เชือกที่พันธนาการถูกปลดออกไปแล้ว ทิ้งให้ข้าวหอม เบล และแตงโมไหลลงไปกองกับพื้น โดยมีการ์ดของเสี่ยต้นสิบคน กับปิศาจอีกห้าตัว รวมถึงตัวเสี่ยต้นเอง และบอยเฝ้าดูด้วยสายตาหื่นกระหาย ข้าวหอมกัดฟัน กำหมัดแน่น ต่อสู้กับความอยาก ความกระหาย ความร้อนรุ่มและความโหวงเหวงภายในตัวเธอ ข้าง ๆ เธอ แตงโมเริ่มทึ้งเสื้อผ้าของตนเองออกแล้ว ขณะที่เบลเกาะเอวของบอยและจับแก่นกายของชายหนุ่มรูดไปมา เสื้อผ้าตนเองหลุดลุ่ยรุ่งริ่ง ข้าวหอมเอื้อมมือมากุมที่เกราะคอของตน แต่ชุดเกราะไม่หลุดออก ใช่สิ เกราะที่พี่นทีเสริมพลังให้เธอ มันจะหายไปก็ต่อเมื่อเธออยากให้มันไป แต่ตอนนี้ทุกสัมผัสที่มันถูไถไปกับเนื้อหนังของเธอทำให้เธอสะดุ้งด้วยความกระสันต์เสียว ผิวหนังของเธอทั้งร่างรุ่มร้อนราวกับถูกไฟสุม เหงื่อไหลจนท่วม ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเหยเกพยายามข่มความต้องการมหาศาลที่ผุดพุ่งขึ้นในใจ
   "โอย เสียวจังเลย ใครก็ได้ช่วยโมด้วย" แตงโมร้องครวญคราง มือข้างหนึ่งบีบคลึงอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่มขณะที่อีกข้างบี้ติ่งเสียวรัวถี่ แต่เห็นได้ชัดว่าความเสียวที่ครอบงำจิตใจของแตงโมในขณะนี้เกินกว่าที่การช่วยตัวเองจะบรรเทาได้ "ฮือ มันร้อนไปทั้งตัวเลย"
   "เอ้า ได้ยินแล้วนี่" เสี่ยต้นหันไปบอกลูกน้อง "ช่วยน้องตัวเล็กเขาหน่อย"
   ความอยากเริ่มเข้าครอบงำจิตใจข้าวหอมแล้วเช่นกัน เธอมองด้วยสายตาชุ่มฉ่ำ เมื่อปิศาจตนหนึ่งแปลงหน้าเป็นชายหนุ่มรูปงามมาจูบปากแตงโม และเอาหางของมันยัดเข้าไปในร่องสวาท แตงโมร้องลั่นด้วยความเสียว แต่การ์ดสองคนรีบเข้ามาดูดเลียที่เต้านมทั้งสองของเธอทันที
   "โอ๊ยยยย มันเข้ามาลึกจังเลย อร๊าาาา ลิ้น ลิ้นพวกพี่อุ่นดีจัง โอ๊ย เสียว อ๊าาาา สุดยอดเลย แรงอีกค่ะ แรงอีก"
   ตอนนี้ในสมองของแตงโม ไม่มีเรื่องอะไรนอกจากความเสียวแล้ว ใบหน้าตรงหน้าเธอก็หล่อเหลา สิ่งที่เสียบเข้าออกร่องรักก็ใหญ่โต ร้องรุ่ม แถมยังขยับไปมาคว้านรอบทุกทิศทางอย่างที่ท่อนเอ็นของพี่เก่งไม่เคยทำได้ ทำเอาสมองของเธอขาวโพลนไปด้วยความรัญจวนที่ไม่มีที่สิ้นสุด มือ ลิ้น และกรงเล็บลูบไล้ถูไถไปทั่วร่างที่ร้อนจี๋และไวต่อความรู้สึกจากสารที่ถูกฉีดเข้ามาในตัวเธอ แตงโมกระตุกอย่างหยุดไม่อยู่ไปทั้งตัว ขนลุกซู่ น้ำรักหลั่งนอง ยิ่งเต้านมอวบใหญ่ถูกดูดแรงเท่าไหร่ อารมณ์เสียวซ่านยิ่งรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น จนในที่สุด ทุกความคิด ทุกสำนึก ทุกสติ ทุกเหตุผลก็หลุดลอยจากหัวของสาวน้อยตัวเล็กไป เหลือไว้แต่เพียงความต้องการทางเพศที่ไม่รู้จบของสัตว์สาวที่กำลังผสมพันธุ์ตัวหนึ่ง 
   ตัวเบลเองตอนนี้ก็เพิ่งขึ้นคร่อมให้กับบอยและขย่มราวกับจะให้แก่นกายเขาหักลงคาร่องรักให้ได้ แต่ก็ยังไม่พอจะผ่อนปรนความเสียวลงไปได้ ปากเธอยังร้องโหยหา "จับนมหน่อย พี่บอยจับนมหนูหน่อย จับหน่อย อ๊ายยยยยยยยย"
   "ซี๊ดดด สุดยอด" บอยคราง "เป็นไงหล่ะ บอกให้กูใส่ถุงตลอด โดนสดบ้างร้องเป็นกะหรี่เลย อีสัส"
   แม้แต่ในวังวนแห่งความเสียวซ่าน คำพูดนั้นก็ยังบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเบลยิ่งกว่ามีดที่กรีดลงไป น้ำใส ๆ ไหลออกมาที่รอบตา นี่คือผู้ชายที่เธอยอมมอบตัวมอบกายให้จริงน่ะเหรอ ทำไมเขาไม่ให้เกียรติเธอเลย ทั้งอยากได้เพื่อนรักของเธอ ทั้งทำแบบนี้กับเธอต่อหน้าธารกำนัล เธอเหลียวไปมองข้าวหอมเพื่อนรัก แก้มเนียนใสของเจ๊สาวนั้นแดงก่ำแต่ใบหน้ายังคงกร้าวอยู่ แม้จะมีฤทธิ์ของเลือดปิศาจไหลเวียนในหัว แต่ข้าวหอมก็ยังต่อสู้กับความเสียวได้ เบลกัดฟัน ทนกับความเสียวจากของสงวนที่พุ่งวาบไปทั่วตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่าร่างจะรู้สึกอย่างไร จิตใจเธอต้องสู้มันให้ได้ ต้องไม่ปล่อยใจไปกับมัน ต้องเอาอย่างเจ๊ เอวของเธอชะลอลงไปวูบหนึ่ง บอยทำหน้าไม่พอใจนิดนึง และเริ่มเด้งเอวสวนขึ้นมาใส่เธอบ้าง
   "อ๊ายยยยย" เบลร้องด้วยความเสียว เอวเริ่มขยับต่ออีกรอบด้วยความกระสันรัญจวนที่เจ้าของร่างไม่เต็มใจ
   "หึหึ" บอยหัวเราะ "ซี๊ดดด ขย่ม ขย่มอีก นั่นแหละ"
   "อ๊ายยยยยยยยยยยย" เบลกรีดร้องสุดเสียง เมื่อน้ำกามร้อนของบอยฉีดพุ่งเข้ามาในตัวเธอ บอยพยายามยกตัวเธอออก แต่ร่างของเธอก็คว้าเขาไว้ตามสัญชาตญาณแห่งความเสียว มือแข็งแรงของการ์ดหลายคนคว้าตัวเธอแล้วดึงออกจากบอย เธอดิ้น คว้าเปะปะไปทั่วร่างของพวกการ์ดที่เอาอวัยวะเพศมาถูไปทั่วหน้าของเธอ กลิ่นของมันปลุกเร้าอารมณ์ของเธอจนน้ำลายของเธอไหลออกมาหยดลงไปเต็มคาง แต่ขณะเดียวกัน มือที่ไขว่คว้าของเธอก็ไปโดนอะไรแข็ง ๆ เข้า......
   "ไม่อยากมีความสุขแบบเพื่อนเขาบ้างเหรอ" เสี่ยต้นกระซิบที่ข้างหูข้าวหอม แค่ลมหายใจที่ลอยมาเข้าหูก็ทำให้เด็กสาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว
   "ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนี้" เธอกัดฟันตอบ
   "แล้วแบบไหน" เสี่ยต้นกระซิบถามต่อ ข้าวหอมดิ้น ปลายถันของเธอเหมือนจะถูอยู่กับชั้นในทุกครั้งที่เธอขยับ มันช่างเสียวจนใจจะขาด มือพยายามกุมไปที่หน้าอกแต่เสื้อเกราะก็กันไว้ นี่ถ้าเธอเอามันออกไปได้ เธอจะได้จับสัมผัสมันได้เต็มที่ และให้คนอื่นช่วยลูบไล้ถูไถมันได้ แต่แค่เธอคิดชุดเกราะก็จะหายไปนี่....... ไม่ ไม่ ไม่เธอไม่ได้อยากให้มันหายไป
   "แบบนั้นหรือเปล่า" เสี่ยต้นชี้ให้ข้าวหอมดูเบล ที่บัดนี้ถูกการ์ดหกคนลากออกมาจากตัวพี่บอยและรุมปลุกปล้ำจากทุกทางอยู่ สีหน้าของเบลช่างเปี่ยมด้วยความสุขสันต์ ข้าวหอมน้ำลายไหล ร่องรักของเธอช่างว่างเปล่านัก นี่ถ้ามีดุ้นใหญ่ ๆ อย่างนั้นมาเติมให้เต็มก็คงดี แต่ตอนนี้แม้แต่นิ้วของเธอเองยังแหย่เข้าไปทลายความว่างเปล่าที่แทงลึกเข้าไปในจิตใจเธอยังไม่ได้เลย ชุดเกราะของพี่นทีนี่เกะกะจริง ๆ ไม่ ไม่ มันปกป้องเธออยู่ตามหน้าที่ของมัน
   "หรือแบบนั้น" น้ำกามของการ์ดแตกใส่หน้าแตงโมเต็ม ๆ เธอคว้านลิ้นเลียทุกหยาดหยดที่ลิ้นเอื้อมไปถึงได้ด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม พร้อมกันนั้น ปิศาจก็พ่นของเหลวสีดำใส่เข้าไปในมดลูกของแตงโม เธอกรีดร้องออกมาด้วยความสุขสันต์ ของเหลวทั้งสองไหลเยิ้มเปรอะเปื้อนไปทั่วตัว
   "แอร๊ยยยยยยยยยยยย" แตงโมร้อง "สุดยอด สุดยอดค่า อีก อีก ทำอีก เยอะ ๆ แรง ๆ สุดยอด"
   ตาของสาวแตงโมเหลือกโพลง ไม่มีเค้ารอยแห่งความเป็นผู้เป็นคนเหลืออยู่ เธอเหนี่ยวบ่าของปิศาจราคะ แล้วขย่มตัวเองลงบนหางของมันอย่างรัว ๆ สีหน้าท่วมท้นไปด้วยความสุขสมทุกครั้งที่หางของมันพุ่งเข้าไปลึกสุดในตัวเธอ และร้องด้วยความเสียวกึ่งเสียดายทุกครั้งที่มันครูดออกมาจากตัว มือสองข้างก็คว้าแท่งหรรษาของการ์ดทั้งสองรูดอย่างรัว ๆ ของเหลวสีขาวไหลท่วมหยดหยาดจากใบหน้าลงไปตามอกอวบและเอวคอดกิ่ว ขณะที่ของเหลวสีดำก็ล้นทะลักออกมาจากรูสวาทไม่ขาดสาย
   แล้วทำไมบนตัวเธอเองยังมีแต่เหงื่อ ไม่เห็นมีอย่างที่แตงโมมีเลย เธอก็อยากได้มันไม่ใช่เหรอ
   ไม่ เธอไม่อยาก ความอยากที่เธอรู้สึกอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ของเธอ และเมื่อไม่ใช่ของเธอ เธอก็สามารถแยกตัวจากมันได้ ข้าวหอมดันตัวขึ้นนั่งตัวตรงและวางมือทั้งสองบนหน้าตัก สูดหายใจลึก ๆ กำหนดการไหลเวียนของกระแสเวทมนตร์ในตัว เพียงครู่เดียวเธอก็สัมผัสได้ถึงเวทมนตร์ส่วนของตัวเธอเอง และเวทมนตร์แปลกปลอมที่กำลังพยายามเข้าแทรกแซงจิตใจและร่างกายของเธออยู่ เมื่อสัมผัสได้แล้ว ก็ใช้เวลาไม่นานที่จะแยกกระแสเวทมนตร์สองชนิดออกจากกัน และใช้พลังของเธอเองกักพลังปิศาจเอาไว้
   เสี่ยต้นร้องตะโกนด้วยความโกรธเมื่อเห็นข้าวหอมเลิกบิด เลิกชัก เลิกหอบหายใจด้วยความเสียว แต่กลับสงบลงได้
   "ไอ้บอย มึงมานี่ซิ" เสี่ยต้นตะโกนเรียก บอยที่กำลังช่วยรุมเบลอยู่ ลุกขึ้นด้วยความเสียดาย แล้วเดินมา
   "มึงว่าถ้าลองจิ้มมันอีกเข็ม...." แต่เสี่ยต้นยังพูดไม่ทันจบ ก็มีเสียงดังขึ้น
   ปัง!!!
    เบลแอบล้วงเอาปืนของการ์ดที่กำลังรุมเธออยู่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่บัดนี้ปืนกระบอกนั้นชี้มาทางเสี่ยต้น บอยที่ยืนอยู่ระหว่างเบลและเสี่ยต้นล้มพับลงไป มีรูใหญ่ขนาดสองนิ้วที่บนหัว
"ถอยออกมาจากเจ๊นะ" เบลพูดเสียงสั่นเทา ตัวก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว ของเหลวหลากชนิดยังคงไหลเยิ้มออกจากร่องเสียว แต่สีหน้าของเธอนั้นมุ่งมั่น เธอเหนี่ยวไก
ปัง!!!
เสี่ยต้นจับลูกปืนไว้ด้วยมือเปล่า เบลตาเหลือก
ทันใดนั้น พวกการ์ดพยายามมาคว้าตัวเบล แต่เธอหันไปรัวปืนใส่การ์ดอีกสองคนจนพวกมันล้มลงไปจมกองเลือด แต่ปิศาจตนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจับตัวเธอไว้ได้ในกรงเล็บก้ามปูของมัน
   "ใจกล้า รักเพื่อน ช่างเป็นคนดีจริง ๆ นะ น้องเบล" เสี่ยต้นพยายามพูดดี แต่เสียงของมันแทบจะกดความโกรธเอาไว้ไม่อยู่แล้ว "เป็นคนดีมากนักมึงอย่าอยู่เลย!!"
   "ไม่!!!" ข้าวหอมร้อง บังคับตัวออกมาจากสมาธิ แต่ไม่ทันเสียแล้ว ขวานของเสี่ยต้นฟาดสุดแรงลงไปที่ร่างเปลือยของเบลจนขาดสองท่อน เลือดสาดกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง
   ดาบปรากฏขึ้นในมือข้าวหอมเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่โทสะที่ระเบิดขึ้นในใจของเธอนั้นรุนแรงกว่าที่ความเสียวใด ๆ จะกลบได้ เปลวเพลิงสีทองพวยพุ่งไปรอบตัว เผาร่างทั้งปิศาจและการ์ดเป็นผุยผงไป ข้าวหอมเดินตรงดิ่งเข้าหาเสี่ยต้นด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้น
   "มึง ไอ้ต้น" ข้าวหอมตะโกน พลางชี้ดาบใส่หน้าเสี่ยต้น แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกถึงความเสียวโหวงในท้องน้อย เมื่อสมาธิเธอแตก พลังที่ควบคุมไม่ให้เลือดปิศาจเข้าครอบงำเธอก็สลายไปด้วย ความเสียวกระสันต์เริ่มไหลเวียนกลับมาในร่างเธออีกครั้ง เข่าของเธอเริ่มอ่อนลง เธอหนีบขาเข้าด้วยกันและกัดฟันแน่น
   "ยังมีอารมณ์อยู่สินะ" เสี่ยต้นรำพึงเมื่อเห็นท่าทางของเธอ "ดูอีนั่นสิ มันยังไม่รู้เลยมั้งว่าเพื่อนมันตาย"
   แตงโมยังคงนอนบีบนมและติ้วหีตัวเองอยู่ ข้าวหอมเบือนหน้าหนี รู้สึกร้อนวูบขึ้นมาอีกครั้ง
   "จะฝืนไปทำไม หือ" เสี่ยต้นถาม ข้าวหอมเห็นแล้วว่ามันพยายามประวิงเวลา ยิ่งปล่อยให้เธอเสียวขึ้นเท่าไหร่ มันยิ่งได้เปรียบเท่านั้น ข้าวหอมพยายามกักแยกพลังปิศาจอีกครั้ง แต่เธอไม่มีสมาธิพอจะทำได้สำเร็จ เสี่ยต้นเหมือนจะเห็นความวอกแว่กของเธอ จึงได้ก้าวเข้ามาและฟาดขวานใส่ทันที ข้าวหอมยกดาบขึ้นกัน แต่มือสั่นเทาของเธอก็ไม่มีแรกพอจะต้านทานได้ ดาบกระเด็นหวือลอยหายไปและข้าวหอมก็ล้มลงบิดตัวไปมาด้วยความเสียวอีกครั้งจากการเคลื่อนไหวที่ทำให้เนื้อตัวเธอบดเบียดกับเสื้อผ้ามากเกินไป เสี่ยต้นยกขวานขึ้นอีกครั้ง และฟาดลงมา ข้าวหอมยกมือขึ้นกันหน้า
   เปรี้ยง!
   พลังงานของชุดเกราะ: 63%
   เปรี้ยง!
   พลังงานของชุดเกราะ: 52%
   เปรี้ยง!
   พลังงานของชุดเกราะ: 42%
   เปรี้ยง!
   พลังงานของชุดเกราะ: 30%
   เปรี้ยง!
   พลังงานของชุดเกราะ: 22%
   เปรี้ยง!
   พลังงานของชุดเกราะ: 8%
   "รู้ไหม กูคิดผิดสุดแล้ว ที่จะเอามึงไปสังเวยเนี่ย" เสี่ยต้นคำราม "ถ้าฆ่ามึงไปตั้งแต่มีโอกาสก็ไม่มีปัญหาแล้ว ตายซะเถอะ สาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัย"
   มันเงื้อขวานขึ้นสุดแขน ข้าวหอมหลับตา รู้ดีว่าชุดเกราะไม่มีพลังงานเหลือพอจะป้องกันตัวเธอแล้ว

   โครม!!!
   ร่างในชุดเกราะขาวขลิบทอง ที่เต็มไปด้วยรอยแตกร้าวพุ่งเข้ามาใส่เสี่ยต้นเต็มแรงจนมันหน้าทิ่มไป
   "มึงเป็นใครเนี่ย" เสี่ยต้นร้อง เมื่อเห็นดาบเล่นเรียวโค้งของพี่นทีจ่อมาที่หัวใจของมัน
   "เป็นแฟนเจ๊" พี่นทีตอบสั้น ๆ แล้วแทงดาบลงไป
   "หึหึหึหึหึ" เสี่ยต้นหัวเราะ ทั้งที่เลือดกบปากและมีดาบแทงทะลุอก "ไม่ทันแล้ว พญาปิศาจจะกลับมา ผนึกเริ่มคลายแล้ว ไม่มีใครหยุดมันได้ 5555"
   เสี่ยต้นส่งเสียงค่อกแค่กอีกสองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งไป นทีหันมาร่ายคาถาคลายพลังปิศาจที่สะกดแตงโมกับข้าวหอม
   ทันทีที่อารมณ์รัญจวนหายไปข้าวหอมก็ทะยานไปที่ร่างของเบลและกอดร่างซีกซ้ายของเพื่อนแน่นโดยไม่สนใจเลือดที่เปรอะเต็มตัวเธอ แตงโมหันมองรอบตัวอย่างงงๆพักหนึ่ง จนเห็นร่างของเบลจึงได้ร้องไห้โหยหวนแล้วโถมตัวเข้ามา
   "เบล เบล เจ๊ ทำไมเบลเป็นอย่างนี้หล่ะ เบล"
   "ไม่มีใครช่วยเบลได้แล้วหล่ะ" นทีพูดเศร้า ๆ "ไปเถอะ พี่ส่งข่าวไปที่สภาผู้พิทักษ์แล้ว เดี๋ยวเขาจะส่งทีมมาดูแลเรื่องเบลเอง ตอนนี้เราไปกันเถอะ"

   นานทีเดียวกว่านทีจะกล่อมให้แตงโมกับข้าวหอมผละจากศพของเบลได้ ทั้งคู่พาแตงโมไปส่งที่หอก่อน ก่อนจะไปรายงานที่สภาผู้พิทักษ์ โดยข้าวหอมแวะอาบน้ำล้างตัวที่ห้องน้ำของสภาขณะที่นทีเข้าไปคุยกับพวกผู้อาวุโสตามที่นทีบอก เธอยังช็อกจนคิดจะทำอะไรเองไม่ถูก
   "ผนึกนั้นซ่อมแซมไม่ได้จริง ๆ น่ะหรือครับ" มงคลกำลังถามพี่นทีอยู่ตอนที่ข้าวหอมตามเข้าไปในห้องประชุมสภา
   "เอาเป็นว่าผมไม่รู้ว่าจะซ่อมแซมมันยังไงแล้วกัน" นทีพูด "และเกรงว่าจะหาคนที่รู้มากกว่าผมภายในสี่สิบชั่วโมง คงจะไม่ง่าย"
   "ถ้าเช่นนั้นเราจะทำไงดีล่ะ" ผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งถาม "เราใช้เวลาตลอดปีที่ผ่านมา พยายามสกัดไม่ให้พวกปิศาจทลายผนึกให้สำเร็จ"
   "ตอนนั้นพวกคุณไม่มีผม" นทีพูด "อีกสองวัน ไปเจอกันที่ผนึก ผมชักมันมืออยากฆ่าพญาปิศาจแล้ว"
   พวกผู้อาวุโสมองหน้ากัน
   "ถ้าพวกท่านไม่เชื่อในฝีมือผม" นทีพูดต่อ "ก็ไม่ต้องไป ผมจะไปจัดการกับมันเอง" นทีลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินมารับตัวข้าวหอม
   "อ้อ" เขาหันไปบอกพวกผู้อาวุโส "ในช่วงสี่สิบชั่วโมงนี้ พวกปิศาจที่เหลืออยู่จะได้รับพลังจากเจ้านายมันที่กำลังฟื้นตื่น มันจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ออกล่าเหยื่อไปเตรียมไว้ป้อนนายของมัน จัดกำลังคุ้มกันให้แน่นหนาด้วย" เขาคว้าข้อมือข้าวหอมและเทเลพอร์ตพาเธอไปที่ห้องของเธอ
   "เจ๊ พี่เสียใจด้วยเรื่องเบลนะ" นทีพูดเมื่อเข้ามาถึงในห้อง "พี่พยายามที่สุดแล้ว แต่ก็ไปถึงได้เร็วเท่านั้นจริง ๆ"
   "ความผิดหนูต่างหาก" ข้าวหอมสะอื้น ซบหน้าบนไหล่พี่นทีแล้วปล่อยโฮ "หนูนึกว่าพี่ตายไปแล้วด้วยซ้ำ ถ้าหนูเชื่อพี่สักหน่อย..."
   "พอ พอ ไม่ต้องโทษใครแล้ว" นทีบอก กอดตัวข้าวหอมไว้มั่นและลูบหัวเธอ จนเมื่อเสียงสะอื้นของเธอเงียบหายไป เขาจึงปล่อยตัวเธอและเดินไปตามมุมห้องและเริ่มวาดตัวอักขระต่าง ๆ
   "ทำอะไรคะ"
   "ทำให้ห้องนี้ปลอดภัย" นทีบอก "อย่างที่พี่บอกกับสภาไป ในสองวันนี้ ปิศาจจะตื่นตัวกว่าปกติ มันอาจจะมาหาเจ๊ก็ได้ เพราะอย่างที่รู้ เจ๊ก็เป็นสิ่งที่ยั่วตายั่วใจพวกปิศาจมาก"
   เขาเดินวนรอบห้องของเธอสามสี่รอบจนพอใจ "เอาหล่ะ เจ๊ ฝันดีนะครับ พี่ไปแล้ว เจอกัน..."
    

ปล.ซ่อนในเรื่องบรรทัดสุดท้ายบรรทัดเดียวนะครับ
ปปล. ตอนต่อไป มาวันจันทร์นะครับ (ตอนพิเศษ ้องมาวันพิเศษ หุหุ) แต่หลังจากนั้นอาจจะช้าลงหน่อยนึง
ปปปล. ต้องขออภัยแฟนคลับเสี่ยต้นด้วยนะครับ ที่ต้องจบชีวิตเสี่ยต้นลงเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่ขอให้อดทนนะครับ(สปอยเลอร์ ระบายดำเพื่ออ่าน ถ้าไม่อยากอ่านสปอยเลอร์ก็ข้ามไปได้เลยนะครับ) -  เสี่ยต้นจะได้เปิดซิงข้าวหอม ในตอนที่ 52  -

แนวปวดตับเริ่มมาเรื่อยๆ น้องเบลใจสู้ แต่น่าเสียดายที่ต้องจบชีวิต ส่วนน้องโมเจอฤทธิ์หางปีศาจเข้าไป ลีลาพี่เก่าอาจไม่เพียงพอซะแล้ว
พออ่านถึงตอน เสี่ยต้นเปิดซิงข้าวหอม อ๊างงงง สับสนไปหมด ทำไมอีกนานจัง
ขอบคุณครับ

เริ่มปวดตับล่ะ

น่าสงสารเบลที่ช่วยเพื่อนจนตัวตาย แต่ถ้าคืนชืพได้คงดี

เมื่อข้าวหอมจะโดนลุงนทีเนี่ย

ตอนนี้ก็ต้องรอดูว่า
พญาปีศาจจะออกมาเป็นแบบไหน
ขอบคุณครับ

เดี๋ยวนะ เรื่องนี้ตอนมนเยอะถึงขนาดนั้นเลยเรอะ

นึกว่าข้าวหอมจะทนไม่ไหวแบบเพื่อนแล้ว

สมุนและพวกปีศาจมีมากเหลือเกิน ฝ่ายนทีและข้าวหอมไม่มีใครมาเพิ่มกลับน้อยลง อีกแค่สี่สิบชม.จะทำอย่างไร นทีเพิ่มความสามรถให้คนอื่นได้บ้างไหม

โดนรุมจนได้ จะรอดไหมอะท่าทางกำลังสนุก

แนวปวดตับเริ่มมาเรื่อยๆ น้องเบลใจสู้ แต่น่าเสียดายที่ต้องจบชีวิต ส่วนน้องโมเจอฤทธิ์หางปีศาจเข้าไป ลีลาพี่เก่าอาจไม่เพียงพอซะแล้ว
พออ่านถึงตอน เสี่ยต้นเปิดซิงข้าวหอม อ๊างงงง สับสนไปหมด ทำไมอีกนานจัง
ขอบคุณครับ

เสี่ยต้นตายแล้ว จะให้มาเปิดซิงก็นานหน่อยนะครับ แต่คนยังอยู่นี่สิ....

เดี๋ยวนะ เรื่องนี้ตอนมนเยอะถึงขนาดนั้นเลยเรอะ

วางพล็อตซีซั่น 1 ไว้ประมาณ 55-60 ตอนครับ ตอนนี้เขียนได้แล้วถึง (และตัน ๆ อยู่ที่) 53 แต่ตอนหลัง ๆ ยังอาจมีต้องปรับแก้อีกพอสมควร ซีซั่น 2 กับ 3 มีแผนแบบคร่าว ๆ (คร่าวมาก ๆ) แต่ไว้รอดูเรตติ้งก่อน ว่าสมควรจะเขียนต่อไปไหมนะครับ

เสี่ยต้นเกือบทำสำเร็จแล้ว

เสี่ยต้นตายแล้ว ตายไปก็เป็นวิญญาณเป็นปีศาจได้ซิ หรือว่าวิญญาณจะแตกสลายไปด้วย ข้าวหอมคงทำใจยากที่เพื่อนตายไปทั้งคน

ขอบคุณ​ครับ.. ผนึกซ่อมแซมไม่ได้.. จ้าวปิศาจถ้าสามารถออกมาได้​ จะสามารถปลุกฟื้นคืนชีพเหล่าปิศาจที่ตายได้หรือเปล่า