🧡 XONLY 🧡

   รถยนต์สีเงินคันงามค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาก่อนจะหยุดนิ่งลงที่ช่องว่างระหว่างห้างสรรพสินค้าใหญ่สองห้าง ประตูหน้าทั้งสองข้างเปิดออกเกือบจะพร้อมกัน หนุ่มหล่อ สาวสวยคู่หนึ่งในชุดนักศึกษาก้าวออกมา ปิดรถ ก่อนจะก้าวไปข้าวหน้าสามสี่ก้าว หากมีใครที่มองจากบนห้างลงมาที่ทั้งคู่แล้วละก็ คงต้องแปลกใจมากทีเดียวที่ร่างของทั้งสองหายวับไปกับตาทันทีที่เดินเข้าไปในร่มเงาของอาคารมโหฬารที่ล้อมรอบอยู่

   "ทำไมครั้งก่อนเราไม่มารถกันอะ พี่เก่ง" ข้าวหอมถาม หลังจากแน่ใจว่าเข้ามาอยู่ในอาณาบริเวณของอาคมที่อำพรางตึกร้างไว้ และเรียกอาวุธชุดเกราะออกมาแล้ว
   "พี่ไม่อยากให้เตะตา" เก่งบอก "แต่คราวนี้ เฮ้อ คราวนี้พี่ว่ายิ่งมาเร็ว ไปเร็ว ยิ่งดี"
   "ก็จริงค่ะ" ข้าวหอมบอก "ว่าแล้ว ทำไมพี่ไปลากหนูมาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคะ หนูต้องโดดเรียนเลย อาจารย์จะให้งานด้วย"
   "ก็เพราะเรานัดนายต้นนั่นไว้บ่ายโมงไง" เก่งบอก "พี่ว่ารีบทำให้เสร็จก่อนายนั่นจะมาน่าจะมีปัญหาน้อยกว่า"
   "ก็จริงค่ะ" ข้าวหอมพยักหน้า และกวาดสายตาไปรอบตัว "เหมือนเขาจะยังไม่มานะ"
   "ก็ดี" เก่งพูด และล้วงหาอุปกรณ์บางอย่างจากในกระเป๋ามาเปิดดู "เครื่องจับพลังงานปิศาจวิ่งแรงเลย พวกมันอยู่นี่แหละ"
   "งั้นเข้าไปในอาคารเลยนะคะ"
   "อืม เจ๊นำ พี่ตาม"
   "หืมมมม"
   "อะไร"
   "พี่เก่ง ทำไมพี่เรียกหนูเจ๊แล้วอ่ะ ไม่เรียกน้องข้าวแล้วเหรอ"
   "ก็ เพื่อนน้องข้าวทุกคนเรียกน้องข้าวว่าเจ๊หมด อยู่ด้วยไปสักพักพี่ก็ติด แล้วเวลาคุยโทรศัพท์กับแตงโมก็เจ๊ตลอด"
   ข้าวหอมถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะก้าวนำพี่เก่งเข้าไปในตึกร้าง เก่งเดินตาม คทาถือไว้พร้อม พลางก็วาดวงเวทย์และอักขระเวทมนตร์ที่ซับซ้อนไปด้วย นี่เป็นเทคนิคใหม่ที่เขาได้เรียนรู้มาในช่วงปิดเทอม พลังเวทย์ที่เขาร่ายได้จากวงเวทย์นี้รุนแรงพอจะฆ่าปิศาจระดับล่าง ๆ ได้สบาย ๆ แต่กว่าจะวาดวงเวทย์เสร็จสักวง หากไม่มีคนอย่างข้าวหอมคอยแทงค์ให้ เขาคงหัวขาดสักสิบรอบได้

   ที่ห้องโถงใหญ่ชั้นสอง ทั้งคู่พบกับปิศาจห้าตัวล้อมวงอยู่รอบลังไม้ขนาดใหญ่ลังหนึ่ง มีร่างแน่นิ่งของชายคนหนึ่งนอนอยู่ข้าง ๆ ลังนั้น
   "ลำแสงตัดฟ้า!" เก่งร่ายเวทย์ออกผ่านวงเวทย์ที่เตรียมไว้ ลำแสงที่พุ่งออกไปละลายร่างปิศาจตัวที่ใกล้ที่สุดหายไปทันทีและเผาปิศาจตัวที่ยืนอยู่หลังมันจนหายไปครึ่งตัว ปิศาจที่เหลือหันมามองด้วยความตกใจ พวกมันทั้งสี่รีบทะยานเข้ามาหาเก่งและข้าวหอม แต่ทว่า
   ฉับ!
   ปิศาจตนแรกล้มลงขาดสองท่อน
   ฉับ!
   ปิศาจตนที่สองขาดครึ่งตัว
   ฉับ!   
   ปิศาจที่เหลืออยู่แค่ครึ่งตัวจากคาถาของเก่งถูกเสียบทะลุอก จนร่างมันสลายหายไป
   ฉับ!
   ปิศาจตัวสุดท้ายหัวขาดกระเด็น
   "โห" เก่งอุทานเบา ๆ "เจ๊เก่งขึ้นเยอะเลยครับ"
   ข้าวหอมแก้มแดง "ขอบคุณค่ะ หนูก็พยายามฝึก"
   ทั้งสองคนก้าวเข้าไปที่ลังไม้ และร่างของชายที่นอนอยู่
   "พี่ต้น" ข้าวหอมพูดเบา ๆ เมื่อเห็นร่างที่นอนแน่นิ่ง ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะมาดูลาดเลาที่ตึกร้างก่อนเธอเสียอีก แต่ก็ถูกปิศาจเล่นงานเอา เธอเสกเกราะมือหายไปและก้มลงไปจับชีพจรดูว่าชายหนุ่มหน้าขาวยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ขณะที่เก่งพยายามเปิดฝาลังไม้ เพื่อดูว่าสิ่งที่พวกปิศาจขนอยู่คืออะไรกันแน่
   แต่ทันทีที่ฝาลังเปิดออก ก็มีเสียงระเบิดดังเปรี้ยง เก่งที่เปิดฝากล่องกระเด็นไปกระแทกผนังตึกดังอั๊ก
   "อ๊ากกกกกกกก"
   "พี่เก่ง!" ข้าวหอมร้อง และรีบหันตัวไปดู แต่ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงฝ่ามือแข็งแกร่งคว้าหมับเข้ามาที่ข้อมือขวาของเธอ ทันทีที่มือนั้นสัมผัสถูกตัวเธอ เธอก็รู้สึกร้อนจี๋ที่ข้อมือ ราวกับถูกเหล็กลนไฟนาบ
   "โอ๊ยยยย" ข้าวหอมร้องลั่นและกระชากมือจนหลุดจากฝ่ามือที่คว้าเธอไว้ บนข้อมือของเธอมีตราประทับสีแดงก่ำเป็นลวดลายสลับซับซ้อน เธอรีบเรียกเกราะข้อมือกลับมาปิด แล้วหันกลับไปดูว่าอะไรคว้าข้อมือเธอไว้
   ต้นนั่นเอง แต่ไม่ใช่ต้นในแบบที่เธอรู้จัก ชายหนุ่มหน้าขาวตอนนี้ใส่ชุดเกราะสีดำทั้งตัวและถือขวานอันใหญ่
   "อะ อะไรกันเนี่ย" ข้าวหอมตะกุกตะกัก
   "5555555 พวกคนดีนี่มันหลอกง่ายกันจัง" ต้นหัวเราะ ทันใดนั้น ปิศาจนับสิบก็ทิ้งตัวลงมาจากเพดานรอบตัวข้าวหอม แต่เด็กสาวไม่รอช้า ปักดาบลงไปในพื้น คลื่นพลังที่พุ่งออกมาจากดาบกระแทกปิศาจกระเด็นไปทุกทิศทุกทาง บางตัวก็ถึงกับสียชีวิตไปก็มี ข้าวหอมดึงดาบออกจากพื้นแล้วชี้ไปที่ต้น ที่เสกบาเรียร์ออกมาป้องกันตัวจากคลื่นพลังที่เธอใช้
   "นี่พี่ต้นหลอกหนูเหรอ"
   "เออ ต้องขอโทษด้วย แต่บังเอิญว่าน้องข้าวหอม" เสียงของมันแทบจะกลายเป็นเสียงหัวเราะเมื่อพูดชื่อเธอ "มาขัดขวางงานของพี่บ่อยครั้งไปหน่อย แถมพี่ยังอยากได้เครื่องสังเวยอยู่พอดีด้วย"
   ต้นพูดจบก็กวัดแกว่งขวานใส่ข้าวหอม ซึ่งกระโดดหลบทัน แต่ทันใดนั้นฝูงปิศาจก็กรูกันเข้ามาอีกรอบ เธอฟันมันตายไปหลายตัว แต่ก็ไม่ทันหันไปป้องกันขวานของต้น ที่ฟาดเข้ามาใส่ท้องน้อยของเธอเต็ม ๆ จนร่างของเธอกระเด็นไปตกที่กลางห้อง
   พลังงานของชุดเกราะ: 12%
   ในช่วงปิดเทอม ข้าวหอมได้เรียนรู้วิธีตรวจสอบพลังที่เหลืออยู่ของชุดเกราะ ซึ่งเธอก็ตรวจดูทันทีที่ตั้งตัวได้ เธอตกใจหน้าซีดเมื่อรู้ว่าชุดเกราะของเธอเหลือพลังน้อยแค่ไหน ถ้าโดนแบบนั้นอีกรอบเธอขาดสองท่อนแน่ แต่ชะตากรรมของเธอยังไม่จบแค่นั้น เมื่อพวกปิศาจเริ่มร้องตะโกนอะไรสักอย่าง ไม่ใช่สิ พวกมันกำลังบริกรรมคาถา วงเวทย์สีแดงสดปรากฎขึ้นที่บนพื้นใต้เท้าของข้าวหอม พลังที่แผ่ออกมาจากมันทำให้เธอรู้ว่าวงเวทย์นี่ถูกเตรียมมานานแล้ว อาจจะสัก....ตั้งแต่ที่เธอเจอกับต้นเมื่อเกือบอาทิตย์ก่อน ยังไม่ทันที่เธอจะคิดหาทางต้านทางมันได้ พลังของมันก็ส่งผลต่อเธอแล้ว เด็กสาวรู้สึกเหมือนถูกกระชากอย่างรุนแรงให้ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น ดาบร่วงผล็อยหลุดจากมือ ชุดเกราะค่อย ๆ เลือนรางและหายไป
   "เป็นคาถาที่ทรงพลังใช่ไหมล่ะ" ต้นถาม และเดินมายืนข้างข้าวหอม มันก้มลงมองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายอย่างไม่ปกปิด "ทรงพลังกว่าทุกอย่างที่สภาผู้พิทักษ์ร่ายได้ จริงไหม"
   มันยื่นมือมาลูบไล้แก้มเนียนของข้าวหอม เธอพยายามสะบัดหน้าหนี "เอามือออกไปนะ"
   "แหมะแหมะ แหม ยังอุตส่าห์ต้านทานได้อีกเหรอ ใจแข็งเหมือนกันนะเราเนี่ย" ต้นหัวเราะ ก่อนจะเพิ่มอักขระเข้าไปในวงเวทย์อีกสองตัว พวกปิศาจขยับเข้ามาล้อมรอบและบริกรรมคาถาต่อ เสริมพลังให้กับวงเวทย์ ข้าวหอมเห็นว่ามีมนุษย์อยู่หลายคนด้วยในกลุ่มปิศาจ "จริง ๆ คาถานี้สมควรจะควบคุมเหยื่อได้สมบูรณ์แบบนะ เอาหล่ะ ลองดูแบบนี้ซิ ยื่นหน้าออกมา"
   ข้าวหอมยื่นหน้าออกไป ต้นลูบไล้แก้มของเธออีกครั้ง คราวนี้เธอไม่มีแรงจะดิ้นหนีได้เลย
   "ต้องอย่างนั้นสิ แหม สวยจริง ๆ" ต้นพึมพำ ขณะที่ลูบปลายคางของเธอเบา ๆ ข้าวหอมกัดฟันแน่น พยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ประโยชน์ "อย่างนี้สินะ สาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัย"
   "กะ แกพูดอะไร" ข้าวหอมร้องถาม เธอยังพูดได้ แต่ในใจเธอรู้ดีว่าที่ยังพูดได้เพราะต้นยังไม่ได้สั่งห้ามเธอพูด
   "ไม่รู้ตัวอีกเหรอ น้องข้าวเอ๋ยยยย อย่างน้องเนี่ย นับว่าเป็นสาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัย ผู้หญิงที่สวยที่สุดที่มี ฮืมมมม รู้ไหมว่าถ้าได้สังเวยสาวงามแบบนี้ เราจะได้พลังปิศาจมากมายแค่ไหน"
   "อยะ อย่านะ"
   "5555 ยังไงโดนอยู่แล้วหล่ะ" ต้นบอก "แต่เราค่อยเป็นค่อยไปกันก่อนดีกว่าเนอะ น้องข้าวเรียกพี่ว่าเสี่ยต้นซิ"
   "สะ เสี่ยต้น"
   "เสี่ยต้นขา"
   "เสี่ยต้นขา"
   "นั่นแหละ ดีมาก ทีนี้ ตอบคำถามเสี่ยหน่อย วันนี้น้องข้าวหอมใส่ชุดชั้นในสีอะไรมา"
   "....." ข้าวหอมกัดลิ้นตัวเองแน่น ต้นเขียนตัวอักขระเพิ่มใส่วงเวทย์ "วันนี้น้องข้าวหอมใส่ชุดชั้นในสีอะไรมาเอ่ย"
   "สีชมพู"
   "ต๊ายยย น่ารัก" เสี่ยต้นหัวเราะ "ทำไมใส่สีชมพู จะเอาลุคสาวหวานเหรอ"
   "ปละ เปล่าค่ะ ตัวนี้ใส่สบายสุดแล้ว" ข้าวหอมหน้าแดงก่ำ ไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองต้องถูกบังคับให้ตอบคำถามเรื่องนี้กับศตรู
   "น่ารัก น่ารัก" เสี่ยต้นยิ้ม "แล้ว เอ่อ น้องข้าวหอมเคยมีอะไรกับผู้ชาย ไม่สิ เคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือยัง"
   "...." ข้าวหอมรู้สึกว่าเลือดเริ่มไหลออกจากลิ้นที่เธอกัดไว้ ต้นกระดกลิ้นอย่างรำคาญ และเดินไปเขียนตัวอักขระเพิ่ม "อีดอกนี่ ทำไมแม่งจิตแข็งนักวะ เอาหล่ะ ตอบมา มึงเคยมีอะไรกับใครหรือยัง"
   "ยังไม่เคยค่ะ"
   เสี่ยต้นตาโตเป็นประกาย "สาวพรหมจรรย์ผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัย" มันพึมพำ น้ำลายไหล
   "อยากมีไหม"
   "ไม่อยากค่ะ"
   "ตอบว่าอยาก"
   "มะ ไม......อยาก อยากค่ะ"
   "อยากเสียตัวให้เสี่ยไหม ตอบว่าอยากนะ"
   "ไม่อยากค่ะ"
   เพี๊ยะ!
   เสี่ยต้นตบข้าวหอมจนกลิ้งไปกับพื้น เลือดกบปาก เสี่ยต้นกระโจนเข้าคร่อมข้าวหอม แต่ลูกน้องสองคนรีบเข้ามาดึงตัวออก
   "ไม่ได้นะเสี่ย" ลูกน้องคนแรกร้อง "เสี่ยก็รู้ว่าเจ้านายบอกว่าอะไร"
   "ถ้ามันเต็มใจให้เปิดซิงเราได้พลังมากกว่านะเสี่ย"
   "แต่มึงดูมันสิ กูเขียนอักขระจนไม่มีที่จะเขียนแล้ว อีเหี้ย" เสี่ยต้นตะโกน
   "แต่ถ้าเจ้านายรู้..."
   "เออ เออ กูรู้" เสี่ยต้นพึมพำ เหมือนจะคุมสติตนเองได้แล้ว "อีข้าวหอม ลุกขึ้นมา เอามือไพล่หลังไว้"
   ข้าวหอมลุกขึ้นตามคำสั่ง เลือดยังเต็มปากและน้ำตายังเต็มหน้า
   "จงเงี่ยน"
   ข้าวหอมรู้สึกถึงความร้อนที่หว่างขา เธอรีบหนีบขาสองข้างเข้าหากันแน่น แต่ก็รู้สึกว่าความรู้สึกเสียวซ่านแพร่จากหว่างขาไปทั่วร่างเธอ
   "จงเงี่ยนขึ้นไปอีก"
   "อื้อออออออออ" ข้าวหอมทรุดลงไปกองที่พื้น เสียวสยิวไปทั่วทั้งตัว ช่องคลอดขมิบเกร็ง น้ำหล่อลื่นหลั่งไหลออกมาเป็นสายไหลเปรอะลงมาตามขาอ่อน เสี่ยต้นหัวเราะหึ ๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของข้าวหอม
   "อยากหายจากความรู้สึกนี้ไหม"
   "อยะ อยาก อยากค่ะ ทำให้มันหาย ให้มันหายที! อ๊าาาา"
   "ถ้าอยาก จงขอ พูดออกมา เสี่ยต้นขา ช่วยเปิดซิงหนูหน่อยนะคะ พูด"
   "สะ....อื๊อออเสี่ยต้น....สะ เสี่ยต้นขา....ไม่ ไม่ ไม่!!!"
   "จงเงี่ยนขึ้น"
   ตอนนี้ความเสียวกระสันต์แทบจะครอบคลุมจิตใจของข้าวหอมหมดสิ้นแล้ว เธอดิ้นพราด ๆ อยู่บนพื้น ตัวสั่นระริก ร้องครวญครางสุดเสียง เอวโยกขึ้นลงด้วยตัวเองอย่างควบคุมไม่ได้ เหงื่อไหลออกท่วมทั้งตัวจนแม้แต่เสื้อนักศึกษาตัวหลวมหนาก็ยังเปียกชุ่มจนมองทะลุเห็นชุดชั้นในสีชมพูเต็มตา น้ำลายไหลเยิ้มท่วมสองมุมปาก สัญชาตญาณเหมือนจะเรียกร้องให้เอามือมาลูบไล้ร่างกายตัวเองเพื่อปลดปล่อยความอยากอันท่วมท้น แต่มือของเธอก็ขยับไม่ได้ เพราะเสี่ยต้นสั่งไว้ให้เอามือไพล่หลัง มันจะแย่มากเลยเหรอ ถ้าจะมีอะไรมาช่วยให้เธอได้เสร็จสมอารมณ์หมาย ไม่ใช่เสียวไม่มีสุดแบบนี้
   "พูดออกมา เสี่ยต้นขา ช่วยเปิดซิงหนูหน่อยนะคะ"
   "เสี่ย เสี่ยต้นขา...ชะ ช่วย"
   "พูดว่าช่วยเปิดซิงหนูหน่อยนะคะ"

   "แม่รู้ไหม วันนี้นายเบียร์มาขอหนูเป็นแฟนแหละ"
   "แล้วน้องข้าวตอบไปว่าอะไรคะ"
   "ก็ตกลงค่ะ นายเบียร์เขาหน้าตาดีจะตาย"
   แม่มองข้าวหอมตาถลน "น้องข้าวทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ นายเบียร์นี่นอกจากหน้าตาดีแล้วมีอะไรดีไหม"
   "เอ่อ"
   "ตั้งใจเรียนหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ"
"เกเรไหม"
"ก็ เคยแกล้งเพื่อนอยู่"
"แล้วน้องข้าวจะไปคบคนแบบนี้เพราะหน้าตาดีเนี่ยนะ แม่หวังไว้ดีกว่านี้จากน้องข้าวของแม่นะ"
"แม่ หนูขอโทษค่ะ"
"ฟังนะ น้องข้าว" แม่พูดด้วยเสียงจริงจัง "แม่สอนมาตลอดใช่ไหม ว่าน้องข้าวต้องรู้หน้าที่ เป็นเด็กดีของพ่อกับแม่"
"ค่ะ"
"แล้วหน้าที่ของหนูตอนนี้คือ"
"เรียนค่ะ"
"ถูกต้อง แล้วเวลาเรียนสมควรยุ่งเรื่องผู้ชายไหม"
"ไม่ควรค่ะ"
"เพราะฉะนั้น"
"พรุ่งนี้หนูจะไปบอกนายเบียร์ว่าไม่คบกันแล้วค่ะ"
"แล้วถ้ามีผู้ชายมาขอหนูเป็นแฟนอีก"
"หนูจะไม่รับค่ะ"
"ดีมาก นี่แหล่ะ น้องข้าวของแม่ จำไว้นะลูก ผู้หญิงที่ดี ไม่คบผู้ชายที่ไม่ดี และต่อให้คิดว่าหาผู้ชายที่ดีได้ น้องข้าวก็ห้ามยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเพศ จนกว่าจะแต่งงาน ถ้าเขาขอมีอะไรกับน้องข้าวก่อนจะแต่งงานกัน ก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่ไม่ดี เลิกคบไปเลยนะลูก"
"ค่ะแม่"
   ประตูห้องเปิดออก พ่อเดินเข้ามา ในมือถือทวนยาว "มีปิศาจ ไปกันเถอะ"
   "ค่ะ" แม่บอก ก่อนจะหันมาหอมแก้มข้าวหอมหนึ่งที "แม่ไปก่อนนะลูก จำที่แม่สอนให้ดีนะ"   

"ไม่มีวัน!!!!!!!!" ข้าวหอมตะโกนลั่น น้ำตาไหลพราก วงเวทย์สีแดงของปิศาจมีรอยแตกร้าวปรากฏขึ้น ตัวอักขระบางตัวลบเลือนหายไป ปิศาจบางตัวที่ควบคุมวงเวทย์อยู่เซถอยหลังไปหลายก้าว ความรู้สึกทุกอย่างที่มาจากพลังของคาถามลายอ่อนลงอย่างมาก ข้าวหอมพยายามดิ้นสู้แรงควบคุมที่แผ่วลงไป แต่พวกปิศาจก็รีบกลับเข้ามาร่ายคาถากระชับให้พลังของวงเวทย์แข็งแกร่งขึ้น รอยแตกค่อย ๆ เลือนหายไป แต่ทันใดนั้น...
"ลำแสงตัดฟ้า!!!"
เสี่ยต้นหันไปเสกบาเรียร์มากันคาถาของเก่ง ลำแสงแฉลบผ่านบาเรียร์และไปโดนฝูงปิศาจ ที่กำลังพยายามซ่อมแซมคาถาของพวกมันที่เสียหายลงไปจากจิตใจอันแข็งแกร่งของข้าวหอม มีปิศาจอย่างน้อยสองตัวที่สลายไป และอีกหลายตัวที่บาดเจ็บ วงเวทย์บนพื้นแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะสลายไปในอากาศ ข้าวหอมถือโอกาสนี้เรียกดาบมาอยู่ในมือและฟาดใส่เสี่ยต้นสุดแรง เธออัดพลังทั้งหมดที่มีใส่ไปในดาบ เสี่ยต้นที่เสกบาเรียร์อยู่หนีไม่ได้จึงยกขวานขึ้นรับ
เพล้ง!
ทั้งดาบและขวานแตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อปะทะกัน เก่งรีบถือโอกาสนี้วิ่งเข้ามาฉุดมือข้าวหอม และพาวิ่งออกจากตึกร้างไป โดยมีปิศาจวิ่งตามเป็นขบวน
"เจ๊ ไม่เป็นไรนะ" เก่งถามขณะทั้งคู่วิ่งลงบันได
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่เก่งล่ะ"
"แขนซ้ายพี่ยังขยับไม่ได้อยู่เลย หน้าข้างซ้ายก็ชาไปทั้งหน้าเลย"
เสียงโครมครามบอกว่าพวกปิศาจกำลังทะยานลงบันไดมาแล้ว เก่งสะบัดคทาเสกลูกไฟสีเงินใส่เพดานด้านหลัง มันถล่มลงมา
"หวังว่าจะปิดทางได้พักหนึ่งนะ" เก่งบอก แต่เมื่อทั้งคู่มาถึงทางออกจากตึกร้าง ก็มีปิศาจวิ่งตามออกมาเป็นขโยงแล้ว
เก่งเสกลูกไฟอีกครั้งแต่ก็ทำอะไรพวกปิศาจไม่ได้ ไม่มีเวลามากพอให้วาดวงเวทย์สำหรับร่ายลำแสงตัดฟ้า ปิศาจตัวที่อยู่หน้าที่สุดวิ่งมาเกือบถึงตัวข้าวหอมแล้ว เธอเรียกชุดเกราะออกมาแล้วชกไปที่มันสุดแรงจนมันปลิวไป
"วิ่ง วิ่งเร็ว" เก่งหันมาบอกข้าวหอม ทั้งสองใช้แรงทั้งหมดที่เหลือวิ่งออกมาจากตึกร้าง โดยมีฝูงปิศาจวิ่งไล่ตาม แต่ทันทีที่พ้นเขตอาคม พวกปิศาจก็หยุด พวกมันจ้องมองสองหนุ่มสาวด้วยสายตาเคียดแค้น มีอยู่ตัวหนึ่งที่หัวเป็นงูพ่นพิษออกมา (เก่งรีบกระโดษหลบ) แต่พวกมันไม่กล้าตามออกมาพ้นจากเขตอาคม
"เหมือนพวกมันยังไม่กล้าแสดงตัวต่อหน้าคนธรรมดานะ" เก่งบอก "ไปเถอะ เจ๊ เราต้องไปรายงานที่สำนักงานใหญ่ด่วน"

น้องข้าวหอมจะมีใครมาช่วยทันไหมนะ น่าสงสารจริงๆ ใช้สังเวยปล่อยจอมมารซะด้วยถ้าโดนจอมมารด้วยนี่จะขนาดไหนกันนะ

มีความรู้สึกลึกๆ ว่าข้าวหอมจะระเบิดพลังแฝงออกมาได้ 555

ปีศาจน่าจะวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว คนช่วยก็น้อยรอบนี้จะไหวไหมเนี่ยครับ

รอบนี้ต้องมีพระเอกมาช่วยแว้ว

อักขระเต็มตัวแล้ว ยอม ๆ ไปเห๊อะ

จะทนได้มั้ย

น่าจะมีคนมาช่วยทันนะ ไม่งั้นน้องโดนจัดหนักแน่ๆ

ข้าวหอมจะรอดใหมน้อ

ถ้าไม่มีใครมาช่วย น้องข้าวหอมคงไม่รอดจากการเป็นเครื่องสังเวยแน่ คนอ่านก็สองจิตสองใจ ใจนึงก็อยากเลีลารักแบบพยายามฝืนๆ  แต่ต้องพ่ายแพ้ แต่อีกใจก็หมั่นไส้เสี่ยต้น ถ้ามันยังไม่เผยตัวมัน แล้วให้น้องข้าวค่อยๆ หลงและควบคุมตัวไม่ได้ทั้งจากอารมณ์พาไปและอำนาจมนตราน่าจะอยากลุ้นอีเสี่ยนี่สักหน่อย ตอนนี้ต้องแช่งให้มันแห้วไปก่อนครับ

ข้าวหอมจะทนไหวหรือเปล่า

จะมีตัวเอกมาเพิ่มอีกไหม ถ้าไม่มีข้าวหอมคงเป็นเหยื่อปีศาจ

จะมีใครมาช่วยน้องข้าวหอมให้รอดพ้นชะตากรรมบ้างไหม

ลุ้นจะมีอัศวินมาช่วยมาช่วย หรือจะหักมุมสังเวยปีศาจไปเลยนะ

จะรอดไหนเนี่ย ถ้ามาเสียซิงให้ปีศาจนี่แน่เลย