🧡 XONLY 🧡

คุยก่อนอ่าน:
หลังจากแฝงตัวเป็นนักอ่านมาหลายปี
ขอลองเอาดีกับการเป็นนักเขียนกับเขาบ้าง
หวังว่าจะถูกใจเพื่อนนักอ่านไม่มากก็น้อย

ปล. คอมเมนต์แล้วอย่าลืมกลับมาอ่านเรื่องราวส่วนที่ซ่อนไว้นะครับ อยู่กลางๆ เรื่อง

####################

The Reunion : มิตรภาพ สายสัมพันธ์ ความปรารถนา ตอนที่ 1

อาจเป็นเพราะการหมุนรอบตัวเองของโลกใบนี้ที่เหนี่ยวนำให้คนสองคนมาเจอกัน และก็อาจเป็นแรงหมุนนั้นอีกเช่นกันที่ผลักดันให้เส้นทางเดินของคนสองคนมีอันต้องแยกจากกันไป

การพบเจอและการจากลาจึงนับเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนต้องเผชิญ ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของเวลา ไม่ช้าก็เร็ว

แต่การจากลาก็หาใช่จุดสิ้นสุด
หากเป็นเพียงการหยุดความสัมพันธ์ไว้ชั่วคราว เพื่อเปิดโอกาสให้แต่ละคนได้ออกเดินทางเพิ่มเติมประสบการณ์ใหม่ ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตไปพร้อมกับการค้นหาตัวตน แล้วรอคอยจนถึงเวลาเหมาะสมที่โลกจะเหวี่ยงให้คนสองคนกลับมาเจอกัน กลับมาสานต่อความสัมพันธ์ที่เคยเริ่มไว้อีกครั้ง


"งานมิตติ้งปีนี้มาให้ได้นะ ห้ามเบี้ยวอีกล่ะ ปีนี้หวานก็จะมาด้วย"

แม้ปลายสายจะวางไปแล้วแต่ชายหนุ่มยังคงจ้องมองโทรศัพท์ในมือพร้อมกับทบทวนสิ่งที่เพิ่งได้ยินจากเพื่อนเก่าสมัยมัธยมที่ควบตำแหน่งหัวหน้าห้อง บทสนทนาเรื่องการนัดรวมตัวเพื่อนเก่าสมัยมัธยมไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจ เพราะเขารับรู้ความเคลื่อนไหวทั้งหมดจากกลุ่มไลน์มาตลอด เช่นเดียวกับคำสั่งแกมบังคับให้ไปร่วมงานที่ตัวเขาก็แทบไม่เคยใส่ใจแถมยังเทงานนี้มาตลอดช่วง 3 ปีหลัง แต่สิ่งที่สะกิดใจกลับเป็นชื่อเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่ไม่เคยรู้ข่าวคราวเลยนับตั้งแต่เรียนจบชั้นมัธยม ทั้งที่เธอคือเพื่อนสนิทที่แสนพิเศษสำหรับเขา

"อาจารย์คะ เลือกนายโจก็ได้ค่ะ หนูเห็นเขากลับบ้านเย็นทุกวัน ไม่น่ามีปัญหาอะไรนะคะ"

ชายหนุ่มนึกย้อนไปถึงบทสนทนาที่เป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์อันแนบแน่นระหว่างเขาและเธอ ซึ่งเกิดขึ้นภายในห้องเรียนชั้น ม.5 โดยมีการแข่งขันตอบปัญหาคณิตศาสตร์เป็นสื่อกลาง เดิมทีอาจารย์ได้เลือกให้หวานกับเพื่อนอีกคนเป็นตัวแทนของโรงเรียน แต่เนื่องจากเพื่อนคนนั้นบ้านอยู่ไกลแถมต้องเดินทางด้วยรถโดยสารหลายต่อ จึงไม่สะดวกที่จะอยู่เตรียมความพร้อมหลังเลิกเรียนตามที่อาจารย์กำหนด ทำให้หวยมาตกที่เขาตามคำแนะนำของเธอ แม้จะปฏิเสธเสียงแข็งแต่ท้ายที่สุดนายโจก็จำใจเข้ารับการติวเข้มหลังเลิกเรียนทุกวันพร้อมกับเพื่อนสาวตลอด 2 สัปดาห์ก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มต้นขึ้น

ทีแรกเด็กหนุ่มผู้ตกกระไดพลอยโจนตั้งใจแค่เข้าร่วมตามคำสั่งให้มันจบๆ ไป แต่ด้วยความชื่นชอบต่อการคำนวณที่เป็นทุนเดิม ประกอบกับความเข้มข้นตื่นเต้นท้าทายที่เกิดขึ้นระหว่างเกมการแข่งขัน รวมไปถึงความสามารถทางคณิตศาสตร์ของสองคู่หูจำเป็น ส่งผลให้การแข่งขันของทั้งคู่ไม่ได้จบลงแค่ระดับจังหวัดอย่างที่คิดไว้ แต่ยังได้ไปต่อระดับภาคจนถึงระดับประเทศในที่สุด รู้ตัวอีกทีการติวร่วมกันทั้งช่วงระหว่างเปลี่ยนคาบเรียนและหลังเลิกเรียนก็ดำเนินไปกว่า 4 เดือนเข้าให้ แม้สุดท้ายทั้งคู่จะไม่มีชื่อติดในลำดับท็อป 5 ของประเทศ แต่พวกเขาก็มาไกลกว่าที่คาดหวังไว้มาก เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาที่ก้าวมาไกลถึงขนาดกลายมาเป็นคู่หูที่นั่งข้างกันในทุกคาบเรียนจนกระทั้งวันสุดท้ายของชีวิตมัธยม

ชายหนุ่มนั่งยิ้มซึมซับภาพความทรงจำในอดีตที่แย่งกันผุดขึ้นมาจนลืมเสียสนิทว่าเขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง แถมยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาจากหญิงสาวที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มร่างไว้ ซึ่งหลังก้าวออกจากห้องน้ำมาเธอก็เลือกที่จะหยุดยืนมองเขายิ้มให้กับโทรศัพท์อย่างนั้นมาพักใหญ่แล้ว ก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบภายในห้องลง



"ถึงขนาดนั่งยิ้มให้โทรศัพท์เป็นนานสองนาน อยากรู้จังว่าปลายสายจะสวยขนาดไหนกันนะ" หญิงสาวยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่

"เพื่อนสมัยมัธยมนัดรวมรุ่นกันน่ะครับ เลยอดคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ สมัยเรียนไม่ได้" ชายหนุ่มเลือกตอบไม่ตรงคำถามพร้อมอ้าแขนรับหญิงสาวที่ก้าวขึ้นเตียงมานั่งซบบนไหล่ของเขา

"แล้วพรุ่งนี้คุณจะขับรถไปส่งฟ้าจริงหรือคะ ฟ้านั่งแท็กซี่ไปเองก็ได้นะ จะได้ไม่รบกวนเวลางานของคุณ" สาวในชุดกระโจมอกเอ่ยด้วยความรู้สึกเกรงใจเนื่องจากเวลาเริ่มงานของเธอนั้นสายมากทีเดียว

"ผมโทรเคลียร์งานกับลูกน้องแล้ว พรุ่งนี้เข้าสายได้ และผมคงไม่ปล่อยคุณแบกกระเป๋านั่นขึ้นลงรถคนเดียวแน่" เขานึกไปถึงเหตุการณ์ที่สนามบินช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา เมื่อเธอก้าวออกจากประตูผู้โดยสารขาเข้าพร้อมกระเป๋าเดินทางล้อลากถึง 2 ใบจนเขาต้องรีบเข้าไปช่วย หลังถามไถ่ก็ได้ความว่ากระเป๋าอีกใบนั้นอัดแน่นไปด้วยโบรชัวร์แนะนำโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ในตำแหน่งรองผู้จัดการทั่วไป โดยลูกน้องที่ล่วงหน้ามาออกบูธงานท่องเที่ยวลืมเอาไว้ ซึ่งเดิมทีเธอมีกำหนดการเดินทางในวันพรุ่งนี้ตอนเช้าเพื่อเข้าร่วมงานทันที แต่หลังจากโทรเช็กว่าคืนนี้เขาไม่มีธุระที่ไหนและพร้อมมาเจอกัน เธอก็จัดการเปลี่ยนไฟท์บินทันที แล้วจัดการจองห้องพักที่กลายมาเป็นสนามรักของพวกเขาอยู่ในขณะนี้

"น่ารักอย่างนี้ต้องให้รางวัลซะแล้ว"  


วันเวลายังคงทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อตรง เผลอแป๊บเดียวก็ถึงวันนัดรวมรุ่นเพื่อนสมัยมัธยมแล้ว ดีที่เขาตั้งเตือนโทรศัพท์เอาไว้ไม่เช่นนั้นเขาคงพลาดร่วมงานมิตติ้งอีกปีแน่ แต่ด้วยภารกิจในการรับรองลูกค้าคนสำคัญซึ่งไม่อาจทิ้งให้ลูกน้องดูแลเพียงลำพังได้ เขาจึงทำได้แค่เร่งรีบเดินทางทันทีที่การเจรจาธุรกิจเสร็จสิ้น แต่นั้นก็ยังมาถึงช้ากว่ากำหนดเริ่มงานเกือบ 2 ชั่วโมง

ชายหนุ่มเดินตามบริกรที่อาสานำทางมายังห้องจัดงาน แล้วทันทีที่เปิดประตูเข้าไปภายในห้องเสียงสรรเสริญก็ถาโถมใส่เขาทุกทิศทาง ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีบรรยากาศแห่งมิตรภาพของเพื่อนกลุ่มนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม ทุกคนยังคงหยอกล้อเล่นกันอย่างสนิทสนมไม่ต่างจากครั้งวันวาน แม้ตอนนี้ฐานะทางสังคมของแต่ละคนจะเป็นเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนก็ตาม

แม้เพื่อนหลายคนจะรายล้อมรอบตัวเขา แต่ชายหนุ่มกลับพยายามมองหาเพื่อนคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาตั้งใจมาร่วมงานวันนี้ให้ได้ แล้วสายตาของเขาก็พบกับรอยยิ้มคุ้นเคยที่ส่งมาจากมุมหนึ่งของห้อง



แต่ก่อนจะได้พาตัวเองไปหารอยยิ้มอบอุ่นนั้นเขาก็ถูกลากไปรวมตัวกับแก๊งคาราโอเกะด้านหน้าห้องอย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วไมโครโฟนก็ถูกยัดใส่มือพร้อมอินโทรเพลงประจำตัวของเขาก็ดังตามมาทันที หลังถูกบังคับให้ร้องจบไป 2 เพลงชายหนุ่มก็สามารถปลีกตัวออกมาจากแก๊งตู้เพลงได้สำเร็จ เขาจึงรีบตรงไปหาเพื่อนสาวทั้ง 2 คนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่

"สวัสดีจิ๋ว สวัสดีหวาน สบายดีไหม ไม่เจอกันนานเลย" แม้จะเป็นคำทักทายที่แสนธรรมดาแต่กลับแฝงไปด้วยความห่วงใย เพราะนับตั้งแต่บอกลากันที่สนามบินในวันที่เธอข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อไปเรียนต่อตามที่สามารถสอบชิงทุนได้ จากวันนั้นก็ไม่ใครได้ข่าวคราวจากเธออีกเลย

"แค่ 5 เดือนเอง ก็ไม่เห็นจะนานเท่าไหร่เลยนะ" สาวร่างบางตั้งใจเอ่ยถึงวันสุดท้ายที่เจอกับเขาในงานแต่งของเพื่อนคนหนึ่ง ทั้งที่รู้อยู่ว่าเขาไม่ได้หมายความถึงเธอแต่ก็อดที่จะเบรกด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้



"ไม่เจอจิ๋วเดือนเดียวก็ถือว่านานแล้ว เงียบหูจะแย่" แม้ชายหนุ่มจะรู้ว่าถูกยั่วโมโหแต่มีหรือที่เขาจะยอมอ่อนข้อให้ ถึงอีกฝ่ายจะมีตำแหน่งหัวหน้าห้องติดตัวแต่เขาก็ไม่เคยเลี่ยงการปะทะคารมมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว

"จิ๋วกับโจก็ยังไม่ยอมกันเหมือนเดิมเลย" สาวดีกรีนักเรียนนอกได้แต่ยิ้มให้กับสองคู่กัดที่แม้จะมีเรื่องให้ต่อปากต่อคำกันได้ตลอด แต่ทุกครั้งที่ถูกสั่งให้ทำงานกลุ่มพวกเขาทั้ง 3 ก็จะเลือกอยู่ด้วยกันเสมอ

จากนั้นการถามไถ่สารทุกข์สุกดิบระหว่างเพื่อนเก่าก็เริ่มต้นขึ้นโดยส่วนใหญ่เน้นไปยังคนที่ขาดการติดต่อกันนานที่สุดซึ่งได้ใจความว่า ในฐานะนักเรียนทุนทำให้หวานต้องทุ่มเทกับการเรียนอย่างหนักเพราะรายละเอียดในการขอรับทุนระบุตัวเลขเกรดเฉลี่ยขั้นต่ำไว้ชัดเจน แม้จะมีปัญหาบ้างในช่วงแรกแต่เธอก็สามารถปรับตัวและผ่านมาได้อย่างไม่ยากเย็นจนถูกเลือกให้รับทุนต่อในระดับปริญญาโท แถมหลังสำเร็จมหาบัณฑิตเธอก็สมัครเข้าทำงานในบริษัทชั้นนำได้ทันที นั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนนานกว่า 10 ปี ซึ่งช่วงเวลาดังกล่าวเธอบินกลับมาเยี่ยมครอบครัวไม่ถึง 10 ครั้ง

แต่แล้วจุดหักเหก็เกิดขึ้นเมื่อ 8 เดือนที่แล้ว พ่อแม่ของหวานประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต หลังพิธีศพผ่านไปเธอพบว่าน้องชายที่อายุต่างกันถึง 10 ปีและกำลังเข้าสู่ปีสุดท้ายในรั้วมหาวิทยาลัยยังไม่อาจทำใจต่อการจากไปของท่านทั้งสองได้ หวานจึงตัดสินใจลาออกจากงานทันทีเพื่ออยู่ประคับประคองญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่อย่างใกล้ชิด

หลังจากเข้าโหมดดราม่า สาวหัวหน้าห้องก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศมาเป็นการอัพเดตชีวิตของตัวเองทั้งการเป็นคนเริ่มต้นรวบรวมเพื่อนที่ห่างหายกันไปนานผ่านเครือข่ายโซเชียล เรื่องหน้าที่การงาน ไปจนถึงเรื่องความรักที่กำลังอยู่ในสเตตัสโสดแม้จะผ่านการมีแฟนเป็นตัวเป็นตนมาแล้วถึง 2 คน ตามด้วยเรื่องราวการพบกันโดยบังเอิญของทั้งคู่เมื่อ 2 เดือนก่อนซึ่งทำเอาชายหนุ่มถึงกับบ่นอุบที่เธอไม่ยอมเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง โดยสาวช่างจ้อก็อ้างว่าให้ข้อมูลโซเชียลของเขาไปแล้วจึงคิดว่าหวานจะเป็นคนเล่าเอง

"ว่าแต่โจเหอะ ไม่พาสาวมาเปิดตัวเหมือนเพื่อนคนอื่นบ้างหรอ" หลังถูกจับได้ว่าไม่ยอมติดต่อเขาไป สาวนอกคนสวยก็รีบเบี่ยงประเด็นไปยังเพื่อนหลายคนที่พาคนรู้ใจมาร่วมงานครั้งนี้ทั้งในฐานะแฟน สามีหรือภรรยา แถมหลายคู่ยังมีพยานรักตัวน้อยกันแล้ว

"ระดับเสือโจ ไม่ยอมปักใจให้เหยื่อง่ายๆ หรอกหวาน" สาวร่างเล็กสมชื่ออดที่จะแขวะไม่ได้ เพราะหลายครั้งที่บังเอิญเจอกันก็พบว่าสาวข้างกายเพื่อนกลับมีใบหน้าเปลี่ยนไปตลอด

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้โต้แย้งใดๆ เขาก็ต้องหันมาให้ความสนใจกับคำถามของสาวคู่ปรับเสียก่อน ซึ่งเป็นคำถามที่อยู่ในใจและตัวเขาเองก็พยายามหาโอกาสถามออกไปเช่นกัน

"ว่าแต่หวานเถอะ อยู่เมืองนอกตั้งหลายปี มีหนุ่มฝรั่งคอยดูแลหัวใจแล้วหรือยังเนี่ย"

น่าติดตามครับหนุ่มน้อยคอยรัก

มิตรภาพนำมาซึ่งสิ่งที่เราได้พบสิ่งที่ดีงามแน่นอน

คืนนี้หวานจะโดนเลยมั้น

คิดถึงสมัยม.ปลายเลยใสๆ

เริ่มต้นมา ยะงปูเนื้อเรื่องอยุ่

ลมพัดหวลมาอีกครั้ง ได้เจอมิตรภาพเก่าๆ จะสานสัมพันธ์ต่อกันยังไง

รักตอนม.มันลึกซึ้งผูกพันจะตาย
จำกันตลอดไป

รักวัยเรียนสวยงามเสมอ...

ถ่านไฟเก่าจะลุกไหม้อีกครั้งมั้ย

ขอนอกเรื่องหน่อยครับ ขอวาร์ปคนที่เป็นภาพประกอบได้มั้ยครับ แหะๆ

เริ่มเรื่องได้น่าติดตามมากครับ

ความผูกพันกับเพื่อนเก่ามักสวยงามเสมอ

มิตรภาพ คงามผูกผัน ความรักที่ยังรอคอย เป็นสิ่งสวยงามทั้งนั้น

สานต่อรักแรกจะไปถึงไหนน้อ