เรื่องนี้ว่างจริงๆถึงเขียนต่อครับ


เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนม.5

ความเดิมตอนที่แล้ว


ผมกำลังจะไปกินข้าวที่บ้านดรีมครับ

แต่ผมก็ไม่เต็มใจหรอกเอาตรงๆ



.....



หือ !!! โอย นี่มันวางยาชัดๆเลย ไอ้ผมก็นึกว่าพ่อน้องดรีมตะพาไปส่งหน้าปากซอยเข้าบ้านที่ไหนได้จะพาไปกินข้าวเฉยเลย



ผมไม่ไปอ่ะบอกเลยผมไม่ไป ผมยังรู้สึกแย่กับดารที่โดนแม่น้องดรีมวีนใส่เมื่อวันก่อนอยู่เลยครับ แล้วนี่จะให้ผมไปกินข้าวที่บ้านหรอ บ้าบอ บ้าไปแล้ว ผมไม่อยากไป



" ไม่มีปัญหาใช่ไหมโทน "


ผมนี่สะดุ้งเลย เฮ้ย พ่อของน้องดรีมรู้ได้ไงเนี่ย ผมก็บอกเอ่อ เอ่อออ ผมยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่เลยน่ะครับ


[ ดรีม ]  :  อะไรอ่า ทีซ้อมยูโดกลับเกือบ 2 ทุ่มไม่เห็นเป็นไรเลย


โอยยย ผมกุมขมับเลยครับ อย่าเทน้ำมันลงกองไฟได้ไหมโว๊ยยยย แล้วดรีมยังบอกอีกว่ากินช้าวแค่นี้เองไม่เห็นเป็นอะไรเลยอ่ะ



หึ้ย !!! โคตรแสบเลยคนอะไรวะเนี่ย โอยไม่อยากไปถึงบ้านดรีมเลยครับ พ่อดรีมถามผมว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเดินไปสองคน ดันหน้าอกดรีมแบบนั้น แม่เขาไม่ค่อยชอบเลยนะ



ผมกำลังจะตอบครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น ดรีมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า ก็วันนั้นมีคนเอ๋อน่ะค่ะพ่อ ไปยืนมองสโมสรหมู่บ้าน แล้วบอกบ้านของดรีมใหญ่เลย



ผมนี่หันควั่บเลยคิดในใจพอเถอะผมอาย แต่พ่อของดรีมก็พูดขึ้นมาว่า พ่อถามโทนนะดรีม หนูฟังเฉยๆ ฮู๊ววว เวรี่กู้ดเลยครับพ่อตา เอ้ยๆๆ ไม่ใช่



ผมก็บอกว่าวันนั้นตั้งใจจะส่งแค่สโมสรหมู่บ้านจริงๆครับ แต่ดรีมบอกว่า..


[ ดรีม ]  :  น้องดรีม ต้องเรียก ดรีมว่าน้องดรีมสิ่


[ พ่อตา ]  :  ดรีม !!!


[ ดรีม ]  :  ขอโทษค่ะ



พ่อของน้องดรีมดุเลยครับพอดรีมพูดแทรกขึ้นมา เธอจ๋อยลงทันที ผมก็เล่าต่อว่าวันนั้น จะส่งแค่ตรงสโมสร แต่ดรีมบอกว่าให้ไปส่งหน้าบ้านเลย ไม่มีใครอยู่บ้าน



ผมก็เลยเดินไปส่งครับ แล้วจากนั้นมันก็เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นครับ แล้วที่ต้องดันออก เพราะผมได้ยินเสียงรถเบรกมาข้างหลังครับ ผมไม่รู้ว่ารถจะจอดหรือไปต่อ ผมก็ต้องดูแลดรีมไว้ก่อนครัย



ผมเล่าไปตามนั้นแหละครับ บางคำก็พบายามประดิษฐ์คำให้ดูดีเข้าไว แต่พ่อของดรีมก็พูดว่า คราวหนังพูดอะไรก็พูดมาเลยนะ อย่าพยายาประดิษฐ์คำ


เพราะมันจะทำให้ความจริงใจดูไม่มีความน่าเชื่อถือ แป่วววว งงเลยตูนี่คิดว่าพูดดีแล้วมแต่โดนจับได้ง่ายๆเลย เฮ้อ รู้สึกไม่อยากกินข้าวเลยครับ


พอมาถึงบ้านดรีม เชื่อมั้ยผมมองหาประตู กำแพง หาทางหนีทีไล่เลยล่ะ ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อวานผมจะชิ่งทันที หรือว่าชิ่งเลยดีวะ



โอ้... นี่เหรอบ้านคนมีตังส์ หน้าบ้านดรีมเป็นประตูเลือนแสตนเลสครับทหน้าบ้านก็สูงเหลือเกิน ผมประหม่าบอกเลยว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เหยียบบ้านคนรวยแบบนี้


แล้วยิ่งเป็นคนรวยที่พึ่งต่อว่าผมอีกด้วย พอลงมาพ่อดรีมก็พูดว่าแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลยนะโทน ผมก็งงอะไรวะ แต่พอนึกขึ้นได้ ผมก็ยัดเสื้อใส่ในกางเกงจัดทรงให้ดี รองเท้ายากที่เหยียบส้นก็ใส่เรียบร้อยทันที


ดรีมหัวเราะแล้วบอกไวเป็นลิงเลยอ่ะ ผมก็เงียบครับตอนนั้น เพราะหวังว่ามันจะทำให้แม่ของดรีมไม่จับต้องผมด้วยสายตาแบบเมื่อวานอีก



แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลนะ ทันทีที่ผมเข้าไป แม่ของดรีมก็มองผมตาแข็งเลย คำถามแรกคือคุณพาเด็กคนนี้มาทำไม เอ้า !!! นี่คือไม่ได้ตกลงกันไว้เหรอ นี่พาผมมาโดนด่าเหรอ



ตอนนั้นแบบโคตรรู้สึกแย่อ่ะบอกตรงๆ ผมยกมือไหว้แล้วบอกว่าผมไม่รบกวนดีกว่านะครับ แม่งเอ๊ยกูมาทำอะไรที่นี่ แต่พ่อของดรีมก็พูดว่าคุณไม่อยากจะกินก็ตามใจคุณ แต่ผมชวนโทนมากินข้าวในฐานะที่เขาช่วยดูแลดรีมในขณะที่ผมไม่ว่าง



พ่อของดรีมพูดด้วยเสียงเรียบๆแต่บอกเลยว่าน่ากลัวชิบ แม่ของน้องดรีมก็สงบลงทันทีครับ ดรีมก็เลยเข้าไปกอดแขนแล้วหอมแก้มแม่ฟอด ๆ    ๆ ๆ ๆ   แล้วบอกว่าพี่เขาเป็นหัวหน้าฝ่ายดูแลนักเต้นดูแลดรีมด้วยนะคะแม่


พี่เขามาส่งดรีมที่หน้าหมู่บ้านหลายครั้งแล้วค่ะ แต่ไม่เคยมาตรงนี้เลยแม่ใจเย็นๆนะคะ ใช่ครับแม่ของดรีมใจเย็นแล้วแต่ก็ยังมองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจเหมือนเดิม ผมตัดสินใจว่าไม่กินแล้ว กินไม่ลงครับบอกตรงๆ แล้วอีกอย่างผมอ่ะไม่อยากกลายเป็นตัวมาทำลายความสุขในมื้ออาหารครับ



ผมเลยตัดสินใจยกมือไหว้ทั้งพ่อของดรีมแล้วบอกว่าผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับคุณอา ผมยกมือไหว้แม่ของดรีมแล้วบอกว่าผมไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไรให้คุณน้าไม่ไว้ใจนะครับ วันนั้นผมแค่มาส่งดรีมตามที่คุณอาไหว้วานไว้จริงๆครับ ผมจะไม่มาอีกแล้วล่ะครับ



ผมยกมือไหว้พ่อน้องดรีมอีกครั้ง ไหว้แม่น้องดรีมอีกครั้งแล้วเดินออกมาเลยครับ อยู่ไม่ไหวจริงๆสายตาแบบแม่ของน้องดรีมผมเกลียดมากเลยล่ะ มันเป็นสายตาของคนที่มองตอนที่พ่อไปขอความช่วยเหลือเมื่อตอนปี40 ที่บ้านเราล้ม


คนเราก็แปลกเวลาเดือดร้อนมาขอให้ช่วยพ่อผมช่วยได้ แต่พอเวลาเราขอความช่วยเหลือคนบางกลุ่มจะมองเราด้วยสายตาเหยียดๆเหมือนเราเป็นตัวที่จะพาเอาความซวยและความวิบัติไปหาเลย แล้วตอนนี้แม่น้องดรีมกำลังมองผมด้วยสายตาแบบนั้น



ผมรีบออกมาเลยครับ ตอนนั้นผมได้ยินนะเสียงพ่อน้องดรีมถอนหายใจโคตรแรงแล้วพูดให้มันได้อย่างนี้สิ่ ไม่รู้ล่ะครับตอนนั้นพูดถึงผมหรือพูดถึงใคร แต่ผมไม่อยู่ต่อแล้ว อยู่ไม่ไหวแล้ว ผมเดินกึ่งวิ่งออกมาครับ อยากกลับบ้านเร็วๆ



ผมเดินมาแล้วไม่รอรถเมล์ผมกลัวดรีม กลัวพ่อดรีมจะตามมา แค่ 3กิโลเมตรกว่าๆผมเดินได้สบายๆอยู่แล้ว ผมเดินกลับบ้านไปผมก็คิดในใจว่าผมทำอะไรผิด ผมเองก็ไม่ได้อยากไป ผมโดนมัดมือชก แล้วทำไมผมต้องโดนมองแบบนั้นด้วย



จนผมเดินมาถึงบ้าน ตลอดเวลามันทำให้ผมดาวน์ลงอย่างมากเลยบอกตรงๆครับผมไม่อยากเจอสายตาแบบนั้น ตอนนั้นไอ้คิงโทรมาหาผมถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่าวะ ผมถามมันแล้วคิดว่ากูเป็นไงล่ะตอนนี้อ่ะ มันถามผมอีกครั้งว่าผมจะไม่ทำหน้าที่ดูแลพวกทีมแสดงจริงเหรอ



ผมบอกมันว่าไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้วันนี้กูอยากอยู่เงียบๆ ผมเดินกลับเข้ามาซึ่งแม่ก็กำลังทำกับข้าวครับ แม่ถามก่อนเลยเป็นอะไร หน้าตาถึงเป็นแบบนั้น ผมก็ถามแม่นะว่าทำไมคนรวยๆเขาถึงมองเหมือนเราต่ำต้อยจังอ่ะ แม่ผมทำกับข้าวไปแล้วถามว่าไปเจออะไรมาอีกล่ะสิ่



ผมน้ำตาไหลเลยตอนนั้นผมถามแม่อีกว่าทำไมคนรวยๆใจร้ายจังอ่ะแม่ ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลยก็โดนด่าแล้ว แม่ผมก็บอกนะว่าคนรวยๆไม่ได้นิสัยแย่ทุกคนหรอกนะ แต่แค่ตอนนี้เรายังไม่เจอคนนิสัยดีๆแค่นั้นเอง ผมก็ถามแม่ว่ามันจะมีจริงๆเหรอคนรวยที่นิสัยดีๆอ่ะ



เพราะเราโดนคนรวยเอาเปรียบไม่ใช่เหรอ บ้านเราถึงเป็นแบบนี้อ่ะ แม่ผมก็บอกเลิกพูด ๆ ๆ เดี๋ยวกับข้าวไม่อร่อย แต่แม่ผมก็บอกว่า ถ้าผมใฝ่ดีคิดดี ทำแต่เรื่องดีๆ สักวันก็อาจจะเจอคนรวยที่นิสัยดีๆก็ได้นะ



วันนั้นผมก็นอนเลยครับอยากลืมๆเรื่องของวันนี้ เช้ามาก็รีบไปโรงเรียนเพราะเมื่อวานไม่ได้ทำการบ้าน เฮ้ยวิชาอะไรต้องส่งการบ้านมั่ง ผมเดินไปหาเพื่อนที่ยอมให้ลอกครับ แล้วก็เริ่มลอกตามที่มันบอก บางคนก็บอกไม่เอาอ่ะแก เดี๋ยวอาจารย์จับได้ชั้นจะซวย


อ่ะโอเคผมก็ไม่อยากจะฝืนใจมันนะ ตอนกลางวันผมก็ไปประชุมสีเฉพาะกิจครับ ประเด็นแรกเลยคือ พวกมันถามว่าผมจะไม่ทำหน้าที่ดูแลทีมแสดงจริงเหรอ ผมถามคำถามแรกเลยว่าทำไมต้องกูวะ มันบอกก็ช่วยๆกันหน่อยดิ่ ผมบอกโอเค ก็ไปได้นะ แต่เรื่องสแตนด์พวกมึงทำกันเองโอเคเปล่า



พวกมึงเที่ยวเซ็นปิ่น เที่ยวเซ็นพ๊อยต์ให้สบายใจ แล้วมาทำงานสแตนด์แทนกูมั้ยล่ะ พวกแม่งเงียบกริ๊บเลย ไอ้คิงก็บอกเฮ้ยช่วยกันหน่อยดิ่โทน ผมถอนหายใจแล้วพูดว่าโอเคกูดูแลได้ทุกคนนะ ยกเว้นดรัมเมเยอร์ มึงต้องหาคนอื่นมารับมาส่งแทนกูแล้วล่ะ



 

หายไปนานเลยแฟนฉันนายโทนจะให้ดีขอทะเลอีกสักตอนน่ะครับนายโทนคิดถึงเหมียวอีกแล้วครับ

เล่าซะเห็นภาพสายตาแม่ดรีมเลยครับ

โทนสู้ๆครับ กำลังใจเกิดจากตัวเอง

สงสารน้องโทนจังโดนว่าที่แม่ยายเขม่นตั้งแต่เริ่มเลย

ไปเที่ยวจะสบายใจจริงเหรอ

เป็นผม ผมก็ไม่อยู่ให้เขาดูถูกเหมือนกัน เรารู้แค่ว่าเราไม่ได้ทำอะไรผิดก็พอ เขาจะคิดอย่างไรก็ปล่อยเขาไป

สงสารโทนสมัยเด็กนิสัยไม่เแลี่ยนเลยเป็นลิง

อยากรู้จังว่าดรีมหายไปจากชีวิตโทนได้ยังไง

พยายามเข้าครับโทน...แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นและสัมฤทธิ์ผล

มาแล้วนางฟ้ากับหมาแดกแฟ๊บที่รอมานาน น้องดรีมนี่ทำให้โทนเราลำบากทั้งใจและกายจริง ๆ เข้าใจความน้อยเนื้อต่ำใจของโทนจริง ๆ คนรวยที่ไม่ดูถูกคนจนกว่าเหมือนครองครัวพี่แมนและพี่หวิวก็มีเหมือนแม่ว่า แต่หายากจริง ๆ

น้องดรีม จะมาได้พบเจอกันตอนโตอีกมั้ย
แต่ตอนนี้ดึงดราม่าใส่เพื่อนก่อน

เรื่องนี้หายไปนานมากจนจะจำน้องดรีมไม่ได้แล้ว  มาต่ออีกนะครับ อยากรู้ว่าจะจบยังไง

ลืมไปแล้วนะเนี้ยตอนนี้

มีจัดน้องดรีมมั้ย อิอิ