🧡 XONLY 🧡

   ชาคริตเดินกระทืบเท้าขึ้นอาคารเรียนด้วยความโกรธขึ้ง แต่ยิ่งคิด เขายิ่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้พูดไป มันเหมือนกับว่าเขาคิดว่าเธอมีค่าแค่เพราะความซิง แค่เพราะเขาหวังจะเปิดซิงเธอ และถ้าไม่มีส่วนนั้น เธอก็ไม่มีค่า
   ซึ่งไม่จริง เขารักราชณิญามากกว่าแค่เรื่องนั้น
   "แต่สำหรับกู จริงว่ะ" ปิศาจบนบ่าบอก "ในฐานะแฟน มึงมีสิทธิ์เปิดซิงมันเต็มที่ มันไม่มีความซิงให้มึง ก็แสดงว่าไม่ดีพอจะเป็นแฟนมึง แล้วจะเก็บไว้ทำไม"
   "แฟน ต้องรักกัน ต้องยินดีเสียสละให้กัน" เทวดาพยักหน้า "แฟนที่เสียสละความบริสุทธิ์ให้เราไม่ได้ ย่อมไม่คุณสมบัติของแฟน"
   ชาคริตถอนหายใจ เขาเดินขึ้นมาถึงระเบียงหน้าห้องเรียนพอดี เขาไม่อยากจะทำแบบนี้ แต่คงจะถึงเวลาแล้ว
   ความรัก บางครั้งก็ต้องการการเสียสละ
   หมับบบบบ
   "เห้ยยยยยยยยยยยยยย มึงจะทำอะไรกู" ปิศาจร้องเสียงหลง เมื่อช้าคริตคว้าหมับเข้าที่เอวของมัน ชาคริตไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาหันหน้าเข้าหาระเบียง ง้างแขนเต็มที่ แล้วขว้างออกไปสุดแรงเกิด ร่างในชุดแดงปลิวหวือลับตาหายไป "เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "ดีแล้ว ชาคริต นายเอาชนะด้านมืดในจิตใจของนายได้แล้ว...ดะ....เดี๋ยว จะทำอะไรชั้น..."
   หมับ
   "อย่านะ ชาคริต ชั้นเป็นด้านที่ดีในสามัญสำนึกของนายนะ นายจะปรับตัวเป็นคนดีขึ้นไม่ใช่เหรอ นายต้องฟังชั้นสิ" เทวดาวิงวอน
   "ถ้าสามัญสำนึกกูดีได้แค่นี้ ไม่ต้องมีก็ได้" ชาคริตคำราม และเขวี้ยงร่างในชุดขาวออกไปเต็มแรง มันกางปีกออก พยายามพยุงตัวต้านแรงโน้มถ่วง แต่ปีกเล็กจิ๋วก็ไม่อาจจะรับน้ำหนักของร่างไหว มันตกลงไปกระทบพื้นเต็มแรง เสียงดังเผละ ร่างแหลกเหลวแน่นิ่งไป
   "ไปขอโทษน้องญาดีกว่า" ชาคริตบอกกับตัวเอง "และ ถ้าน้องเขาไม่ซิงแล้วจริง...." ชาคริตกัดฟันอย่างหนัก "...ก็ดี เราจะได้รักกันโดยไม่ต้องคิดแต่เรื่องจะเปิดบริสุทธิ์น้อง"
   ชาคริตหมุนตัวกลับหลังหัน จะเดินลงจากตึก แต่ทันใดนั้น ก็มีเสียงกังวานหวานใสที่ไพเราะดุจเพลงพิณจากเทพเจ้าร้องเรียกชื่อเขา
   "ชาคริต! ชาคริต! แย่แล้ววววว!!!"
   ชาคริตไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขาไม่ได้ยินเสียงนี้เรียกชื่อเขามากว่าสามปีแล้ว
   เขาอาจจะหูแว่ว คิดไปเองก็ได้ หรือจิตใจเขาอาจจะปั่นป่วนจากการกำจัดไอ้ระยำสองตัวนั่นไป จนหลอนได้ยินเสียงนั้นไปเอง
   แต่เสี้ยววินาทีต่อมา น้ำฟ้าก็พุ่งตัวขึ้นบันไดมาจริง ๆ ดวงตากลมใสเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้างดงามหมดจดเบื้องหลังแว่นสี่เหลี่ยมทรงเก๋ฉาบทาไปด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่มีอะไรที่กลบความงดงามเฉิดฉายอย่างไม่มีใครเทียบของน้ำฟ้าลงได้ ชาคริตจ้องใบหน้าสวยสมบูรณ์แบบของน้ำฟ้าด้วยความตื่นตะลึง น้ำฟ้าไม่ยอมมองหน้าเขามาตั้งแต่ ม.3 แล้ว แล้ววันนี้ ทำไม....
   "ชาคริต ฟังชั้นนะ!!!" น้ำฟ้าหอบหายใจ "แฟนนายโดนโจรที่ไหนไม่รู้ลากไปแล้ว"
   "หา...อะ..อะไรนะ" สมองของชาคริตที่ยังหมุนติ้วกับความเจิดจรัสของน้ำฟ้าที่อยู่ ๆ ก็ผุดผาดขึ้นมาให้เขาเชยชม จนไม่อาจจะประมวลผลคำพูดของเธอได้
   "แฟนนาย น้องญาน่ะ โดนโจรฉุดไปแล้ว!!! ดูนี่!!!" น้ำฟ้าวิ่งไปที่ระเบียงแล้วชี้นิ้วลงไปข้างล่าง ชาคริตมองตาม แล้วจึงเห็นชายฉกรรจ์ในชุดดำสองคน กำลังฉุดกระชากลากถูถุงกระสอบออกไปที่ประตูโรงเรียน
   "เห้ยยยยยยยยยยยยย"
   "ไปช่วยน้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"
   ไม่ต้องรอสาวงามสั่ง ชาคริตก็พุ่งตัวลงจากตึก กระโดดลงบันไดทีนึงสามขั้น เจ็ดขั้น โดยมีน้ำฟ้าวิ่งตามลงมาติด ๆ
   แต่สายไป ชาคริตลงมาถึงชั้นล่าง ทันได้เห็นรถตู้สีดำพุ่งเข้าประตูโรงเรียนมาชนลุงเต่าปลิว ก่อนที่คนบนรถตู้จะลงมาลากราชณิญาขึ้นรถไป ชาคริตวิ่งสุดฝีเท้า แต่กว่าเขาจะไปถึงประตูโรงเรียน รถตู้สีดำก็เดินหน้าพุ่งออกไปแล้ว
   ชาคริตไม่รอช้า รีบกระโจนขึ้นมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน แต่ไม่ทันได้สตาร์ทเครื่อง เขาก็รู้สึกว่ารถมอเตอร์ไซค์ยุบต่ำลงไปอีกหน่อยหนึ่ง และมีมือบาง ๆ เกาะรอบเอวเขา
   "ชั้นไปด้วย" น้ำฟ้าบอกด้วยเสียงหอบสั่น
   ชาคริตอ้าปากจะบอกน้ำฟ้าว่ามันอันตราย แต่สาวงามรีบตัดบท "อย่าเถียง เดี๋ยวไม่ทัน"
   ชาคริตรีบสตาร์ทเครื่อง
   ร่างเล็กจิ๋วในชุดแดง ที่นอนบิดเบี้ยวอยู่บนพื้นถนนไม่ไกลจากรถมอเตอร์ไซค์เงยหน้าขึ้นมอง เลือดยังคงไหลซึมอยู่ที่มุมปากของมัน
   "พะ....พา...." มันหอบหายใจ "พาน้ำฟ้า...เข้าม่านรูดเลย"
   บรึ๊นนนนนนน มอเตอร์ไซค์ของชาคริตพุ่งทะยานออกไป ล้อทั้งหน้าหลังเหยียบทับลงไปบนตัวไอ้ปิศาจเต็ม ๆ จนแหลกเละ มันกระอักเลือดออกมาคำหนึ่งและแน่นิ่งไป

   รถตู้ดำล่วงหน้าไปไม่ไกล ชาคริตบิดเต็มเหนี่ยวไม่นานก็ไล่ทัน แต่ชาคริตมองแล้ว ดูไม่น่าจะมีทางที่เขาจะหยุดรถตู้นั้นได้บนถนน จึงลดความเร็วแล้วตามอยู่ห่าง ๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกต คิดว่ารอมันถึงที่หมายแล้วค่อยตามเข้าไป
   รถตู้วิ่งผ่านหน้าม่านรูด ที่ชาคริตเคยพาเฟิร์นมาเปิดบริสุทธิ์ ชาคริตอดไม่ได้เหลียวมองวูบหนึ่ง
   ถ้าเขาเลี้ยวเข้าไปทั้งที่น้ำฟ้ายังเกาะหลังอยู่ เธอจะว่ายังไงนะ
   ไม่ ที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือราชณิญา ที่อยู่ในรถตู้นั่น
   รถตู้ชะลอและหยุดลงที่หน้าตึกร้างแห่งหนึ่ง ชายชุดดำทั้งสองคนลากราชณิญาลงมาจากรถ และอุ้มเข้าตึกไป โดยที่สาวน้อยยังคงดิ้นรนต่อสู้ไปตลอดทาง ชาคริตที่ตามมาห่าง ๆ จอดมอเตอร์ไซค์ข้าง ๆ รถตู้ และกระโจนลงจากรถ
   "น้ำฟ้า โทรเรียกตำรวจ" ชาคริตหันไปสั่ง "เราจะเข้าไปช่วยน้องญา"
   "อืม ระวังตัวนะ ชาคริต" น้ำฟ้าพึมพำ
   
   กริ๊กกกกก ประตูเปิดออกตามแรงดันของชาคริต ไอ้สองตัวที่ลากราชณิญาถูลู่ถูกังเข้าไปในตึกไม่ได้ล็อคประตูตามหลัง ดี ชาคริตก้าวเข้าไปในโถงทางเดินมืด ๆ
   แล้วทีนี้ ไปไหนต่อหล่ะ
   ชาคริตพยายามเงี่ยหูฟัง แต่ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น
   จะต้องไล่เปิดดูทีละห้องจริง ๆ น่ะเหรอ
   ห้องแรก ทางขวามือ ว่างเปล่า
   ห้องที่สอง ทางซ้ายมือ ล็อค ชาคริตเอาหูแนบประตู ไม่มีเสียงอะไรจากด้านใน
   ห้องที่สาม ทางซ้ายมือ ประตูเปิดออก แต่ดันไปนิดหนึ่งก็ติด มีอะไรสักอย่างกองอยู่ด้านใน แต่ถ้าเขาเปิดเข้าไปไม่ได้ ไอ้โจรสองตัวนั่น ก็เปิดเข้าไปไม่ได้ ไม่ใช่ห้องนี้แน่
   ห้องที่สี่ ว่างเปล่า
   ใจชาคริตร้อนรนเป็นไฟลุกอีกครั้ง ยิ่งทิ้งเวลานานเท่าไหร่ พวกมันก็มีโอกาสได้ย่ำยีราชณิญาของเขามากเท่านั้น
   ห้องที่ห้า ล็อค แต่ภายในก็เงียบสงบ
   จนดูครบทุกห้องในชั้นล่าง ก็ยังไม่เจออะไร ชาคริตจึงเหลียวไปมองบันไดแคบ ๆ
   พวกมันลากญาขึ้นบันไดนี้ไปเหรอ
   ก้าวขาขึ้นบันไดมาได้ไม่กี่ก้าว ชาคริตก็ได้ยินเสียง
   "โอ๊ยยย ฮือออ อ๊ายยยยย หยุด หยุดดดด ฮือออ โอ๊ยยยยยยยยยยยยย"
   เสียงของญา ร้องไห้ทุรนทุรายเหมือนใจจะขาด
   ชาคริตพุ่งตัวขึ้นบันไดไปทันที แต่เมื่อขึ้นถึงชั้นสองก็สะดุดบันไดด้วยความเร่งรีบ หน้าทิ่ม หัวฟาดพื้น
   "โอ๊ยยยยย" ชาคริตคราง แต่ก็กัดฟันลุกขึ้นมาจนได้
   "อื๊ออ อ๊ายยย หยุด หยุด ไม่เอา อย่า ไม่ อย่าแตะตรงนั้น อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย พวกมึงทำอะไรแฟนกู" ชาคริตคำรามในคอ พุ่งตัวไปที่ประตูกระจกที่ในห้องมีแสงสว่างส่องออกมาอยู่รำไร
   "พะ พอแล้ว ไม่เอาแล้ว ปละ ปล่อยหนูไปเถอะ ฮืออออ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ม่ายยยยยยยยยยยยยย"
   ชาคริตแนบตัวติดกับประตู เตรียมพร้อมบุกเข้าไป เขาดันประตูเบา ๆ แต่มันไม่ขยับ เขาจึงชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้อง
   ภาพที่เห็นด้านในทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายดังเอื๊อก  
   ไอ้พวกห่านี่มันกำลังล่วงละเมิดเธออยู่
   ชาคริตกำหมัดแน่น วางแผนว่าจะสู้พวกมันยังไงดี ชายชุดดำคนที่ถอดหมวกไอ้โม่งออกแล้วก็ตัวใหญ่โต บึกบึน ดูแข็งแรง แถมควยยังใหญ่โตมโหฬาร ส่วนอีกคนที่ยังใส่หมวกไอ้โม่งอยู่ดูจะหน่วยก้านดีทะมัดทะแมง ดูแล้วไม่น่าจะลงง่าย ๆ
   ชาคริตรู้ตัวดีว่าเขาไม่ใช่พระเอกหนังบู๊ที่สู้กับผู้ร้ายได้หลายคนพร้อมกัน เขาไม่เคยเล่นกีฬาต่อสู้ แต่ก็รู้จักกับพวกในชมรมเทควันโดมากพอจะเคยได้ยินมาว่า ในชีวิตจริง แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่คนคนเดียวที่ไม่มีอาวุธจะสู้กับคนหมู่มากได้
   แต่ยังไงเขาก็ต้องปกป้องญา
   "ถึงฉากเด็ดแล้ว วันนี้ กูจะเสียบหีมึง อย่างที่กูน่าจะได้ทำตั้งแต่ปีที่แล้ว รักนวลสงวนตัวมากนักนะ เล่นตัวฉิบหาย ไม่เคยยอมให้กูเอา กัดควยกูจนขาด วันนี้แหละ ควยของกูจะเปิดซิงมึงให้หีบานเลย"   
   เปลวเพลิงแห่งความเข้าใจสว่างวาบขึ้นในหัวชาคริต
   "จริง ๆ หนูน่าจะอมให้พี่แบบที่เคยอมให้แฟนเก่านะ"
   "คะ เคยอมให้แฟนเก่าเหรอ"
   "อือ เค้าน่าจะชอบด้วยนะ ร้องลั่นเลย"
   นั่นเป็นมุก มุกอีกมุกหนึ่งของญา ที่จะล้อเล่นเรื่องที่เธอเคยกัดควยไอ้นี่เมื่อมันพยายามล่วงเกินเธอ
   น้องญาของเขายังบริสุทธิ์ผุดผ่อง
   แต่ควยมันจ่อเข้าไปขนาดนั้น ถ้าเขาไม่ทำอะไรตอนนี้ น้องญาบริสุทธิ์ได้อีกไม่เกินสามสิบวิแน่
   แผนการทุกอย่างหลุดออกจากหัวชาคริต ตอนนี้ เหลือแค่ว่าเขาต้องช่วยราชณิญาให้ได้
   เขาดันประตูอย่างแรง แต่พบว่ามันลงกลอนไว้แน่นหนา
   ประตูที่ถูกดันส่งเสียงดังแกรก แต่ชายโฉดทั้งสองจับจ้องอยู่ที่ราชณิญาที่ร้องโหวกเหวกโวยวายและพยายามดิ้น จนไม่ได้ยินเสียงของประตู
   เมื่อดันประตูให้เปิดไม่ได้ ชาคริตที่ร้อนรนด้วยความห่วงและหึงหวงก็ยกเท้าขึ้นถีบที่ประตูด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี
   โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!
   

ตอนต่อไป ไอ้โฮมกับไอ้ว่านรุมข่มขืนชาคริตต่อหน้าน้องญา (หรือเปล่าหว่า)

ชาคริตจะโดนตื้บเเล้วน้ำฟ้าจะโดนลากมารุมด้วยไมนิ

พระเอกมาแล้ว

รอดไป

น่าจะให้โจรเสียบแฟนไปก่อนแล้วพาฟ้าไปเสียบอีกที

เอาใจช่วยให้ชาคริตทำสำเร็จ

สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ...คงสำเร็จนะครับ

พระเอกมาแล้ว

จะถีบประตูพังได้เหรอ มันแข็งแรงอยู่นะ

ฝั่งนั้นคนเยอะกว่า จะช่วยได้ทันใช่ไหม

พี่คริตมาช่วยแล้ว จะไหวไหมนะ

ดีมากชาคริต โยนเจ้าจิ๋วสองตัวนั้นไป แล้วเป็นคนใหม่ ช่วยให้ได้ แล้วก็จอให้ปลอดภัยนะ

พระเอกเข้าไปให้โจรกระทืบหรือเปล่า

สรุปพระเอกโดนกระทืบละมองน้องญา กับ น้ำฟ้า โดนรุม จบเรื่อง