🧡 XONLY 🧡

พลอยสู้ๆ เอาใจช่วย

กรรมที่ยังไม่หมด ใช่ไอ้เอ็มหรือเปล่า ถ้าใช่คงได้บู๊แหลกกันแน่นอน

ระหว่างรอร้านเกะเปิด ขอกลับมาอ่านตอนเก่าๆๆไปพลางๆๆก่อนนะขอรับ อิอิิอิ

เคราะห์กรรมของพลอยยังไม่หมด อยากให้หมดไวๆ จัง น่าสงสารมาก เข้าใจอยู่นะว่าเข้าไปยุ่งไปแก้ไขไม่ได้

คราวนี้พลอยรุ้งคงมีธาตุน้ำในตัวแน่ๆ
แล้วทีนี้พระเอกริวกะเราก้ได้พบธาตุในตัวเพิ่มไปอีกสุดยอดไปเลย

อันนี้กลับมาที่ลพบุรี บ้านป้าของเอ็มหรอ ทำไมริวถึงกังวลจัง

ความหลังของพลอยเยอะมาก

วิบากกรรมที่รุ้งพลอยต้องเจอทำให้แข็งแกร่งขึ้นเยอะเลย

ขอบคุณ​ครับ​
นี้สินะในชีวิตจริง
ถึงโดนกับดัก
สัตว์​เลี้ยงแฟนเก่ากันเป็นแถว

เห็นชื่อตอนกับรายละเอียดแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับรุ้งพลอยอีกไหมเนี่ยอุตส่าแฮปปี้ตั้ง 2 ตอนใหญ่ๆ 

เวย์มาสนิทกับริวได้อย่างไร น่าสนใจช่วงแรกที่พบกัน

น่าสงสารรุ้งพลอย

 ::Glad::รอพรุะอกพ่นไฟได้

อ้างจาก: ΜoNoTΩИ∑ ★★★ เมื่อ ตุลาคม 12, 2019, 05:23:57 หลังเที่ยง
สวัสดีครับสวัสดี ผมต้องขอโทษจริงๆที่ทิ้งช่วงการลงตอนนี้มาหลายชั่วโมงจากกำหนดการเดิม ยังไงก็ขอให้สนุกกับตอนนี้ครับ


ตอนนี้มีซ่อนข้อความต้องแสดงความคิดเห็นกันก่อนครับ


1. แสดงความคิดเห็นอะไรก็ได้เพื่อขออ่าน

2. เมื่ออ่านจบทั้งหมดแล้ว คิดเห็นอย่างไรกันครับ


ปล. ตอนนี้มี 2 part ครับ อย่าลืมอ่าน Reply ที่2


•••••

ความเดิมตอนที่แล้ว


หลังจากที่พลอยได้ปลดล็อคความรู้สึก และ ปลดล็อคความรู้สึกของตัวเอง เธอก็โดนริวบรรเลงเพลงเอว กระเด้าไม่ยั้ง นอกจากนี้สิ่งที่เซอร์ไพรส์มากๆนั้นก็คือ คนที่ริวมาหานั้นนือ พี่กุล เจ้านายผู้มีพระคุณกับพลอยมากๆ

แต่เมื่อความจริงถูกเปิดเผยว่าพี่กุลนั้น คือแม่บุญธรรมของพลอย ความรู้สึกของพลอยนั้นก็ได้ถูกเติมเต็มอีกครั้ง
แต่ในขณะที่พลอยกำลังมีความสุขนั้น พิกุลก็ได้เกิดกังวลอะไรบางอย่างขึ้นมา  มันคืออะไรกันแน่นะ


•••••••


ตอนที่ 19   :   โชคชะตาของรุ้งพลอย




ริวกะนั้นนึกถึงเรื่องราวเมื่อ 2 ปีก่อนที่เขาเข้าไปถล่มรังของอาคะโทระ ซึ่งเขาได้เจออมรณาตนหนึ่ง ทำให้เขานั้นถึงกับต้องผิดสัญญากับริน ปลดปล่อยพลังอัคคีที่มันหลับใหลอยู่ในตัวออกมา ผลของการใช้พลังเพลิงทั้งๆที่ยังไม่สามารถควบคุมได้ทำให้เขาถึงกับบาดเจ็บหนัก ตั้งแต่นั้นมารินจึงยื่นคำขาดว่าห้ามใช้พลังนี้อีก


[ ริวกะ ]  :  ครับน้ากุล ผมรู้ครับว่าในตัวผมมันมีพลังเพลิงด้วย  อีกทั้ง....


[ พิกุล ]  :  อื้ม เรื่องนี้รินก็เล่าให้น้าฟังแล้ว แต่น้าจะขอย้ำอีกครั้งนะ ริวห้ามใช้มันอีก ถ้าริวยังใช้เพลิงนั้น ร่างกายริวเองจะแย่


[ ริวกะ ]  :   ครับน้ากุล ว่าแต่ทำไมน้ากุลพูดเรื่องนี้ครับ


[ พิกุล ]  :  อืม .... ริว ตอนนี้เคราะห์กรรมของพลอยยังไม่หมดซะทีเดียว ถึงน้าจะรู้น้าก็ฝืนชะตาสวรรค์ไม่ได้ ริวต้องคอยปกป้องน้อง น้ารู้เท่านี้ ถ้าเกิดริวใช้พลังเพลิงจนร่างกายบาดเจ็บกระทันอีกมันจะแย่นะ


[ ริวกะ ]  :  เคราะห์กรรม เคราะห์กรรมของพลอยยังไม่หมด แล้วเคราะห์กรรมของพลอยครั้งนี้จะมาในรูปแบบไหนครับ


[ พิกุล ]  :  น้าเองก็ตอบไม่ได้นะริว   แต่น้ารู้ว่ายังไงตอนนี้เคราะห์กรรมของพลอยยังไม่หมด แม้จะเลี่ยงเคราะห์กรรมไม่ได้ แต่ริวจะสามารถผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ ริวเข้าใจไหม


[ ริวกะ ]  :  ครับ ผมเข้าใจแล้วครับน้ากุล


พิกุลอธิบายเหตุผลทั้งหมดให้ริวฟัง ดูเหมือนว่าวิบากกรรมของพลอยยังจะไม่หมด โชคดีที่ตอนนี้ริวกะได้เข้าก้าวเข้ามาแล้ว เขาคงจะช่วยคุ้มครองและปัดเป่าเภทภัยต่างๆให้เบาบางลงได้บ้าง อีกทั้งพลังบางส่วนของพลอยเองก็ตื่นขึ้นมาแล้วด้วยมันคงจะช่วยคุ้มครองพลอยได้บ้าง แต่ยังไงก็ตามก็คงต้องพึ่งริว เพราะอย่างไรพิกุลก็ไม่อยากให้พลอยนั้นกลายเป็นคนทรงแบบต้นตระกูลคนก่อนๆแน่นอน


• • • • • • • •


. . .  ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน วันที่พลอยได้ปลดปล่อยวิญญาณคุณลุงที่ Domo Pub . . .


หน้าผับ Domo ไอ้เอ็มและไอบาส 2 เพื่อนชั่วได้พากันมายัง Domo เพื่อหวังจะเคลมน้องพลอยคนสวย ตามที่นัดแนะกันไว้ พวกมันมาดูลาดเลาและต้นทางเพื่อจะได้รู้ว่าพลอยทำงานยังไง เดินกลับบ้านตรงไหน และ กลับเวลาใด


[ บาส ]  :  เห้ย !!!  ได้ชัวร์นะ 3 พันเชียวนะเฮ้ย


[ เอ็ม ]  :   3 พัน มันคุ้มนะเฮ้ย มึงคิดดูนะ มึงกำเงิน 3 พันไปตีกะหรี่ จะได้สักกี่น้ำ ปากก็ไม่ได้ดูด ห้ามนู่น ห้ามนี่
แต่มึงเอามาให้กู มึงจะได้เย็ดอีพลอยไม่อั้นเลยนะเว้ย เย็ดจนกว่าควยจะหด เย็นจนกว่าน้ำจะแห้ง คุ้มชิบหาย ที่สำคัญเย็ดสดด้วยนะ


[ บาส ]  :  เออๆ กูจะแตกในให้ยับเลย อีดอกคราวก่อนทำพวกกูเจ็บตัวฟรีๆ


[ เอ็ม ]  :  แล้วไปทำอีท่าไหนวะ ถึงได้โดนส้นตีนกันมา พวกมึงก็ตั้งหลายตัวโดนไอ้ห่านั้นคนเดียวเนี่ยนะ


[ บาส ]  :  ไม่รู้ว่าแม่งเป็นใคร มือหนักตีนหนักชิบหาย เนี่ยไอกอล์ฟโดนมันหักขาจนหลอนไปแล้ว ส่วนไอ้กั้งก็แขนหักไปอีก ถ้าแม่งไม่เสือกนะกูได้เย็ดอีพลอยเมียเก่ามึงไปแล้ว


[ เอ็ม ]  :  เอาน่าๆ  รับรองมึงได้เย็ดสมใจแน่  เฮ้ย !!!


ในขณะที่พวกมันกำลังคุยกันนั้น ไอ้เอ็มก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ เพราะกลุ่มของพลอยนั้นกำลังเดินออกมา ประกอบไปด้วย เวย์ ริว พลอย และ คุณป้า ไอ้เอ้มถึงกับขนลุกขนชันไปหมดทันทีที่ได้เห็นกลุ่มพวกเขาเดินออกมา พลันหน้าซีด ปากสั่น ตัวแข็งไปหมด จนไอ้บาสตกใจ

[ บาส ]  :  เฮ้ย เป็นไรวะ

[ เอ็ม ]  :  กลับก่อนไอบาส เร็ว !!!

อยู่ดีๆ ไอ้เอ็มก็เปลี่ยนท่าทีทันที มันเรียกไอ้บาสให้กลับอย่างรวดเร็ว ไอ้บาสก็ยึกๆยักๆ แต่ก็ยอมตามกลับ
ไอ้เอ็มนั้นถึงกับหัวใจเต้นแรง เต้นรัวมากไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แจ่อาหารของมันนั้นอยู่ในพวกที่เรียกว่า
กลัวจนตัวสั่น


[ บาส ]  :  ไอ้เอ็มมึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย อีพลอยอุสส่าห์มาแล้ว 


[ เอ็ม ]  :  เจอตัวปัญหา ไอ้สัดเอ๊ย


ไอ้เอ็มอยู่ดีๆก็โพล่งขึ้นมาซะเฉยๆเลย อะไรคือตัวปัญหา อะไรคือเรื่องที่ไอ้เอ็มพูดกันแน่นะ


[ บาส ]  :  อะไรมึงวะ นี่อย่าบอกนะว่า ไม่มีปัญญาเอาอีพลอยมาให้กูเย็ดอ่ะ


[ เอ็ม ]  :  ไอ้สัด เงียบก่อน มันไม่ง่ายแล้ว ข้างๆอีพลอยมีตัวปัญหาอยู่ แต่มึงไม่ต้องกลัว ถ้าจะเล่นมันกูมีคนช่วยเยอะ มึงได้เย็ดอีพลอยแน่ ส่วนกูจะได้เอาคืนมันสักที  ขอเวลาอีกสักอาทิตย์กูจัดชุดใหญ่ให้แน่


ไอ้เอ็มพูดด้วยสีหน้าที่ทั้งหวาดกลัวทั้งมุ่งมั่น ใครกันนะที่มันบอกว่าเป็นตัวปัญหา มันไม่เคยเจอริวนี่
หรือว่าตัวปัญหานั้นจะเป็นคนที่มากับริวกันนะ



. . . .  ปัจจุบัน . . . .


ริวกับพิกุลยืนคุยกันด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดเอามากๆ ดูเหมือนพิกุลจะรับรู้ว่า เคราะห์ของพลอยยังไม่หมด
เธอจึงได้พูดคุยกับริวเรื่องพลังที่มันอันตรายของริวนั่นเอง ส่วนริวก็รับฟังและเชื่อฟังอย่างมาก เพราะต่อให้พิกุลไม่บอก เขาก็ไม่กล้าเอาออกมาใช้อยู่แล้ว เพราะตลอด 2 ปีที่ผ่านมา เขาพยายามฝึกควบคุมมันตลอด แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะไม่ได้รับผลข้างเคียงจากเพลิงอันร้อนแรงดุจเพลิงมังกรนี้


[ ริว ]  :  ว่าแต่น้ากุลครับ จะทำยังไงกับพนักงาน 3 คนนั้นดีครับ ถึงพวกเขารับปากว่าจะไม่บอกใคร แต่ผมกลัวมันจะมีเรื่องให้หลุดปากน่ะสิ่ครับ


[ พิกุล ]  :  ไม่เป็นไร น้าจะให้เวตาลไปเปลี่ยนแปลงความทรงจำของ 3 คนนั้น พวกนั้นจะจำได้ว่า เพื่อนของพวกเธอไม่สบายจนเป็นลม และริวกับพลอยเข้ามาช่วยแค่นั้น


[ ริวกะ ]  :  หา !!!  เปลี่ยนแปลงความทรงจำ ทำแบบนั้นได้เหรอครับ น้ากุล


ริวกะถึงกับเหวอจนหันควั่บเลย การลบความทรงจำนั้นทำได้ด้วยเหรอ นึกว่ามีแต่ในหนังที่ผู้ชายใส่ชุดดำๆเท่านั้นที่จะลบความทรงจำของคนได้ ริวกะถึงกับยืนเหงื่อตกเลยตอนนี้ ตกลงว่าน้ากุลคนนี้มีความลับอะไรที่ยังไม่ได้บอกเขาอีกบ้างนะ


[ พิกุล ]  :  อื้ม ในกรณีที่จำเป็น น้าถึงอนุญาตให้เวตาลทำ อย่างกรณีของพลอยก็ถูกเวตาล ลบความทรงจำตามคำสั่งของคุณพี่สกุณา


[ ริวกะ ]  :  หะ หา !!! พลอยเองก็โดนลบความทรงจำเหรอครับ    เวตาล !!!  ออกมาหน่อย


ริวกะนั้นถึงกับเรียกเวตาล ออกมาเลยทีเดียว เพราะเขาทั้งสงสัยและข้องใจเป็นอย่างมาก ว่าคุณป้าสกุณานั้น ทำไมถึงต้องทำแบบนี้กัน และทันทีที่ริวกะเรียกเวตาลออกมา เสียงลมพัดหวีดหวิวก็มาทันที และตรงหน้าก็ปรากฏร่างชายหนุ่มในชุดสูทสีดำ ราวกับพนักงานออฟฟิศก็ไม่มีผิด จะมีที่แปลกประหลาดก็คือหูที่แหลมยาวผิดปกตินี่แหละ


[ เวตาล ]  :  ครับ กระผมมาแล้วครับ ท่านริวกะ


[ ริวกะ ]  :   เวตาล นายบอกชั้นทีว่า คุณป้าสกุณา สั่งให้นายทำอะไรกับพลอยบ้าง


[ เวตาล ]  :  ได้ครับ  นายหญิงสกุณาได้สั่งกระผมไว้เมื่อ 15 ปีก่อนครับ [ ตอนนั้นพลอย อายุ 5 ขวบ ] ท่านสั่งกระผมไว้ว่ายามใดที่ตัวนั้นได้จากโลกไป เคราะห์กรรมของคุณหนูรุ้งพลอยจะเริ่มหมุนไปตามวงล้อแห่งชะตากรรม ให้กระผมปิดกั้นความทรงจำของคุณหนูพลอย เกี่ยวกับท่านพิกุลให้หมดครับ


[ ริวกะ ]  :  เพื่อ !!! เพื่ออะไร คุณป้าสกุณา ทำอะไรลงไป คุณป้าจะไม่คิดเหรอว่าพลอยจะลำบากแค่ไหน
ถ้าไม่ปิดกั้นความทรงจำ พลอยอาจจะขอความช่วยเหลือจากน้ากุลก็ได้


เวตาลถึงกับหน้าเสียไปเลยพอเจอริวกะต่อว่าแบบนี้ ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่หนักใจ เพราะรุ้งพลอยนั้นก็เป็นเจ้านายของเขา การที่จะให้เห็นเจ้านายตัวเองลำบากเขาก็ไม่ใช่ว่าจะยินดีนัก แต่เมื่อเป็นคำสั่งก็ต้องทำ ริวกะนั้นโวยวายจนพิกุลต้องเข้ามาห้ามและตักเตือน เพราะเธอเริ่มรู้สึกว่าริวกะเริ่มจะคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว


[ พิกุล ]  :  ริว ฟังให้จบก่อน เวตาลเองก็ไม่ใช่ว่าจะเต็มใจทำนัก เขาก็เจ็บปวดเหมือนพวกเรา ควบคุมสติอารมณ์หน่อยริว


ถ้าพูดถึงตัวริวนั้นเขาจะมีปัญหาเดียวจริงๆ คือการควบคุมอารมณ์ จริงอยู่ว่าริวกะนั้นเป็นคนใจดี บางทีก็ทำตัวเอื่อยเฉื่อย แต่ยามใดที่คนรอบตัวเดือดร้อน หรือรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนสำคัญของเขามันไม่ถูกต้อง หรือไม่ยุติธรรม ริวกะจะโมโหแบบไม่มีสาเหตุทันที แต่ยังดีที่พิกุลช่วยพูดเพื่อเตือนสติเขา และข้อดีของริวคือเมื่อมีคนพูดหรือเตือนสติ แค่นิดเดียว เขาจะปรับอารมณ์และกลับมาเป็นคนที่ใช้เหตุผลทันที ราวกับดีดนิ้วเลยทีเดียว


[ ริวกะ ]  :   ชั้นขอโทษนะเวตาล 


[ เวตาล ]  :  ไม่เป็นอะไรครับท่านริวกะ กระผมกลับรู้สึกปลื้มใจที่ท่านเป็นห่วงคุณหนูรุ้งพลอยจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้ครับ


[ ริวกะ ]  :  นายช่วยบอกเหตุผลหน่อยได้ไหมเวตาล ว่าทำไมคุณป้าสกุณาต้องทำแบบนี้


[ เวตาล ]  :  ในเชิงลึก กระผมไม่อาจทราบเหตุผลของนายหญิงสกุณาเลยครับ จนทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ทราบเหตุผลนั้น วันนั้นที่โรงพยาบาล ตอนที่มือของกระผมสัมผัสที่ศรีษะของคุณหนูรุ้งพลอยและต้องปิดกันความทรงจำของเธอตามคำสั่ง กระผมเจ็บปวดเหลือเกินครับ ( จะร้องไห้ )


[ ริวกะ ]  :  หลังจากนั้นล่ะ


[ เวตาล ]  :  หลังจากนั้นกระผมก็มองไม่เห็นคุณหนูรุ้งพลอยอีกเลยครับ จนกระทั่งท่านพิกุลกลับมา ( มองที่พิกุล )


[ พิกุล ]  :  พอน้ากลับมาเมืองไทย เวตาลก็รีบมาหาน้าทันที เวตาลบอกกับน้าว่า เงื่อนไขในการคลายมนต์ของพี่สกุณาคือ น้าต้องลูบที่หัวของพลอยและเรียกว่าน้องสายรุ้ง ความทรงจำทั้งหมดถึงจะกลับมา


ริวได้ฟังก็ถึงกับอ๋อทันที แบบนี้เองที่น้ากุลเดินมากอดพลอยและเรียกพลอยว่าน้องสายรุ้ง และอยู่ดีๆ พลอยก็พูดขึ้นมาว่า จำได้แล้ว จำได้แล้ว มันเป็นแบบนี้เองสิ่นะ ริวกะถึงกับมึนงงอยู่หลายนาที ตกลงว่าคุณป้าสกุณาไม่ได้เป็นแค่ร่างทรงธรรมดางั้นเหรอ แต่ถ้าเขาจำไม่ผิดเมื่อกี้น้ากุลก็บอกะเองว่าตระกูลของพลอยนั้นเป็นคนทรงที่เก่าแก่มากๆ นั่นจึงทำให้ริวพอจะเข้าใจได้ว่าต้นตระกูลทางแม่ของพลอยนั้นก็คงมีวิชา คาถาอาคม มาด้วยแน่ๆ ไม่เช่นนั้นคงไม่บริวารอย่างเวตาลแน่นอน


[ ริวกะ ]  :   ผมเข้าใจแล้วครับน้ากุล แล้วก็ขอบใจนะเวตาล ชั้นขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ตวาดนายไป อย่าถือสาเด็กอย่างชั้นเลยนะ


[ เวตาล ]   :   ( ทรุดตัวนั่งชันเข่าแบบนักรบไทย ] หามิได้ครับ เป็นใครก็คงไม่พอใจทั้งนั้น แม้แต่ตัวกระผมเองก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลของนายหญิงสกุณาเช่นกันครับ แต่กระผมเชื่อว่าท่านทำอะไร ท่านมีแผนในใจเสมอ กระผมเฝ้ามองตั้งแต่ท่านเกิด ท่านเป็นคนที่ทำอะไรเพื่อผลระยะยาวเสมอครับ


[ ริวกะ ]  :  อืม ตอนนี้ก็อย่าพึ่งหาคำตอบเลย สักวันพวกเราคงรู้เหตุผลของคุณป้าสกุณาเอง นายไปพักผ่อนเถอะ ฝากดูบ้านด้วยนะ


เวตาลก้มหัวรับคำสั่งก่อนที่จะหายไปอีกที ริวกะมองที่น้ากุลทันที ตอนนี้เขารู้แล้วว่าไม่ใช่แค่เขาที่เจ็บปวด น้ากุลเองก็เจ็บปวดเช่นกัน หลังจากที่ได้ฟังน้ากุลพูดถึงเงื่อนไขการคืนความทรงจำให้พลอย ริวก็รับรู้ได้ทันทีว่าตลอด 1 ปีที่ผ่านมา น้ากุลนั้นต้องอดทน อดกลั้นแค่ไหน ที่จะไม่เข้าไปกอดพลอย ต้องใจแข็งแค่ไหนที่จะต้องทำตัวโหดๆกับพลอย ซึ่งริวมาคิดๆดูแล้ว เขานั้นยังทุ่มเทให้พลอยได้ไม่ถึงครึ่งของน้ากุลทำให้ด้วยซ้ำ พลังของคนเป็นแม่นี่ช่างยิ่งใหญ่จริงๆ สิ่งนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกเคารพและรักน้ากุลคนนี้มากกว่าเดิมเสียอีก



ทั้งคู่ยืนคุยกันอีกสักพักก็พากันเดินเข้ามาในออฟฟิศ สภาพตอนนี้ทำให้ริวถึงกับกุมหัวเลย เพราะพลอยทั้งอ้อน ทั้งเกาะแข้งเกาะขา ทั้งขอนอนหนุนตักอาม่า เหมือนหลานสาวตัวน้อยอายุ 5 ขวบไม่มีผิด ส่วนอาม่าเองนั้นก็ยิ้มไม่หุบเลย ที่ได้เจอหลานสาวบุญธรรมอีกครั้ง พิกุลเห็นก็ถึงกับยิ้มไม่หุบเช่นกัน นานแล้วที่เธอไม่เห็นแม่ของเธอยิ้มแบบมีความสุขแบบนี้ การกลับมาของพลอยยนี่ช่วยเติมเต็มความรู้สึกได้หลายด้านโดยแท้


[ พิกุล ]  :   โหหหห หม่าม๊า อย่าไปตามใจพลอยแบบนั้นสิ่คะ เดี๋ยวเสียคนหมด

[ อาม่า ]  :  ไม่เห็นเป็นไรเลย เนอะหนูสายรุ้ง

[ พลอย ]  :  แฮ่ๆ ๆ ๆ แม่กุล งือออออ


พลอยนั้นรีบวิ่งเข้ามาเกาะแขนพิกุลทันทีพร้อมกับซบไปราวกับเด็กน้อยที่กำลังจะอ้อนอีกคน พิกุลทั้งยิ้มทั้งหัวเราะและเดินไปนั่งตรงอาม่าทันที ภาพตรงหน้าของริวนั้น คือ ครอบครัวของพลอย ที่พลอยเสียไปเกือบ 10 ปี ตอนนี้พวกเขากลับมาแล้ว และริวกะก็บอกกับตัวเองว่าจะทำทุกอย่างให้รอยยิ้มของพลอยสดใสแบบนี้ตลอดไป ( เดี๋ยวๆ มึงไม่มีเมียคนเดียว ใจเย็นไอ้หนุ่ม )


ผ่านไป 10 นาที ตอนนี้ริวนั่งเป็นหมาหงอยบนเก้าอี้อยู่คนเดียว เพราะตอนนี้ทั้ง อาม่า น้ากุล และ พลอย ต่างกอดกัน พูดคุยกันบนโซฟาอย่างมีความสุขจนลืมริวไปเลย แต่ริวก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไร แค่เห็นรุ้งพลอยยอดดวงใจยิ้มแบบนี้ เขาก็ดีใจมากๆแล้ว



จนผ่านไปเกือบชั่วโมง อาม่าก็แยกตัวไปเตรียมของว่างให้กิน พลอยจึงได้แยกออกมาหาริว ทั้งสองพูดคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิง จนพลอยนั้นพูดบางอย่างขึ้นมา


[ พลอย ]  :  งืมมมม ริว คือว่า....


[ ริว ]  :  หืม มีอะไรครับ พูดมาสิ่


[ พลอย ]  :  คือ.... คือ....


พลอยนั้นอ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าพูดออกมา อีกทั้งภาษากายตอนนี้ก็บ่งบอกว่าเธอหนักใจที่จะพูดออกมา แต่ริวไม่คิดเช่นนั้น ริวต้องการรู้ ริวอยากให้พลอยพูดทุกๆอย่างออกมา เขาจึงได้บอกว่า

[ ริวกะ ]  :  พูดมาเถอะครับ ถ้าอันไหนริวทำไม่ได้ ริวก็นะพูดตรงๆครับ ( ยิ้มและลูบหัวพลอย เบาๆ )


[ พลอย ]  :  คือ.... พลอยอยากไป ลพบุรีค่ะ พลอยอยากไปหาคุณป้าที่เคยอุปการะ ให้ที่พักอาศัยกับพลอย พลอยจากที่นั่นมา 1 ปีแล้วไม่ได้ติดกลับไปเลย พลอยอยากไปเยี่ยมท่านค่ะ


พลอยนั้นพูดสิ่งที้นึกคิดออกมา จริงอยู่ว่าตลอด 1 ปีที่ผ่านมา เธอได้แม่กุลของเธอ แอบสั่ง แอบสอน จนเธอได้ดีมีวิชาติดตัว แต่ก็ยังมีอีกคนนึงที่ถ้าไม่มีเธอคนนั้นตอนนี้ชีวิตพลอยจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ นั่นก็คือคุณป้าเจ้าของบ้านนั่นเอง


[ ริวกะ ]  :  อื้ม ไปสิ่ ริวก็อยากจะไปขอบคุณเขาเหมือนกัน


[ พลอย ]  :  เย้ ขอบคุณค่ะ รักริวที่สุดเลย


พลอยร้องเย้ๆดีใจ กระโดดดึ๋งๆเหมือนเด็กไม่มีผิด ส่วนริวนั้นก็มองด้วยความเอ็นดูในตัวว่าที่ภรรยาของเขา ความสดใสของเธอนั้นทำให้โลกของเขาสว่างไสวจริงๆ ทั้งสองได้พากันไปพูดคุยกับพิกุล แรกๆพิกุลก็ไม่ยอมบอกว่าอุสส่าห์ได้เจอพลอยจะไม่ยอมให้ไปไหน แต่พลอยก็ออดอ้อนทุกรูปแบบ จนแม่บุญธรรมของเธอนั้นใจอ่อนยอมให้ไป


สรุปว่าพิกุลจะให้ยืมรถไปลพบุรีแต่มีข้อแม้ว่า วันนี้พลอยจะต้องกลับมาที่นี่และนอนค้างกับพิกุล เพราะทั้งเธอและอาม่ามีเรื่องมากมายอยากจะคุยกับพลอยเหลือเกิน พี่มังกรก็หงอยเลยทีเดียว เพราะใจของเขาอยากจะพาพลอยไปนอนค้างด้วยกันเสียมากกว่า แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของว่าที่แม่ยายเขาก็ไม่ควรจะขัด ส่วนตัวพลอยนั้นก็รับรู้ได้ทันทีว่าริวมีอาการหงอยๆเลยล่ะ เรียกว่าหมาหงอยก็ไม่แปลก เธอจึงรีบถามไถ่ชายคนรักทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น


[ พลอย ]  :  งือออ ริว... เป็นอะไรรึเปล่าคะ

[ ริวกะ ]  :  เปล่าค่าาาาาา ไม่มีอะไร

[ พลอย ]  :  ( กอดแขน ) งื๊อออ บอกมานะบอกมาเลย ริวหน้าบูดแบบนี้จะบอกว่าไม่มีอะไรได้ไง

[ ริวกะ ]  :  ( ถอนหายใจ )  เฮ้อออ ก็อยากนอนกอดพลอยนี่ครับ แต่ทำไงได้ล่ะ วันนี้น้ากุลจะให้พลอยไปนอนด้วย เฮ้อออออออ คำสั่งแม่ยายนี่นา

ริวกะนั้นบ่นกะปอดกะแปดอย่างกับเด็กน้อยๆเลย พลอยมองคนรักตรงหน้า พลันก็ยิ้มไม่หุบ คนที่เก่งขนาดนั้นไม่คิดว่าจะมีมุมน่ารักแบบนี้ พลอยนั้นแอบอมยิ้มเล็กๆก่อนที่จะคิดในใจ

" แค่จูบคงไม่เป็นไรหรอก ก็เป็นแฟนกันแล้วนี่นา "

[ ริวกะ ]  :  เหวอออ ไปไหนเนี่ย รถอยู่ทางนี้

อยู่ดีๆพลอยก็จูงมือริวเดินออกไปทันที แต่ทางที่พลอยไปนั้นมันคนละทางกับที่จอดรถเลย ที่ที่พลอยพาไปนั้นคือหลังหอพัก พลอยจะชอบมานั่งอ่านหนังสือที่นี่เพราะมันเงียบสงบมากๆ พลอยแอบยิ้มอย่างเขินๆก่อนที่จะจูงมือริวไปที่ห้องน้ำข้างๆทันที  ริวกะตอนแรกก็ยังงงๆ แต่ตอนนี้ใจเขาเริ่มเต้นรัวๆแล้ว รุ้งพลอยจะทำอะไรกันแน่นะ แอ๊ดดด !!!  ทันทีที่ทั้งสองเข้าไปในห้องน้ำพลอยก็ปิดประตูทันที ห้องน้ำปกติมันถูกออกแบบมาให้เข้าได้คนเดียว ทำให้ตอนนี้ร่างทั้งสองกำลังเบียดเสียดจนแทบจะหลอมรวมกันอยู่แล้ว


[ ริวกะ ]  :  เดี๊ยวว พลอย ทำอะไรเนี่ย

[ พลอย ]  :  อยากคุยด้วยค่ะ 

[ ริวกะ ]  :  คุยกันที่อื่นก็ได้  ซื๊ดดดดดดดด


ยังไม่ทันที่ริวจะได้เถียงอะไร พลอยนั้นก็เอื้อมมือไปคลึงคลำลำควยของเขาทันที สัมผัสแบบนี้มันชวนเสียวดีแท้ๆ นี่ขนาดมีกางเกงกั้นระหว่างมือกับดุ้นนะเนี่ย ถ้าโดนจับตรงๆจะเสียวขนาดไหน


[ พลอย ]  :  งือออออ ริวคะ คืนนี้พลอยขอนอนกับแม่กุลนะคะ อย่างอนพลอยนะคะ


[ ริวกะ ]  :  ป่ะ เปล่า ริวไม่ได้งอน ซื๊ดดด แค่แบบอยากนอนกอดกับพลอยนะ


[ พลอย ]  :  เมื่อคืนก็ทั้งกอด ทั้งกิน พลอยไปทั้งตัวแล้ว ไม่พอเหรอคะ  หรือว่าอยากได้อีก หื๊มม


[ ริวกะ ]  :  ถ้าให้บอกตรงๆ เท่าไรก็พอหรอก ถ้าจะให้ทำกับพลอยน่ะ แต่ริวอยากนอนกอดพลอยจริงๆนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหลังริวจะกอดพลอยทั้งคืนเลย


พอริวพูดจี้ตรงๆ สาวน้อยอย่างพลอยที่แอ๊บทำตัวเร่าร้อนก็ถึงกับเขินอายทันที นี่ถ้าวันนี้ไม่ได้ออกมานี่ เธอคงโดนริวกะจับซอยอยู่ก็เป็นไปได้

[ พลอย ]  :  ซื๊ดดด อ๊อยย ริว ซื๊ดดดด

พลอยนั้นถึงกับเสียวว่าบบ เพราะริวก้มลงมาไซ้ซอกคออย่างนุ่มนวลแต่เสียวไม่ใช่ย่อยเลย จนเธอเผลอครางออกมาโดยไม่สามารถกลั้นได้ แต่พลอยเองก็ใช่ว่าจะยอม  เธอพยายามตอบสนองริวอย่างเต็มที่และตั้งใจที่จุ๊ป ริวอยู่แล้ว เธอเขย่งเท้าขึ้นจุ๊ปปากของริว 1 ครั้ง และมองด้วยสายตาที่หวานฉ่ำ เพียงไม่นานริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบกันอย่างนุ่มนวล ลิ้นของทั้งสอง นัวเนีย เกี่ยวพันกันไปมา เพื่อบิ๊วอารมณ์ของกันและกัน จนอารมณ์ของทั้งคู่ใกล้จะระเบิดแล้ว ดูเหมือนพลอยจะพลาดเสียแล้วเธอคิดแค่ว่าจะจูบเพื่อให้ริวหายหงอยบ้าง แต่ดูเหมือนพลอยจะประเมินอารมณ์ของริวต่ำเกินไป


[ พลอย ]  :  งื๊อออออ  ริวคะ ซื๊ดดดด พอก่อนนะ พลอยกลัวแม่กุลรู้


[ ริวกะ ]  :  น้ากุลจะรู้ได้ไงครับ นะ นะ ให้ริวทำนะ


ริวกะเปลี่ยนมาจูบที่ต้นคออีกครั้งเพื่อโหมเร่งอารมณ์ของพลอยให้ลุกโชนมากกว่าเดิม


[ พลอย ]  :  ซื๊ดดดดด อ๋อยย ริวคะ ซื๊ดดดด ริวไม่รู้ตัวจริงๆเหรอว่า ขะ ขอ ของริวมันใหญ่แค่ไหน ถะ ถะ ถ้าริวยัดเข้ามา พลอยได้เดินขาถ่างแน่ๆเลย งือออ พลอยอายนะคะ


[ ริวกะ ]  : ( กลั้นขำ )  อุ๊ป ฮ่า ฮ่า ฮ่า ค่าๆๆ ไม่ทำก็ได้ รักนะคะ รุ้งพลอย

[ พลอย ]  :  งื้ออออ ขอบคุณค่ะที่รัก แต่ว่าา.....


พอได้ยินคำว่ากลัวขาถ่าง ริวก็ถึงกับหัวเราะลั่นทันที ให้พูดตรงๆเขาก็ยังอยากจะจับพลอยซอยอยู่นั่นแหละ แต่พลอยขอแบบนี้เขาก็ไม่อยากจะฝืนใจนัก แต่ในขณะที่พลอยนั้นโล่งใจว่าริวนั้นคงไม่จับดุ้นอันเขื่องของเขายัดเข้าร่องสวาทของเธอแน่ๆ แต่ตรงหน้านั้นคือมังกรตาเดียวที่ผงาดเพราะฝีมือของพลอยนั่นเอง มันดันจนเป้ากางเกงของริวนั้นนู่นโด่งออกมาเลยทีเดียว พลอยถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อกก มองตาไม่กระพริบ



พลอยถึงกับลืมตัวเอื้อมมือไปราวกับว่าจะสัมผัสมัน แต่แค่แปปเดียวก็ต้องชะงักและข่มใจดึงมือกลับมา แต่ริวนั้นไม่ไหวแล้วเจอท่าที่ของพลอยแบบนี้เข้าไป ไฟราคะถึงกับลุกโชนทันที ในขณะที่พลอยกำลังข่มใจและกำลังจะหมุนตัวกลับไปนั้นริวกะคว้ามั่บเข้าที่เอวและกดควยลงที่ตูดอวบๆของพลอย แต่ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันทำให้ดุ้นลำเขื่องนั้นไปกดเข้าที่หลังของพลอย จนเธอรับรู้ได้ถึงขนาดและความร้อนที่แผ่ออกมา พลอยรับรู้ได้ทันทีว่า ว่าที่สามีของเธอนั้นเงี่ยนแล้วจริงๆ


[ ริวกะ ]  :  ซื๊ดดดด ริวไม่ไหวแล้วครับที่รัก ขอริวเถอะนะ ซื๊ดดดด


[ พลอย ]  :  อ๋อยย ซื๊ดดดด อย่าสิ่คะ งื๊ออออ เดี๋ยวพลอยเดินขาถ่าง กลัวแม่กุลดุ  ซื๊ดดด อ๋อยยย ริวจ๋า พลอย พลอย พลอย อมให้นะคะ ถ้าตอนนี้ริวอึ๊บพลอย พลอยต้องเดินเป็นเป็ดแน่เลย งืออออ


ถึงจะเงี่ยนแค่ไหน ถึงจะอยากเพียงใด แต่ริวก็ไม่อยากทำให้พลอยต้องอาย ริวกะหยุดมือที่คลึงนมของพลอยลงทันที เมื่อหน้าอกเป็นอิสระและไม่ถูกกอดแล้ว พลอยจึงหันมาหาริว ใบหน้าของเธอตอนนี้ก็แดงกล่ำไม่แพ้กัน นี่ถ้าเป็นที่บ้าน เธอคงยอมให้นายริวนั้นร่วมรักอย่างถึงพริกถึงขิงแน่นอน แต่ตอนนี้เธอต้องห้ามใจ ห้ามความอยากให้ได้และเธอก็ดีใจที่คนรักของเธอนั้นยอมหยุดแต่โดยดี ถึงแม้ตอนแรกเหมือนจะไม่ฟังก็ตาม พลอยมองริวกะด้วยสายตาที่ยั่วยวนก่อนที่จะเขย่งไปจุ๊ปปาก 1 ที


[ พลอย ]  :  น่ารักมากค่ะที่รัก ฮิฮิ


พลอยเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงทันที เสียง แกร๊ง แกร๊ง จากการปลดเข็มขัดดังขึ้นทันที ครูดดดดด เสียงรูดซิบก็ตามมา เพียงแค่แนวเอวกางเกงร่นลง พลอยก็พบกับความอลังการของเนื้อผ้าที่มันนูนเด่นเพราะท่อนเอ็นกำลังดันอยู่



ผึง !!! เสียงยางยืดของกางเกงบ็อคเซอร์ดีดผึงออกมาทันทีที่พลอยดึงลง เผยให้เห็นดุ้นลำเขื่องที่ตอนนี้ดูแล้วคงไม่ต่ำกว่า 8 นิ้วครึ่งแน่ๆ พลอยนั้นคิดใจในว่า ดีนะที่ห้ามใจและห้ามไม่ให้ริวกะยัดมันเข้ามาในหอย ไม่งั้นเธอคงเดินเป็นเป็ดแน่ๆ โชคดีที่ริวกะนั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยมีกลิ่นตัว บวกกับใช้ครีมอาบน้ำที่อั้มทำขึ้นมาจึงทำให้สามารถระงับกลิ่นได้เกือบ 99% แม้เหงื่อจะออกก็ตาม


แต่คงเพราะวันนี้อากาศมันร้อนจริงๆ จึงทำให้ดุ้นลำนี้มีกลิ่นเล็กน้อย พลอยนั้นมองตาไม่กระพริบ ตอนนี้ดุ้นตรงหน้ากำลังกระตุก งึก งึก งึก ราวกับท้าทายพลอยก็ว่าได้ ♀ แผล่บ แผล่บ แผล่บ  ♂ ซื๊ดดดด พี่มังกรถึงกับครางเลยทีเดียว เมื่อเมียคนสวยใช้ลิ้นเลียรอบๆหัว แถมยังแซะที่รูฉี่อีก ส่วนพลอยนั้นก็มีเหตุผลของเธอ เธออยากรู้ว่ารสตอนนี้เป็นอย่างไร เพราะถึงยังไงเธอก็มือใหม่ที่หัดโม๊ก จะให้บ๊วบทีเดียวแล้วอ้วกแตกจะทำไง



แต่พอลิันได้แตะแล้วพลอยก็รู้ได้ทันทีว่ากลิ่นตอนนี้เธอสู้ไหง ♀ ซรู๊บบบบ ง่วบบบ   ♂ ซื๊ดดด อ่าาาซ์  พลอยนั้นใช้ริมฝีปากเม้มที่เส้นสองสลึงค์สองสามที ก่อนที่จะงับเข้าที่หัวรบสีม่วงอ่อนของริวกะ แค่สัมผัสแรกเท่านั้น ริวก็ถึงกับแอ่นเลย ♀ บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ พลอยนั้นเริ่มผงกหัวอ้าปากและโม๊คแล้ว เพียงแค่แปปเดียวเท่านั้นน้ำลายและช่องว่างระหว่างดุ้นและปาก ก็เสียดสีกันจนเกิดเสียงที่บ่งบอกได้ว่าความเสียวได้เริ่มขึ้นแล้ว


[ ริวกะ ]  :  อ๊อวว ซื๊ดดดด


ริวกะถึงกับครางไม่ได้ศัพท์เลย ถึงลีลาจะไม่ได้ดีเท่าคิราระแต่ด้านความรู้สึกสุขใจนั้นไม่ต่างกันเลย ริวกะถึงกับต้องแอ่นเอวเลยทีเดียวเพราะความเสียวตอนนี้มันไม่ธรรมดาเสียเลย ส่วนพลอยนั้นก็ขยับตัวเข้ามาอีก เข้ามาอีก เข้ามาอีก จนตอนนี้เธอสามารถโม๊กได้เกินครึ่งลำแล้ว ♀ ซรู๊บบบ บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ  พลอยยังคงตั้งหน้าตั้งตาโม๊กเต็มที่เพื่อให้ว่าที่สามีพอใจ


[ ริวกะ ]  :  ซื๊ดดดด อูววววว ตรงนั้นแหละ ซื๊ดดดด


ไม่รู้เป็นเพราะความบังเอิญที่เมื่อยปากพอดีหรือความที่อยากลองทำ เพราะในขณะที่พลอยกำลังโม๊คนั้น เธอก็ถอนปากออกมาและใช้มือช่วยชักดุ้นลำเขื่องของชายหนุ่ม จนเกิดเสียงดังแจ๊ะๆ อีกทั้งสิ่งที่เห็นคือหัวหน่าวที่เปียกไปด้วยน้ำเหนียวๆกำลังกำลังผลุบกำลังโผล่ พลอยจึงอ้าปากงับที่หัวรบนั้นทันที และยังไล่เม้มทั้งลำจนริวถึงกับออกปากชม และพลอยก็ได้เรียนรู้ทันทีว่าริวชอบแบบนี้

[ พลอย ]  :  ซรู๊บบบบบ ชอบแบบนี้มั้ยคะ

[ ริวกะ ]  :  จ้ะ ชอบจ้ะที่รัก ซื๊ดดด จะแตกแล้ว ขอซอยปากหน่อยนะ


เหมือนทั้งคู่จะรู้กัน เพียงแค่บอกว่าจะแตกแล้ว พลอยก็งับเข้าที่ลำควยอีกครั้ง ส่วนริวก็ใช้มือรั้งไปที่ท้ายทอยของพลอย และเริ่มซอยทันที ♀ อ่อก อ่อก อ่อก เสียงหัวรบผิวนิ่มเสียดสีกับลำคอข้างใน ดังขึ้นเป็นระยะๆ พลอยก็อ้าปากเต็มที่เพื่อไม่ให้ฟันครูดกับลำควยของหนุ่มคนรัก ส่วนริวนั้นก็ซอยเน้นๆเนิบๆ ใส่ทันที ♀ อ่อก อ่อก อ่อก ♂ ซื๊ดดดด อูววว อู๊วววว   พรวดด !!!  ริวกะถึงแล้ว ริวกะแตกแล้ว


หลังจากซอยได้ไม่นาน เขาก็ถึงแล้ว ริวกะกำลังจะชักลำควยออกมานั้น ก็ต้องพบกับเซอร์ไพรส์ชุดใหญ่ เพราะพลอยนั้นรั้งเอวของเขาไว้ราวกับจะบอกว่าแตกมาเลย ริวกะเองก็ไม่ขัดศรัทธา เขาแตกใส่เต็มๆปากของพลอยไปชุดใหญ่ รุ้งพลอยถึงกับตกตะลึงไม่ใช้น้อย ทั้งๆที่เมื่อเช้าพึ่งจะแตกกันไปคนละ 2 น้ำ ทำไมตอนนี้ริวกะยังมีน้ำกามเหลือมากขนาดนี้ เธอมองตาเขาแป๋วแหววก่อนที่จะ


[ พลอย ]  :  อึ้ก อึ้ก อึ้ก


หน่านี๊ !!! กลืน พลอยกลืนน้ำกามของริวในขณะที่ยังจ้องตาของเขาอยู่ เจอชอตนี้เข้าไปริวถึงกับเอ่ยในใจว่าซวยแล้ว นี่ตูไปปลุกแม่เสือสาวเข้าให้แล้วเหรอเนี่ย


[ พลอย ]  :  อึ้ก อึ้ก งื๊อออ ริวคนลามก ทำไมน้ำเยอะแบบ นี้เนี่ย งืออออ

พลอยนั้นลุกขึ้นทันทีหลังจากที่ช่วยให้ชายหนุ่มคนรัก คลายความกำหนัดลง มิหน้ำซ้ำเมื่อสักครู่เธอยังเลียทำความสะอาดซะเอี่ยมเลย พลอยนั้นยืนขึ้นมามองหน้าริวที่กำลังตาปรือด้วยความเสียวก่อนที่จะบอกไปว่า


[ พลอย ]  :  วันนี้แค่นี้ก่อนนะคะที่รักของพลอย วันหลังพลอยจะรีดน้ำให้หมดตัวเลย


อื้มหืม ไอ้ริวเอ๊ยมึงปลุกด้านมืดของเมียมึงมาแล้วล่ะ ริวกะนั้นถึงกับคิดเลยว่าถ้าวันไหนเขาโดนพลอยกับคิราระลุม มีหวังตัวเขาได้แห้งจริงๆแน่ เสียงดังกรุ๊ง กริ๊ง ดังขึ้นทันทีเพราะพลอยนั้นกำลังช่วยริวใส่กางเกง แต่ริวก็ได้บอกว่าให้พลอยออกไปก่อน เดี๋ยวน้ากุลจะสงสัย ส่วนตัวเขาจะขอล้างหน้าล้างตาและล้างท่อตอร์ปิโดของเขาด้วย ไม่งั้นคงได้เหนียวทั้งวัน พลอยเองพอได้ฟังก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ เพราะเธอรู้ชะตากรรมแล้วว่าถ้าอยู่กันสองต่อสองที่บ้าน เธอคงไม่รอดโดนมังกรเข้าถ้ำแน่ๆ


พลอยเดินออกมาจากห้องน้ำทันที ปล่อยให้ริวนั้นทำธุระส่วนตัวไปก่อน ส่วนตัวเธอนั้นก็ไปนั้งรอในห้องแอร์เพื่อเป่าลม เป่าแอร์ให้เหงื่อหายไป แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอะไรขึ้นมาบางอย่างเธอจึงรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำในออฟฟิศทันที


[ พลอย ]  :  เง้อออ ฮืออออ ริวบ้า ทำพลอยแฉะเลย งืออออ บ้า ๆ ๆ ๆ งือออ


สิ่งที่พลอยนั้นรู้สึกได้ คือความเปียกแฉะที่หว่างขาของเธอเอง การที่เธอจะน้ำเดินก็ไม่แปลก เพราะตอนที่เธอได้โม๊กให้ริวกะนั้น เธอก็เผลอจินตนาการไปว่าเธอกำลังโดนริวจับซอยตอกเสาเข็มลงรู รัวๆ ถี่ๆ จนความคิดนั้นเกิดเป็ยจินตนาการ จินตนาการเกิดเป็นความเสียว ความเสียวจึงทำให้น้ำเดินนั่นเอง  พลอยนั้นใช้ทิชชูเช็ดคราบลื่นๆเหนียวๆนั้นออกทันที และก็กลับมาที่เดิมโดยที่พยายามข่มใจไม่ให้คิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ไม่เช่นนั้นเธอคงได้น้ำเดินอีกแน่ๆ


[ พิกุล ]  :  พลอย อยู่ไหนลูก แม่เตรียมรถมาให้แล้ว


พิกุลเอ่ยเรียกหาพลอย เพื่อจะบอกว่ารถได้เตรียมเสร็จให้แล้ว ส่วนรุ้งพลอยนั้นก็ได้ยินเต็มสองหูว่า

" อยู่ไหนลูก "

แค่คำสามคำนี้ คำเรียบง่ายที่แสนธรรมดา กลับทำให้น้ำตาของหญิงสาวคนนี้ไหลเอ่อออกมาได้ พลอยรู้สึกอุ่นใจ พลอยรู้สึกอิ่มเอมใจมากๆเลยตอนนี้ เธอลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ามีความสุขมากๆเลย


[ พลอย ]  :  มาแล้วค่ะ  แม่กุล



••••••••


จากนั้นอีกราว 15 นาที หลังจากที่ริวทำธุระส่วนตัวเสร็จและเตรียมของฝากเล็กๆน้อยๆเรียบร้อย ทั้งคู่จึงเริ่มเดินทางกันทันที รถคันนี้ริวเป็นคนเลือกเอง เพราะเบาะด้านหลังนั้นสามารถปรับให้เป็นพื้นที่โล่งๆได้ ซึ่งพลอยเองก็แปลกใจว่าทำไมใช้รถคันนี้กันนะ ไปกันแค่สองคนใช้แค่รถเก๋งก็พอ แต่พลอยก็หยุดความสงสัยไว้แค่นั้นเมื่อริวมองหน้าของเธอและเอ่ยว่า ไปด้วยกันนะ



ตลอดเส้นทางนั้นทั้งคู่พูดคุยกันอย่างมีความสุข ทั้งแอบจับมือ ทั้งแอบหอมแก้ม พลอยนั่งมองไปที่เส้นทางข้างหน้า ไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะผ่านมาปีกว่าแล้ว ที่เธอตัดสินใจกลับมากรุงเทพฯ เพื่อทำตามความฝัน สายตาของสาวน้อยทอดยาวออกไปด้านหน้าเส้นทางเส้นเดิม แต่ตอนนี้มันดูสวยงามมากเลย อย่างที่เขาบอกกันว่า เส้นทางเส้นเดิมมันจะสวยงามก็ต่อเมื่อมีคนข้างๆและตอนนี้พลอยก็มีคนข้างๆแล้วนี่ไง


[ พลอย ]  :  งือออออ  รักริวจังเลย


[ ริวกะ ]  :  หือ หาาา เดี๋ยวๆๆ อยู่ดีๆบอกรักกันแบบนี้เลยเหรอ

[ พลอย ]  :  ก็รักนี่นา แบร่ๆ  ๆ ๆ  ฮิฮิ


พลอยนั้นเอนตัวซบที่แขนล่ำๆของชายหนุ่มคนรัก ตอนนี้เธอช่างสุขใจจริงๆ ริวเองก็เช่นกันเขารู้สึกอุ่นใจ เขารู้สึกถูกเติมเต็ม แต่มันคงดีจะกว่านี้ถ้าทั้งพลอย ทั้งคิราระ จะสามารถอยู่ด้วยกันได้ และแล้วก็เข้าเขตตัวเมืองลพบุรี ริวนั้นมองไปที่พลอย ที่ตอนนี้กำลังง่วนกับการมองนู่นนี่นั่นอย่างตั้งอกตั้งใจ

[ ริวกะ ]  :  พลอย... จะดีเหรอที่กลับมาที่นี่.... พลอยไม่....


[ พลอย ]  :  พลอยมีริวที่จะคอยปกป้องพลอยค่ะ พลอยเชื่อว่า ริวจะปกป้องพลอยได้แน่ๆ


ในใจของริวนั้นยังคงกังวลอยู่ เขากังวลว่าถ้าพลอยกลับมาที่นี่อีกครั้ง ความทรงจำเก่าๆ มันจะกลับมาไหม มันจะกลับมาทำให้พลอยกลัวอีกหรือเปล่า แต่ตอนนี้สาวน้อยกินรีไม่มีท่าทีที่กลัวอีกแล้ว ริวจึงยิ้มได้อย่างสบายใจก่อนที่จะเปิดไฟเลี้ยวเพื่อขอทางและค่อยๆเลี้ยวจอดข้างทาง จนพลอยนั้นก็สงสัยว่าริวจะจอดทำไมกันนะ


[ ริวกะ ]  :  คาไมทาจิ มานี่หน่อย 


อยู่ดีๆริวกะก็เรียกหาภูติลมทั้ง 3 และทันใดนั้นก็เกิดลมพัดวูบที่ในรถเบาๆ  ดุ๊กดิ๊ก ๆ ๆ ๆ พลอยรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวหลังรถและเมื่อพอเหลียวกลับไปมอง เธอก็ถึงกับยิ้มแก้มปริ ร้องดีใจใหญ่เลยเพราะคาไมทาจิทั้ง 3 ตนเดินดุ๊กดิ๊กอยู่เบาะหลังรถ พลอยมองที่คาไมทาจิ มองที่ริว มองที่คาไมทาจิ มองที่ริว และเธอก็ได้คำตอบทันทีว่าทำไมถึงใช้รถคันใหญ่คันนี้ เพราะริวอยากให้เธอมีพื้นที่กว้างๆในการเล่นกับคาไมทาจิยังไงล่ะ


[ ริวกะ ]  :  ไปสิ่ คาไมทาจิ รอเล่นกับพลอยอยู่นะ

[ พลอย ]  :  อื่อออออ  ไม่เป็นไรค่ะ พลอยนั่งนี่ก็ได้ พลอยไม่อยากให้ริวกลายเป็นคนขับรถนี่นา

[ ริวกะ ]  :  ไม่เห็นเป็นไรเลย ขับรถให้แฟนนั่งใครๆเขาด็ทำกัน จริงมั้ยคาไมทาจิ


[ คาไมทาจิทั้ง 3 ]  :  เจ้าค่ะ , ขอรับ , ขอรับ


[ พลอย ]  :  งื๊อออออ ขอบคุณค่ะริว รักริวที่สุดเลย


หลังจากที่เอ่ยคำขอบคุณและหอมไปที่แก้มริว 1 ฟอด พลอยจึงรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและกระโจนไปด้านหลังทันทีอย่างลืมตัว ส่วนริวเองนั้นก็ได้ขับรถออกไปทันทีหลังจากที่เห็นว่าถนนว่างแล้ว


[ ริวกะ ]  :  คาไมทาจิ ตอนนี้พวกเจ้าออกจากการบำเพ็ญภาวนาหรือยัง


[ คาไมทาจิตัวผู้ 1 ]  :   ท่านคาราสึ เทนงู ให้พัก 48 ช.ม. ขอรับนายน้อย


[ ริวกะ ]  :  ชั้นรบกวนได้รึเปล่า อยากให้พวกเจ้าอยู่เล่นกับรุ้งพลอยสักครึ่งวัน พอดีชั้นกลัวว่าพลอยจะเหงาๆน่ะ


[ คาไมทาจิตัวผู้ 2 ]  :  ยินดีอย่างยิ่งขอรับ พี่สาวของข้า บ่นคิดถึงนายหญิงรุ้งพลอย ตลอดเลยขอรับ


[ พลอย ]  :  เง้อออ พลอยก็คิดถึงทุกตนเลย งื๊อออออ กอดหน่อย


พลอยนั้นกอดคาไมทาจิทั้งสามอย่างอบอุ่น เพราะพลอยรู้สึกถูกชะตากับเจ้าสามตนนี่ตั้ง ที่ร้านโดโม่แล้ว โดยเฉพาะคาไมทาจิตัวเมียที่เป็นพี่สาวคนโต เธอทั้งรักทั้งเอ็นดู นางมากๆ คงเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกันด้วยแหละมั้ง


[ ริวกะ ]  :  นิทาจิ บ้านชั้นในเขตอาคมเป็นไงบ้าง
( คาไมทาจิตัวผู้ เป็นพี่คนรอง ริวกะจึงตั้งชื่อว่า นิทาจิ นิ แปลว่า 2 )


[ นิทาจิ ]  :  เรียบร้อยดีขอรับ ฮิคาริกับจุโรคุโมะดูแลเป็นอย่างดี


[ ริวกะ ]  :  หืม จูกะด้วยเหรอ รบกวนแย่เลยแฮะ สงสัยปิดเทอมนี้ ต้องหาของกลับไปฝากหน่อยแล้ว


พลอยนั้นได้ฟังก็ได้แต่ครุ่นคิดในใจ ว่าใครกันนะฮิคาริ ใครกันนะจูกะ แต่ที่รู้ๆคงเป็นผู้หญิงแน่ๆเลย อาการสงสัยและหึงหวงก็แอบประทุขึ้นเบาๆ แต่มีเหรอที่ผู้หญิงด้วยกันจะมองไม่ออก นางคาไมทาจิตัวเมียจึงได้พูดขึ้นมาทันทีเพื่อให้รุ้งพลอยเข้าใจ


[ อิทาจิ ]  :  ฮิคาริ นางเป็นปีศาจเทนงู เจ้าค่ะ นางดูแลนายน้อยมาตั้งแต่เกิดแล้ว ส่วนจูกะนางก็คือปีศาจแมงมุมจูโรคุโมะ นางมีอายุมามากกว่าพันปีเชียวนะคะนายหญิงรุ้งพลอย


[ พลอย ]  :  หะ หาาาา เท็นงู  ปีศาจแมงมุม


[ อิทาจิ ]  :  ใช่เจ้าค่ะ ทั้งสองนางเป็นภูติของอิซานางิ เหมือนพวกข้าเลย แต่ละตนอายุไม่ต่ำกว่า 300 ปีเจ้าค่ะ พวกนางคอยดูแลบ้านของนายน้อยในเขตอาคมเจ้าค่ะนายหญิงรุ้งพลอย



รุ้งพลอยได้ยินก็ทั้งอึ้ง ทั้งโล่งใจ เพราะเพียงแค่ได้รู้ว่าทั้งสองตนคือภูติพรายของตระกูลอิซานางิ พลอยก็รู้ได้ทันที ว่าทั้งสองตนนี้ต้องมีจิตใจดีแน่ๆ ความกังวล ความแอบหึง ก็ค่อยๆหายไป พลอยนั้นก็กลับมาเล่นกับคาไมทาจิทั้ง 3 ตนเช่นเดิม แต่ละตนก็เดินดุ๊กดิ๊กไปมาด้วยความน่ารัก ด้วยพื้นที่ความกว้างของรถและการที่ริวพับเก็บที่นั่งก่อนหน้านี้ ทำให้มีพื้นที่ให้พลอยนอนเล่นได้สบายๆเลย แหม เอาใจเมียจริงๆเลย เหตุผลที่ริวเรียกคาไมทาจิมานั้นไม่ใช่เพียงเพื่อจะให้มาเป็นเพื่อนเล่นพลอยเท่านั้น แต่เขามีความจริงบางอย่างที่ต้องบอกให้พลอยรู้


[ ริวกะ ]  :  อื้ม พลอย วันที่ลงทะเบียนเรียน หลังจากที่ริวลงมาแล้ว พลอยรู้สึกอะไรแปลกๆบ้างมั้ย


[ พลอย ]  :  งืมมม ( ครุ่นคิด )  งื้อ นึกออกแล้วค่ะ พอริวบอกให้อธิษฐานกับปี่เซียะ อยู่ดีๆกระเป๋าก็เบามากมายเลย เบาจนพลอยยกมือเดียวสบายๆเลยและ แต่พอได้เข้าที่พักก็กลับมาหนักมากเลยค่ะ  เอ๋ !!! ( ลุกขึ้นมานั่ง )
ริวแอบช่วยพลอยยกเหรอ


[ ริวกะ ]  :  ยัยบ๊อง !!! ใครจะทำแบบนั้นได้ ริวต้องคอยช่วยแนะนำนักศึกษาใหม่ที่ซุ้มนะ จะไปช่วยได้ยังไง


[ พลอย ]  :  ง่าาาาาา พลอยไม่ได้บ๊องนะ ก็เบาจริงๆนี่นา งือออ ( ทำหน้า เอ๋อๆ )


[ ริวกะ ]  :  ริวน่ะไม่ได้ช่วย.... แต่เป็นฝีมือเจ้าพวกนี้แหละ ริวให้ทั้ง 3 คอยช่วยพลอยจนถึงที่พัก แล้วค่อยกลับมา


[ ซันทาจิ ]  :  ข้าช่วยแบกกระเป๋าขอรับ

[ นิทาจิ ]  :  ข้าช่วยทำให้ลมพัดขอรับ

[ อิทาจิ ]  :  ส่วนข้าช่วยพยุงตัวท่านไว้ ทำให้ท่านไม่เหนื่อยมากเจ้าค่ะ


[ พลอย ]  :  ง๊าาาาาาาา   จะ จะ จริงเหรอ


พอพลอยได้ยินก็ถึงกับร้องลั่นเลย งั้นแสดงว่าเธอกับคาไมทาจิเคยพบกันมาก่อนแล้วสิ่เนี่ย จากที่กอดแน่นๆ คราวนี้พลอยกลับค่อยๆคลายอ้อมกอดที่เหมือนอึดอัดออก และเธอก็กอดใหม่อีกครั้ง คราวนี้มันเป็นอ้อมกอดที่ไม่อึดอัดและอบอุ่นมากๆ น้ำตาแห่งความดีใจ น้ำตาแห่งความขอบคุณรินไหลออกจากดวงตาของพลอย จนคาไมทาจิตัวเมียนั้นต้องคลานดุ๊กดิ๊ก เคลื่อนที่เข้ามาและใช้หลังมือที่เต็มด้วยขนนุ่มฟูค่อยๆเช็ดออก


[ อิทาจิ ]  :  ไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ นายหญิงรุ้งพลอย

เธอพูดกับรุ้งพลอยแค่นั้นก่อนจะใช้อ้อมกอดเล็กๆ กอดไปที่แก้มของพลอย ส่วนอีกสองตนก็กอดแขนของพลอยไว้เช่นกัน พวกมันทั้งสามตนยอมรับในตัวนายหญิงคนนี้โดยไม่มีเหตุผล พวกมันทั้ง 3 ตนรู้เพียงว่ารุ้งพลอยคนนี้มีจิตใจที่งดงามไม่ได้ด้อยไปกว่า นายหญิงอีก 3 คนเลย


ริวมองผ่านกระจกหลังด้วยรอยยิ้มและขับรถต่อไปโดยให้พลอยได้เล่นกับคาไมทาจิด้านหลังต่อ จนผ่านมาอีกราว 30 นาที พลอยก็บอกให้ริวเตรียมตัวจอดรถ เพราะนี่ก็ใกล้จะถึงแล้ว ทันทีที่รถจอดพลอยก็รีบลงจากรถทันทีและรีบเดินไปหน้าบ้าน ซึ่งมันเป็นบ้านไม้ผสมปูน ที่ดูทรุดโทรมลงไปเยอะเลย ทั้งๆแค่ผ่านไปปีเดียวแท้ๆ


•••••••

...สงสาร...

อยากอ่านอีกครับบบบ