สองพี่น้อง ตอน มนุษย์ล่องหน 1 : copy

[casgig]

สองพี่น้อง ตอน มนุษย์ล่องหน

1

"สำเร็จ สำเร็จ" ดร.เพนนี ร้องออกมาอย่างดีใจ
"สำเร็จแน่หรือครับ ด็อกเตอร์ ผมไม่เป็นไรแน่นะ" ไอ้ดำถามอย่างหวาดๆ
ดร.เพนนีขมวดคิ้วมุ่น
"เอ๊ะ...นี่เธอไม่เชื่อฉันหรือดำ"
ไอ้ดำยิ้มแห้งๆ
"ไม่ใช่ไม่เชื่อใจครับ แต่มันกลัวๆน่ะ"
ดร.เพนนียิ้มหวาน
"ไม่ต้องกลัวน่า คนอย่างฉันไม่เคยทำอะไรพลาด อีกอย่างยานี้ฉันก็ทดลองกับแมวมาสามครั้งแล้ว เอาละ ตอนนี้เธอถอดเสื้อออกได้แล้ว"

ไอ้ดำถอนหายใจเฮือก ถอดเสื้อยืดออกจากตัวพลางคิดในใจว่าถ้าเป็นอะไรไปจะคุ้มหรือเปล่าเนี่ย... ดร.เพนนี เป็นนักวิทยาศาสตร์หญิงชาวอเมริกาที่เฉลียวฉลาดมาก เธอแอบมาทำการทดลองในไทยอย่างเงียบๆ โดยมาเช่าบ้านของเจ้านายเขา ซึ่งก็อยู่ติดๆกันนั่นเอง ไอ้ดำรู้ว่า ดร.สาว ต้องการมนุษย์ไปทดลองการค้นคว้าของเธอ มันจึงรีบไปสมัคร เพราะ ดร.เพนนีให้ค่าจ้างอย่างงดงาม ด้วยความอยากได้ตังใช้ง่ายๆทำให้ไอ้ดำไม่ต้องคิดมาก อีกอย่าง ดร.เพนนีก็เป็นคนสวยด้วย ถึงจะอายุเกือบสี่สิบแล้วแต่ก็ยังสวยไม่สร่าง ผิวขาวเนียนละเอียดแบบชาวตะวันตก หน้าใสเนียนชนิดที่สาวๆทำอะไรไม่ได้ ยิ่งใส่แว่นเข้าไปแล้วยิ่งดูสวยเก๋อย่าบอกใคร

ไอ้ดำ ถอดเสื้อแล้วก็นั่งอยู่บนเตียงทดลอง ดู ด็อกเตอร์ ทำโน่นทำนี่ แล้วสักพักเธอก็ถือเข็มฉีดยาเดินตรงเข้ามาหา ไอ้ดำมองตัวยาเขียวๆด้วยใจเต้นระทึก
"ไม่เป็นไรแน่นะครับ ด็อกเตอร์"
"รับรองน่า" ดร.เพนนีรับคำอย่างมั่นใจ เธอทรุดตัวนั่งข้างๆไอ้ดำ กลิ่นหอมกรุ่นจากตัวของนักวิทยาศาสตร์สาวทำให้ไอ้ดำเคลิบเคลิ้มจนลืมความหวาดกลัวไปชั่วขณะ

ดร.เพนนี เอาสำลีที่ชุบอัลกอฮอร์เช็ดเข้าที่ต้นแขนของไอ้ดำ แล้วฉีดยาสีเขียวๆเข้าไป
"เรียบร้อย" ดร.เพนนีพูดออกมา
"ดร.ฉีดยาอะไรให้ผมครับเนี่ย"
"เดี๋ยวก็รู้" ดร.สาว ยิ้มออกมาอย่างลึกลับ แล้วก็ลุกขึ้นยืน "เอาละ นอนได้แล้ว อีกไม่เกินสองนาทีจะรู้กันแล้วว่ายาของฉันได้ผลหรือไม่"

ไอ้ดำล้มตัวลงนอนบนเตียงทดลอง ใจเต้นแรงดังตุบๆ หันไปมองด้านข้าง เห็น ดร.สาวนั่งไขว่ห้างยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ด้านข้าง มองมันนิ่ง ไอ้ดำเห็นขาเรียวงามของเธอกระดิกอย่างสบายใจ ขาของ ดร.สาวสวยดีเหลือเกิน ยิ่งนั่งไขว่ห้างอย่างนี้ยิ่งเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก ไอ้ดำถึงกับมีอารมณ์ขึ้นมานิดๆ แต่ความหวาดหวั่นไม่รู้ว่ายาของ ดร. จะเป็นยังไงทำให้มันไม่กล้าคิดฟุ้งซ่าน

ประมาณสองนาทีกว่าๆ ไอ้ดำก็เริ่มรู้สึกว่าร่างกายมีความร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ มันเริ่มบิดตัว
"ด็อกเตอร์...ด็อกเตอร์... ผมเป็นอะไรไม่รู้ ร้อน...ร้อนเหลือเกิน"
ไอ้ดำเริ่มบิดตัวแรงขึ้น ดร.สาวผุดลุกขึ้นมาทันที
"ไม่ต้องกลัว ยากำลังออกฤทธิ์แล้ว"

ดร.สาวเดินเข้ามาจับที่ข้อมือของไอ้ดำ มันร้อนลวกมือจนสาวสวยต้องปล่อยออก

"โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้ว ด็อกเตอร์ ร้อน ๆ เหลือเกิน" ไอ้ดำร้องเสียงดังบิดกายเร่าๆ

ตากลมสวยของด็อกเตอร์สาวเบิกกว้าง มองร่างของไอ้ดำบิดตัวไปบิดตัวมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แล้วชั่วครู่เสียงร้องของไอ้ดำก็ค่อยเงียบๆลง ด็อกเตอร์สาวระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความดีใจสุดขีด

"สำเร็จ ในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้ ดร.เพนนีจะเป็นนักวิทยาศาสตร์อันดับหนึ่งของโลก ทุกคนต้องรู้จัก ดร.เพนนี รางวัลโนเบลจะต้องเป็นของฉันอย่างไร้คู่แข่ง" แล้วดร.เพนนีก็หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ

"สำเร็จ สำเร็จยังไงครับ สำเร็จอะไร" ไอ้ดำยันตัวขึ้นถามอย่างมึนงง ร่างกายของมันยังรู้สึกร้อนอยู่นิดๆ

ดร.เพนนี หยิบกระจกเดินเข้าไปหา แล้วส่งให้
"ลองดูหน้าของเธอสิ"

ไอ้ดำรีบคว้ากระจกมาส่องแล้วก็ใจหายวาบ
"อะไร อะไรกันครับนี่  หน้าผมไปไหน หน้าผมหายไปไหน"
ไอ้ดำอุทานอย่างตกใจเมื่อไม่เห็นหน้าตัวเองในกระจก แต่เมื่อก้มลงสำรวจตัวเองก็เห็นร่างกายตนเองยังอยู่เป็นปกติ

"นี่ผมตายแล้วหรือ ด็อกเตอร์ นี่ผมเป็นผีไปแล้วหรือ" ไอ้ดำร้องโพล่งออกมา
ดร.สาวหัวเราะเสียงหวาน
"เปล่า ...เธอไม่ได้ตาย แต่เธอกลายเป็นมนุษย์ล่องหนไปแล้ว"
"มนุษย์ล่องหน" ไอ้ดำทวนคำ
"ใช่" ดร.สาวยิ้มน้อยๆ "ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นร่างเธอแล้ว เห็นแต่เสื้อผ้าของเธอ บัดนี้ฉันได้ทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ ดำ เธอจะดังแล้วรู้ไม๊ เธอเป็นมนุษย์ล่องหนคนแรกของโลก ชื่อของเธอจะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์คู่กับฉัน"
"จริงหรือครับ" ไอ้ดำร้องมาอย่างตื่นเต้น "นี่คนอื่นมองไม่เห็นร่างผมจริงๆหรือ ผมเป็นมนุษย์ล่องหนจริงๆหรือ" แล้วมันก็ใจหายวูบ "แล้วๆ ผมจะกลับมาเป็นคนปกติหรือเปล่า"
"แน่นอน ถ้าฉันคำนวณไม่ผิด ยาจะหมดฤทธิ์ประมาณสองชั่วโมง อีกสองชั่วโมงเธอจะกลับมาเป็นปกติ"
"ค่อยยังชั่วหน่อย" ไอ้ดำถอนหายใจอย่างโล่งอก

"เอาละ ตอนนี้คงไม่มีอะไรแล้ว ฉันอยากจะนอนให้เต็มที่สักคืน ฉันเพลียเหลือเกิน เธอก็นอนพักที่นี่ไปก่อน อย่าลืมว่าถ้ามีอะไรผิดปกติ ต้องบันทึกในสมุดเล่มนั้น" เธอชี้ไปที่สมุดที่วางอยู่บนโต๊ะทดลอง "แล้วพอหายเป็นปกติ ก็ต้องจดเวลาไว้ จดให้ละเอียดว่ากี่โมงกี่นาที ความรู้สึกที่ร่างกายเปลี่ยนแปลงเป็นยังไง แล้วเธอก็กลับบ้านได้ คืนพรุ่งนี้ค่อยมาหาฉันใหม่ เข้าใจไหม"
"เข้าใจครับ" ไอ้ดำรับคำ
"ดี" ดร.สาวพูด แล้วก็เดินออกจากห้องทดลองไป....

[Aek1]

*