ดีที่รอดมาได้ น่ากลัวมากๆ

โชคดีมากๆที่เจออจ๊ก่อน

 ประดับดาว ประดับใจ   หายไปนาน     เริ่มเห็น แสงสว่างขึ้นมาหน่อยแล้วนะ ดาว นี่ คงเริ่ม ร่วมกันสร้างเกะ กันมาตั้งแต่ ตึกยังไม่ทำร้านเกะ เลย หรือ คือ   ร่วมกันตั้งแต่เริ่ม เลย   

สู้น้องดาว

โชคดีจริงๆที่เมื่อคืน ดาว ไม่ได้กลับไปที่ห้อง

ดาวน้อยคอยรัก

สู้ชีวิตมานานได้ชีวิตใหม่ที่ดีเลย

ถ้าดาวไม่มากับเจ๊คืนนั้น ไม่อยากคิดต่อเลย เหมือนเจ๊มาชุบชีวิตให้ใหม่เลยนะ

มาอยุ่นี้เอง

รอดหวุดหวิดเลยนะคุณดาว

ขอบคุณมากครับ ได้มาอยู่กับเจ้แล้ว การเป็นอยู่น่าจะดีขึ้นนะครับ ดาว

ดีนะเจ๊มาดาวออกมาก่อน ไม่งั้นมีเรื่องตามมาแน่นอนเลย

ดวงดี น้องดาวรอดพ้น ปลอดภัยเพราะเจ๊ แท้ๆ

เนื่องจาก ID หลักของเจ้าโทน มีปัญหาเรื่องการเข้านิดหน่อย ตอนนี้ก็พยายามหาทางแก้ไขให้ ล็อค อิน ได้ตามปกติ
เพราะงั้น เรื่องคาราโอเกะ คงต้องรอก่อนนะให้ ไอดี เป็นปกติก่อน

ประดับดาว 3

เนื้อเรื่อง  : ดาว
เรียบเรียง : ดาว + โทน
เขียน : โทน


- ความเดิมตอนที่แล้ว -

ดาวออกจาก วงเต้น มาสู้ในกรุงเทพฯ จนได้ทำงานที่ร้านอาหารอีสานร้านเล็กๆร้านหนึ่ง

ก็ด้วยความเมตตาของคุณป้ากับคุณลุงเจ้าของร้านนั่นแหละ

อะไรๆมันก็ไม่สะดวกหรอก ชีวิตในกรุงเทพของคนที่เงินมีจำกัด

จนวันนึงจะกลับเข้าไปนอนหลังทำงานเสร็จ ก็เจอพวกขี้เมานั่งกินเหล้าทางเข้าห้องพัก

ดาวก็เลยตัดสินใจเดินกลับมาที่ร้านเพราะหวังว่า ดึกๆพวกนั้นจะเลิก

แต่ว่าก็ได้มาเจอ เจ๊คนที่ดาวเคยเก็บของให้เขานั่นแหละ

และคุณป้าก็เดินมาทักทายเหมือนรู้จักกับสองคนนี้ดี

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

คุณป้าเจ้าของร้านก็เดินมาและแตะที่โต๊ะเบาๆแล้วบอกเอ้าๆ วันนี้มาเหมือนเดิมนะคุณนาย ดาวถอยเลยนะ มันไม่ใช่เรื่องของดาวถึงแม้พวกเขาจะรู้จักกันก็ตามที ดาวรีบเดินมาทางร้าน แต่ก็มีเพื่อนร่วมงานที่ทำงานช่วง 6 โมงถึงเที่ยงคืนพูดว่า ดาวแก ไม่กลับไปนอนล่ะมาทำไมเนี่ย ดาวก็บอกไม่กล้ากลับเข้าห้อง คนเมานั่งเต็มเลย

เพื่อนร่วมงานดาวก็อ่ออืม ไปนั่งรอเฉยๆก็ได้ เดี๋ยวจะงงกันหมด ขอนอกเรื่องนิดนึง ร้านอาหารตามสั่งที่ดาวทำ ตอนนี้มีพนักงาน 2 คนก็คือดาวกับคนนี้แหละ คนนี้อายุมากกว่าดาว ดาวจะทำงานตั้งแต่เที่ยงถึง 2 ทุ่ม ส่วนคนนี้จะทำงาน 6 โมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน เขาเองก็มาของานทำแบบดาวเหมือนกันนี่แหละ

แต่เขาดีกว่าดาวเยอะตรงที่เขาเดินมาของานตรงๆเลย ไม่เหมือนดาวที่ถามอ้อมๆ ถ้าป้าไม่ยื่นงานมาให้วันนั้น ดาวเองก็ยังไม่รู้เลยว่า 3 เดือนนี้ดาวจะเป็นยังไง แล้วดาวเองก็มานั่งหลบอยู่หลังๆร้านนี่แหละ หลังร้านก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นหลังร้านนะก็เป็นตรอกที่เป็นทางผ่าน คนก็เดินตลอด ดาวนั่งมองเขาพวกนั้น พวกเขาเดินแบบมีจุดหมายน่ะ

บางคนเดินไปพบผู้คน บางคนเดินกลับบ้าน บางคนเดิมหาอะไรกินตามปกติ แต่ดาวนี่สิ่จะเดินกลับแค่ห้องเช่าดาวยังระแวง ยังกลัวเลย ดาวคิดถึงบ้านนะ อยากกลับบ้าน แต่บอกตรงๆชีวิตดาวในวันนี้อยู่ได้ด้วยเงินค่าจ้าง 250 บาทต่อวันจริงๆ จะพูดยังไงดี มองไม่เห็นอนาคตเลยก็ได้มั้ง เพราะว่าทุกๆวันที่ตื่นมาทำงานก็ต้องคิดแล้วว่า อย่าเจ็บอย่าป่วยเลยนะ


เพราะเงินที่มีตอนนี้มันบังคับให้ดาวต้องรักษาสุขภาพจริงๆ หรือว่า.... ดาวจะกลับบ้านเลยดีนะ ทำงานสัก 10 วันเก็บเงินให้พอค่ารถกลับบ้าน แล้วกลับบ้านเลย แบบนั้นดาวจะได้ไม่ต้องมามืดแปดด้านแบบนี้  . . . . . . จนแปปนึงคุณป้าก็เดินมาเรียกดาวๆ  ดาวก็...คะ ? แล้วก็รีบลุกขึ้นมาเลยนะ ป้าเขาเท้าเอวแล้วมองมาที่ดาวแล้วถามว่าตอนนี้มีเงินติดตัวเท่าไร คำถามธรรมดานะแค่ถามว่ามีเงินติดตัวเท่าไร แต่อยู่ดีๆดาวน้ำตาคลอเลยนะจนต้องรีบเช็ดๆๆ ดาวพูดไปตามตรงว่า... 50 ค่ะ


ป้าเขาก็บอกแบบตกใจ ดาวต้องรีบบอกว่าติดตัวมา 50 แต่เงินเก็บมีอยู่เกือบพันเลยค่ะพอจ่ายค่าห้องเช่าค่ะ ป้าก็ยังมองอยู่แล้วพูดว่า ดาวถ้าดาวมาอยู่กับป้าแบบนี้ อย่าว่าแต่อนาคตที่จะไม่มีเลยนะ แม้แต่เงินที่อยากจะกินอะไรอย่างที่อยากกินมันก็จะไม่มีนะ จากที่พยายามกลั้นอยู่ พอคุณป้าพูดมาแค่นั้นดาวร้องไห้โฮออกมาเลยล่ะ


เป็นอย่างที่คุณป้าพูดนั่นแหละ มันก็จริงที่ตอนนี้ดาวเองก็ไม่มีปัญหาเรื่องอาหารในแต่ละวันเพราะตอนเที่ยงก็มากินที่ร้านได้ แต่ว่า.... ของที่อยากกินเหรอ ดาวพูดไม่ออกเลยนะ ของที่ดาวอยากกิน.... ดาวอยากกินข้าวห่อเทมากิจังเลย มันเป็นเมนูง่ายๆที่พี่เจ้าของร้านที่ดาวทำงานพาร์ทไทม์จะทำให้ลูกน้องกินประจำ แต่ดูเงินของดาวในตอนนี้สิ่  . . . . .


แต่ดาวก็บอกไปนะว่า แต่ถ้าหนูไปแล้วใครจะช่วยงานป้า ป้าบอกโอ๊ย อีหนู ถึงเอ็งจะไม่อยู่ ยังไงก็ต้องมีคนมาสมัครงานร้านป้าอยู่ดี ที่ในกรุงเทพฯน่ะ ไม่ได้มีเอ็งคนเดียวที่กำลังหางานทำนะ ถึงเอ็งจะออกไปก็เถอะ ไม่นานเดี๋ยวก็มีคนมาขอทำงานกับป้าอยู่ดี ไม่ใช่ว่าเอ็งออกไป แล้วร้านมันจะเปิดขายไม่ได้ ไปเถอะ ไปทำอะไรที่มันดีกว่านี้


ตอนนั้นดาวก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะป้าเขาพูดถูกหมดเลย แล้วลุงเขาก็เดินมานะแล้วพูดว่า ถ้าคิดถึงป้าแก ก็แวะมาหาก็ได้ ไปกับพวกนั้นอย่างน้อยก็มีเงินเก็บบ้าง อยู่กับป้ากับลุง ถึงทำงานอีกหลายปี เงินเดือนที่ให้ก็คงเพิ่มไม่มาก อีกอย่างลุงกับป้าก็จะขายกันอีกไม่กี่ปีก็เลิกแล้ว จะกลับไปอยู่บ้านนอกแล้ว


อีหนู เอ็งทำงานขยันนะ แต่ลุงกับป้าก็จ่ายให้มากกว่านี้ไม่ไหว  เอ็งไปกับคุณนายอย่างน้อยเงินค่าจ้างก็ได้เยอะกว่า มากกว่า เอ็งบอกไม่ใช่เหรอว่าอยากกลับบ้านไปเยี่ยมบ้านบ้างน่ะ  พอคุณลุงพูดมาแบบนั้นดาวก็สะอึกเลย คุณป้าก็บอกนะ เห็นมั้ยอีหนู อยู่กับป้าเอ็งกลับบ้านไม่ได้แน่ๆ ไปซะไปเถอะ มันหายากนะที่คุณนายนั้นจะเอ็นดูใครสักคน


คิดซะว่าทำบุญร่วมกันมา คนบ้านเราเมืองเราเรามีมากมายเป็นบ้านๆ แต่ก็ยังมาเจอกันได้ เอ็งกับคุณนายคงทำบุญ ทำกรรมร่วมกันมานั่นแหละ ตอนนี้ชีวิตเอ็งน่ะ จะเอาแค่นี้จริงเหรอ ทำงานกลับห้องนอน เก็บเงิน ตื่นมากินข้าวที่ร้านทำงานกลับบ้านนอน เอาแค่นี้จริงเหรออีหนู คำพูดของคุณลุงคุณป้านั้น เหมือนดึงสติดาว เหมือนตบหน้าให้ดาวตื่นนะ ดาวจมอยู่แต่กับคำว่าเก็บเงินค่าเช่า ต้องเก็บเงินค่าเช่า จนลืมไปแล้วว่า... ชีวิตดาวไม่ได้มีแค่การต้องเก็บเงินค่าห้อง คุณป้าพาดาวมาหาเจ๊กับพี่ผู้ชายที่เหมือนกำลังนั่งรอคำตอบอยู่  คุณป้าบอกว่า คิดซะว่าทำบุญร่วมกันมานะ กรุงเทพฯมันก็ตั้งกว้าง ตั้งไกล ก็ยังมาได้เจอกันอีก


เจ๊คนนั้นเขามองแล้วก็ยิ้มนะ แล้วก็บอกว่ายังไม่ต้องตัดสินใจก็ได้นะหนู แต่เจ๊คิดว่าหนูคงมีคำตอบในใจแล้วล่ะนะ ตอนนั้นดาวก็ค่ะ ๆ คิดในใจว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนั่นแหละ จนดาวก็บอกว่างั้นดาวขอตัวกลับก่อนนะคะ เจ๊เขาก็จ้ะ ๆ แล้วนี่พักตรงไหน ดาวก็บอกว่าพักตรงนี้ ๆ ๆ  ป้าก็บอกเฮ้ยอีหนู อยู่ไปได้ยังไง ตรงนั้นมันมีแต่พวกขี้เมา ขี้ยา   ดาวก็เงียบเลยไม่รู้จะบอกยังไงว่า ความจริงดาวก็มีเงินแค่นี้ สามารถเช่าอยู่ได้แค่นี้จริงๆ แล้วที่ดาวได้กลับมาที่ร้านอีกรอบ เพราะว่าหน้าทางเข้าห้องมีพวกขี้เมานั่งกินเหล้านั่นแหละ



 ดาวก็ได้แต่ก้มหน้านั่นแหละ เพราะอายที่จะพูดว่าเงินมันไม่พอ แต่เจ๊ก็พูดนะว่าซอยนั้น เด็กผู้หญิงไปอยู่คนเดียวเนี่ยนะ ไม่เอาแล้วๆ วันนี้ไปพักกับเจ๊ก่อน พรุ่งนี้ค่อยพามาเก็บของ  ดาวคิดในใจว่ายังไงก็ไม่ไปแน่ๆ เพราะว่าถึงเจ๊จะดูไม่มีพิษภัย แต่ก็ไว้ใจอะไรคนที่เพิ่งเจอกันครั้งสองครั้งไม่ได้


ดาวก็ปฏิเสธไปว่า ไม่เป็นไรหรอกค่ะเจ๊ ไม่น่าเป็นอันตรายอะไร แต่ว่าแฟนเจ๊เขาก็พูดนะว่า อย่ารอให้มันเกิดขึ้นก่อน แล้วค่อยหาทางแก้ไข จะดีกว่านะ พี่เขาพูดมาแบบนั้นเลย แล้วป้าบอกว่า เอออีหนูป้าก็คิดงั้นนะ คุณนายเขาไว้ใจได้ป้ารับประกัน ส่วนเจ๊ที่ชวนดาวไปคือแววตาเขาดูเป็นห่วงนะ แล้วบอกว่าเดี๋ยวตอนเช้าเจ๊รีบพามาเก็บเสื้อผ้าเลยไม่ต้องห่วง แล้วนี่มีของ มีอะไรต้องไปเอามั้ย


ดาวก็ไม่มีทางเลือกนะ ก็บอกเขาไปว่าไม่มีค่ะ มีแค่มือถือกับกระเป๋าเงิน แล้วป้าก็พูดลอยๆมาว่ากับเงินอีก 50 บาท เจ๊รีบหันมองมาหน้าดาวเลยนะ แล้วเจ๊ก็จับมือดาวบอกโถ่หนู เจ๊ขอโทษนะน่าจะมาเจอกันเร็วกว่านี้ แล้วเจ๊กับแฟนเจ๊ก็ไม่กินข้าวต่อเลยนะ เช็คบิลล์และกลับมาเลย ดาวคือแบบทำตัวไม่ถูกนะ เพราะรถของเจ๊ก็รถคนมีเงินอ่ะ ตรา 3แฉก ดาวก็เก้ๆกังๆ กลัวจะทำรถเขาเป็นรอย

แต่ก็ขึ้นมาข้างหลังจนได้นั่นแหละ เจ๊บอกว่าหนูไปอยู่ซอยนั้นได้ยังไงเนี่ย คือด้วยความที่เคยชินแล้วเลยไม่คิดอะไร รู้ว่ามันอันตราย แต่ทางเลือกมันก็มีไม่มาก แต่ว่าพอเจ๊เขาขับรถผ่าน จากมุมมองของดาวที่อยู่บนรถ คือซอยมืดมากเลย ทั้งๆที่อยู่กลางเมืองแท้ๆ แต่มืดได้ขนาดนั้นเลย ดาวก็ได้แต่เงียบ แฟนเจ๊เขาบอกว่าเช้าๆ สายๆ ค่อยมาเก็บของนะ ดาวก็ได้แต่ค่ะๆ ๆ ๆ


เจ๊บอกว่า ตอนนี้ไปอยู่กับเจ๊ก่อนนะ ก็ช่วยงานบ้านเจ๊ไปก่อน ดาวก็ถามนะว่า.. บ้านตรงไหนเหรอคะ เจ๊บอกตอนนี้เจ๊ซื้อตึกแถวไว้ที่พระราม 3 น่ะ เจ๊คิดว่าจะทำร้านอาหาร สวนอาหารเปิดเพลง ร้องเพลง ดาวก็ค่ะๆ ไปตามนั้น ซึ่งมันไม่แปลกนะ เพราะดาวก็เห็นบ่อยๆ ที่เชียงใหม่ พวกซุ้มร้านที่เปิดเพลงด้วยขายอาหารด้วย

พอมาถึงก็เป็นตึกแถวนั่นแหละข้างหน้าก็ยังไม่ได้ตกแต่งอะไรมากเลย แต่ดาวรู้อย่างนึงคือ มันดูปลอดภัยมาก ข้างๆก็มีร้านข้าวต้มปลา ตลอดเส้นทางคือไฟสว่างๆเลย มีร้านสะดวกซื้อ มีร้านเกมส์ เยอะแยะๆเลยสว่างๆ  แล้วเข้ามาในตึกมันก็ดูมืดๆ แต่เจ๊ก็จูงมือดาวเดินตามแล้วบอกว่า มันมีหลายห้องนะ เจ๊เซ๊งมาจากเจ้าของเก่าอีกทีนึง

พอขึ้นมาข้างบน เจ๊บอกหนูนอนห้องนี้ไปก่อนนะ ห้องที่เจ๊ให้ดาวนอนคือเปิดมาดาวตกใจเลย เจ๊บอกแค่ว่าห้องแคบนิดนะ แต่ไม่แคบเลย ใหญ่กว่าห้องของดาวที่เช่าไว้อีก มีพื้นที่ให้ขยับตัว มีพื้นที่ให้แต่งตัวเยอะแยะเลย นอน 3 คน ดาวยังคิดว่ากว้างด้วยซ้ำ แล้วเจ๊ก็มาแตะตัวดาวแล้วถามว่า นอนได้มั้ย ดาวบอกได้ค่ะๆ แต่ว่าแปปนึงหน้าเจ๊ก็เปลี่ยนไปเลย


เจ๊จับที่แขน จับที่มือดาว แล้วบอกว่า ทำไมผิวเสียขนาดนี้ล่ะหนู ตอนที่เจอกันไม่กี่เดือนก่อน ยังดูนุ่มๆยังมีน้ำมีนวลอยู่เลย ดาวก็ไม่รู้จะตอบยังไง  . . .  เพราะว่ามาอยู่กรุงเทพฯ ดาวก็ไม่ได้ดูแลตัวเองมากเท่าไรหรอก ไม่สิ่ต้องบอกว่าเงินมันมีจำกัด แค่ซื้อแชมพู ครีมอาบน้ำ โฟมล้างหน้ามันก็หลายบาทแล้ว พวกครีมบำรุงเต็มที่ก็ครีมซองนี่แหละ  เจ๊บอกโถ่ ลูกเอ๊ย เหนื่อยมั้ย


แค่เจ๊พูดมาแค่นั้นดาวร้องไห้เลย แค่คำถามที่ว่า เหนื่อยมั้ย คือมันพังความรู้สึกที่ดาวพยายามอดกลั้นไว้หมดเลย ดาวร้องสะอึก แบบไม่มีเสียง เจ๊เขาก็กอดแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรผ่านแล้วก็ผ่านไปนะ จนผ่านไปสักพักดาวหยุดร้องเจ๊ก็บอกว่าอาบน้ำแล้วนอนก่อนเถอะ พรุ่งนี้เจ๊จะรีบพาไปเก็บเสื้อผ้า ไม่ให้อยู่แล้วนะที่นั้นน่ะ ดาวก็ค่ะๆขอบคุณค่ะเจ๊ ตอนนั้นแฟนเจ๊เขาก็มาแล้วบอกว่า ห้องน้ำจะแยกกันนะ


พี่กับเจ๊จะใช้ชั้นบนกันส่วนหนู ใช้ชั้นนี้นั้นแหละ อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย ตึกนี้ไม่มีผีหลอก แต่เวลาอยู่คนเดียวจิตมักจะปรุงแต่ง แล้วคิดไปเอง ดาวก็เลยบอกไปว่า ที่บ้านของดาวพอดึกแล้ว มันมองอะไรไม่เห็นเลย มันน่ากลัวกว่าที่นี้เยอะเลยค่ะ ที่นี่สว่างอยู่ได้สบายๆ แฟนเจ๊ก็บอกว่าดีแล้วๆ เขาวางถุงผ้าใบนึงไว้แล้วก็ไปเลย เจ๊บอกว่านี่พวกเสื้อผ้าของเจ๊ ใส่นอนไปก่อนนะลูก


แล้วเจ๊ก็พามาชี้ๆ ๆ ห้องน้ำอยู่ตรงไหน นู่น นี่ นั่น บอกตรงๆว่า ดาวเองก็ยังไม่ใช่ว่าไว้ใจเจ๊หรือแฟนเจ๊เขา 100 % หรอก เพราะว่าจากทีมเต้นที่เคยไปทำงานมาเขาก็หวังจะเคลมดาวเหมือนกัน  ดาวคงไม่เชื่ออะไรง่ายๆ แต่ดาวอยากจะบอกนะว่า พอได้อาบน้ำแล้วรู้สึกสบายตัวมากๆเลย ครีมอาบน้ำที่เจ๊เอามาใช้ แชมพู ทุกๆอย่างมันหอมมากๆเลย แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็ทำให้ดาวน้ำตาไหลได้คิดดูแล้วกันตอนนี้


แล้วในห้องนอน แค่มองนะ ดาวก็รู้สึกได้ว่า คืนนี้ดาวคงจะนอนสบายแน่ๆ ทิ้งตัวนอน มันไม่มีความรู้สึกคันยุ่บๆ หรือ ผ้าปูที่นอนแข็งๆกระด้างเหมือนที่ห้องเช่าเลย มันนานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้นอนสบายๆแบบนี้ แปปเดียวดาวก็หลับเลย เช้ามาไม่รู้กี่โมง เสียงเคาะประตูเรียกดาวๆ  ดาวก็รีบลุกนะ นี่ดาวหลับไม่รู้เรื่องเลยเหรอเนี่ย ตายแล้วโอ๊ย มาขอเขาอยู่ มาขอเขาอาศัย นอนตื่นทีหลังเจ้าของบ้านได้ยังไง


ดาวรีบเปิดประตูมาแล้วก็ยกมือไหว้ขอโทษเจ๊ก่อนเลย เจ๊ก็ถามอะไร ขอโทษทำไม ดาวก็เลยบอกว่าดาวตื่นสาย ตอนนั้นยังไม่ตื่นดีเลยด้วยซ้ำ เจ๊บอกไม่เป็นไรๆ มันไม่ได้สายอะไรหรอก เจ๊มาปลุกกินข้าวน่ะ . . .  ข้าว ข้าวเที่ยงหรอคะ ดาวถาม เจ๊บอกมื้อเช้านี่แหละ มากินด้วยกันมาหนู ข้าวเช้าเหรอ... ดาวไม่ได้กินข้าวเช้ามากี่วันแล้วนะ เพราะถ้าเป็นไปได้ ก็อยากเก็บเงินไว้แล้วไปกินที่ร้านของป้า ประหยัดดี


แต่ตอนนี้เจ๊เขาเดินนำไปก่อนแล้ว มาถึงก็เห็นแฟนเจ๊นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่แล้ว มีโจ๊ก มีหลายๆอย่าง... แปลกมั้ย แค่อาหารง่ายๆมันกลับอร่อยมากเลย เจ๊บอกว่าค่อยๆกินๆ คือดาวกินแบบมูมมาม ถ้าจะให้พูดตามตรง คือเผลอตัวจริงๆนะ เจ๊บอกว่า ยังไงซะตอนนี้ก็ช่วยเจ๊ดูแลตึกนี้ไปก่อน เจ๊จะจ้าง ส่วนที่พักก็ห้องนั้นแหละ เดี๋ยวพอไปเก็บของแล้วก็ไปหาซื้อของเพิ่มกัน


แต่ดาวก็รีบบอกว่าไม่ต้องหรอกค่ะ แค่ของที่มีก็พอแล้ว แต่เจ๊เขาจับมือดาวแล้วบอกว่า มาอยู่กับเจ๊ก็อย่าเกรงใจเจ๊มากนัก ไม่รู้หรอกว่าเจออะไรมา แต่อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป ถ้าไม่สบายใจ เจ๊ค่อยเก็บคืนจากเงินเดือนก็ได้ เจ๊ให้เงินมากกว่าป้าเขาอยู่แล้ว ตอนนั้นดาวหันหน้ามองเลย จนเจ๊ต้องบอกว่า อย่าเข้าใจผิดนะเจ๊ไม่ได้จะอวดว่ารวยกว่าหรือยังไง แต่ด้วยรายรับของเจ๊ในหลายๆทาง เจ๊สามารถจ่ายเงินเดือนให้หนูได้มากกว่า และเพราะแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ป้าเขาถึงยอมให้หนูมาอยู่กับเจ๊น่ะ



ดาวก็งืมๆ แต่ก็บอกเจ๊นะว่า ไม่ต้องซื้ออะไรให้ดาวหรอกค่ะ ดาวมีแค่นี้ก็พอแล้ว แต่เจ๊ก็บอกว่า ที่พูดว่ามีแค่นี้ก็พอ เพราะหนูยังตีกรอบเรื่องเงินของตัวเอง เจ๊เข้าใจว่าหลายๆเดือนที่ผ่านมาหนูลำบากมาเยอะเลยไม่กล้ามี กล้าซื้ออะไร เจ๊เขาบอกว่าเดี๋ยวเจ๊จัดการเอง ไม่ต้องคิดว่ามันมากมายอะไร ของที่หนูเก็บให้เจ๊น่ะ มันมีค่ามากกว่าที่เจ๊จะให้หนูตอนนี้อีก ดาวก็ได้แต่ค่ะๆไปนะตอนนั้น แล้วแปปนึงมือถือของเจ๊ก็ดังขึ้น เจ๊เขาก็รับแล้วก็ตอบไปว่าป้า( ชื่อป้า )  โทรมาแต่เช้าเลยมีอะไรคะ


ดาวได้ยินชื่อป้าดาวก็ตั้งใจฟังเลย แล้วเจ๊ก็พูดอะไรนะ แล้วก็มองมาทางดาว เจ๊บอกว่าดาวอยู่ที่นี่แล้วนะป้าไม่เป็นอะไรแล้ว ค่ะๆ เดี๋ยวรีบไปเลย พอเจ๊วางสายแฟนของเจ๊ก็แตะไหล่แล้วถามมีอะไรดูท่าทางไม่ค่อยดี เจ๊เขาก็พูดว่า ป้าเขาโทรมาบอกว่า ห้องของดาวโดนงัดเมื่อคืน ดูเหมือนว่าคนที่งัดจะเป็นพวกขี้เมาแถวนั้น ตอนนั้นดาวหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่มเลย ถ้าเมื่อคืนไม่เจอเจ๊ แล้วไม่ตัดสินใจมากับเจ๊ ดาวจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

โชคดีที่ไม่กลับห้องเมื่อคืน

ได้เจอเจ๊สักที เป็นห่วงอยู่นาน