้อ
กลับมาวนเวียนอีกแล้ว แต่งานนี้ หมอป้องน่าจะลอยตัวยาว ๆ ละ น่าจะมาเป็นเรื่องของโมโนเป็นหลัก
งานนี้ โมโนต้องฝ่าฟันอะไรอีก ยังมีปั้นอีกด้วยนะ
สวัสดีปีใหม่ครับ เปิดมาก็เศร้า แล้วคราวนี้จะมีกี่เส้าให้แฟนๆ ปวดตับกันละทีนี้
พี่ป้องก็โจทก์เก่าเหมือนกัน แต่โทรมาคราวนี้คงร้ายมากกว่าดี นี่จะเป็นทีสุดท้ายของคู่นี้ไหมนะ
หมอเป็นมะเร็งระหว่างเรียน กรณีพิเศษป่วยท่ามกลางอาจารย์หมอ เสียดาย/อยากรู้ความเห็นหมอโบ้
จะเปนเรื่องของใครเปนหลักนะ
มาแล้ว นึกว่าจะหายไปกันแล้ว ขอบคุณมากๆ และรอตอนต่อไปคับ
สวัสดีปีใหม่ครับหายไปนานเลยไม่คิดว่าจะมีมาต่อแล้วและแล้วก็มีดีใจครับลุ้นต่อไปครับ
เรื่องของใครเป็นหลักนะ
เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย
ในที่สุดก็มาแล้ว รอติดตามมาตลอด ภาคนี้เปิดมาก็เริ่มจากเศร้าเลย
โทรศัพท์ดังแจ้งข่าวร้าย
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆ เรื่องโปรดเลย
น้องแปมจากไปก่อนซะแล้วภาคนี้
::YehYeh::
กลับมาแล้ว รอติดตามต่อไปครับ
::Shy::
โมเมกะปั้น โบ้ตแบมกลับมาแล้ววว
คิดถึงสุด ๆ เหมือนกัน
ตอนใหม่มาแล้ว นึกว่าจะไม่ได้อ่านช่ะแล้ว หายไปนาน
โดดเรียนไม่ดีนะจ๊ะเด็กๆ
หูว หายไปนานมาก สวัสดีปีใหม่ครับ
ดีใจที่ได้เจอ เพ้อหาทุกวันในซีรีส์ ::DayDream::
หายไปนานเลยคิดถึงจัง
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเบอร์แป๋มแน่นอน แล้วโบ๊ตก็อด เดาว่าแล้วปั้นก็มา จะได้แซ่บไหมน้าหนุ่มปั้น 555
กลับมาอีกครั้งสำนวนยังรื่นหูเหมือนเคย
สงสารแปม prognosis ไม่ค่อยดีเลย
เชื่ิอไหม รอ แฟนกู หมอป้อง โบันัส โมโนทุกวันเลยครับไรท์ ว่าเมื่อไหร่จะลง เห็นเคยบอกกว่าเขียนภาค4จะจบแล้ว วันนี้ดีใจมากมาลงแล้ว แต่เปิดหัวเรื่องมาแบบนี้ โมโนกับโบ๊ตเป็น ตัวเอก หรือเปล่า ครับ แอบนอยนิดๆจริงๆ อยากให้ ภาคนี้ เป็น หมอป้อง โบนัส โมโนจัง แบบ เรา3คน เพราะ ผูกพัน กับ 3ตัวละครนี้ มาก มาต้งแต่ภาค1 อยากให้ 3 คน ลงเอยกันแบบได้ป้องเป็นหมอ ที่มีเมีย2 เพราะ ถึงโบ๊ตจะดี แต่ก็เอากับน้อง อันนี้ หื่นไป ปั้นก็รู้ว่าแฟนเเพื่อนรัก ก็ยังจะแย่งยังจะเอา ไม่เหมือน ป้อง ไม่อยากเอาใคร เลย นอกจากคนรัก มีแต่ โดน ล่อล่วงให้เอา ตลอด ทั้งพชร พี่แหวว มึ แต่ โบนัส กับโมโน นี่แหละ ที่ ป้องรุกก่อน อะครับ แต่ก็ตรียมรับความปวดตับ ntr ไว้แล้ว แต่อย่า หนักมากนะครับ หลังๅ แนวนี้บ่อยตับพังตลอด 555
edit ป้องโทรมา หรือ ว่า แปม ต้องตายแล้ว สงสารแปม ไรท์โหดร้ายอะ ถ้าจริงระ
สงสารแปมจังโรคนี้คงจะหายยากเสียดายได้เรียนหมอเรื่องป่วยหนักเกิดได้ไม่เว้นแม้แต่หมอ
ดีใจที่กลับมาแล้วหลังจากหายไปนานจนนึกว่าไม่ลงต่อให้อีกแล้ว
มาให้ติดตามอีกแล้ว ภาค4
สวัสดีครับ ภาค4 มาแล้ว รอติดตามเสมอ
หายไปนาน...โมโนยังสดใสเหมือนเดิมน่ะ
เปิดมาก็โบ๊ตคุกวงในโมโนซะแล้ว
สวัสดีปีใหม่ครับ ดีใจมากที่กลับมาต่อกับเรื่องราวน่ารักของน้องหมอทั้งหลาย
โบ้ต จัดหนักเลย
ขอบคุณมากครับ กลับมาแล้วคิดถึง "แฟนกู"มาก แต่กับเจอข่าวไม่ค่อยดีของแปม
รออยู่นานเลย รืีอฟื้นความทรงจำกับตัวละครในเรื่องแป๊บนะครับ
ภาคใหม่กลับมาพร้อมกับต้อนรับปีใหม่ เยี่ยมเลยครับ กำลังรออยู่เลย
โทรศัพท์จากโรงพยาบาลหรือแม่แปมรึเปล่า
::HeyHey::ไครหน่อโทรเข่ามาขัดจังกวะมัน่า
นึกว่าจบแบบแฮ็ปปี้เอ็นดิ้งไปละ
ชอบเรื่องนี้สุดๆ
โทรศัพท์มาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเจ็มอีกละ รอติดตามครับ ::Glad::สวัสดีปีใหม่ครับ
โมโนจะโดนเย็ดหรือมีอะไรมาขัดขวางอีกเนี่ย
::YehYeh::โบ๊ทไม่เบิร์์น
สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ
รอลุ้นว่าภาคนี้จะมีอะไรให้ปวดตับอีก ::Hunger::
น่าสงสารน้องโมโนเนอะแล้วจะทำอย่างไรกับรักสามเส้านี้
หายไปนานเลยกำลังคิดถึงเรื่องนี้พอดี
ขัดจังหวะคนจะเอากัน
โมโนมาแล้ว
คิดถึงเรื่องนี้สุดๆเลยครับ
ภาคนี้เรื่องของปั้นเป็นเรื่องหลักมั้ยนะ
::Glad:: ช่างเป็นของขวัญที่โดนใจมาก ๆ ขอบคุณครับ รอมาตลอดครับเพราะพล็อตเรื่องมันน่าสนใจและไม่เหมือนใครดี
สวัสดีปีใหม่ครับผม ห่างหายไปนาน แต่ก็รอเสมอครับ แล้วนี่น้องแปมจะตายจริงๆแล้วเหรอ สงสารเลยครับ
ภาคใหม่มาแล้ว ติดตามครับ
คิดถึงโบนัสอ่ะ
โทรสับมา แปมตาย
งานนี้ไอ้ปั้นจะยังรอเสียบอีกไหมเนี่ย
ให้รอซะนานเลย
อยู่ในวงการหมอ นึกว่าแปมจะรอดแล้วนะ กลับมาครานี้มี่ทั้งเศร้า ทั้งเสียว
เปิดเรื่องมาก็เศร้าเรื่องแปมกันเลยนะ
สงสารแปมจะตายจิงๆหรอ
หายไปนานเลย กลับมาก็มีเรื่องเศร้า
สวัสดีปีใหม่ ดีใจที่กลับมาแล้ว เป็นอีกเรื่องที่ตั้งตารอถาค4
อ้าว สวรรค์ล่มไหมละโมโน
น้องแปมไม่น่าเป็นแบบนี้นะ...เศร้าทั้งหมู่บ้านแน่นอน
เอ้าใครมาขัดจังหวะอีกเนี้ยหมอโบ้ท
ดีใจที่กลับมาครับ คิดถึงทุก ๆ คน
กำลังจะเริ่มเกม . . . ใครโทรมากันนะ
รอนาน แต่ก็มา ขอบคุณครับท่านผู้แต่ง
สงสารน้องแปมจังเลย คนเเต่งจะให้น้องหายก็ยากเเล้ว อ่ะ
เศร้า
ยังคิดถึงเรื่องนี้เสมอนะครับ ตอนนี้ได้หายคิดถึงซะที
มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
แปมจะรอดมั้ยเนี่ย
หมอนี่ก็เซี่ยนเป็นเหมือนกันนะเนี่ย
🤨
ปั้นโทรหาแน่เลย
กำลังได้ที่เลย ขัดจังหวะจนได้
มาแล้ว ติดตามต่อไปครับ
โมโนจะไม่บอกโบ๊ตบ้างเหรอ
กำลังรอเลยครับท่าน ตับจะพังอีกแล้ว
คิดถึงจัง มาแล้ว
หายไปนานเลยนะโมโนเจองานหนักอีกแล้ว
Happy New Year เช่นกันครับ
ขอให้ปลอดภัยไร้โอไมครอน มีสุขภาพเเข็งแรง สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้อ่านตลอดไปนะครับ
โมโนจะสารภาพมั้ยเรื่องปั้น
เรื่องนี้ใครคนเปนหลักหว่า
ใครโทรมาจะโทรมาทำไมนี่ โอ้ยๆ
เพื่อนกันยังไงก็เป็นแค่เพื่อนใช่ไหมไอ้ปั้น
โบ๊ตกับโมโนยังเป็นคู่รักที่น่ารักต่อกันเสมอ
คิดถึงสุดๆจริงๆ มาเรื่อยๆนะครับ
มาแล้วหรือนึกว่าไปเขียนเรื่องใหม่เสียอีกแล้วนี่หมอป้องจะมีบทบาทมากไหมคิดถึงหมอโบนัสจัง
สวัสดีปีใหม่ครับ รอนานเลยแต่ก็มานะนี่ โบ๊ตจะรักโมโนซะให้หายคิดถึงแต่โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ขัดจังหวะและคาดว่าคงโทร.มาเรื่องแปมแน่ๆ
กำลังเข้าได้เข้าเข็มเลย
หายไปนานเลยขอบคุณครับที่มาต่อเรื่องราวดีๆให้ครับผม
ปวดตับกับปั้นก็พอครับ
รอนานเลยภาคต่อนี่ สนุกมากครับ
ใครมาขัดจังหวะน้อ เรื่องแปมอะเปล่า
ยัอนกลับไปอ่านอีกรอบ ทบทวน
โดนโทรศัพท์มาขวางอีกแล้วอารมณ์ค้างอีกแน่เลย สงสัยเป็นเรื่องแปม ตามดูต่อครับ
โทโนมีมารมาผจญอีกแระ
รอมานานมาก คลิ๊กมาดูเสมอ
ภาคนี้จะพลิกไปขนาดไหนมาลุ้นกัน
เริ่มตอนใหม่ก็เศร้าเลย แปมอาการไม่ดีขนาดนี้ เพื่อนก็พลอยหดหู่ไปกันหมด กว่าจะปรับอารมย์มาสนุกคงอีกหลายตอน
หายไปนานเลยคับนุกว่าจะไม่มีต่อแล้วคิดถึงน้องโมเมจังเลย
แฟนตัวยง ว่าด้วยใครจะเป็นนางเอก
ภาคนี้ก็ยังเป็นเรื่องราวของโมโน ยังไม่ใช่ของหมอป้องหรือครับนี่ ยังไงก็สวัสดีปีใหม่นะครับไรท์
รักสามเศร้า เราสามคน
นึกว่าจบไปแล้ว
กลับมาแล้ว ภาคนี้น่าจะเน้นที่โมโนหรือเปล่าครับเนี่ย
มาถึงก็เอาเลย
สงสัยจะขาดข่วง ต้องให้เจ้าปั้นช่วย
เย้ๆ กลับมาแล้วผลงานเรื่องโปรด เรื่องราวภาคนี้จะเป็นยังไงต่อนะ รอลุ้นเลยครับ ::YehYeh::
มาแล้วๆ รอนานมากกกกกก อยากอ่านที่สุดเลยครับ
สงสารแปมใกล้จะได้เป็นหมอสมใจแล้ว สู้ๆๆนะต้องผ่านไปให้ได้
วิธีแก้น้อยใจที่ดีที่สุด
หายไปนานแต่ก็ดีใจที่กลับมานะ
หายไปนานเลยย โทรศัพท์ดังขัดจังหวะอีก
แปมมาขัดจังหวะอีกแล้ว
โทรศัพย์ดังแปมจะไปแล้วซิ
โทรศัพย์ดังแป๋มจะไปแล้วซิ
อุปสรรคเยอะตลอดอ่ะ สองคนนี้
มาแล้ว ใจหายนึกว่าจะนานกว่านี้ครับ
สนุกมากเลยครับ
จะเป็นข่าวร้ายของน้องแปมรึป่าวนะ
โดนขัดตลอดเลยย
ในที่สุด ตอนใหม่ก็มาแล้ว รอติดตามนะครับ ว่าแต่ใครโทรเข้ามาขัดจังหวะกันนะ
สงสารแปมเหมือนกัน แต่ก็อยากให้โมโนกะโบ๊ตไปกันตลอดรอดฝั่ง
กลับมาแล้วภาคสุดท้ายแล้วสินะขอให้จบสวยๆด้วยเหอะ
หายไปนาน ติดตามอยู่ตลอด
พระเอกตอน โบ๊ตเนี่ย ต้อง ลุ้นอยู่เรื่อย
รอนานมากครับนึกว่าจะหายแล้ว..
คิดถึงสุด สุด เหมือนกันครับ ขมวดเรื่องไว้น่าสนใจกลับไปพิษณุโลกเหมือนกันอีก
ถ่านไฟเก่าจะคุอีกหนแล้วมั่ง
กลับมาแล้ว รอมานานมากเลยครับ
สงสัยโมโนกับปั้นจะแอบจัดกันอีก
สวัสดีปีใหม่ครับไรท์ สุขภาพแข็งแรง มีความสุข สนุกตลอดปีนะครับ
ปล. ดีใจที่ได้อ่านเสียที แอบเข้ามาดูบ่อยๆ เพราะรอติดตามเรื่องนี้แหละครับ :)
ขอบคุณที่แบ่งปันนะครับ
สงสารแปม สงสารปั้น
ขอบคุณครับ รออ่านอยู่เลย แปมน่าจะหนัก แปมเป็นอะไรหรือเปล่า
เดียวแฟนมึงก็ได้เพื่อนอิกตามเคยจนติดใจ
คิดถึงโมโน
หายไปนานจริง ๆ นึกว่าจบตอนไปเลย ดีใจที่กลับมาต่อครับ
ดีใจที่เห็น. ขอบคุณที่กลับมาให้ความสุขอีกครั้ง. จะติดตามชีวิตยุ่งๆของหมอทุกคนนะ
แอบสงสารแปม
หายไปนานกลับมาก็มีใครโทรมาขัดจังหวะกำลังได้อารมณ์
กลับมาแล้วว คิดถึงเรื่องนี้มากเลยครับ แต่เปิดมาก้อเศร้าเลย
ดีใจสำหรับการมาใหม่ และยินดีกับความรักที่หวนคืนของโมโนกับโบ๊ต
น่าเที่โมโนตกเป็นของโบ็ท ป้องน่าจะเอาไว้
เอาละ สารภาพแล้วคนนึง อีกคนยังไม่บอกมีอะไรกับเพื่อนสนิทละ
แล้วถ้าหมอโบ๊ทรู้ความจริงเรื่อง Mono บ้างจะรับได้ไหม ไม่อยากคิดเลย
รอมานานมากๆครับ
ใกล้จะจบกันล่ะ จะเป็นยังไงกันต่อ
ใครมันโทรมาตอนนี้
คิดถึงโมโน คิดถึงปกป้อง คิดถึงผลงานของไรท์ เฝ้ารอติดตามมาตลอด สวัสดีปีใหม่ครับ
ขอบคุณได้มาต่อความบันเทิง
สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้นักเขียนสุขภาพแข็งแรง สบายดีตลอดปีนะครับ
สวัสดีปีใหม่ นึกว่าลืมกันสะแล้ว ขอบคุณที่มีภาคต่อนะครับ
เริ่มภาคใหม่แล้วติดตามต่อครับ
สงสัยแปมคงไม่ได้ไปต่อแหละ
เปิดมาก็โดนขัดจังหวะเลย
กลับมาแล้ว...สวัสดีปีใหม่ครับ
เย้ ในที่สุดก็ได้อ่านภาคใหม่ แล้วก็เริ่มต้นปีใหม่เป็นของดี
ดีใจได้อ่านภาคต่อ จะมีตัวละครใหม่โผล่มาให้ยุ่งอีกไหมนะ
ดีใจมากครับที่กลับมาเขียนแฟนกุ
กลับมาแล้วคิดถึงจังเลย
กลับมาแล้วทุกอย่างยังเหมือนเดิมยังรักกันเหมือนเดิม
ผมชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักอีก555
สวัสดีปีใหม่ครับ
ภาค 4 มาแล้วรออ่านครับ
รอติดตามอยู่ครับ ภาคนี้คงมีหลาย ๆ เรื่อง เพราะใกล้เรียนจบกันแล้ว
มาแล้ว ภาค 4 สมวันรอคอย ตื่นเต้นๆๆ ::DookDig::
สวัสดีปีใหม่ครับคิดว่าหายไปแล้วคิดถึงครับ
โมโนกำลังได้ที่โทรศัพท์ดันดังซะได้นี่
คิดถึงโบนัสขึ้นมาเลย
แหมๆ โทสับมันต้องมาทุกครั้งเลยนะช่วงเวลาสำคัญ หมดรมย์เลย
กลับมาแล้วนึกว่าจะไม่มาอีกแล้วแต่กลับมาก็เศร้าเลย
รออยู่ทุกวันภาคต่อจะมาวันไหน
สวัสดีปีใหม่ 2022 ::JubuJubu:: ::JubuJubu:: ::JubuJubu::
คนตัวนิ่มก็โดยตลอดอ่ะ
หายไปนานเลย เป็นของขวัญปีใหม่ที่ดี
ภาค4 มาแล้ว ขอบคุณที่เขียนต่อนะครับ
ภาคนี้จะเป็นเรื่องราวของคู่ไหนเนี่ย น่าติดตามจริงๆ
เรื่องที่รอคอย
มาขัดจังหวะซะงั้น
มารคอหอยอีกละ พระนางจะเข้าด้ายเข้าเข็มกัน คงเป็นเคสแหมแน่ ๆ
ซีรี่ย์หมอกลับมาแล้ว คราวนี้ใครเป็นคัวเอกเอ่ย?
กลับมาแล้วดีใจมากขอบคุณครับ
กลับมาแล้วเรื่องนี้
กลับมาก็เศร้าเลย
สงสารแปมมาก ระยะสุดท้ายด้วย
เฮมีเรื่องสนุกกลับมาให้อ่านอีกแล้ว
สวัสดีปีใหม่ ตอนใหม่มาแล้วขอบคุณมากๆๆครับ
ปั้นโทรมาขัด
หายไปนานพอสมควรเลยนะครับ กว่าผมจะเรียก memory ของเรื่องนี้กลับมาครบใช้เวลานานนิดนึง แต่ตอนนี้ขอไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ
หวัดดีปี่ใหม่ครับ นึกว่าจะไม่ทีภาคต่อแล้ว
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่ากรุณาปิดเครื่องมือสื่อสารก่อนจะ...
นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว สวัสดีปีใหม่ครับ
หายไปนาน คิดถึงจังเลย ต่อๆ กันเลยครับ สวัสดีปีใหม่ครับ
นานมากเลยครับเรื่องนี้ ขอบคุณที่กลับมาเขียนต่อนะครับ
::WooWoo::หูว หายไปนานมาก
สวัสดีปีใหม่ ภาคสี่แล้วนะครับ รอติดตามผลงานจนลืมภาคแรกแล้วเนี่ย 555 เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยครับ
ถ้าเป็นข่าวแปมอาการแย่ลง อารมณ์ที่จะมีอะไรกันคงหดไปเยอะเลยนะทีนี้
รอมานาน ครับสำหรับภาค 4 สวัสดีปีใหม่ เพื่อนๆสมาชิกท่านอื่นๆและท่านแอ๊ด รวมทั้งเจ้าของบทประพันธ์ ขอให้ทุกท่านสุขสันต์ แข็งแรงไร้โรคา ธุรกิจก้าวหน้า การงานมั่นคง กันถ้วนทั่วทุกๆคน
ไม่ได้โดนจัดหนักมานาน สงสัยจะโดนจัดทั้งคืน
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:26:23 หลังเที่ยง
สวัสดีปีใหม่ 2022
แฟนคลับหมอป้องทุกคน
ยินดีต้อนรับกลับเข้าที่ทำงาน
ขอโทษทีทำให้รอนานหน่อยนะ
แต่มาแน่นอน
ภาคนี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน ต้องติดตามกัน
แต่สัญญาว่าจบ
ปลอดภัยไร้โอไมครอนนะครับ
รอมานานเลยครับ โมโนเสร็จแน่
หายไปนาน คิดถึง
คงไม่ใช่จากแม่แปมนะ
อ่านแล้วเศร้าเลย ไม่เสียว คิดถึงความผูกพันกันฃองทั้งโมโน แปมและโบ๊ต
รอซีซันใหม่มานานครับเยี่ยมเลย
รอมานานแว้วววส คิดถึงมากกว่า 555
คนอ่านก็คิดถึงเหล่านักเรียนหมอทั้งหลาย
โมโนคงจัดเต็มสำหรับคืนนี้
เรื่องโปรดเลย มาแล้ววววว ขอบคุณมากๆนะครับ
โดนขัดจังหวะ
หายไปนานเลยนะครับ รอบนี้หมอป้องจะจัดใครอีกรอติดตามครับ
รอนานมาก
หายนานมาก คิดถึงๆ
ใครมาขัดจังหวะครับเนี่ย.....
ส่วนนั้นด้วยแหละ สวรรค์เลยนะหมอโบ๊ต
น่าติดตามอีกละ.
มาแล้วๆๆๆ รอออออนาาาาานมาก
โทรมาแบบนี้ก็ ::Crying::
ภาค 4 มาละ ขอตามต่อนะครับ
เรื่องราวจะเป็นยังไง น่าสนุกมาก
โบ๊ดเป็นความลับให้น้องโมโนรู้แล้ว
คนจะเอากันดันขัดจัวหวะ
กลับมาแล้ว ขอบคุณมากๆครับ
ห่างกันไปนาน โมโนกับโบ๊ต กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ใครโทรมาขัดจังหวะ
ภาค 4 มาลงให้ติดตามอีกแล้ว รออ่านเลยครับ ขอบคุณมากๆครับ
ไม่ได้อ่านนานนึกว่าเลิกเขียนแล้ว
คิดถึงมากๆเหมือนกันครับ
กลับมาแล้ว รอติดตามอยู่นะครับ
เปิดเรื่องด้วยคู่ของน้องโมโน หรือคู่นี้จะเป็นตัวละครหลักของภาคนี้
หายไปนานมาก สวัสดีปีใหม่ครับ
เสียจังหวะหมดเลย
มาแว้วรออยู่
สงสารแปมจัง ไม่น่าไปเร็วเลย อุส่าดีขึ้นแล้ว
ตอนนี้ดูเศร้าๆ นะ ไม่รู้จะเสียวลงมั๊ย โทรศัพท์เข้าน่าจะส่งข่าวเรื่องแปม
หายไปนานมากๆดีใจจังที่กลับมาต่อ
ภาคจบมาแล้ว รอลุ้นว่าจะจบแบบไหน
ภาค4 มาแล้ว ติดตามครับ
กำลังจะเดินเรื่องต่อเลย เกิดอะไรขึ้นหรอ
::Glad::
ใครขัดขวางอีกแล้ว
มาแล้วภาค 4
ภาคจบมาแล้วววว
::Reader::คิดถึงซี่รี่นี้เหมือนกันครับ
กลับมาแล้ว
แปม โทรมารึป่าวนะ
ภาคนี้เรื่องของใครหรอ แต่เปิดหัวมาตอนแรกจะเป็นของโมโนหรือป่าว
แล้วก๋มาถึงปลายทางที่ ทุกคนต้องออกใช้หนี้ทุน ... สองคู่ที่ต้องเผชิญดราม่า ป้องกับโบนัส และโบ๊ตกับโมโน ที่จะมีใครได้ไขว้มาแทรกกลางได้บ้าง ... ต่างคู่ต่างบทเรียนชีวิต แต่จะปรับตัวแก้ไขได้มากน้อยเท่าไดขึ้นกับสติปัญญาและตัวตนของแต่ละคน... ไม่มีผิดหรือถูก เพียงแต่คุณไม่คู่ควรกัน...😁😁😁
ตัวละครทุกภาคมาเจอกันหมดเลย
วนเวียนกลับมาหากันอีก
ความคิดถึงคนห้ามคนไม่ไหวและหล่ะ
ต้องจัดกันม่สนผโทรศัพต้องจัดแบบนั้นอิอิ
หายไปนาน อยากติดตามพาคต่อสาวญี่ปุ่นสุดๆ
ยังคิดถึงเรื่องนี้เสมอ
สวัสดีครับคิดถึงหายไปนานเลยเรื่องนี้
ภาคนี้จะสวิงมั้ย
รู้สึกว่าซีซั่นนี้ต้องอีรุงตุงนังมากแน่ๆ เลย ::Glad::
โทรศัพท์เข้าแบบนี้โมโนแห้งตามเคยมั่ง
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:26:23 หลังเที่ยง
สวัสดีปีใหม่ 2022
แฟนคลับหมอป้องทุกคน
ยินดีต้อนรับกลับเข้าที่ทำงาน
ขอโทษทีทำให้รอนานหน่อยนะ
แต่มาแน่นอน
ภาคนี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน ต้องติดตามกัน
แต่สัญญาว่าจบ
ปลอดภัยไร้โอไมครอนนะครับ
รักเรื่อยๆแต่เชื่อใจกัน แต่จะมีอุปสรรคอะไรให้ตามต่อ
::HeyHey::โบ๊ทไม่ต้องรับจัดให้โมโนก่อน
ในที่สุดก็กลับมา
กลับมมาแล้ว ลงไปส่วนไหนกัน ต้องติดตาม
ขอย้อยหลังสวัสดีปีใหม่อีกคนครับ ::Shy:: ::Thankyou::
รอติดตาม
ภาค4มาใหม่แล้วนะน่าติดตาม
โมโนเสร็จแน่นอน
เริ่มตอนด้วยเรื่องเศร้าหรือนี่
เดาไม่ออกว่ารอบนี้จะเป็นคิวของใคร
อยากฟันหมอบ้าง
เพิ่งกลับมาอ่านครับ คิดถึงตัวละครทุกตัว สงสารแปมจัง
เรื่องยุ่งจะมาอีกมั้ย
สวัสดีครับ ไรท์ มาตามอ่านทีหลังพึ่งจะว่าง หายไปนานเลย
นี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน ต้องติดตามกัน อือิ
รอมานาน เขียนสนุกมากครับ
ในที่สุดก้ถึงภาคสี่
เยี่ยมครับ
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:26:23 หลังเที่ยง
สวัสดีปีใหม่ 2022
แฟนคลับหมอป้องทุกคน
ยินดีต้อนรับกลับเข้าที่ทำงาน
ขอโทษทีทำให้รอนานหน่อยนะ
แต่มาแน่นอน
ภาคนี้จะปวดตับแค่ไหน วุ่นวายกันขนาดไหน ต้องติดตามกัน
แต่สัญญาว่าจบ
ปลอดภัยไร้โอไมครอนนะครับ
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:24:26 หลังเที่ยง
แฟนกู ภาค 4 ตอน 1 คิดถึงสุดๆ
แฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=244070.0
....................................................................
"เฮ้ย...มาได้ไง"
"ไอ้โมเมเอ๊ย... หอนี่...กูเป็นคนหา มึงก็ไม่เคยย้ายไปไหน แล้วทำไมกูจะมาไม่ถูก"
"ม่าย โมโนหมายถึงไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย ถ้าไม่เจอจะทำไงเนี่ย"
"ก็นั่งรอข้างล่างดิ ทำไมอ่ะ..กลัวเจอทำอะไรอยู่กะไอ้โบ๊ตเหรอ 55555 ดีดิ จะได้ผสมโรงเลย มา..จอมยุ่ง...กอดทีนึง"
ไอ้ปั้นถือโอกาสเดินเข้าห้องและกอดโมโนแน่นตามแบบของมัน ไอ้ปั้นมาหาโมโนบ่อย แต่เชื่อมั๊ย ผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี ปั้นไม่เคยขอมีอะไรกะโมโนอีกเลย..ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ศาลายา เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก จนเราทั้งสองคนขึ้นปี 5 แล้ว เราทั้งสองคนมีภาระกิจมากมายของการเตรียมตัวเป็นหมอ แต่ไอ้ปั้นยังเจียดเวลาแวะมาหาโมโนเสมอ มันก็ยังเป็นไอ้ปั้นคนเดิมที่เอาใจใส่โมโนราวกับเป็นแฟนของมัน
"ออกปายยยย ม่ายอาวววว ออกก่อน แกอ่ะ..มาก็กอดตลอด แฟนแกมาเห็นคงตบชั้นเละแน่"
"แฟนปั้น????....ก็เห็นอยู่นี่ไง ก็ที่กอดอยู่เนี่ย แฟนหรือเปล่าอ่ะ"
"ไอ้บ้า.. เลิกแล้ว เลิกเป็นแฟนตั้งนานแล้วเว้ย แกเป็นเพื่อนชั้น"
"แกเลิกก็เลิกไง...แต่แกเป็นแฟนชั้น"
เป็นเรื่องประจำที่เถียงกันไปมาแบบนี้ ไอ้ปั้นยังทำตามที่มันเคยพูดตลอด ปั้นคิดเสมอว่าโมโนเป็นแฟน ส่วนโมโนคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อน.... วันนี้ไอ้ปั้นมาเย็นทีเดียว มันอยากข้ามไปกินฝั่งท่าพระจันทร์หรือท่ามหาราช...แต่คงจะไม่ทันแล้ว เราเลยตัดสินใจกินกันที่ร้านพี่พรเจ้าของหอที่ขายอาหารตามสั่งข้างล่างนี่หละ
"เฮ้ย โมเม ถามจริง ซีเรียส แกคิดยังว่าจะใช้ทุนยังไง"
"กลับบ้านไง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก ก็ยังตามเดิมไม่เปลี่ยนนะ ถามทำไม..ไม่ต้องตามมานะ เบื่อแล้ว เอาแต่ถามคนอื่น แล้วแกจะไปราชบุรีหรือเปล่า"
"ก็คงตามนั้น เราไกลกันมากเลยนะคราวนี้ แกคงสบายใจไม่มีใครมากวน ว่าแต่...ไอ้โบ๊ตอ่ะ ตั้งใจจะไปใช้ทุนที่ไหน อำเภอเยาวราชไม่มีนะเว้ย 5555 มันต้องเลือกแล้วเนี่ย เออ พูดถึงมัน ช่วงนี้เป็นไงมั่ง ไม่ได้ติดต่อมันเลยอ่ะ"
"สบายดี ก็ไม่ค่อยเจอ เห็นมันบอกว่า...แปมไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางไม่สบายใจ ไม่ค่อยมารับโมโนกลับบ้านเยาวราชด้วยนะ"
"แปม???? ใครวะ แฟนมันอีกคนเหรอ 5555555"
"ไม่ใช่อ่ะ...เพื่อนไอ้โบ๊ต ไม่ใช่แฟน เพราะชั้นเป็นแฟนมัน แต่ว่า...มันก็ดูแลมากนะ แปมมันขี้โรคอ่ะ"
ยังไม่ทันที่จะคุยอะไรมากมายเพิ่มเติม โบ๊ตก็โทรศัพท์เข้ามา
"โมโนเหรอ พรุ่งนี้ไม่ได้เข้าไปหานะ สงสัยต้องไปเฝ้าแปม อาการไม่ค่อยดีนัก"
"ไม่เป็นไร เอางี้สิ โมโนไปหาก็ได้ ไปเยี่ยมแปมด้วย"
"เออ ถ้างั้นดีเลย มาเลย ตึก ภปร นะ มาแล้วโทรมา"
ไอ้ปั้นถามถึงแปม โมโนเลยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ว่าแปมป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่ปี 1 ด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ไอ้ปั้นทำท่าตกใจ เราเรียนกันมาจนจะจบหมอปี 5 ต่างคนต่างรู้ดีว่าถึงตอนนี้ก็นับเป็นระยะสุดท้ายของมะเร็งเม็ดเลือดขาวของแปมแล้ว
"โอ้ว สงสารว่ะ กว่าจะเข้ามาเรียนก็ยาก เรียนก็ยังยาก แล้วจะรีบมาด่วนตาย สงสารแปมจัง"
"เออ ไม่ใช่แค่แปมด้วย บ้านเค้ายากจน ม่ายสิ...หมู่บ้านเค้ายากจน ทุกคนฝากความหวังไว้กะหมอแปม แต่ว่า....มันไปไม่ถึงฝัน"
"เออ...ฝากเยี่ยมด้วยนะ"
...............................................................................
วันรุ่งขึ้น กว่าโมโนจะเรียนเสร็จ ก็เกือบ 5 โมง กว่าจะฝ่าการจราจรเข้าไปถึงตึก ภปร ก็เกือบหกโมงครึ่ง
"เดี๋ยวลงไปหา โมโนรอข้างล่างนะ นี่พอดี...แม่แปมเค้ามา"
"โมโนรอหน้าห้องจ่ายยาชั้น 1 นะ"
หมอโบ๊ตลงมาแล้ว ไอ้โบ๊ตยังคงดีใจเสมอที่ได้เจอหน้าโมโน มันเดินเข้ามาจับมือและก็ลูบหัวโมโนทีนึงเป็นการทักทาย ก่อนจะชวนโมโนไปกินข้าว
"ไม่เห็นเคยพาโมโนมากินที่ฝั่งนี้เลยอ่ะ"
"เออ เนอะ กินแต่ในตึกไผ่ กลัวโมโนขี้เกียจเดินอ่ะ....
เราสองคนกินอะไรง่ายๆเสมอ โบ๊ตเป็นเจ้าประจำข้าวกระเพราอยู่แล้ว และโมโนก็ข้าวหมูแดง ร้านป้าฝั่งนี้อาหารอร่อยมาก แล้วที่สำคัญก็...เยอะด้วย
"เฮ้ย ไอ้โบ๊ต... อ้าว โมโน...มาด้วย... นี่เลย มานั่งนี่ กินข้าวกัน"
โลกมันกลมหรือไงไม่รู้ คนที่ร้องตะโกนทักคือพี่ป้อง โมโนวิ่งแซงหน้าไอ้โบ๊ตเข้าไปหาพี่ป้องก่อนยกมือหวัดดี พี่ป้องลูบหัวน้องรัก ไอ้โบ๊ตตามเข้ามาทักทาย
"กำลังว่าจะโทรไปหาเลย มึงเป็นไง....เงียบหายไป"
"ครับพี่ ดูแปมอยู่ครับ อาการไม่ค่อยดี"
"เออ... ก็กูจะโทรหามึงเรื่องนี้แหละ โมโน...แป๊บนะ พี่คุยเรื่องแปมกะโบ๊ตนิดนึง วันนี้เช้า กูขึ้นมาดูแปมเค้า ไอ้โบ๊ต..มึง แปมเค้า...ท่าจะไม่ไหวนะ"
"ครับพี่...อาจารย์เทพท่านก็ว่าอีกไม่เกินเดือน"
"อาจารย์ใจดีนะ...ให้ตั้งเดือน... กูให้อีกอาทิตย์เดียวแหละ เอาตรงๆคือตอนนี้แปมพร้อมไปทุกเมื่อแล้ว"
ไอ้โบ๊ตก้มหน้านิ่ง เงียบขรึมลงถนัดตา
"กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเดียวในรุ่นที่สนิทสนมกะเค้ามากหน่อย มึงต้องเข้าใจและทำใจ อาชีพพวกเราทำให้เห็นสัจธรรมแทบทุกวัน เกิด แก่ เจ็บ ตาย พวกเรานี่แหละ...เห็นกันทุกวี่ทุกวัน"
"ครับ..พี่"
"อาจารย์เคยสอนพี่ว่า ตอนนี้คุยกะเค้าไปเหอะ ให้เค้าได้ยิน และรู้สึกว่าไม่อยู่คนเดียว เค้าพูดคงจะยากมากแล้ว เรี่ยวแรงจะหายใจยังลำบาก"
โมโนนั่งฟังสองหนุ่มคุยกัน คนนึงคือพี่ที่รัก อีกคนก็คือแฟนที่รัก โมโนมีความสุขเมื่ออยู่กับสองคนนี้ แต่เรื่องที่คุยกลับหนักอึ้ง มันคือความเป็นความตายของเพื่อนร่วมอาชีพเราคนหนึ่ง บางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม
"พี่โบนัสล่ะครับ"
"สบายดี พี่เค้าก็พูดถึงโบ๊ตบ่อยๆ โบนัสขึ้นไปดูคนไข้ เดี๋ยวพี่อิ่มแล้วจะไปรับเนี่ย"
สองคนยังพูดอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับอาการของโรคมะเร็งของแปม พี่ป้องบอกว่าจะพยายามขึ้นมาดูให้ทุกวัน
"พี่ป้องคะ ปีหน้าพี่จบแล้ว พี่จะไปใช้ทุนที่ไหนคะ"
"พิษณุโลกนี่หละ แต่คงไม่ใช่ในอำเภอเมืองนะ พี่ว่าจะไปวังทอง โมโนไปมั๊ยหรือจะไปชาติตระการ"
"ตั้งใจจะกลับไปชาติตระการค่ะพี่ป้อง ไว้...โมโนไปเยี่ยมนะ"
ข้าวเย็นมื้อนั้นพี่ป้องเลี้ยง และเราใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะพี่ป้องรีบกลับไปหาพี่โบนัส
"โมโน วันนี้เอาไง กลับศิริราชหรือกลับบ้านโบ๊ต"
"ไงก็ได้ ถ้าโบ๊ตไม่สะดวกก็จะกลับหอศิริราช"
"สะดวกแล้ว แม่แปมเค้ามาก็คงไม่ต้องเฝ้าหละ เดี๋ยวขึ้นไปดูอีกที"
เราสองคนขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยของแปม แปมยังคงหลับสนิทเหมือนปกติ พอเจอพ่อแม่แปม โมโนยกมือไหว้
"คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่โมโนครับ แฟนผม"
พ่อแม่แปมรับไหว้ แต่แม่แปมสีหน้าแปลกใจมากๆ เมื่อโบ๊ตแนะนำว่าโมโนเป็นแฟน
"แปมรู้จักโมโนมั๊ย คุณหมอโบ๊ต..."
"โมโนรู้จักแปมค่ะ โบ๊ตเล่าให้ฟังเสมอๆ แต่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันค่ะ" โมโนตอบแทนโบ๊ต
"แม่ขอโทษนะ ที่แปมแย่งเวลาของลูกโบ๊ตไป"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ"
เรานั่งคุยกะแม่แปมอีกสักพัก โมโนก็รู้ได้ว่าทุกคนฝากความหวังไว้ที่แปม แต่ตอนนี้ แค่ให้หายเป็นปกติก็น่าจะดีแล้ว เราลาแม่แปมออกมาจากห้องก็เกือบสามทุ่ม วันนี้วันศุกร์ โบ๊ตขับรถกลับบ้านที่เยาวราช หน้าตาเคร่งขรึม ไม่พูดหยอกอะไรโมโนเหมือนเมื่อก่อน
"โมโนอาบน้ำก่อนนะ ขอนั่งพักแป๊บ วันนี้อยู่กะแปมทั้งบ่าย ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเนี่ย"
"เออ...ไม่เป็นไร โบ๊ตอย่าโดดบ่อยนะ อาจารย์หมอที่ศิริราชไม่ยอมเลย..."
หลังจากอาบน้ำ โบ๊ตก็เข้ามาไดร์ผมให้เหมือนเดิม โมโนชอบมากที่โบ๊ตมาหวีผมไดร์ผมให้ โบ๊ตมันทำตามที่โมโนเคยสอนไว้คือค่อยๆหวี ไม่แรง สักครู่พอผมแห้ง โบ๊ตก็เอื้อมมือมากอดโมโนแน่นก่อนเอาหน้ามาเกยที่ไหล่โมโน
"โมโน โบ๊ตจะเล่าเรื่องแปมให้ฟังนะ โบ๊ตสารภาพว่ามีอะไรกะแปมแล้ว"
โมโนราวกับโดนน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยังไง...เมื่อไหร่ ทำไมโมโนถึงไม่รู้....
"แต่ว่า มันนานมากแล้ว ตั้งแต่เราปี 1 จำเรื่องที่เราชงกันได้มั๊ย แล้วแปมป่วย ตอนนั้นโบ๊ตเผลอตัวไป ใจนึงก็อยากจะแก้ชงๆตามที่ซินแสเค้าบอก เพื่อเป็นแฟนกับโมโนได้สบายอีกครั้ง แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้น ไม่รู้สิ ไม่คลิก ไม่ได้เลย รู้สึกว่าไม่ชอบ..ไม่รักแปมเลย แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น อีกครั้งเป็นการตอบแทนของแปมที่โบ๊ตช่วยดูแลเค้า จากนั้นมา ก็ไม่มีอะไรกันอีก...."
โมโนเงียบไป นั่งนิ่งเฉย ไม่ได้พูดอะไร เหตุการณ์เมื่อปี 1 นั้น ไม่ใช่แค่โบ๊ตที่มีแปมเท่านั้น โมโนเองก็มีปั้นเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องชง จนถึงวันนี้ ไอ้ปั้นยังคงรักโมโนอยู่ แล้วแปมล่ะ ยังคงรักโบ๊ตหรือเปล่า...
"โมโนรู้เนอะ ว่าตอนนี้แปมระยะสี่แล้วนะ อาจารย์เทพคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้ ความจริงโบ๊ตคิดถึงพี่โบ้นะ รายนั้นหมอเทวดามากๆ น่าจะมีทีเด็ดในการช่วยแปม ไม่รู้สิ อย่างน้อยพี่โบ้ก็มีวิธีทำให้แปมสบายใจ แต่ตอนนี้พี่โบ้ไปเมืองนอกแล้ว อาจารย์เทพก็ดูให้เต็มที่ แต่คงหมดหวังแล้วหละ โบ๊ตเล่าเรื่องนี้เพื่อขอโทษโมโนนะ และขอให้โมโนอย่าถือโทษโกรธแปม ให้เค้าไปอย่างเป็นสุข"
"อืมม์ เรารักกันในวันนี้ก็พอแล้วหละ โมโนไม่เคยถือโทษแปมนะ ถ้าจะโกรธก็โบ๊ตนี่หละ"
โบ๊ตพยักหน้า สายตาดูเศร้ามาก โมโนเองก็พอรู้ว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อปี 1 แม้โบ๊ตจะดูแลแปมมาโดยตลอด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่โบ๊ตจะเอาใจออกห่างโมโน ทุกครั้งโบ๊ตจะเล่าเรื่องแปม โรคมะเร็งของแปมสงบไปสามปี และพอเริ่มปี 5 ก็เริ่มกลับมามีอาการใหม่ซึ่งรุนแรงมากกว่าเดิม แรงมาจนจะเอาชีวิตของเด็กนักเรียนหมอไปคนนึง โมโนเข้าใจดีและเอื้อมมือไปจับมือโบ๊ต
"อ่ะๆ ไม่โกรธหรอก ไหนลองซิ ทำไงไม่ให้โมโนโกรธ..."
ไอ้โบ๊ตกอดแน่นอีกครั้ง และเข้ามาหอมแก้มโมโน เรายังรักกันเหมือนเมื่อปี 1 โมโนไม่เคยหึงหวงหรือระแวงแปมเลย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าโบ๊ตเคยคิดหึงหวงโมโนจากไอ้ปั้นหรือเปล่า อย่างน้อยเรื่องของโมโนกะปั้น โบ๊ตไม่เคยรับรู้ความสัมพันธ์ของโมโนกะปั้นเลย
"โบ๊ตขอโทษนะ ช่วงหลังนี่...โบ๊ตห่างจากโมโนมากๆ เพราะมัวแต่ดูแปม"
"อืมม์...เข้าใจ วันนี้คงไม่ห่างแล้วนะ"
โบ๊ตจับหน้าโมโนหันกลับมาก่อนประกบจูบลงที่ปากโมโน นี่เกือบสองเดือนแล้วที่โมโนไม่ได้รับความรักจากโบ๊ตเลย แค่ปากที่ประกบลงมาที่โมโนเท่านั้น ความคิดโกรธเคืองหรือน้อยใจต่างๆก็พังทะลายลงหมดสิ้น โบ๊ตคือคนที่โมโนรักเสมอ มันเป็นคนดี คิดถึงคนอื่น ลิ้นของโบ๊ตเข้ามาซอกซอนในปากของโมโนแล้ว โมโนตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน มันเพียงพอที่จะทำให้โบ๊ตกอดรัดโมโนแน่นมากขึ้น
"คืนนี้อยู่ด้วยกันนะ เรารักโมโนเสมอ"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโบ๊ต ก่อนที่มันจะซอกซอนลงมาที่ลำคอของโมโน โอว...ขนลุกเลยอ่ะ เราห่างกันไปนานมากจริงๆ การเข้ามาครั้งนี้ของโบ๊ต ทำให้โมโนตื่นตัวทุกขุมขน ไม่ว่าโบ๊ตมันจะจับตรงส่วนไหนของโมโน มันราวกับไฟฟ้าช้อต ขนลุกด้วยความเสียว โบ๊ตรู้จักโมโนทุกส่วนแล้ว ยังรู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้โมโนเสียวจนขาดใจ จมูกของโบ๊ตพ่นลมหายใจเป็นระยะ บนผิวหนังของโมโนแทบทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นหัวนม หน้าท้อง สะดือ ท้องแขน ขาอ่อน ยกเว้นส่วนนั้นของโมโนเท่านั้นที่โบ๊ตไม่ลงไปหามัน
"เสียวมากมั๊ย คนตัวนิ่ม"
"โอ๊ย เสียว สบายดีจังอ่ะ"
ยังไม่ทันที่โบ๊ตจะรุกคืบหน้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
::Confident::
::Ahoo::
แปมจะจากไปแล้วหรือ
::Fighto::
ตามครับ
กำลังจะเริ่มเกมขัดจังหว่ะอีก
แปมน่าสงสารจัง
ภาคใหม่มาแล้วววว นึกว่าจะรอนานซะอีก
ถ้าโบ๊ตรู้เรื่องปั้นจะทำใจยากมั๊ยนะ
กลับไปหาปั้นบ้างนะ
แล้วโมโนจะไปมีอะไรกับปั้นอีกมั้ยแล้วโบ๊ตจะไผอะไรกับบีทรึแปมอีกรึป่าวน้า
โทรศัพท์เข้า สงสัยเรื่องแปมแน่เลย
มาแล้ว คิดถึงจริงๆ
รอนานมาก...5555
จะไหวไมนะ
รอโมโนเล่าเรื่องปั้นให้โบ๊ตฟัง
ความรักความใคร่ความคิดถึง
ขอบคุณมากครับ
รอติดตามมานานแล้ว
โบ๊ดเป็นความลับให้น้องโมโนรู้แล้ว
ยังพร้อมติดตามเหมือนเดิมครับ
ขาดช่วงเลยแบบนี้ ::Me?:: ::Me?:: ::Me?:: ::Me?::
โบ๊ตนี้ดีนะยอมรับสารภาพด้วยทั้งที่จริงๆ จะปิดเงียบไปเลยก็ได้
ขัดจังหวะได้ละครไทยมาก ไอโทรศัพท์
ตามต่ออ
หลายปีที่ผ่านมา ทุกคนเติบโตมาก ติดตามเรื่องนี้ตลอด ว่าแต่ใครโทรมา
ใครมาขัดจังหวะ
ตามต่อ
อ่าวนึกว่าแปมจะหาย
ภาคใหม่มาแล้ว
ต่อเรื่องราวเดิมนึกว่าจะเพิ่มมาใหม่
::NoNo::
น่าจะเป็นโทรศัพท์ข่าวร้าย
ดราม่าเลยตอนนี้
ยังไม่ทันหายคิดถึงเลย
กลับมาเพื่อไปต่อ จะได้ตลอดไปไหม
มีความซับซ้อน
ปวดหัวแทนทั้งคู่เลย
ใครโทรมาขัดจังหว่ะ เนี่ย เสียอารมณ์หมด
น่าจะตัดจบโมโนล่ะ ปั้นน่าจะแห้ว
พี่ป้องจะกลับมาบทอีกหรือเปล่าหว่า
อย่าบอกนะว่าแปมจะไปแล้ว
โทรศัพท์มา จะเป็นข่าวร้ายไหมนี่
เริ่มภาค 4
ที่หลังต้องปิดโทรศัพไว้นะ
คู่นี้รักกันมาก
สนุกแน่
มาแล้วหมอป้อง
น่าสงสารหมอแปมเนอะ
น่าติดตามครับ
ภาคจบมาแล้ว
โด่...ไม่ได้ลุ้นเลย...
ขอบคุณครับ ตามมาตั้งแต่ภาค1 สนุกครับ
โทรศัพท์ขัดจังหว่ะซะนี่
กำลังจะเสียบ
หรือว่าจะมีเหตุร้าย
ตามอ่านเพราะสนุกดี
::Reader::
::WowWow::
ติดตามมาตั้งแต่ภาค1 ขอบคุณมากครับ
ภาคสี่เร่มมทเหมือนจะเคลียร์ แต่มีประเด็นให้ติดตาม
ติดตามอ่านอย่างต่อเนื่อง
::Doubt::อย่าบอกนะว่าแปมไปแล้ว
สรุปแฟนใครโมฌน
โมโนต้องแบ่งเวลาให้ปั้น ให้พี่ที่รักบ้าง
มาแล้วดีจัง
โบ๊ทกับโมโน มารำลึกความหลังกันดีจัง
แฟนนอกใจสะแล้วโมโน
โทร.มาผิดเวลานะ
โทรศัพท์ตามไปรพ.รึเปล่า
ลุ้นว่าจะไปต่อหรืออด
แปมน่าสงสารจัง
::Ahh::ไม ไม่ปิดโทสับ ก๊อนนน
เอ้า ยังไงเนี่ย
โมโนอีกแล้วนะ ต้องจัดให้หนัก
::Thankyou::
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:24:26 หลังเที่ยง
แฟนกู ภาค 4 ตอน 1 คิดถึงสุดๆ
แฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=244070.0
....................................................................
"เฮ้ย...มาได้ไง"
"ไอ้โมเมเอ๊ย... หอนี่...กูเป็นคนหา มึงก็ไม่เคยย้ายไปไหน แล้วทำไมกูจะมาไม่ถูก"
"ม่าย โมโนหมายถึงไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย ถ้าไม่เจอจะทำไงเนี่ย"
"ก็นั่งรอข้างล่างดิ ทำไมอ่ะ..กลัวเจอทำอะไรอยู่กะไอ้โบ๊ตเหรอ 55555 ดีดิ จะได้ผสมโรงเลย มา..จอมยุ่ง...กอดทีนึง"
ไอ้ปั้นถือโอกาสเดินเข้าห้องและกอดโมโนแน่นตามแบบของมัน ไอ้ปั้นมาหาโมโนบ่อย แต่เชื่อมั๊ย ผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี ปั้นไม่เคยขอมีอะไรกะโมโนอีกเลย..ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ศาลายา เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก จนเราทั้งสองคนขึ้นปี 5 แล้ว เราทั้งสองคนมีภาระกิจมากมายของการเตรียมตัวเป็นหมอ แต่ไอ้ปั้นยังเจียดเวลาแวะมาหาโมโนเสมอ มันก็ยังเป็นไอ้ปั้นคนเดิมที่เอาใจใส่โมโนราวกับเป็นแฟนของมัน
"ออกปายยยย ม่ายอาวววว ออกก่อน แกอ่ะ..มาก็กอดตลอด แฟนแกมาเห็นคงตบชั้นเละแน่"
"แฟนปั้น????....ก็เห็นอยู่นี่ไง ก็ที่กอดอยู่เนี่ย แฟนหรือเปล่าอ่ะ"
"ไอ้บ้า.. เลิกแล้ว เลิกเป็นแฟนตั้งนานแล้วเว้ย แกเป็นเพื่อนชั้น"
"แกเลิกก็เลิกไง...แต่แกเป็นแฟนชั้น"
เป็นเรื่องประจำที่เถียงกันไปมาแบบนี้ ไอ้ปั้นยังทำตามที่มันเคยพูดตลอด ปั้นคิดเสมอว่าโมโนเป็นแฟน ส่วนโมโนคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อน.... วันนี้ไอ้ปั้นมาเย็นทีเดียว มันอยากข้ามไปกินฝั่งท่าพระจันทร์หรือท่ามหาราช...แต่คงจะไม่ทันแล้ว เราเลยตัดสินใจกินกันที่ร้านพี่พรเจ้าของหอที่ขายอาหารตามสั่งข้างล่างนี่หละ
"เฮ้ย โมเม ถามจริง ซีเรียส แกคิดยังว่าจะใช้ทุนยังไง"
"กลับบ้านไง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก ก็ยังตามเดิมไม่เปลี่ยนนะ ถามทำไม..ไม่ต้องตามมานะ เบื่อแล้ว เอาแต่ถามคนอื่น แล้วแกจะไปราชบุรีหรือเปล่า"
"ก็คงตามนั้น เราไกลกันมากเลยนะคราวนี้ แกคงสบายใจไม่มีใครมากวน ว่าแต่...ไอ้โบ๊ตอ่ะ ตั้งใจจะไปใช้ทุนที่ไหน อำเภอเยาวราชไม่มีนะเว้ย 5555 มันต้องเลือกแล้วเนี่ย เออ พูดถึงมัน ช่วงนี้เป็นไงมั่ง ไม่ได้ติดต่อมันเลยอ่ะ"
"สบายดี ก็ไม่ค่อยเจอ เห็นมันบอกว่า...แปมไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางไม่สบายใจ ไม่ค่อยมารับโมโนกลับบ้านเยาวราชด้วยนะ"
"แปม???? ใครวะ แฟนมันอีกคนเหรอ 5555555"
"ไม่ใช่อ่ะ...เพื่อนไอ้โบ๊ต ไม่ใช่แฟน เพราะชั้นเป็นแฟนมัน แต่ว่า...มันก็ดูแลมากนะ แปมมันขี้โรคอ่ะ"
ยังไม่ทันที่จะคุยอะไรมากมายเพิ่มเติม โบ๊ตก็โทรศัพท์เข้ามา
"โมโนเหรอ พรุ่งนี้ไม่ได้เข้าไปหานะ สงสัยต้องไปเฝ้าแปม อาการไม่ค่อยดีนัก"
"ไม่เป็นไร เอางี้สิ โมโนไปหาก็ได้ ไปเยี่ยมแปมด้วย"
"เออ ถ้างั้นดีเลย มาเลย ตึก ภปร นะ มาแล้วโทรมา"
ไอ้ปั้นถามถึงแปม โมโนเลยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ว่าแปมป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่ปี 1 ด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ไอ้ปั้นทำท่าตกใจ เราเรียนกันมาจนจะจบหมอปี 5 ต่างคนต่างรู้ดีว่าถึงตอนนี้ก็นับเป็นระยะสุดท้ายของมะเร็งเม็ดเลือดขาวของแปมแล้ว
"โอ้ว สงสารว่ะ กว่าจะเข้ามาเรียนก็ยาก เรียนก็ยังยาก แล้วจะรีบมาด่วนตาย สงสารแปมจัง"
"เออ ไม่ใช่แค่แปมด้วย บ้านเค้ายากจน ม่ายสิ...หมู่บ้านเค้ายากจน ทุกคนฝากความหวังไว้กะหมอแปม แต่ว่า....มันไปไม่ถึงฝัน"
"เออ...ฝากเยี่ยมด้วยนะ"
...............................................................................
วันรุ่งขึ้น กว่าโมโนจะเรียนเสร็จ ก็เกือบ 5 โมง กว่าจะฝ่าการจราจรเข้าไปถึงตึก ภปร ก็เกือบหกโมงครึ่ง
"เดี๋ยวลงไปหา โมโนรอข้างล่างนะ นี่พอดี...แม่แปมเค้ามา"
"โมโนรอหน้าห้องจ่ายยาชั้น 1 นะ"
หมอโบ๊ตลงมาแล้ว ไอ้โบ๊ตยังคงดีใจเสมอที่ได้เจอหน้าโมโน มันเดินเข้ามาจับมือและก็ลูบหัวโมโนทีนึงเป็นการทักทาย ก่อนจะชวนโมโนไปกินข้าว
"ไม่เห็นเคยพาโมโนมากินที่ฝั่งนี้เลยอ่ะ"
"เออ เนอะ กินแต่ในตึกไผ่ กลัวโมโนขี้เกียจเดินอ่ะ....
เราสองคนกินอะไรง่ายๆเสมอ โบ๊ตเป็นเจ้าประจำข้าวกระเพราอยู่แล้ว และโมโนก็ข้าวหมูแดง ร้านป้าฝั่งนี้อาหารอร่อยมาก แล้วที่สำคัญก็...เยอะด้วย
"เฮ้ย ไอ้โบ๊ต... อ้าว โมโน...มาด้วย... นี่เลย มานั่งนี่ กินข้าวกัน"
โลกมันกลมหรือไงไม่รู้ คนที่ร้องตะโกนทักคือพี่ป้อง โมโนวิ่งแซงหน้าไอ้โบ๊ตเข้าไปหาพี่ป้องก่อนยกมือหวัดดี พี่ป้องลูบหัวน้องรัก ไอ้โบ๊ตตามเข้ามาทักทาย
"กำลังว่าจะโทรไปหาเลย มึงเป็นไง....เงียบหายไป"
"ครับพี่ ดูแปมอยู่ครับ อาการไม่ค่อยดี"
"เออ... ก็กูจะโทรหามึงเรื่องนี้แหละ โมโน...แป๊บนะ พี่คุยเรื่องแปมกะโบ๊ตนิดนึง วันนี้เช้า กูขึ้นมาดูแปมเค้า ไอ้โบ๊ต..มึง แปมเค้า...ท่าจะไม่ไหวนะ"
"ครับพี่...อาจารย์เทพท่านก็ว่าอีกไม่เกินเดือน"
"อาจารย์ใจดีนะ...ให้ตั้งเดือน... กูให้อีกอาทิตย์เดียวแหละ เอาตรงๆคือตอนนี้แปมพร้อมไปทุกเมื่อแล้ว"
ไอ้โบ๊ตก้มหน้านิ่ง เงียบขรึมลงถนัดตา
"กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเดียวในรุ่นที่สนิทสนมกะเค้ามากหน่อย มึงต้องเข้าใจและทำใจ อาชีพพวกเราทำให้เห็นสัจธรรมแทบทุกวัน เกิด แก่ เจ็บ ตาย พวกเรานี่แหละ...เห็นกันทุกวี่ทุกวัน"
"ครับ..พี่"
"อาจารย์เคยสอนพี่ว่า ตอนนี้คุยกะเค้าไปเหอะ ให้เค้าได้ยิน และรู้สึกว่าไม่อยู่คนเดียว เค้าพูดคงจะยากมากแล้ว เรี่ยวแรงจะหายใจยังลำบาก"
โมโนนั่งฟังสองหนุ่มคุยกัน คนนึงคือพี่ที่รัก อีกคนก็คือแฟนที่รัก โมโนมีความสุขเมื่ออยู่กับสองคนนี้ แต่เรื่องที่คุยกลับหนักอึ้ง มันคือความเป็นความตายของเพื่อนร่วมอาชีพเราคนหนึ่ง บางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม
"พี่โบนัสล่ะครับ"
"สบายดี พี่เค้าก็พูดถึงโบ๊ตบ่อยๆ โบนัสขึ้นไปดูคนไข้ เดี๋ยวพี่อิ่มแล้วจะไปรับเนี่ย"
สองคนยังพูดอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับอาการของโรคมะเร็งของแปม พี่ป้องบอกว่าจะพยายามขึ้นมาดูให้ทุกวัน
"พี่ป้องคะ ปีหน้าพี่จบแล้ว พี่จะไปใช้ทุนที่ไหนคะ"
"พิษณุโลกนี่หละ แต่คงไม่ใช่ในอำเภอเมืองนะ พี่ว่าจะไปวังทอง โมโนไปมั๊ยหรือจะไปชาติตระการ"
"ตั้งใจจะกลับไปชาติตระการค่ะพี่ป้อง ไว้...โมโนไปเยี่ยมนะ"
ข้าวเย็นมื้อนั้นพี่ป้องเลี้ยง และเราใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะพี่ป้องรีบกลับไปหาพี่โบนัส
"โมโน วันนี้เอาไง กลับศิริราชหรือกลับบ้านโบ๊ต"
"ไงก็ได้ ถ้าโบ๊ตไม่สะดวกก็จะกลับหอศิริราช"
"สะดวกแล้ว แม่แปมเค้ามาก็คงไม่ต้องเฝ้าหละ เดี๋ยวขึ้นไปดูอีกที"
เราสองคนขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยของแปม แปมยังคงหลับสนิทเหมือนปกติ พอเจอพ่อแม่แปม โมโนยกมือไหว้
"คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่โมโนครับ แฟนผม"
พ่อแม่แปมรับไหว้ แต่แม่แปมสีหน้าแปลกใจมากๆ เมื่อโบ๊ตแนะนำว่าโมโนเป็นแฟน
"แปมรู้จักโมโนมั๊ย คุณหมอโบ๊ต..."
"โมโนรู้จักแปมค่ะ โบ๊ตเล่าให้ฟังเสมอๆ แต่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันค่ะ" โมโนตอบแทนโบ๊ต
"แม่ขอโทษนะ ที่แปมแย่งเวลาของลูกโบ๊ตไป"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ"
เรานั่งคุยกะแม่แปมอีกสักพัก โมโนก็รู้ได้ว่าทุกคนฝากความหวังไว้ที่แปม แต่ตอนนี้ แค่ให้หายเป็นปกติก็น่าจะดีแล้ว เราลาแม่แปมออกมาจากห้องก็เกือบสามทุ่ม วันนี้วันศุกร์ โบ๊ตขับรถกลับบ้านที่เยาวราช หน้าตาเคร่งขรึม ไม่พูดหยอกอะไรโมโนเหมือนเมื่อก่อน
"โมโนอาบน้ำก่อนนะ ขอนั่งพักแป๊บ วันนี้อยู่กะแปมทั้งบ่าย ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเนี่ย"
"เออ...ไม่เป็นไร โบ๊ตอย่าโดดบ่อยนะ อาจารย์หมอที่ศิริราชไม่ยอมเลย..."
หลังจากอาบน้ำ โบ๊ตก็เข้ามาไดร์ผมให้เหมือนเดิม โมโนชอบมากที่โบ๊ตมาหวีผมไดร์ผมให้ โบ๊ตมันทำตามที่โมโนเคยสอนไว้คือค่อยๆหวี ไม่แรง สักครู่พอผมแห้ง โบ๊ตก็เอื้อมมือมากอดโมโนแน่นก่อนเอาหน้ามาเกยที่ไหล่โมโน
"โมโน โบ๊ตจะเล่าเรื่องแปมให้ฟังนะ โบ๊ตสารภาพว่ามีอะไรกะแปมแล้ว"
โมโนราวกับโดนน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยังไง...เมื่อไหร่ ทำไมโมโนถึงไม่รู้....
"แต่ว่า มันนานมากแล้ว ตั้งแต่เราปี 1 จำเรื่องที่เราชงกันได้มั๊ย แล้วแปมป่วย ตอนนั้นโบ๊ตเผลอตัวไป ใจนึงก็อยากจะแก้ชงๆตามที่ซินแสเค้าบอก เพื่อเป็นแฟนกับโมโนได้สบายอีกครั้ง แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้น ไม่รู้สิ ไม่คลิก ไม่ได้เลย รู้สึกว่าไม่ชอบ..ไม่รักแปมเลย แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น อีกครั้งเป็นการตอบแทนของแปมที่โบ๊ตช่วยดูแลเค้า จากนั้นมา ก็ไม่มีอะไรกันอีก...."
โมโนเงียบไป นั่งนิ่งเฉย ไม่ได้พูดอะไร เหตุการณ์เมื่อปี 1 นั้น ไม่ใช่แค่โบ๊ตที่มีแปมเท่านั้น โมโนเองก็มีปั้นเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องชง จนถึงวันนี้ ไอ้ปั้นยังคงรักโมโนอยู่ แล้วแปมล่ะ ยังคงรักโบ๊ตหรือเปล่า...
"โมโนรู้เนอะ ว่าตอนนี้แปมระยะสี่แล้วนะ อาจารย์เทพคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้ ความจริงโบ๊ตคิดถึงพี่โบ้นะ รายนั้นหมอเทวดามากๆ น่าจะมีทีเด็ดในการช่วยแปม ไม่รู้สิ อย่างน้อยพี่โบ้ก็มีวิธีทำให้แปมสบายใจ แต่ตอนนี้พี่โบ้ไปเมืองนอกแล้ว อาจารย์เทพก็ดูให้เต็มที่ แต่คงหมดหวังแล้วหละ โบ๊ตเล่าเรื่องนี้เพื่อขอโทษโมโนนะ และขอให้โมโนอย่าถือโทษโกรธแปม ให้เค้าไปอย่างเป็นสุข"
"อืมม์ เรารักกันในวันนี้ก็พอแล้วหละ โมโนไม่เคยถือโทษแปมนะ ถ้าจะโกรธก็โบ๊ตนี่หละ"
โบ๊ตพยักหน้า สายตาดูเศร้ามาก โมโนเองก็พอรู้ว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อปี 1 แม้โบ๊ตจะดูแลแปมมาโดยตลอด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่โบ๊ตจะเอาใจออกห่างโมโน ทุกครั้งโบ๊ตจะเล่าเรื่องแปม โรคมะเร็งของแปมสงบไปสามปี และพอเริ่มปี 5 ก็เริ่มกลับมามีอาการใหม่ซึ่งรุนแรงมากกว่าเดิม แรงมาจนจะเอาชีวิตของเด็กนักเรียนหมอไปคนนึง โมโนเข้าใจดีและเอื้อมมือไปจับมือโบ๊ต
"อ่ะๆ ไม่โกรธหรอก ไหนลองซิ ทำไงไม่ให้โมโนโกรธ..."
ไอ้โบ๊ตกอดแน่นอีกครั้ง และเข้ามาหอมแก้มโมโน เรายังรักกันเหมือนเมื่อปี 1 โมโนไม่เคยหึงหวงหรือระแวงแปมเลย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าโบ๊ตเคยคิดหึงหวงโมโนจากไอ้ปั้นหรือเปล่า อย่างน้อยเรื่องของโมโนกะปั้น โบ๊ตไม่เคยรับรู้ความสัมพันธ์ของโมโนกะปั้นเลย
"โบ๊ตขอโทษนะ ช่วงหลังนี่...โบ๊ตห่างจากโมโนมากๆ เพราะมัวแต่ดูแปม"
"อืมม์...เข้าใจ วันนี้คงไม่ห่างแล้วนะ"
โบ๊ตจับหน้าโมโนหันกลับมาก่อนประกบจูบลงที่ปากโมโน นี่เกือบสองเดือนแล้วที่โมโนไม่ได้รับความรักจากโบ๊ตเลย แค่ปากที่ประกบลงมาที่โมโนเท่านั้น ความคิดโกรธเคืองหรือน้อยใจต่างๆก็พังทะลายลงหมดสิ้น โบ๊ตคือคนที่โมโนรักเสมอ มันเป็นคนดี คิดถึงคนอื่น ลิ้นของโบ๊ตเข้ามาซอกซอนในปากของโมโนแล้ว โมโนตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน มันเพียงพอที่จะทำให้โบ๊ตกอดรัดโมโนแน่นมากขึ้น
"คืนนี้อยู่ด้วยกันนะ เรารักโมโนเสมอ"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโบ๊ต ก่อนที่มันจะซอกซอนลงมาที่ลำคอของโมโน โอว...ขนลุกเลยอ่ะ เราห่างกันไปนานมากจริงๆ การเข้ามาครั้งนี้ของโบ๊ต ทำให้โมโนตื่นตัวทุกขุมขน ไม่ว่าโบ๊ตมันจะจับตรงส่วนไหนของโมโน มันราวกับไฟฟ้าช้อต ขนลุกด้วยความเสียว โบ๊ตรู้จักโมโนทุกส่วนแล้ว ยังรู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้โมโนเสียวจนขาดใจ จมูกของโบ๊ตพ่นลมหายใจเป็นระยะ บนผิวหนังของโมโนแทบทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นหัวนม หน้าท้อง สะดือ ท้องแขน ขาอ่อน ยกเว้นส่วนนั้นของโมโนเท่านั้นที่โบ๊ตไม่ลงไปหามัน
"เสียวมากมั๊ย คนตัวนิ่ม"
"โอ๊ย เสียว สบายดีจังอ่ะ"
ยังไม่ทันที่โบ๊ตจะรุกคืบหน้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
::Confident::
::Ahoo::
รอติดตามครับ
จะได้เสียบ บ่นี่ 55
ลุ้นตามเลยครับ
รอลุ้นตอนใหม่เลย
เป็นเนื้อเรื่องคุณภาพมากๆ ตามมาตั้งแต่ภาคแรกละ
::Reader::
ในที่สุดก็มาซํกที ภาคที่ 4
สงสารเลยครับน้องแปม
ใครเป็นมารขัดขวาง
อยากให้มีภาคต่อ ::Shy::
เป็นแฟนคลับของหนุ่มโบ๊ต กับ โมโน
ดีใจ..ที่ได้อ่านภาคต่ออีก
ติดตามครับ
ขอบคุณครับ
โทรศัพท์มา ข่าวดี หรือข่าวร้าย
::Angry::
::HeyHey::
เสียวครับ
ขอบพระคุณครับ
พี่ป้องกลับมาแล้ว
::WowWow::
👍
::JubuJubu:: สนุกมากๆขอบคุณงับ^^
::Reader::
::Thankyou::
ใครโทรมาให้เสียอารมณ์เนี่ย
สนุกมากเลย
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:24:26 หลังเที่ยงแฟนกู ภาค 4 ตอน 1 คิดถึงสุดๆ
แฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=244070.0
....................................................................
"เฮ้ย...มาได้ไง"
"ไอ้โมเมเอ๊ย... หอนี่...กูเป็นคนหา มึงก็ไม่เคยย้ายไปไหน แล้วทำไมกูจะมาไม่ถูก"
"ม่าย โมโนหมายถึงไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย ถ้าไม่เจอจะทำไงเนี่ย"
"ก็นั่งรอข้างล่างดิ ทำไมอ่ะ..กลัวเจอทำอะไรอยู่กะไอ้โบ๊ตเหรอ 55555 ดีดิ จะได้ผสมโรงเลย มา..จอมยุ่ง...กอดทีนึง"
ไอ้ปั้นถือโอกาสเดินเข้าห้องและกอดโมโนแน่นตามแบบของมัน ไอ้ปั้นมาหาโมโนบ่อย แต่เชื่อมั๊ย ผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี ปั้นไม่เคยขอมีอะไรกะโมโนอีกเลย..ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ศาลายา เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก จนเราทั้งสองคนขึ้นปี 5 แล้ว เราทั้งสองคนมีภาระกิจมากมายของการเตรียมตัวเป็นหมอ แต่ไอ้ปั้นยังเจียดเวลาแวะมาหาโมโนเสมอ มันก็ยังเป็นไอ้ปั้นคนเดิมที่เอาใจใส่โมโนราวกับเป็นแฟนของมัน
"ออกปายยยย ม่ายอาวววว ออกก่อน แกอ่ะ..มาก็กอดตลอด แฟนแกมาเห็นคงตบชั้นเละแน่"
"แฟนปั้น????....ก็เห็นอยู่นี่ไง ก็ที่กอดอยู่เนี่ย แฟนหรือเปล่าอ่ะ"
"ไอ้บ้า.. เลิกแล้ว เลิกเป็นแฟนตั้งนานแล้วเว้ย แกเป็นเพื่อนชั้น"
"แกเลิกก็เลิกไง...แต่แกเป็นแฟนชั้น"
เป็นเรื่องประจำที่เถียงกันไปมาแบบนี้ ไอ้ปั้นยังทำตามที่มันเคยพูดตลอด ปั้นคิดเสมอว่าโมโนเป็นแฟน ส่วนโมโนคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อน.... วันนี้ไอ้ปั้นมาเย็นทีเดียว มันอยากข้ามไปกินฝั่งท่าพระจันทร์หรือท่ามหาราช...แต่คงจะไม่ทันแล้ว เราเลยตัดสินใจกินกันที่ร้านพี่พรเจ้าของหอที่ขายอาหารตามสั่งข้างล่างนี่หละ
"เฮ้ย โมเม ถามจริง ซีเรียส แกคิดยังว่าจะใช้ทุนยังไง"
"กลับบ้านไง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก ก็ยังตามเดิมไม่เปลี่ยนนะ ถามทำไม..ไม่ต้องตามมานะ เบื่อแล้ว เอาแต่ถามคนอื่น แล้วแกจะไปราชบุรีหรือเปล่า"
"ก็คงตามนั้น เราไกลกันมากเลยนะคราวนี้ แกคงสบายใจไม่มีใครมากวน ว่าแต่...ไอ้โบ๊ตอ่ะ ตั้งใจจะไปใช้ทุนที่ไหน อำเภอเยาวราชไม่มีนะเว้ย 5555 มันต้องเลือกแล้วเนี่ย เออ พูดถึงมัน ช่วงนี้เป็นไงมั่ง ไม่ได้ติดต่อมันเลยอ่ะ"
"สบายดี ก็ไม่ค่อยเจอ เห็นมันบอกว่า...แปมไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางไม่สบายใจ ไม่ค่อยมารับโมโนกลับบ้านเยาวราชด้วยนะ"
"แปม???? ใครวะ แฟนมันอีกคนเหรอ 5555555"
"ไม่ใช่อ่ะ...เพื่อนไอ้โบ๊ต ไม่ใช่แฟน เพราะชั้นเป็นแฟนมัน แต่ว่า...มันก็ดูแลมากนะ แปมมันขี้โรคอ่ะ"
ยังไม่ทันที่จะคุยอะไรมากมายเพิ่มเติม โบ๊ตก็โทรศัพท์เข้ามา
"โมโนเหรอ พรุ่งนี้ไม่ได้เข้าไปหานะ สงสัยต้องไปเฝ้าแปม อาการไม่ค่อยดีนัก"
"ไม่เป็นไร เอางี้สิ โมโนไปหาก็ได้ ไปเยี่ยมแปมด้วย"
"เออ ถ้างั้นดีเลย มาเลย ตึก ภปร นะ มาแล้วโทรมา"
ไอ้ปั้นถามถึงแปม โมโนเลยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ว่าแปมป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่ปี 1 ด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ไอ้ปั้นทำท่าตกใจ เราเรียนกันมาจนจะจบหมอปี 5 ต่างคนต่างรู้ดีว่าถึงตอนนี้ก็นับเป็นระยะสุดท้ายของมะเร็งเม็ดเลือดขาวของแปมแล้ว
"โอ้ว สงสารว่ะ กว่าจะเข้ามาเรียนก็ยาก เรียนก็ยังยาก แล้วจะรีบมาด่วนตาย สงสารแปมจัง"
"เออ ไม่ใช่แค่แปมด้วย บ้านเค้ายากจน ม่ายสิ...หมู่บ้านเค้ายากจน ทุกคนฝากความหวังไว้กะหมอแปม แต่ว่า....มันไปไม่ถึงฝัน"
"เออ...ฝากเยี่ยมด้วยนะ"
...............................................................................
วันรุ่งขึ้น กว่าโมโนจะเรียนเสร็จ ก็เกือบ 5 โมง กว่าจะฝ่าการจราจรเข้าไปถึงตึก ภปร ก็เกือบหกโมงครึ่ง
"เดี๋ยวลงไปหา โมโนรอข้างล่างนะ นี่พอดี...แม่แปมเค้ามา"
"โมโนรอหน้าห้องจ่ายยาชั้น 1 นะ"
หมอโบ๊ตลงมาแล้ว ไอ้โบ๊ตยังคงดีใจเสมอที่ได้เจอหน้าโมโน มันเดินเข้ามาจับมือและก็ลูบหัวโมโนทีนึงเป็นการทักทาย ก่อนจะชวนโมโนไปกินข้าว
"ไม่เห็นเคยพาโมโนมากินที่ฝั่งนี้เลยอ่ะ"
"เออ เนอะ กินแต่ในตึกไผ่ กลัวโมโนขี้เกียจเดินอ่ะ....
เราสองคนกินอะไรง่ายๆเสมอ โบ๊ตเป็นเจ้าประจำข้าวกระเพราอยู่แล้ว และโมโนก็ข้าวหมูแดง ร้านป้าฝั่งนี้อาหารอร่อยมาก แล้วที่สำคัญก็...เยอะด้วย
"เฮ้ย ไอ้โบ๊ต... อ้าว โมโน...มาด้วย... นี่เลย มานั่งนี่ กินข้าวกัน"
โลกมันกลมหรือไงไม่รู้ คนที่ร้องตะโกนทักคือพี่ป้อง โมโนวิ่งแซงหน้าไอ้โบ๊ตเข้าไปหาพี่ป้องก่อนยกมือหวัดดี พี่ป้องลูบหัวน้องรัก ไอ้โบ๊ตตามเข้ามาทักทาย
"กำลังว่าจะโทรไปหาเลย มึงเป็นไง....เงียบหายไป"
"ครับพี่ ดูแปมอยู่ครับ อาการไม่ค่อยดี"
"เออ... ก็กูจะโทรหามึงเรื่องนี้แหละ โมโน...แป๊บนะ พี่คุยเรื่องแปมกะโบ๊ตนิดนึง วันนี้เช้า กูขึ้นมาดูแปมเค้า ไอ้โบ๊ต..มึง แปมเค้า...ท่าจะไม่ไหวนะ"
"ครับพี่...อาจารย์เทพท่านก็ว่าอีกไม่เกินเดือน"
"อาจารย์ใจดีนะ...ให้ตั้งเดือน... กูให้อีกอาทิตย์เดียวแหละ เอาตรงๆคือตอนนี้แปมพร้อมไปทุกเมื่อแล้ว"
ไอ้โบ๊ตก้มหน้านิ่ง เงียบขรึมลงถนัดตา
"กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเดียวในรุ่นที่สนิทสนมกะเค้ามากหน่อย มึงต้องเข้าใจและทำใจ อาชีพพวกเราทำให้เห็นสัจธรรมแทบทุกวัน เกิด แก่ เจ็บ ตาย พวกเรานี่แหละ...เห็นกันทุกวี่ทุกวัน"
"ครับ..พี่"
"อาจารย์เคยสอนพี่ว่า ตอนนี้คุยกะเค้าไปเหอะ ให้เค้าได้ยิน และรู้สึกว่าไม่อยู่คนเดียว เค้าพูดคงจะยากมากแล้ว เรี่ยวแรงจะหายใจยังลำบาก"
โมโนนั่งฟังสองหนุ่มคุยกัน คนนึงคือพี่ที่รัก อีกคนก็คือแฟนที่รัก โมโนมีความสุขเมื่ออยู่กับสองคนนี้ แต่เรื่องที่คุยกลับหนักอึ้ง มันคือความเป็นความตายของเพื่อนร่วมอาชีพเราคนหนึ่ง บางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม
"พี่โบนัสล่ะครับ"
"สบายดี พี่เค้าก็พูดถึงโบ๊ตบ่อยๆ โบนัสขึ้นไปดูคนไข้ เดี๋ยวพี่อิ่มแล้วจะไปรับเนี่ย"
สองคนยังพูดอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับอาการของโรคมะเร็งของแปม พี่ป้องบอกว่าจะพยายามขึ้นมาดูให้ทุกวัน
"พี่ป้องคะ ปีหน้าพี่จบแล้ว พี่จะไปใช้ทุนที่ไหนคะ"
"พิษณุโลกนี่หละ แต่คงไม่ใช่ในอำเภอเมืองนะ พี่ว่าจะไปวังทอง โมโนไปมั๊ยหรือจะไปชาติตระการ"
"ตั้งใจจะกลับไปชาติตระการค่ะพี่ป้อง ไว้...โมโนไปเยี่ยมนะ"
ข้าวเย็นมื้อนั้นพี่ป้องเลี้ยง และเราใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะพี่ป้องรีบกลับไปหาพี่โบนัส
"โมโน วันนี้เอาไง กลับศิริราชหรือกลับบ้านโบ๊ต"
"ไงก็ได้ ถ้าโบ๊ตไม่สะดวกก็จะกลับหอศิริราช"
"สะดวกแล้ว แม่แปมเค้ามาก็คงไม่ต้องเฝ้าหละ เดี๋ยวขึ้นไปดูอีกที"
เราสองคนขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยของแปม แปมยังคงหลับสนิทเหมือนปกติ พอเจอพ่อแม่แปม โมโนยกมือไหว้
"คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่โมโนครับ แฟนผม"
พ่อแม่แปมรับไหว้ แต่แม่แปมสีหน้าแปลกใจมากๆ เมื่อโบ๊ตแนะนำว่าโมโนเป็นแฟน
"แปมรู้จักโมโนมั๊ย คุณหมอโบ๊ต..."
"โมโนรู้จักแปมค่ะ โบ๊ตเล่าให้ฟังเสมอๆ แต่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันค่ะ" โมโนตอบแทนโบ๊ต
"แม่ขอโทษนะ ที่แปมแย่งเวลาของลูกโบ๊ตไป"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ"
เรานั่งคุยกะแม่แปมอีกสักพัก โมโนก็รู้ได้ว่าทุกคนฝากความหวังไว้ที่แปม แต่ตอนนี้ แค่ให้หายเป็นปกติก็น่าจะดีแล้ว เราลาแม่แปมออกมาจากห้องก็เกือบสามทุ่ม วันนี้วันศุกร์ โบ๊ตขับรถกลับบ้านที่เยาวราช หน้าตาเคร่งขรึม ไม่พูดหยอกอะไรโมโนเหมือนเมื่อก่อน
"โมโนอาบน้ำก่อนนะ ขอนั่งพักแป๊บ วันนี้อยู่กะแปมทั้งบ่าย ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเนี่ย"
"เออ...ไม่เป็นไร โบ๊ตอย่าโดดบ่อยนะ อาจารย์หมอที่ศิริราชไม่ยอมเลย..."
หลังจากอาบน้ำ โบ๊ตก็เข้ามาไดร์ผมให้เหมือนเดิม โมโนชอบมากที่โบ๊ตมาหวีผมไดร์ผมให้ โบ๊ตมันทำตามที่โมโนเคยสอนไว้คือค่อยๆหวี ไม่แรง สักครู่พอผมแห้ง โบ๊ตก็เอื้อมมือมากอดโมโนแน่นก่อนเอาหน้ามาเกยที่ไหล่โมโน
"โมโน โบ๊ตจะเล่าเรื่องแปมให้ฟังนะ โบ๊ตสารภาพว่ามีอะไรกะแปมแล้ว"
โมโนราวกับโดนน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยังไง...เมื่อไหร่ ทำไมโมโนถึงไม่รู้....
"แต่ว่า มันนานมากแล้ว ตั้งแต่เราปี 1 จำเรื่องที่เราชงกันได้มั๊ย แล้วแปมป่วย ตอนนั้นโบ๊ตเผลอตัวไป ใจนึงก็อยากจะแก้ชงๆตามที่ซินแสเค้าบอก เพื่อเป็นแฟนกับโมโนได้สบายอีกครั้ง แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้น ไม่รู้สิ ไม่คลิก ไม่ได้เลย รู้สึกว่าไม่ชอบ..ไม่รักแปมเลย แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น อีกครั้งเป็นการตอบแทนของแปมที่โบ๊ตช่วยดูแลเค้า จากนั้นมา ก็ไม่มีอะไรกันอีก...."
โมโนเงียบไป นั่งนิ่งเฉย ไม่ได้พูดอะไร เหตุการณ์เมื่อปี 1 นั้น ไม่ใช่แค่โบ๊ตที่มีแปมเท่านั้น โมโนเองก็มีปั้นเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องชง จนถึงวันนี้ ไอ้ปั้นยังคงรักโมโนอยู่ แล้วแปมล่ะ ยังคงรักโบ๊ตหรือเปล่า...
"โมโนรู้เนอะ ว่าตอนนี้แปมระยะสี่แล้วนะ อาจารย์เทพคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้ ความจริงโบ๊ตคิดถึงพี่โบ้นะ รายนั้นหมอเทวดามากๆ น่าจะมีทีเด็ดในการช่วยแปม ไม่รู้สิ อย่างน้อยพี่โบ้ก็มีวิธีทำให้แปมสบายใจ แต่ตอนนี้พี่โบ้ไปเมืองนอกแล้ว อาจารย์เทพก็ดูให้เต็มที่ แต่คงหมดหวังแล้วหละ โบ๊ตเล่าเรื่องนี้เพื่อขอโทษโมโนนะ และขอให้โมโนอย่าถือโทษโกรธแปม ให้เค้าไปอย่างเป็นสุข"
"อืมม์ เรารักกันในวันนี้ก็พอแล้วหละ โมโนไม่เคยถือโทษแปมนะ ถ้าจะโกรธก็โบ๊ตนี่หละ"
โบ๊ตพยักหน้า สายตาดูเศร้ามาก โมโนเองก็พอรู้ว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อปี 1 แม้โบ๊ตจะดูแลแปมมาโดยตลอด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่โบ๊ตจะเอาใจออกห่างโมโน ทุกครั้งโบ๊ตจะเล่าเรื่องแปม โรคมะเร็งของแปมสงบไปสามปี และพอเริ่มปี 5 ก็เริ่มกลับมามีอาการใหม่ซึ่งรุนแรงมากกว่าเดิม แรงมาจนจะเอาชีวิตของเด็กนักเรียนหมอไปคนนึง โมโนเข้าใจดีและเอื้อมมือไปจับมือโบ๊ต
"อ่ะๆ ไม่โกรธหรอก ไหนลองซิ ทำไงไม่ให้โมโนโกรธ..."
ไอ้โบ๊ตกอดแน่นอีกครั้ง และเข้ามาหอมแก้มโมโน เรายังรักกันเหมือนเมื่อปี 1 โมโนไม่เคยหึงหวงหรือระแวงแปมเลย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าโบ๊ตเคยคิดหึงหวงโมโนจากไอ้ปั้นหรือเปล่า อย่างน้อยเรื่องของโมโนกะปั้น โบ๊ตไม่เคยรับรู้ความสัมพันธ์ของโมโนกะปั้นเลย
"โบ๊ตขอโทษนะ ช่วงหลังนี่...โบ๊ตห่างจากโมโนมากๆ เพราะมัวแต่ดูแปม"
"อืมม์...เข้าใจ วันนี้คงไม่ห่างแล้วนะ"
โบ๊ตจับหน้าโมโนหันกลับมาก่อนประกบจูบลงที่ปากโมโน นี่เกือบสองเดือนแล้วที่โมโนไม่ได้รับความรักจากโบ๊ตเลย แค่ปากที่ประกบลงมาที่โมโนเท่านั้น ความคิดโกรธเคืองหรือน้อยใจต่างๆก็พังทะลายลงหมดสิ้น โบ๊ตคือคนที่โมโนรักเสมอ มันเป็นคนดี คิดถึงคนอื่น ลิ้นของโบ๊ตเข้ามาซอกซอนในปากของโมโนแล้ว โมโนตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน มันเพียงพอที่จะทำให้โบ๊ตกอดรัดโมโนแน่นมากขึ้น
"คืนนี้อยู่ด้วยกันนะ เรารักโมโนเสมอ"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโบ๊ต ก่อนที่มันจะซอกซอนลงมาที่ลำคอของโมโน โอว...ขนลุกเลยอ่ะ เราห่างกันไปนานมากจริงๆ การเข้ามาครั้งนี้ของโบ๊ต ทำให้โมโนตื่นตัวทุกขุมขน ไม่ว่าโบ๊ตมันจะจับตรงส่วนไหนของโมโน มันราวกับไฟฟ้าช้อต ขนลุกด้วยความเสียว โบ๊ตรู้จักโมโนทุกส่วนแล้ว ยังรู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้โมโนเสียวจนขาดใจ จมูกของโบ๊ตพ่นลมหายใจเป็นระยะ บนผิวหนังของโมโนแทบทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นหัวนม หน้าท้อง สะดือ ท้องแขน ขาอ่อน ยกเว้นส่วนนั้นของโมโนเท่านั้นที่โบ๊ตไม่ลงไปหามัน
"เสียวมากมั๊ย คนตัวนิ่ม"
"โอ๊ย เสียว สบายดีจังอ่ะ"
ยังไม่ทันที่โบ๊ตจะรุกคืบหน้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
::Crying:: สงสารแปม
ขอบคุณจ้า
ภาค 4 แล้ว
::Thankyou::
รอมานาน ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ว
::Horror::
::YehYeh::
ลุ้น
คิดถึงหมอ ::Dozy::
อ้างจาก: magna67t เมื่อ มกราคม 03, 2022, 09:24:26 หลังเที่ยงแฟนกู ภาค 4 ตอน 1 คิดถึงสุดๆ
แฟนกู ภาค 1 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=240071.0
แฟนกู ภาค 2 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=242119.0
แฟนกู ภาค 3 //two-hitchhikers.ru/eroticasearch/index.php?topic=244070.0
....................................................................
"เฮ้ย...มาได้ไง"
"ไอ้โมเมเอ๊ย... หอนี่...กูเป็นคนหา มึงก็ไม่เคยย้ายไปไหน แล้วทำไมกูจะมาไม่ถูก"
"ม่าย โมโนหมายถึงไม่เห็นบอกล่วงหน้าเลย ถ้าไม่เจอจะทำไงเนี่ย"
"ก็นั่งรอข้างล่างดิ ทำไมอ่ะ..กลัวเจอทำอะไรอยู่กะไอ้โบ๊ตเหรอ 55555 ดีดิ จะได้ผสมโรงเลย มา..จอมยุ่ง...กอดทีนึง"
ไอ้ปั้นถือโอกาสเดินเข้าห้องและกอดโมโนแน่นตามแบบของมัน ไอ้ปั้นมาหาโมโนบ่อย แต่เชื่อมั๊ย ผ่านมาแล้วเกือบ 4 ปี ปั้นไม่เคยขอมีอะไรกะโมโนอีกเลย..ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ศาลายา เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก จนเราทั้งสองคนขึ้นปี 5 แล้ว เราทั้งสองคนมีภาระกิจมากมายของการเตรียมตัวเป็นหมอ แต่ไอ้ปั้นยังเจียดเวลาแวะมาหาโมโนเสมอ มันก็ยังเป็นไอ้ปั้นคนเดิมที่เอาใจใส่โมโนราวกับเป็นแฟนของมัน
"ออกปายยยย ม่ายอาวววว ออกก่อน แกอ่ะ..มาก็กอดตลอด แฟนแกมาเห็นคงตบชั้นเละแน่"
"แฟนปั้น????....ก็เห็นอยู่นี่ไง ก็ที่กอดอยู่เนี่ย แฟนหรือเปล่าอ่ะ"
"ไอ้บ้า.. เลิกแล้ว เลิกเป็นแฟนตั้งนานแล้วเว้ย แกเป็นเพื่อนชั้น"
"แกเลิกก็เลิกไง...แต่แกเป็นแฟนชั้น"
เป็นเรื่องประจำที่เถียงกันไปมาแบบนี้ ไอ้ปั้นยังทำตามที่มันเคยพูดตลอด ปั้นคิดเสมอว่าโมโนเป็นแฟน ส่วนโมโนคิดเสมอว่ามันเป็นเพื่อน.... วันนี้ไอ้ปั้นมาเย็นทีเดียว มันอยากข้ามไปกินฝั่งท่าพระจันทร์หรือท่ามหาราช...แต่คงจะไม่ทันแล้ว เราเลยตัดสินใจกินกันที่ร้านพี่พรเจ้าของหอที่ขายอาหารตามสั่งข้างล่างนี่หละ
"เฮ้ย โมเม ถามจริง ซีเรียส แกคิดยังว่าจะใช้ทุนยังไง"
"กลับบ้านไง อำเภอชาติตระการ จังหวัดพิษณุโลก ก็ยังตามเดิมไม่เปลี่ยนนะ ถามทำไม..ไม่ต้องตามมานะ เบื่อแล้ว เอาแต่ถามคนอื่น แล้วแกจะไปราชบุรีหรือเปล่า"
"ก็คงตามนั้น เราไกลกันมากเลยนะคราวนี้ แกคงสบายใจไม่มีใครมากวน ว่าแต่...ไอ้โบ๊ตอ่ะ ตั้งใจจะไปใช้ทุนที่ไหน อำเภอเยาวราชไม่มีนะเว้ย 5555 มันต้องเลือกแล้วเนี่ย เออ พูดถึงมัน ช่วงนี้เป็นไงมั่ง ไม่ได้ติดต่อมันเลยอ่ะ"
"สบายดี ก็ไม่ค่อยเจอ เห็นมันบอกว่า...แปมไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางไม่สบายใจ ไม่ค่อยมารับโมโนกลับบ้านเยาวราชด้วยนะ"
"แปม???? ใครวะ แฟนมันอีกคนเหรอ 5555555"
"ไม่ใช่อ่ะ...เพื่อนไอ้โบ๊ต ไม่ใช่แฟน เพราะชั้นเป็นแฟนมัน แต่ว่า...มันก็ดูแลมากนะ แปมมันขี้โรคอ่ะ"
ยังไม่ทันที่จะคุยอะไรมากมายเพิ่มเติม โบ๊ตก็โทรศัพท์เข้ามา
"โมโนเหรอ พรุ่งนี้ไม่ได้เข้าไปหานะ สงสัยต้องไปเฝ้าแปม อาการไม่ค่อยดีนัก"
"ไม่เป็นไร เอางี้สิ โมโนไปหาก็ได้ ไปเยี่ยมแปมด้วย"
"เออ ถ้างั้นดีเลย มาเลย ตึก ภปร นะ มาแล้วโทรมา"
ไอ้ปั้นถามถึงแปม โมโนเลยเล่ารายละเอียดให้ฟัง ว่าแปมป่วยกระเสาะกระแสะมาตั้งแต่ปี 1 ด้วยมะเร็งเม็ดเลือดขาว ไอ้ปั้นทำท่าตกใจ เราเรียนกันมาจนจะจบหมอปี 5 ต่างคนต่างรู้ดีว่าถึงตอนนี้ก็นับเป็นระยะสุดท้ายของมะเร็งเม็ดเลือดขาวของแปมแล้ว
"โอ้ว สงสารว่ะ กว่าจะเข้ามาเรียนก็ยาก เรียนก็ยังยาก แล้วจะรีบมาด่วนตาย สงสารแปมจัง"
"เออ ไม่ใช่แค่แปมด้วย บ้านเค้ายากจน ม่ายสิ...หมู่บ้านเค้ายากจน ทุกคนฝากความหวังไว้กะหมอแปม แต่ว่า....มันไปไม่ถึงฝัน"
"เออ...ฝากเยี่ยมด้วยนะ"
...............................................................................
วันรุ่งขึ้น กว่าโมโนจะเรียนเสร็จ ก็เกือบ 5 โมง กว่าจะฝ่าการจราจรเข้าไปถึงตึก ภปร ก็เกือบหกโมงครึ่ง
"เดี๋ยวลงไปหา โมโนรอข้างล่างนะ นี่พอดี...แม่แปมเค้ามา"
"โมโนรอหน้าห้องจ่ายยาชั้น 1 นะ"
หมอโบ๊ตลงมาแล้ว ไอ้โบ๊ตยังคงดีใจเสมอที่ได้เจอหน้าโมโน มันเดินเข้ามาจับมือและก็ลูบหัวโมโนทีนึงเป็นการทักทาย ก่อนจะชวนโมโนไปกินข้าว
"ไม่เห็นเคยพาโมโนมากินที่ฝั่งนี้เลยอ่ะ"
"เออ เนอะ กินแต่ในตึกไผ่ กลัวโมโนขี้เกียจเดินอ่ะ....
เราสองคนกินอะไรง่ายๆเสมอ โบ๊ตเป็นเจ้าประจำข้าวกระเพราอยู่แล้ว และโมโนก็ข้าวหมูแดง ร้านป้าฝั่งนี้อาหารอร่อยมาก แล้วที่สำคัญก็...เยอะด้วย
"เฮ้ย ไอ้โบ๊ต... อ้าว โมโน...มาด้วย... นี่เลย มานั่งนี่ กินข้าวกัน"
โลกมันกลมหรือไงไม่รู้ คนที่ร้องตะโกนทักคือพี่ป้อง โมโนวิ่งแซงหน้าไอ้โบ๊ตเข้าไปหาพี่ป้องก่อนยกมือหวัดดี พี่ป้องลูบหัวน้องรัก ไอ้โบ๊ตตามเข้ามาทักทาย
"กำลังว่าจะโทรไปหาเลย มึงเป็นไง....เงียบหายไป"
"ครับพี่ ดูแปมอยู่ครับ อาการไม่ค่อยดี"
"เออ... ก็กูจะโทรหามึงเรื่องนี้แหละ โมโน...แป๊บนะ พี่คุยเรื่องแปมกะโบ๊ตนิดนึง วันนี้เช้า กูขึ้นมาดูแปมเค้า ไอ้โบ๊ต..มึง แปมเค้า...ท่าจะไม่ไหวนะ"
"ครับพี่...อาจารย์เทพท่านก็ว่าอีกไม่เกินเดือน"
"อาจารย์ใจดีนะ...ให้ตั้งเดือน... กูให้อีกอาทิตย์เดียวแหละ เอาตรงๆคือตอนนี้แปมพร้อมไปทุกเมื่อแล้ว"
ไอ้โบ๊ตก้มหน้านิ่ง เงียบขรึมลงถนัดตา
"กูรู้นะว่ามึงเป็นคนเดียวในรุ่นที่สนิทสนมกะเค้ามากหน่อย มึงต้องเข้าใจและทำใจ อาชีพพวกเราทำให้เห็นสัจธรรมแทบทุกวัน เกิด แก่ เจ็บ ตาย พวกเรานี่แหละ...เห็นกันทุกวี่ทุกวัน"
"ครับ..พี่"
"อาจารย์เคยสอนพี่ว่า ตอนนี้คุยกะเค้าไปเหอะ ให้เค้าได้ยิน และรู้สึกว่าไม่อยู่คนเดียว เค้าพูดคงจะยากมากแล้ว เรี่ยวแรงจะหายใจยังลำบาก"
โมโนนั่งฟังสองหนุ่มคุยกัน คนนึงคือพี่ที่รัก อีกคนก็คือแฟนที่รัก โมโนมีความสุขเมื่ออยู่กับสองคนนี้ แต่เรื่องที่คุยกลับหนักอึ้ง มันคือความเป็นความตายของเพื่อนร่วมอาชีพเราคนหนึ่ง บางทีโลกก็ไม่ค่อยยุติธรรม
"พี่โบนัสล่ะครับ"
"สบายดี พี่เค้าก็พูดถึงโบ๊ตบ่อยๆ โบนัสขึ้นไปดูคนไข้ เดี๋ยวพี่อิ่มแล้วจะไปรับเนี่ย"
สองคนยังพูดอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับอาการของโรคมะเร็งของแปม พี่ป้องบอกว่าจะพยายามขึ้นมาดูให้ทุกวัน
"พี่ป้องคะ ปีหน้าพี่จบแล้ว พี่จะไปใช้ทุนที่ไหนคะ"
"พิษณุโลกนี่หละ แต่คงไม่ใช่ในอำเภอเมืองนะ พี่ว่าจะไปวังทอง โมโนไปมั๊ยหรือจะไปชาติตระการ"
"ตั้งใจจะกลับไปชาติตระการค่ะพี่ป้อง ไว้...โมโนไปเยี่ยมนะ"
ข้าวเย็นมื้อนั้นพี่ป้องเลี้ยง และเราใช้เวลาไม่นานมากนักเพราะพี่ป้องรีบกลับไปหาพี่โบนัส
"โมโน วันนี้เอาไง กลับศิริราชหรือกลับบ้านโบ๊ต"
"ไงก็ได้ ถ้าโบ๊ตไม่สะดวกก็จะกลับหอศิริราช"
"สะดวกแล้ว แม่แปมเค้ามาก็คงไม่ต้องเฝ้าหละ เดี๋ยวขึ้นไปดูอีกที"
เราสองคนขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยของแปม แปมยังคงหลับสนิทเหมือนปกติ พอเจอพ่อแม่แปม โมโนยกมือไหว้
"คุณพ่อคุณแม่ครับ นี่โมโนครับ แฟนผม"
พ่อแม่แปมรับไหว้ แต่แม่แปมสีหน้าแปลกใจมากๆ เมื่อโบ๊ตแนะนำว่าโมโนเป็นแฟน
"แปมรู้จักโมโนมั๊ย คุณหมอโบ๊ต..."
"โมโนรู้จักแปมค่ะ โบ๊ตเล่าให้ฟังเสมอๆ แต่วันนี้เพิ่งเจอหน้ากันค่ะ" โมโนตอบแทนโบ๊ต
"แม่ขอโทษนะ ที่แปมแย่งเวลาของลูกโบ๊ตไป"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ"
เรานั่งคุยกะแม่แปมอีกสักพัก โมโนก็รู้ได้ว่าทุกคนฝากความหวังไว้ที่แปม แต่ตอนนี้ แค่ให้หายเป็นปกติก็น่าจะดีแล้ว เราลาแม่แปมออกมาจากห้องก็เกือบสามทุ่ม วันนี้วันศุกร์ โบ๊ตขับรถกลับบ้านที่เยาวราช หน้าตาเคร่งขรึม ไม่พูดหยอกอะไรโมโนเหมือนเมื่อก่อน
"โมโนอาบน้ำก่อนนะ ขอนั่งพักแป๊บ วันนี้อยู่กะแปมทั้งบ่าย ไม่ได้ไปเข้าเรียนเลยเนี่ย"
"เออ...ไม่เป็นไร โบ๊ตอย่าโดดบ่อยนะ อาจารย์หมอที่ศิริราชไม่ยอมเลย..."
หลังจากอาบน้ำ โบ๊ตก็เข้ามาไดร์ผมให้เหมือนเดิม โมโนชอบมากที่โบ๊ตมาหวีผมไดร์ผมให้ โบ๊ตมันทำตามที่โมโนเคยสอนไว้คือค่อยๆหวี ไม่แรง สักครู่พอผมแห้ง โบ๊ตก็เอื้อมมือมากอดโมโนแน่นก่อนเอาหน้ามาเกยที่ไหล่โมโน
"โมโน โบ๊ตจะเล่าเรื่องแปมให้ฟังนะ โบ๊ตสารภาพว่ามีอะไรกะแปมแล้ว"
โมโนราวกับโดนน้ำเย็นราดตั้งแต่หัวจรดเท้า ยังไง...เมื่อไหร่ ทำไมโมโนถึงไม่รู้....
"แต่ว่า มันนานมากแล้ว ตั้งแต่เราปี 1 จำเรื่องที่เราชงกันได้มั๊ย แล้วแปมป่วย ตอนนั้นโบ๊ตเผลอตัวไป ใจนึงก็อยากจะแก้ชงๆตามที่ซินแสเค้าบอก เพื่อเป็นแฟนกับโมโนได้สบายอีกครั้ง แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...มันก็ไม่ใช่เรื่องนั้น ไม่รู้สิ ไม่คลิก ไม่ได้เลย รู้สึกว่าไม่ชอบ..ไม่รักแปมเลย แต่ว่ามันเป็นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น อีกครั้งเป็นการตอบแทนของแปมที่โบ๊ตช่วยดูแลเค้า จากนั้นมา ก็ไม่มีอะไรกันอีก...."
โมโนเงียบไป นั่งนิ่งเฉย ไม่ได้พูดอะไร เหตุการณ์เมื่อปี 1 นั้น ไม่ใช่แค่โบ๊ตที่มีแปมเท่านั้น โมโนเองก็มีปั้นเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องชง จนถึงวันนี้ ไอ้ปั้นยังคงรักโมโนอยู่ แล้วแปมล่ะ ยังคงรักโบ๊ตหรือเปล่า...
"โมโนรู้เนอะ ว่าตอนนี้แปมระยะสี่แล้วนะ อาจารย์เทพคาดว่าไม่น่าเกินเดือนนี้ ความจริงโบ๊ตคิดถึงพี่โบ้นะ รายนั้นหมอเทวดามากๆ น่าจะมีทีเด็ดในการช่วยแปม ไม่รู้สิ อย่างน้อยพี่โบ้ก็มีวิธีทำให้แปมสบายใจ แต่ตอนนี้พี่โบ้ไปเมืองนอกแล้ว อาจารย์เทพก็ดูให้เต็มที่ แต่คงหมดหวังแล้วหละ โบ๊ตเล่าเรื่องนี้เพื่อขอโทษโมโนนะ และขอให้โมโนอย่าถือโทษโกรธแปม ให้เค้าไปอย่างเป็นสุข"
"อืมม์ เรารักกันในวันนี้ก็พอแล้วหละ โมโนไม่เคยถือโทษแปมนะ ถ้าจะโกรธก็โบ๊ตนี่หละ"
โบ๊ตพยักหน้า สายตาดูเศร้ามาก โมโนเองก็พอรู้ว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อปี 1 แม้โบ๊ตจะดูแลแปมมาโดยตลอด แต่ไม่มีเลยสักครั้งที่โบ๊ตจะเอาใจออกห่างโมโน ทุกครั้งโบ๊ตจะเล่าเรื่องแปม โรคมะเร็งของแปมสงบไปสามปี และพอเริ่มปี 5 ก็เริ่มกลับมามีอาการใหม่ซึ่งรุนแรงมากกว่าเดิม แรงมาจนจะเอาชีวิตของเด็กนักเรียนหมอไปคนนึง โมโนเข้าใจดีและเอื้อมมือไปจับมือโบ๊ต
"อ่ะๆ ไม่โกรธหรอก ไหนลองซิ ทำไงไม่ให้โมโนโกรธ..."
ไอ้โบ๊ตกอดแน่นอีกครั้ง และเข้ามาหอมแก้มโมโน เรายังรักกันเหมือนเมื่อปี 1 โมโนไม่เคยหึงหวงหรือระแวงแปมเลย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าโบ๊ตเคยคิดหึงหวงโมโนจากไอ้ปั้นหรือเปล่า อย่างน้อยเรื่องของโมโนกะปั้น โบ๊ตไม่เคยรับรู้ความสัมพันธ์ของโมโนกะปั้นเลย
"โบ๊ตขอโทษนะ ช่วงหลังนี่...โบ๊ตห่างจากโมโนมากๆ เพราะมัวแต่ดูแปม"
"อืมม์...เข้าใจ วันนี้คงไม่ห่างแล้วนะ"
โบ๊ตจับหน้าโมโนหันกลับมาก่อนประกบจูบลงที่ปากโมโน นี่เกือบสองเดือนแล้วที่โมโนไม่ได้รับความรักจากโบ๊ตเลย แค่ปากที่ประกบลงมาที่โมโนเท่านั้น ความคิดโกรธเคืองหรือน้อยใจต่างๆก็พังทะลายลงหมดสิ้น โบ๊ตคือคนที่โมโนรักเสมอ มันเป็นคนดี คิดถึงคนอื่น ลิ้นของโบ๊ตเข้ามาซอกซอนในปากของโมโนแล้ว โมโนตอบกลับด้วยวิธีเดียวกัน มันเพียงพอที่จะทำให้โบ๊ตกอดรัดโมโนแน่นมากขึ้น
"คืนนี้อยู่ด้วยกันนะ เรารักโมโนเสมอ"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของโบ๊ต ก่อนที่มันจะซอกซอนลงมาที่ลำคอของโมโน โอว...ขนลุกเลยอ่ะ เราห่างกันไปนานมากจริงๆ การเข้ามาครั้งนี้ของโบ๊ต ทำให้โมโนตื่นตัวทุกขุมขน ไม่ว่าโบ๊ตมันจะจับตรงส่วนไหนของโมโน มันราวกับไฟฟ้าช้อต ขนลุกด้วยความเสียว โบ๊ตรู้จักโมโนทุกส่วนแล้ว ยังรู้ด้วยว่าจะทำอย่างไรให้โมโนเสียวจนขาดใจ จมูกของโบ๊ตพ่นลมหายใจเป็นระยะ บนผิวหนังของโมโนแทบทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นหัวนม หน้าท้อง สะดือ ท้องแขน ขาอ่อน ยกเว้นส่วนนั้นของโมโนเท่านั้นที่โบ๊ตไม่ลงไปหามัน
"เสียวมากมั๊ย คนตัวนิ่ม"
"โอ๊ย เสียว สบายดีจังอ่ะ"
ยังไม่ทันที่โบ๊ตจะรุกคืบหน้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
::Confident::
::Ahoo::
::Reader::
::HeyHey::
น่าติดตาม
ขัดจังหวะได้ไง
โมเม
กลับมาแล้ว
::Hunger::
::JubuJubu::
วงเวียนห้วงรัก
มาใหม่แว้ว
::JubuJubu:: ::JubuJubu:: ::JubuJubu::
ภาคใหม่มาแล้ว ขอติดตามครับ
คิดถึงป้องกับโบนัส
ต่อ
โดนขัดจังหวะ
::Angry:: ใครโทรมาอีก ::Angry::
คิดถึง
หมองานยุ่งตลอด...
ใครโทรมาขัดจังหวะ
::Doubt::
::Glad::
::Angry:: ::Hunger::
เอาว่ะ
เอาว่ะ
โทรศัพท์ขัดจังหวะซ๊ะงั้นเห้อ
::Glad:: ขอบคุณครับ
เริ่มใหม่
::Crying::
::Hunger::
ขัดจังหวะเลย
มาแล้ว
รอนานมากๆจ้า