ได้เวลาออกล่าอีกแล้วสินะ

สาวๆเพิ่มมาอีกแล้ว

เชียร์คู่เลยครับ เพื่อนสมัยเด็ก และเพื่อนใสซื่อ อิอิ

ไผ่หลิวนี้แสบจริง

ชักอิจฉาแล้วนะชาคริต

ไผ่หลิวกับเบญใครจะเสร็จชาคริตก่อนกัน  

ดูจากทรงแล้ว น่องเบญ น่าจะไม่รอด

ขอบคุณมากครับ ชาคริตมีคู่หมั้นแต่เด็กเลย มิน่าทำไมชอบสาววัยแรกแย้ม

แตะ แตะ แตะ
   ฝีเท้าก้าวย่างอย่างแผ่วเบาเงียบเชียบไปตามโถงทางเดินในคณะวิทยาศาสตร์ จนไปหยุดลงที่หน้าห้องเรียนรวมขนาดใหญ่ ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาสามสี่รอบจนแน่ใจว่าทางสะดวก ก่อนจะชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องเรียน และรีบถอยกรูดกลับออกมา

   วืดดดดดดดดดดด
   มือบางรูดกระเป๋าถือเปิดออก ตาคู่คมงามกวาดดูอุปกรณ์ด้านในที่เตรียมมา
   อันไหนดีนะ
   ถ้าปาระเบิดควันยาสลบเข้าไปในห้อง เธอจะลอบเข้าไปลักพาตัวพี่ชาคริตออกมาได้ไหม
   หรือจะใช้เทียนหอมล่าหัวใจ จุดเทียนตรงนี้ แล้วปล่อยควันโชยเข้าไปในห้อง พี่ชาคริตนั่งอยู่แถวหน้าพอดี ได้กลิ่นต้องออกมาตามหาเราแน่
   หรือจะใช้เครื่องปล่อยคลื่นสะกดจิตให้พี่ชาคริตเดินออกมาหาเธอเอง แต่อันนี้จะให้ได้ผลเหมือนที่โฆษณาหรือเปล่านะ
   หรือจะข้ามพวกนั้น แล้วใช้ 'ของหนัก' เลย
   "อะแฮ่ม"
   "ว๊ายยยยยยยย" ไผ่หลิวสะดุ้งโหยง ร้องกรี๊ดเมื่อได้ยินเสียงกระแอมที่ข้างหู
   สาวแว่นหน้าตาเชย ๆ เฉิ่ม ๆ คนหนึ่งยืนจ้องหน้าเธอเขม็ง ถึงยัยแว่นคนนี้จะไม่ได้สูงเท่าไหร่ แต่ก็ค้ำหัวไผ่หลิวอยู่หลายคืบอยู่

   "เธอแอบมาทำอะไรที่นี่มิทราบ" สาวแว่นถาม
   "ทำไม ชั้นก็เรียนมหาลัยนี้ มาเรียนที่นี่ไม่ได้เลยรึไง"
   "แต่เธอเรียนคณะบัญชีไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรในตึกคณะวิทย์"
   ยัยแว่นรู้ว่าเราอยู่คณะบัญชี แปลว่าต้องอยู่ในงานเชียร์โต้วันนั้นด้วย...
   ซึ่งก็แปลว่าต้องรู้เรื่องเรากับพี่ชาคริตแล้ว
   "เธอก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ" ไผ่หลิวถามด้วยสีหน้าเดียดฉันท์ "ว่าชั้นเป็นคู่หมั้นคู่หมายแต่วัยเด็กของพี่ชาคริตที่เรียนอยู่ในคณะนี้ เธอล่ะ เป็นใคร ถึงจะมาขวางทางความรักของชั้น"
   ยัยแว่นกลั้นหัวเราะไม่อยู่ "หุหุหุหุ แล้วเธอได้เจอชาคริตเมื่อวันศุกร์เป็นครั้งแรกในรอบกี่สิบปี หือ"
   ไผ่หลิวผงะ
   "ระ...รู้ได้ไง"
   "ฟังนะ ชั้นเป็นเพื่อนสนิทกับชาคริต จบมัธยมมาจากโรงเรียนเดียวกัน มีอะไรชาคริตก็เล่าให้ชั้นฟังหมดนั่นแหละ ก่อนเธอจะไปไล่กอดเขา ชาคริตเค้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเจอกับเธอมาก่อน"
   "เป็นธรรมดา ชั้นหน้าเปลี่ยนไปตั้งเยอะ" ไผ่หลิวดึงดัน "แต่คนมันเกิดมาเป็นคู่กันแล้ว ยังไงก็ไม่แคล้วกันหรอก"
   "ก็จริง แต่เธอก็ควรรู้ไว้ด้วย ว่าชาคริตเขามีแฟนแล้วนะ"
   ไผ่หลิวก้าวถอยหลัง หน้าซีดเผือด "มะ.....ไม่จริง"
   "หึ แฟนชาคริตเป็นรุ่นน้องเขาปีนึง ตอนนี้เรียนอยู่ ม.6 เดี๋ยวปีหน้าก็คงมาเรียนที่นี่ด้วยกันนี่แหละ" ยัยแว่นบอกอีก "ยอมรับซะเถอะ เค้าลืมเธอแล้วหละ ตัดใจ กลับไปร้องไห้สักคืนสองคืน แล้วไปมองหาคนอื่นเถอะ.....เอาคนที่ส่วนสูงพอ ๆ กันก็ดีนะ"
   "หน็อย ยัยแว่น!!!" ไผ่หลิวคำราม "อย่างเธอมันจะไปรู้อะไร หน้าก็ปลวกขนาดนี้ผู้ชายที่ไหนเค้าจะชอบ พี่ชาคริตมีแฟนแล้วแล้วไงล่ะ แฟนที่เจอกันตอนมัธยม จะมาเทียบอะไรได้กับชั้นที่มาก่อน คอยดูเถอะ ชั้นยักคิ้วหลิ่วตาให้สองสามที พี่เค้าก็มีแต่จะทิ้งยัยนั่นแล้ววิ่งมาหา"
   ".......นี่ความละอายใจของเธอมันต่ำพอ ๆ กับส่วนสูงเลยเหรอเนี่ย"
   "หน็อยยยยย คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย รับไม่ได้แล้วโว๊ยยยยยยย" ไผ่หลิวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าถือ แล้วหยิบสิ่งแรกที่คว้าได้ออกมา "อุปกรณ์จารกรรมหมายเลข 4 ระเบิดเหม็น!!!!"
   ตุ้มมมมม
   "ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"

   "ทำไมน้ำฟ้าไปเข้าห้องน้ำนานจังเลยนะ" ชาคริตถามขึ้นมาลอย ๆ
   "นั่นจิ ก็ไม่ได้ทำท่าเหมือนท้องเสียหรืออะไรด้วย" เบญพยักหน้าเห็นด้วย น้ำฟ้าทำตัวเหมือนปกติมาก จนอยู่ ๆ ก็บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำแล้วลุกหายไป ชาคริตกับเบญไม่ได้คิดอะไรจนเวลาผ่านมาแล้วเกือบสิบนาทีนั่นแหละ
   เมื่อเสาร์อาทิตย์มีอะไรกันหนักไปหน่อยจนน้ำฟ้าไปหมดแรงสลบในห้องน้ำหรือเปล่านะ แต่ก็น่าจะไม่นี่ เพราะเมื่อคืนวันอาทิตย์ก็นอนเร็วอยู่ เมื่อเช้าน้ำฟ้าก็ดูสดใสร่าเริงปกติดี
   "เดี๋ยวถ้ายังไม่กลับมาเราไปดูในห้องน้ำหญิงให้นะ" เบญเสนอ "เผื่อลื่นล้มหรือเป็นอะไรไป"
   "ก็ดี เบญ ขอบคุณมากนะ" ชาคริตบอก และเหลือบมองนาฬิกาอีกรอบ "จริง ๆ แล้ว........นั่น น้ำฟ้ามาแล้ว!!!"
   ประตูห้องเรียนรวมเปิดออก น้ำฟ้าเดินทำหน้าบอกบุญไม่รับเข้ามา
   "น้ำฟ้า เป็นอะไรหรือเปล่า" ชาคริตถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อน้ำฟ้าทิ้งตัวลงนั่งระหว่างเบญกับชาคริต น้ำฟ้าเปียกไปทั้งตัวเลย
   เบญย่นจมูกนิด ๆ "มีกลิ่นอะไรตุ ๆ อ่ะ"
   "มีคนปาระเบิดเหม็นใส่ชั้น ชั้นขัดตัวแทบตาย กลิ่นยังไม่ค่อยอยากจะออกเลย" น้ำฟ้าบ่น
   "ใครเหรอ" เบญถาม
   "ไม่รู้ มันหนีไปแล้ว" น้ำฟ้าตอบ แต่ชำเลืองมองชาคริตด้วยสายตาที่พยายามสื่อความอะไรสักอย่าง
   "คงจะแกล้งกันเล่น ๆ เฉย ๆ มั้ง ไม่น่ามีอะไรหรอก" เบญค้นในกระเป๋า ก่อนจะดึงเอาขวดแก้วคริสตัลใสสุดหรูออกมา "อ่ะ นี่ น้ำหอม ฉีดกลบกลิ่นก่อนก็ได้นะ"
   
   "เฮ้ออออออออ จะหมดแรงแล้ว" ชาคริตถอนหายใจยาว "ใครจะไปคิดว่าอยู่มหาลัยงานจะเยอะขนาดนี้ เห็นเค้ามีแต่โพสต์กันว่ามหาลัยเรียนสบาย"
   "สู้ ๆ ชาคริต" เบญทำท่าเชียร์ "เราต้องไหว"
   "อย่าไปให้กำลังใจนายนี่มาก เบญ" น้ำฟ้าบอก "เชื่อเถอะ จริง ๆ ชาคริตแรงเยอะจะตาย"
   "เยอะแค่ไหนเหรอ" เบญถามด้วยท่าทางอินโนเซ็นต์
   "ก็...เอ่อ............ เคยเป็นหัวหน้าทีมนักบอลของโรงเรียนอ่ะ" น้ำฟ้าตอบ "วิ่งได้เก้าสิบนาทีติดกัน อึดอยู่"
   "โหววว" เบญตาลุกวาว "เก่งมากเลย ชาคริต"
   ในช่วงเช้า นักศึกษาปี 1 คณะวิทยาศาสตร์ได้รับมอบหมายงานมาอีกหนึ่งชิ้น คราวนี้เป็นงานกลุ่มสามคน เบญจึงขอมาอยู่ด้วยกันกับชาคริตและน้ำฟ้า ในช่วงพักกลางวัน ทั้งสามร่วมประชุมหารือแนวทางในการทำงานให้ลุล่วง
   

   "ฮึ....ยัยแว่นไม่ได้โกหกเรื่องที่เป็นเพื่อนกับพี่ชาคริตจริง ๆ แฮะ" ร่างเตี้ยเล็กที่แอบอยู่ที่มุมตึกพูดกับตัวเอง "อยู่ติดกันตลอดเลย"


   "โอเค งั้นตกลงกันตามนี้นะ" สองสาวพยักหน้ารับคำพูดของชาคริต
   "เดี๋ยวพรุ่งนี้เราเอางานส่วนของเรามาให้นะ" เบญบอก "เอ่อ.....แล้ว"
   "แล้วอะไรเหรอ" น้ำฟ้าถาม
   "ขอโทษนะ ที่...เอ่อ...เราอาจจะยุ่งย่ามเรื่องของชาคริตกับน้ำฟ้าไปหน่อย....แต่....เอ่อ..........."
   ชาคริตกับน้ำฟ้ามองหน้ากันเลิกลั่ก ทั้งสองเผลอทำอะไรที่ทำให้เบญเห็นว่าเป็นมากกว่าเพื่อนหรือเปล่านะ
   "เมื่อเช้า....เราแอบได้ยินชาคริตกับน้ำฟ้าคุยกัน เรื่อง....เอ่อ.....เรื่องชมรม"
   "อ๋ออออออ" น้ำฟ้าร้องด้วยความโล่งอก "อือ ใช่ เราไปดูชมรมลีลาศมา เค้านัดพบคนที่สนใจสมัครวันนี้ ช่วงเย็น วันนี้ไม่มีห้องเชียร์พอดี เรากับชาคริตก็เลยจะไปดูน่ะ"
   เบญทำท่าอ้ำอึ้ง อ้าปากจะพูดอะไรหลายครั้งแต่ก็ไม่พูด
   "เบญก็ชอบเต้นลีลาศเหรอ" ชาคริตถาม
   "เรา....ไม่รู้"
   "ที่โรงเรียนไม่มีสอนเหรอ" ชาคริตถาม "ที่โรงเรียนที่เรากับน้ำฟ้าจบมา เรียนลีลาศตลอด ม.6 ทั้งปีเลย น้ำฟ้าชอบมาก"
   "เรา....ไม่ได้จบโรงเรียนน่ะ" เบญบอกอาย ๆ "เราเรียนโฮมสกูล แล้วไปสอบเทียบ กศน. เอาน่ะ"
   "เห้ย!!!!!!!!!!!!!!!" ชาคริตร้อง
   "นายจะแปลกใจอะไรขนาดนั้น ฮึ ชาคริต" น้ำฟ้าหยิกแขนชาคริตแรง ๆ แล้วถาม
   "ก็......." ชาคริตพยายามนึก กศน. หรือการศึกษานอกระบบ ที่โรงเรียนก็เคยมีพวกที่ออกจากโรงเรียนไปเรียนกศน. อยู่ แต่ก็มีแต่.....พวกแก๊งค์เด็กนรกบ้าง.... พวกที่เรียนในโรงเรียนไม่ได้บ้าง ชาคริตจินตนาการไม่ออกเลยว่าสาวมาดคุณหนูดูอินโนเซนต์ และที่สำคัญเรียนเก่งไม่แพ้ชาคริตกับน้ำฟ้าจะมาจากกศน. ได้ยังไง
   "เราเข้าใจนะ" เบญบอก "กศน. มีไว้เพื่อรองรับนักเรียนที่ไม่อยาก หรือไม่สามารถเรียนในระบบโรงเรียนปกติได้ ก็มีหลายคนแหละ ที่เป็นพวกที่เรียนไม่ได้จริง ๆ ตอนไปสอบเทียบเราเคยไปเจอพวกนั้นอยู่"
   "แต่นายไม่รู้จริง ๆ น่ะเหรอ" น้ำฟ้าถาม "ว่าจริง ๆ ก็มีคนตั้งเยอะแยะที่เรียนกศน. เพราะโรงเรียนธรรมดามันไม่ตอบโจทย์ ลองคิดซิ สนใจเรื่องไหนก็เรียน ไม่ต้องเสียเวลาเข้าแถวสวดมนต์ จะได้ความรู้อีกเยอะแค่ไหน"
   "เออ ก็จริง" ชาคริตพยักหน้า "เราแค่ไม่เคยได้ยิน โทษที"
   "เราก็เป็นแบบนั้นแหละ เราเรียนที่บ้าน เรียนกับพ่อแม่แล้วก็น้า ส่วนใหญ่เรียนเลข วิทยาศาสตร์ ภาษาต่าง ๆ อะไรอย่างนี้ แล้วก็ดนตรี เปียโน กีต้าร์ แต่กีฬาเราไม่เคยได้เล่นเลยด้วยซ้ำ"
   "หือ เข้าใจเลย" น้ำฟ้าพยักหน้า "ช่วงเปิดเทอมใหม่ ๆ เบญถึงได้ไม่ค่อยกล้าพูดคุยกับใครเลย"
   "อือ แต่โชคดีที่ชาคริตกับน้ำฟ้ามานั่งกับเราในวันนั้น เราเลยเริ่มได้เพื่อนคุยแล้ว....รู้ไหม รายงานคู่ที่อาจารย์สั่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว นายตี๋มาขอคู่กับเราแล้วให้เราทำคนเดียวเลย...เราก็ไม่กล้าปฏิเสธ"
   "เสร็จแล้วเหรอ"
   "อือ เสร็จแล้ว"
   "ของเรากับน้ำฟ้าใกล้แล้ว แต่ยังไม่เสร็จ" ชาคริตบอก "เดี๋ยวเสร็จแล้วขอเอามาเทียบกับของเบญหน่อยได้ไหม เผื่อมีอะไรผิด"
   "ได้สิ ก็ดี เราจะได้ตรวจของเราไปด้วยในตัว"
   "ว่าแล้ว เมื่อกี้เบญจะถามอะไรพวกเราเรื่องชมรมลีลาศเหรอ" น้ำฟ้าถาม
   "อ๋อ ใช่!! นอกเรื่องจนเกือบลืมเลย" เบญหัวเราะแหะ ๆ "เราขอไปงานมีทติ้งของชมรมลีลาศด้วยได้ไหม"
   "ได้สิ แต่ไปหาคู่เอาข้างหน้านะ เราไม่ให้ยืมชาคริตหรอก"

พูดคุยกับผู้เขียน:
ตอนนี้ เราก็ได้รู้จักกับไผ่หลิวกับเบญมากขึ้นอีกหน่อยนะครับ รู้สึกอย่างไรกันบ้างครับ กับสาวสองคนนี้ เชียร์ใครมากกว่ากัน หรือเทียบกับสาวเก่า ๆ ของชาคริตแล้วสู้ได้ไหมครับ แล้วจะมีเรื่องอะไร ที่ผลักดันให้สองคนนี้ได้เข้าใกล้ชาคริตขึ้นอีกไหม จะลงเอยด้วยกันหรือเปล่า ชาคริตจะรักษาสัญญาและความซื่อสัตย์ได้หรือไม่
โปรดติดตามต่อไปนะครับ และขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาโดยตลอดด้วยนะคระบ

จะเอาหลิวหรือเบญก่อนดี

ลีลาเด็ด

เบญ ไผ่หลิว น้ำฟ้า เหนื่อยแย่ชาคริต

ติดลมบนแล้ว

น้ำฟ้าหวงชาคริตมากเลย

ขอบคุณ​ครับ
อน่าชี้โพลง เดียวโดน

จะได้จัดเพิ่มอีกมั้ยนะ